Ik ben nu 1,5 jaar samen met mijn vriend en ik zou erg graag trouwen. Ik bedoel niet onmiddelijk, maar ik zou toch graag weten of het er ooit van komt. Mijn vriend wil het er nooit over hebben, gewoon om dat het geen enkele gevoelswaarde bij hem oproept zegt hij. Ik versta het echt niet waarom zoveel mensen niet willen trouwen. Voor mij is dat zo klaar als een klontje; je houd ontzettend veel van elkaar, de band is zeer sterk en je gelooft er in dat je samen oud wordt ... trouwen.
Een ander probleem(pje), mijn vriend kan zich ook geen idee maken of hij ooit hoegenaamt wel kinderen wil. Zelfs als ik hem zeg dat hij niet hoeft te denken dat ik dat dan ook meteen wil. Ik wil gewoon weten hoe onze toekomst er min of meer uit ziet.
Ik vraag mij echt af hoe ik hier mee moet omgaan want hij zegt voor beide situatie dat het niet vanuit angst is dat hij er geen antwoord op kan geven, maar gewoon die dingen zeggen hem niks :(
Ik vind het wel een beetje gek dat je helemaal niets over kinderen krijgen kunt zeggen. Want dat veranderd je leven, je krijgt enorme verantwoordelijkheden, enz. enz. Daar moet je toch wel een mening over hebben?
Trouwen vind ik wat anders. Ik zou zelf wel graag trouwen, inderdaad om de band die je bezegeld, maar ook om de mooie dag. Aan de andere kant weet ik ook dat het heel goed mogelijk is dat het er bij ons nooit van komt. Om de simpele reden dat we er geen prioriteit aan geven en op dit moment niet heel veel geld hebben. En als we trouwen willen we het goed doen. Beetje een kwestie van gevoel tegenover verstand dus. Dus ik kan me wel voorstellen dat iemand tegenover trouwen neutraal (of misschien zelfs onverschillig) staat.
Ik persoonlijk hoef niet te trouwen, dus als mijn vriend dat niet zou willen heb ik daar niet echt een probleem mee. Maar ik ik vind het niet erg om te trouwen. Sterker nog, vind het super als mijn vriend wel met mij wil trouwen en zou hem dat zeker niet afwijzen.
En wat kinderen betreft, daar heeft echt iedereen een mening over. Leuk of niet leuk, toch? Ik ben bang dat je vriend misschien toch bang is voor alle verantwoordelijkheden die trouwen en kinderen met zich meebrengen of misschien zelfs dat hij het gewoon niet wil, omdat beiden hem werkelijk niet interesseren.
Trouwens, ik ken mensen die er van overtuigd zijn dat niet trouwen beter is voor de relatie. Als je getrouwd ben ga je elkaar namelijk voor lief nemen, waar je als je niet getrouwd bent elke dag opnieuw voor elkaar moet kiezen. Het geeft vrijheid, want je kan elk moment weglopen van de relatie, maar je moet ook moeite blijven doen voor de partner, zodat dat niet gebeurt. Waar je in een huwelijk al zeker van elkaar bent en dus minder moeite zou hoeven doen.
Hoop dat je vriend er toch eens over wil praten. Misschien kun je hem zeggen dat het belangrijk voor je is en dat JIJ er graag over wilt praten en dat jij wilt weten wat jouw toekomst gaat/ kan worden. Hoe het eruit gaat zien allemaal. Dat is een hele normale behoefte.
Succes ermee. Enneh.... :knuffel:
Ik heb nooit willen trouwen. Ik heb nooit het verlangen daartoe gehad. Of het gevoel dat het wat aan mijn relaties toevoegde. Of dat het ergens zinvol voor was.
Zin in kinderen heb ik nooit gehad. Ook nooit het gevoel gehad dat kinderen leuk zijn, of dat mijn eigen leven vervulder zou zijn als ik kinderen zou hebben.
De enige kinderen die ik leuk vind zijn van mijn zus, en die zie ik maar af en toe en daar heb ik verder geen verantwoordelijkheid voor.
Toen ik net hier woonde, heeft een mede bewoonster mij ooit vanuit het niets gevraagd of ik die avond op haar kind wilde passen. Ik heb toen gezegd dat mij dat niet zo'n goed idee leek, en daarna heb ik nooit meer dat soort vragen gehad. En dat is wel prima zo... :)
Ik vind 1,5 jaar vrij kort om dan al over dat soort dingen na te denken. Het verbaast me weinig dat je vriend dan blijkbaar nog niet zo veel heeft nagedacht over huwelijk of kinderen.
Of is dat anders als je 'ouder' bent? .. tjaa, als 19jarige zal ik maar gewoon geen advies over huwelijk geven. :P
Citaat van: Sam op mei 17, 2008, 11:24:36 AM
Ik vind 1,5 jaar vrij kort om dan al over dat soort dingen na te denken. Het verbaast me weinig dat je vriend dan blijkbaar nog niet zo veel heeft nagedacht over huwelijk of kinderen.
Ik vind 1,5 jaar toch al lang genoeg, niet?! Je bent dan toch al "serieus" samen?
Trouwen wil ik niet, nooit, never, jamais. Of toch niet trouwen als in "lange witte jurk - kerk - openingsdans - grote taart". Ik wil evt wel ff snel in jeans naar het gemeentehuis, met achteraf een etentje. Het zou dus eerder praktisch zijn dan romantisch. De romantiek hebben we toch al gehad: we zijn via internet getrouwd ;D
Kindjes wil ik wel heel graag, en ik heb het m'n vriend van in het begin duidelijk gemaakt: ofwel ik én kindjes, ofwel niets. Hij wou nl eerst geen kinderen, maar nu is hij bijgedraaid. Het idee dat hij geen kinderen wou, was eig eerder een idee van een vriend van hem (die echt nooit geen kinderen wil), en die hem zo wat beïnvloedt heeft.
Soms ga je in de loop der jaren ergens ánders over denken. Kan heel goed.
Net zoals je smaak ook verandert in de loop der jaren. :-\
Hmm, ik weet niet. Ik ken genoeg relaties die na een jaar of 3 nog zomaar eindigen. Of is dat misschien alleen bij jongeren/twintigers zo? Pas bij relaties van boven de 5 a 6 jaar ga ik denken 'goh, misschien blijven die twee wel altijd bij elkaar'.
Dit zal misshcien niet iedereen zo ervaren, maar wie weet: misschien vindt deze vriend 1,5 jaar ook wel vrij kort.
Zou kunnen. Na 1,5 jaar relatie zou ik er zelf ook nog geen verstrekkende conclusies uit trekken. Dat deed ik ook niet toen ik in de 20 was. Pas toen ik 7 jaar een relatie met een vriendin had, kwam voor mij de vraag: wil ik serieus met haar verder ? Ik was toen 30 jaar oud. De relatie liep heel slecht, dus mijn gevoel en mijn conclusie waren: nee, ik wil niet met haar verder. Toen heb ik het uitgemaakt. Ze protesteerde niet. En ik heb nooit spijt van mijn beslissing gehad..
Ik denk dat het willen van kinderen krijgen en trouwen weinig te maken heeft met of je wel of geen relatie hebt. Je weet toch ook of je wel of geen relatie wil. Sommige mensne kiezen er bewust voor hun hele leven single te blijven met af en toe een flirt van een paar maandjes. Maar meer ook niet. Die willen gewoon geen vaste relatie. Nou ja, dat is ook een keuze, toch?
Maar elk meisje weet denk ik wel of ze wel of niet wil trouwen of dat ze daar nog aan twijfelt. En elk meisje weet ook of ze kinderen wilt of niet of dat ze daar nog over twijfelt. En ik ga er dan vanuit dat elke man dat ook weet. Misschien is dat dan mijn misvatting, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand er gewoon nog niet over heeft nagedacht en als ze er dan mee geconfronteerd worden er niet over gaan nadenken. Maar dat is meer omdat ik al wist dat ik kinderen wilde toen ik 12 was ofzo.
Mensen (m/v) kunnen daar heel goed langs heen leven...
Hmm...lijkt me toch lastig. Maar goed, ik ben ook ik en niemand anders. Dus wie weet inderdaad hoe anderen dat doen!
Ik kan me juist niet voorstellen dat mensen daar uitgebreid over nadenken tenzij ze een lange relatie hebben.
Wil ik ooit trouwen? geen idee!
Wil ik ooit kinderen? Ik moet er niet aan denken. Maar dat veranderd wel, zegt mijn moeder. ::)
Ik denk ook dat vrouwen sneller weten dat ze kinderen willen, maar ik veronderstel wel dat als je halve de 20 bent toch al weet of je eventueel kinderen wil of er toch over kunt nadenken. Misschien heeft mijn vriend wel schrik van de verantwoordelijkheid en niet meer doen en laten wat je wil, maar hoe leg ik hem dan uit dat het best aangenaam kan zijn? Want kinderen wil ik echt wel heeeeel graag en dat is voor mij ook echt een voorwaarde om samen te blijven. Bij niet trouwen kan ik mij nog neerleggen, maar geen kinderen?????
Als tiener zou ik na 1,5 jaar ook niet gezegt hebben : deze is voor het leven. Zo oud ben ik nog niiet, maar ik vind wel dat je met ouder worden sneller aanvoelt of het goed zit (en het is ook niet mijn bedoeling om dit jaar nog te trouwen he, ik wil gewoon wel weten waar onze relatie naartoe leid). Zelf vind ik 7 jaar tijd nodig hebben om te weten of iemand bij je past wel lang, maar dat is mijn mening. Het zou niks voor mij zijn mocht mijn vriend er nog eens 5jaar over doen om te weten of hij met mij oud wil worden. Ik vind dat je toch moet weten of je relatie toekomst heeft.
[b]Trouwens, ik ken mensen die er van overtuigd zijn dat niet trouwen beter is voor de relatie. Als je getrouwd ben ga je elkaar namelijk voor lief nemen, waar je als je niet getrouwd bent elke dag opnieuw voor elkaar moet kiezen. Het geeft vrijheid, want je kan elk moment weglopen van de relatie, maar je moet ook moeite blijven doen voor de partner, zodat dat niet gebeurt. Waar je in een huwelijk al zeker van elkaar bent en dus minder moeite zou hoeven doen.[/b]
Ik denk dat je tegenwoordig net zo snel uit elkaar kunt gaan als je samen woont als dat je trouwt, maar als je zit met het idee vrijheid en op elk moment uit de relatie kunnen stappen , is dat dan geen teken van wantrouwen t.o. de relatie? Ik denk ook dat je als je geuwt bent moet blijven kiezen voor elkaar, mensen veranderen constant en als je leven in je relatie wil houden zul je er ook aan moeten blijven werken. Daarom snap ik het niet echt wat meer en meer mensen hebben tegen trouwen. Voor mij is het ook zegggen van : jij bent mijn familie en niet enkel mijn vriend(in). Het is iets buiten kinderen krijgen, exclusief van twee mensen. Voor mij is het veel specialer om te zeggen "dat is mijn man" ipv vriend. Je geeft gewoon de band die jes amen hebt nog een extra betekenis.
Ja ik snap helemaal wat je bedoelt hoor. Maar ik denk dat het ook iets is van wat voegt het toe. Getrouwd of niet getrouwd, als het niet gaat, ga je toch uit elkaar, dus waarom die moeite doen om te trouwen. Het voegt dan niets meer toe.
Ik begin nu langzaam ook meer te denken aan als ik ouder wordt. Stel dat ik 50 ben en dan nog steeds tegen mensen over mijn vriend aan het praten ben waar ik al over de 20 jaar mee samen ben en drie kinderen mee heb. Dat is toch raar. Maar ik denk dat als ik eenmaal aan kinderen ben begonnen dat trouwen dan ook snel gedaan is. Al is het alleen maar naar het gemeentehuis, trouwen en wegwezen. Gewoon voor het gemak zeg maar. Samen kinderen krijgen is sowieso veel bijzonderder dan trouwen. Vind ik dan. Daarom snap ik die vaagheid over trouwen ergens nog wel, maar de kinderen dat weet je gewoon of je het wilt of niet, toch?
Citaat van: Pinky op mei 17, 2008, 07:37:34 PM
Ik denk dat het willen van kinderen krijgen en trouwen weinig te maken heeft met of je wel of geen relatie hebt.
Dat was ook mijn idee.
Op mijn werk zeggen ze allemaal; Hé ik zag net je man lopen! :D En ik ben niet getrouwd...
Dat steeds minder mensen willen trouwen heeft misschien ook te maken met dat steeds minder mensen geloven? :-\ Ik vind trouwen in een kerk, voor een God, een heel andere verbindtenis, dan trouwen in het gemeentehuis. Zelf wil ik niet in de kerk trouwen, trouwens. Maar met alle andere contracten die je als partners op kunt stellen om alles goed te regelen, is de behoefte aan trouwen minder groot.
Ik weet het, dit klinkt wel heel erg a-romantisch. En het lijkt mij wel een heel speciale dag, maar als het er nooit van komt is het ook niet erg.
Daarnaast is het ook niet meer vanzelfsprekend om te trouwen, vroeger werd dat wel verwacht. dacht je er helemaal niet over na.
En toch denk ik, dat het met kinderen krijgen een stuk makkelijker is, als je wél getrouwd bent.
Je moet dan zoveel papieren rompslomp invullen op het gemeentehuis, als je niet getrouwd bent.
De man moet het kind erkennen, en bij een tweede het hele ritueel weer. Bij mijn dochter had haar vriend dat bij de tweede vergeten te doen, want dat moet vóór de bevalling. Een heel gedoe om het na de bevalling toch nog rond te krijgen........
Ik kan ergens ook wel snappen dat mensen trouwen minder belangrijk vinden. Ik kan het snappen maar voor mij blijft het toch een meerwaarde. Ik zal mij in samen wonen wel kunnen stellen, maar toch zou ik het trouwen blijven missen.
Aan de andere kant als je het puur juridisch bekijkt, blijft trouwen toch de betere bescherming voor elkaar en de kinderen. Pakweg, erfrecht, kinderen, verplichte zorg voor elkaar ... . ok,ja allemaal niet zo romantisch maar ik vind toch dat je daar ook rekening mee moet houden. Nu kun je wel wettelijk gaan samenwonen waardoor je elkaar in de "light-versie" beschermt, maar daar kan je ook zomaar in je 1the uitstappen zonder de ander te moeten verwittigen. En als je dezelfde rechten wilt als een getrouwt stel moet je nog steeds naar de notaris. Als je al al die dingen moet doen, wel dan wordt samenwonen ook een pak ingewikkelder, en waar blijft de romantiek dan? Als je trouwt zeg je zonder boe of ba, ik wil je beschermen.
Stel je woont samen, hebt een huis en je partner komt om bij een ongeval -> je hebt geen recht op vruchtgebruik van je eigen huis, alles wat je hebt kan zomaar verkocht worden tenzij je van alles netjes op papier hebt staan wat van jou is, maar wie doet dat?! Of een van beide maakt schulden, bij gehuwwde staat min of meer vats wat je persoonlijke eigendom is en wat gemeenschappelijk, mocht het nodig zijn dat het huis verkocht wordt dan krijg jij de helft van je huis + je eigen bezittingen terug, de schuldenmaker is zijn deel kwijt! En als samenwonend koppel zijn de grenzen op dit gebied veel vager.
En zoals Ienepien zegt, wat met kinderen?
Zo juridisch gezien klinkt het nogal wantrouwig, dat is niet mijn bedoeling, maar het is toch ook iets waar je rekening mee moet houden? Ik vind als je de romantiek niet noodzakelijk vind daar kan ik in komen, maar je geeft toch om je partner en wil er toch alles aan doen dat die niks te kort komt?
Helemaal mee eens. Trouwen heeft op die manier heel veel voordelen. Maar ik denk dat heel veel mensen daar niet bij stilstaan, helemaal als er geen kinderen in het spel zijn.
Hele sterke punten, Minne. :klap:
En inderdaad, je moet niet je kop in het zand steken van: het zal ons niet gebeuren, want het kan iedereen overkomen.
En dan zit je mooi met je handen in het haar, en wordt je verdriet aleeen nog maar groter door al die juridische toestanden van huis verkopen enzo. :(
Citaat van: Minne op mei 18, 2008, 11:46:44 AM
Zo juridisch gezien klinkt het nogal wantrouwig, dat is niet mijn bedoeling, maar het is toch ook iets waar je rekening mee moet houden? Ik vind als je de romantiek niet noodzakelijk vind daar kan ik in komen, maar je geeft toch om je partner en wil er toch alles aan doen dat die niks te kort komt?
En wat met een "samenlevingscontract"? Ik weet niet of het in Nederland bestaat, maar in België dus wel. Het is iets minder dan trouwen, maar je krijgt wel een officieel papier dat je samen woont. Ik heb geen idee of overlijden / erfenis etc daarin vermeld staan, maar ik vermoed van wel?
Samenlevingscontract bestaat ook in NL. Wat er precies in geregeld wordt, weet ik niet. Maar pensioen/refenis/overlijden valt er volgens mij wel onder.
Veel homostellen hebben dat contract ondertekent als zijnde huwelijk. Dat vond ik wel gaaf.
Tussen mij en mijn vriend speelt er nog iets mee bij het trouwen. Ik ben student, als zijnde, ik heb niets aan waardevolle bezittingen anders dan mijzelf. Mijn vrined heeft zijn eigen bedrijf en daarmee voor een hele smak geld aan waardevolle bezittingen. In ons geval we kunnen trouwen, maar dat betekent wel dat als we gaan scheiden, dat ik de helft van zijn bezit krijg. En dus alles waar hij zo hard voor gewerkt heet ziet hij dan opgedeelt worden. Nou ga ik er niet vanuit dat als we gaantrouwen, dat we ook weer uit elkaar gaan, maar het kan natuurlijk wel. Ik denk dat als mijn vriend en ik gaan trouwen dat we dan heel onromantisch ook huwelijkse voorwaarden op laten stellen. Of in elk geval, hij. En daar kan ik ook wel inkomen hoor. Iets waar je zo lang en hard voor gewerkt heb, wil je niet samen met je relatie kwijtraken! Dat zou net even teveel zijn allemaal! Maar goed, echt goed voelt het natuurlijk ook niet (voor mij dan).
Ja, als je een relatie hebt en blij bent met elkaar, hoop je dat de relatie NOOIT op de klippen loopt. Maar ja, je weet nooit... :-\ Daarom is het denk ik belangrijk om het goed te regelen..ook het bedrijf van jouw vriend !
Veel mensen met( veel) bezit( meestal mannen) zijn bang voor de gevolgen van een scheiding na een huwelijk. Want een beetje huwelijk levert voor de partij die scheiding aanvraagt ( meestal vrouwen) veel geld op, en bezit. Neem de laatste vrouw van Paul Mccartney, Heather Mills, die kreeg voor vier jaar huwelijk 24 miljoen Britse ponden, dat is € 36 miljoen. Die heeft zich snel rijk geslapen..En de rechter was niet onder de indruk van haar verhaal.
Wij zijn ook onder huwelijkse voorwaarden getrouwd. Was een must voor de ouders van mijn man. (bedrijf)
Ik vind het niet erg, maar juist heel realistisch. En je moet op zo'n moment ook naar de zakelijke kant kijken. :)
En wat met een "samenlevingscontract"? Ik weet niet of het in Nederland bestaat, maar in België dus wel. Het is iets minder dan trouwen, maar je krijgt wel een officieel papier dat je samen woont. Ik heb geen idee of overlijden / erfenis etc daarin vermeld staan, maar ik vermoed van wel?
Een samenlevingscontract is een light-versie van het trouwen, wat je trouwens ook gewoon met je broer of zus of ... kunt afsluiten, er is dus geen liefdesrelatie vereist. Het erfrecht is zéér beperkt en voor kinderen blijft dezelfde regeling gelden als mensen die feitelijk samen wonen. En je kunt er eenzijdig uit stappen, dus je stapt naar het gemeentehuis en je partner hoeft er niks van af te weten. Je hebt ook minder rechten en plichten t.o.v elkaar. Ga je dan uit elkaar dan geld er wel nog een (veel) korter onderhoudsplicht naar de minder financiële sterke partner toe.
Als zelf standig koppel is het uiteraat verstadiger om met scheiding van goederen te trouwen,
aan de ene kant kan de "gewone" partner met een deel van de verdiensten gaan lopen bij een scheiding
maar aan de andere kant kan men aan zijn/haar kapitaal niet raken wanneer de "zelfstandige" partner grote schulden maakt, wat maakt dat niet al je inkomsten, bezittingen kunnen afgenomen worden.
Dat lijkt mij wel ideaal, met scheiding van goederen. Ik zou NOOIT schulden van mijn partner willen afbetalen. Dat heb ik in mijn omgeving iets te vaak mis zijn gaan. Dat is zo lullig. Ben je je relatie kwijt, mag je nog jaren gaan afbetalen op de koop toe! Gezellig!
En daarom moet je je van tevoren indekken voor dat soort dingen. Heel verstandig. :wave:
Citaat van: Pinky op mei 18, 2008, 07:10:46 PM
Tussen mij en mijn vriend speelt er nog iets mee bij het trouwen. Ik ben student, als zijnde, ik heb niets aan waardevolle bezittingen anders dan mijzelf. Mijn vrined heeft zijn eigen bedrijf en daarmee voor een hele smak geld aan waardevolle bezittingen. In ons geval we kunnen trouwen, maar dat betekent wel dat als we gaan scheiden, dat ik de helft van zijn bezit krijg. En dus alles waar hij zo hard voor gewerkt heet ziet hij dan opgedeelt worden. Nou ga ik er niet vanuit dat als we gaantrouwen, dat we ook weer uit elkaar gaan, maar het kan natuurlijk wel. Ik denk dat als mijn vriend en ik gaan trouwen dat we dan heel onromantisch ook huwelijkse voorwaarden op laten stellen. Of in elk geval, hij. En daar kan ik ook wel inkomen hoor. Iets waar je zo lang en hard voor gewerkt heb, wil je niet samen met je relatie kwijtraken! Dat zou net even teveel zijn allemaal! Maar goed, echt goed voelt het natuurlijk ook niet (voor mij dan).
Bij ons is het ook zo: ik ben student en bezit alleen een wrak van een auto. Vriendje werkt en heeft een huis enz. Komt nog bij dat we niet in zijn huis willen blijven wonen (wel een tijdje tot we iets anders vinden), dus onze problemen stellen zich al voordat we gaan trouwen: ik betaal niets van verbouwingen aan zijn huis (ah nee, als we dan uiteen gaan, zou mijn kapitaal in zijn huis zitten!), dus onze oplossing: ik betaal al wat los staat (slaapkamer, eetkamer enz), en hij al wat vast staat (het dak!). En er wordt geen huur betaald, maar alle kosten (water, electriciteit) wordt door 2 gedeeld, of eig: door 5 (zijn moeder enz woont daar ook nog).
Als we dan trouwen, zou het met scheiding van goederen (of hoe heet dat beest?) zijn: alles wat voor het huwelijk van hem was, blijft van hem. Alles wat tijdens het huwelijk wordt aangekocht, is van beiden. Er komen wss toch kindjes, die erven dan sowieso toch huis nr 1 (en ik heb het vruchtgebruik).
Hmm... het klinkt voor een buitenstaander sowieso ingewikkeld. Maar dat is het natuurlijk ook...En woont de moeder van jouw vriend daar ook nog ? Ik weet niet hoe jij dat beleeft, maar ik zou er niet blij mee zijn..Het kan een relatie nog ingewikkelder maken..
Tsja, ligt eraan. Mijn vriend woont nog bij zijn ouders in. Maar ik moet zeggen dat hij het geweldig vind. Ik logeer dan wel eens bij hem en ik heb er niet heel erg last van. Ouders zijn gemakkelijk te ontlopen. Het huis is groot. Maar goed, moet wel zeggen daar inderdaad niet snel in zou trekken. Niet voorgoed in elk geval. Maar goed, dat zou ik ook niet meer bij mijn eigen ouders.
Euh, ja, ingewikkeld is het wel ;) Maar het zit zo: het is het huis van mijn vriend, maar zijn moeder en stiefvader en broer wonen daar ook nog. Het is wel de bedoeling dat het huis in 2 gesplitst wordt, het is nl een héél groot huis. Wij (vriend en ik) gaan dan in het appartement (dat dus nog gemaakt moet worden: badkamer vernieuwen, keuken zetten, nieuw dak enz) gaan wonen, en zijn moeder / stiefvader / broer wonen beneden (en daar moet ook de badkamer nog verzet worden, die staat nu waar "onze" hal komt). Ik heb wel al gezegd dat ik pas intrek als de deur tussen de beneden en de trap naar boven (dus ons appartement) dichtgemetseld is! Klinkt mss grof en egoïstisch, maar ik wil niet dat mijn schoonmoeder daar te pas en vooral te onpas staat: het is ONS appartement, en ze mag cola of boter komen lenen, maar niet ongevraagd binnenkomen --> aanbellen, zoals iedereen!
Ik zou ook graag de electriciteits- en watermeter enz splitsen (dus 2, voor elk adres één), maar aangezien een meter toch wel wat kost en er na de verbouwingen niet veel zal overblijven, zullen we dat maar ff zo laten. Hoewel, wij zullen nooit thuis zijn en zijn moeder is altijd thuis (mini-crèche)...
Een laatste probleem is de oprit: er is maar een lange oprit (dus alle auto's achter mekaar). Parkeren aan de straat is betalend. Mmmz, van wie is de oprit? Van vriendje, vind ik, maar ja, de moeder betaalt ook huur... Maar ik wil het niet meemaken dat ik mijn auto op de oprit parkeer en dat zijn broer daar gaat achter staan zodat ik niet weg geraak! Daar moeten we nog eens over samenzitten, als ik daar intrek!
Toch blijft het een moeilijke situatie. Het kan wel goed gaan, maar ik zou er niet voor kiezen zo'n band met de familie aan te gaan. Ik heb een tijdje het huis gehuurd van mijn schoonouders (zij woonden tijdelijk in een andere plaats) en dat heeft toch wel wat wrevel opgeleverd. Kleine dingen die nu al weer vergeten zijn, maar toch. Je moet echt duidelijke afspraken maken, wat jij ook al van plan bent. En vooral ook die afspraken nakomen. Dan kan het wel werken.
Ik weet het, ik ben er ook niet zo voor te vinden, maar het kan niet anders. We kunnen geen anders huis kopen (een lening is zwaar genoeg), zijn huidig huis kan niet verkocht worden (dan staat de moeder op straat, dat kan je niet maken), en huren is ook zo stom, zeker als je al een huis hebt... Afspraken zullen idd gemaakt moeten worden, en we zullen ons er allemaal moeten aan houden!
Ik zou echt niet graag gaan wonen waar vriendje nu woont: lelijk huis (langs buitenkant :p), aan een grote steenweg, met een kleine tuin. Ik woon zelf in een klein dorpje, met een grote tuin rond het huis en in een mini-straatje. Wat een aanpassing!
Maar jah, het duurt nog wel ff voor we kunnen gaan samenwonen: eerst studies afmaken!
Als we dan trouwen, zou het met scheiding van goederen (of hoe heet dat beest?) zijn: alles wat voor het huwelijk van hem was, blijft van hem. Alles wat tijdens het huwelijk wordt aangekocht, is van beiden. Er komen wss toch kindjes, die erven dan sowieso toch huis nr 1 (en ik heb het vruchtgebruik).
Ik denk dat wat jij bedoelt niet met scheiding van goederen trouwen is. Bij scheiding van goederen is alles van voor en tijdens het huwelijk gescheiden dus van 1 van beide partners, er dus niks gezamelijk. Bij het gewoen trouwen zijn er sowiso dingen die gescheiden blijven. Stel nu dat je vriend een huis erft, dan blijft dat huis van hem, jij hebt enkel recht op vruchtgebruik. Spaarboekjes e.d. blijven ook gescheiden. Als je wil dat alles gezamelijk is moet je daar ook speciaal aanvraag voor doen.
Ik denk dat voor de reginlg die jij wil dat je daar een persoonlijk contract van moet op laten stellen bij de notaris.
Ik zou het ook niet echt zienzitten om op minder dan 3km bij mijn ouders of schoonouders te gaan wonen. Die gaan zowizo meer in je huis zitten dan je wilt. Ik logeer in het weekend af en toe bij mijn vriend, het huis is groot genoeg. Maar ik heb toch vaak het gevoel dat ze controleren hoe goed het wel klikt enzo.
Maar ja vor het zelfde geld werkt het bij jou voor een periode wel goed, kijk maar naar de Paffs, daar ging dat ook. Ik denk wel dat je al echt goed overeen moet komen. Ik kan goed overweg met mijn schoonouders, maar er mee samen wonen is wel iets heel anders. Ik zou het zelfs als koppel met mijn eigen ouders niet willen. Financieel bied het natuurlijk wel een voordeel he.
Ik kan héél goed overweg met m'n schoonmoeder, zolang ik haar niet hoef te zien ::)
Maar, in België is er toch zo'n huwelijkscontract waarbij alle goederen van voor het huwelijk van de respectieve partner blijft, en alles tijdens het huwelijk gedeeld wordt? Nja, 't is toch verre toekomstmuziek, tegen dan zien we wel ;)
Haha, zoiets heb ik ook met mijn schoonmoeder! Neej hoor, lief menske, maar die praat zoveel (was het niet zo dat je de grootste hekel had aan eigenschappen bij een ander die je zelf ook hebt? :geezer:). Dus dan ga ik even naar beneden een glas drinken pakken en een uur en twee glaasjes drinken ben ik pas weer boven, omdat ik dan alle verhalen van haar schoonmoeder (hoe ironisch), haar buren etc heb aangehoord. En dat is eerlijk gezegd wel heel gezellig, maar niet zo productief als je met je werk bezig bent. Is ook een gedeelte wel mijn schuld hoor. Maar toch...
Nja, de mijne praat gewoon niet! En ik ben dat niet gewend: als er bij ons thuis iemand komt, is het meteen "neem een stoel, moet je iets drinken, vertel eens", maar daar is het zo stil :-\ Ik voel me daar niet welkom.
Die mensen zijn zich misschien niet bewust, dat jij je er niet thuisvoelt?
Je hebt nu eenmal praters en luisteraars. En als twee luisteraars samen een relatie hebben, getrouwd zijn, zal er inderdaad niet veel gepraat worden.
Ze hebben gewoon een andere mentaliteit. Nuja, de stiefvader is wel heel lief en vriendelijk, en de moeder ook wel, maar ze praat gewoon niet veel. En ik vind dat raar, omdat het bij ons net omgekeerd is: mijn moeder zou bezoek desnoods taart in hun mond duwen als ze niets willen ;D Ik ben me er wel van bewust dat zijn moeder dat niet express doet, maar dat ze gewoon zo ik, maar toch: mijn gevoel blijft...
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt. Ik had hetzelfde. Maar het ligt niet aan jou. En ook niet aan hen. Jullie zijn gewoon verschillend. En helaas klikt dat niet goed. Misschien veranderd het ooit nog, dat kan best.
Gisteren is het tot een clash gekomen tussen schoonmoeder en mijn vriend! Ze was weer bezig, se... Alles wat wij deden was slecht en alles wat zijn broer en zijn vriendin doen is goed ??? Sorry, maar die gast is een dikke profiteur, en zijn vriendin heeft misschien wel wat "kak" bij maar verstand heeft ze niet! Tegen dat meisje is mijn schoonma wél altijd vriendelijk en vertelt wél honderduit, en tegen mij nooit! Maarja, ik heb geen gelnageltjes en ik draag niet altijd schoenen met hakken, en ik haat make-up ::) Dat meisje en schoonma zijn verslaafd aan zonnenbank en shoppen en haar blonderen ;D Achja, ik ben maar een "boerentrien" é :schater: But I'm proud of it!
Het beste vond ik nog dat schoonma tegen m'n vriend zei dat ze "geen frank meer in zijn huis zal steken". Lol, het is ZIJN huis, als hij verkoopt, staat zij op straat! Goed bezig, schoonmoeder, dreig maar ::)
Fijn. ::)
Maareh, wat zegt je vriend hiervan?
Hetzelfde als ik: dat ze moet stoppen met haar negativiteit tov hem (ons), en hij gaat er deze week eens een babbelte mee doen...
Dat is fijn, dat jullie er hetzelfde over denken.
Veel succes, ik hoop, dat hij echt voor jou iets kan bereiken. :knuffel:
No way dat ik dan zou intrekken. Poeh! Dat klinkt veels te negatief allemaal. Ook al zou ze normaal doen, dan blijft er dat iets onderzitten. In mijn hoofd in elk geval wel! En in mijn geval zou dat heel erg aan me gaan vreten.
Hoop wel dat dat gesprek een boel verbeterd. Want om zo met iemand te moeten omgaan is ook niet echt leuk!
Oh nee, bah ! :-\ Ik moet er niet aan denken ! Het zou mij zoveel stress bezorgen.. :'(
Ja precies... :knuffel:
Het is een héél rare vrouw, nu is ze plots weer wel vriendelijk tegen vriendje! Ik begrijp haar echt niet :-\
Tsja, je woonruimte kwijtraken lijkt me ook wel een goed genoege reden om te slijmen bij de huisbaas! Maar ja, het klinkt voor mij allemaal vrij nep! :knuffel:
Of ze heeft het zelf niet door, dat ze zo doet... :-\
Sommige mensen hebben gewoon een bord voor de kop!
"Een bord voor de kop is lang niet zo erg als er sorry op staat" ---> volgens mij van Loesje
Ja! Loesje rules! ;)
Citaat van: Ereinion op mei 27, 2008, 09:50:09 PM
Of ze heeft het zelf niet door, dat ze zo doet... :-\
Idd, ze is niet zo slim ;)
Nou ja, je heb nu wel een leuk verjaardagskadootje voor d'r...staat heel groot sorry op... ;)
Die is véél te moeilijk voor haar ;D
:schater: ;)
Een oud topic...maar toch wel interessant...
Ik vind trouwen best romantisch. Het heeft wel waarde als symbolische daad (bezegeling van je relatie)... kijk ook graag naar foto's van huwelijken... Wat ik ook tof vind, is dat homokoppels nu ook kunnen trouwen. :klap:
Soms zie je zo'n grappige trouwfoto's, waar bruid en bruidegom all stars aanhebben bv...En soms ook heel klassieke huwelijken in 't wit.
Die diversiteit vind ik erg leuk!
Ik vind het vooral erg goed dat er de vrijheid is dat mensen kunnen doen wat ze willen. Willen ze toruwen, dan kan dat, willen ze dat niet, dan is dat tegenwoordig ook geaccepteerd.
Gelukkig maar, ik had er niet aan moeten denken dat mensen mij vanaf mijn 18e jaar aan mijn kop hadden gezeurd met wanneer ik nou eens van plan was om te gaan trouwen.. :-\ Of me daarover nog steeds aan mijn kop zouden zeuren.. :-\
Wanneer ga jij nou eens trouwen, Peter?
Had je niet ergens een afspraakje met Jovi? ;D
Citaat van: Ienepien op januari 04, 2009, 05:49:13 PM
Wanneer ga jij nou eens trouwen, Peter?
Had je niet ergens een afspraakje met Jovi? ;D
Mijn naam is haas en ik weet nergens van ! ;D
Haha, ooh, net als wanneer je nou eens aan kinderen begint als je al meer dan twee jaar een relatie hebt... eeuhm...
Maar goed, ben ook blij dat dat nu allemaal kan. Ik merk nu dat het weer een taboe aan het worden is om op of voor je 20ste te trouwen. Dan ben je ineens te jong... grappig, die verschuiving!
Citaat van: peter1963 op januari 04, 2009, 09:41:07 PM
Citaat van: Ienepien op januari 04, 2009, 05:49:13 PM
Wanneer ga jij nou eens trouwen, Peter?
Had je niet ergens een afspraakje met Jovi? ;D
Mijn naam is haas en ik weet nergens van ! ;D
Nou fijn is dat, moet ik zoiets weer op het forum lezen >:( ;D
Maar we gingen toch pas trouwen nadat de wereld was vergaan? Dan is er toch niemand meer om te controleren of we dat ook echt hebben gedaan :schater:
:rollol: :rollol:
Inderdaad, daarom hiedld ik mij ook van de domme ! ::)
O, natuurlijk. Dat ik dat dan weer niet doorhad ::)
Oeps...
Voor mij is er niet echt iets tegen trouwen, maar ik vind het huwelijk tegenwoordig een beetje ouderwets en onnodig. Ik denk niet dat een huwelijk het band in een vaste verkering nog meer zou verstevigen als het band al sterk is. Desondanks zou ik een bruiloft mooi vinden, maar ook een beetje duur, dus waarvoor zoveel geld uitgeven en inzet verrichten?
Wat leuk, er komen oude topics naar boven waarvan ik het bestaan niet wist. :)
Ik heb in zijn algemeenheid niets tegen trouwen. Zelf heb ik het nooit nodig gevonden. Voor mij voegt het niets toe aan de relatie. Wat ik zelf wel plezierig vind is het dragen van een ring, maar daarvoor hoef je niet getrouwd te zijn. IK droeg dezelfde ring na het ja-woord.
Ik trouwde destijds vanwege de kinderen. Op een gratis morgen met mijn moeder en de bode als getuige. Niemand wist het, zelfs mijn toen beste vriendin niet. Gewoon, omdat ik niet wilde dat mensen daar allerlei projecties bij hadden of beledigd zouden zijn dat ze er niet bij waren en zo. Ik had een spijkerbroek aan en een of ander shirt, zoon in de buggy, dochter in mijn buik. Na het ja-woord had mijn toen nog niet ex, ouderlijke macht. Dat was de reden.
Ik ben ook gaan samenwonen omdat ik een gezin wilde en ik zag dat voor me als een stel met kinderen. Het leven heeft die perceptie al lang geleden ingehaald. ;)
Toen ik nog heel klein was wilde ik niet trouwen. Dat zei ik ook tegen mijn moeder. Ik was toen 4. Ik ben daar eigenlijk ook geen mens voor. Nu zou ik dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Ik ben geen mens voor een traditionele relatie. Wat ik wil laat zich het best omschrijven als een LAT-relatie.
Natuurlijk weet je nooit hoe het leven loopt. In de eerste plaats heb je voor zulke dingen een partner nodig en het zal heel moeilijk zijn iemand te vinden waarmee ik compatibel ben. In de tweede plaats weet ik niet of ik zou gaan samenwonen als die partner dat erg graag wel zou willen. Al moet dat financieel dan ook te doen zijn, want ik heb WMO en de eigen bijdrages zijn als snel bijna een reden tot echtscheiding. ;)
Maar ik kan mezelf niet meer voorstellen in een samenwoonsituatie. Die 4-jarige Sandra had het goed begrepen.
Je kunt trouwens ook een soort trouwfeest houden zonder dat je wettelijk trouwt of gaat samenleven. Dat zou ik nog wel kunnen denk ik, als een partner dat graag zou willen. Dan heb je toch een ritueel feestje zonder dat je daar wettelijk een boel gedoe mee hebt.
Scheiden trouwens, was een justitieel trauma, maar dat had veel gemakkelijker gekund en veel sneller als mijn ex en zijn advocaat er niet zo'n vuil spelletje van hadden gemaakt. Ik vier nog elk jaar op de dag dat dat rond was stil voor mezelf een feestje. ;)
Citaat van: Koffie op januari 22, 2017, 02:05:16 PM
Toen ik nog heel klein was wilde ik niet trouwen. Dat zei ik ook tegen mijn moeder. Ik was toen 4. Ik ben daar eigenlijk ook geen mens voor. Nu zou ik dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Ik ben geen mens voor een traditionele relatie. Wat ik wil laat zich het best omschrijven als een LAT-relatie.
Wat precies is een LAT-realite? Ik heb er nog nooit van gehoord. :o
Het spijt me dat jouw huwelijk met jouw ex-man een teleurstelling was. De scheiding is voor mij een verdere reden om nooit te trouwen. Ik kan me voorstellen dat zo'n scheiding wel traumatisch en zwaar kan zijn.
Citaat van: Anthea op januari 22, 2017, 03:10:22 PM
Citaat van: Koffie op januari 22, 2017, 02:05:16 PM
Toen ik nog heel klein was wilde ik niet trouwen. Dat zei ik ook tegen mijn moeder. Ik was toen 4. Ik ben daar eigenlijk ook geen mens voor. Nu zou ik dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Ik ben geen mens voor een traditionele relatie. Wat ik wil laat zich het best omschrijven als een LAT-relatie.
Wat precies is een LAT-realite? Ik heb er nog nooit van gehoord. :o
Dat is een typisch Nederlandstalige afkorting ;D: het betekent 'Living Apart Together'. Mijn oom en tante zijn daarvan een voorbeeld. Ze hebben een relatie en zijn in die zin samen ('together'), maar ze wonen niet samen; ze wonen elk in een ander huis ('living apart').
Citaat van: Dutchamoeba op januari 22, 2017, 04:01:07 PM
Citaat van: Anthea op januari 22, 2017, 03:10:22 PM
Citaat van: Koffie op januari 22, 2017, 02:05:16 PM
Toen ik nog heel klein was wilde ik niet trouwen. Dat zei ik ook tegen mijn moeder. Ik was toen 4. Ik ben daar eigenlijk ook geen mens voor. Nu zou ik dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Ik ben geen mens voor een traditionele relatie. Wat ik wil laat zich het best omschrijven als een LAT-relatie.
Wat precies is een LAT-realite? Ik heb er nog nooit van gehoord.? :o
Dat is een typisch Nederlandstalige afkorting ;D: het betekent 'Living Apart Together'. Mijn oom en tante zijn daarvan een voorbeeld. Ze hebben een relatie en zijn in die zin samen ('together'), maar ze wonen niet samen; ze wonen elk in een ander huis ('living apart').
Oké, dankje voor je uitleg. Ik denk dat we Duitsers er geen vergelijkbare term voor hebben. :(
Voor mij zou zo'n LAT-realtie perfect zijn. ;D
Ik ben ook erg voor een lat-relatie! Ik ben geen mens om 24/7 mee samen te zijn :P
Ik heb er helemaal niets tegen. Al zie ik het mezelf niet zo snel doen - maar dat komt misschien ook wel doordat ik geen relatie heb ;)
Grappig, doordat het Living Apart Together is, dacht ik dat het een meer internationale term was. :)
Citaat van: Koffie op januari 22, 2017, 06:20:07 PM
Grappig, doordat het Living Apart Together is, dacht ik dat het een meer internationale term was. :)
Wellicht wordt deze term ook in het Duits gebruikt maar voor mij is het tot nu toe onbekend geweest.
Das weiß ik auch nicht, aber, ik habe gesucht und gefunden: http://www.mijnwoordenboek.nl/vertaal/NL/DE/latrelatie
Citaat van: Koffie op januari 22, 2017, 09:58:34 PM
Das weiß ik auch nicht, aber, ik habe gesucht und gefunden: http://www.mijnwoordenboek.nl/vertaal/NL/DE/latrelatie
Also doch! :D
Hoi iedereen ik ben nog steeds tijloboy alleen leek deze nickname mij beter. Wou toch beetje anoniem blijven enso.
Ja waarom trouwen mensen? Als ze 10 jaar later weer gaan scheiden. Vraag mij dit steeds sterker af. Serieus 9/10 vrienden van mij heeft gescheiden ouders. Iig in mijn sociale kringen is t meer dan normaal.