De heropstanding van het ziz-kaasje

[zwartkopje]

(waar gebeurd)

Euhm...valt het op dat de meeste van mijn teksten over 'eten' gaan?

-----------------------------------------------------


De heropstanding van het ziz-kaasje.

Zaterdag heb ik nog eens een pakje ziz-kaasjes gekocht. Ze stonden in reclame en ze beloofde de consumenten méér calcium én vitamine D te geven. Beïnvloed door de gezondheidsrage waarmee we te pas en te onpas om de oren geslagen worden, ging ik voor de bijl voor deze belofte.

Wist ik veel dat dit simpele pakje kaasjes zoveel jeugdherinneringen ten berde zou brengen?

Ik had het pakje kaas meegenomen naar het werk. Het leek me handig om in mijn bureaulade te bewaren zonder de angst te hebben dat ik na een paar dagen een pakje 'groene' kaas zou aantreffen.

Tijdens de middagpauze nam ik het pakje kaas in mijn hand, opende de glanzende blauwe verpakking en haalde er een plakje verpakt in doorschijnend plastiek kaas uit. Metéén openbaarde er zich een wereld van jeugdherinneringen voor mijn ogen. Voordat ik er ook maar enig besef van had, bevond ik me terug in de grote eetzaal met lange tafels waaraan rumoerige kinderen hun boterhammen met smakeloze ziz-kaas zaten op te peuzelen in plaats van nutella choco of aardbeienconfituur. Ziz-kaas omdat het goedkoop was en een eeuwige houdbaarheidsdatum had, althans dat was mijn bevinding aangezien ik ieder jaar weer opnieuw ziz-kaas bij mijn boterhammen kreeg.

Ik was één van de kinderen, maar niet rumoerig. Eerder stil en bang. Vol heimwee verlangend naar huis bij mijn moeder ipv. verplicht op vakantiekamp, omdat mijn ouders tijdens de vakantie moesten werken. Ik, dat kleine, verlegen en angstige meisje dat zich buitengesloten voelde in de groep omdat ze niet van kringspelletjes hield waarbij je moest knipogen naar elkaar - en ik niet kon knipogen - en daardoor door de groep én begeleiding werd uitgelachen. Ik, dat kleine meisje, dat niet snel genoeg was of te onhandig bij de estafetteloop en zo haar groep deed verliezen...
Ik, dat kleine meisje dat bijna huilend onhandig het rode slipje van het plastiekje van de ziz-kaas probeerde te pakken maar met haar afgebeten nageltjes daar niet zo makkelijk in slaagde en vaak plastiek én kaas dan maar opat.

Vanaf het vierde studiejaar werd ik bevrijd van die vakantiekampen en stuurden mijn ouders me op dagkamp waar we gelukkig 's middags overgekookte slappe spaghettislierten met balletjes in tomatensaus te vreten kregen.

Echter rond mijn twaalf jaar kwam het ziz-kaasje weer in mijn leven. Deze keer als light-kaas en een uitstekend alternatief voor de jonge gouda kaas of oude kaas. Ziz-kaas voor op de cracotten en beschuiten want ook die namen een belangrijke plaats in mijn dieetleven in.
Bah... ! Ik kon geen ziz-kaasjes meer zien. Niet in driehoekjes noch in plakjes.

Jaren heb ik ervan gewalgd, heb ik ze niet meer aangeraakt en dan in 2003 vond ik ze weer bij mijn boterhammen. Deze keer tijdens een drie maanden lange opname in een eetstoorniskliniek. De associatie met wansmakelijk en dieet was toen gauw weer gelegd.

En zaterdag nam ik ineens bewust een pakje ziz-kaas van het schap. Ik was immers niet meer tegen mijn zin op dieet én zo'n sneetje kaas op een rijstwafel, caloriearm, dat is toch niet te versmaden! Bovendien...wat in het verleden zo was, hoefde nu toch niet meer zo te zijn?
Echter bij het uitpakken van het kaasje werd ik  meteen gecatapulteerd naar dat kleine, angstige meisje dat liever nooit geboren was.

Dus, alle reclamecampagnes en extra toevoegingen ten spijt, het ziz-kaasje zal nooit meer aan mij besteed zijn.

[Ienepien]

Verdrietige herinneringen.

[pinky]

Inderdaad...

[Ienepien]

Ik denk, dat iedereen wel bepaalde dingen vroeger bv. héél lekker vond. En als je ze nu weer ziet, gruw je ervan.
Dat heb ik bv met van die zoete muizen, die ik in m'n schoen kreeg.

[Jovi_Hobbes]

Dat is inderdaad wel een aangrijpend verhaal Zwartkopje, maar het is erg goed dat je het op papier kunt zetten. Betekent dat dat je het allemaal ook verwerkt hebt?

[Sismo]

  Soms kunnen kleine dingen als een plasticje je ineens herinneringen terugbrengen die je dacht vergeten te zijn...ik heb dat met geuren. Als ik nat zand ruik bijvoorbeeld, dan denk ik aan Vlaardingen, waar ik geboren ben. Of de geur van een noodgebouwtje (daar hangt altijd zo'n typisch geurtje), dat brengt me terug op de kleuterschool! 

[zwartkopje]

@ Jovi,
Ja hoor... is allemaal verwerkt.

Voor de anderen: ja ik heb dat ook met geuren, Maar die geuren brengen me meestal terug naar niet zo leuke kinderervaringen, maar ik vond het als kind zo wie zo niet leuk, dus logisch dat de meeste herinneringen negatief gebonden zijn.

gr.zwartkopje

[Ienepien]

Niet te veel aan denken, dus.