Waarom accepteer je het, of juist niet?

[pinky]

Ik ben er van overtuigd dat het één niet zonder het ander kan bestaan. Dus ik denk niet dat er zelfverzekerde mensen rondlopen zonder onzekerheid. Dat je blij kunt zijn zonder verdriet te voelen. Of dat je zin kun hebben in seks zonder er ook eens geen zin in te hebben. Geen seksueel te kunnen zijn zonder ook aseksuele periodes te hebben. Of aseksueel te zijn, zonder seksuele periodes te hebben gekend. Misschien was dat wel als kind en heb je toen besloten dat aseksueel je beter lag. Net zoals homoseksualiteit. Hoe kun je zeker weten homo zijn, zonder ooit een vrouw te hebben gezien?
Of klinkt dit nu heel verwarrend?

[petra1963]

Bedankt iedereen, voor de uitgebreide antwoorden. Interessant! 

Zijn er nog meer die willen reageren...graag!

Ik zou nog reageren, geloof ik..

- Ik denk dat asexualiteit bij mij onveranderbaar is, want ik zie de sporen er van in mijn leven vanaf dat ik 13 jaar was. En ik heb zelf ook niet het verlangen om dat te veranderen. En ik heb geen kinderwens, nooit gehad. En ik verlang ook niet naar iets wat ik niet voel.. het 'verlangen naar het verlangen naar sex' om het maar zo te zeggen. En, misschien vreemd: ik zou net zo goed of misschien zelfs beter, geen geslachtsdelen kunnen hebben.
- Misschien dat het zou veranderen wanneer ik niet meer depressief zou zijn , en geen antidepressiva meer zou hoeven te gebruiken om verder een 'normaal' leven te leiden. Maar dat verlangen is erg onrealistisch. En bovendien: een vriendin van mij is al een tijd terug gestopt met haar antidepressiva juist omdat ze haar sexueel velangen zo miste. Ze miste echt iets wezenlijks van zichzelf. Terwijl ik dat niet zo ervaar...

[myra]

aseksualiteit is bij mij onveranderlijk omdat ik me nooit tot iemand heb seksueel aangetrokken gevoeld, niet als tiener en niet als twintiger. Ik heb seks altijd een heel rare handeling gevonden, evenals tongkussen etc. Begreep nooit wat mensen er aan hadden en waarom ze dat deden.

aseksualiteit zou bij nog kunnen veranderen omdat ik tot nu toe alleen maar relaties met mannen geprobeerd heb, en me emotioneel meer tot vrouwen aangetrokken voel. Mss zou ik in een vaste relatie met een vrouw die ik heel graag zie heb, toch wel seks kunnen uitproberen. Maar het zou nooit een prioriteit worden...

[petra1963]

Misschien zou dat in een relatie met een vrouw ook wat makkelijker een lagere prioriteit kunnen hebben...

[myra]

Misschien zou dat in een relatie met een vrouw ook wat makkelijker een lagere prioriteit kunnen hebben...

dat hoop ik. sowieso zal ik niet vallen voor een 'sex machine' 

[Little_Lady]

Aan de ene kant accepteer ik het, omdat ik absoluut niet tegen mijn gevoel (= geen seks willen) in wil gaan, maar aan de andere kant wil ik zo graag 'normaal' zijn op dit gebied zodat er niet steeds een muur tussen mijn vriend en mij ontstaat als het op seks aankomt. Daarnaast wil ik later graag kinderen. Toch denk ik dat ik, wil ik dit kunnen oplossen (als zoiets al kan), een heleboel obstakels moet overwinnen:

- over mijn schaamte heenkomen
- mijn zelfbeeld/lichaamsbeeld drastisch veranderen
- een heeeeeeel geduldig vriendje hebben
- seks niet zien als iets agressiefs, een soort van aanval op je vrouwelijkheid

and so on...

[Mau]

Ik zit bij mij de laatste tijd erg te zoeken naar de oorzaak, en ergens vermoed ik toch dat mijn aseksualiteit komt door een negatief verleden. En door ziekte. Het zit namelijk best ingewikkeld.. Ik mag dan wel schizotypisch zijn, maar ik heb ook veel symptomen van een Dissociatieve identiteitsstoornis (kortweg DIS, was vroeger meervoudige persoonlijkheidsstoornis) en sommige van mijn Stemmem/Alters voelen zich wel seksueel aangetrokken tot mensen, hoewel geloof ik niemand echt van seks zelf houdt. Heel ingewikkeld dus, ik moet zelf ook meer tijd nemen om mezelf te begrijpen hierin.

[Ienepien]

sommige van mijn Stemmem/Alters voelen zich wel seksueel aangetrokken tot mensen, hoewel geloof ik niemand echt van seks zelf houdt.

Da's eigenlijk best wel jammer. Al zit er maar ééntje tussen, dan zou je eens kunnen ervaren hóe het is, en of je dat wilt, of liever niet.  Och wat zwets ik nou, ik heb hier helemaal geen verstand van. Zie maar.

[petra1963]

Ik zit bij mij de laatste tijd erg te zoeken naar de oorzaak, en ergens vermoed ik toch dat mijn aseksualiteit komt door een negatief verleden. En door ziekte. Het zit namelijk best ingewikkeld.. Ik mag dan wel schizotypisch zijn, maar ik heb ook veel symptomen van een Dissociatieve identiteitsstoornis (kortweg DIS, was vroeger meervoudige persoonlijkheidsstoornis) en sommige van mijn Stemmem/Alters voelen zich wel seksueel aangetrokken tot mensen, hoewel geloof ik niemand echt van seks zelf houdt. Heel ingewikkeld dus, ik moet zelf ook meer tijd nemen om mezelf te begrijpen hierin.

Ja, dat is wel heel ingewikkeld...

[Little_Lady]

Hmmm, persoonlijk had ik tijdens mijn seksuele ervaringen (altijd aan het begin van een nieuwe relatie, daarna niet meer) een manier van uit mezelf treden ontwikkeld om er maar niet 'als mezelf' bij te hoeven zijn. Of 'die ander' wel van seks houdt weet ik niet, het was meer een soort van roes, iets wat nu eenmaal hoort als je een relatie hebt. Nu probeert mijn vriend me steeds te herinneren aan die tijd dat ik er dus nog WEL voor openstond, ook al was ik volgens mij mezelf helemaal niet. Misschien accepteer ik mijn eigen (a) seksualiteit gewoon niet en probeerde ik me ervoor af te sluiten door een nieuwe persoon aan te maken die ik daarna weer af ben gaan stoten, omdat ik die persoon walgelijk vond.

Snappen jullie het nog?

[petra1963]

Ja, een beetje, geloof ik... Maar een manier om 'uit jezelf te treden' om de sex die je ondergaat niet te hoeven ervaren..Dat is wel heel heftig.. Dat geeft wel aan dat iets in jou het echt niet wil. Om welke reden ook.. Dat is ook moeilijk en ingewikkeld, zeg !

[Mau]

Hmmm, persoonlijk had ik tijdens mijn seksuele ervaringen (altijd aan het begin van een nieuwe relatie, daarna niet meer) een manier van uit mezelf treden ontwikkeld om er maar niet 'als mezelf' bij te hoeven zijn. Of 'die ander' wel van seks houdt weet ik niet, het was meer een soort van roes, iets wat nu eenmaal hoort als je een relatie hebt. Nu probeert mijn vriend me steeds te herinneren aan die tijd dat ik er dus nog WEL voor openstond, ook al was ik volgens mij mezelf helemaal niet. Misschien accepteer ik mijn eigen (a) seksualiteit gewoon niet en probeerde ik me ervoor af te sluiten door een nieuwe persoon aan te maken die ik daarna weer af ben gaan stoten, omdat ik die persoon walgelijk vond.

Snappen jullie het nog?

Ik begrijp je wel. Dat uit jezelf treden is ook een vorm van dissociatie (hoewel er geen andere personen hoeven te zijn zoals ik heb bijvoorbeeld). dissociatie heb je in sterkte mate, maar ook in lichte. Denk maar als je een reis maakt, bijvoorbeeld in de trein of in de auto op de snelweg. Soms besef je ineens van "Hey, ben ik hier al? Dat gaat snel!" En dan heb je een (korte) tijd heel licht gedissocieerd. Het schijnt vaker voor te komen bij mensen die niet houden van seks dat ze dat ook op een "automatische piloot" doen. Dus ook een vorm van dissociatie.
Bij sommige mensen die het hebben, kunnen er overheen komen door te leren te genieten. Anderen blijven hiermee moeite houden. Je moet dan zelf kijken onder welke categorie je valt. Maar het blijft lastig.

(bron: gesprek met psychologe tijd geleden  )

[pinky]

Wat dacht je dan van dagdromen tijdens de les...
maar ja, iedereen heeft er welleens last van. Tis alleen vervelend als je het soort van bewust gaat doen.

[Jovi_Hobbes]

Ik zit bij mij de laatste tijd erg te zoeken naar de oorzaak, en ergens vermoed ik toch dat mijn aseksualiteit komt door een negatief verleden. En door ziekte. Het zit namelijk best ingewikkeld.. Ik mag dan wel schizotypisch zijn, maar ik heb ook veel symptomen van een Dissociatieve identiteitsstoornis (kortweg DIS, was vroeger meervoudige persoonlijkheidsstoornis) en sommige van mijn Stemmem/Alters voelen zich wel seksueel aangetrokken tot mensen, hoewel geloof ik niemand echt van seks zelf houdt. Heel ingewikkeld dus, ik moet zelf ook meer tijd nemen om mezelf te begrijpen hierin.

Het is al moeilijk genoeg om jezelf te leren kennen maar als je dan ook nog meerdere persoonlijkheden moet leren kennen...ga d'r maar aanstaan. Ik denk dat het heel verstandig is om inderdaad rustig de tijd te nemen en jezelf voor te houden dat het feit dat je nu tot bepaalde conclusies komt niet betekent dat het altijd zo hoeft te blijven.

[Mau]

Ja daar heb je gelijk in, Jovi. Ik onthoud me de komende tijd gewoon van conclusies.