AVEN - Aseksueel Voorlichtings- en Educatie Netwerk

Hallo allemaal,
Alweer een tijd geleden dat ik op dit forum heb geschreven; lezen doe ik overigens wel vaker, maar dat wordt niet gelogd.
Wat mij, -als iemand van de andere kant van de lijn- (partner van) steeds opvalt is dat er heel veel wordt geschreven, maar ik nergens oorzaken, of uitgesproken gedachten over asexualiteit lees. Overigens, als ik mis zit en wellicht delen op het forum over het hoofd heb gezien hoor ik het graag!. Graag dan een concrete link.
Ik lees bv. dat er een soort enquette is t.b.v. een te schrijven boek over asexualiteit. Als ik de reacties daarop lees (overigens heel moedig om dat soort persoonlijke zaken te omschrijven) dan zie ik steeds bij de vraag of de oorzaak bekend is antwoorden die weinig of niet concreet zijn. Het geeft mij het gevoel maar dat niemand oorzaak kan benoemen.
Ook mijn (heel lieve) vriendin komt met "al haar extroverte praatjes en meningen in het dagelijks leven" op het gebied van dit topic alleen tot uitspraken waarbij er nooit meer uitkomt dan dat ze het niet weet te vertellen. Dat het (o.a?) te maken heeft met negatieve ervaringen in het begin van de pubertijd dat is inmiddels één maal (wat vaag) opgeschreven (niet verbaal, maar via mailings).
Als ik mijn gevoel mag omschrijven, dan vraag ik mij in alle ernst af hoe veel invloed een bepaalde ervaring kan blijven houden op je hele verdere toekomst.
Want laten we eerlijk zijn: In deze wereld zullen er meer mensen zijn die met het opbouwen van een liefdesrelatie niet steeds stoppen in een bepaalde fase van intimiteit dan mensen die een dergelijk proces op zekere punten met -of door- bijvoorbeeld een heftige schrikreactie op aanraking  van elk hun specifieke no-go-areas af kappen moeten. 
Het is zeker niet zo dat ik het niet wil respecteren dat het zo gaat en zal het ook absoluut niet veroordelen. Ik ken en waardeer immers het leven ook  op de vele andere vlakken die uiteindelijk zullen overheersen t.o.v. invulling van sexualiteit op zich.
Maar ik heb ook gezien dat asexualiteit hele levens zodanig beïnvloed heeft dat onbegrip de overhand kreeg met als gevolg dat er verkrachting binnen een huwelijk plaatsvond, uiteindelijk een echtscheiding en het ook nog verliezen van contact met de kinderen.
Dat is een, zo mijn vriendin het wel eens omschrijft, een levenslange straf.
En toch kan ze er op bijna geen enkele manier concreet over praten, of laten we zeggen samen voorzichtig opbouwend communiceren.
Ter afsluiting nog even wat feiten ter aanvulling:
De sector professionele hulp heeft ze de zakken van vol (werkte niet met EX), dus boekje ook dicht.
Ik ben én technisch (analytisch) en psychologies opgeleid. Psychologie is waarschijnlijkheidswetenschap en techniek is bewijsbaar. Ik zoek de combinatie van beiden in mijn verhaal. Normaal lukt dat me wel, maar hierbij stokken dingen.

gr, J.

Hoi Jan!

Je hebt gelijk, we hebben het hier op het forum niet echt over de oorzaak, omdat er niets over bekend is. De antwoorden die je op mijn vragenlijst hebt gelezen (trauma, hormonen, erfelijk, enz) dat zijn de dingen waar we zelf op kunnen komen en waar we soms ook wel over discussieren, maar echt feiten om deze 'oorzaken' mee te bewijzen hebben we niet. Dat vind ik wel jammer, ik zou best willen weten wat er nou in het algemeen achter zit, want voor iedereen is de situatie natuurlijk ook weer anders.

(In mogelijke medische achtergronden hebben we wel links naar aandoeningen waarvan aseksualiteit een verschijnsel kan zijn)

Hallo Jan. Hier nog een stukje  :cake: van mij.

Ergens denk ik: moet de oorzaak nou wel uitgezocht worden?
Kan je het niet accepteren, als zijnde een geaardheid, net als homofilie?
Dat gaan ze toch ook niet tot de bodem uitspitten hoe het komt, dat iemand homofiel is? :-\

Hallo,

Ik legde de nadruk misschien iets te veel op het woord 'oorzaak', dat kwam omdat mij het opviel in de vragenlijst als een erg persoonlijke vraag en dat de reacties daarop vrij vaag waren. Oké, als er geen oorzaak bekend is dan kan het ook niet minder vaag zijn.
Verder bedoelde ik, en schreef ook over gevolgen.
In "ons geval" is er wel iets van een oorzaak bekend, maar of er meerdere oorzaken zijn weet ik niet omdat het communiceren daarover moeilijk blijkt.
Ik schreef en weet wel dat de gevolgen als een rode draad door het leven kunnen lopen en op dat pad toch erg veel stuk kan maken.
Dan moeten de verstopte negatieve gevoelens wel heel erg sterk overwinnen als het onderwerp feitelijk niet of moeizaam bespreekbaar is.
Maar goed, ik ben natuurlijk een leek in deze en probeer dit te snappen door er ook hier over te schrijven.
En als Ienepien het als een geaardheid kan zien geeft dat het misschien een plek. Zo wij het ervaren zien we het niet als een geaardheid, daarvoor zijn de gevolgen te heftig (geweest).   

 :knuffel:
Ik hoop, dat je er toch nog ooit eens achter komt. Laat het ons dan wel weten, wil je? :-\

 :knuffel:

Ik geloof dat er over homoseksualiteit ook wel onderzoeken zijn gedaan of gedaan worden. Dus misschien gebeurd dat over dit onderwerp ook nog eens. Ik zal er wel blij mee zijn, want dan weet je wat er achter zit en als het dan echt een seksuele geaardheid blijkt (wat ik wel denk) is het misschien voor velen ook makkelijker om er voor uit te komen en het te accepteren.

waar staat die enquette? die wil ik wel eens zien.

mogelijke oorzaken zijn inderdaad wel een interessante discussie.
Persoonlijk weet ik vrij zeker dat ik het in de familie zit, en aangezien ik niet anders ben opgevoed dan anderen zou ik zeggen dat het dus erfelijk is, voor mij tenminste.
Het lijkt me waarschijnlijk dat een gebrek aan hormonen erfelijk kan worden doorgegeven maar misschien is de niet-lichamelijke kant ook wel erfelijk via iemands karakter.

Het is meer een interview via dit forum, maar hier is de link:

http://asexuality.org/du/index.php?topic=1218.0

Het blijft dus blijkbaar voor de meeste mensen erg moeilijk te benoemen?
Over hormonen heb ik ook al eens iets gelezen en dat de uitslag van een onderzoek daarnaar daar uiteindelijk niet op wees. Een geaardheid als bv. homosexualiteit lijkt mij (inmiddels) meer geaccepteerd in de maatschappij. En niet onbelangrijk, die groep kan het allemaal wel aardig goed invullen.
Maar waar ik voor mijzelf nog geen antwoord op heb is het stukje in mijn schrijven over de (toch daaruit voortgevloeide) gevolgen.

Kan iemand mij uitleggen waarom de echt diepere dingen moeilijk of niet bespreekbaar lijken te zijn? Als partner vind ik dat dergelijke persoonlijke zaken dusdanig van belang zijn dat er meer duidelijkeheid en begrip moet komen. Ik ervaar persoonlijk (en ook op dit forum) dat het in de basis, als het gaat om 'het verhaal' echt bespreekbaar te maken, een taboe onderwerp is wat vaak toch zodanig ver is weggestopt dat het steeds ergens blijft 'hangen'. Technisch gezien zou IK een afweging maken tussen het mogelijk jarenlang verbergen en de ook mogelijke relationele gevolgen van dien, en tussen het proberen bespreekbaar te maken. Maar dan echt bespreekbaar.   

Ookal heb ik misschien niet het antwoord op je directe vraag, ik zat laatst ook te denken waar de diepgang (in ieder geval de laatste tijd) gebleven was.

Ik denk dat de diepgang die jij bedoelt o.a niet te uiten is vanwege het taboe in de maatschappij, iedereen kent nu zo´n beetje de hetero/homo/bi-sexuelen, maar hoe moet je voor je partner ´uit de kast komen´ voor een sexe die voor velen niet bestaat en velen niet zullen begrijpen (Iedereen houdt toch immers van sex!?).
Waarschijnlijk speelt de oorzaak die voorafgaat aan het ervaren van asexualiteit ook een grote rol (denk aan geremdheid, trauma´s, het fysieke deel (telt extra voor mannen) e.d) waardoor het delen van ervaringen hiermee ook al moeilijker wordt.
En als laatste misschien omdat veelal het ontdekken van asexualiteit in een later stadium van je leven gebeurt dan dat iemand zich bij een andere sexe schaart, waardoor een complete aanpassing aan je leven(sstijl) al niet meer mogelijk lijkt en er onbesproken mee door wordt gelopen.

Ik ben het met je eens, Jan.
Toch vinden veel mensen dat het al dan geen seks hebben iets heel persoonlijks is en waar ze dus liever niet over praten met anderen. 'Het gaat niemand iets aan.' Maar zo wordt het onderwerp dus ook nooit veel bekender.

heb je nog ideeen hoe we het aan kunnen pakken? :)

Uiteraard is het iets heel persoonlijks, dat voorop. Dus het communiceren erover naar buiten toe zal zeker een moeilijk punt zijn omdat het niet volgens het boekje is en je er dan vanzelf niet mee te koop loopt. Tenminste, dat kan ik mij goed voorstellen.
Maar ik had het ook over het communiceren 'binnenshuis' met de partner. Ook dat lijkt erg moeilijk, althans zo ervaar ik het intern.
En eigenlijk is dat best kwalijk omdat er in een relatie dan een stuk onduidelijkheid blijft bestaan.
Mijn vriendin kan overal heel goed en analytisch over praten, maar als dat onderwerp ter sprake komt valt ze stil.
Nou geef ik zelf niet zo snel op als het gaat over een belangrijk iets als communicatie binnen een relatie, maar hierbij lukt het voor het eerst niet om daarmee over een bepaalde grens heen te komen.
Ik zelf kan er wel goed mee omgaan, omdat er meer is dan alleen sexualiteit. Maar voor de Ex-echtgenoot van mijn vriendin is het blijkbaar een enorme obsessie geworden waardoor een heel huwelijk naar de knoppen is gegaan (en dan druk ik mij nog bescheiden uit).
En in DIE context bedoel ik te zeggen dat het (niet) communiceren binnen die relatie over een deel wat er in dat huwelijk ontbrak niet is gelukt en al die heftige gevolgen heeft gehad. Dus MOET ik wel concluderen dat mijn vriendin met geen mogelijkheid enige opening bij zichzelf heeft kunnen vinden die ook maar tot de geringste aanzet van communicatie erover heeft geresulteerd.
Dus moet het wel heel erg moeilijk zijn (en destijds zijn geweest) om het zelfs binnenshuis ook maar een weinig bespreekbaar te maken.
Dat is nogal wat (!!) als je ondertussen ziet gebeuren wat de gevolgen zijn.

Dus, Ereinion, ik heb geen idee hoe zoiets aan te pakken. Om de simpele reden dat mijn vriendin dicht slaat als ze met haar vorm van asexualiteit wordt geconfronteerd (hoe voorzichtig dan ook). Eigenlijk zou ik hetzelfde aan jullie willen vragen.
     

Gewoon laten weten aan haar, dat je van haar houdt, ook met deze tekortkoming. En liefdevol toch steeds maar weer proberen het bespreekbaar te maken.
Het allerbeste zou natuurlijk zijn, dat je haar een artikel onder de neus schuift, over asexualiteit. Zo komt er in maart een artikel te staan in LINDA. Misschien is dat een idee, en opent het een beetje een voorzichtige weg? :knuffel:

Hoi Ienepien,

Ik doe niet anders... daar ligt het niet aan, dat weet ze gelukkig wel heel goed (is wel anders geweest hoor).
Ik heb haar al eens op dit forum laten kijken, ook naar de eerdere berichten die ik hier (alweer een tijd geleden) besprak, is geen enkel probleem, maar het geeft geen aanleiding tot openingen vwb communicatie. Dat lijkt haar niet te lukken.
En of ze zelf nog wel eens op dit forum leest weet ik niet.

Waarom de diepere dingen zo moeilijk bespreekbaar zijn? Omdat ze zo belangrijk zijn. Omdat ze zoveel twijfels, mogelijkheden en aspecten met zich mee brengen dat je het precies goed wilt vertellen en zelfs dan twijfelt of wat je zegt klopt en hoe het overkomt.

Als je met twijfels zit over de aseskualiteit van je partner of je relatie, kan ik je alleen adviseren het aan haar te vragen en haar ruim de tijd te geven om een antwoord te zoeken. Dat is lastig, zeker als aseksualiteit in een vorige relatie zo'n probleem was.
Overigens kun je als er geen problemen zijn dingen toch ook prima onbesproken laten? Als de relatie goed is en je beiden voelt dat het zo goed is, hoeven dingen niet besproken te worden. 

Ik herken het ook wel, al heb ik geen bijzonder lange relatie. Als ik probeer mijn aseksualiteit onder woorden te brengen tegen mijn vriend brengt dat een heleboel emotionaliteit en onzekerheid met zich mee. (Mijn vriend ziet dat en onderbreekt mijn stiltes met een knuffel en een 'het is al goed', dus komt het zelden ter sprake.)

 :knuffel: het is voor beide kanten niet makkelijk, het praten niet en de stiltes niet.

Jan, ik had je dus verkeerd begrepen.  :)
Ik heb misschien wel een idee waarom praten in het begin zo moeilijk is. (ook een beetje naar aanleiding van de reactie van Sam) Juist omdat het een intiem onderwerp is waarin je de ander zo gemakkelijk kunt kwetsen, stop je het liever ver weg. Zoals Eva een beetje aangeeft weet je zelf ook niet waar het aan ligt, dus dat maakt het praten ook niet makkelijker. Maar op een gegeven moment komt het moment dat het zonder praten ook niet meer echt gaat. Dan is er een volgende probleem, als je nu je mond opent gaat de beerput open. Je hebt alles opgespaard, en dat zijn dingen die heen en weer schommelen tussen onmacht, berusting en verwijten en wat al niet meer. Je wilt dit liever niet in een keer over je partner uitstorten, dus zwijg je liever, wetend dat je het eigenlijk wel moet vertellen. Daarnaast ben je bang voor de antwoorden die je terug zal krijgen, die ongetwijfeld heen en weer schommelen tussen dezelfde dingen.
Hier moet je doorheen, maar dat is niet echt makkelijk. Mijn vriend en ik hebben daar best wel ruzies over gehad, dingen die boven komen zijn soms onredelijk, maar wel belangrijk, omdat het veel verduidelijkt. Uiteindelijk spelen de verwijten nu geen rol meer, omdat we elkaar beter begrijpen en het meeste al een keer gezegd is. Nu kunnen we er dus heel open samen over praten, hoewel ik daar niet altijd zin in heb, omdat we het er al zo vaak over gehad hebben.

Maar ik (en veel naderen hier) zijn het er helemaal over eens dat praten beslist nodig is.

Hallo Jan!
Als ik het goed begrijp vind je dat er niet alleen in je relatie maar ook op dit forum niet diep genoeg wordt ingegaan op bepaalde vragen. Ik heb een heel concreet voorstel voor je. Kun je misschien een aantal vragen duidelijk verwoorden zodat wij daar misschien antwoord op kunnen proberen te geven vanuit onze ervaringen? Ik heb zelf namelijk niet het idee dat ik helemaal begrijp welke onderwerpen onbespreekbaar lijken voor jou, behalve dan het voorbeeld dat je noemt van de oorzaken. Wat dat laatste betreft moet je in gedachten houden dat dit een ervaringsfourm is. De mensen die hier samenkomen zijn allemaal op de een of andere manier in aanraking gekomen met aseksualiteit en zoeken mensen om ervaringen uit te kunnen wisselen. Gevolg is dat hier geen deskundigen zitten die alle diepgaande vragen zoals over mogelijke oorzaken kunnen beantwoorden. Wij kunnen dat soort dingen slechts vanuit ons eigen gevoel beschrijven. En hoewel ik voor mijn gevoel redelijk zeker weet dat bij mij de oorzaak niet ligt in een gebeurtenis in het verleden, maar eerder iets is wat ik altijd al heb meegedragen, heb ik daar geen bewijzen voor. Niemand hier kan dus met zekerheid zeggen wat DE oorzaak is. Dat is waarschijnlijk een oorzaak waarom antwoorden op dit soort vragen wat vaag blijven.
Dus, als jij met concrete vragen kunt komen en wij die zo goed mogelijk proberen te beantwoorden (voor zover wij dat kunnen) zou dat erg nuttig en behulpzaam kunnen zijn voor veel mensen.

Overigens bedankt voor het starten van dit onderwerp. Het geeft stof tot nadenken!

Citaat van: Jan op februari 06, 2008, 01:23:47 AM
Ook mijn (heel lieve) vriendin komt met "al haar extroverte praatjes en meningen in het dagelijks leven" op het gebied van dit topic alleen tot uitspraken waarbij er nooit meer uitkomt dan dat ze het niet weet te vertellen. Dat het (o.a?) te maken heeft met negatieve ervaringen in het begin van de pubertijd dat is inmiddels één maal (wat vaag) opgeschreven (niet verbaal, maar via mailings).
Als ik mijn gevoel mag omschrijven, dan vraag ik mij in alle ernst af hoe veel invloed een bepaalde ervaring kan blijven houden op je hele verdere toekomst.

Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat je de kracht van zo'n ervaring enigzins onderschat. Ik denk namelijk dat elke ervaring, hoe klein dan ook, gevolgen kan hebben voor de rest van je leven zolang je het niet op de een of andere manier hebt kunnen verwerken. PAs zodra je zoiets echt hebt verwerkt kun je ermee verder. En natuurlijk ben ik het ermee eens dat een nare ervaring lang niet op iedereen de uitwerking van aseksualiteit zal hebben, maar iedereen is anders en iedereen reageert anders op bepaalde gebeurtenissen. Als er dan later nog meer dingen zijn gebeurd die het litteken alleen maar verergerd hebben, dan kan een "klein" voorval uiteindelijk wel heel grote gevolgen hebben op allerlei gebieden en moet je misschien eerst heel erg diep graven voordat je eindelijk diep genoeg bent gegaan om dat allereerste voorval te kunnen gaan verwerken.

Hallo allemaal,
Nou, ik heb nogal wat los gemaakt zie ik... In ieder geval goed beloond met reacties en nuttige zaken waar ik wel wat mee kan.
Ik zal van de laatste reactie trachten terug te gaan naar boven.

@Jovi:
Dat de kracht van een negatieve ervaring groot is dat is mij wel duidelijk. Maar wellicht toch niet voldoende om dat ik eerder de vraag heb gesteld hoe het nu kan dat de impact van zo'n ervaring (of meerdere) zodanig hevig kan zijn dat het als een rode draad door een mensenleven kan lopen en heel veel ellende achter zich liet. Terwijl die persoon dat bewust is en er toch geen openingen in kan vinden om de aanzet te geven om er over beginnen te praten. Dus de ellende duurde voort totdat er bommen barstten. Dat was dus een concrete vraag.
Maar misschien heb jij (en ook andere reageerders) hem al wat beantwoord door te schrijven dat zoiets idd zo heftig is dat iemand daar nimmer overheen kan zien?
Dan miste ik idd de diepgang op het forum, wat ik overigens nu eigenlijk wél beleef in dít verhaal. Maar misschien zocht ik iets wat er niet nog was en dat verbaasde mij eigenlijk omdat het forum toch al heel erg gevuld is met ervaringen etc.
Dit forum (de inhoud) heeft mij in het begin overigens een heeele berg begrip opgeleverd in de situatie van mijn vriendin. Alleen al het feit dat het niet iets is wat alleen zei heeft. Ik wist eerlijk gezegd ook niet wat ik meemaakte en dacht dat het een grapje was toen ze er in het begin iets luchtigs over probeerde te zeggen.
Wat me ook bij jouw (en ook bij enkele anderen) reactie opviel is dat het eerste woord  "oorzaak" steeds onderwerp van reactie is. Ik heb toch geprobeerd om "gevolg" ook steeds aan te halen in het schrijven. Een bepaalde oplossing hoeft zeker niet vooraf te gaan aan het uitpluizen van oorzaken, soms juist niet omdat het "contraproductief zou kunnen werken".
Dat wat dat betreft, en concrete vragen moet ik over nadenken. Op dit moment vind ik het nog moeilijk om die te kunnen formuleren omdat het onderwerp ook niet verre van abstract onderwerp is. Als het natuurkunde was (ofwel een bewezen wetenschap) dan zou zoiets veeel eenvoudiger zijn om te formuleren.

@ Ereinion:
Praten in het begin, schrijf je: Wat bedoel je met "begin"? Mijn vriendin is 46, dus in die zin en met de opgetelde jaren van een huwelijk en nu een relatie snap ik het woord "begin" niet zo. Of bedoelde je dat niet?
Erover praten is m.i. in een relatie onmisbaar, maar het vlot nogsteeds niet. Overigens is er gelukkig geen sprake van ruzies oid, ik ben mij ervan bewust dat ruzie in dit geval over kan komen dat de asexuele partner zich in een hoek gedreven voelt en dalleen nog maar "dichter" gaat zitten.

@Eva:
Aan jouw reactie heb ik weinig toe te voegen of over te vragen, je verhaal is voor mij erg herkenbaar en duidelijk!! Medische hulp of anderszins is (hier en nu) niet aan de orde. Wel heb ik vaag begrepen dat die dingen in haar eerdere huwelijk wel aan de orde zijn geweest, maar daar was/is ze zeker niet enthousiast over. Zoals ik naar Jovi schreef voelt ze zich dan mogelijk in een hoek gedreven.
Maar zoals jij ook schrijft: er is gelukkig meer in het leven. Alhoewel dat niet wegneemt dat ik, al is het voor mijzelf, graag wil weten hoe dingen in elkaar zitten om er op de meest optimale manier mee om te kunnen gaan.

@Sam:
Duidelijk verhaal.
Haar de tijd geven om tot haar gesprek te komen is niet het punt. Dat loopt al 1 á 1,5 jaar, maar na een aantal brokken van reacties is het stil komen te staan. ze zegt zelf niet verder te komen met het zoeken naar antwoorden.
En je noemt 'als het geen probleem is, waarom dan niet laten rusten?' Geen probleem klopt ten dele; er is geen ruzie, geen forceren (in wat dan ook), er is harmonie etc, etc.

Maarrrrr, bij al die positieve dingen is het (ook voor mij) toch erg onlogisch en gevoelsmatig een gemist deel in een intieme relatie als ik mijn vriendin (als alllllles koek en ei is) toevallig aanraak op bepaalde plekjes. Ze schrikt zich dan een soort te pletter. Snap je/jullie dat ik dan voel dat ik iets heel fouts doe? Ze zegt dan wel meteen dat het niet aan mij ligt, maar het blijft voor mij echt vreemd. Ik heb haar wel eens gezegd dat het soms voelt alsof ik "de rekening mag betalen" voor wat iemand anders haar heeft aangedaan. Dat was voor mij een manier om mijn gevoel toe te lichten. Daarop kon ze ook geen zinnig antwoord geven, behalve mij te zeggen dat het niet aan mij ligt.
En daar blijft het onderwerp dan zo'n beetje hangen.
Ik heb inmiddels wel een kleine modus gevonden waarmee we mondjesmaat wat verder komen. Dat is haar er weinig verbaal mee confronteren, liefde te laten blijken, begrip te tonen etc. Dan merk ik al een poosje dat ze zelf gemiddeld steeds tiendes van een milimeter verder komt met het minder angstig zijn van mijn lichaam op zich. Ik schrijf erbij "gemiddeld" omdat het geen rechte lijn in een grafiek is, maar met plusjes en minnetjes.

Nou dat was weer een heel verhaal, ik hoop dat ik iedereen goed begrepen heb en heb mijn best gedaan daarop zo goed als mogelijk te reageren. Ik heb gereageerd per "persoon", maar er zullen ook "stukjes" bij anderen terecht zijn gekomen.

En de diepgang, die ik eigenlijk voor mijn persoonlijke geval heb gemist heb ik dan misschien zelf wel weer aangeslingerd?

Groetje aan iedereen, Jan

Even een losse flodder:
Bij een aanraking schiet ze op schrik. Maar dat wil toch niet meteen zeggen, dat je die aanraking niet meer mag doen?
Kan je het niet zien als dat je met iemand zit te praten, en de hond duwt plotseling tegen je knie, hand ofzo? Dan schrik je ook, maar het is niet erg. En als je dan een aai over z'n kop geeft, is er niks aan de hand.
Als je iets bij je vrouw/vriendin doet/aanraakt, en ze schrikt ervan, kan je toch wel voorzichtig doorgaan? De eerste schrik is eraf, zeg maar, en dan moet je wel goed afspreken, tot hoever je wél mag gaan. Dan kan dat toch een opening zijn, waar je per milimeter vooruitgang in boekt?
Ik heb die problemen niet van die aanraking, maar zoals ik al zei, het is maar een losse flodder, waar je misschien iets mee kunt. :-\

Hoi Ienepien,

Misschien wil die aanraking niet zeggen dat ik het niet weer MAG doen, maar het blijft zo het is. Dus "voorzichtig verder gaan" is eigenlijk niet aan de orde. M.a.w, dezelfde schrik is en blijft vrij constant. Het zit dus blijkbaar vele malen dieper dan je in je voorbeeld met een onverwachte aanraking van een hond ervaart. In dit geval heb ik het niet over een knie o.i.d, in het eerste begin was dat overigens wel zo. Dus die milimeters zijn gelukkig meters de goeie kant op gegaan.
Maar zoals ik eerder aangaf: er is een soort grens ingekomen op het niveau van ook maar de minste aanraking van minder "algemene" lichaamsdelen en dat wil daar dan blijven hangen.   
Als ik bemerkt dat hetgeen wat ik doe, als lief en misschien fijn -zou- moeten voelen, dan anders overkomt en zij het juist als iets tegenovergestelds ervaart, dan moet ik even omschakelen omdat de reactie op mijn actie (met liefde) iets -voor mij- heel onlogisch heeft opgeleverd.
Daarna stop ik daarmee omdat ik haar "pijn" doe, dat voel ik.
Misschien ben ik nu wat duidelijker geweest v.w.b. in welk stadium of fase we ons bevinden. Het woord -grens- is dus in dit stadium een sleutelwoord in mijn vraagstelling / onderwerp op dit forum.

Citaat van: Jan op februari 08, 2008, 11:26:06 PM
Dat wat dat betreft, en concrete vragen moet ik over nadenken. Op dit moment vind ik het nog moeilijk om die te kunnen formuleren omdat het onderwerp ook niet verre van abstract onderwerp is. Als het natuurkunde was (ofwel een bewezen wetenschap) dan zou zoiets veeel eenvoudiger zijn om te formuleren.

Dat begrijp ik, dat maakt dit onderwerp ook juist zo moeilijk. Maar goed, het aanbod blijft staan. Mocht je wel concrete vragen kunnen bedenken, stel ze gerust.

Citaat van: Jan op februari 09, 2008, 09:25:15 PM
Misschien ben ik nu wat duidelijker geweest v.w.b. in welk stadium of fase we ons bevinden. Het woord -grens- is dus in dit stadium een sleutelwoord in mijn vraagstelling / onderwerp op dit forum.

En die grenzen zijn juist zo moeilijk aan te geven en nog moeilijker om logisch te verklaren. Waarom is de ene aanraking wel goed en de ander niet? Ik kan me goed voorstellen dat je vriendin daar weinig zinnigs over kan zeggen, ik zou het namelijk ook niet kunnen. Ik heb zelfs wel eens bij aanrakingen van mijn ouders (waarvan ik toch echt 100% zeker weet dat er niet mee wordt bedoeld!) soms het gevoel dat ik het niet wil, maar dat komt dan vaak voort uit hoe ik me op dat moment voel. Dus ook emotionele gesteldheid zal een rol spelen waardoor de grens ook voortdurend heen en weer blijft schuiven.

Ik heb overigens nog een reden bedacht waarom het op jouw overkomt alsof er weinig diepgang is in het forum. Zo''n 99% van de mensen die hier regelmatig posten is zelf aseksueel. Dat betekent dat we het onderwerp alleen vanuit onszelf kunnen benaderen. Bepaalde onderwerpen hebben dan misschien geen discussie nodig omdat iedereen er hetzelfde over denkt of het hetzelfde voelt. Sommige vragen die seksuele partners stellen zullen waarschijnlijk ook nooit bij ons opkomen. Het is daarom ook waardevol om van de "andere kant" , zoals we dat noemen, verhalen te horen. Maar vaak komen de partners hier met de hoop dat wij een oplossing hebben voor het probleem, en wanneer dan blijkt dat wij die ook niet hebben, blijven ze vaak niet terugkomen.

Eerlijk gezegd denk ik ook dat als er wetenschappelijke sites zouden bestaan waar wetenschappelijke onderzoeken over asexualiteit op zouden staan, we daar wel links van zouden hebben. Dat is niet arrogant bedoeld.. :-[
Ik vergelijk deze site met sites uit de wereld van gehandicapten en chronisch zieken. De wat serieuzere sites daar ( en ondanks de hoop  'onzin' die we schrijven zie ik ons wel degelijk als een serieuze site)  hebben ook links met onderzoek, wetenschap etc. En veel mensen daar zijn erg kien op resultaten van onderzoek, of recente en veelbelovende behandelmethoden. Die staan dan echt wel op zo'n site. Zo 'laag'is het niveau van dit forum helemaal niet..( vind ik)
Je zou zelfs kunnen zeggen dat lotgenoten beter op de hoogte (kunnen) zijn van de actuele stand van onderzoek en behandelmethodes dan veel professionals. Dat laatste komt hier ook regelmatig in beeld, als iemand weer een naar gesprek met een sexuoloog ( m/v) heeft gehad..

Jovi,
Ik zal mijn best doen, maar ben (gelukkig  :) ook met andere dingen bezig) en zoiets moet net even een soort van inspiratiemoment  hebben om iets op te zetten.
"Grenzen", nou die zijn eigenlijk best duidelijk. Ik ken de gebiedjes ongeveer exact en die veranderen ook niet echt.
Dus de onzekerheid en onvoorspelbaarheid van zomaar aanrakingen zijn de wereld inmiddels wel uit. Maar er blijven precies wat (intieme) gebieden over, en dat bedoel ik met de grens die blijft bestaan en die ik als zodanig benoemd heb.

Ik heb overigens nog een reden bedacht waarom het op jouw overkomt alsof er weinig diepgang is in het forum. Zo''n 99% van de mensen die hier regelmatig posten is zelf aseksueel. Dat betekent dat we het onderwerp alleen vanuit onszelf kunnen benaderen. Bepaalde onderwerpen hebben dan misschien geen discussie nodig omdat iedereen er hetzelfde over denkt of het hetzelfde voelt. Sommige vragen die seksuele partners stellen zullen waarschijnlijk ook nooit bij ons opkomen. Het is daarom ook waardevol om van de "andere kant" , zoals we dat noemen, verhalen te horen. Maar vaak komen de partners hier met de hoop dat wij een oplossing hebben voor het probleem, en wanneer dan blijkt dat wij die ook niet hebben, blijven ze vaak niet terugkomen.  

(het lukt mij niet om een citeer-kadertje in te voegen, dus ff gedaan met plakken...)
Ik miste inderdaad als -andere kant- een stuk diepgang en eigenlijk voelde ik ook daarin een soort grens van het ingaan op dingen die ik ook bij mijn vriendin ervaar als ik met haar praat.
Dat de meeste mensen* op dit forum de dingen vanuit zichzelf benaderen is heel logisch. Als ik mijn gevoel daarover de vrijere loop laat dan komt er iets naar boven als herkenning in vergelijking met -hoe ver het persoonlijk- uitgelegd wordt, of kan worden zoals ik die met mijn vriendin* ervaar. Misschien heb ik het mis, maar ik krijg het idee dat * & * samen door de levenservaringen in combinatie met het invullen van aseksualiteit (of welk labeltje dan ook) totaan een zeker punt komen van diepgang en het verder een soort afgesloten is/wordt voor de omgeving. Vragen van de andere kant die dus niet bij -jullie- opkomen ervaar ik misschien wel als de zo door mij ervaren grenzen waarbij de diepgang en het -ingaan op- stopt.
Dit forum deed op mij, als partner,  in eerste instantie ook overkomen als een forum met zoveel tekst en informatie dat ik meteen dacht dat ik daar vele openingen zou vinden. Dat viel uiteindelijk tegen, omdat de uitleg die ik zocht steeds tot die (voor mij herkenbare) spreekwoordelijke grens ging.
Dan had ook ik de neiging om niet meer terug te komen. Maar op een gegeven moment heb ik toch weer een opening gezocht door dan maar een iets hardere stelling neer te zetten (oorzaak, gevolg, remedie) in de hoop toch die -grens- wat te doorbreken teneinde verder te komen met mijn begripsvorming.
En dat lukt tot op heden..

En Peter,
Als die links zouden bestaan, had ik ze al gevonden en nu hier niet hoeven te schrijven, dus helemaal met je eens!
Ik ervaar deze site ook zelf als een site waarop lotgenoten communiceren en begrip (proberen te) vinden. Ik heb het ook helemaal niet over een laag (communicatie)niveau; het niveau (voor zover je over -niveau- kan spreken) en dus diepgang wordt feitelijk onderling bepaald. En ik stel gewoon mijn vragen / probeer mijn lees-ervaring te ventileren / leg mijn zaken voor als partner / etc. Mij viel uiteindelijk -gewoon- op dat de diepgang  zowel op de site als bij mijn vriendin een overeenkomstige grens blijkt te hebben.
En verder dan die grens komen blijkt moeilijk, waarschijnlijk omdat dat te gevoelig kan liggen om (concreet) over te praten / schrijven.
Als -buitenstaander- ervaar ik dus dat er een kennelijk vergelijkbare/ overeenkomstige grens is waarbij de communicatie / uitleg wordt gestopt.

Ik bedoelde met begin eigenlijk gewoon het moment dat je er over wilt beginnen met praten. Dus dat kan na 1 dag zijn, maar ook na 20 jaar.

Mag ik een rare vraag stellen? Ben je niet te lief voor je vriendin? Praten is moeilijk zeg je, maar er zijn gelukkig geen ruzies en je bent bang dat ze zich dan nog meer afsluit. Ik kan weer alleen maar over mezelf praten, maar juist in een ruzie gooi ik ook alle onredelijke verwijten eruit. Juist in een kalm gesprek zei ik nooit zoveel over dit onderwerp. Maar als we allebei onze frustraties eruit lieten, maakte dat veel duidelijk. Als mijn vriend mij kon kwetsen met zijn gevoelens, dan mocht ik dat ook, terwijl ik me anders inhield uit schuldgevoel. Dat klinkt misschien heel hard, maar het werkte wel. Nou moet ik toegeven dat ik heel fel kan zijn, maar als je vriendin alleen maar meer in haar schulp kruipt is het natuurlijk niet zo'n goed plan. Een ander groot voordeel van een ruzie was voor mij dat we daarna allebei weer precies wisten waar elkaars grenzen lagen. Dus juist door de ruzies is denk ik heel veel duidelijk geworden, wat anders een beetje was blijven zweven. Wel hebben we na de tijd altijd onze excuses aangeboden en er nog een keer rustig over proberen te praten. (wat soms ook gewoon weer in een nieuwe ruzie ontaarde  ;) )

Jan schreef: < Als -buitenstaander- ervaar ik dus dat er een kennelijk vergelijkbare/ overeenkomstige grens is waarbij de communicatie / uitleg wordt gestopt. >

Dat is een interessante observatie ! Goed dat je dat zo duidelijk formuleert.. Daar moet ik eerst eens over nadenken !  :)

Peter,
Als je de regels er boven leest is het misschien duidelijker; die laatste zin was bedoeld als een samenvatting..

Ereinion,
Interessante vraag en tegelijk moeilijk te beantwoorden, maar ik zal het proberen.
Ik ervaar het als een duidelijke angst van haar, dan is boos worden of frustraties uiten wel moeilijk omdat je iemands angst naar mijn idee niet mag afstraffen. Ik heb in de tijd natuurlijk wel afgetast hoe wat meer door te dringen, maar dat resulteerde idd in meer afsluiten.
Ik kan me wel wat voorstellen bij jouw verhaal, maar ik denk dat het bij iedereen toch weer anders werkt.

Nou, dan was het een goede samenvatting ! Ik heb wat over je samenvatting nagedacht, en het intrigeert me. Wat is hier aan de hand ?

Ooit hebben we in een ander topic een vraag aan de hand gehad ( waar weet ik niet meer) die hier misschien bij helpt. De vraag was wat eerder was: taal of bewustzijn ? Dat klinkt als een rare en abstracte vraag, maar het ging juist om de vraag hoe het komt dat je dingen voelt, beleeft, ervaart ( bijv. mbt asexualiteit) die wel heel diep gaan en heel fundamenteel zijn, maar die je niet of nauwelijks onder woorden kunt brengen.

Een van de mogelijke antwoorden die toen naar boven kwamen was de volgende: in de ontwikkeling van het individu gaat het bewustzijn vooraf aan de taal. Met andere woorden: je ervaart dingen ruimschoots voordat je dingen kunt vangen of verwoorden in taal.

Natuurlijk bestaat taal al voor de geboorte van een individu, maar het is niet zo dat een kind eerst leert praten en dan pas bewustzijn krijgt. Het is altijd andersom. Het bewustzijn is er al, vormt zich verder naarmate het kind opgroeit, en de taal komt daar later bij.

Ik vermoed dus dat mensen die asexueel zijn en die kunnen en willen verwoorden wat dat is en wat dat met hen doet, op een zeker moment inderdaad op een fundamentele grens stuiten. Wat ze ervaren 'is' zo. Ik zet het 'is' bewust tussen haakjes..Er is op een bepaald moment geen reden meer waarom het zo 'is'. Het 'is' er eenvoudig..

( Ik zou jullie nu kunnen gaan pesten met een heel betoog over meister Eckart, middeleeuwse filosofie en de discussie over modernisme/ postmodernisme in de  moderne filosofie en de plaats van de ratio daarin, maar dat zal ik jullie maar niet aandoen.. ;D  Dus ik houd het bij wat ik nu heb geschreven.. )

Nou, houd je vooral niet in, zou ik zeggen ! Ook wat jij te zeggen hebt is waardevol !  :)

Je moet je niet inhouden. Want soms moet iemand (wij) wakker geschud worden om uberhaupt te weten dat er een grens is.

Peter,
Daar schrijf je wat... Maar ik kan het wel volgen denk ik. Dit onderwerp gaat diep, was (en is ) voor mij "vreemd". 
Het verwoorden en zeker opschrijven zal dan ook voor mij niet zo gemakkelijk zijn. Daarbij had ik ook ineens nogal wat te beantwoorden met al die reacties. Maar ik ben mij er van bewust dat ik het moeizaam vond om onder woorden te brengen. Daarbij komt ook dat ik hier mijn vriendin -ter sprake- breng en dat vind ik ook gevoelig liggen; ik heb het dan wel over iemand anders en moet daar naar mijn idee ook nog een soort discreet mee omgaan in mijn verhaal.
Conclusie: schrijven over een gevoelsonderwerp wat ook nog eens niet algemeen van aard is, is dus vele malen moeilijker dan schrijven over iets wat zich bv binnen iemands vakgebied zit (ofwel bekend en duidelijk is). 

Dag Jan,ook van mij nog een welkomsgroetje

Dit onderwerp doet inderdaad veel stof opwaaien.
Zelfs ik,kan er baat bij hebben.
Ergens hoopte ik dat mijn echtgenoot zo'n goeie babbelaar(begrijp je) was net als jij.
Praten kan veel oplossen en misschien kwam ik dan ook wat gemakkelijker over de brug.
Door zijn verkeerde aanpak heb ik het gevoel dat sex zoveel meer kan zijn wanneer het op de juiste manier wordt over gebracht.
Als HET dan ook weer een tijdje geleden is dan merk ik dat ook aan alles.
Ferm dat je zoveel moeite doet voor haar.
Ik ben niet asexueel maar mijn libido is niet wat het zijn moet.

Groetjes Fleurtje

Citaat van: Jan op februari 08, 2008, 11:26:06 PM
Ik heb inmiddels wel een kleine modus gevonden waarmee we mondjesmaat wat verder komen. Dat is haar er weinig verbaal mee confronteren, liefde te laten blijken, begrip te tonen etc. Dan merk ik al een poosje dat ze zelf gemiddeld steeds tiendes van een millimeter verder komt met het minder angstig zijn van mijn lichaam op zich. Ik schrijf erbij "gemiddeld" omdat het geen rechte lijn in een grafiek is, maar met plusjes en minnetjes.

Ik kan je verzekeren, dat het een heel goede (en misschien wel de enige "bruikbare") modus is !!! Ik heb een partner die heel veel geduld, begrip en liefde heeft opgebracht (en opbrengt) wat dat betreft! En bij mij zijn al die minnetjes langzamerhand verdwenen en bleven alleen de plusjes nog over. Helaas zijn de tiendes van een millimeter geen meters geworden  :)  maar je kunt beter met die millimeters blij zijn dan helemaal niet... Het kan dus jaren duren en dat houdt lang niet iedereen vol  :-\

Jan, een waardevolle onderwerp!  :klap:

Hoi ook Fleurtje en Stev,
Bedankt voor jullie reacties. Ik lees uit beide reacties herkenning, das interessant!
Ik ben in het algemeen gewend met constructief denken tot oplossingen te komen, doch hierbij werkt dit niet echt. Het onderwerp aanhalen door erover proberen te praten werkt "contraproductief", ofwel "tegen". (althans, zeker op de korte termijn)
Mijn vriendin kan er niet over praten zodra het haar persoontje aangaat. Ook als het algemene dingen uit haar leven zijn die persoonlijk worden dan schermt ze zich ook wel eens af en reageert, of niet, of met een ontwijkend antwoord. Oorzaak: o.a. ervaringen uit het verleden.
Stev:
Op seksueel gebied gaat het over de "tienden van mm's". De gezamelijke ontwikkelingen in algemene zin waren de "meters". Het is maar wat je als startpunt neemt als referentie. Maar, inderdaad een modus vinden is een stuk oplossing, ook al kost dat "vinden" relatief veel energie en moeite. Goed te lezen dat jullie ook je iegen modus, cq. optimum in de gegeven situatie kunnen vinden!
Fleurtje:
Het, wat jij als positief "babbelaar" noemt, kan bij ons juist tegenwerken omdat ik daar niet doorheen kom. En dan ben ik zeker voorzichtig in het proberen aanslingeren van een gesprekje. Maar hoe, of wat dan ook, het onderwerp op zich sluit ongeveer alle communicatie-deuren.
Uit haar haar vroegere ervaringen/huwelijk  (voor zover mij vrij oppervlakkig uitgelegd) heb ik ook het soort onbegrip zoals jij het omschrijft begrepen. 
En je schrijft dat je libido niet is wat het zijn moet, het is natuurlijk ook heel erg relatief en "stel" gebonden om dat een bepaalde maat of waarde mee te geven. Als er een onderwerp is waar je mensen zeker niet in vakjes kan indelen dan is het dit wel (denk ik).

Gr, Jan

Citaat van: Jan op februari 13, 2008, 09:38:16 PM
Als er een onderwerp is waar je mensen zeker niet in vakjes kan indelen dan is het dit wel (denk ik).

Daar hoef je niet over te twijfelen, dat is zo!!!!  :wave:

Vooral ook dat "stel gebonden" is absoluut waard! Als er al een oplossing is, werkt het waarschijnlijk uitsluitend in je eigen relatie.

En nog een vraagje aan jou, Jan, heb je wel eens gedacht dat waar jij het over "tienden van mm's" hebt, het door jouw vriendin als flinke meters ervaren zou kunnen worden?  :knuffel:

En nog een vraagje aan jou, Jan, heb je wel eens gedacht dat waar jij het over "tienden van mm's" hebt, het door jouw vriendin als flinke meters ervaren zou kunnen worden?

Zeker heb ik daar wel aan gedacht, ik observeer dan ook serieus op dat gebied.
Die meters en mm's zijn uitgedrukt als vooruitgang en geen absolute waarden, maar om het verschil aan te geven tussen ontwikkelingen m.b.t. de verschillende "onderwerpen".
Dat mijn vriendin het onderwerp van gesprek als heftig ervaart is wel duidelijk uit de manier van zich afsluiten. Dat lijkt een mechanisme te zijn.

Er komen natuurlijk ook heel veel twijfels en misschien ook schuldgevoelens bij kijken en dat maakt het alleen maar lastiger.

Hoi Jovi,
Wat je schrijft kan ik alleen maar vermoeden. Ik denk wel dat het klopt, maar door het verbaal-afsluiten krijg ik geen duidelijke bevestiging.

Maar even wat anders, met een heleboel geschrijf denk ik best wel af te dwalen van de essentie en zal ik, ook voor mijzelf,  aansluitend daarop de hoofdpunten nu (relatief)  kort samenvatten:
Er zijn twee verschillende ontwikkelingen zoals ik ze ervaar.
Eén:
Het proberen te praten over de blijk van angst, afkeer van, schrik én het niet of moeilijk kunnen praten.
Twee:
Fysiek: Als ik het onderwerp niet of minder verbaal aanhaal dan lijkt dat op lichamelijk gebied positiever te werken dan het wel ter sprake brengen.
En dan had ik het over de "millimetertjes" lichamelijke vooruitgang (in vergelijk met de "meters" in ontwikkelingen op de andere (meer algemene) persoonlijke vlakken (zwart-wit uitgedrukt om e.e.a. duidelijk te vergelijken).
Alhoewel daar ook, bij dichtbij komen, remmingen blijken te zijn (persoonlijk/verbaal dichtbij komen werkt ook hier door, hetzij in mindere mate).

Tot zover, anders is het geen samenvating meer...  ;)

Ik kan me wel voorstellen dat er een soort van paradox om het praten heenhangt. Op het moment dat je samen over de gevoelens en problemen praat (voor zover dat dan wil lukken bij jullie) wordt er zo erg gefocussed op alle verwachtingen dat er dat moment niets spontaans meer zal gebeuren. Als ik mezelf in de plaats van jouw vriendin voorstel, zou ik me tijdens zo'n gesprek best opgelaten voelen. Ik denk dus dat die twee zaken: praten en fysiek contact, niet tegelijk kunnen plaatsvinden. De praatmomenten zijn er om elkaars signalen te leren begrijpen en interpreteren en duidelijke afspraken te maken over het fysieke contact, zodat er tijdens het fysieke contact minder spanning, onzekerheid en misverstand kan zijn.

Jovi,
Ik lees uit je verhaal dat je denkt dat ik als ik over gevoelens praat dan als doel zou hebben dat ik dan iets fysieks zou verwachten. Op dat moment is er van mij uit zeker geen verwachting o.i.d (praten is praten en verder niets).
Dus praten en fysiek gaan samen inderdaad niet werken, dat is bekend en ben ik op dat moment ook niet op uit.
De zgn praatmomenten zijn/worden geen praatmomenten; het stokt dan al. Elkaars signalen begrijpen is op zo'n moment ook niet aan de orde, het is feitelijk heel simpel samen te vatten:
Praten erover stokt in de vorm van "ik kan het je niet zeggen/vertellen/weet het niet" (En dan is de aanloop naar het onderwerp van mijn kant al heel voorzichtig, maar dat werkt niet omdat de lichten op rood springen).
Het er niet over praten en het op z'n beloop laten blijkt dan beter te werken omdat de confrontatie mogelijk minder gekoppeld is met gevraagde uitleg(?).
En, fysiek contact op zich is geen probleem en wordt erg gewaardeerd terwijl dat in het begin ook niet wilde. Maar de no-go area's blijven bij elke (ook per ongeluk) aanraking heftige schrikreacties opleveren.
En als ik dat dan op dat moment (dus omgekeerd van zoals jij beschrijft) koppel met praten dan neemt de schrikreactie zodanig toe dat ze dan zelfs schrikt van een aai over de bol.
Ben er dus op mijn manier best bewust mee bezig.

Ben benieuwd naar je reactie.

Hoi Jan,
Ik wilde niet impliceren dat je tijdens het praten direct op andere dingen uitbent. Mijn excuses als dat zo over kwam. Ik reageerde eigenlijk op wat je in je vorige bericht zei: Als ik het onderwerp niet of minder verbaal aanhaal dan lijkt dat op lichamelijk gebied positiever te werken dan het wel ter sprake brengen.
Maar goed, wat ik zei had je zelf dus ook al uitgevonden.

HEt is natuurlijk onmogelijk om vast te stellen waarom jouw vriendin hier zo verschikkelijk moeilijk over kan praten, maar zou het kunnen zijn dat ze haar eigen gevoelens en remmingen niet kan accepteren. Dat ze wat dat betreft zo met zichzelf in de knoop zit dat ze er niet over kan praten ook al zou ze dat willen. Als je je eigen gevoelens al niet kunt begrijpen en/of accepteren is het bijna onmogelijk om ze met iemand te bespreken en misschien ook veel te eng want dan moet je in jezelf gaan graven en dan weet je maar nooit wat voor ellende je allemaal naar boven haalt.
Maar goed, ik heb dus geen idee of dit op jouw vriendin slaat. Dat weet ze waarschijnlijk alleen zelf.

Hoi Jovi,

Ik denk dat je de essentie heel aardig te pakken hebt als ik je laatste alinea lees.
Het lijkt ook wel wat dubbel; Ze zegt dat ze het hele onderwerp sexualiteit  in de tijd dat ze alleen was een plek heeft gegeven. Dat moet m.i. een 'noodzakelijke' plek zijn omdat het voor de rest wel zoiets moet zijn zoals jij het schrijft. Of er angst is om over te praten op zich, dat kan goed, maar dat hoor ik niet expliciet (ik bemerk na een 'probeer'gesprek wel tijdelijk extra allertheid op alle gebied bij het in de buurt komen). Daaruit blijkt dat het meer impact heeft dan dat ze verbaal uiten kan.
En, inderdaad, dat het in de buurt komen van graven in oud zeer heel eng moet zijn dat heb ik wel begrepen.
Ik denk dat het beeld wat jij van onze situatie hebt inmiddels behoorlijk volledig is.

Om terug te komen op het onderwerp: Oorzaak, gevolg en remedie kan ik het nu als volgt samenvatten:
Oorzaak:
a: Negatieve ervaringen, die (nog) niet echt zijn uitgelegd omdat dat niet lukt ("graven" is blijkbaar erg problematisch)
b: Aanleg? (ben ik niet achter)
Gevolg:
a: Angst (no-go areas)
b: Moeizame communicatie over het specifieke onderwerp / afsluiten
c: Mogelijk / waarschijnlijk onbegrip van een partner
Remedie:
a: Begrip tonen door absoluut respectvolle en liefdevolle omgang naar mijn vriendin toe.
b: Op dit forum discusieren omdat: De uitleg in de persoonlijke kring tekort schiet. Ik in mijn geval meer te weten wil komen. Het forum (nu) als een uitlaatklep ervaar (overigens uiteindelijk nadat ik dit onderwerp ben gestart en mijn best heb gedaan met vallen en opstaan om het verhaal duidelijk te krijgen).
c: *

*:
Een remedie in de zin van -het probleem op zichzelf- oplossen is er waarschijnlijk nog (lang) niet(?).
Je ziet dat het stokt op communicatie als het op het "graven" aankomt. De vraag is dan ook of graven in een negatief verleden wel een manier is.
Nu is dit forum best uitgebreid gevuld met onderwerpen en discussies. Maar naar ik begrijp is toch elke situatie weer heel verschillend (anders had ik er niet zoveel tekst aan hoeven wijden om de situatie uit proberen te leggen, toch?).
Dus ondanks de vele ervaringen en discussies lijkt het woord 'remedie' heel moeilijk in te vullen. Of zijn er voorbeelden waarbij dergelijke relaties wel remedie vinden, of gevonden hebben?

Ik lees dit onderwerp steeds met veel interesse en telkens heb ik het idee dat ik er iets aan zou moeten of kunnen bijdragen. Maar aan de andere kant weet ik niet wat, omdat onze situaties toch heel verschillend zijn. Maar als je directe vragen aan mij hebt kun je ze gewoon stellen, oké?

Citaat van: Jan op februari 18, 2008, 12:25:29 AM
Oorzaak:
a: Negatieve ervaringen, die (nog) niet echt zijn uitgelegd omdat dat niet lukt ("graven" is blijkbaar erg problematisch)
b: Aanleg? (ben ik niet achter)

Ik ben het met het meeste dat je zegt eens, maar ik zou minder nadruk leggen op de negatieve ervaring. Zelf heb ik bijvoorbeeld absoluut geen negatieve ervaring gehad en weet ik zeker dat ik mijn weinig seksuele aanleg van mijn ouders heb. (en dat heeft niets met opvoeding te maken voor zover ik kan zien. Een laag libido is volgens mij gewoon erfelijk.) Aanlag kan dus zeker de reden zijn, dunkt mij.
Het lijkt me heel goed mogelijk aseksueel te zijn zonder enige vervelende ervaring te hebben gehad, en ik vind het belangrijk dat te benadrukken omdat er dan ook geen sprake is van een 'remedie'. Graven veranderd dan niets, omdat er geen donker geheim op te graven is dat alles gaat veranderen. Aseksualiteit kan gewoon een seksuele orientatie zijn, waar niks aan op te lossen is. 
Een 'remedie' is dan alleen het vinden van een gelukkig leven - met of zonder relatie - zonder seks. Kan dat? zeker weten!

Hallo Sam

Libido is volgens mij wel echt erfelijk,uit eigen ervaring kan ik er van mee spreken.
Maar als je een vriend of echtgenoot hebt die er maar een beetje begrip voor kan opbrengen,zou voor mij al veel betekenen.
Helaas mijn man vind het nog niet bespreekbaar,hetgeen mij nog meer doet dicht klappen.

Jan inderdaad zoals Ereinion zegt je onderwerp is zeer leuk om te volgen.
Nu al die geleerde termen spelen wel eens parten voor mij,maar uiteindelijk is het heel duidelijk.

:klap:

Is er een remedie?
Tsja, zoals je al zegt zijn er zo veel verschillende situaties, dat daar geen eenduidig antwoord op is. Wel denk ik dat je erg zwart/wit gezien twee groepen aseksuelen kunt onderscheiden op dit punt:
1. de mensen die aseksueel zijn als een gevolg van iets wat er in hun leven is gebeurd.
2. de mensen die geen reden hebben om aan te nemen dat het veroorzaakt is door iets in hun verleden, dit zullen we voor het gemak aangeboren noemen.

Als je het zo belijkt is er voor groep 1 theoretisch gezien een remedie mogelijk. Welke dat is, dat verschilt natuurlijk erg per situatie en of die remedie haalbaar is verschilt natuurlijk ook per situatie. Ik dank dat je hier zowel tegen de vraag oploopt of het kan worden opgelost (is er bijvoorbeeld niet al te veel gebeurd dat het bijna onmogelijk is om alles weer terug te veranderen zoals het ooit was) en de vraag hoeveel energie de aseksuele persoon in de oplossing kan en wil steken. Geen enkele oplossing zal namelijk eenvoudig zijn, waardoor je het de persoon misschien niet altijd kwalijk kan nemen de situatie te willen behouden zoals die is.

Voor groep 2 is er theoretisch gezien geen remedie. In een relatie met zo'n persoon kun je hooguit bepaalde compromissen sluiten, maar "normaal" zal die relatie op seksueel gebied dus niet kunnen worden.

Ter verduidelijking: dit is puur een theoretisch verhaal en is dus erg zwart/wit en ik ben me ervan bewust dat er ook vele grijstinten zijn. Ik weet ook niet hoe het allemaal zit en ik wil zeker op geen enkele manier iemand hiermee kwetsen. Ik probeer voor Jan een beetje orde in een chaos te scheppen waar helemaal niet zo eenvoudig orde in geschapen kan worden. Misschien is er wel iemand die dit totaal anders ziet. Het lijkt me erg nuttig om ideeën van anderen hierover te lezen.

Overigens is het ook nog eens de vraag wat je onder remedie of oplossing verstaat. Veel partners die op dit forum zijn geweest streven naar de ultime oplossing dat hun partner volledig "normaal" seksueel wordt. Het is maar de vraag of zoiets überhaupt mogelijk is, daar hebben we voor zover ik weet op dit forum in ieder geval nog geen voorbeelden van gezien.

Ik kan je wel volgen, Jovi.

Ik denk dat in alle gevallen een remedie eerder een compromis is, want als de oorzaak een trauma is, is de kans dat het helemaal goed komt ook heel klein, lijkt me. En verder ligt het eraan of de aseksuele partner onverschillig is tegenover seks of er van walgt. De eerste zal natuurlijk eerder tot compromissen in staat zijn.

Dat is waar, een mooie aanvulling Ereinon!

Goh.. Ik kwam er gisteren even niet aan toe om te reageren op de reactie van Ereinion, Sam en Fleurtje.
Maar dat blijkt niet "nodig", want Jovi heeft m.i. het meeste al beantwoord zodat ik daar weinig of niets aan toe kan voegen.
Ik had in mijn hoofd op Sam's reactie te antwoorden dat aanleg, zoals eerder geschreven, in ons geval,  onbekend is als factor van invloed, maar dat ervaring in negatieve zin wel al duidelijk is.
En leven zonder relatie was mijn vriendin bewust aan gewend, maar het is haar -en mij- overkomen... en wat dan? Zou jou ook kunnen gebeuren, of -net als bij mijn vriendin- of niet?
Ook Ereinion en Fleurtje zijn -actief- met dit onderwerp bezig. Mooi! Dat was wat ik aanvankelijk op het forum miste; het komen tot een stuk actieve begripsvorming, met elkaar dingen duidelijker krijgen, erover discusieren, het onderwerp vast houden zonder afdwalen.
We zijn m.i. inmiddels zover dat we, ondanks de vele onvergelijkbaarheden m.b.t. dit onderwerp, een stukje saamhorigheid en onderling begrip hebben kunnen creeëren.
Dat zocht ik als basis en ik ervaar dat dat er inmiddels heel aardig aan zit te komen. Mij helpt het in elk geval!
En Jovi, ik beleef je laatste verhaal als een uitstekende samenvatting!
Het melden van je voorzichtigheid is mooi, maar m.i. niet nodig. Ik zie het geenszins als mogelijk kwetsend, alleen maar duidelijk. Ik ben in de basis een techneut en analytisch ingesteld en kan zwart/wit overkomen, dus spreekt jouw manier van schrijven mij wel aan. Het is namelijk duidelijk, en dingen juist analyseren begint vaak met dingen tegenover elkaar te zetten en te vergelijken. En als je duidelijk wilt overkomen dan kan het in jouw ogen misschien zwart/wit over komen, maar ik zie het als helder.
Voor mij is het o.a. de manier om verder te komen.
Remedie hoeft niet meteen de ultieme oplossing te betekenen, dat zou erg naief zijn. Een stuk delen en duidelijkheid onderling is al heel wat toch?
En Ereinion, het hele leven bestaat uit compromissen, dus ook m.b.t. dit onderwerp! Til dus niet te zwaar aan de "oplossing", dat is slechts een soort droom zoals het winnen van de staatsloterij waarvoor reclame werd gemaakt met een kans van 1 op 2. Ik ken helemaal niemand die hem ooit won. Dus zonder de staatsloterij (doe ik ook niet aan mee omdat ik niet geloof in dát soort geluk) bestaat er ook nog wel een leven wat bevredigend kan zijn en waar je, zoals iedereen, aan moet blijven werken.

En Fleurtje, er is voor wat mij betreft niks geleerds aan, ik spreek gewoon uit gevoel. En als er iets onduidelijk is dan graag commentaar of vragen!

gr, Jan
 

Oh, ik til helemaal niet te zwaar aan de oplossing hoor. Ik heb samen met mijn vriend een hele goed manier gevonden om hier mee om te gaan (voor ons dan) en in zekere zin heeft het verschil in libido onze relatie alleen maar sterker gemaakt. Daar zijn we het allebei over eens. Ik bedoelde mijn opmerking eigenlijk meer als algemene aanvulling op Jovi.

Ik zit me net te bedenken dat mijn voorgaande reactie eigenlijk helemaal niet klopt. Voor onze relatie hebben wij de oplossing misschien juist wel gevonden. Maar niet in de zin van een remedie.

Ereinion,
Je reageerde blijkbaar spontaan op mijn bericht. Ik reageerde ook spontaan op je eerdere reactie. Daarin schreef je dat -het helemaal goedkomen- een kleine kans had. Een bericht daarna schriijf je erover dat jij en je vriend een heel goede manier hebben gevonden om hiermee om te gaan. Dan kom je er in een nieuw berichtje op terug dat je het wel gevonden hebt, maar niet als een remedie.
Die goede manier is dan op dit moment toch een "remedie"?
Ik probeerde juist duidelijk te maken dat een remedie een momentopname is die op dat moment in -een proces- toch bevredigend is?
Dan is het toch goed?
 

Ik denk dat je hooguit voor jezelf en je partner ( als je er een hebt) een werkbare oplossing kunt vinden, samen. En zelfs die is misschien tijdelijk. Meer is denk ik praktisch niet haalbaar..
Dat bedoel ik niet negatief, of cynisch.. Eerder dat ieder zijn/ haar eigen oplossing moet zoeken. En hopelijk ook vindt...

Wat verstaan jullie onder een compromis?
een leek zal zeggen dat tussen veel seks en geen seks het compromis zo nu en dan seks is, maar dat gaat zo makkelijk niet.
en als je tussen ´all the way´ en ´boven de kleren´een compromis zoekt roept die situatie bij beiden negatieve gevoelens op lijkt me. (De een wil meer en krijgt niet, de ander wil minder)
wat is dan een compromis?

Ik ken een voorbeeld van een aseksuel meisje dat eens in de paar maanden een keer heel dronken met haar vriend naar bed gaat omdat hij dat zo graag wil. Lijkt me ook geen goed compromis.

Over een remedie, zeker wanneer de oorzaak geen negatieve ervaring is, vraag ik me af: waarom zou je het willen? Voor je partner wellicht, maar voor jezelf? Waarom zou je willen veranderen hoe je bent?

Citaat van: Jan op februari 19, 2008, 11:59:15 PM
Ereinion,
Je reageerde blijkbaar spontaan op mijn bericht. Ik reageerde ook spontaan op je eerdere reactie. Daarin schreef je dat -het helemaal goedkomen- een kleine kans had. Een bericht daarna schriijf je erover dat jij en je vriend een heel goede manier hebben gevonden om hiermee om te gaan. Dan kom je er in een nieuw berichtje op terug dat je het wel gevonden hebt, maar niet als een remedie.
Die goede manier is dan op dit moment toch een "remedie"?
Ik probeerde juist duidelijk te maken dat een remedie een momentopname is die op dat moment in -een proces- toch bevredigend is?
Dan is het toch goed?
 

Ik bedoelde remedie in de zin van dat mijn libido verhoogd zou zijn. Dat bedoelde ik ook met helemaal goed komen, de kans dat iemand die om wat voor reden dan ook aseksueel is zich als een seksueel persoon zal gedragen is natuurlijk erg klein.
Ik zie remedie meer als iets permanents, denk ik. Moeilijk om dat precies uit te leggen. Gevoelsmatig zit er voor mij een verschil tussen oplossing en remedie. Bij een remedie is er daadwerkelijk iets veranderd, bij een oplossing vind je een manier om er mee om te gaan.

Citaat van: Sam op februari 20, 2008, 09:55:46 AM
Wat verstaan jullie onder een compromis?
een leek zal zeggen dat tussen veel seks en geen seks het compromis zo nu en dan seks is, maar dat gaat zo makkelijk niet.
en als je tussen ´all the way´ en ´boven de kleren´een compromis zoekt roept die situatie bij beiden negatieve gevoelens op lijkt me. (De een wil meer en krijgt niet, de ander wil minder)
wat is dan een compromis?

Ik ken een voorbeeld van een aseksuel meisje dat eens in de paar maanden een keer heel dronken met haar vriend naar bed gaat omdat hij dat zo graag wil. Lijkt me ook geen goed compromis.

Over een remedie, zeker wanneer de oorzaak geen negatieve ervaring is, vraag ik me af: waarom zou je het willen? Voor je partner wellicht, maar voor jezelf? Waarom zou je willen veranderen hoe je bent?

Ik wil niet veranderen hoe ik ben, Sam. Maar omdat ik een relatie heb met een seksueel iemand zullen we samen toch iets moeten bedenken waardoor het werkt. Ik kan en wil van hem niet verwachten dat hij zijn behoeften opzij zet, omdat ik de behoefte niet heb. Ik vind niet dat ik het recht heb hem dat te ontzeggen.
Maar voor mij is het makkelijk, ik walg niet van seks, het boeit me gewoon niet. En ik kan er best wel van genieten, vooral omdat hij er zo van geniet. Maar het zal nooit van mezelf uit komen om eens te gaan vrijen, ik heb wel wat beters te doen.  ;)
Het compromis is dus inderdaad dat we wel eens vrijen, vaker dan ik misschien zou willen en minder vaak dan mijn vriend wil. Maar hij is al blij hiermee. Verder heb ik met mezelf afgesproken dat ik niet meteen nee zeg als hij iets wil. Soms laat ik dus bepaalde dingen toe die ik misschien niet zo prettig vind, maar waarvan ik weet dat hij daar erg van geniet. Een hand op een bepaalde plek bijvoorbeeld. Ook al is het maar voor een paar minuten.
En ik heb hem leren vertrouwen. Sommige dingen die ik vroeger aan seks linkte, hebben nu die associatie niet meer. Douchen bijvoorbeeld. Ik moet toch ingezeept worden, dus wat is er op tegen dat hij het doet? We hebben samen wel geleerd dat we moeten genieten van de dingen die we samen doen. En dat het geen teleurstelling is dat er na het douchen niet meer gebeurd. Wat hij ongetwijfeld vaak zal willen, maar het was al erg leuk wat we wel hebben gedaan.

Ik bedoelde het niet persoonlijk hoor. Ik kan me voorstellen dta als je onverschillig bent over seks, het minder een probleem is om een compromis te sluiten. Als je echter wel walgt van seks (andere mensen doen maar, maar ik vind het een gore boel, brrr) Wat dan? Is een compromis dan uberhaupt mogelijk? Ik kan me ook niet voorstellen dat het voor een seksueel iemand leuk is om seks te hebben met iemand die walgt van waar hij/zij mee bezig is.

Zo vatte ik het niet op, hoor.

Het lijkt me dan inderdaad erg moeilijk, precies om de redenen die jij opschrijft. Maar daar heb ik dus weer geen ervaring mee, dus ik kan het je niet vertellen. Misschien zijn er dan ook wel dingen waar je minder van walgt, zodat het compromis is?

Hoi meedenkers,

Een compromis in dit geval is naar mijn idee een tweezijdig en voor het moment acceptabel ingevuld gedeelte in een relatie.
Of taalkundig de termen 'oplossing of remedie' er exact bij passen weet ik ook niet. Ik probeer het beestje een naam te geven en dat is zwart op wit best moeilijk overkomen.
Als je voelt dat je er samen (voorlopig) uit bent, er duidelijkheid(!) is dan lijkt het mij als goed. Dat is overigens al heel wat omdat mijn vriendin -op slot slaat- als ik dat onderwerp bespreekbaar probeer te maken; ik moet het hebben van zeldzame mededelingen, geduld en veel observeren, en daarover nadenken.

Sam: Het heeft niks te maken met alles of niets. En je hebt het over walgen en dat als (seksuele) partner moeten invullen. Ik schrijf "moeten" omdat je hier inderdaad iets aanhaalt wat bij mij ook speelt en wat ik een plaats moet leren geven.
Mijn -natuur- zegt dat ik iets liefs wil doen, maar het komt als negatief over (jij zegt walgen; in ons geval schrikreactie en afkappen). Dat is/was voor mij heel erg wennen kan ik je melden. Ik kan er toenemend goed mee omgaan, maar het blijft voor mij feitelijk toch een aanpassing (compromis?).

Ereinion: Als ik het door jouw aangehaalde voorbeeld "douchen" lees, dan hadden wij exact hetzelfde kunnen neerschrijven. 
Het is 100% herkenbaar!
Wat mij tussen de regels wel opviel was:  Sommige dingen die ik vroeger aan seks linkte, hebben nu die associatie niet meer.
Herken ik daar ook iets van mijn vriendin in? Het woord of onderwerp -seks- lijkt op zichzelf al een negatief gevoel op te roepen en mogelijk iets af te sluiten, of zie ik dat niet goed?
Ik herken er iets in dat inzepen onder de douche -verdedigd- moet worden zodat het voor jezelf niet als iets seksueels overkomt.   
Het gaat uiteindelijk toch over hoe je het samen op een harmonieuze manier kunt invullen? En hoe het heet maakt dan toch niks uit, als het maar goed voelt!

.... elke keer denk ik met 3 regels te kunne reageren... helaas...

gr, Jan 

Jan, ik herken in jou woorden gevoelens die ik bij mijn vriend zie (of denk te zien). Als ik van mijn vriend schrik en terugdeins voelt hij zich - begrijpelijk - afgewezen.
Volgens mij is dat de reden dat hij vaak onzeker en snel jaloers is.
Wanneer je vriendin geen seks wil, twijfel (of twijfelde) jij dan wel eens aan wat ze voor je voelt? En zo ja, wat overtuigd je er dan weer van dat ze je wel geweldig vindt? Ik vraag dit omdat ik mijn vriend graag zou willen laten zien hoe geweldig ik hem vind, maar dat dus niet met een goede vrijpartij kan doen.

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 01:02:49 AM
Ereinion: Als ik het door jouw aangehaalde voorbeeld "douchen" lees, dan hadden wij exact hetzelfde kunnen neerschrijven. 
Het is 100% herkenbaar!
Wat mij tussen de regels wel opviel was:  Sommige dingen die ik vroeger aan seks linkte, hebben nu die associatie niet meer.
Herken ik daar ook iets van mijn vriendin in? Het woord of onderwerp -seks- lijkt op zichzelf al een negatief gevoel op te roepen en mogelijk iets af te sluiten, of zie ik dat niet goed?
Ik herken er iets in dat inzepen onder de douche -verdedigd- moet worden zodat het voor jezelf niet als iets seksueels overkomt.   
Het gaat uiteindelijk toch over hoe je het samen op een harmonieuze manier kunt invullen? En hoe het heet maakt dan toch niks uit, als het maar goed voelt!

Meedenkers.   :D Klinkt leuk!

Ik probeer lichamelijke aanrakingen zoveel mogelijk los te zien van seks, omdat ik heb geleerd dat niet elke knuffel tot seks hoeft te leiden. (seks in de zin van echt met elkaar naar bed gaan, all the way) Als ik daar niet voor in de stemming ben kon ik elke aanraking afwijzen, omdat ik dacht dat mijn vriend dan opgewonden zou worden en meer wilde. Nu zie ik het als een knuffel zonder iets daarna. Het heeft trouwens wel een tijdje geduurd voor ik dat kon en het komt ook wel doordat mijn vriend van te voren zegt dat hij niet verder wil gaan.

Sam, wat jij zegt over afwijzen kan ik me heel goed voorstellen. Ik denk dat mijn vriend dat ook heeft gehad, en misschien nog wel heeft. Maar hij weet nu dat het niets persoonlijks is, dus stelt verstand boven gevoel op dat moment. Misschien hebben we een beetje geleerd te genieten van de leuke dingen die we wel samen doen en het gevoel van afwijzing op seksueel gebied zoveel mogelijk te negeren.

Hoi,

Sam:
Wat overtuigt mij na afwijzing dat ze me geweldig vindt?
Best moeilijk om te beantwoorden! Ik weet hoe het in de praktijk in elkaar steekt en heb er begrip voor. Het gevoel blijft wel dubbel, verstand en gevoel combineren is het. Zoals Ereinion schrijft, dat het door haar vriend niet als persoonlijk ervaren wordt, denk ik dat dat inmiddels ook voor mij geldt. En ook dat er andere leuke dingen zijn die ook heel belangrijk zijn.
Ik heb dat wel moeilijk gevonden en soms nog. Maar het is de kunst je niet alleen te focussen op één ding en de andere mooie dingen te vergeten.
Een opsteker is dat een dergelijke relatie in de basis verder wel goed moet zijn. En daar kunnen we dan trots op zijn.

Ereinion:
Duidelijk! Je hebt het zo ingevuld dat je het van elkaar kan loskoppelen. Dat is een manier om er goed mee om te gaan.
Ik herken het dat inzepen en eigenlijk alles wat niet direct aan een seksuele handeling doet denken geen probleem is. Dan zijn de aanrakingen die anders schrik geven ineens geen probleem.
Dat valt mij in elk geval wel vaak op. Eigenlijk zou je dan zeggen dat het tussen de oren ergens zo "geprogrammeerd" moet zitten?

Groetjes, de andere meedenker  ;)

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 05:09:09 PM
Duidelijk! Je hebt het zo ingevuld dat je het van elkaar kan loskoppelen. Dat is een manier om er goed mee om te gaan.
Ik herken het dat inzepen en eigenlijk alles wat niet direct aan een seksuele handeling doet denken geen probleem is. Dan zijn de aanrakingen die anders schrik geven ineens geen probleem.
Dat valt mij in elk geval wel vaak op. Eigenlijk zou je dan zeggen dat het tussen de oren ergens zo "geprogrammeerd" moet zitten?

Misschien is geprogrammeerd wel de goede term. Het komt misschien ook wel door de stress van het seks moeten hebben of er in ieder geval weer over na moeten denken, en de angst om hem af te wijzen. Dat verpest al veel in de aanloop er naartoe. Als ik weet dat er geen seks komt hoef ik daar in ieder geval geen energie in te steken en kan ik ontspannen.
Maar het werkt ook anders, nu ik douchen niet met seks associeer, hoef ik die bevestiging dat er niets uit komt niet meer en kan het zomaar gebeuren dat er dus wel iets uit voortvloeid. Dat vind ik dan ook niet erg.

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 05:09:09 PM
Een opsteker is dat een dergelijke relatie in de basis verder wel goed moet zijn. En daar kunnen we dan trots op zijn.

aaaaww.. goed om te horen. Inderdaad iets om trots op te zijn.  :cake:  voor Jan en zijn vriendin.

Was ik weer..  :wave:

Nou Sam, dat trots kunnen zijn mag hopelijk ook op jou/jullie slaan.
Een relatie beginnen is niet zo moeilijk, maar het doorontwikkelen ervan kost energie. En als seksuele zaken dan niet volgens de standaard boekjes verlopen dan zie ik een dergelijke relatie als toch een stuk overwinning op de rest van de mensen. Maar als je dat vergelijk niet hebt zou het kunnen dat je daaraan misschien gedeeltelijk voorbij gaat? Maar nogmaals, ik zie het als de andere kant en heb dat vergelijk wel.

En Ereinion, ik snap het. Het menselijk brein zit complex in elkaar en kan vele zaken beïnvloeden.
Persoonlijke vraag, je hoeft uiteraard niet te antwoorden, maar als -er- zomaar iets uit (douchen) voortvloeid, voel je je dan neutraal in de zin van iets spontaans vanuit jezelf? Wil je daar iets meer over kwijt?
Ik heb ook ervaren dat als ik er maar niet over praat, dat het dan minder confronterend is bij mijn vriendin. Ik denk en merk ook wel dat als ik het wat op z'n beloop laat, dat ze zich vrijer voelt en haar eigen ontwikkelingen beter kan suren zonder die storende factor die haar steeds -terugzet-. Herken je daar iets in?

Een praktisch vraagje: hoe voeg ik een citaat in zo'n mooi kadertje toe?

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 09:16:57 PM
Een praktisch vraagje: hoe voeg ik een citaat in zo'n mooi kadertje toe?

Rechts naast de berichtjes staat een knopje citeer, als je daarop drukt krijg je hetzelfde scherm als wanneer je iets wilt posten, maar nu met het citaat er al in. Je kunt hierin ook nog dingen verwijderen, maar je moet wel de codes tussen de haakjes [], voor en achteraan het bericht, laten staan.
Je kunt het ook op een andere manier doen, je klikt eerst op reageer om een reactie te plaatsen. Als je dan naar beneden scrolled staat er een 'samenvatting' van het onderwerp. Naast ieder berichtje staat 'voeg citaat toe', klikken en verder werkt het hetzelfde.


Over je andere vragen ga ik nog even nadenken!  :wave:

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 09:15:34 PM
Was ik weer..  :wave:

Nou Sam, dat trots kunnen zijn mag hopelijk ook op jou/jullie slaan.
Een relatie beginnen is niet zo moeilijk, maar het doorontwikkelen ervan kost energie. En als seksuele zaken dan niet volgens de standaard boekjes verlopen dan zie ik een dergelijke relatie als toch een stuk overwinning op de rest van de mensen. Maar als je dat vergelijk niet hebt zou het kunnen dat je daaraan misschien gedeeltelijk voorbij gaat? Maar nogmaals, ik zie het als de andere kant en heb dat vergelijk wel.

En Ereinion, ik snap het. Het menselijk brein zit complex in elkaar en kan vele zaken beïnvloeden.
Persoonlijke vraag, je hoeft uiteraard niet te antwoorden, maar als -er- zomaar iets uit (douchen) voortvloeid, voel je je dan neutraal in de zin van iets spontaans vanuit jezelf? Wil je daar iets meer over kwijt?
Ik heb ook ervaren dat als ik er maar niet over praat, dat het dan minder confronterend is bij mijn vriendin. Ik denk en merk ook wel dat als ik het wat op z'n beloop laat, dat ze zich vrijer voelt en haar eigen ontwikkelingen beter kan suren zonder die storende factor die haar steeds -terugzet-. Herken je daar iets in?

OEI
Mijn kader is dus al mislukt.
Het enige wat ik nogal belangrijk vond is dat Jan zegt dat zijn vriendin een stuk losser wordt nadat hij haar niet met opmerkingen lastig valt wat sex betreft.
Awel dat is een flinke zet.
Hoe meer ik thuis wordt geconfronteerd met dat hele gedoe,ben ik er al moe naar gehoord stil zwijgen om er ook nog eens aan te beginnen.

Ereinion:Wat goed dat je vriend weet hoe ver hij kan/mag gaan.
Maar er zijn nogal eens woorden die niet echt aanleiding geven over sex,maar mijn man vindt sommige opvattingen dadelijk een link dat ik zin heb in sex.
Vb.als hij net voetbal wil zien op tv zou hij de wedstrijd best wel willen missen,ook Erienion heb je hier eens neergeschreven dat je jezelf gewoon geeft om aan zijn behoeftens te voldoen,dat op zich vind ik wel heel mooi :klap: als je dat als vrouw naar hem kan doen.
Daar ga ik op zich eens werk van maken,gewoon even mijn verstand op nul.
In ieder geval er is nog werk genoeg aan de winkel. :wave:

Soms is het trouwens wel, hoor, dat ik geirriteerd raak als hij er steeds weer over begint. Maar dat zeg ik dan ook gewoon: "Hoe je nu doet werkt alleen maar averechts." :D Hoe meer ik hier post, hoe meer ik er achter kom dat we blijkbaar een vreemde mix hebben gevonden die voor ons heel goed werkt.

Om op Jans vraag terug te komen.

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 09:15:34 PM
En Ereinion, ik snap het. Het menselijk brein zit complex in elkaar en kan vele zaken beïnvloeden.
Persoonlijke vraag, je hoeft uiteraard niet te antwoorden, maar als -er- zomaar iets uit (douchen) voortvloeid, voel je je dan neutraal in de zin van iets spontaans vanuit jezelf? Wil je daar iets meer over kwijt?
Ik heb ook ervaren dat als ik er maar niet over praat, dat het dan minder confronterend is bij mijn vriendin. Ik denk en merk ook wel dat als ik het wat op z'n beloop laat, dat ze zich vrijer voelt en haar eigen ontwikkelingen beter kan suren zonder die storende factor die haar steeds -terugzet-. Herken je daar iets in?

Neutraal... ik weet niet zeker of ik je goed begrijp. Als ik seks heb, vind ik het prettig, maar om andere redenen waarom mijn vriend het prettig vind. (maar dat doet er niet echt toe) Maar ik moet me dan wel ergens overheen zetten, denk ik, hoewel de barriere op zo'n moment minder duidelijk is. Het is niet zo dat ik hem dan bespring, maar meer een besef dat ik op dat moment wel over kan gaan tot meer. En het kan ook halverwege omslaan, dat ik afgeleid ben en geen zin meer heb.
Ik denk dat ik wel begrijp wat jij bedoelt met spontaan uit jezelf, maar ik vind het moeilijk om het antwoord te verwoorden. Het is op zo'n moment niet zo dat ik vanuit mijn gevoel zonder er bij na te denken verder ga. Het is juist dat ik er over nadenk dat ik wel eens verder kan gaan. Maar er zit ook wel gevoel bij natuurlijk.

Je tweede vraag heb ik hierboven ook al een beetje beantwoord. Ik vind het helemaal niet erg dat mijn vriend laat blijken dat hij zin heeft. Ik vind het al helemaal niet vervelend als hij er een goed gesprek over wil hebben. Misschien hebben we het er wel bijna dagelijks over, maar dat is dan meer in de trant van dat iemand iets gezien heeft op tv, of ik hier iets heb gelezen en dat we dan kijken hoe het bij ons is. Dat heeft niet zo veel invloed op ons werkelijke seksleven.
Maar als hij elke dag aan gaat geven dat hij zin heeft, dan kan ik steeds minder verdragen. Een gewone knuffel is dan al gevaarlijk, dus vind ik dat ook niet fijn. Dus in die zin moet hij me wel een beetje ruimte geven. Ik merk ook wel aan hem dat hij er behoefte aan heeft zonder dat hij dat zegt. En ik denk dat hij onderhand wel weet dat ik daar rekening mee hou.
En hij heeft inderdaad ook wel eens tegen me gezegd dat hij wel merkt dat hij meer bereikt als hij me wat met rust laat. Het ligt er dus wel aan op welke manier je er aandacht aan besteed.

Citaat van: Jan op februari 21, 2008, 09:15:34 PM
Nou Sam, dat trots kunnen zijn mag hopelijk ook op jou/jullie slaan.

Kijk, ik kan ook quoten!  ;D
Mijn vriend en ik hebben nog een hoop op te lossen, maar dat komt vooral voort uit het aseksueel-seksueel dilemma. Veel dingen moeten we nog uit zoeken en een plaats voor vinden. Het is ook nog geen relatie van jaren.

Ik vind het juist vervelend als mijn vriend aangeeft dat hij zin heeft. Dan denk ik: 'waarom moet je dat nou laten blijken? Je krijgt het toch niet'. Klinkt wat bot, maar zo zeg ik het hem ook niet. Als hij laat merken hoe vaak hij wel niet aan seks denk, maakt dat mij alleen maar onzeker over in hoe verre hij geluk kan vinden in een relatie met mij. Onnodige zorgen.
Ik ben altijd de gene die over aseksualiteit begint, dat wil hij dan weer niet bespreken.

Misschien is voor jullie wel een afspraak te maken, van 1x per 2 weken ofzo? En dat hij er dan helemaal voor mag gaan?
Of trek je dat niet? :-\

Sam, waarom zeg je dat dan gewoon niet als hij zegt dat hij zin heeft? Iets van: "Dat maakt me heel onzeker, want je vraagt iets van me waarvan je weet dat ik het je niet kan geven. En ik vind dat erg rot voor je, maar zo druk je me met mijn neus op de feiten."

Dergelijke afspraken werken voor ons zeker niet, maar misschien voor anderen inderdaad wel.

Het zijn meer de kleine opmerkingen en grapjes waarmee hij laat weten zin te hebben of me seksueel aantrekkelijk te vinden. Al bedoelt hij dat niet verkeerd, ik moet hem inderdaad maar duidelijker zeggen dat dat me alleen maar onzeker maakt.

Ik hoop dat Ienepiens uitspraak niet naar mij gericht was (volgens mij had ze het tegen fleurtje), want dat zou ik zeker niet trekken. Aan mijn lijf geen seks of gefrunnik, nooit niet. brrrr.

Citaat van: Sam op februari 22, 2008, 01:06:17 PM
Het zijn meer de kleine opmerkingen en grapjes waarmee hij laat weten zin te hebben of me seksueel aantrekkelijk te vinden. Al bedoelt hij dat niet verkeerd, ik moet hem inderdaad maar duidelijker zeggen dat dat me alleen maar onzeker maakt.

Dat is voor hem natuurlijk ook een logische manier om te laten blijken dat hij van je houdt. In de meeste relaties wordt zoiets als een compliment gezien, maar voor een aseksueel gaan op zo'n moment alle alarmbellen af. Misschien is het een goed idee om hem dat inderdaad eens op een rustige manier duidelijk te maken. Hij zal het vast niet meteen helemaal opgeven, maar hij begrijpt jouw reactie dan misschien wel weer wat beter.

Hallo allemaal,

Ik begrijp dat de reactie op -het beginnen praten- over seks, uit ongeveer al jullie omschrijvingen ongeveer meteen een soort knop omzet die de boel op de parkeerrem zet?
Dan bevestigt het mijn beschreven ervaring met mijn vriendin. Het blijkt dus een soort -algemeen beeld- te geven; erover praten in de zin van iets op TV etc. is niet persoonlijk en dat kan wel. Zoda het persoonlijk begint te voelen, ofwel dat je denkt dat het betrekking heeft op jezelf, dan gebeurd er iets met een stopteken als gevolg.
Ereinion blijkt met haar vriend een mix gevonden te hebben om het voor haarzelf plekjes te geven waarmee ze de 'knop' deels kan omzeilen als ik het goed zie?
Sam wil graag dat haar vriend weet dat ze hem geweldig vindt, maar geeft heel duidelijk aan geen gedoe te willen.
In jullie geval denk ik dan een goede / optimale communicatie erg belangrijk zal zijn om voor je vriend de boel "begrijpelijk" te houden. Ik vind het nogal wat om als vriend te weten dat je de vriend geweldig vind, maar dat -seks of gefrunnik- absoluut is uitgesloten. Dat is een heel sterk aangegeven grens die m.i. bij hem waarschijnlijk behoorlijke twijfelgevoelens kan oproepen?
En, Ienepien, afspraken maken is in dit geval net zoiets als vragen of de partner op een gegeven datum om XX uur de knop even wil omzetten. Ik denk dat dat niet gaat werken...
Bij de samenvatting van Jovi sluit ik mij geheel aan.

Ik heb de laatste reacties even (voor mijzelf) samen proberen te vatten en ook maar gepost met het idee dat ook hier weer reactie en verduidelijking op komt. Zoals ik nu toenemend als positief ervaar in het proces van mijn vraagstelling 'oorzaak, gevolg en eventuele remedie.
Zoals ik eerder heb aangegeven miste ik dit soort discussies op dit forum die steeds tot de kern van de beleving terugkeerden en dan daarop verder gingen. Nu heb ik er een goed gevoel bij wat mij ook steunt om mijn vriendin steeds beter te begrijpen!

   

Dat is fijn te horen, Jan!

Sorry, ik had het een beetje verkeerd geformuleerd.
Ik bedoelde eigenlijk, dat je afspraken maakt, dat er bij bepaalde aanrakingen, genegenheid, knuffelen, wat dan ook...
dat de ander er dan écht vast van op aan kan, dat het niet méér wordt, of van hem/haar verwacht wordt.
(Hij/zij is nu wel heel gewillig, dus kan ik ook verder gaan)
Maar de zekerheid, dát het niet meer wordt, dan kan hij/zij dat ook loslaten, en genieten van de momenten.
Of leg ik het nu wéér verkeerd uit? Snap je het een beetje? :-\

Ik snap het wel, je bedoeld eigenlijk precies andersom dan wij dachten.  :wave:

Citaat van: Jan op februari 22, 2008, 11:39:55 PM
Ik begrijp dat de reactie op -het beginnen praten- over seks, uit ongeveer al jullie omschrijvingen ongeveer meteen een soort knop omzet die de boel op de parkeerrem zet?

Ehm...ja, misschien wel.
Voor mijzelf is het denk ik wel zo dat ik gepraat over seks wel kan hebben zolang ik niet het "lijdend voorwerp" word. OVerigens is het zelf als ik niet het lijdend voorwerp ben niet echt een onderwerp waar ik iets mee kan en blijft er diep van binnen dan natuurlijk nog de onzekerheid of het gesprek niet opeens overgaat op mij. Dus zelf bij algemene gesprekken over seks ben ik altijd wel een klein beetje opgelucht wanneer het onderwerp weer verandert.

quote author=Jan link=topic=1251.msg59821#msg59821 date=1203719995]
Zoals ik eerder heb aangegeven miste ik dit soort discussies op dit forum die steeds tot de kern van de beleving terugkeerden en dan daarop verder gingen. Nu heb ik er een goed gevoel bij wat mij ook steunt om mijn vriendin steeds beter te begrijpen!

Citeer

Dat is mooi! Je bent trouwens een grote aanwinst voor dit forum want je slaagt erin om ons eens niet te laten afdwalen  :klap:

 :handschudden:
Eigenlijk is het blijkbaar zo dat erover praten zodanig gevoelig ligt dat de uitdrukking -lijdend voorwerp- al snel als zodanig wordt ingevuld.
Of afgezwakt "het ligt op de loer" dat het persoonlijk zou kunnen worden. Heel herkenbaar!

En dat -afdwalen- heb ik een tijdje gevolgd en dat ergerde mij omdat ik concreet naar iets zocht en er steeds een hoop -lawaai- in terug vond. Dat heeft tijd nodig gehad om op mij in te laten werken en de beslissing te nemen om weg te lopen of er dan maar zelf zo concreet mogelijk in te duiken.
Dus Jovi, het werd een uitdaging.
Ik weet dat ik vanuit mijn analytische / probleemoplossende instelling  ongeduldig kan overkomen. En dat is vaak best moeilijk omdat ik oplossingen soms te rationeel, en dus voor een ander, te snel zie.   

Het er over praten als 'lijdend voorwerp' is inderdaad wel moeilijk. Maar dat komt ook vaak (bij mij dan) door de onzekerheid. Als hij steeds zulke opmerkingen maakt, of aan me zit, dan weet ik niet precies hoe ver hij wil gaan. Dan klap ik dicht. Of ik vraag het even, of geef aan tot hoe ver ik wil gaan. Soms krijg ik de opmerking terug dat hij daar helemaal niet aan dacht. Maar goed, dan weet je wel weer van elkaar waar je aan toe bent.
Andersom is het natuurlijk hetzelfde. Mijn vriend weet van mij ook vaak niet hoe ver ik wil gaan, dus voor hem is het ook lastig.

Citaat van: Jan op februari 22, 2008, 11:39:55 PM
Sam wil graag dat haar vriend weet dat ze hem geweldig vindt, maar geeft heel duidelijk aan geen gedoe te willen.
In jullie geval denk ik dan een goede / optimale communicatie erg belangrijk zal zijn om voor je vriend de boel "begrijpelijk" te houden. Ik vind het nogal wat om als vriend te weten dat je de vriend geweldig vind, maar dat -seks of gefrunnik- absoluut is uitgesloten. Dat is een heel sterk aangegeven grens die m.i. bij hem waarschijnlijk behoorlijke twijfelgevoelens kan oproepen?

Klopt, zeker voordat we erover gepraat hadden. Praten heeft niet alle onzekerheid opgelost, maar het heeft geholpen. Onze relatie is drastisch veranderd toen ik vertelde dat ik geen seks wilde, ook niet na verloop van tijd. Het was voor hem nogal een teleurstelling maar uiteindelijk is de relatie er een stuk beter door geworden. Sinds ik weet dat hij niks verwacht knuffelen ik veel liever met hem en dat vind hij ook een verbetering. De rest van de twijfelgevoelens hebben denk ik gewoon tijd nodig.
Ik denk dat ik maar een  :cake: ga bakken om te vieren dat we deze week 6 maanden samen zijn.  ;D

Gefeliciteerd.  :cake:

Gefeliciteerd!
Ik heb dezelfde ervaring, na het praten werd het voor ons allebei beter, omdat het duidelijker werd.

Ik vind het heel wat als je dichtklapt en er dan toch nog over kunt praten.
Voor mijn gevoel heeft Ereinion voor allerlei stukjes een plekje om in te vullen en er mee om te gaan  :klap:
Wij zijn zover niet; proberen te praten resulteert al vaak in dichtklappen.
Vandaar ik eerder schreef dat ik er wellicht beter niet over kan praten om mijn vriendin dan de tijd te geven om het voor zichzelf misschien langzaamaan wat in te vullen.
Eigenlijk kan alles, zolang de link met seks maar niet in haar gedachten opkomt.
Zodra het onderwerp alleen maar ter sprake komt verandert ze van een extrovert typje in een heel stil en onzeker typje.
En vervolgens komt er weinig of niets uit haar en is er uiteindelijk geen gesprek.
Soms kan ze het wat beter als het middels een chat loopt als ik elders ben. Dat zal wel minder persoonlijk overkomen door de letterlijke afstand?
De uitleg van Sam zal wel samengevat zijn, maar het komt nu op mij over dat er een mededeling naar de partner is gedaan van een feit en dat hij zich daar uiteindelijk helemaal bij neerlegt. Dat is verstandelijk heel mooi, maar ik zelf zal dat zo niet kunnen. Het blijft uiteindelijk een vorm van tegenstrijdigheid in een stukje natuur tussen personen, althans dat is mijn ervaring.

Zomaar weer even een losse flodder: je schrijft, dat ze zich beter kan uiten met chatten. Misschien kan je haar het advies geven, om een brief naar je te mailen, waarin ze (ja wat eigenlijk? dat moet je zelf maar invullen) bv jou verteld, wat haar dwars zit/wat ze graag wil dat je doet/niet doet? :-\

Het heeft mij enorm geholpen, om een soort van dagboek bij te houden van hoe ik me voel, wat iets met me deed enzo. Maar dat staat nog steeds op een geheime plaats in m'n mailbox. Nooit verstuurd, maar dat hoeft ook niet. :knuffel:

Misschien inderdaad een mooi idee, Ienepien. Zeker omdat je door het op te schrijven beter over je woorden na kunt denken, dan in een gesprek.

Ik denk dat ik wel snap waarom chatten wel lukt. Op zo´n moment is het veilig om daar over te praten, want jij bent niet in de buurt en het draait zeker niet op seks uit.

Citaat van: Jan op februari 25, 2008, 10:51:16 PM
Eigenlijk kan alles, zolang de link met seks maar niet in haar gedachten opkomt.
Zodra het onderwerp alleen maar ter sprake komt verandert ze van een extrovert typje in een heel stil en onzeker typje.

oooo, herkenbaar. Dat doe ik ook.

Citaat van: Jan op februari 25, 2008, 10:51:16 PM
De uitleg van Sam zal wel samengevat zijn, maar het komt nu op mij over dat er een mededeling naar de partner is gedaan van een feit en dat hij zich daar uiteindelijk helemaal bij neerlegt. Dat is verstandelijk heel mooi, maar ik zelf zal dat zo niet kunnen. Het blijft uiteindelijk een vorm van tegenstrijdigheid in een stukje natuur tussen personen, althans dat is mijn ervaring.

Dat klopt ongeveer, maar niet helemaal.
Mijn vriend heeft zich er inderdaad bij neergelegd en heeft me nog nooit van me gevraagd  te compromiseren. Maar naar eigen zeggen omdat hij niets wil doen waar we niet beiden van genieten. Misschien dat ik wel over mijn grenzen heen zou gaan als hij het graag zou willen. Maar seks is niet zo belangrijk voor hem. Liever een relatie zonder seks/gefrunnik waarin ons beiden op ons gemak voelen dan een relatie met seks/gefrunnik waarin het geforceerd is, is ZIJN mening. Hij wil dus niet eens dat ik compromiseer. Uiteraard hoor je mij daarover niet klagen.  ;)
Onze relatie is nog geen jaren oud dus het is best mogelijk dat hij na een tijdje toch de seks mist, maar dat is iets om dan samen een oplossing voor te zoeken. 

Overigens snap ik best dat het niet voor iedereen zo makkelijk zal zijn. Het compromiseren hoeft echt niet allemaal van de kant van de seksuele partner te komen. Er is helemaal niks mis mee als de seksuele partner en de aseksuele partner samen een middenweg te zoeken. Je moet kijken wat er voor twee specifieke mensen werkt. De oplossing zal niet voor ieder stel hetzelfde zijn. En soms werkt er niks, is er geen compromis mogelijk. Het leven is hard wat dat betreft.  :-\

Inderdaad Inepien, dat is een poos geleden al eens zo gegaan. Maar toen stonden we op persoonlijk vlak nog niet zo dichtbij elkaar als nu.
Overigens waren dat wat feitelijkheden die niet concreet over inhoudelijke belevingen gingen; ook toen was er een grens.
En Ereinion, dat kan erachter zitten, maar het draait nooit op seks uit. Maar goed, dan kan dat toch wel een reden zijn. Het zit complex in elkaar.
Om er mee te kunnen leven heeft ze dat hele verhaal in de jaren compleet dichtgetimmerd. Het lijkt wel of ze het zelf zover heeft verdrongen dat er niets meer boven kán komen?
Overigens heeft hulpverlening in het verleden (voormalig huwelijk), naar ik begrijp, alleen maar tegengedrag opgeroepen en de boel nog verder in de negativiteit getrokken.
Voor zover mijn informatie reikt en ik het interpreteer, heb ik wel begrip voor het geheel hoor. Maar dat zoiets zo vast kan gaan zitten is wel heel apart in mijn beleving.
Het kan dan ook haast niet anders zijn dat een stel, waarvan er één iets van een vorm van aseksualiteit beleeft, in een relatie heel veel moeite moet doen om begrip te krijgen en te onderhouden. Maar wellicht trap ik open deuren in, ik heb daarover ook al wel e.e.a. gelezen op het forum.
Persoonlijk denk ik dat ik overal voor open sta als het om begrip en respect gaat, maar voor mij blijft het (omdat iets dieper gaande communicatie moeizaam is) onlogisch en ik ben gewend om onlogische dingen te kunnen verklaren
Maar misschien komen op het forum steeds een stapje verder om het begrijpen te onderhouden en/of aan te vullen.
:handschudden:

Hoi Sam,
Je reactie kwam tussendoor toen ik ook een reactie aan het maken was. Dus nog even een reactie op jouw bericht:
Ik ben het met je schrijven eens, het is een helder verhaal. Overigens is compromiseren niet echt aan de orde; communicatie cq. informatie is wat ik als belangrijk zie.
Maar, zie ook mijn berichtje hiervoor daarover.

Uiteraard, communicatie is de eerste en belangrijkste stap. Zonder communicatie kan er geen begrip zijn, laat staan een oplossing.

Wij hebben een gebrekkige communicatie op het gebied van (te) dichtbij komen, lees maar terug wat ik er al over heb geschreven. Toch kan ik veel respect voor mijn vriendin en ook begrip opbrengen.
Daarnaast speelt mijn natuur toch zijn eigen rol. Voor mij is Lief echt lief, voor haar is mijn idee van Lief, als het te dichtbij komt, een idee van Eng. En dat legt ze dan wel stellig uit als "het ligt niet aan jou". Daarna stop.
Sommigen vertalen dat in een vorm van afwijzing. Eigenlijk is dat ook wel zo, maar ik zie dat (gelukkig) niet als persoonlijk falen.
By the way: Ik krijg de indruk dat de meesten mijn mailings van vorig jaar niet gelezen hebben, of (deels) vergeten zijn, dat was onder het onderwerp 'lieve vriendin met angst voor bepaalde aanrakingen'. Maar goed, je kunt niet alles bijhouden.
Daarin kan je o.a. lezen dat mijn vriendin niet mijn enige 'partner' is. Denk dan svp, als dat nu nieuws is, niet meteen dat ik er een zootje ongeregeld op na hou want zo zit het niet in elkaar. Mijn vriendin is ook onze (harts)vriendin, en dan niet meer en niet minder.
Mijn andere partner, die ik veel langer ken had ook traumatische ervaringen op seksueel gebied en daar zijn we wel (bijna) helemaal uitgekomen. Er blijft overigens toch altijd wat hangen in de vorm van bepaalde lidtekens. We hebben het er met elkaar (3) wel over (tot op zekere hoogte en dat is de bekende rem).
Voor de volledigheid heb ik gemeend jullie te wijzen op / te herinneren aan eerder schrijven, ik hoop niet dat ik nu ineens in een ander vakje wordt geplaatst ...
Maar maak van je hart geen moordkuil het zal zeker stof tot schrijven opwerpen. Misschien voor sommigen weer een nieuwe dimensie?
Maar laat je hierdoor niet afleiden, we staan er hier inmiddels om 'bekend' niet af te dwalen.

Ik kan me het verhaal wel herinneren, maar had de link niet gelegd.

Gelukkig zie je het niet als persoonlijk falen, want dat is het ook niet.

Nee, ik had de link ook niet gelegd. Daarom was er misschien wat verwarring in sommige antwoorden. Maar goed, dat je het nog even hebt uitgelegd. ;)

Blijkbaar niet zoveel stof tot schrijven.... Maar goed het moge maar weer even opgehaald zijn.
Weer ff de tijd genomen om e.e.a. te laten bezinken en te overdenken. Ik zie, grof ingedeeld, uiteindelijk een aantal 'stromingen'.
Eén:
Gewoon geen gedoe, voel er niks bij.
Twee:
'ik moet er niet aan denken, 'het voelt vies'
Drie:
Angst en verdringing door verleden.
Vier:
Een combinatie of delen van 1,2 en 3.

Ik denk dat mijn vriendin vooral te maken heeft met Angst, dus als gevolg van negatieve ervaring. Ik zal het proberen uit te leggen.
Ze schrikt bv. lichamelijk alleen al van woorden (een minimale aanraking op een normaal veilige plek resulteert dan in een schokkend effect).
Met de jaren heeft ze geleerd om dingen die je niet kunt oplossen een 'plek' te geven (ik zie dat eigenlijk als negatief wegstoppen, maar snap dat het voor haar de enige manier was om er niet 'gek' van te worden).
Ik schreef pas dat ze zich wat vrijer ging gedragen als ik het er minder over had en ik haar minder confronteerde met vragen. Naar aanleiding van het proces op dit forum ben ik daar van afgeweken omdat ik dingen duidelijk wilde krijgen.
Heeft wel impact, ik merk dat ze dan slechter slaapt, vage klachten krijgt, etc. Alleen woorden al...
Tegenover dat beeld van angst staat dat ze zich in de regel wel uitdagend kan presenteren en dan ook die indruk meegeeft in haar gedrag en uitdrukkingen. Dus een duidelijke afkeer is er niet totdat het iets te dichtbij komt, dan gaat het lichtje op rood. Of zit het anders in elkaar?

Dag Jan heeft jou vriendin een ander gedrag naar jou toe wanneer ze in de menstruatieperiode zit,buiten de hormonen gerekend natuurlijk.
Ik zelf voel in die periode dat mijn echtgenoot een soort rust brengt,of misschien wil ik dat wel.
Ik voel mijzelf veel ontspannender en het gespreksonderwerp sex is voor mij gemakkelijker ook omdat ik weet dat er op dat moment niets hoeft te gebeuren.
Dit staat even los van u reaktie hier boven.
Nog steeds zeer leerrijk al die uiteenlopende reaktie's. :klap:

Ik denk dat het niet verkeerd is dat je haar meer confronteerd. Tenzij de vage klachten natuurlijk blijven aanhouden, maar nu denk ik dat ze daar gewoon even doorheen moet.

Citaat van: Jan op februari 29, 2008, 12:30:03 AM
Tegenover dat beeld van angst staat dat ze zich in de regel wel uitdagend kan presenteren en dan ook die indruk meegeeft in haar gedrag en uitdrukkingen. Dus een duidelijke afkeer is er niet totdat het iets te dichtbij komt, dan gaat het lichtje op rood. Of zit het anders in elkaar?

Maar is het ook echt haar bedoeling om zich zo te presenteren, of zitten er voor haar hele andere redenen achter?

Goede analyse Jan. Zonder nou meteen iedereen in een hokje te willen proppen zou ik zeggendat het wel klopt.
Ik ben zelf duidelijk stroming 2. Omgaan met een negatieve ervaring vind ik een erg lastig onderwerp.   

Als je vriendin zo heftig reageerd op je vragen, is het waarschijnlijk dat ze er niet mee geconfronteerd wil worden. Dat is in principe haar keus, het zijn haar trauma's en die kun je niet voor haar oplossen. Misschien helpt het om alleen over haar huidige ervaring van aanraking/initmiteit/seks te praten, of over ervaringen van voor de negatieve ervaring. Daar worden jullie waarschijnlijk bieden wat wijzer van zonder dat je haar met al te confronterende vragen dwingt pijnlijke herrineringen onder ogen te zien?
Het is maar een idee, ik ben geen psycholoog en weet er ook maar weinig van. Misshcien is het ook wel een idee iemand die er verstand  van heeft om advies te vragen.

Hoi meedenkdames  ;)

Drie reacties en niet zoveel tekst als eerder. Toch heb ik ff tijd nodig om jullie reacties te laten inwerken.
Voor Fleurtje: haar gedrag is wel stabiel te noemen, ofwel menstruatie of andere mogelijke invloeden spelen daarin nauwelijks of geen rol.

Voor de reacties van Ereinion en Sam heb ik wat meer bedenktijd nodig om op terug te komen.
Ik kom er op terug!

:wave:

da's goed, want anders heb ik inderdaad niet zo veel te melden!

Ik heb je andere topic nog eens gelezen, maar kan het niet zo zijn, dat ze met jouw geen sex wil, dat haar dat dus een deurtje te ver gaat, alleen al omdat je haar zo na staat? Je schreef toch, dat je getrouwd bent?
Ik zou met een getrouwde man ook geen sex willen, om de relatie niet te verstoren.
Het zal bij haar ook wel lichamelijk zijn, of geestelijk, maar kan dat er niet nog extra bijkomen? :-\

Ben ik weer... reagerent in volgorde.

Ereinion:
1:
Ik denk dat het niet verkeerd is dat je haar meer confronteerd. Tenzij de vage klachten natuurlijk blijven aanhouden, maar nu denk ik dat ze daar gewoon even doorheen moet.

Heb ik al besproken, maar werkt ook als 'persoonlijk', dus confronterend en ook remmend.
2:
Maar is het ook echt haar bedoeling om zich zo te presenteren, of zitten er voor haar hele andere redenen achter?
Weet ik niet, ik denk het niet. Het lijkt wel op proberen / afwegen.

Sam:
Duidelijk! De negatieve ervaringen en het invullen/overleven zonder, of met gebrekkige steun van anderen en dat gedurende jaren blijkt een ingebakken en  een vastgeroeste 'gewoonte' te zijn geworden. Ervaringen vóór de negatieve ervaringen blijken er niet te zijn.

Ereinion:
"da's goed, want anders heb ik inderdaad niet zo veel te melden!"
?

Ienepien:
maar kan het niet zo zijn, dat ze met jouw geen sex wil, dat haar dat dus een deurtje te ver gaat, alleen al omdat je haar zo na staat? Je schreef toch, dat je getrouwd bent?
Ja, goed gelezen, maar het heeft voor "alle partijen" niets met deurtjes te ver te maken, anders had ik dat stukje er wel bij betrokken.  Dat ook dit niet een 'regulier geval' betreft weet ik ook wel, maar dit forum gaat ook niet over de Jan met de pet dacht ik?

Ik reageer nog even op punt twee:

Ik kan me inderdaad voorstellen dat ze zich uitdagend presenteerd om zichzelf op dit gebied te testen. (ik hoop dat ik je goed heb begrepen)
Maar ik kan me ook voorstellen dat ze het doet om zichzelf te bewijzen dat ze niet anders is. Of niet aan de buitenwereld wil tonen dat ze anders is. Daarnaast is ook al een keer ten sprake gekomen op dit forum dat uitdagend kleden bijvoorbeeld als reden kan hebben dat je onzeker over jezelf bent en je zo bevestiging zoekt van mannen. Het is natuurlijk wel een manier om complimentjes te krijgen. Als er één van deze redenen achter zit heeft het dus helemaal niets met seksualiteit te maken en kan het dus zijn dat je haar signalen verkeerd interpreteerd.

En mijn andere opmerking was meer bedoeld dat ik je antwoord af wilde wachten tot ik er dieper op in kon gaan.  :D

Als jullie daar gellukig mee zijn zul je de meeste mensen hier beslist niet horen oordelen.

Maar dit forum gaat zeker wel over Jan met de pet dunkt mij. Aseksuelen zijn toch juist ook hele normale mensen net als iedereen?
Een beetje een offtopic flodder maar ik wilde hem er even tussen gooien. Ik heb net vrijveel rond gezocht naar aseksualiteit in de media en het viel me op hoe dood normaal aseksuelen zijn.  ;D

Ereinion, het uitdagend presenteren in dit geval zal ik toelichten. Qua kleding is er zeker geen sprake van iets van uitdagend (moet ze niet aan denken) en naar buiten toe ook niet. Het uitdagende, zo ik het noem, speelt zich uitsluitend binnenshuis af naar mij toe.
Natuurlijk zal ze zich in het algemeen presenteren om, zo je schrijft -niet anders te zijn- of als zodanig opvallen zal.

Sam, uiteraard is er qua mens niets abnormaals aan, dat bedoelde ik ook niet hoor!
Wat ik wel bedoelde is dat dit forum niet schrijft over koetjes en kalfjes, maar over mensen met (zeer) persoonlijke dingen die maatschappelijk gezien niet altijd begrepen zullen worden.
Hier ga je dieper in op persoonlijke en ook intieme dingen dan op één of ander hobbyforum. Wat ik hier allemaal schrijf vind ik vrij ver gaan, maar dat kan hier dan ook.
Ik heb Jan met de pet anders bedoeld, ik zal het corrigeren: "geen Jan met de pet onderwerpen".

Ik weet ook wel dat ik niet in een reguliere situatie zit, maar dat is zo 'gekomen' en het blijkt in ons geval aan alle kanten prima te werken. We houden uiteraard de vingers aan de pols.
In het zoeken naar duidelijkheden ben ik van mening dat ik zo effectief mogelijk op mijn doel af moet gaan, dat is mijn ervaring. Zo heb ik in mijn eerdere onderwerp ook zoveel mogelijk gegevens 'verstrekt'. Alleen dan kunnen andere forumleden een mogelijk objectief beeld krijgen en meedenken.
Het fenomeen aseksualiteit was mij eigenlijk volkomen vreemd voordat ik daarmee werd geconfronteerd. Na het posten van mijn eerdere topic kwam ik niet echt verder. Toen heb ik met een neiuw topic de tekst daarvan wat directer willen stellen om wel wat verder te komen in mijn begripsvorming etc.
Gezien alle reacties en heen en weer geschrijf van alle meedenkers blijkt het wel dat het wel aardig lukt om dit uit te bouwen.
Ik denk overigens, en hoop, dat we dit topic nog niet zomaar als afgehandeld zullen beschouwen, ik waardeer en beleef elke reactie nog steeds als waardevol.

Sam had het over off-topic, maar ik zie dat niet zo. En anders denk ik dat ik daar ook wel wat van kan  ;)
Vandaar (ook) de vorige alinea, om de basis weer even op te zoeken..
 

Ik ga gewoon even wat gedachten opschrijven;

Misschien doet ze uitdagend om aan jouw verwachtingen te voldoen? (Ik meen me te herinneren dat je ergens hebt geschreven dat ze het zelf ook anders wil, basseer je dat op het feit dat ze uitdagend doet of waren daar andere redenen voor?)

Misschien is het ook een soort van test om te kijken hoe veilig ze is bij jou... Dit is iets meer gebasseerd op mijzelf. Sosm sta ik iets meer toe, maar als mijn  vriend daar dan op in gaat raak ik geirriteerd. Terwijl als hij niets doet, dan weet ik dat ik hem volledig kan vertrouwen en dat werkt dan weer positief op de volgende keer.

Maar natuurlijk kan het ook heel goed zijn dat ze op dat moment met haar hoofd graag iets wil, maar vervolgens met haar hart besluit dat het niet lukt.

Ik gis eigenlijk maar wat, want ik kan natuurlijk niet in haar hoofd kijken. Ik weet niet of je nog steeds met haar praat over dit onderwerp, maar anders zou je eens moeten vragen of ze zich herkent in één van de dingen die ik hier zeg.

Ik ben het met Ereinion eens, dat kan allemaal. Alle drie opties herken ik als dingen die ik ook wel eens doe. (geen van alle ben ik trots op, maar goed)

Of ze het wel of niet anders wil, daar kom ik niet verder achter. Met praten kapt ze dit soort dingen af en kan dan geïriteerd doen om er vanaf te komen.
Dat ik 'veilig' ben, daarvan zou ik ondertussen denken dat dat wel heel erg duidelijk zou moeten zijn. Maar misschien onderschat ik dat (dan zou ik het niet meer begrijpen, zover kunnen mijn gedachten daarin dan niet gaan..??).
Ik kan dus (nog) geen concrete antwoorden geven op je vragen.
Met praten, of het proberen iets dieper door te dringen wil het niet echt lukken. Ze heeft zich blijkbaar in de tijd aangeleerd om een absolute rem te zetten op bepaalde onderwerpen die (te) persoonlijk gaan worden.
Toch ben ik voor haar heel ver en heb vertrouwen opgebouwd, dat zegt ze ook wel.
Maar de grens van de rem verleggen wordt in deze fase steeds moeilijker.
Het komt te 'dichtbij' denk ik.

Het kan natuurlijk zijn dat ze het helemaal niet wil veranderen en zo geirriteerd doet, omdat jij zo aandringt. (niet bot bedoeld) Maar het zou handig zijn als ze dat gewoon zou zeggen.

Ik denk inderdaad dat je veilig zijn onderschat. Ik heb al 11 jaar een relatie en hoewel ik mijn vriend volledig vertrouw voel ik me niet altijd veilig bij hem. Op dat gebied dan. Vaak heeft dat ook te maken met niet precies weten wat de ander bedoeld en dan komt het praten weer om de hoek kijken.
Ik weet inmiddels ook (dat heeft hij ook zelf gezegd) dat mijn vriend de controle verliest als hij opgewonden raakt (lijkt me dat dit normaal is), maar op zulke momenten kan hij zich minder indenken dat ik er niet van geniet, dus dat is ook onveilig. Genoeg redenen voor mij dus om mijn antennetjes ver uit te zetten en te letten op de meest kleine aanwijzingen. Dat is natuurlijk erg behulpzaam  ::)

Veilig... moeilijk onderwerp. Het feit dat jij waarschijnlijk wel met haar naar bed zou willen als het kon (ja toch? dan heb ik dat goed begrepen) maakt je al meteen per definitie niet helemaal 'veilig'. Al weet zij vast ook wel dat je nooit van haar iets zal vragen dat ze niet wilt, er is een soort onuitbanbare dreiging alleen al omdat je het misschien denkt.

-------
Nu ik dit laatste terug lees gaat dit meer over mij. Schrappen dan maar? Nee, misschien verduidelijkt het toch iets:
Als je zelf niet op seks zit te wachten kan het erg vervelend zijn te weten dat er mensen zijn die seks met je zouden willen. De hele wereld zet je al neer als PNO, en dan blijkt iemand vlak bij je je ook nog eens als seksueel aantrekkelijk te zien.
PNO = een door mij zeer gehate studententerm. 'Potentieel Neuk Object'  :banghead:

Ik ben blij dat je hebt laten staan. Het is wat ik ook ervaar. Mooi verwoord, Sam!  :klap:

 :klap:

Wat een rotterm.. PNO ! BAH !  :-\

Eigenlijk nooit gehoord van PNO, Sam. Misschien een streekafhankelijke 'uitdrukking'?
En, Sam, nee, ik wil niet met haar naar bed. Dat is niet aan de orde en dat weet ze ook. Althans weten en weten is 2 als ik jullie goed begrijp.
Het is de angst bij aanraking, de schrikreacties. Dus zal dat zeker iets te maken hebben, of hebben gehad, met onveiligheid.
Ereinion, ik dring niet aan, maar als een praatje in de buurt (haar buurt) komt van waarschijnlijk iets onveiligs dan lijkt het of ze niet meer objectief kan denken en het onderwerp wil stoppen. En dan is geiriteerd (ik weet niet of dat het juist gekozen woord is) , of met wat drukte afkappen waarschijnlijk een manier.
En het gevoel van veilig zijn invullen/plaatsen is voor mij niet gemakkelijk en zal ik zeker onderschatten, daar ben ik mij wel steeds meer van bewust o.a. dankzij jullie uitleg. Als iemand dat gevoel niet kan bespreken omdat praten over veiligheid wellicht als onveilig wordt beleefd, dan moet ik het hebben van o.a. observatie, signalen en van dit forum  :handschudden:

Weet je zeker dat je duidelijk genoeg bent geweest over dat dat is wat je niet wil? Ik kan me voorstellen vanuit het idee (dat ik ook de vorige keer beschreef) dat een seksueel persoon de controle verliest, ze wel degelijk bang is voor meer dan alleen een knuffel.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje de draad kwijt. Er is hier al zoveel gezegd, dat ik misschien op dingen terug kom die al eerder besproken zijn, maar oké... ik ga het toch doen.

Dit topic is begonnen, omdat jij je afvroeg waarom er bepaalde remmingen waren, toch? Ik krijg de laatste tijd steeds meer het idee dat het gaat over je vriendin veranderen. Al dan niet omdat ze dat zelf wil, maar misschien enkel omdat jij het niet begrijpt en denkt dat anders beter is. Het respect voor haar grenzen begint mijns inziens te vervagen en het wordt mij steeds minder duidelijk wat het nou eigenlijk is dat je van haar wilt. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is voor je om steeds tegen haar grenzen aan te lopen, maar aangezien zij een vriendin is en je ook een vrouw hebt, lijkt het me ook een goed idee om dan op dit vlak meer afstand te nemen.
Ik schrijf dit met het risico dat jij je aangevallen zult voelen, maar gezien de openheid in dit topic vond ik toch dat ik dit moest zeggen, aangezien ik hier steeds meer aan begon te denken. Misschien heb ik ergens iets verkeerd begrepen of een afslag gemist, maar op dit moment staat het me tegen dat we op een forum over aseksualiteit bespreken hoe iemands grenzen op dit gebied niet gewenst zijn, zonder dat zij daar een weerwoord in heeft.

Sorry, als ik je nu beledig, ik vind het een boeiende discussie, maar wilde je dit niet onthouden.  :wave:

Excuses Jan, dan had ik dat verkeerd begrepen.

Het lijkt me wel duidelijk dat je je vriendin wil helpen en het is zeker bewonderenswaardig dan je zoveel tijd neemt om haar te begrijpen. Dat vind ik hardstikke goed van je. Maar Ereinion heeft een punt. Een 'oplossing' is niet per definitie beter.

Dit topic is begonnen, omdat jij je afvroeg waarom er bepaalde remmingen waren, toch? Ik krijg de laatste tijd steeds meer het idee dat het gaat over je vriendin veranderen. Al dan niet omdat ze dat zelf wil, maar misschien enkel omdat jij het niet begrijpt en denkt dat anders beter is. Het respect voor haar grenzen begint mijns inziens te vervagen en het wordt mij steeds minder duidelijk wat het nou eigenlijk is dat je van haar wilt.

Dat klopt, dit topic is begonnen omdat ik tegen dingen aanliep waar ik niet van wist hoe mee om te gaan.
Het gaat mij er niet om om haar te veranderen. En of ik denk dat anders beter is dat kan deels wel waar zijn, maar dat kan en mag ik niet bepalen voor iemand anders.

maar op dit moment staat het me tegen dat we op een forum over aseksualiteit bespreken hoe iemands grenzen op dit gebied niet gewenst zijn, zonder dat zij daar een weerwoord in heeft

Ik zeg niet dat haar grenzen niet gewenst zijn, ik probeer er inzicht in te krijgen. Dat is heel iets anders.
Ik zal even op de grens gaan zitten, misschien heb je de essentie dan weer te pakken: Een hartsvriendin met een sterke band, ze zoent (durfde ze in het begin niet, maar dat kwam redelijk vanzelf), ze knuffelt, enfin ze doet dingen die in elk ander geval als aanstootgevend/uitdagend zouden worden gezien.
En dan is er die grens. Stoplicht.
Samengevat: ik probeer te begrijpen hoe zoiets zit. Ik kende dat niet.
En dat zij er geen weerwoord in heeft (of geeft) dat klopt omdat ze niet zelf op dit forum komt. Laat duidelijk zijn dat ik niet stiekum zit te schrijven, maar dat ik haar al in de eerdere fasen het forum heb laten zien en mijn berichten laten lezen. Ze komt daar niet op terug, dat is haar keuze en goed recht.

En Sam heeft het goed, ik probeer haar te helpen en weet dat het voor haar een zodanig gevoelig onderwerp is dat ik haar daar niet vaak mee lastig vallen wil en dus hier schrijf.
En dat helpen en proberen dingen te begrijpen heeft ook te maken met medische problemen die in het (onder)buikgebied plaatsvinden. Maar dat wilde ik er niet bijhalen, er moet nl. geen herkenbaarheid te koppelen zijn op dit openbare forum. Dat wil ik voorkomen omdat het deels niet over mijzelf gaat.
Het komt er in het kort op neer dat ze in dat gebied al veel negatieve dingen heeft meegemaakt, het lijkt wel een optelsom van dingen.
Dan vraag ik me wel eens af of andere/medische problemen in dat gebied niet ergens ver weg samenhangen met elkaar.
De medische problemen lijken wel een aanwijsbare oorzaak te hebben, maar de geleerden kunnen het niet aantonen en/of ook maar gedeeltelijk oplossen.

Hopelijk toch iets duidelijker nu. En nee, ik ben niet beledigd hoor.
 

ja hoor, duidelijker. Ik moest het gewoon even kwijt!

Een toevoeging die je misschien nog kan helpen bij het begrjipen van de grenzen.
Voor mij is er een belangrijk verschil tussen een relatie met een seksueel persoon die belooft niet verder te gaan dan afgesproken en een relatie met een aseksueel persoon. Bij de eerste zou het mij veel meer moeite kosten om me veilig te voelen omdat ik weet dat die persoon mij op een bepaalde manier ziet. Ook al zou die persoon inderdaad nooit tot actie overgaan, de wens en de gedachten zullen er wel zijn. Dat maakt, voor mij in ieder geval, dat ik me bij zo iemand niet honderd procent op mijn gemak zou kunnen voelen. Met mogelijk als gevolg dat je je grenzen nog eerder gaat aangeven om ervoor te zorgen dat ze ook niet per ongeluk worden overschreden.

Helemaal duidelijk Jovi!
Veiligheidsgevoel blijkt een heeeel gevoelig punt te zijn. Ik besef het, maar wellicht begrijp je dat het best moeilijk is om e.e.a. te begrijpen en mee om te gaan.
Vooral als de partner aantrekt (en daarbij uitdaagt) en dan ineens afstoot.
Maar ik wordt hier wel wijzer, alleen een avatar uploaden lukt me niet om dat de site weigert...

Je kunt alleen plaatjes uploaden die ergens op het internet staan. Het kan niet vanaf je eigen pc omdat er ergens iets verkeerd zit op het forum.

NAtuurlijk begrijp ik dat zoeits voor een ander moeilijk is om mee om te gaan. Het is ook allemaal erg dubbel.

Citaat van: Jan op maart 07, 2008, 07:48:54 PM
Vooral als de partner aantrekt (en daarbij uitdaagt) en dan ineens afstoot.

Inderdaad, dan snap je natuurlijk niet meer hoe je nu moet reageren. Ik zou je uit mijn ervaringen niet kunnen uitleggen waarom je vriendin dat doet o feigenlijk beter zou kunnen doen. Wij kunnen hier natuurlijk nooit iets over jouw vriendin zeggen. We kunnen je alleen vertellen hoe het bij ons zit.

Nou, tis gelukt hoor  :klap:
Hij dobbert rond.

Ik heb het haar bij gelegenheid toch weer eens subtiel gevraagd. Deze keer was ze wat duidelijker, misschien net de manier waarop de vraag overkomt, ik weet het niet.
Maar het kwam er op neer dat ze eigenlijk niet meer herrinnerd wil worden aan erg negatieve ervaringen uit het verleden.
Dat wist ik al wel een beetje, maar het is nu een keer uitgesproken, dat is wel prettig.
Maar of ze ooit sexuele gevoelens heeft gehad betwijfel ik, daarover is ze niet erg duidelijk. Het zou zo maar kunnen van niet.
Het aantrekken (of uitdagen) en afstoten (of stoppen) heeft ze uitgelegd als het laten zien van genegenheid op haar manier.
En dan loopt ze waarschijnlijk tegen haar grens aan.
Dus zal ik het eerder niet goed hebben benoemd. Maar zo zie je dat begripsvorming valt of staat met communicatie.

Ik zou je uit mijn ervaringen niet kunnen uitleggen waarom je vriendin dat doet o feigenlijk beter zou kunnen doen. Wij kunnen hier natuurlijk nooit iets over jouw vriendin zeggen. We kunnen je alleen vertellen hoe het bij ons zit.

Direct iets over mijn vriendin zeggen hoeft ook niet, Ik kan mijn verhaal kwijt bij jullie en de reacties ervaar ik als erg waardevol. Ik weet door dit forum inmiddels veel beter wat e.e.a. inhoud. Ik denk ook zeker dat mijn manier van communiceren naar mijn vriendin toe door de hier opgedane "kennis" anders en beter is geworden.
 

En  :klap:  voor Jan, omdat hij de ander ekant van het verhala verteld, vanuit het perspectief van de seksueel.
We moeten hem maar niet te veel over aseksualiteit uitleggen, als hij alles snapt gaat hij vast van het forum weg, en dat zou toch jammer zijn.

Wat een positief nieuws Jan! En inderdaad, communicatie is het belangrijkste, maar dat is lang niet altijd gemakkelijk.

 :klap:  :cake: voor iedereen!

Fijn dat je nu wat meer duidelijkheid hebt!

Dank voor jullie reacties!  :knuffel:
Het zijn tipjes van de sluier, maar elk tipje is waardevol.
En communicatie op gevoelige punten valt zeker niet voor iedereen mee.

@Ienepien
Ik ben op allerlei gebieden "verslaafd", maar dit forum zie ik vooralsnog als een nuttiige bezigheid.
En ik voel me op mijn manier ook wel thuis hier, maar dat had je al wel in de gaten  ;)

Tja het blijft boeiend,ik blijf nog steeds de vragen/antwoorden boeiend volgen. :wave:

't Is inderdaad een boeiend onderwerp. 8)

Absoluut. Het is een belangrijk onderwerp, vooral omdat er zoveel verschillende antwoorden blijken te zijn.
Ik zal de komende dagen misschien wat traag reageren, maar ik blijf zeker meelezen.

Volgens mij is alles wel zo ongeveer gezegd...

Over oorzaak, gevolg en remedie? Daar valt nog heel erg veel over te zeggen denk ik, al weet ik zo snel even niks.

Even een vraagje dat er misschien bij past: aseksualiteit word door velen hier als een orientatie / romantische voorkeur gezien. Is het volgens jullie dan iets dat kan veranderen? Kun je eerst seksueel zijn en later niet meer, of omgekeerd?
Zo nee, dan zou je weinig van oorzaak of remedie kunnen spreken?
Zo ja, is het dan wel een orientatie?
Ik zelf zie het wel als een orientatie, die ik altijd bij me had, al kon ik dat gevoel toen egen naam geven en waarvan ik niet verwacht dat het veranderd.

Ik verwacht ook niet dat je het kunt veranderen. Ik vind het mijn seksuele geaardheid.

Er is hier toch een groep mensen die zegt eerst een prettige relatie met seks te hebben gehad en pas later de zin in seks te hebben verloren. Waren die daarvoor dan 'onbewust' aseksueel of zijn het geen 'echte aseksuelen' of is er iets anders aan de hand?

Dat is een van de dingen die ik niet kan verklaren. En die mensen die het betreft vaak ook niet. Een van de vele vragen rond asexualiteit: genen, aanleg, ervaring, of nog weer wat anders ? Misschien ook bij ieder weer een andere reden/ oorzaak ? Dus dat al die mogelijke oorzaken voorkomen ? Rara..  ::)

Moeten we op het forum misschien ook eens wat vaker ter sprake brengen waar seksuologen steeds op wijzen: dat een verandering in de seksualiteit kan duiden op een lichamelijk probleem? Ik ben geen arts, maar het valt me op dat het in een topic met het woord 'oorzaak' nog niet één keer genoemd is.
Praten we daar weinig over omdat het het algemene beeld van aseksuelen in geloofwaardigheid ondermijnd?

Ik heb ook vaak sex omdat ik vind, dat mijn man er recht op heeft. Maar zelf zin in? Nee, meestal niet. Al is het nu wel aan het veranderen. Ik zit in de overgang, en met die hormonenstrijd is het wel aan het veranderen. Net zoals je in de pubertijd de hormonenstrijd moet strijden, heb ik dat nu ook. Dat wil niet zeggen, dat iedereen dat gaat krijgen. Dat is heel persoonsgebonden, en voor iedereen anders. Ik heb het van andere leeftijdgenootjes nog nooit gehoord, namenlijk. Maar dat wil niet zeggen, dat ik de enige ben. Mijn generatie praat er nou eenmaal niet zo makkelijk over. En daarom vind ik het fijn, dat het hier wél kan. :D

 :) dat is zeker mooi.

Nog zoiets: in hoeverre is aseksualiteit een kwestie van hormonen?
Een mens kan lichamelijk opgewonden raken en toch geen behoefte hebben in seks met iemand. Verandering in hormoonschaal heeft dan weinig invloed op of je aseksueel bent of niet. Of is het alleen maar een kwestie van of het hormonen-motortje draait? Dan zou je inderdaad verandering verwachten in iemands seksualiteit/aseksualiteit.
Zie: er is nog genoeg om over te babbelen in dit topic.

Ik heb ook vaak sex omdat ik vind, dat mijn man er recht op heeft. Maar zelf zin in? Nee, meestal niet. dit is een zinnetje van Ienepien
Bij mij is dat ook zo dat ik vind dat mijn man er recht op heeft,maar tja of ik het woordje vaak zo in mijn mond kan leggen dat weet ik zo nog niet.

Citaat van: Sam op maart 13, 2008, 12:11:56 PM
Zie: er is nog genoeg om over te babbelen in dit topic.

:D Je hebt gelijk.

Ik vind het zelf zo moeilijk om dat soort vragen te behandelen. Ten eerste heb je het over een gevoel wat je zegt niet te hebben. Maar hoe weet je dat zeker? (trouwens, je is hier in de algemene zin gebruikt) En er speelt zoveel meer mee. Dat sommige mensen in het begin van een relatie wel seks hebben/kunnen hebben... Misschien is het dan nieuw, misschien wil je je relatie niet op het spel zetten, sociale druk, enz. En die meeste dingen spelen denk ik zelfs onbewust, dus neem je niet mee in je afwegingen.
Hormonen kunnen er inderdaad voor zorgen dat je lichamelijk zin hebt in seks, maar of je je dan ook echt aangetrokken voelt.  :-\ Ik denk niet dat het voor mij uit zou maken, want ik kijk niet op die manier naar mensen en als ik dat wel doe is omdat ik me daar bewust toe zet. En meestal denk ik dan: Nee, nee, nee, met niemand wil ik een beschuitje eten.

En daarnaast is het ook voor veel mensen verschillend, en er kan ook best een oorzaak achter zitten. We hebben al een subforum gestart met mogelijke medische achtergronden. Een trauma zou kunnen. Maar ben je dan wel echt aseksueel? (zonder iemand te kort te willen doen) Je ervaart dan in ieder geval hetzelfde als een aseksueel en er is natuurlijk altijd de mogelijkheid dat je én aseksueel bent én bijvoorbeeld een trauma of een medische aandoening hebt.

Dus zolang er nog weinig onderzoek naar wordt gedaan zal het wel gissen blijven...

Citaat van: fleurtje op maart 13, 2008, 12:51:07 PM
Ik heb ook vaak sex omdat ik vind, dat mijn man er recht op heeft. Maar zelf zin in? Nee, meestal niet. dit is een zinnetje van Ienepien
Bij mij is dat ook zo dat ik vind dat mijn man er recht op heeft,maar tja of ik het woordje vaak zo in mijn mond kan leggen dat weet ik zo nog niet.

Ik wilde niet uit het stramien lopen van wat gemiddeld is, dus dat gemiddelde haalden we meestal wel. Omdat het "zo hoort".
Maar niet omdat ik zin had, hij wel. Maar sexueel tot hem aangetrokken? Dat is nog steeds niet zo.
Als ik een leuke man zie, dan denk ik: Ha, lekker ding. Om mee te praten, uitvissen hoe zijn humor is, en dat soort dingen.
Maar ik kijk beslist niet naar die persoon als PNO. Ik heb het vorige week aan een vriendin gevraagd, hoe het bij haar zit. Zij zei, dat ze dat wél als eerste denkt. En daarna pas de rest.
Nou heb ik natuurlijk ook een voordeel, dat ik sex niet vies vind, of er een afkeer van heb. Ik voelde gewoon fysiek niks. En dat is aan het veranderen (volgens mij door de hormonen, maar het kan ook iets anders zijn.)
Maar ik voel me dus wel degelijk asexueel. Het is toch "anders" dan een "normaal" iemand.

Citaat van: Sam op maart 13, 2008, 12:11:56 PM
Nog zoiets: in hoeverre is aseksualiteit een kwestie van hormonen?
Een mens kan lichamelijk opgewonden raken en toch geen behoefte hebben in seks met iemand. Verandering in hormoonschaal heeft dan weinig invloed op of je aseksueel bent of niet. Of is het alleen maar een kwestie van of het hormonen-motortje draait? Dan zou je inderdaad verandering verwachten in iemands seksualiteit/aseksualiteit.
Zie: er is nog genoeg om over te babbelen in dit topic.

Zeker! Maar veel van dit soort onderwerpen zijn wel degelijk al ter sprake gekomen in andere onderwerpen. Willem heeft bijvoorbeeld ooit eens een hele verhandeling uiteen gezet waarom aseksualiteit geen hormonale kwestie is. En Ereinion noemde al het subforum waar we een overzicht hebben gemaakt van mogelijke medische oorzaken.
Ik vind het altijd erg moeilijk om over dit soort onderwerpen te discussiëren omdat het antwoord op zulke vragen ten eerste erg afhankelijk is van je definitie van aseksualiteit en ten tweede is er hier niemand voldoende medisch onderlegd om de discussie boven speculatie te verheffen. We kunnen natuurlijk allemaal roepen wat wij denken en we kunnen zeggen hoe we het ervaren, maar echte antwoorden kunnen we niet geven.

Inderdaad !

Als ik het tot nog toe goed gevolgd heb:
Asexualiteit zou dan voor iedereen een persoonlijk gevoel zijn en geen benaming voor een eenduidig onderwerp (ook voor de medische wetenschap niet). Het blijkt dan een heel breed gebied te omvatten.
Toen ik op dit forum kwam en nog niet zoveel had gelezen dacht ik dat er wellicht een aantal resultaten zouden zijn van al die topics die op z'n minst bepaalde dingen tot een basis zouden hebben gebracht en dat er een deel eenduidigheid in zou zijn. Tenminste, dat is het algemene beeld, of de algemene verwachting van een forum.
Toen dacht ik met "oorzaak, gevolg en remedie" iets te kunnen wat mij mogelijk antwoorden zou kunnen geven.
Het blijkt dat er over "gevolg" inmiddels heel veel is gecommuniceerd.
"Oorzaak" blijft moeilijk of niet definieerbaar en "remedie" wordt meestal beschreven als invullen van "gevolg".
Gelukkig zijn er veel forumleden die hun eigen remedie hebben weten in te vullen, of actief aan het invullen zijn.
De naamgeving van dit topic is dus door mijn onwetendheid misschien wel te hard, of te direct gesteld.
Het neemt niet weg dat ik er nog steeds veel van leer als 'partner van' en dit forum als erg waardevol ervaar.

Citaat van: Jovi_Hobbes op maart 15, 2008, 04:20:17 PM
Ik vind het altijd erg moeilijk om over dit soort onderwerpen te discussiëren omdat het antwoord op zulke vragen ten eerste erg afhankelijk is van je definitie van aseksualiteit en ten tweede is er hier niemand voldoende medisch onderlegd om de discussie boven speculatie te verheffen. We kunnen natuurlijk allemaal roepen wat wij denken en we kunnen zeggen hoe we het ervaren, maar echte antwoorden kunnen we niet geven.

Klopt, misschien moet ik op dat deel van het forum maar eens een topic maken.
Niet om wetenschappelijk iets te ontdekken, ik ben ook geen doctor. Maar gewoon om ervaringen uit te wisselen. Wie heeft laten onderzoeken of zijn/haar gebrek aan lust lichamelijke oorzaken heeft? Wat was de uitkomst?
Toch wel belangrijk om te bespreken, al is het maar omdat ik op de internationale asexuality.org zag dat aseksuelen nog wel eens verweten word daar niet over te willen praten. Dat kan toch niet waar zijn lijkt me.

Nee, dat lijkt mij ook zeker de bedoeling niet!

Ik denk dat het "probleem" toch echt bij de definitie van aseksualiteit ligt. Het originele AVEN is ooit opgericht voor mensen die nooit enige seksuele aantrekkingskracht tot andere mensen hebben gehad en dus ook geen enkele behoefte aan seks hebben, nooit hebben gehad en nooit zullen krijgen. In de stricte zin van het woord gaan zij er dus ook van uit dat aseksualiteit is aangeboren en dat je het als een geaardheid moet beschouwen.
Zo bezien zijn er dus geen medische oorzaken van aseksualiteit en is aseksualiteit die wel door een medische oorzaak is veroorzaakt dus geen aseksualiteit maar een seksuele stoornis/blokkade of wat dan ook.

Hoewel ik mezelf beschouw als aseksueel in de betekenis die het originele AVEN eraan geeft, ben ik blij dat we op dit forum daar geen strikt onderscheid in maken. Ik zie dit forum maar als een plaats waar iedereen terecht kan die geen of weinig behoefte heeft aan seks en met name voor mensen die in hun relatie een heel groot verschil ervaren tussen de behoeften van beide partners. Deze veel bredere aanpak maakt het echter wel veel moeilijker om over dingen als oorzaak te discussiëren. In de zeer stricte definitie heeft aseksualiteit waarschijnlijk geen oorzaak, maar daar tegenover staat dat er tientallen redenen kunnen zijn waarom iemand als aseksueel in het leven staat en we mogen aan geen van die redenen tekort doen.

Zeker.

Trouwens, het is (volgens mij) juist de medische wereld die geen eenduidige definitie van aseksualiteit heeft. Hoewel dit forum voor een breder publiek is, zijn wij het er toch aardig over eens; geen seksuele aantrekkingskracht.

Er moet eerst maar eens veel meer onderzocht worden, voor we hier een antwoord op kunnen geven.

geen seksuele aantrekkingskrachtEreinion:aantrekking/neen kracht/neen gewoon mijn stoute schoenen aantrekken dan komt het er wel van.
Ik ben er ook niet vies van het hoort er nu éénmaal bij trouwens mooi verwoord Ienepien hier boven ik heb een beetje laat gereageerd even een griepje buiten gewipt :banghead:

Ik begrijp niet goed wat je bedoeld, Fleurtje.  :-\

Ik was het net aan het veranderen.

Er zit natuurlijk ook nog een verschil: de ene aseksueel is geheel onverschillig over seks, de ander walgt ervan. Kun je die twee heel verschillende ervaringen van seks in één hokje plaatsen? Dan verschilt de ene aseksueel veel van de ander.  

ik zie dat er net berichtjes gewijzigd worden, dus misschien is deze opmerking geen duidelijke reactie op het net gezegde, maar het is zoiezo een punt dat ik nog wou noemen.

Sorry, nou is het me nog niet duidelijk... of ben je het nog steeds aan het veranderen?

Citaat van: fleurtje op maart 17, 2008, 12:30:07 PM
Ik was het net aan het veranderen.

 sexuele aantrekkingskracht=was een beetje met mijn eigen woorden uitgelegd wat ik daaronder versta.

Begrijp je me nu :D

Ik geloof dat ik het nu begrijp.  ;D

Citaat van: Sam op maart 17, 2008, 12:30:54 PM
Er zit natuurlijk ook nog een verschil: de ene aseksueel is geheel onverschillig over seks, de ander walgt ervan. Kun je die twee heel verschillende ervaringen van seks in één hokje plaatsen? Dan verschilt de ene aseksueel veel van de ander. 

maar ze ervaren allebei geen aantrekkingskracht tot anderen. Dat is volgens mij ook de enige overeenkomst die je aan kunt geven. Verder zijn er zoveel verschillen, wel of geen relatie willen, walgen of onverschilligheid, sommigen reageren wel op bepaalde prikkels, anderen niet. Maar het is ook logisch dat iedereen daar anders over denkt, we zijn immers allemaal verschillend.

ik heb geprobeerd dit onderwerp te doorgronden, en echt helemaal te begrijpen. Helaas heb ik het niet gevolgd en is het vrij lastig te begrijpen. (trouwens ik hoop dat ik hier nu op dit moment niemand voor de schenen schop door in te breken in het hele verhaal) Maar ik wil graag wel even neer zetten hoe ik het zi met oorzaak,gevolg en eventuele remedie.

Ik hoop trouwens ook dat ik het een beetje logisch ga neerzetten.

Ik zie asexualiteit als iets wat in 2 delen gesplitst kan worden. Aangeboren asexualiteit en "verworven" asexualiteit (in de zin van door een trauma).
In mijn ogen kan alles met een oorzaak sterk verminderd zoniet opgelost worden en zou er dus een remedie kunnen zijn. (tenzij het een geval van lichamelijke trauma betreft, waarbij eventuele zenuwen zijn doorgesneden). Hier zou je dus als je psychologisch gaat kijken ook heel veel kunnen doen, netzoals als dat je rouw kunt verwerken. (helaas is het niet altijd zo)

Maar daarentegen is alles wat aangeboren is vaak niet terug te draaien, en zou er dus ook geen remedie kunnen zijn. Afhankelijk of het neurologisch (in de hersens) of lichamelijk is zou er lichamelijk misschien nog wel iets te doen zijn, maar die kans is volgens mij vrij klein.

In het kort gezegd.
Aangeboren is er (vrijwel) geen remedie
verworven is  er (mijns inziens) een grote kans op remedie

Kom ik nog even op het puntje gevolg, want ik in beide gevallen is het gevolg het geen zin of afkeer/walging van sex hebben. Er zijn mensen die zich er toch toe kunnen zetten maar ook mensen die het zo diep weggestopt hebben dat ze enkel bij de gedachten al helemaal op tilt slaan. (of iets wat er tussen in ligt).

Om het nog maar eens te zeggen, dit is hoe ik het zie en ik hoop dat het een klein beetje aanvulling geeft betreffende het onderwerp.

Groetjes,

Ik vind het een duidelijke aanvulling!

Inderdaad een verhelderende toevoeging

Citaat van: phate op maart 18, 2008, 02:30:41 PM
Kom ik nog even op het puntje gevolg, want ik in beide gevallen is het gevolg het geen zin of afkeer/walging van sex hebben. Er zijn mensen die zich er toch toe kunnen zetten maar ook mensen die het zo diep weggestopt hebben dat ze enkel bij de gedachten al helemaal op tilt slaan. (of iets wat er tussen in ligt).

Even over het woorden 'weggestopt'. Indien er sprake is van 'verworven aseksualiteit' door een trauma zou je misschien kunnen spreken van weggestopte seksualiteit, maar bij aangeboren aseksualiteit? Ook aangeboren aseksuelen kunnen walgen van seks, daar zijn voorbeelden genoeg van. Hoe zit dat dan? (vraag ik me hardop af) Het is toch opmerkelijk dat sommige aseksuelen een neutraal gevoel hebben over seks, en anderen een grote afkeer van seks.
Het ontbreken van seksuele aantrekkingskracht tot anderen heeft soms wel en soms geen afkeer van seks als gevolg. waarom? iemand ideeen?

Omdat ieder mens anders is.

Dat is wel een erg makkelijk antwoord. Natuurlijk is ieder mens anders, maar dat betekend niet dat er geen veel voorkomende overeenkomsten zijn. Alleen al de term 'aseksualiteit' voorondersteld al een catagorisering van mensen. Als we het over 'oorzaak, gevolg en remedie' willen hebben moeten we durven generaliseren.

Misschien makkelijk, maar ik zou echt geen ander antwoord weten. Maar ik ben benieuwd of iemand wel met iets komt.  :)

Ik ben het wel met je eens Ereinion, als je kijkt naar seksuele mensen dan zijn er ook gradaties. Waarom is de ene seksuele persoon een nymfomaan en de ander niet.

Of een totaal ander voorbeeld: niemand vindt het leuk om naar de tandarts te gaan, maar waarom heeft de een er weinig problemen mee en moet de ander er echt gillend heen gesleept worden (zelfs voor gewone controles)?

Hmmm. ik denk er even over na...

Dat is misschien wle een goede vergelijking Jovi. Maar is degene die er gillend naar toe word gesleept niet vaak iemand die al eens een verschrikkelijke ervaring bij de tandarts heeft gehad?

Ik probeer dit ook vooral voor mezelf te doorgronden. Ik kan er best mee leven dat ik aseksueel ben, maar ik zou het prettig vinden als ik geen paniekaanvallen kreeg of het moment dat mijn vriend te dichtbij kwam. En ik heb toch geen traumas te verwerken, dus waarom toch die angst?

Ja, dat is best wel raar. Als je geen sexuele aantrekkingskracht ervaart, kan je het toch evengoed doen? Het zegt je wel niks, je voelt er niets bij, maar die afkeer? Dat is mij ook niet helemaal duidelijk. :-\

Ik weet niet of iedereen die bang is voor de tandarts een verschrikkelijke ervaring heeft gehad.
Voor mijzelf was het veel meer de onmacht dat ik bang was bij de tandarts, je weet gewoon niet wat er gaat gebeuren en kunt tijdens de behandeling helemaal niets. Misschien werkt dat voor sommigen met seks ook zo. Je verliest toch een soort van controle, maar wat ik zelf veel enger vind is dat mijn vriend de controle verliest. Daarbij vind ik gemeenschap een erg raar (voorzichtig uitgedrukt) idee, ik kan me voorstellen dat mensen daar van in paniek raken.

Klopt. De controle kwijt raken kan heel eng zijn. Ik zal dan wel nooit door opwinding de controle kwijtraken, maar ik heb als mijn vriend te dichtbij komt een soort schrikreactie die verlammend is. Het duurt altijd even voor ik me daaruit kan ontworstelen en kan laten weten dat ik hier niet op zit te wachten. Dat is eng. En het idee dat mijn vriend de controle verliest, brr.
Dat herken ik dus helemaal. Maar die gevoelens heb ik omdat ik absoluut geen seks wil. Angst de controle te verliezen komt voor mij denk ik voort uit een afkeer van seks, en niet omgekeerd. Dus ik weet nog steeds niet waarom ik zo van seks walg.

Misschien ligt het aan het beeld dat je van seks hebt. Ik weet dat het voor mijn vriend met liefde te maken heeft. En voor mij in zekere zin ook, ik doe het uit liefde voor hem. Dus ondanks dat het voor mij niet hoeft heb ik er wel een positief beeld van. Ik weet dat het voor veel mensen iets leuks is en vind het dus ook niet raar dat anderen het doen.
Misschien denk jij er heel anders over?

Ik weet ook wel dat het voor veel mensen iets moois is, en als zij dat willen doen: best.
Maar voor mijn gevoel? Ik zie seks zoals ik het als een klein meisje al zag: vies, getsie. Leuk voor anderen misschien, maar niet voor mij. Dat leek mij een logisch gevoel: bij de meeste mensen gaat immers het 'getsie'-idee weg als ze zelf seksueler worden, en dat had gebeurde bij mij nooit. Maar blijkbaar gaat het bij sommige aseksuelen wel weg.
Dus.. waarom bij sommigen wel en andere niet?   

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik het ooit vies vond. Wel als het over mijn ouders ging, maar volgens mij heeft bijna ieder kind dat. ;) En ik had wel het idee dat er iets stiekems rond seks hing (wil niet zeggen schaamte, want dat gaat verkeerd over komen), maar niet vies.

ik heb geprobeerd dit onderwerp te doorgronden, en echt helemaal te begrijpen. Helaas heb ik het niet gevolgd en is het vrij lastig te begrijpen. (trouwens ik hoop dat ik hier nu op dit moment niemand voor de schenen schop door in te breken in het hele verhaal) Maar ik wil graag wel even neer zetten hoe ik het zi met oorzaak,gevolg en eventuele remedie.

@phate,
Ik vind het een goed verhaal, dus best goed ingelezen  :klap:
Je samenvatting heeft weer openingen gegeven, ook al is het in al die reacties wellicht aan de orde geweest, maar in de bomen van het spreekwoordelijke bos verdaagd.

Verder reageer ik ff in volgorde van reacties:
Sam:
trauma: weggestopt door ervaring, gevolg walging, angst.
Ereinion:
ieder mens anders: zeker weten! Anders was dit forum al lang uitgeschreven.
Sam:
Durven generaliseren: proberen er diverse lijnen in te krijgen si al heel wat, "generaliseren" is een uiterste.
Jovi:
Dat bedoel ik... iedereen is uniek!
Peter:
Ben benieuwd.
Sam:
Een heel sterk punt: geen trauma, maar wel paniek. Afkeer zou zuiver afkeer zijn als er geen bijgevoelens zijn, dus vanwaar paniek? Als je walgt van spruitjes dan weiger je het eten daarvan. Als je er dan toch paniek zou zijn dan weet ik zelf dat ik vroeger thuis spruitjes moest eten en het nu weiger en aan vroeger terug denk. Ervaring/trauma?
Dan zou het duidelijk zijn. Daar ben ik ook niet uit.
Ienepien:
Het blijkt niet neutraal te zijn. Ervaring, of aanleg blijkt beiden toch paniek en/of angst op te roepen. Bij aanleg snap ik de factor "geen interesse" heel goed. Maar idd, waar komt paniek dan vandaan?
Ereinion:
Controle: Ik zit bij de tandarts ook niet met plezier. Ik laat het mij overkomen en het is straks weer over. Maar die man doet mij mogelijk pijn, dat is wel ervaring.
Je vriend en jij vormen toch een bepaalde eenheid in een hopelijk redelijk gelijkwaardige verhouding? Dan heb je toch communicatie en vertrouwen? En dan ben je potentieel bang dat je vriend "de controle" verliest. Dat moet dan een diep geworteld gevoel zijn, of niet?
Algemeen:
Er blijkt in elk mogelijk geval, naast afkeer, een angst, en die blijkt niet in mogelijke uitleg naar boven te komen.
De maatschappij en ook de bladen voor jongeren schrijven zowat elk artikel op basis van- en met uitgangspunt van sex.
Hebben dat soort dingen invloed op het gevoel van afkeer tot en met walging? Dat soort geschertste beelden worden als een soort norm weergegeven en dan kan dat toch bewust, of onbewust de afstand/afkeer vergroten? Je behoort nl dan mogelijk gevoelsmatig niet tot de doorsnee groepjes.
Sam:
Je klapt dus ook een soort dicht?
Weer een sterk punt:
En het idee dat mijn vriend de controle verliest, brr.
Dat herken ik dus helemaal. Maar die gevoelens heb ik omdat ik absoluut geen seks wil. Angst de controle te verliezen komt voor mij denk ik voort uit een afkeer van seks, en niet omgekeerd. Dus ik weet nog steeds niet waarom ik zo van seks walg.
Waarom zou je vriend iets van controle verliezen? Je kent hem dan feitelijk niet goed genoeg, anders weet je wat je aan hem hebt. En je bent er zelf bij en je kunt het hier ook allemaal vrij fanatiek en stellig omschrijven.
Ereinion:
Gezien je laatste reacties lijkt het bij jou wat dubbel. Je weet niet wat er gaat gebeuren en dat maakt onzeker? Controle is een gevoelig punt, maar je bent wel zover dat je weet dat je vriend liefde wil geven en delen.
Weer algemeen:
Sex bestaat m.i. zeker niet alleen uit lustgevoelens botvieren, zo vat ik de uitleg hier soms op. Ga daar naar niet altijd vanuit, dat is niet zo, of hoeft niet zo te zijn. Als het wel zo blijkt te zijn dan moet je er samen uit trachten te komen en dat is niet simpel. Maar dat is geen nieuws meer...
Note: Ik zie Sam tussendoor schrijven:
Kleine meisjes kunnen ook nieuwsgierig zijn naar die rare dingen. Dat kan zich dan doorontwikkelen. Of Getsie bij iedereen het begin is betwijfel ik.

Zo, ik ben weer bijgeschreven.
Een heel verhaal, maar, ook al is het per reactie beantwoord, nemen jullie hopelijk de moeite om het te lezen. Het is uiteindelijk toch één geheel. (en, als ik te direct ben, commentaar sta ik voor open)

 



   

Ik zie net dat Ereinion er ook "tussen" zat. Ben toch bezig, dus aanvullend op dat enorme verhaal:
Ouders en het idee vond ik ook vies. Stiekum zag ik meer als nieuwsgierig.

Het maakt het niet echt duidelijk dat je op elk postje wilt antwoorden, Jan. Maar misschien is het voor jou zo prettiger?

Wat je zegt over dat mijn vriend de controle verliest... Dat zegt hij over zichzelf, vandaar dat ik het weet. Maar ik merk het natuurlijk ook. Hoe intiemer we gaan, hoe meer hij 'veranderd', maar bij mij gebeurd niet veel, dus het verschil tussen ons wordt steeds groter. En ja, ik vertrouw hem helemaal, en ik weet dat ik altijd nee kan zeggen, op elk moment. Maar dat is niet leuk om te doen, dus dat speelt ook altijd mee. Dus misschien vertrouw ik mezelf wel niet helemaal. Ik doe het toch al voor hem, ga al grenzen over. Meestal is dat niet erg, maar soms ga ik een grens over die ik op dat moment niet zou moeten overschrijden.
Maar dit sluit niet aan bij Sams vraag.

Ereinion, ik ben mij er van bewust dat op die puntsgewijze manier reageren niet eenvoudig terug te lezen is. Maar ik probeer op mijn manier zo concreet mogelijk te reageren, dat is idd teruglezen geblazen.
Aaan de ander kant bemerk ik bij mijzelf dat ik uit gemak soms alleen de laatste reacties lees en de voorgaande dan mogelijk niet goed meer lees terwijl ze eveneens serieus geschreven en dus bedoeld zijn.
Dus misschien een manier van reageren om toch alles mee te nemen omdat alle reacties even waardevol zijn(!).

Op een ander (hobby) forum erger ik mij wel eens aan antwoorden/vragen die in één onderwerp drie plekken terug al uitvoerig beschreven zijn, men leest niet. Dan heb je soms het gevoel dat je voor Jan ... zit te reageren.
Dus ik probeer, zonder alles terug aan te halen zo kort mogelijk te reageren op alle reacties. 
Maar ik verwachtte op deze manier van reageren eigenlijk wel een reactie... en opbouwende kritiek is welkom hoor.

Maar ff terug naar je eigenlijke reactie:
Ik kan zijn verhaal over controle verliezen wel begrijpen. Ik ga dan van uit dat jullie communiceren. Hij kan opgewonden raken van jou, klinkt voor sommigen hier heel eng en vreemd, maar is (in andere kringen) wel heel erg normaal en is ook niet meteen als negatief te veroordelen (doe jij ook niet, maar bij anderen lees ik dat er wel vaak uit). Als ik van mijzelf uit ga dan zou ik dat ook zeggen. Niet dat ik iets zou gaan doen wat mijn partner niet zou willen, maar inderdaad -hoe intiemer- hoe meer ZIJN natuur zich in gaat/wil stellen op de situatie.
Hij doet zijn best dus om je gevoelens te respecteren en gaat daar ook voor. Maar zijn natuur is zijn gelijk en spontaan gevoel. Ook nu geldt weer dat communicatie het ultieme sleutelwoord is.
Maar ook ik kan respecteren en toch worden er af en toe ergens gevoelens opgewekt. Daar kan ik echt niets aan doen, en je vriend ook niet.

En toch hoop ik dat mijn vorige post ook gelezen wordt...


   

Ik lees altijd alles, behalve in fly-by.  :D

Verder heb je volgens mij gelijk, wat je zegt.

lange reactie zeg. Maar geen zorgen, ik lees m helemaal. Even puntsgewijs reageren:

Citaat van: Jan op maart 19, 2008, 10:36:39 PM
De maatschappij en ook de bladen voor jongeren schrijven zowat elk artikel op basis van- en met uitgangspunt van sex.
Hebben dat soort dingen invloed op het gevoel van afkeer tot en met walging? Dat soort geschertste beelden worden als een soort norm weergegeven en dan kan dat toch bewust, of onbewust de afstand/afkeer vergroten? Je behoort nl dan mogelijk gevoelsmatig niet tot de doorsnee groepjes.

Goed punt. Volgens mij storen aseksuelen zich (ik tenminste wel) in veel gevallen wel aan de seks-georienteerde maatschappij. Dat op zich is niet genoeg om een afkeer van seks te creeren, maar het kan wel een bestaande afkeer vergroten. Als je zelf geen seks wil kan het vervelend en beangstigend zijn als de wereld de indruk wekt dat je een potentieel seks-object bent. Zeker van jonge meiden word nogal eens benadrukt dat ze vaak begeerde seksobjecten zijn, dat is vervelend.
Een deel van de uitingen van seksualiteit - denk aan porno, internet, etc - is gewoon ook walgelijk.
Het lijkt me logisch dat de liefdeloze, commerciële, bizarre presentaties van seks in de maatschappij een bestaande afkeer van seks vergroot.

Citaat van: Jan op maart 19, 2008, 10:36:39 PM
Je klapt dus ook een soort dicht?

Ja, wanneer ik verder ga dat ik wil klap ik dicht. Als mijn vriend dan niet doorheeft dat ik niet meer reageer op zijn advances en niet snel afstand neemt, krijg ik soms op het moment dat ik uit het 'dichtklappen' breek een soort van paniekaanval. Tegen die tijd is opzich wel duidelijk dat er verder niet meer gefrunnikt word die nacht, maar leuk is het niet. 
Het zal je inmiddels wel duidelijk zijn dat alleen het idee seks bij mij al een hele reeks negatieve gevoelens teweeg brengt.

Citaat van: Jan op maart 19, 2008, 10:36:39 PM
Waarom zou je vriend iets van controle verliezen? Je kent hem dan feitelijk niet goed genoeg, anders weet je wat je aan hem hebt. En je bent er zelf bij en je kunt het hier ook allemaal vrij fanatiek en stellig omschrijven.

Hmmm, ja... misschien is dat het beeld dat ik heb van seksualiteit: iets instinctiefs dat lieve respectvolle jongens gevoelens geeft die irrationeel en dierlijk zijn. Ik weet dat mensen anders kunnen handelen wanneer ze met hun geslacht denken in plaats van met hun hersenen. Dat vind ik maar eng.
Ik vind het al vervelend genoeg dat mij vriend opgewonden raakt bij de gedacht aan seks met mij. brr. Dat moet dan niet ook nog eens in mijn aanwezigheid gebeuren. 

Citaat van: Jan op maart 19, 2008, 10:36:39 PM
Kleine meisjes kunnen ook nieuwsgierig zijn naar die rare dingen. Dat kan zich dan doorontwikkelen. Of Getsie bij iedereen het begin is betwijfel ik.

Sterk punt. Nu je het zegt, dat was ik volgens mij even veel als andere meisjes. Wanneer kwam dan die grote afkeer van seks......???

Na al deze punten zit ik nog steeds met dezelfde twijfel. Ik kan genoeg factoren zien die een afkeer van/ angst voor seks kunnen versterken, maar waar is het beginpunt, de oorzaak? De kern van de zaak zijn we dus nog steeds niet genaderd, die blijft moeilijk. Waarom voelt de ene aseksueel een negatief gevoel over seks en de ander niet? 

Sam schreef: < maar waar is het beginpunt, de oorzaak? De kern van de zaak zijn we dus nog steeds niet genaderd, die blijft moeilijk. Waarom voelt de ene aseksueel een negatief gevoel over seks en de ander niet?  >

Inderdaad, dat is de vraag. We cirkelen om de vraag heen. Dat bedoel ik niet negatief. We bekijken in deze thread gewoon allerlei aspecten van de vraag. En dat is heel zinvol.

Ik vergelijk het zelf met andere vragen: waarom is er leven ? waarom is er bewustzijn ? Wat is leven ? Wat is bewustzijn ? Bestaat God ? Waarom is er sex ? ( ik bedoel: waarom planten wij ons niet voort als amoeben, of via parthenogenese ( maagdelijke geboorte, komt bij sommige diersoorten voor) of als planten ? ) Ik bedoel dit niet cynisch, of spottend.

Misschien is de vraag wel gewoon wat te groot en te ingewikkeld. Want 'asexualiteit' is een soort koepelbegrip, waar heel verschillende verschijnselen en belevingen onder vallen. Wie zegt dat die eenzelfde oorzaak hebben ? Eenzelfde beginpunt ?

Het asexueel zijn wordt al ingewikkelder. >:(

Misschien moeten we de oorzaak van de angst/afkeer verder terug zoeken. Als ik van mezelf uitga krijg ik al een instinctieve afwijzende reactie als mensen mij zomaar aanraken, zelfs al is het 100% duidelijk dat er niets seksueels mee wordt bedoeld. Als iemand een hand op mijn schouder legt begint die reactie al en die kan ik vervolgens wel onder controle krijgen. Bij seks komen van te voren ook al veel aanrakingen kijken, en als je dan bij al die aanrakingen voortdurend zo'n reactie krijgt en ook nog weet dat het gaat leiden tot iets wat je niet wilt dan lijkt het me niet vreemd dat daar een paniekgevoel uit gaat ontstaan.
Nu weet ik natuurlijk niet of het bij jou zo werkt Sam en ik weet ook niet of dit bij mij de enige oorzaak is, maar misschien is het iets waar je wat mee kunt.

Citaat van: Jan op maart 20, 2008, 12:29:22 AM
Ik kan zijn verhaal over controle verliezen wel begrijpen. Ik ga dan van uit dat jullie communiceren. Hij kan opgewonden raken van jou, klinkt voor sommigen hier heel eng en vreemd, maar is (in andere kringen) wel heel erg normaal en is ook niet meteen als negatief te veroordelen (doe jij ook niet, maar bij anderen lees ik dat er wel vaak uit).

Misschien interpreteer je dat toch verkeerd Jan. Als ik naar mezelf kijk vind ik het ook verschrikkelijk ongemakkelijk als iemand opgewonden kan raken van mij. Dat is echter geen veroordeling van die persoon. Je hebt helemaal gelijk dat het een natuurlijke en normale reactie is, maar als je zelf die gevoelens niet hebt, liever zover mogelijk uit de buurt van seks blijft als je maar kunt en je jezelf op geen enkelmanier als seksueel aantrekkelijk kunt zien, is het gewoon erg confronterend en ook wel bedreigend als iemand anders wel die gevoelens bij jou krijgt.

Je zou het kunnen vergelijken met de situatie waarin een seksueel persoon een bepaald iemand totaal niet mag, terwijl diegene wel voortdurend seksuele avances maakt. Volgens mij worden "gewone" mensen daar ook niet blij van en soms ook angstig en gestresst.

Interessante vergelijking. Blijkt maar weer dat je soms dingen om moet draaien om ze duidelijker te krijgen.

Geweldig, al die reacties en nieuwe openingen die uit mijn "puntsgewijze" reactie komen! Stuk voor stuk helder op gereageerd en uitgelegd, dank voor het goede lezen  :klap:
Soms lijkt het topic als stilstaand en dan denk ik dat we er nog niet zijn, maar ik ben erg resultaatgericht. Toch barst het dan weer open, en dan klopt het voor mijn gevoel weer helemaal. Dus een beeeeetje ongeduldig... 
Ik ga er op reageren, maar nu is het ff bedtijd en morgen weer vanalles op het programma.

ik lees opeens heel veel over controle de laatste tijd, wat bij mij de vraag oproept hoe erg jullie controle hebben over jullie leven, gaat alles precies gepland in puntjes vooruit of leven jullie zo van ik zie wel waar het schip strand. Ik zelf heb wel controle over mijn leven maar vind het absoluut niet erg om me te laten leiden en om de controle te verliezen en gewoon te "gaan"

Overigens (heel erg offtopic) zie ik hier best veel filosofiese zingevingsvragen.

Ja, dat klopt. Ieder benaderd zijn vragen op een andere manier. Maar van elkaar kunnen we héél veel leren.
En het zet je aan het denken.

Was daar niet al een topic over?  http://asexuality.org/du/index.php?topic=1166.0
Ik denk dat ik zelf de controle uitstekend los kan laten, bij van alles, maar niet op het gebied van seksualiteit!

Je zou het kunnen vergelijken met de situatie waarin een seksueel persoon een bepaald iemand totaal niet mag, terwijl diegene wel voortdurend seksuele avances maakt. Volgens mij worden "gewone" mensen daar ook niet blij van en soms ook angstig en gestresst.

Goede vergelijking.
Ik had laatst ook zo'n soort gesprek met mijn vader, een schat maar een beetje homofoob. Hij snapt mijn aseksualiteit niet helemaal dus vroeg ik hem "Hoe zou jij het vinden in een wereld te leven waar homoseksualiteit de norm was, waar iedereen aannam dat je homoseksueel was, en waar alle seks tussen mannen was?". Toen begreep hij iets beter hoe het idee seks voor mij werkte.
Uiteraard is dit NIET negatief bedoelt richting homoseksualiteit, het was gewoon een geschikte metafoor. Ook altijd een goed antwoord als mensen vragen of ik niet eerst seks moet hebben voor ik het afwijs: "Moet een hetero seks hebben met iemand van zijn eigen geslacht om zeker te weten dat hij hetero is?" Nee toch! Omgekeerd ook niet natuurlijk.

Maar goed, ik dwaal af.

oeps sorry maar dat krijg je als je al zo lang niet geweest bent en te lui bent om te zoeken.

Maar wel zeker een hele goed verduidelijking en maakt het ook een stuk helderder om te begrijpen. (tenzij je er zo diep in zit als wij hier zitten)

Die vraag heb ik ook wel eens gesteld, Sam.
Fijn dat je vader het nu wat meer begrijpt!

Absoluut, mijn ouders zijn de enige met wie ik mijn aseksualiteit face-to-face bespreek, ik zou niet zonder hun steun en begrip kunnen.

Fijn voor je. :knuffel:

Zeker!
Ik denk ook dat deze "omgekeerde" voorbeelden soms de beste manier zijn om aan ge:interesseerde mensen uit te leggen hoe onze gevoelens wat seks betreft in elkaar zitten.

Soms denk ik wel eens, in aansluiting op wat Sam schreef, dat het simpelweg zo is dat sexuelen ver in de meerderheid zijn. En dat asexuelen zich dus moeten verklaren en verantwoorden. En tegen hun onmacht daarin aanlopen. Terwijl sexuelen, als ze dat zouden moeten, ook stil zouden vallen als het gaat om de reden waarom ze sexueel zijn.

Daarom: wat is het probleem ? En voor wie ? En waarom ?

ha, iemand die ons terug op topic brengt.  :)

'oorzaak gevolg en eventuele remedie' ging niet echt uit van een probleem, maar het zijn zeker interessante vragen:
Wat is het probleem ? En voor wie ? En waarom ?
Tjaa, als een aseksueel er zelf tevreden mee is, is er geen probleem. Soms is het dat blijkbaar wel voor mensen van wie hun aseksualiteit gevolg is van een trauma. Een dergelijke geforceerde aseksualiteit kan misschien beter verwerkt worden indien mogelijk.
Het probleem ontstaat natuurlijk wanneer er een relatie in het spel is. Dan ontstaat er een probleem en dat is naar mijn mening niet de aseksualiteit. Het probleem dan is dat er in een relatie twee mensen zijn met een verschillende seksualiteit. Wat dan normaal is en wat afwijkend maakt geen bal uit.
Maar wat ik nu schrijf is eigenlijk een onderwerp op zich:
seksueel-aseksuele relaties: Oorzaak, gevolg en eventuele remedie?

Misschien doelde je daar helemaal niet op peter. Excuses in dat geval. Ik spui gewoon maar wat gedachten. Ik ga ervan uit dat je met 'het probleem' niet slechts op aseksualiteit doelt, want dat zou ik niet per definitie een probleem noemen.

Inderdaad. Asexualiteit zie ik niet als een probleem. Het wordt pas een probleem wanneer de persoon die asexueel is daar zelf ongelukkig mee, is, of in een relatie tussen een sexueel en een asexueel. Dus, is het dan niet de context die maakt dat er een probleem is ?

Ik bedoelde ook dat het feit dat de overgrote meerderheid van de mensen sexueel is maakt dat sexueel zijn feitelijk de norm is van hoe je je als mens dient te gedragen. En wat je behoort te voelen, en te willen. Opnieuw: de context maakt dat je een probleem ervaart. Dat geldt zowel voor mensen die sexueel zijn als mensen die asexueel zijn.

Anders gezegd ( ik zoek naar woorden om een onderhuids gevoel te formuleren, zucht ) Ik had, en heb bi deze thread af en toe het gevoel dat asexualiteit teveel tot een probleem op zich gemaakt wordt. Zo van ( kort gezegd) asexueel= probleem. En daar voel ik me een beetje onbehaaglijk onder, daarom reageer ik ook niet zoveel bij deze thread. Misschien ben ik de enige die dit zo ervaart...

Ik reageer ook niet zo veel hierin. Ik heb alleen zelf een probleem. Met mijn man samen heb ik geen probleem wat betreft sex. Het is allang geleden geaccepteerd, "dat ik nou eenmaal zo ben, en dat het bij ons nou eenmaal zo gaat, zoals het gaat"

Ik had dat ook al een keer gepost, Peter, dus je bent niet de enige die er zo over denkt.  :knuffel:

Maar ik vind het ook wel interessant wat hier gezegd wordt...

Ja zeker wel. Het zet je toch tot nadenken, en vaak komen er ook wel interessante dingen aan bod.

Anders gezegd ( ik zoek naar woorden om een onderhuids gevoel te formuleren, zucht ) Ik had, en heb bi deze thread af en toe het gevoel dat asexualiteit teveel tot een probleem op zich gemaakt wordt.

Door de manier waarop het topic begon is dat misschien wel een beetje het geval. Aseksualiteit wordt op zijn minst besproken als potentieel probleem, en dan vooral aseksualiteit als gevolg van een negatieve ervaring. Vooral het woordje 'remedie' impliceerd een noodzaak tot oplossen.
Maar ik vind dat er voldoende tegengewicht is in de bespreking en voor een deel van de aseksuelen is het ook een probleem, zie deze poll bijvoorbeeld: http://asexuality.org/du/index.php?topic=685.0  (http://asexuality.org/du/index.php?topic=685.0). 
Ook als je het niet als probleem ziet blijft het interessant de oorzaken en gevolgen te bespreken. Wat maakt iemand nou aseksueel? Kun je dat 'worden' en weer seksueel worden? Ben je dan wel een 'echte' aseksueel? Etc etc.

Sam schreef:
Het probleem ontstaat natuurlijk wanneer er een relatie in het spel is. Dan ontstaat er een probleem en dat is naar mijn mening niet de aseksualiteit. Het probleem dan is dat er in een relatie twee mensen zijn met een verschillende seksualiteit. Wat dan normaal is en wat afwijkend maakt geen bal uit.
Maar wat ik nu schrijf is eigenlijk een onderwerp op zich:
seksueel-aseksuele relaties: Oorzaak, gevolg en eventuele remedie?

Sam, het onderwerp van dit topic zie ik niet als anders dan wat jij hierboven noemt.
Ik ben dit topic gestart vanuit een positie seksueel- (eventueel) a-seksueel. En dat met de nodige vragen omdat ik mij op onbekend terrein voelde.
Problemen wilde ik voorkomen, ik wist niet wat het was, of het het was, hoe er mee om te gaan, etc, etc.
In een eerder topic kwam ik niet veel verder, toen heb ik de stoute schoenen durven aantrekken en deze vraag neergezet. Wetende dat het vrij concrete punten waren en inmiddels wetend dat die punten moeilijk , of soms helemaal niet concreet te beantwoorden zijn.
De vragen oorzaak, gevolg en eventuele remedie kwamen hiervandaan:
Oorzaak: Kon mijn vriendin niet goed onder woorden brengen, zoals jullie weten.
Gevolg: Wat ik toen ervaarde en hoe anderen dat beleven.
Eventuele remedie: Begint al voorzichtig met "eventuele", dus heb ik het wat verzacht omdat ik al wel wist dat het zonder dat woordje als een probleem wordt gezien.


Peter schreef:
Ik bedoelde ook dat het feit dat de overgrote meerderheid van de mensen sexueel is maakt dat sexueel zijn feitelijk de norm is van hoe je je als mens dient te gedragen. En wat je behoort te voelen, en te willen. Opnieuw: de context maakt dat je een probleem ervaart. Dat geldt zowel voor mensen die sexueel zijn als mensen die asexueel zijn.

Peter, ik las onlangs dat 1% van de wereldbevolkong a-seksueel zou zijn. Dus jouw opmerking over het feit dat seksuelen in de meerderheid zijn en de gang van de "massa" bepalen, of zo je schrijft de norm is van hoe iemand zich zou moeten gedragen, of opstellen klopt m.i. zeker wel.

Een heel simpel voorbeeltje:
Ooit organiseerde men in de plaats waar ik vandaan kom op koninginnedag een straatvoetbaltoernooi. Dus pak een groep jongens uit een buurt, de verenigen zich, gaan trainen en schrijven zich in.
Ik hield absoluut niet van voetbal, maar al mijn vriendjes deden mee. Ik dus ook. Ik bracht er niks van terecht omdat ik niet gemotiveerd was. Ik kan het mij nog heel goed herrinneren als een vervelende tijd en toch deed ik mee omdat iedereen (de meerderheid) dat deed.
Later heb ik andere wegen gevonden en was ik mooi van dat gedoe af.
Ik wil maar zeggen dat het best moeilijk is een positie te bepalen, of in te nemen als je tot de minderheid behoort.
En dan is dit voorbeeldje uiteraard een zeer eenvoudig voorbeeld.

Sam schreef:
Aseksualiteit wordt op zijn minst besproken als potentieel probleem, en dan vooral aseksualiteit als gevolg van een negatieve ervaring. Vooral het woordje 'remedie' impliceerd een noodzaak tot oplossen.

Sam, Ik zal proberen te omschrijven hoe ik er over denk:
99% van de bevolking (schrijft men) is seksueel. 1% niet. De kans dat iemand van die 99% te maken krijgt met iemand van die 1%, of er zelfs ook ooit maar iets van heeft gehoord is relatief klein.
Voor een seksueel persoon is het een confrontatie met iets onbekends. Iets dat je niet kent, iets wat in je ogen vreemd en apart is.
Als er dan iets van een relatie ontstaat dan kom je vroeg of laat op het onderwerp. Hetzij middels overleg, hetzij middels ervaringen of zelfs confrontaties.
In veel gevallen zal er dus een potentieel probleem groeien. De één wil (volgens de "99% normen") "gewoon" verder gaan met iets wat voor die groep een min of meer logisch gevolg is. En de ander zegt "stop!" tot hier en niet verder.
En DAN zal communicatie het redmiddel moeten zijn om de verschillende gevoelens te kunnen koppelen tot een invulbaar geheel voor beiden.
En als jij dat ziet als een noodzaak tot oplossen, ofwel een remedie, dan kan dat een remedie zijn.
En wat je schrijft over "aseksualiteit als gevolg van een negatieve ervaring", dan komen de worden "negatieve ervaring" al als iets negatiefs over. Dan is de oorzaak een probleem van buiten af. Het gevolg, een gevolg van een eerde probleem en de remedie kan onbekend blijven. De één zal het kunnen verwerken en de ander deels of helemaal niet. Weer een ander kan het een plek geven en uit de gedachten proberen te bannen.

Citaat van: Jan op maart 24, 2008, 04:54:47 PM
Voor een seksueel persoon is het een confrontatie met iets onbekends. Iets dat je niet kent, iets wat in je ogen vreemd en apart is.
Als er dan iets van een relatie ontstaat dan kom je vroeg of laat op het onderwerp. Hetzij middels overleg, hetzij middels ervaringen of zelfs confrontaties.
In veel gevallen zal er dus een potentieel probleem groeien. De één wil (volgens de "99% normen") "gewoon" verder gaan met iets wat voor die groep een min of meer logisch gevolg is. En de ander zegt "stop!" tot hier en niet verder.
En DAN zal communicatie het redmiddel moeten zijn om de verschillende gevoelens te kunnen koppelen tot een invulbaar geheel voor beiden.
En als jij dat ziet als een noodzaak tot oplossen, ofwel een remedie, dan kan dat een remedie zijn.
En wat je schrijft over "aseksualiteit als gevolg van een negatieve ervaring", dan komen de worden "negatieve ervaring" al als iets negatiefs over. Dan is de oorzaak een probleem van buiten af. Het gevolg, een gevolg van een eerde probleem en de remedie kan onbekend blijven. De één zal het kunnen verwerken en de ander deels of helemaal niet. Weer een ander kan het een plek geven en uit de gedachten proberen te bannen.

klopt. Ik ga zelf als ik het over aseksualiteit heb zelden uit van aseksualiteit door een negatieve ervaring, maar zoals we al geconcludeerd hebben is het er wel. Het is nogal logisch dat als je aseksualiteit op die manier bespreekt, het in een negatief licht komt te zijn. Aseksualiteit is dan een symptoom van een trauma. dan zou je ook van een remedie kunnen spreken.

Of je bij aangeboren aseksualiteit van een remedie kunt spreken is een stuk moeilijker. De meesten zullen het zoiezo niet willen veranderen. Sommigen zullen seks hebben terwijl ze het niet willen, anderen zullen verwachten dat de seksuele partner zich aanpast, en alles er tussen in. Maar kun je als je echt aangeboren aseksueel bent ooit veranderen? Ik denk het niet. Sommigen zouden aan seks kunnen wennen en er misschien zelfs lichamelijk genot van hebben, maar als de drive er niet is kun je die niet creeren.
Met het risico mezelf extreem uit te drukken: ik denk dat echte aseksualiteit even onveranderlijk is als bijvoorbeeld homoseksualiteit. Je kunt het niet veranderen, je bent wat je bent.   

Het debat hierover is uiteraard nog lang niet af. Zonnekind neemt volgens mij momenteel deel aan een experiment om te zijn of ze met medicijnen die zich op de hersenimpulsen richten echt 'zin' kan krijgen. Het zou handig zijn als dat zou kunnen voor de mensen met een seksuele partner. Mits men wil veranderen natuurlijk.
Ik moet er niet aan denken seksueel te worden. Zin krijgen is dat gefrunnik? Nee dankje. Getsie.

Nog iets extreems er bij: als twee mensen een seksueel-aseksuele relatie hebben, kun je je ook afvragen of er een remedie is voor seksualiteit. Als het niet lukt seksualiteit medicinaal te creeren, kunnen medicijnen het misschien laten verdwijnen? Of is als de drive weg is het probleem nog niet weg?

@ Sam: de lichamelijke sex- drive is dan weg, maar die persoon weet wel wat hij/ zij mist. Dus er is iets fysieks tijdelijk een beetje opgelost, maar hoe sex was en dat je we sex wil(de), blijft bestaan. En dat ettert onderhuids dan misschien nog wel verder door..

En daar zit misschien en verschil met vormen van asexualiteit waarin de mentale behoefte aan sex (vrijwel) afwezig is. Want dan is de vraag: mis ik ets ? wat mis ik dan ? ( zie andere topics)

Of je bij aangeboren aseksualiteit van een remedie kunt spreken is een stuk moeilijker. De meesten zullen het zoiezo niet willen veranderen.

Sam, je kunt "remedie" op meerdere manieren lezen.
Als aseksualiteit aangeboren is en je kunt er, op welke manier dan ook positief mee omgaan (of alleen of met een partner) dan is dat m.i. ook een remedi.

Nog iets extreems er bij: als twee mensen een seksueel-aseksuele relatie hebben, kun je je ook afvragen of er een remedie is voor seksualiteit. Als het niet lukt seksualiteit medicinaal te creeren, kunnen medicijnen het misschien laten verdwijnen? Of is als de drive weg is het probleem nog niet weg?

Als een stel het er samen over eens is met elkaar door te willen en er staat een stuk libido in de weg (want ik begrijp dat je het ff om wilt draaien), dan zal dat best medisch te dempen zijn. Op pakjes sigaretten staat het al  :D
Alhoewel ik daar nog niks van merk  ::)
Als de lichamelijke drive weg is dan scheelt dat al een heel stuk denk ik.

Maar het gemis blijft, zoals Peter zegt. En daarmee de verwijten over het gemis en het veranderen ook.

Sam, het middel dat nu getest wordt zal denk ik ook niet alleen helpen bij alle aseksuele personen. Dat stond ook wel in het artikel in de spits.

Citaat van: Jan op maart 24, 2008, 05:34:10 PM
Als aseksualiteit aangeboren is en je kunt er, op welke manier dan ook positief mee omgaan (of alleen of met een partner) dan is dat m.i. ook een remedi.

o absoluut, dat trek ik geen moment in twijfel. Wat dat betreft zal een remedi voor iedereen anders zijn. Een beetje een makkelijk antwoord, maar geluk is zo persoonlijk.

Citaat van: Ereinion op maart 24, 2008, 05:42:12 PM
Sam, het middel dat nu getest wordt zal denk ik ook niet alleen helpen bij alle aseksuele personen. Dat stond ook wel in het artikel in de spits.

Weet ik, maar toch ben ik benieuwd wat er uit komt. Een deel van de aseksuelen zou een kans om te veranderen verwelkomen, en het zou fijn voor hen zijn als ze die mogelijkheid hadden. 

@ Sam: oh ja, zeker !

Zeker, Sam. Ik ben er ook erg benieuwd naar en hoop dat het sommigen (waaronder Zonnekind) kan helpen! Dat zou geweldig zijn.

Maar het gemis blijft, zoals Peter zegt. En daarmee de verwijten over het gemis en het veranderen ook.

Gedeeltelijk denk ik. Denk maar aan iemand die stopt met roken. Je hebt lichamelijke en geestelijke afhankelijkheid en bij iedereeen is die verhouding weer anders.

O ja, het is geen kwestie van lichamelijk gevoel. De meeste aseksuelen werken lichamelijk toch ook prima? Er mag dan minder libido zijn, maar de meeste aseksuelen kunnen wel lichamelijk reageren op seks. Denk maar aan het deel van de aseksuelen dat wel mastrubeert. Daar gaat het niet om: het gaat om het mentale deel dat niet op seks zit te wachten.
Zou een mens, seksueel of aseksueel, kunnen veranderen of ze mentaal zin hebben in seks? het lijkt me lastig.

Ik denk dat het ene niet zonder het andere kan.
Het deel wat mastrubeert heeft toch beiden denk ik? Alleen individueel en niet gedeeld. Of zie ik dat niet goed?

Hoi Sam,
Goede vraag..mijn intuïtie zegt van niet. Of in ieder geval heel onwaarschijnlijk. Denk maar aan alle homo's die bij de EO zogenaamd door gebed en therapie van hun homosexualiteit 'genezen' zouden zijn.   :rollol: En bij een trauma zou ik niet weten wat daar een geschikte therapie voor zou zijn.

Iemand uit mijn kennissenkring heeft mij wel eens tantra aangeraden, om sexueel wat actiever te ( leren) zijn. ik vond het vooral absurd. En dan ben ik niet eens een asexueel persoon die (heel) slecht tegen aanrakingen in het algemeen kan. 

Ik kreeg ook tantra als tip.  :D Dat was ik al weer vergeten...

Citaat van: Jan op maart 24, 2008, 06:05:46 PM
Ik denk dat het ene niet zonder het andere kan.
Het deel wat mastrubeert heeft toch beiden denk ik? Alleen individueel en niet gedeeld. Of zie ik dat niet goed?

Hmmm, weet ik niet. Volgens mij kun je best mastruberen alleen om van die lichamelijke kriebel af te komen, en verder helemaal geen zin hebben in seks met wie dan ook.

Wat is tantra voor een beestje ???

Ik heb een idee, maar ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen.

Ah, wikipedia zegt het volgende:
Tantra (Sanskriet: tan = expansie; tra = bevrijding), ook tantrische yoga of tantra yoga genoemd, is de wetenschap die tot geestelijke verruiming en bevrijding leidt. Tantra is een van de esoterische tradities die deel uitmaken van het hindoeïsme, boeddhisme en jaïnisme. In de tantra ligt de nadruk op de ontwikkeling van menselijke sterkte, zowel door middel van meditatie alsook door de directe confrontatie met moeilijke omstandigheden voor het overwinnen van angsten en zwakheden.

Ik denk echter dat ik het meer als tip kreeg in deze zin:

Tantra Sex. Tantrische Sex: een ritueel dat een andere dimensie geeft aan de seksuele energie en seksualiteit. Tantrische sex is een mystieke Oosterse traditie die geliefden naar hogere sferen van passie en sensualiteit leidt. Tantrische sex is beminnen door meditatie en aanraking. Om één te worden met je partner op emotioneel, fysiek en spiritueel vlak. Tantrische Yoga meesters hebben een serie rituelen ontwikkeld om Seksuele Energie op te wekken en deze naar hogere sferen te leiden.

Inderdaad, bij de tip die ik ook kreeg, ging het om die 'Tantrische sex'. Volgens mij is dat dan weer een westerse bewerking ( sex is fun en fijn ) van een Indiase yoga traditie. Waarbij het dan ( in ieder geval in de foldertjes die ik daar van tijd tot tijd over zie) vooral gaat om de sexuele handelingen, met een spiritueel sausje overgoten. Dat zou mij dan ook van mijn asexualiteit af kunnen ( eigenlijk ook moeten ) helpen, meenden een paar mensen..  :rollol: :rollol: :rollol: :rollol:

Kijk, als het iemand helpt om beter in zijn/ haar vel te komen zitten, en zijn/ haar lichaam en gevoel beter te accepteren, en ( meer) van sex te genieten, kan zo'n workshop tantra zinvol zijn. Ook misschien niet bij iedereen, dat verschilt per persoon. En daar heb ik ook geen problemen mee.

Amai dat is een hele boterham dank je wel om het eventjes uit te leggen. :knuffel:
Ik had er nog nooit van gehoord!!!

De meeste aseksuelen werken lichamelijk toch ook prima? Er mag dan minder libido zijn, maar de meeste aseksuelen kunnen wel lichamelijk reageren op seks. Denk maar aan het deel van de aseksuelen dat wel mastrubeert. Daar gaat het niet om: het gaat om het mentale deel dat niet op seks zit te wachten.

Wist ik niet, mogelijk heb ik een van de vele topics gemist. Maar dat is dan toch ook weer op te delen in meerdere categoriën?
Naar mijn idee heeft bv. mijn vriendin niets lichamelijks qua kriebel of gevoel wat misschien ontladen zou moeten worden.
Eerlijk gezegd ging ik er vanuit dat a-seksualiteit bij de meesten ook lichamelijk is. Zo zie je maar, het is alzo niet in te delen of onder een noemer te plaatsen.
Dus het kan uitsluitend een mentale zaak betreffen? En dan juist als er iemand anders "dichterbij" komt?

Mijn vriendin uit zich niet alleen op seksueel gebied moeizaam, maar ook op persoonlijk gebied. En juist als er iemand dichterbij komt, ook al is het een heel goede bekende.
Ik ben benieuwd of, en hoe je zoiets los van elkaar kunt zien als er mensen dichterbij komen, dus het verschil tussen het idee van seksueel dichterbij komen of algemeen persoonlijk dichterbij komen?

Het klinkt alsof jouw vriendin moeite heeft met zich uiten, op persoonlijk gebied, in ieder geval. Daaraan gekoppeld is meestal moeite om andere mensen emotioneel en fysiek dichterbij te laten komen. Je zou haar moeite met sexueel dichterbij komen daarmee kunnen zien als een verbijzondering van een ander dichterbij laten komen. Heel dichtbij..En daarmee heel confronterend.

Kan het van belang zijn om te kijken naar waar haar algemenere behoefte aan afstand en distantie vandaan komt ?

@Peter,
Je raakt een punt! Een punt waar ik ff over na moet denken. Ik kom er op terug!
Wat er eerder was, de kip of het ei gedachte/

Citaat van: peter1963 op maart 26, 2008, 10:14:59 PM
Het klinkt alsof jouw vriendin moeite heeft met zich uiten, op persoonlijk gebied, in ieder geval. Daaraan gekoppeld is meestal moeite om andere mensen emotioneel en fysiek dichterbij te laten komen. Je zou haar moeite met sexueel dichterbij komen daarmee kunnen zien als een verbijzondering van een ander dichterbij laten komen. Heel dichtbij..En daarmee heel confronterend.

Kan het van belang zijn om te kijken naar waar haar algemenere behoefte aan afstand en distantie vandaan komt ?

Ze heeft uitsluitend moeite zich te uiten op persoonlijk gebied, verder kletst ze de oren van je hoofd. Als een ander een probleem heeft dan lost ze dat in no-time bijna op proffesionele wijze op, hoe persoonlijk zoiets voor die ander dan ook is.
In het begin van de relatie heb je dat verschil nog niet door, ze praat immers makkelijk. Later ga je het merken en dat begon dan in dit geval met aanrakingen waar (naar mijn ervaring) vreemd en anstig op gereageerd werd.
Dan ga je daarover nadenken. Daarna ben ik het gaan koppelen aan het persoonlijke deel, ook daarin te dichtbij komen deed haar dichtklappen.

Ik probeer er achter te komen waar haar behoefte aan afstand vandaan komt, maar dat blijkt niet eenvoudig.
Ik heb wel een aantal aanwijzingen boven water: Het als kind veel zelf hebben moeten uitzoeken omdat de ouders het (te) druk hadden met de cariëre. Seksueel ongewilde ervaringen met jongens in de vroege pubertijd. Een huwelijk zonder seks en zonder persoonlijke communicatie (was wellicht al een gevolg van het eerdere). Je man die er met je vriendin vandoor gaat.

Ook daarna is het alleen zijn m.i. een gevecht gebleken in de zin van dubbele gevoelens. Iemand zoekt contacten en als het dan een man is dan moet je die steeds op een gegeven moment weer afwijzen. Daarna gaat zo iemand zich meer en meer afsluiten.

En nu ben ik er en ik heb erg veel begrip, maar toch blijven er deuren angstvallig gesloten.

Het lijkt me op emotionele verwaarlozing in haar jeugd. Je moet proberen, om die emotionele kant bij haar boven te halen, en die moet ze nog ontwikkelen, want dat is door die ongewilde sex in haar pubertijd nog verder gesmoord.
Dat hoor je te ontwikkelen in je pubertijd. En dat is bij haar (waarschijnlijk) niet gebeurd.
(En eigenlijk denk ik, dat ze de liefde en waardering van haar ouders nog steeds zoekt)

Ik denk dat je gelijk hebt  :klap:
Maar in al die jaren heeft ze het toch in moeten vullen en dat zit enorm vastgebakken. Ik probeer er ook onvoorwaardelijk voor haar te zijn en dat weet ze ook. Maar bij alles wat persoonlijk wordt op dat gebied klapt ze dicht en zegt ze dat het moeilijke vragen zijn en er geen antwoord op kan geven. In veel gevalen kan ik goed analyseren en dingen in stapjes en in volgorde vragen, maar dit valt niet mee hoor.
Een van haar ouders leeft niet meer en de ander ziet ze wel regelmatig, maar houdt ze op (haar) afstand. Ook dat heeft ze "ingevuld".

Maar toch denk ik, dat ze die banden wat aan moet halen. En een diepgaand gesprek met die ouder moet hebben. Het zal veel verduidelijken, en haar enorm opluchten. (Als diegene tenminste praten kán). Het is misschien wel handig, als jij er bij bent, of anders iemand anders die haar heel na staat. En als ze bij voorbaat al weet, dat het geen prater is, kan ze misschien wat op papier zetten. Haar vragen hierin zetten, haar angsten van vroeger, (dat ze vaak bang was om alleen te zijn, aan haar lot overgelaten te zijn), en waarom de ouders het zo gedaan hebben zoals ze het gedaan hebben.
En natuurlijk of ze wel trots op haar zijn (geweest) bij mooie cijfers op haar rapport, een behaald examen, dat soort dingen.

Kijk maar eens, of ze hier iets mee kan. :wave:

Misschien wel een goed advies!

Is zeker een goed advies en ik kan mij er helemaal in vinden!
Je gaat eigenlijk terug naar de mogelijke bron.
Toch voorzie ik dat zoiets moeilijk gaat worden. Ik zal er zeker over nadenken hoe ik het op de meest goede manier kan aankaarten.
Beide partijen hebben wat dat betreft een schild om zich heen en probeer dat maar eens te doorbreken.

Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, en bij mij zit dat gedeelte nog steeds op slot, omdat ik niet weet, hoe ik het aan moet pakken.
En omdat ik bij voorbaat al denk, dat het toch niks oplevert, omdat m'n moeder nooit een prater geweest is. (M'n vader leeft niet meer)
Maar oplossingen voor een ander aanreiken, ja, dat kan ik wel. Ik wil altijd teveel voor anderen zorgen.
En m'n eigen "ding" alleen proberen op te lossen. :'(

Nou het is dan ook heel vergelijkbaar. Vandaar je zo heldere advies. Je begrijpt dus helemaal hoe moeilijk het zal zijn om een stap in de richting tussen moeder en dochter te kunnen zetten.

Toch wens ik je veel succes. :knuffel:

Er word hier wat heeeeel goed advies gegeven, maar wel erg vaak het woordje 'moet'.
Het is best een goed idee problemen bij haar aan te kaarten, maar het blijven haar problemen, misschien wil ze wel helemaal niet in haar verleden duiken! Misschien wil ze alle rotte dingen wel gewoon vergeten, of diep weggestopt laten. Van wat ik zo nu en dan over haar hoor houdt ze niet zo veel van overal over praten en dingen doorgronden. Ongeacht wat de gemiddelde psycholoog daarvan zal vinden, dat is haar keuze.
Wat niet betekend dat je haar niet kunt helpen erover te praten als ze dat wil natuurlijk! 

Je hebt gelijk, Sam!

Inderdaad !

Ik heb in relaties geleerd dat 'trekken' en 'duwen' aan iemand die zelf erg gesloten is, uiteindelijk niet werkte. De muur om de ander, en tussen ons in, werd er alleen maar dikker van. De ellende was dat ik de emotionele afstand die ik tussen de vriendin met wie ik toen een relatie had en mijzelf niet kon verdragen. Dus ik bleef ( vanuit mijn eigen behoefte) duwen en trekken. Ik voelde wel dat als ik ophield met duwen en trekken die muur er nog steeds zou staan, maar kon dat vanuit mijzelf en mijn eigen emotionele trauma's niet accepteren.
Achteraf gezien ( maar dan is iedereen altijd wijzer) had ik eerder en diepgaander moeten beseffen dat wat ik zelf ook vond of voelde, het uiteindelijk wel haar beslissing was om die muur in stand te laten. Uit angst, onmacht, wellicht een communicatieve stoornis, wat dan ook. Maar dat het uiteindelijk wel haar keus was om het zo te laten.
En dat ik er zelf emotioneel aan kapot ging te 'moeten' kiezen tussen een dikke muur en veel emotionele afstand wanneer ik aan haar duwde en trok, en dezelfde muur als ik dat niet deed. Dat er nog een derde mogelijkheid was, nl mijzelf uit die destructieve relatie terug trekken, kwam niet echt bij mij op. Ik was teveel gedreven door mijn idealisme, mijn enthousiasme, en ook door mijn wilskracht. 'Ik kan dat bevroren zieltje wel ontdooien' was mijn gevoel van binnen. En ik voelde ( waarschijnlijk gedeeltelijk wel terecht) wat voor iemand er binnen die muur zat. Wat voor lief en mooi persoon zij ook was binnen de muren die ze zelf om zichzelf had opgebouwd. Waar ik soms een glimp van opving.
Alleen... zoals een uitspraak uit een blad ooit luidde ( daar ging het over vrouwen die heel slecht lopende relaties hebben met mannen, maar vol blijven houden omdat ze voelen dat er binnenin hem ook zoveel moois zit)  je kunt het allemaal wel voelen, dat het in iemand zit, maar in een relatie moet het er ook wel uit komen. En daar is die ander dan toch ook wel zelf verantwoordelijk voor.
Ik kon de relatie pas verbreken, toen ik daar zelf innerlijk aan toe was. En inderdaad.. toen ik ophield met er energie in stoppen, hield de relatie op te bestaan..

Dus terug komend op het topic hier.. wellicht is het haar keuze dat dingen zo lopen. Dat ze zo afstand houdt. En zich zo slecht uit ( of niet uit) . De redenen daarvoor, tja, daar kunnen we van alles van vinden. Maar in hoeverre doet het ter zake wat wij vinden ? En in hoeverre kunnen wij beoordelen wat voor haar het beste is ?

Over die laatste vraag heb ik ook een voorbeeld uit mijn eigen leven. Ik was jaren zwaar depressief en agstig. Toch slaagde ik er in met al mijn kracht een part-time studie theologie aan een universiteit te volgen. Alleen: ik voelde dat ik dat alleen vol zou houden als ik het deksel van mijn heftige emotionele chaos en depressiviteit en angst tijdens de lesdagen potdicht zou houden. Dat kon wel, maar daarvoor was het nodig dat ik mij nogal emotioneel afstandelijk opstelde tov mijn medestudenten. Nu was dat in mijn ogen niet zo'n probleem. We kwamen uit het hele land, zagen elkaar een lesdag per week, en hadden verder hele verschillende levens en persoonlijkheden en leeftijden. Die afstand die ik hield, was de prijs die ik moest betalen om die part-time studie vol te houden. Ik merkte wel dat mijn medestudenten wat meer met elkaar omgingen, maar hield afstand. In die context ging dat ook wat makkelijker.
Jaren later, toen ik inmiddels door medicijnen en therapie aan het herstellen was, vroeg een van mijn inmiddels oud- studiegenoten er nog een keer naar. Waarom ik zoveel jaren zo afstandelijk was geweest. Ze gaf aan dat ze dat niet altijd zo plezierig had gevonden.
Ik heb haar toen uitgelegd hoe het in elkaar zat met mijn depressiviteiten angsten, wat mijn psychische mogelijkheden die eerdere jaren wel waren, en wat niet. En hoe ik had moeten schipperen. En dat die colleges volgen een prijs had, nl die emotionele afstand. Dat ik in die tijd psychisch ook geen andere mogelijkheid had gezien dan het zo voor mezelf op te lossen. Zodat zij, mijn medestudenten, ook niet de zwaarte van mijn psychische problemen over zich heen kregen. Of daarmee geconfronteerd werden. Wat ook een manier was om hen te ontzien.


Daar schrok ze van. Daar had ze geen flauw benul van gehad, wat er allemaal in mij was omgegaan en waarom ik me die jaren zo had opgesteld als ik had gedaan. Ik leerde er op mijn beurt van hoe ik op mijn medestudenten was overgekomen. Ik ervoer het achteraf niet als een drama, maar het was voor mij wel heel leerzaam.

Oke, dat is het nu even voor dit moment..

Neemt niet weg dat Ienepien mij naar de bron heeft weten te brengen! Die bewustwoording helpt mij enorm. En de adviezen komen, denk ik, spontaan vanuit haar eigen beleving. En dat is allemaal goed.
Hoe er mee om te gaan, daar heb ik mijn onzekerheden al over uitgesproken.
Dat is een punt om zeer serieus mee om te gaan. Forceren is, wat Peter ook zegt, levensgevaarlijk en werkt op gevoelsgebied meestal contraproductief.
Maar, nogmaals, ik vind dat Ienepien een sterk punt heeft neergezet.
Ik kom er niet doorheen, hoe subtiel ik het ook benader. En Sam is, als gewoon weer direct en zegt dat het haar keuze wellicht is.
Sam, een keuze in die zin kan uit nood geboren zijn. Ik heb het gevoel dat ze zoveel heeft weggestopt dat haar lichaam en geest al lang uit balans zijn. Ze heeft nl. ook onverklaarbare medische problemen. En ik sluit het één en het ander niet uit als combinatie. 
Vandaar dat het mij bezig houdt. Ik maak haar mee en het gaat op medisch gebied niet goed én daarin wil ik alle mogelijkheden van oorzaken helpen uit te sluiten

Hé, ik heb een keur een nuttig advies gegeven. Ik stijg boven mezelf uit van trots. ;D

Citaat van: Ienepien op maart 27, 2008, 11:59:53 PM
Hé, ik heb een keur een nuttig advies gegeven. Ik stijg boven mezelf uit van trots. ;D

Volgens mij doe je dat wel vaker hoor Ienepien  :knuffel:

Heb je al weer contact met haar gehad? :-\

Ik heb dagelijks contact. Maar op medisch gebied wil het weer helemaal niet. Dus ga ik ze niet vermoeien met andere zaken, dat kan er niet bij nu.
Prioriteit is nu de medische begeleiding.
Snappie?

Yep. :D

Ik ben uiteraard zorgvuldig en voorzichtig met het schrijven over iemand anders. Ik kan dan ook niet uitwijden over details. Maar je hebt al begrepen dat er ook een medisch probleem -tussen zit-.
Het heeft te maken met een medische fout en daaruit volgende problemen. Naast praktische problemen is de factor pijn nu overheersend.
Ze heeft inmiddels als zoveel meegemaakt, dat haar doorzettingsvermogen gezorgd heeft voor het 'kunnen doorgaan'.
Daarmee sluit je dan gevoelsdingen noodgedwongen af, dus ook dat werkt niet mee in het hele verhaal.

Citaat van: peter1963 op april 06, 2008, 10:00:37 PM
Gewoon dus doorgaan met afdwalen, het probleem lost zichzelf vanzelf op ! ;D

Ja en dan wordt het gokken welk verplaatst topic je aan moet klikken om op de actuele te komen....
ik heb Aven een stukje nagelopen en de off-topics vieren her en der hoogtij..

Maar dat allemaal terzijde,
Oorzaak, gevolg en eventuele remedie. We zijn er, gezien het aantal reacties, nog niet uit.

Nieuwe vraag:
Wanneer komt iemand te "dichtbij" je?

Zodra er duidelijk meer kan gebeuren op seksueel gebied.

Of dat je daar bang voor bent.. dat het zou kunnen gebeuren.

Ja, dat bedoel ik ook. Als mijn vriend en ik bij wijze van spreken midden in een drukke ruimte staan, zal ik meer toelaten dan wanneer we samen in bed liggen.

Volledig mee eens.
  :handschudden:

Ik hou niet van klef doen in het openbaar, maar verder ben ik het met deze uitspraken eens. Iemand komt te dicht bij als er iets seksueels dreigt. Maar met 'iets seksueels' bedoel ik natuurlijk alleen seks, maar alles wat over mijn grenzen heen gaat, die zitten heel wat eerder dan de 'echte' seks. 

Overigens: over 'te dicht bij komen' krijgen mensen naar mijn ervaring nogal eens de indruk dat ik me afsluit voor anderen, om me niet kwetsbaar op te stellen, en dat dat verband houd met mijn afkeer van lichamelijk dichtbij komen. Dat is naar mijn mening onzin. Ik kan best emotioneel mezelf blootgeven en dicht bij anderen komen. Jullie ook?

Ik geloof dat ik me juist heel vaak emotioneel bloot geef.

Dat doe ik lang niet bij iedereen. Alleen mensen die ik vertrouw, en waarvan ik weet, dat ze écht in me geïnteresseerd zijn.

Het 'gewoon blootgeven' doet iedereen ook selectief denk ik. Laat staan Emotioneel blootgeven, dat komt nog dichterbij.

Hmm, ik heb niet het idee dat ik vaak een uitspraak die in me opkom niet uitspreek uit angst voor wat mensen zullen denken. Dus emotioneel blootgeven in die zin... maar geheimen is anders. Geheimen deel ik alleen met vrienden die ik vertrouw. Ook daar denk ik dat ik me vrij snel emotioneel blootgeef, als ik denk dat ze het willen horen.
Dat is heel wat makkelijker dan iemand onder m'n kleren laten.  ::)

Uit ervaring leg ik het toch altijd even op de weegschaal.
En als dat goed voelt kan ik vrij ver open zijn.
Iemand onder je kleren laten is toch heel iets anders, in algemene/directe zin laat ik dat nooit toe door 'iemand'.
Daarin ben ik zeker selectief  ;)
Ik kan best wel eens fantaseren, maar als het in de buurt komt voelt het niet als goed. Of misschien niet als 'correct' oid.
Toenaderingen in die zin heb ik altijd afgewezen, of ik had het niet eens door (hoorde ik het van een ander die e.e.a had zitten observeren).
Ook al zou ik single zijn, dan denk ik dat de directe benadering bij mij niet echt werkt. Dan zou ik waarschijnlijk iets missen in de vorm van een persoonlijk gevoel oid.

Ik heb zowel fysiek als emotioneel wel een mooi muurtje om me heen. Er zitten wel deurtjes in, maar alleen bepaalde mensen die ik zelf de sleutel heb gegeven mogen daar doorheen. Mezelf blootgeven doe ik dus niet snel, in geen van de betekenissen van het woord.

Wij mogen toch wel even door het bovenluikje? ;D

Alleen met een sleutel, staat er Ienepien  ;D
Maar Jovi's reactie komt me bekend voor. Jovi: Volgens mij heb je het ooit eens aan me uitgelegd als een soort stoplicht; rode, oranje en groene gebieden, was jij dat lang geleden?

Nee, ik geloof niet dat ik het zelf ooit zo heb beschreven, maar het is wel ook op mij van toepassing. Zou het Ereinion geweest kunnen zijn?

Kan Ereinion ook best geweest zijn. Ik was te lui om het terug te zoeken..  :-\

Dat was ik, ja!

Ok, jullie 2 waren destijds de eersten die reageerden op mijn post. Ik wist niet meer wie wat precies had geschreven.
Maar ik herinner me het stoplicht voorbeeld nog goed, het was een duidelijk voorbeeld.

We dwalen weer af....
En onze zeer strenge Ereinion doorklieft de afdwalingen straks mogelijk net een afsplitsing  8)

Dus weer terug naar het inmiddels bekende topic....

Pas had ik het over een soort anoniem gedeelte op het forum. Waarom?
Bij mijn vriendin merk ik dat alles wat op welke manier dan ook dichtbij komt haar objectieve gedachten afremmen.

Op het forum ben je veelal anoniem, maar toch als je alias (nickname) boven het bericht staat dan is er inmiddels toch een deel herkenning en opgebouwd contact met de anderen.
Ik weet ook bijna zeker dat dat een rol speelt in de vorm van het al dan niet spontaan kunnen uiten van gevoelens.

En eigenlijk heeft dit forum ook als doel: onderlinge gevoelens delen.

Nou, doe ik ook eens mijn werk.  ::)


Ik snap wat je bedoeld met volledig anoniem. Maar ik weet niet precies hoe we dat kunnen regelen. Je zou een gedeelte ook toegankelijk kunnen maken voor niet geregistreerde leden, maar dan kan iedereen het weer zien en ook de spam komt terug. Het enige wat ik kan bedenken is dat je toch een nieuw account aanmaakt, zonder dat iemand het weet. Krijg je ook weer taart toegeschoven  ;)

En het is natuurlijk ook wel fijn dat in de reacties rekening gehouden wordt met wat je al van diegene weet. Dan krijg je wel waardevollere reacties terug.


Trouwens, volgens mij zijn we nog steeds niet on-topic.  ;)

Ik kan hier juist héél veel van mijn gedachten, gevoelens uiten, omdát het anoniem is.
En dat ze inmiddels wel een heel deel van me "kennen" is alleen maar fijn.
Dan weten ze ongeveer, hoe je in elkaar steekt, wat je ongeveer denkt, en hoe je bent.

En elkaar in real life te ontmoeten? Nee, volgens mij is dat niet goed.
Dan heb je toch steeds dát beeld voor ogen, wie iemand is, hoe hij/zij eruit ziet.
En als je op het eerste oog iemand niet ziet zitten qua uiterlijk, dan vallen de remmen er (misschien) wel op.

Nee, laat mij maar op deze manier anoniem blijven.

Maar er zijn toch ook ontmoetingen met mensen van dit forum,meen ik ergens gelezen te hebben.
Dat is waar want bij het eerste contact kan er een klik zijn of helemaal geen en dat zou toch spijtig zijn.
Uit gesprekken die hier gevoerd worden kan je toch een beetje bij jezelf de persoon in kwestie voorstellen.
Neem nu Ienepien die zie ik voor me als een heel gezellige warme vrouw :knuffel:

O, wat lief van je. In m'n binnenste ben ik dat ook.  :knuffel:

ja, er zijn wel ontmoetingen. Waar ik bij ben geweest, blijkt eigenlijk dat ik een goed beeld van de mensen had en dat er eigenlijk weinig aan veranderde. je hebt hier ook al zo veel met elkaar gesproken. En terug op het forum denk ik eigenlijk weinig aan hoe iemand eruit ziet, dan herinner ik me de avatar veel beter.

Je kan pas aan een remedie werken, als je weet, hoe het normaal bij een sexueel koppel gaat. Als je dus weet hoe het bij jou gaat, en hoe het eigenlijk, (bij die andere 98% dus) werkt. Pas dan kan je zeggen wat er bij jou "anders" gaat, en wat je er eventueel aan kan doen, om het een beetje te benaderen, op jouw manier.

O, zeg ik dit wel duidelijk genoeg? Snappen jullie wat ik bedoel? :-\

Ik snap wel wat je schrijft.
Hoe meer kennis delen met anderen hoe beter, maar dat is met vele dingen zo.
Verder geeft kennis geen verdere garantie's, maar het helpt wel meer inzicht in dingen te krijgen.
Gelukkig is er dit forum om mensen uit een relatief erg kleine groep hun kennis, ervaring, etc. uit te wisselen. Zonder zoiets als dit, of toen er geen internet was kan ik mij voorstellen dat het woord aseksueel geheel onbekend was.

Deze reactie is niet bedoeld voor een persoon, maar bedoeld als algemene reactie, iets dat ik graag kwijt wil. :)

Alleen omdat er geen wetenschappelijke feiten zijn over aseksualiteit op dit forum betekent het niet dat er geen diepgang is op dit forum. Er is een goudmijn aan informatie te vinden hier, maar alleen allemaal ervaringen van verschillende individuen, geen wetenschappelijke feiten, oplossingen of een oorzaak voor aseksualiteit.

Zoals Jovi_Hobbes al eerder zei in dit topic, partners komen hier voor een oplossing voor hun probleem, ze zoeken een oorzaak voor aseksualiteit, maar die hebben wij niet. En ik ben blij dat die oplossing er ook niet is, ook al snap ik dat sommige mensen wel heel graag een oplossing willen.

Wetenschap verklaard veel, maar niet alles valt te verklaren. Waarom alles perse verklaard moet worden, is voor mij een raadsel, want het is onmogelijk.

Dit doet me denken aan een passage uit 'De wereld van Sofie'. Er waren eens twee vrienden. De ene man was een hersenchirurg die gelovig was, en de andere man een astronaut die dat niet was. De astronaut zei tegen de hersenchirurg 'Ik ben tijdens mijn reis in de ruimte God en zijn engelen nooit tegen gekomen.' waarop de hersenchirug zei 'Ik heb tientallen hersenen geopereerd en ben nog nooit een gedachte of herinnering tegen gekomen.'.

Daarmee probeer ik niet iemand te bekeren, maar om mensen eraan te herinneren dat het misschien rustgevender is de situatie zo te accepteren zoals die is. Naar mijn mening draagt de wetenschap namelijk niets bij aan het gelukkig zijn van de mensheid. En iedereen streeft naar geluk, volgens mij. Vandaar dat de wetenschap geen oorzaak en oplossing kan vinden voor seksuele oriëntaties.

Ik sta open voor theorieën en mogelijke oorzaken zoals depressie, te weinig hormonen, een mogelijke trauma enzovoorts. Maar ik ben er toch van overtuigd dat het aangeboren is, net zoals hetero, homo, en biseksualiteit.

@ Rhapsody

Ik ben dit topic een tijd terug gestart om te leren over het fenomeen aseksualiteit. Toen wist ik niet wat ik moest vragen en heb het onderwerp erg basic neergezet.
Er is hier heel veel te vinden en toch kom je dan niet uit een specifiek geval, dus start je een nieuw topic op.
Overigens niet helemaal overbodig, want er is enorm veel over heen en weer geschreven.

Mijn "onderwerp" van vraagstelling betreft iemand met een zeker trauma. Maar of dat nu komt door alleen ervaringen, of i.c.m. een stukje aard van de persoon, daar ben ik (ook nu) niet helemaal achter (en zij ook niet).

Dus weten we het nooit exact, maar het is wel zaak om er samen mee om te kunnen gaan en het te respecteren.
Maar dan moet de seksuele partner wel eerst een stukje achtergrondinformatie opdoen om dingen een plek te kunnen geven.

Daar is dit forum zeer waardevol in gebleken!

Ik ben blij dat je veel aan dit forum hebt. Seksuele oriëntaties zijn in het algemeen gewoon erg lastig en complex om te begrijpen, voor iedereen.

Zelf ben ik erg depressief geweest, jarenlang, maar ik ben nu ongeveer 3 jaar uit die depressie en ben nu een erg opgewekt persoon, sociaal en gepassioneerd. Ik kan heel makkelijk praten met mensen over mijn aseksuele gevoelens, communicatie is voor mij geen probleem.

Zo is dus elke aseksueel is weer anders. Ik snap je heel goed als je zegt dat je denkt dat het verleden van je vriendin rede is voor haar aseksualiteit. Ik begrijp dat helemaal. Hopelijk hebben jullie samen al enigszins vooruitgang geboekt. :)

Citaat van: Rhapsody op december 13, 2008, 10:47:00 PM
Ik ben blij dat je veel aan dit forum hebt. Seksuele oriëntaties zijn in het algemeen gewoon erg lastig en complex om te begrijpen, voor iedereen.

Zelf ben ik erg depressief geweest, jarenlang, maar ik ben nu ongeveer 3 jaar uit die depressie en ben nu een erg opgewekt persoon, sociaal en gepassioneerd. Ik kan heel makkelijk praten met mensen over mijn aseksuele gevoelens, communicatie is voor mij geen probleem.

Zo is dus elke aseksueel is weer anders. Ik snap je heel goed als je zegt dat je denkt dat het verleden van je vriendin rede is voor haar aseksualiteit. Ik begrijp dat helemaal. Hopelijk hebben jullie samen al enigszins vooruitgang geboekt. :)

Het is voor een leek (99% is dat statistisch) zeker complex en in de basis eerst onbegrijpelijk.

Als ik je reacties lees, dan kan je goed met jezelf omgaan, dat is heel erg belangrijk!
Mijn vriendin kan heel erg open praten over haar medische zaken (die zitten voor veel mensen ook in een taboesfeer), maar over aseksualiteit ligt het gevoelig en geeft het haar flashbacks naar vroeger. Dus is communicatie dan moeilijk.
Als het zuiver een aangeboren eigenschap is dan kan ik me beter voorstellen dat je er uiteindelijk meer ontspannen mee naar buiten kan komen.
Toch vindt ik het knap van je!

Er is zeker vooruitgang, en zeker mede door dit forum en vooral de harde kern.
Ik ben mij er wel van bewust dat er grenzen m.b.t gevoel zullen blijven.

Wat fijn om te horen dat het al beter gaat. Top!

Ach, je hoeft het niet knap te vinden, je brengt me in verlegenheid. ;)
Als iemand wilt weten hoe het zit, vind ik het geen probleem er even voor te gaan zitten, meestal als ik zo'n gesprek met iemand heb, vind ik het ook fijn alles voor mezelf weer even op een rijtje te zetten. Want we weten allemaal hoe verwarrend het leven soms kan zijn, dan heeft praten een verhelderende werking.

Citaat van: Rhapsody op december 14, 2008, 12:46:27 AM
Wat fijn om te horen dat het al beter gaat. Top!

Ach, je hoeft het niet knap te vinden, je brengt me in verlegenheid. ;)
Als iemand wilt weten hoe het zit, vind ik het geen probleem er even voor te gaan zitten, meestal als ik zo'n gesprek met iemand heb, vind ik het ook fijn alles voor mezelf weer even op een rijtje te zetten. Want we weten allemaal hoe verwarrend het leven soms kan zijn, dan heeft praten een verhelderende werking.

Ik zit dan ook al ff op dit forum en heb in het begin veel gevraagd en veel voorgelegd.
Later ging ik het allemaal beter begrijpen en invullen doordat ik die hulp kreeg van alle ervaringsdeskundigen hier.
Als je het hele topic zou doornemen (das veel werk), dan kan je die ontwikkelingen wel uit de teksten halen.

Als ik je verhaal lees dan ben je van een chronische depressie gekomen tot een heel andere en positievere kant van je leven.
Dat komt niemand zomaar aanwaaien, dus noem ik het knap.

Houwen zo!

Het is inderdaad veel tekst. Toch heb ik wel aardig wat gelezen, maar ik ga het vast nog wel een keer helemaal lezen, dat doe ik met wel meer topics hier. Zoveel dat hier wordt besproken is reuze interessant.

Je brengt me nu alweer in verlegenheid. ;D
Door de jaren heen heb ik die positieve houding ontwikkeld, soms kan ik ook heel pessimistisch zijn trouwens, maar dat gaat daarna weer weg. Het zijn vlagen die soms langs waaien, maar de positieve attitude domineert meestal wel. Ik noem het eigenlijk gewoon stoïcisme; wat gebeurt gebeurt, en ik geef me daar aan over, aan 'het lot'. Waardoor je dus een gevoel van overgave creëert, iets dat een erg ontspannend resultaat kan hebben, het creëert ergens een gevoel van vrijheid. Wat eigenlijk best dubbel is omdat 'het lot', als je daar in geloofd, jouw leven in de hand heeft. Maar ik vind het een prettige gedachte. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.  ;D

Wat dan als eerste in mij opkomt is: Je hebt jezelf leren kennen en daarmee geleerd positief om te gaan.
Dus een positieve vorm van acceptatie van jezelf ontwikkeld?

Nogmaals, dat is niet niks en mag je trots op zijn!
Uiteraard heeft iedereen, dus ook jij de minder feestelijke momenten..

Zoiets kan het zijn. :) Het is lastig om een diep gevoel onder woorden te brengen, toch bij deze mijn ervaring/verhaal:

Door de dingen in het leven te ontdekken die voor mij de moeite waard zijn is het mogelijk geworden voor mij om uiteindelijk uit mijn depressie te kunnen komen. Ik was tijdens mijn depressie (die ik 10 jaar heb gehad) enorm pessimistisch, had een hekel aan mensen, mijn vrienden, school, mijzelf, en alles om mij heen, ik zag geen toekomst in mijn leven, ik was erg suïcidaal. Ergens is er een keerpunt geweest, om dat keerpunt uit te leggen is lastig, het was iets dat van binnen uit naar buiten kwam, vergelijk het met 'het licht zien' of een openbaring. Ik zag plotseling de schoonheid in de natuur en de liefde en steun van bepaalde mensen om mij heen, pas toen realiseerde ik me dat het leven ook haar mooie kanten heeft. MAAR, en dit is het cruciale punt voor mij geweest: als je je dit eenmaal realiseert kan je ook in de put blijven zitten, dat voelt wel zo veilig en vertrouwd OF je neemt het risico om te kiezen voor die nieuwe houding, die zo vreemd en onbekend is. Ik heb heel lang geschommeld tussen die twee gevoelens. Het heeft mij ongeveer 4 jaar geduurd om uiteindelijk definitief te kiezen voor die nieuwe houding, die zo vreemd is. Ik ben er nog steeds niet 100% aan gewent, maar ik ben blij dat ik het risico heb genomen uiteindelijk.  ;)  Hoe meer ik mezelf positief opstel tegenover mijzelf (zelfacceptatie inderdaad) en de mensen om mij heen (als je een goed gevoel over ze hebt), hoe makkelijker het communiceren over bepaalde problemen gaat, hoe beter ik mij voel en hoe meer ik vertrouwen krijg in deze nieuwe houding en mij daaraan overgeef.

En inderdaad, het is niet altijd feest in de wereld, en ook wij mensen, maken enorm veel narigheid mee. Het is juist goed daarbij stil te staan, juist door zulke gebeurtenissen kan je het positieve beter herkennen. Behalve dus als je echt in de put zit, dan zie je dat niet, of, je wil de positieve dingen niet zien. Hetzelfde geldt voor mensen die te optimistisch zijn, zij zien de ellende niet, of, zij willen het niet zien. Dan hebben we het weer over die veelbesproken middenweg, die toch meestal een juiste oplossing kan bieden.

Nogmaals bedankt. ;)

Een bijzonder verhaal zeg.
Alleen al dat je het zo hebt kunnen zien dat je een keuze kon maken tussen het oude en het nieuwe gevoel.
Ik denk dat zoiets niet alledaags is, de mensen die ik ken en die een chronische vorm van depressie hebben komen daar niet echt vanaf.
Soms werkt de ene soort medicatie iets beter dan de andere, maar in een depressie een dergelijke grote mate van objectiviteit hebben om te mogen kiezen hoor ik niet vaak.
Nu snap ik ook wel dat het woordje 'kiezen' veel meer inhoud dan eventjes iets kiezen, dat zal de nodige tijd hebben gekost. Enfin je schreef al dat je er 4 jaar voor nodig hebt gehad.
Een stuk begrip en aandacht van je omgeving lijkt mij ook erg belangrijk.

Uiteraard, dit is mijn persoonlijke ervaring en natuurlijk niet een oplossing voor depressie, maar ik weet dat je dat weet (toch wil ik het voor de zekerheid er even bij zetten). Precies, het heeft lang geduurd, en nog steeds komen die gevoelens van vroeger soms terug, want 10 jaar van je leven, als je 23 bent, is veel. Je eigen gedrag ben je gewent en het is vertrouwd, terugvallen op oud gedrag is dus zeer verleidelijk, zelfs nu nog. Want zoals ik al zei, 10 jaar is een lange tijd.

Depressies kunnen ontstaan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door getuige zijn van een dodelijk ongeluk, een trauma uit iemands jeugd, het overlijden van een zeer dierbare, ook iemands seksuele geaardheid kan tot depressie leiden, eenzaamheid kan ook een oorzaak zijn, en zo zijn er meer voorbeelden. Elk geval is weer anders.

Mijn depressie is voortgekomen omdat ik vanaf mijn vroege jeugd al werd buitengesloten en gepest door anderen, waardoor ik dacht dat er iets mis met mij was, dat resulteerde in zelfhaat en haat voor andere mensen, ik zag iedereen als de vijand, wat weer resulteerde in de hele wereld zien als een grote bol met haat.

Liefde, van en voor anderen, liefde voor jezelf en er in blijven geloven, was en is voor mij het ultieme medicijn. Het tegenovergestelde van haat is natuurlijk liefde, negatief en positief. MAAR, het zijn dus kleine stapjes die ik nam, en nog steeds neem. En ik realiseerde me dus uiteindelijk dat ik kon kiezen tussen 'het vertrouwde depressieve gevoel' of het gevoel van liefde waar ik eerst van walgde, uiteindelijk kom je erachter dat dus die liefde sterker is dan de haat, dat is ook een persoonlijke ervaring. En hoe je bent opgevoed is natuurlijk een belangrijke factor.

Ik hoop dat deze uitleg je wat meer duidelijkheid geeft. ;D

Ja, duidelijk.
Mooi dat je de factor liefde hebt kunnen ontdekken als positieve tegenhanger van haat.
Maar, zoals ik al schreef heb je daarvoor ook andere mensen om je heen bij nodig, die zullen er dan ook wel zijn.

Je kunt het goed verwoorden, is dat ervaringsdeskundigheid of heb je er iets van een vak in die richting aan geknoopt?

Het was/is logisch gezien ook de beste oplossing voor mijn depressie.

Ik analyseer mijzelf heel vaak, waarom gedraag ik mij zo, waarom zeg ik bepaalde dingen. Ook dat heeft oefening nodig en kan heel confronterend zijn, maar het is de moeite waard. Zo kan ik mijzelf, mijn gedrag (heden en verleden) goed onder woorden brengen. Het is ervaringsdeskundigheid. :)

En mag ik vragen, bij wie je die liefde gevonden hebt? :-\

Liefde is een algemeen iets. Liefde kan je krijgen van vriendschap, familieleden, dieren, de natuur en veel meer. Liefde komt ook voor in eigenschappen van een mens zoals troost, mededogen, empathie, een lief gebaar klein of groot, denken aan iemand anders als die gene er niet is, vertrouwen, iemand steunen, en nog veel meer.

Daarmee wil ik zeggen, ik heb geen liefde gevonden bij 1 persoon, zoals verliefd zijn of een relatie hebben met 1 iemand.
Liefde heb ik gevonden in algemene zin.

Oké, ik snap het. Ik dacht het al wel, dat het zo zat, maar wilde het even zeker weten.
Mooi, dat jij dat gevonden hebt. Liefde is het mooiste wat je overkomen kan. :knuffel:

Ik probeer nu toch maar op zoek te gaan of ik iets in mijn verleden kan vinden dat kan verklaren waarom ik me nu aseksueel voel.
Het vreemde is dat ik mij heel weinig herinner van de periode dat mijn vader leefde, dat is tot mijn 10 jaar. Dat is me wel eerder opgevallen, ik zeg vaak dat mijn herinneringen eigenlijk de herinneringen van mijn broer en zussen zijn. Ik stond er verder niet bij stil, ik dacht dat het heel gewoon was dat je van je kindertijd zo weinig herinneringen had.
Ik heb in de bib een paar boeken gehaald over de invloed van je kindertijd en nu sta ik versteld wat sommige mensen zich herinneren van toen ze vijf, of zelfs drie jaar oud waren.
Als ik nu dingen probeer op te halen, komt er wel wat naar boven, maar ouders komen in die herinneringen niet voor, toch niet op de voorgrond, het lijkt wel of ze netjes uitgegumd zijn uit het centrale gezichtsveld.
Ik heb het gevoel dat ik nu de knuffels als kind mis terwijl ik die waarschijnlijk wel heb gekregen maar het ben vergeten. Gek eigenlijk, want als ik ze heb gekregen, zou ik juist denken dat ik ze ben vergeten om ze niet te hoeven missen. Die van mijn vader dan, mijn moeder zal dat niet vaak gedaan hebben, dat heeft ze later ook niet gedaan. Op dat gebied zal ik wel naar mijn moeder aarden.
Ik zal dus te rade moeten gaan bij mijn broer en zussen, want met wat ik me zelf herinner kan ik alle kanten op.  :-\
Als ik het nog wat laat sudderen komt er misschien vanzelf nog wat in me op.  ???

Herinneringen zijn vreemde dingen. Het zou fijn zijn als je af en toe een luikje open kon doen om daar de herinneringen uit te halen die je op dat moment wilt herinneren. Ik hoop dat je broer en zus je kunnen helpen.

Hmm, dat is eigenlijk wel gek. Misschien dat de herinneringen aan je vader juist weg zijn omdat je anders voelt hoeveel je hem mist.  :knuffel:

Eigenlijk weet ik slecht wat hier op te zeggen, dus zeg ik verder maar niks. Nog maar een  :knuffel:

Nu ik er echt over na begin te denken, realiseer ik mij dat er toch wat aan de hand is met mijn beleving van allerlei gevoelens en, vooral, dat het mij echt wel hindert, zelfs in de meest vrijblijvende relaties. Alleen lijken de anderen er geen last van te hebben.  :-\

Ik heb een goede methode ontdekt, om makkelijker met de "remmingen" om te kunnen gaan.
De remmingen vallen zelfs helemaal weg, en ook "met het verstand op 0" gaat met deze oplossing goed.
Iemand die nieuwsgierig is? :-\

Citaat van: Gabrielle op maart 12, 2009, 10:41:40 PM
Nu ik er echt over na begin te denken, realiseer ik mij dat er toch wat aan de hand is met mijn beleving van allerlei gevoelens en, vooral, dat het mij echt wel hindert, zelfs in de meest vrijblijvende relaties. Alleen lijken de anderen er geen last van te hebben.  :-\

Misschien herken ik dit, bedoel je dat er altijd een afstand blijft bestaan tussen jou en de anderen?

Vrijblijvende relaties zijn dan mogelijk niet spontaan en vrijblijvend?
Voorzichtigheid en een bepaalde argwaan kan dan voorop staan en je spontaniteit naar vriendschap o.i.d. belemmeren.

De meeste mensen van het andere geslacht en/of geaardheid zijn seksueel en dan snap ik je voorzichtigheid wel.

Een mogelijke relatie proberen te beginnen in combinatie met bepaalde ervaringen / gedachten is dan mogelijk iets engs?

Citaat van: Jan op april 12, 2009, 02:09:18 AM
Vrijblijvende relaties zijn dan mogelijk niet spontaan en vrijblijvend?
Voorzichtigheid en een bepaalde argwaan kan dan voorop staan en je spontaniteit naar vriendschap o.i.d. belemmeren.

Dat klopt.

hey...ik heb de beginpost van dit topic gelezen en een paar andere meningen. Maar het is teveel voor mij om alles goed doortelezen, en ook al is er al een lange tijd geen reactie geweest wil ik dit toch even kwij.
Maar ik heb een opmerking voor de starter van dit topic, en dat is dat een belevenis..je hele ontwikkeling om kan gooien. In mijn geval zijn het er 2 geweest, waarvan 1 denk ik vrij dominerend is. Ieder kind begint op bepaalde leeftijd met seksuele spelletjes(kindertijd geen puberteit), en bij mij is die grotendeels normaal verlopen...maar op bepaald moment zijn we bijna(of wel)betrapt...meer weet ik niet, behalve dat het iets onschuldigs was. En later in de kind/puber fase..rond mijn 11/12 jaar, heb ik beelden gezien...(per ongeluk) op seksueel gebied die niet echt voor iemand van mijn leeftijd bestemd waren(verkrachting)..en die 2 heb ik waarschijnlijk op de een of andere manier gemixd, of wat verkeerds gedaan..waardoor mijn hele seksuele ontwikkeling compleet overhoop kwam te liggen..daarvoor was mijn seksuele ontwikkeling volgens mijn ma al eenbeetje vreemd..en vaag. Maar nu is die ontwikkeling eigenlijk een beetje op 0 komen te staan...en is de rem er volledig op gekomen.

Ik heb dit hier neergezet, zodat er met een voorbeeld duidelijk kan worden wat voor invloed bepaalde gebeurtenissen op de ontwikkeling kunnen hebben...
EN verder moeten de problemen in een relatie niet op zij gezet worden..maar juist besproken..en als ze te gevoelig zijn..dan moet je gewoon beetje per beetje gaan..en kijken waar de rem staat..en daar wat aan proberen te doen...als dit gewenst is..en gaat dit zelf niet..dan moet er hulp bij gehaald worden ;D.

Citaat van: francis997 op september 23, 2009, 03:52:36 PM
EN verder moeten de problemen in een relatie niet op zij gezet worden..maar juist besproken..en als ze te gevoelig zijn..dan moet je gewoon beetje per beetje gaan..en kijken waar de rem staat..en daar wat aan proberen te doen...als dit gewenst is..en gaat dit zelf niet..dan moet er hulp bij gehaald worden ;D.

Je benadrukt hier even heel goed een gouden regel binnen een relatie! Heel veel relaties lopen stuk omdat er niet of slecht gecommuniceerd wordt.

Citaat van: Ienepien op april 06, 2009, 11:37:35 AM
Ik heb een goede methode ontdekt, om makkelijker met de "remmingen" om te kunnen gaan.
De remmingen vallen zelfs helemaal weg, en ook "met het verstand op 0" gaat met deze oplossing goed.
Iemand die nieuwsgierig is? :-\

Ik was nog steeds nieuwsgierig! Zou je je methode met ons willen delen?

Haha, nou, zou je me niet voor gek uitmaken dan? Het is nogal........niet zo erg geaccepteerd, denk ik. ;D

Op het platteland misschien niet, maar hier in de stad wel hoor! Maak je niet te druk! ;)

Citaat van: francis997 op september 23, 2009, 03:52:36 PM
hey...ik heb de beginpost van dit topic gelezen en een paar andere meningen. Maar het is teveel voor mij om alles goed doortelezen, en ook al is er al een lange tijd geen reactie geweest wil ik dit toch even kwij.
Maar ik heb een opmerking voor de starter van dit topic, en dat is dat een belevenis..je hele ontwikkeling om kan gooien. In mijn geval zijn het er 2 geweest, waarvan 1 denk ik vrij dominerend is. Ieder kind begint op bepaalde leeftijd met seksuele spelletjes(kindertijd geen puberteit), en bij mij is die grotendeels normaal verlopen...maar op bepaald moment zijn we bijna(of wel)betrapt...meer weet ik niet, behalve dat het iets onschuldigs was. En later in de kind/puber fase..rond mijn 11/12 jaar, heb ik beelden gezien...(per ongeluk) op seksueel gebied die niet echt voor iemand van mijn leeftijd bestemd waren(verkrachting)..en die 2 heb ik waarschijnlijk op de een of andere manier gemixd, of wat verkeerds gedaan..waardoor mijn hele seksuele ontwikkeling compleet overhoop kwam te liggen..daarvoor was mijn seksuele ontwikkeling volgens mijn ma al eenbeetje vreemd..en vaag. Maar nu is die ontwikkeling eigenlijk een beetje op 0 komen te staan...en is de rem er volledig op gekomen.

Ik heb dit hier neergezet, zodat er met een voorbeeld duidelijk kan worden wat voor invloed bepaalde gebeurtenissen op de ontwikkeling kunnen hebben...
EN verder moeten de problemen in een relatie niet op zij gezet worden..maar juist besproken..en als ze te gevoelig zijn..dan moet je gewoon beetje per beetje gaan..en kijken waar de rem staat..en daar wat aan proberen te doen...als dit gewenst is..en gaat dit zelf niet..dan moet er hulp bij gehaald worden ;D.

Hallo Francis,

Dit topic wordt zo af en toe nog wel eens opengebroken en is dan weer even actueel.
Je beschrijft 2 belevingen. Dat komt me bekend voor omdat ik in mijn geval iets van gelijke strekking heb gehoord.
Dat is dus eigenlijk al een paar jaar bekend.
Details daarover heb ik niet echt gehad, dat blijkt verdrongen.

Er over praten zou de oplossing kunnen zijn, maar als de partner dat niet kan houdt het op.
Of het nu stukjes en beetjes zijn, de deur gaat gewoon ineens totaal op slot als het daarover lijkt te gaan.

Ik stel het nu even zwart/wit omdat er best veel bereikt is, maar er blijft een absolute grens bestaan. Daar in de buurt komen is taboe.

Citaat van: Ienepien op september 23, 2009, 07:53:30 PM
Haha, nou, zou je me niet voor gek uitmaken dan? Het is nogal........niet zo erg geaccepteerd, denk ik. ;D

Dat is aseksualiteit ook niet, dus kom maar op!

In het kader van de admins maken het forum schoon: dit topic is tot hier opgeschoond.

Ik heb de berichten over psychologische hulp afgesplitst. Die staan nu hier: http://asexuality.org/du/index.php?topic=2364.0

ik wil even komen tot het niet kunnen uitleggen van homoseksualiteit: men heeft al grote sprongen gemaakt, zo is er ontdekt dat bij homo mannen (de vrouwelijke kant) het seksgedeelte van de hypotalamus kleiner is dan die van een gewone man, hoe dat komt weet men niet (alweer xD), er is nog veel te onderzoeken maar een antwoord komt er wel.

de oorzaak van aseksualiteit denk ik is een samengang van psychologische blokkages (wat denk ik de grootste oorzaak is) en een tekort aan testosteron (seks hormoon).
als ik terug denk aan hoe het bij mij ging, ging dat in trappen, toen ik nog jong was keek ik naar het nieuws en zag ik berichten over verkrachtingen en in films zag ik overseksuele mannen enzo en ik dacht, zo ben en word ik niet, ik hoopte dat vrouwen ook zo waren omdat zei (over het algemeen) een kleiner libido hebben (dacht ik), niet dus, toen ik 14 was zag ik dat vrouwen wel seksuele behoeften hadden en dat was een echte teleurstelling, ik voelde me alleen maar ik vond seks vies dus ik leerde er mee leven, ik heb ook nooit een vriendin gehad tot mijn 18e (die is nu mijn ex), bij haar heb ik wel mijn meningen over seks bijgeschaafd, ik vind nu niet alle seks vies, zolang het in een liefdevolle relatie gebeurd, wat mij wel opviel is dat ik veel pra(a)t(e) met meisjes, ik kon mij meer vinden bij hen dan bij de puber jongens, ik had wel jongens vrienden maar dat was een select groepje, mannen waren voor mij de duivel xD.

het vreemde is dat ook de wil om seks te hebben nooit echt is door gedrongen bij mij, ik heb nooit veel 'lust' gevoel gehad en als ik het had was het enkel bij mijn ex-vriendin en schaamde ik mij daar dood voor.
nu het uit is heb ik dat niet meer, wel als ik haar zie kriebelt het nog een beetje maar voor de rest gebeurd er niets.

mvg

Citaat van: Ienepien op februari 06, 2008, 10:50:50 AM
Hallo Jan. Hier nog een stukje  :cake: van mij.

Ergens denk ik: moet de oorzaak nou wel uitgezocht worden?
Kan je het niet accepteren, als zijnde een geaardheid, net als homofilie?
Dat gaan ze toch ook niet tot de bodem uitspitten hoe het komt, dat iemand homofiel is? :-\

Ik zou het ook bijzonder prettig vinden wanneer er onderzoek gedaan zou worden naar de oorzaak. Ik vind het nl een heel ander verheel wanneer iemand gay is. Deze mensen zijn niet gedoemd tot een leven zonder partner. Ik heb hier echt niet om gevraagd en zou het heel graag anders willen. Ook ik wil heel graag samenleven met iemand waarvan ik hou maarja dat gaat moeilijk als je geen sex kunt hebben binnen de relatie maar wel heel veel genegenheid en warmte kunt geven maar blijkbaar kan dit niet genoeg zijn. Ook is er nog erg weinig bekend over asexualiteit op straat. Als je geen relatie krijgt dan wordt al gauw gedacht dat je juist gay bent terwijl dit niet het geval is. Ik zou dit trouwens minder erg vinden dan asexueel zijn aangezien je echt heel weinig kans hebt iemand tegen te komen in je leven die ook samen zou willen leven zonder sex..................................... :cheerleader:

Citaat van: wowwie op januari 26, 2012, 12:47:11 PMIk zou het ook bijzonder prettig vinden wanneer er onderzoek gedaan zou worden naar de oorzaak.

Eh, even in de context van je hele bericht... Als ze wisten wat seksualiteit bepaalt en eraan konden sleutelen, zou je jezelf dan willen laten veranderen?  ???

CiteerIk vind het nl een heel ander verheel wanneer iemand gay is. Deze mensen zijn niet gedoemd tot een leven zonder partner. Ik heb hier echt niet om gevraagd en zou het heel graag anders willen. Ook ik wil heel graag samenleven met iemand waarvan ik hou maarja dat gaat moeilijk als je geen sex kunt hebben binnen de relatie maar wel heel veel genegenheid en warmte kunt geven maar blijkbaar kan dit niet genoeg zijn. Ook is er nog erg weinig bekend over asexualiteit op straat. Als je geen relatie krijgt dan wordt al gauw gedacht dat je juist gay bent terwijl dit niet het geval is. Ik zou dit trouwens minder erg vinden dan asexueel zijn aangezien je echt heel weinig kans hebt iemand tegen te komen in je leven die ook samen zou willen leven zonder sex..................................... :cheerleader:

Ik denk dat de verschillen tussen aantallen homoseksuele mensen en mensen die een relatie zonder seks (of met een compromis die jij aankan) zien zitten minder astronomisch zijn dan je denkt... De tweede groep valt minder op, denk ik.

Er is uit een recente studie zelfs naar voren gekomen dat er waarschijnlijk ongeveer evenveel aseksuelen zijn als homoseksuelen. Die 1ste groep valt inderdaad minder op, maar dat betekent niet dat er minder van zijn!

Citaat van: Dutchamoeba op januari 27, 2012, 11:12:37 AM
Er is uit een recente studie zelfs naar voren gekomen dat er waarschijnlijk ongeveer evenveel aseksuelen zijn als homoseksuelen. Die 1ste groep valt inderdaad minder op, maar dat betekent niet dat er minder van zijn!

Aha, interessant ! Kun je mij zeggen waar die info staat ?

Pff, dat weet ik niet meer zo heel precies. ik lees altijd zo her en der wat op het Internet. Ik weet echter nog wel in welke context het geschreven werd; er stond dat je uit de literatuur over aseksualiteit kunt filteren dat ongeveer 1% van de bevolking aseksueel is, tegenover zo'n 3% homoseksuelen. Er stond: het percentageverschil is dus eigenlijk niet eens zo groot. 

Wel een groot verschil ten opzichte van elkaar, 3x... Plus veel aseksuelen zoeken ook nog eens een partner van een specifiek geslacht, en niet iedereen van dat geslacht zoekt dan weer jouw geslacht, etc...

Ja, lekker ingewikkeld !

Dat is waar. Het verschil is maar 2%, maar in dit geval komt het inderdaad neer op het drievoudige... Veel aseksuelen zoeken inderdaad een partner van een specifiek geslacht, maar dat is eigenlijk niet zo anders dan met de homosekuele gemeenschap van 3%; de homoseksuele mannen zoeken mannen en de homoseksuele vrouwen zoeken vrouwen... Er is wel sprake van iets meer variatie in de aseksuele gemeenschap; de 1 zoekt iemand van het andere geslacht, de ander iemand van hetzelfde geslacht en sommigen kan het het schelen wat het geslacht van een eventuele potentiele partner is...
Toch lijkt het mij zo (dit kwam ook naar voren in die studie) dat het percentage aseksuelen toch wel evengroot zou kunnen zijn als het perecentage homoseksuelen. Het probleem bij ons is dat er nog nooit gedegen onderzoek is gedaan naar hoeveel mensen aseksueel zijn. Heel veel mensen weten het niet eens van zichzelf totdat ze er over lezen of horen. Zo is het bij mij ook gegaan, en zo is het ook gegaan met de man met wie ik nu date. Als wij nooit informatie hadden gekregen over het bestaan van aseksualiteit, dan waren we in de statistieken niet meer geweest dan verstokte vrijgezellen. Ik heb mezelf zelfs altijd in dat hokje geplaatst voordat ik er achter kwam aseksueel te zijn. Dat was anders nooit in me opgekomen.

Ik haal dit topic even naar boven. En ik zeg meteen dat ik 'm niet helemaal doorgespit heb, maar de laatste reactie is ook van zeven jaar geleden. Sindsdien is de tijd natuurlijk verder gegaan en (het beeld op) aseksualiteit daarin ook. Mijn reactie/vraag komt door een zin die AceVentura in een ander topic plaatste http://du.asexuality.org/index.php?topic=6284.msg165833#new (http://du.asexuality.org/index.php?topic=6284.msg165833#new);

Citaat van: AceVentura op januari 07, 2019, 08:55:14 AMDie laatste opmerking schat ik meer in als onwetendheid over aseksualiteit dan dat ze hem verkeerd bedoelen. Mensen die het niet goed kennen denken wel eens dat het iets is wat over kan gaan of nog wel veranderd.

Ik heb het zelf (ook) lang gedacht dat mijn aseksualiteit een wel overwaaiend 'iets' was. Uit onwetendheid, misschien zelfs wel uit hoop dat ik seks uiteindelijk toch fijn en prettig zou gaan vinden, dat ik enkel de juiste vrouw nog niet was tegengekomen, ook al dacht ik meerdere keren 'de ware' gevonden te hebben. Zeker toen ik de term aseksualiteit nog niet kende en er helemaal niks van wist, maar ook wel toen ik de term en de betekenis wat meer leerde kennen. Nu weet ik dat aseksualiteit in mijn geval geaardheid is. Maar... is aseksualiteit in jullie ogen puur geaardheid?

Ik ken namelijk ook mensen die al járen vrijgezel zijn en dat (seksloze bestaan) wel prima vinden. Sommige mensen daarbinnen hebben eerdere relaties gehad, sommige mensen nooit. Sommige mensen hebben wel die behoefte, anderen (zeggen ze) niet. Zijn deze mensen ook aseksueel (maar realiseren sommigen van hen dat niet van zichzelf), of wil ik nu (weer) te graag kaderen om iets begrijpelijk te krijgen? Ik beantwoord nu mijn eigen vraag met hoe ik het zie; aseksueel zijn is geen behoefte hebben aan seks (klip-en-klaar kader), maar geen behoefte hebben aan seks is niet per se aseksueel zijn. Hoe zien jullie dit?

Eerst even een opmerking:
Hoe we aseksualiteit ook definiëren, welk kader we ook aan houden, als een persoon zegt aseksueel te zijn dan is dat zo, als een persoon zegt dat niet te zijn is dat ook zo. Met dit soort onderwerpen ligt het gevoelig om labels op anderen te plakken (of af te nemen).

Als we dan toch aan de slag gaan met (strakke?) kaders en hokjes dan ben ik erg fan van de officiële definitie zoals die ooit door AVEN oprichter David Jay is neergezet:
Een aseksueel is iemand die zich niet seksueel aangetrokken voelt tot andere personen.

Voor mij staan hier 2 belangrijke dingen in:
1) Het gaat om seksuele aantrekking. Het gaat er dus niet om óf je seks hebt, wat je daar van vind, hoe vaak je daar behoefte aan hebt of wat dan ook. Anders geformuleerd: Het gaat om wat je voelt en niet om wat je doet.
2) Het gaat om aantrekking tot andere personen. Wat je met jezelf doet staat dus los van aseksualiteit, wat je eventueel doet met alles wat niet in de categorie "personen" valt (denk aan dieren, objecten, enz) staat ook los van aseksualiteit.

Voor mij is aseksualiteit een geaardheid, het hoort in het rijtje hetero-, homo-, bi-, pan-, enz.. Als ik het even mag versimpelen tot zwart-wit en aan-uit denken zie ik het als 2 schakelaars: Aantrekking tot het andere geslacht aan/uit en een schakelaar aantrekking tot het zelfde geslacht aan/uit. Daarmee zijn er 4 mogelijkheden: Hetero en Homo (als 1 van de 2 aan staat), bi (als beiden aan staan) .... en de laatste optie die dan over blijft is beiden uit, aseksualiteit. In de praktijk ligt het uiteraard genuanceerder dan dit met grijze gebieden tussen aan/uit en man/vrouw,. enz.

Voor mij persoonlijk is aseksualiteit ook onderdeel van mijn identiteit, het is onderdeel van wie ik ben. Als zodanig heeft het ook invloed gehad op hoe ik naar de wereld om mij heen kijk, mijn interesses, enz.. Het zal me niets verbazen als mijn ontdekking van aseksualiteit mij meer geïnteresseerd heeft gemaakt in het doen en laten van mensen, wat uiteindelijk heeft geleidt tot mijn huidige keuzes voor opleidingen en activiteiten.

Citaat van: AceVentura op januari 07, 2019, 01:01:30 PM
Voor mij persoonlijk is aseksualiteit ook onderdeel van mijn identiteit, het is onderdeel van wie ik ben. Als zodanig heeft het ook invloed gehad op hoe ik naar de wereld om mij heen kijk, mijn interesses, enz.. Het zal me niets verbazen als mijn ontdekking van aseksualiteit mij meer geïnteresseerd heeft gemaakt in het doen en laten van mensen, wat uiteindelijk heeft geleidt tot mijn huidige keuzes voor opleidingen en activiteiten.

Dit is bij mij ook nogal gaande. Ik vond psychologie en van daaruit filosofie al een tijd boeiend maar dat was veelal gericht op mijzelf door mijn zoektocht in en naar mijzelf. Sinds ik niet meer zo haast eendimensionaal kijk naar míjn (a)seksualiteit, merk ik pas dat ik toch wel wat conventioneler en meer volgens (vastgeroeste en belemmerende) patronen dacht over veel dingen dan ik eigenlijk zou willen. Ik zou aseksualiteit nog niet echt een onderdeel van mijn identiteit willen noemen, maar ik heb toch wel het gevoel dat het die kant op gaat. Terwijl ik amper een maand geleden nog vrij star stelde dat dit absoluut niet (zo snel) zou gaan gebeuren. Daardoor verruimt mijn blik en mijn geest en dat maakt me dan weer rustiger, blijer en gelukkiger en van daaruit milder, begripvoller en empatischer.

Super verhelderende reactie, AceVentura, thanks, want ook dat helpt heel erg.
:handschudden:

Heel goed Samoth :highfive1:

Citaat van: Samoth op januari 07, 2019, 05:27:56 PM
Ik zou aseksualiteit nog niet echt een onderdeel van mijn identiteit willen noemen, maar ik heb toch wel het gevoel dat het die kant op gaat.

Iets echt onderdeel van je identiteit maken is ook iets wat lang duurt, geef het de tijd.

[Voor mij persoonlijk is aseksualiteit ook onderdeel van mijn identiteit, het is onderdeel van wie ik ben. Als zodanig heeft het ook invloed gehad op hoe ik naar de wereld om mij heen kijk, mijn interesses, enz.. Het zal me niets verbazen als mijn ontdekking van aseksualiteit mij meer geïnteresseerd heeft gemaakt in het doen en laten van mensen, wat uiteindelijk heeft geleidt tot mijn huidige keuzes voor opleidingen en activiteiten.
[/quote]

precies zo denk ik er ook over... ik ben hsp ( hoog sensitief ) maar daardoor ook erg geintresseerd in het spirituele en de natuur...ik hou van verdieping in gesprekken en ik denk dat ik daardoor ook wel grotendeels asexueel ben omdat ik seks echt als iets "zonde van m'n tijd " vind. Klinkt misschien raar maar waarom zou ik iets doen waar ik 1) geen plezier aan beleef 2) gewoon goor vind 3) een geestelijke verbinding veel meer verdieping vind geven en 4) het dierenrijk het ook alleen omwille van de voortplanting gebruikt. Ik heb geen behoefte om me voort te planten en dus hoeft seks voor mij ook niet  :D En al dat gezeur over het zal wel door een traumatische ervaring of jeugd komen...nou nee hoor heb geen trauma's en jeugd was prima..hou alleen niet van seks  :P