Uitgelachen

[Zonnekind]

Libra,
je hebt het prachtig verwoord en ik geef je helemaal gelijk. Het enige probleem is dat ik heel goed weet wat mijn zwakke plek is: mijn aseksualiteit. Ik aanvaard dat inderdaad niet. Mijn vrienden zouden dat moeten weten, wij doen echt alles om dat in orde te krijgen, ik vind nog altijd dat ze serieus fout zaten door mij daarover uit te lachen.

[libra81]

Uiteraard. En van je vrienden zou je toch ook respect verwachten.

[loganmanticore]

post verwijderd op vraag van gebruiker

[Ereinion]

nou ze hadden echt respect kunnen tonen... het is moeilijk genoeg om open over dit te praten vooral ook omdat je dit soort reacties van mensen krijgt... en dan ook nog van "vrienden" .. je moet het gewoon zo bekijken... je weet nu aan wie je wel en niet iets kunt vertellen... en voor de rest probeer je niet aan zulke eikels te storen... ze hebben zelf vanalles wat mis is... waarschijnlijk is van de mannen de helft impotent... of hebben ze andere dingen waardoor ze vinden dat ze flink moeten lachen over de dingen van een ander om zichzelf zo een goed gevoel te geven..... gebrek aan hersenen is waarschijnlijk het grootste probleem bij deze mensen.

Misschien is dat wel de beste manier om er mee om te gaan, bedenken hoe zielig zij wel niet zijn en wat er allemaal mis is met hen.

[petra1963]

Zo probeer ik het ook meestal  voor mezelf op te lossen, ja ! 

[libra81]

Tja, iedereen heeft wel wat. Spot is meestal het gedrag wat je vertoont als je zelf ergens een probleem hebt. Zo van 'wat zielig dat jij dat jij zo bent', alleen maar omdat ze zichzelf op een ander punt zielig vinden. Mensen die niet over anderen spotten, zijn tevreden met zichzelf.

[Ereinion]

hmmm, ik zit me af te vragen of ik de spot drijf met anderen... Ik ben zeker tevreden met mezelf, maar ik denk dat ik anderen wel bespot. (heel soms, maar ik kan nu geen voorbeeld bedenken  )
Maar ik denk wel dat je gelijk hebt, hoor Libra! Ik was aan het bedenken hoe het bij mij persoonlijk zat.

[libra81]

Volgens mij spotten de meesten wel met anderen hoor. Het is heel gezond. Volgens mij heet het ook wel zwarte humor.
Vaak gebeurt het alleen maar om jezelf er beter door te voelen.
Net zoals dat mensen vaak naar leed van anderen kijken op tv. Daardoor kun je relativeren ('mijn problemen vallen wel mee').
Uiteindelijk doen we dingen om er zelf beter van te worden (denken we).

[petra1963]

Vooral dat zinnetje 'denken we' blijft me bij.. ik vind het intrigerend. Wat bedoel je er precies mee ?

[libra81]

Tja dat moest ik even toevoegen.
Toen ik het schreef dacht ik bij mezelf, maar mensen die zichzelf pijn doen dan?
Worden die daar beter van?
Ik denk dat een heleboel mensen zichzelf bewust of onbewust pijn doen.
Het moeilijkste is om te doen wat het beste is voor jezelf.
Vaak weten we maar al te goed dat we bijvoorbeeld al genoeg hebben gegeten, al te lang hebben gewerkt, al te lang moe zijn, etc...
Maar daar aan toegeven, en dan doen wat goed is, is moeilijk.
Wanneer we echter in situaties staan met anderen, speelt het eigenbelang volgens mij meer.
Dat heeft volgens mij dan weer met ego te maken...

Dus dat we altijd doen wat goed voor ons is, valt nog te bezien.
We denken misschien van wel, maar onbewust is er meer aan de hand.

[petra1963]

Dat vermoed ik nl ook... er is dan meer aan de hand dan wat mensen zelf beseffen..

[pinky]

Toch werkt het wel. Waarom snijden mensen zichzelf? Zodat ze de geetselijke pijn niet meer hoeven te voelen, maar bezig zijn met de fysieke pijn en dat is beter/ makkelijker te behappen. Waarom doorgaan als je al te moe bent? Omdat je niet wil toegeven dat je het niet meer aankan. Dan heb je gefaald... etc etc. Altijd doet de mens alles in zijn eigenbelang. Waarom helpen mensen dan anderen? Zodat ze zich goed voelen over zichzelf. Van ik heb geholpem, dus ik ben goed bezig...
Toch is dit niet de manier om naar jezelf te kijken. Dan ben je ineens heel egoïstisch!

[petra1963]

Wat je aansnijdt is een hele diepe filosofische vraag: doen mensen wat ze doen vor zichzelf, of doen ze dat voor iemand anders ? Voor beide opvattingen kun je karrevrachten voorbeelden aandragen, en zo je gelijk 'bewijzen'. Filosofen breken er zich al duizenden jaren het hoofd over..Uiteindelijk is het de vraag hoe je naar de mens en zijn/ haar gedrag en motieven wilt kijken. Dat bepaalt dan weer wat je waarneemt..

[pinky]

Ik ben van mening dat je opgevoed wordt met normen en waarden die je van je omgeving overneemt (ouders, school etc.) en dat die normen en waarden bepalend zijn voor hoe je doet. Natuurlijk zit daar ook een stuk instinct bij hoor. Maar het punt is, dat je vanuit die normen en waarden probeert jezelf te pleasen. En als je door een ander te pleasen jezelf goed voelt (beter dan iets alleen voor jezelf doen) dan doe je uiteindelijk dat voor die ander ook voor jezelf.
Vraag is waarom er dan toch mensen zijn die zich slecht voelen/ depressief zijn. Dat zou dan weer raar zijn. Daar zal een gedeelte biologisch/ genetisch van zijn, maar ook een gedeelte angst. Want wat nu als ik me weer goed voel. Angst voor het onbekende. En door depressief te blijven, hoef je het niet aan. Het is een methode om jezelf te verschuilen achter een soort ziekte. Hetzelfde als van arme ik, ik kan niet mee want mijn been is gebroken. Dat snapt iedereen en je komt ermee weg. Heel handig. Dit is een hele zwart/ wit gedachte natuurlijk. Hoewel ik zeker denk dat het zo is, maar ik denk ook dat veel mensen niet weten hoe het anders kan en het dus ook niet bewust doen. En dat maakt het verschil...voor mij dan.
Ik moet daarbij zeggen dat ik zelf ook een depressieve aanleg heb en dus is deze gedachte ook best hard soms. Maar het helpt me wel om uit een depressie te blijven of weer te komen. Te weten dat mijn angste me tegenhoud en dat dat niet zo handig is van mezelf.

[libra81]

Het besef dat je voor jezelf iets tegenhoudt, herken ik ook zeker. Ik ben ook vrij negatief ingesteld over het algemeen. Ik kom wel vaak positief over naar de buitenwereld, en ondernemend, maar van binnen zoek ik steeds naar veiligheid. En veiligheid is voor mij, 'ik weet nu wat ik heb'. Dus veranderen is voor mij erg lastig. Meestal verander ik dan wel weer in m'n hoofd, en als ik het dan in de praktijk wil toepassen dan lukt dat niet al te lang.
Het is alsof er iets in me zegt, probeer nou maar niet, je moet je niet anders voordoen dan je bent. Eerder dat dan dat ik het niet zou kunnen.
Zo lijkt het dan steeds weer voor mezelf dat ik vastzit ofzo. Alsof ik op zich wel dingen wil veranderen in m'n hoofd, maar dat het teveel moeite lijkt te kosten.
Zo kijk ik nu dan ook anders tegen dingen aan: op het moment dat het zo bij je hoort, dan is het goed, en anders zal het vanzelf wel veranderen, maar wel gelijdelijk, dus geef het de tijd.
Anderen zijn vaak meer van 'dat moet anders', en gaan dan juist ipv bepaalde dingen NIET meer te doen, juist proberen dingen WEL te doen. Alsof veranderen een heel actief proces is. Niet heel gek dat sommige mensen het er op een gegeven moment moeilijk mee krijgen: het kost veel energie en er verandert niet veel....
Waar had ik het ook alweer over?
O ja depressie. Dat is iets waar men al snel in terugvalt, dat is veilig omdat het heel passief is. En niks is makkelijker dan tegen dingen aantrappen en zeggen dat het niet je eigen schuld is. Vaak is dat alleen maar negatief denken en zeuren, maar depressie is volgens mij een stapje verder, dat je er achter bent dat het je eigen schuld is en dat je het zelf moet oplossen maar dat je het vervelend vind om er mee aan de slag te gaan.
Wie kan zich vinden in deze mening?