De "tocht van ontdekking"

[Sibo]

Hi,

Ik ben "Sibo", en heb mezelf net voorgesteld, waarbij ik zei dat ik een wat uitgebreider verhaal van mijn belevenissen ergens anders zou delen, dus bij deze.

Ik herken me iniedergeval in andere verhalen van personen op deze site die zeiden dat ze eerst gewoon echt niet wisten wat het nou eigenlijk was dat ze voelden.
Ik heb een paar jaar lang enorm aan mezelf getwijfeld, en ben hierbij ook een paar keer door anderen vrij hard onderuit gehaald in mijn ondekkingstocht.
Ik heb ook vaker beginnende relaties afgekapt omdat ik me bij intiem contact zeer oncomfortabel voelde, maar toen had ik nog niet het idee dat hier verder wat achter zat.

De echte twijfel kwam ook pas toen ik echt na begon te denken of ik misschien niet ace was, en deze gedachte ook begon te delen met anderen.
Zo heb ik vrienden gehad die zeiden dat ik me aanstelde of gewoon dom aan het doen zijn was, en als klap op de vuurpeil een beginnende relatie gehad met een meid die door middel van veel praten over seks, mij probeerde toch zover te krijgen (wat achteraf gezien heel oncomfortabel, en voorbij mijn grenzen was).

Uiteindelijk heb ik me nog beter verdiept in het onderwerp, en me toch gerealiseerd dat ik me onder de koepel " asexualiteit" gewoon heel comfortabel voel. Ook hierna heb ik wel nog een paar mensen gehad die mij niet zo accepteerde als dat ik mij voelde maar gelukkig was iedereen die me er echt toe doet heel open voor mij en mijn asexualiteit.

Ik ben blijer dan ik ooit was voordat ik dit van mezelf wist, en voel mezelf ook stukken zekerder. Ik merk dat ik soms "open" gesprekken over seksuele onderwerpen nog wel lastig vind, maar dat is in zeer specifieke gevallen, en heeft soms ook wel te maken met mijn ervaringen.

Ik heb nu dus gelukkig wel een kring om mij heen waarbij ik me comfortabel voel en waar ik mezelf kan zijn, maar wat ik nog wel mis is personen die mijn ervaringen ook persoonlijk snappen, want ik heb wel vaak het gevoel dat zelfs mijn meest hechte vrienden soms gewoon echt niet snappen hoe raar die twijfel en ondekkingsperiode kan zijn, en hoeveel het betekend om dan toch je ergens bij thuis te voelen.

Ik hoop dat ik door actiever te zijn op dit platform mensen leer kennen waarmee ik dit kan delen, en die misschien ook gedeeltes van mijn verhaal bij zichzelf herkennen.

Hoe is dit voor jullie gelopen? Kijk je positief of negatief terug op die "onzekere tijd"? Of heb je deze nooit gehad? Of misschien nog steeds?

I'd love to hear your stories .

Groeten,

"Sibo"

[Koffie]

Mijn zoektocht is hel anders verlopen, omdat ik veel ouder ben dan jij, en toen ik jong was en ook toen ik ouder werd, was er weinig tot niets over aseksualiteit te vinden. Maar net als jij had ik al vrij jong het idee dat ik me anders ontwikkelde. Heel even dacht ik: Ben ik dan lesbisch of zo? Maar ik werd niet verliefd op meisjes. Wel op jongens. Ik zag mezelf alleen niet in een seksuele relatie. Ik fantaseerde wel over intimiteit, maar niet over erotische intimiteit. Het ging meer over hartsdingen delen.

Ik liet er wel eens wat over vallen, ook toen ik al in de 20 was, maar dan zeiden mensen dat als ik het eenmaal maar gedaan had, ik wel zou veranderen. Maar dat gebeurde dus niet en ik was daar heel onzeker over en trok mezelf daardoor verder terug in de kast dan ooit, ook voor mezelf. Want wat ik voelde, dat kon niet.

Inmiddels vele jaren verder ben ik helemaal oke met mezelf als aseksueel en grijsromantisch mens.

Maar ik ben wel blij voor jou dat je al jonger jezelf beter kunt begrijpen, en dat er mensen zijn die je accepteren. Jammer dat er ook een paar minder leuke ervaringen waren, maar uiteindelijk, denk ik dan, kan je dat ook sterker maken, als je je realiseert dat jij bent die je bent en dat je dat uiteraard mag zijn.

[AceVentura]

Je hebt al een behoorlijke reis achter de rug, jammer dat het af en toe zo vervelend is gegaan. Goed dat je ondanks dat je eigen weg bent blijven gaan en hebt gevonden wat echt bij je past. Ik denk dat dat een van de belangrijke dingen is die je leeft van niet-hetero zijn: Je eigen weg volgen, ongeacht wat anderen daar van vinden. Dat is iets wat je op veel aspecten van het leven kan toepassen.

Mijn eigen ontdekking ging anders, mogelijk net zoals bij Koffie omdat ik wat ouder ben en ten tijde van mijn ontdekking aseksualiteit veel onbekender was dan nu. Ik ben uiteindelijk op de wikipedia pagina's over LHBT gerelateerde onderwerpen bij aseksualiteit uit gekomen en vond daar veel herkenning. Dit hield ik eerst voor mezelf en daarna was het een proces van een jaar of 6 waarin het voor mij steeds comfortabeler om er open over te zijn.

[Foodie]

Ik heb zelf nooit de moed gehad om het in zo veel woorden aan de man te brengen in mijn vriendenkring (en ik hoor ook alleen maar reacties van ongeloof van mensen die het wel vertellen). Maar ik heb wel achter hun ervaringen gevraagd na een periode van mislukte dates, en dat is dan uiteindelijk wat mij heeft doen beseffen dat ik misschien anders was als de meeste. Nu voel ik mij goed als 'ace', maar ik vind nog altijd niet dat andere daar zaken bij hebben. Als mensen erachter vragen ben ik eerlijk en zal ik toegeven dat seks me koud laat, maar ik zal het woord aseksueel niet gebruiken.

Dit heeft misschien te maken met mijn eerste en laatste keer dat ik iemand verteld heb dat ik aseksueel ben. Dit was tegen een date. Ik had mezelf net zo goed als aanvaard en dacht dat het belangrijk was eerlijk te zijn tegenover hem zodat er geen misvattingen zouden ontstaan. Mijn enige doel was om mijn date de vrije keuze te geven of hij wel (of niet) wou uitgaan met iemand aseksueel. In plaats daarvan was meneer zeker dat hij mij wel kon overtuigen van de andere kant, hij zou mij 'seksueel kunnen maken' (jammer dat we hier geen kotsende emoji hebben ). Daar ben ik dus niet op in gegaan, en een date is toen ook niet meer van gekomen.

Wel moedig van je om hier toch open over te (kunnen) zijn^^

[Koffie]

Ik heb vrij weinig echt negatieve reacties gehad. Ongeloof is bijna logisch, zou ik haast zeggen, omdat het zo weinig bekend is en veel mensen zich gewoon echt niet meteen kunnen voorstellen, dat het bestaat. Mijn ervaring is dat als je het uitlegt, er vaak wel begrip komt, maar mensen moeten het echt even verwerken. Daarom zeg ik ook wel eens dat we een soort van dubbel uit de kast moeten komen: vertellen wat de geaardheid is, maar ook de geaardheid zelf moet uit de kast komen en uitgelegd worden. Dat kan best lastig zijn als je zelf nog onzeker bent over jezelf en je geaardheid. Zeker bij mensen die je nastaan.

Wat je altijd hebt denk ik bij uit kasten komen, is dat je zelf altijd een voorsprong hebt. Jij weet het al, voor degene aan wie je het vertelt kan het een verrassing zijn. Wij hebben tijd nodig om te verwerken, degenen aan wie we het vertellen soms ook.

Iemand die denkt, of voorspiegelt,  dat diens ego groot genoeg is om een geaardheid te veranderen, heeft zelf nog genoeg te stellen met het leven.

[Dame blanche]

Ik heb ook heel kort iets gehad met een man die meende dat hij me wel even "de kneepjes van het vak" nog wat beter kon leren zodat ik misschien meer interesse zou krijgen. Maar het is hem niet gelukt. Heb niks laten merken dus hij had geen idee dat ik geen interesse had. Hij noemde me onervaren en als klap op de vuurpijl dumpte hij me na nog geen maand voor een "leukere" meid die hij spontaan in de supermarkt tegen was gekomen. En bedankt dan...
Hij wilde zelfs dat ik strings ging dragen en volgens hem wilde ik dan nooit meer anders. Hij liep er zelf ook in rond. Was geloof ik meer een type dat hij alles waar hij van hield ook anderen probeerde aan te praten of zo.
Maar goed, nog steeds niet (nog meer) geïnteresseerd in seks.