teleurgesteld in vrienden?

[Jovi_Hobbes]

Ach, ergens is het ook wel weer een logisch onderwerp want spammers zijn vast geen geliefde mensen. Dus veel van hun vriende zijn vast teleurgesteld in hen 

[Ereinion]

 

[petra1963]

 

[Stev]

En bovendien zien we weer eens een lang vergeten onderwerp terug! 

[petra1963]

En ja, wie is er niet minstens 1 keer in zijn/ haar leven teleurgesteld geraakt in vrienden ?

[Jovi_Hobbes]

Het hoort er bij. Je leert er belangrijke levenslessen van denk ik...

[Zonnekind]

Ik heb ondertussen nog eens afgesproken met die vriendin. Ze had mij blijkbaar nodig voor wat wijze raad Maar ik heb nu wel de houding: als ze wil afspreken moet ze dat maar doen, het komt niet meer van mijn kant. Tenzij het natuurlijk verandert en ze terug veel moeite doet. Ik trek het mij ondertussen ook niet meer zo hard aan, ik zie wel wat er van komt.

[petra1963]

Als zij behoefte heeft aan wijze raad.. laat haar dan nu maar komen..Misschien dat het je dan minder kwetst wanneer er van haar kant toch weer niets van komt.. En het is goed om te weten: hier sta ik !

[Jovi_Hobbes]

Precies!

[Ereinion]

Goede instelling, Zonnekind!

[Isla]

Als ik steeds degene ben die contact zoekt, wat ook al niet eenvoudig voor me is, en die ander is op zich wel altijd aardig, maar komt nooit eens bij mij langs ofzo, dan krijg ik echt een rotgevoel. Dan komt het idee in mjin hoofd dat die ander mij eigenlijk helemaal niet moet en maar doet alsof.

En dan ga ik me steeds ongemakkelijker voelen en als dit zich zo verder evolueert, omdat we er niet over praten, dan heb ik op een gegeven moment ruzie om iets onnozels, en spat ik uit mijn vel, door alle opgekropte spanning. Of het hele contact verwatert, omdat ik gewoon niks meer durf te zeggen en niet meer durf te bellen ofzo.

Het mooiste zou zijn als mensen gewoon zeiden: Ik zie jou als een vriend. Dan hoef je daaraan al niet meer te twijfelen. Ik heb wel behoefte aan vrienden, maar weet echt niet hoe je een vriendschap moet onderhouden.

En het liefste heb ik mensen een beetje op afstand. Zodat als de vriendschap ooit overgaat ik er niet elke dag mee geconfronteerd word (buren bv als vrienden). En ik heb ook heeeeeeeeeeeeel veel tijd nodig voor mezelf. Mijn gedachten en interesses nemen soms zo'n groot deel van mijn tijd in beslag, omdat ik dat niet wil stoppen.

[Ereinion]

da's voor mij wel herkenbaar, Isla. Die voortdurende twijfel en de drempel om het contact te onderhouden. En ook de drukte met van alles en nog wat.

[Isla]

da's voor mij wel herkenbaar, Isla. Die voortdurende twijfel en de drempel om het contact te onderhouden. En ook de drukte met van alles en nog wat.

Als vrouw ga je het meest met vrouwen om, ik dan toch. En eigenlijk heb ik zo'n moeite met die emotionele wezens. Ik weet hoe vrouwen zijn, maar ik kan er absoluut niet mee omgaan. Als iemand gaat huilen, dan verander ik in zo'n afstandelijk ding dat een beetje staat te wachten tot die huilbui over is. Alleen bij mijn dochters heb ik daar geen probeem mee. Maar die huilen vaak ook om dingen die ik kan begrijpen. Vrouwen daarentegen huilen om de gekste dingen !

Sommige vrouwen vind ik ook in en in vals. Die gaan alleen met je om, omdat ze er op een of andere manier "iets" van je nodig hebben. Van die roddeltantes ofzo. Op zoek naar spektakel, nou dat bied ik genoeg... Denk je iemand te kunnen vertrouwen, hoor je van een buurvrouw 3 straten verder hoe het bij jou in bed gaat...

Ook het begrip mode is aan mij voorbij getrokken, ik heb er niks mee. Maakt me weinig tot niks uit hoe ik er bij loop, ook al ben ik altijd wel verzorgd en leuk gekleed. Maar om shop na shop de heeeeeeeeeeeel dag te winkelen, pffffffffffff, van het idee word ik al misselijk. Herrie in die winkels, van die airblowers bij de ingang, allemaal dezelfde kleding, haakjes die continue naar beneden vallen, nooit iets echt leuks. En dan gezellig bakje koffie drinken. God waar moet je het dan over hebben Ik vind het allemaal maar lastig.

[Ereinion]

Soms probeer je moeite te doen om binnen een groep te vallen en dan denk je dat soort dingen te moeten doen. Ik in ieder geval soms wel. Maar toch zijn er genoeg vrouwen (of mannen) die dat soort dingen ook niet zien zitten en waar je juist hele andere dingen mee kunt doen. Maar die zijn vaak ook wat moeilijker te vinden.
En soms kun je in zo'n groep juist ook wel een plekje vinden, zonder dat je meedoet. Dat vind ik dan ook wel bijzonder. Op het eerste gezicht pas ik misschien niet zo binnen het voetbalteam waar ik bij zit, maar toch is het erg gezellig en heb ik wel het idee dat ik er bij hoor. Op mijn eigen vreemde manier. Maar dat moet je dan ook wel willen. Anders moet je gewoon naar een ander soort mensen op zoek gaan.

[Jovi_Hobbes]

En ik moet zeggen dat internet wat dat betreft wel heel fijn is. Je komt in alle hoeken en gaten clubjes mensen tegen die in dingen geïnteresseerd zijn waarvan je dacht dat je de enige was.
Ik vind het vaak ook moeilijk om echt ergens bij te horen, maar in sommige gezelschappen is het helemaal niet erg om net iets anders te zijn. Mensen wennen daar aan en uiteindelijk voeg je dan iets toe aan de groep. Maar ja, als je dan weer in een gezelschap terechtkomt waar dat niet zo werkt voel je je soms best rot natuurlijk.