Aseksualiteit & hormonen....een bezoekje aan de huisarts.

[pinky]

Ik blijf het stoer van je vinden!

[Ienepien]

Knap hoor. Zie je wel, dat het meeviel. En inderdaad, ik zou ook alles doen om te weten te komen of er iets niet goed functioneerd. (Alleen ben ik er te laat achter gekomen, dát het niet goed functioneerde)

[Ereinion]

Ik blijf het stoer van je vinden!

Ik ook! Nog wat lekkere stukjes  ? 

Stom eigenlijk, ik sta met mijn kop in de yes, zodat iedereen het kan lezen, maar ik zou het niet zo snel tegen de huisarts vertellen. Maar ik denk dat dat is, omdat hij kan zeggen: "Maar dat bestaat helemaal niet! Hier heb je een kuurtje." En dan ben ik niet zo bang dat hij me wil genezen, maar eerder dat hij me niet serieus neemt en ik dan weer meer ga twijfelen. (Hmmm, ik voel me vandaag een struisvogel)

Littleone, ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik vind het ook top van je huisarts dat hij er zo serieus mee bezig is om via allerlei wegen informatie te vragen!

[Littleone]

Nog wat lekkere stukjes  ? 

Hihi, de volgende gang naar de huisarts is wegens gebak-overdosis

...ik sta met mijn kop in de yes,

Dat vind ík stoer!
Heb zelf overigens een keer in de Viva gestaan, lang geleden en het ging over iets heel anders dan aseksualiteit.

En dan ben ik niet zo bang dat hij me wil genezen, maar eerder dat hij me niet serieus neemt en ik dan weer meer ga twijfelen. (Hmmm, ik voel me vandaag een struisvogel)

Een heel begrijpelijke gedachte, want aseksuelen hebben nog te kampen met veel vooroordelen waar homo's en lesbo's eerst tegenaan liepen. Mijn huisarts opperde ook dat ik misschien een laatbloeier ben......tja, zeg nooit nooit maar zelf vermoed ik van niet.

Littleone, ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Dit verhaal wordt vervolgd, en iedereen weer bedankt voor de steunbetuigingen

[Jovi_Hobbes]

Te laat om nog voor je te duimen, maar een stukje  voor je dapperheid kan ik je nog wel aanbieden. Zet hem maar even in de koelkast want je moet eerst die heerlijke stapel van Ereinion nog wegwerken 

Volgens mij had ik het al eerder gezegd, maar ik vind het echt heel goed dat jouw huisarts alles zo serieus opneemt en echt mee wil denken.

En dan ben ik niet zo bang dat hij me wil genezen, maar eerder dat hij me niet serieus neemt en ik dan weer meer ga twijfelen. (Hmmm, ik voel me vandaag een struisvogel)

Ik snap wel een beetje wat je bedoelt.
Ik heb zelf het gevoel dat het in "ons" geval zo is dat je op een gegeven moment voor jezelf een soort van beslissing moet nemen: of er alles aan doen om een oorzaak + oplossing te vinden; of het accepteren als iets dat bij je hoort. Dat is ten minste het beste voor je zielerust, denk ik en dan weet je ook hoe je de rest van je leven op relationeel gebied moet gaan invullen. Het verschilt per persoon natuurlijk wat de beste keuze is, voor de een zijn er nu eenmaal makkelijker mogelijke oorzaken aan te wijzen dan voor de ander en sommigen hebben ook daadwerkelijk medische klachten en het speelt natuurlijk ook mee of je een relatie hebt of niet.
Ik kies dus zelf voor de acceptatie en soms, als ik wat minder goed in mijn vel zit, denk ik ook dat dat gewoon stuisvogelen is, maar vaak ben ik er ook wel van overtuigd dat het voor mij de juiste keuze is.

[petra1963]

Voor mij is het ook een kwestie van wat mij de meeste gemoedsrust geeft, relatief dan.. Ermee leven en het min of meer accepteren zoals het is, en mijn leven daarop inrichten, of zoeken naar remedies, wetend dat ik mezelf een moeilijk en gecompliceerd geval vind. En er sterk aan twijfel of het zoeken naar een oplossing/ remedie bij mij ook maar enig nut zal hebben. En ik mezelf ook afvraag of ik ondanks alles zo toch niet relatief het beste functioneer. Tot dusver valt de balans voor mij uit naar er mee leven, of dat probeer in ieder geval.

[Ienepien]

Het is denk ik ongeveer net zo'n soort beslissing die je moet maken, als je onvruchtbaar blijkt te zijn, en heel graag kinderen wilt.
Gaan we de mallemolen in van IVF, zaaddonor of zoiets, gaan we ons storten op adoptie? Of berusten we erin, en gaan aan onze relatie werken, met de wetenschap, dat je nooit vader, moeder, oma of opa zal worden?
Ik denk, dat dat wel een soort van rouwperiode heeft. Misschien is dat bij sexuelen ook wel zo, nadat ze de beslissing hebben genomen om mét een asexuele de relatie te verstevigen, inplaats van weg te gaan en voor de sex te kiezen.

[Ienepien]

 

[Jovi_Hobbes]

Ook erg wijze woorden van jou Littleone. Je hebt voor jezelf heel helder een aantal dingen op een rijtje gezet. Da's best knap!

[petra1963]

Ja, heel helder !

[Ienepien]

Knap van je. En hoe langer je er mee bezig bent, op een gegeven moment vallen alle puzzelstukjes op z'n plaats, en krijg je weer ruimte in je hoofd. (Zo ging het bij mij, tenminste) Al zal er in de loop der tijd weer nieuwe problemen op je pad komen, waar je weer over piekeren moet, en op een gegeven moment zit je hoofd dan weer vol. Hoe je dat er dan weer uit moet krijgen, ben ik nog niet achter, maar het van je afschrijven, zoals hier, helpt al enorm.

Hoe het met jouw verdergaat, zal ik blijven volgen. Hier, een  van mij.

[Willem]

Om even terug te keren naar de start van deze topic:

Ik heb in één of twee andere fora hier, vroeger al aangegeven dat asexualiteit zero komma zero % iets te maken heeft met hormonale systemen.
Hormonen regelen LICHAAMSFUNCTIES.
Een zijnswijze heeft daar niks mee te maken.
Je kan GEEN hormonen slikken om meer of minder hetero, homo of asex te worden. DIT GAAT NIET.
Je hebt geen hormonen om je DENKWIJZE te veranderen.

Een huisarts die niet idioot is, zal dat altijd bevestigen. ZElfs al weet hij niks over asexualiteit.
het is immers een primair basisgegeven van de functie van hormonen......... : l chemische 'boodschappers' voor lichaamsgebonden functies.
Hormonen zijn GEEN neuroleptica.........