ik ben asexueel...

[Ienepien]

Misschien is zijn acceptatie wel groter dan je denkt.............

[leentje]

ja misschien wel, maar we moeten ons beiden gelukkig voelen in een relatie, ik voel me niet gelukkig omdat ik steeds maar denk, ik hem niet de liefde schenken die hij wil en ik kan toch niet verlangen van hem dat hij er een knoop in legt hé. hij is nu eenmaal een man en
sexueel, die drift zal hoe dan ook komen ook al heeft hij het geaccepteerd..... en uiteindelijk gaat dit voor hem ook teveel worden

dus kunnen we er beter een eind aan maken, heel jammer waarschijnlijk een goede vriend die ik ga verliezen, ik weet nog niet hoe ik het hem kan vertellen, ...
ik wil ook geen maand meer wachten anders ga ik echt met zijn gevoelens spelen en dat wil ik niet...

trouwens aan iedereen die op mijn verhaal heeft gereageerd, erg bedankt voor de leuke reacties, ik ben echt blij dat ik mijn verhaal hier kwijt kan, het is erg als je het aan niemand kan vertellen, voorlopig weet niemand het.... en hier kan ik open en vrij allles neerschrijven.
BEDANKT!

[Ienepien]

Uiteindelijk gaat dit voor hem te veel worden?
Door erover te praten, praten, praten.
Het lijkt er nu wel een beetje op, dat jij de beslissingen voor jullie beiden neemt.
Waar is zijn inbreng?

[jojo83]

Van de ene kant klopt het dat je een beslissing inderdaad samen moet nemen. Aan de andere kant heb ik zelf een soortgelijke situatie meegemaakt. Ook ik heb een relatie gehad met een seksuele jongen.  Hij toonde ook echt veel brgip enzo, maar toch merkte ik aan zo veel dat hij dat stuk wel erg miste. Daar was hij wel eerlijk in tegen mij, hoewel hij het wel begreep en ook steeds maar aangaf mij niet kwijt te willen. En steeds kwam het toch weer ter sprake en irriteerde het toch. Ik voelde me daardoor niet gelukkig. Ik heb toen de knoop ook zelf doorgehakt en de relatie verbroken.
Wij hebben een tijdje afstand genomen en zijn inmiddel super goede vrienden. We krijgen van andere nog vaak de vraag of we niet weer wat hebben. Eigenlijk zijn we nu closer dan toen we een relatie hadden. We weten beiden waar we aan toe zijn en hebben geen verwachtingen en zijn lekker vrij.
Ik hoop voor jou dat je net zo veel geluk hebt als mij en dat jullie misschien ook als goede vrienden verder zouden kunnen. Heel veel sterkte 

[Jovi_Hobbes]

Inderdaad, dat wil ik ik ook al zeggen. Misschien is het mogelijk om wel vrienden te blijven?

[knabbelvanbabbel]

Leentje,

Hoewel we precies de tegenover gestelde problemen hebben zie ik veel overeenkomsten tussen jouw en mij relatie. Ik heb er even over gedacht of ik moest reageren en of je er wat aan zou hebben. Ik heb besloten het toch maar te doen in de hoop dat het iets voor je kan betekenen .

Wat we in ieder geval allebei hebben is dat we denken wat de ander wel en niet kan hebben of wat de ander wel of niet zou willen. Jij wilt stoppen met de relatie en hij niet  en dat terwijl je wel van hem houd. JIJ denk dat het hem teveel gaat worden !!  Ik zeg niet dat het voor hem niet zwaar gaat worden maar hij is de enige die kan bepalen of hij dat kan hebben.
Ik heb hetzelfde altijd gedaan met mijn vrouw en nu na 15 jaar begrijp ik dat ik het niet kan bepalen wat zij wel of niet kan en dat ik haar problemen niet voor haar kan oplossen (ik kan wel helpen).

Mijn situatie is anders, omdat mijn vrouw geen sex wil door bepaalde angsten. In alle reacties zie ik echter wel wat dingen waarmee ik het absoluut niet eens ben. Ergens staat dat je niet naar een huisarts moet gaan als je niet wil. Dat is waar maar je moet je wel afvragen of je niet de kop in het zand aan het steken bent. Wij zijn met ons tweeën nu bij seksuologe, psycholoog en nog wat volk geweest en iedere keer kwamen we toch een stukje verder en waren we toch weer verrast. Sterker nog zonder hulp was ik nu geen vader geweest. Wel heb ik de fout gemaakt door mijn vrouw mee te slepen naar de eerste hulpverlener en dat werkt niet! Zolang iemand zelf niet echt wil (ze deed het voor mij) heeft de hulp geen zin en sta je er gewoon niet open voor.
Echt waar als ik jouw was zou samen met je vriend wel kijken of er hulp te krijgen is. Al zou het maar alleen zijn om een gulden middenweg te vinden. Blijkt er geen oplossing te zijn dan is het voor je vriend vele malen makkelijker om het te accepteren.
Ik heb altijd gedacht dat wanneer mijn vrouw gehandicapt zou raken ik misschien ook geen sex zou hebben gehad en daar moet je dan mee leven en dat lukt dan ook wel denk ik. Echter wat ik het moeilijkst vond was dat ze er niet 100% voor ging om een oplossing te vinden, en nog niet eens de sex zelf.

Ik heb geen idee of je ooit bij een dokter geweest ben voor een diagnose maar in 1 van je reacties schrijf  je "de eerste maand was ik blind van verliefdheid en loopte alles zo passioneel echte liefde voelde ik, ik wou alles doen met hem heel het totaalpakketje" . Ik zie hier zoveel van mijn vrouw in terug dat ik gewoon moest reageren.

Mocht ik ergens te ver zijn gegaan sorry!

[leentje]

zeker niet knabbelvanbabbbel, meniningen van anderen zijn zeer welkom, omdat ik pas ook ervaar hoe het is om asexueel te zijn, ik kan me inleven in mijn vriend zijn situatie maar het blijft moeilijk omdat ik ook niet weet hoever hij kan gaan om er een ´knoop in te leggen`,
ik hou nog steeds van hem en hij van mij en ik vindt het erg vervelend dat ik met belemeringen zit, ik wil hem graag aanraken maar ik durf niet omdat ik schrik heb dat het op sex gaat uitdraaien, en zo blijft het moeilijk om een gulden middenweg te vinden, voor hem is 1 keer in de maand goed maar op commando gaat het nu ook weer niet en toch heb ik als vrouw altijd verplichtingen aan mijn vriend om hem te geven waar hij recht op geeft, ik voel me totaal niet sexueel aangetrokken tot hem daarom lukt het me ook niet om open te staan voor een vaste relatie.... en toch blijf ik het een lieve man vinden... begrijpen jullie dit?

[Ienepien]

Ja, dit kan ik zeker wel begrijpen.
En ik denk iedereen hier wel.

[knabbelvanbabbel]

Leentje,

Zelfs ik als niet aseksueel begrijp het nog. Ongeveer een jaar geleden had ik het gehad met alle problemen rond het seksuele gedoe. Ik deed ook geen pogingen meer naar mijn vrouw toe en deze begon het na een tijdje op te vallen, en hoe raar ook, en te irriteren. Ik begon me te realiseren dat ik ten opzichte van bijna alle dames seksuele prikkelingen ondervond maar niet ten opzichte van mijn vrouw. Door al het gedoe associeer ik mijn vrouw niet meer met sex /erotiek en hoewel het eigenlijk niet goed is denk ik dat het een soort van beschermingsmechanisme is.
Uiteindelijk ben ik diegene die therapie heeft gezocht (klinkt raar, ik weet het).

Ik denk niet dat het een oplossing is om het "eens in de maand tegen je zin te doen" voor jullie. Sex moet toch iets leuks, lekkers en fijns zijn voor beiden! En anders is handwerk beter .

Marcel.


PS: toch denk ik wel als ik veel berichten lees dat angst (welke dan ook) vaak met seksualiteit verward wordt.  Wij zijn 15 jaar aan het ploeteren geweest en een faalangst training van 4 maand bij mijn vrouw heeft meer voor de sex gedaan (en uberhaupt voor mijn vrouw) dan alle voorgaande hulpverleners  .

[Ienepien]

Wil je daar iets meer van vertellen, Knabbel? Van die faalangst-training?

[knabbelvanbabbel]

ja hoor geen probleem. Ik kan je vertellen wat ik ervan weet  .

Het probleem met mijn vrouw is dat zij, en nu noem ik het maar even kort door de bocht, bang is voor van alles. Dit remt haar in heel veel dingen. Ze heeft al bij een Psycholoog gelopen, en nog wat figuren, en die beginnen allemaal naar de oorzaak te zoeken. Bij een bezoek van mij aan de huisarts waarbij mij klachten te relateren waren aan de spanningen die dit oplevert zij hij dat er een therapie was nu die anders werkte en ik heb mijn vrouw zover gekregen (wel uit vrije wil) dat ze daar naartoe ging. Ik heb geen idee wat de exacte functie is van de betreffende dame maar ze heeft 1 of twee voorvallen genomen van vlak voor de tijd en deze samen met mijn vrouw uitgespit. Dit had tot gevolg dat zij dingen weer als normaal ging zien en die twee dingen onder ogen heeft durven zien. Echter met het gevolg dat ze andere, angstige, dingen nu langzamerhand ook durft te proberen. De reden wat eraan te grondslag ligt wordt dus niet naar gezocht.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik ben er zelf dus niet bij geweest maar dit heb ik ervan begrepen.

Marcel

[Ienepien]

Lijkt me een goede therapie.
Degene, die het geeft, moet echter wel vertrouwen kunnen wekken bij de hulpvrager, anders werkt het niet, net zoals bij veel van dit soort - logen.
En fijn, dat het voor je vrouw goed werkt.

[knabbelvanbabbel]

Dat klopt. Heb je de tweede sessie een idee dat het niet gaat klikken kan je beter op zoek gaan naar een ander.
Die ervaring heb ik inmiddels ook wel.