op waarmaarraar.nl

[pinky]

Beiden. Sowieso krijgt China een probleem als alle ouders van nu straks bejaard zijn. Wie zorgt er dan voor hen? Beetje maf allemaal!

[sutoroberi_sheku]

in china mogen ze wel meer dan één kind hebben, maar daar moeten ze flink voor betalen (in ieder geval tegenwoordig dan); en daar de meeste ouders een minimum inkomen hebben
kunnen ze zich dat niet veroorloven.
vroeger gooiden ze de meisjes van kliffen af, tegenwoordig gooien ze ze op straat. ik zag laatst een foto uit china, waar een dode baby in de goot lag. mensen liepen er langs, een enkeling bleef staan en een ander gooide er een doek overheen.
Op het einde van de dag werd het met de vuilniswagen opgehaald.

ik denk niet dat het geheel met de politiek te maken heeft. maar ook met de mentaliteit van het land. de bekende chinese winnersmentaliteit.
zou zo;n regel hier in nederland ingevoerd worden, dan zou je als kind niets te vrezen hebben. de nederlander houdt van ieder kind, of dat nou anderhalf armpje heeft of niet.
maar in een land waar alleen de sterkte overleven, lijkt me dat geen overbodige luxe.
je gaat gewoon terug naar de natuur. de sterkste overleeft.
het is toch algemeen bekend dat de mensen zijn eigen ras aan het verzwakken is? het klinkt inderdaad erg hard, maar als je alleen al vaak naar "animal planet" zie je
ook dat het leven geen sprookje is. gewoon een automatische regel van moeder natuur.

Nou moet ik heel eerlijk zeggen dat mij dat allemaal niet zoveel doet. interessanter vind ik om te zien hoe andere culturen met zulke dingen omgaan.

[Betty]

Goed, dat van het relatiebureau in China. Leuk toch dat mensen zo bij elkaar gebracht kunnen worden. Als het zorgt voor een doorbraak van een taboe, ik wens ze veel succes. En idd heel schokkend om te horen van die kinderen. Het klopt als je in China meer dan 1 kind krijgt als paar dan mag dat wel maar je wordt financieel beboet. Veel paren kunnen dat geld niet opbrengen en geven hun kind op voor adoptie.
Helemaal schokkend is het om te horen dat kinderen met een foutje niet geaccepteerd zijn. Toch gebeurt dat hier in NL ook steeds meer. Wij hebben een kind via ivf en, kregen ook de vraag of we onderzoek wilden laten doen naar chromosomale of strukturele afwijkingen. Tja en dan dacht ik, met welk doel? Kind niet goed, down the drain? Dat ging er bij mij niet in. Maar in het ziekenhuis legden ze wel degelijk uit, dat ouders hier in NL ook liever niet gezien worden met een kind wat "niet goed" is. Niemand krijgt garanties, je kind kan een ongeluk krijgen met blijvend hersenletsel ofzo. En dan? Kinderen mogen zo niet geboren worden maar kunnen het wel krijgen. Rare situaties.
Liefs B.

[petra1963]

Ik vind het ook beklemmend.. Mogen gehandicapte kinderen er niet meer zijn, eigenlijk ? Mogen gehandicapten er eigenlijk niet meer zijn ? Mij grijpt het af en toe naar de keel, zo onschuldig vind ik het allemaal niet..

[Ienepien]

Het voelt "Hiltler-achtig" aan.

[petra1963]

Ja, daar moet ik dan ook aan denken. Hebben gehandicapten / gehandicapte kinderen geen recht op leven, denk ik dan ?

[pinky]

Ik zou dat onderzoek ook niet willen hoor. Dat lijkt me zo irritant. Want wat als je weet dat je kind niet gezond ter wereld komt. Kun je dat een kind aandoen? En wat is ongezond? Wanneer is het niet meer dragelijk? En is dat voor de geboorte te bepalen? En spelen dan niet vooral ook mijn eigen angsten mee dat ik het niet aankan als mijn kind niet gezond is? Kan ik een kind wel doden, omdat hij of zij niet perfect is? Het zijn allemaal vragen en stuk voor stuk eigenlijk niet te beantwoorden. Dus waar basseer je dan een beslissing op? Op je gevoel? Op je verstand?

En daarom zou ik zo'n onderzoek niet eens willen. Gewoon omdat ik die keuze niet kan en ook niet wil maken. Dus mocht het kindje er dan minder gezond uitkomen, dan heb ik een extra uitdaging gekregen. Mijn kindje zal toch wel perfect zijn. Simpelweg omdat het mijn kindje is en ik, ongeacht hoe hij of zij eruitziet of welke problemen hij of zij heeft, onvoorwaardelijk van hem of haar zal houden. En dat is perfectie toch?

[Ienepien]

 

[Jovi_Hobbes]

Ik ben het met je eens Pinky. Eigenlijk zou iedereen die bewust aan kinderen begint van te voren moeten bedenken of ze ook een gehandicapt kindje 'willen'. Zo niet, dan moet je er helemaal niet aan beginnnen of er een via een postorder bedrijf bestellen. Excuses dat dit bot klinkt, maar ik kan er ook erg kwaad om worden dat mensen doen alsof het krijgen van een gehandicapt kindje een ramp is voor de ouders. Het is zwaar voor het kind om gehandicapt te zijn, maar niet zielig voor de ouders dat het niet perfect is. Elk kind is perfect omdat het je eigen kind is. Overigens denk ik dat het juist de omgeving is die er zo op reageert en dat ouders wel degelijk gelukkig zijn met hun gehandicapte kindje, zij het dat ze vast ook bedroefd zijn dat het kindje waarschijnlijk geen 100% normaal leven zal kunnen leiden.

[petra1963]

Mee eens, Jovi !  Ik ervaar het ook persoonlijk wel als bedreigend.. Wat voor impliciete oordelen zitten in zo'n beslissing over mijn leven ? 

[pinky]

Inderdaad! Maar sowieso denk ik dat we wel eens wat meer informatie mogen geven over mensen met een beperking. Ik bedoel, hoe ga je daar nou mee om. Het is (oke, suffe vergelijking) net zoiets als met aids (ook een beperking, maar dan in de vorm van een ziekte). Mensen wilden daar vroeger niets mee te maken hebben, omdat ze bang waren het ook te krijgen. Maar dan blijkt ineens dat het enige wat je echt niet moet doen is er onbeschermde sex mee hebben. En verder zijn die mensen heel normaal en mag er van alles.

Ik denk als mensen meer weten over anderen met een beperking dat alle vooroordelen ook langzaam de deur uit gezet worden. Want dat is het grootste probleem. Het vooroordeel. Bijvoorbeeld kinderen die hun klasgenootje met het syndroom van down niet op hun verjaardagsfeestje uit mogen nodigen. Niet omdat ze het kind niet mogen, maar omdat de ouders van de jarige niet weten hoe met de handicap van het andere kind om te gaan. En als dat verandert, dan zouden er al veel minder problemen hangen aan het krijgen van een kindje met een beperking.

Maar goed, daarin zie ik vooral een rol in de vorm van de ouders van het kind met de beperking. Je kan heel verongelijkt op de bank gaan zitten dat jouw kind niet is uitgenodigd, maar je kan ook op de andere ouders afstappen en vragen waarom jouw kind niet is uitgenodigd en dat de extra uitleg geven mocht dat nodig zijn.

[Betty]

Een collega van mij heeft vrienden met een kind met het syndroom van Down. Zij zeggen nu: als we toen wisten wat we nu weten hadden we ons kind niet geboren laten worden. De zorg kost zoveel tijd, geld en energie, we hebben zelf geen leven meer. Ik ken deze mensen niet. Mijn devies is en blijft: ook al snap je de mensen niet, je kunt nog wel respect hebben en tonen. Omdat je denkt dat je veel weet, en dus ook weet dat er nog VEEL MEER is dat je niet weet..... Toch kan ik heel boos worden over het idee dat juist wij, in een van de meest rijke en ontwikkelde landen ter wereld niet in staat zijn om voor mensen met een handicap te zorgen. Om ze een plek te geven, om met ze te leven, te wonen, om te gaan. Is dit nu juist inherent aan rijkdom en succes? Of maakt het gewoon geen bal uit, ik bedoel in andere, minder rijke landen belanden gehandicapten ook in de goot. Nou ja, hier dan niet maar we laten ze toch over aan "professionele zorg"  en willen "het" niet zelf doen.
Liefs B.

[pinky]

Hou traumatisch voor dat kindje. Hopelijk leert ie lezen en kan hij later zelf niemandsland lezen... jammer dat er zulke ouders zijn. Ik probeer dat te begrijpen, maar ik denk niet dat het me ooit volledig zal lukken!

[Jovi_Hobbes]

Ik begrijp wel heel goed dat het een zware belasting voor de ouders kan zijn en dat zij het daar moeilijk mee kunnen hebben, maar daar kan het kind niets aan doen. Daarom zei ik ook, als je aan kinderen wilt beginnen moet je eerst overwegen of je de zorg voor een gehandicapt kind aan zou kunnen. Ik heb het gevoel dat veel mensen redelijk lichtvaardig aan kinderen beginnen, want kinderen krijgen is leuk. Maar er zitten zoveel verantwoordelijkheden aan en niet alleen als je kind gehandicapt is. Ik ben nu bijna 30 en mijn ouders staan nog steeds altijd voor me klaar. Ik heb echt bewondering voor hen, ze hebben me nooit het gevoel gegeven dat ik een belasting was of dat ik te veel tijd kostte.
Kinderen heb je voor de rest van je leven en dat heeft een grote impact op je eigen leven, om een ouder te kunnen zijn moet je je dan ook kunnen opofferen voor de belangen van het kind. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.
Misschien ben ik hier te idealistisch in   

[Ereinion]

Vind ik niet.