Ik ben een gezonde man van rond de veertig.
Meer dan 20 jaar woon ik samen met mijn aseksuele partner met wie ik twee kinderen heb.
Ze is een enorm lief mens en een goede moeder die veel voor anderen over heeft, maar op het gebied van seks is er weinig prijzend over haar te vertellen.
Waarom ik denk dat ze aseksueel is:
- Ze neemt/nam nooit het initiatief
- Ik hoor nooit een liefkozend of prijzend geluid van haar
- Alle avances die ik maak worden direct afgewezen
- Suggesties om nieuwe dingen te proberen zijn uit den boze
- Er is geen enkele vorm van genegenheid van haar kan
- Spontane seks bestaat niet in haar wereld
- Meer dan 1 keer seks per dag is nooit gebeurd
- Ze laat zich op geen enkele wijze betasten
- Ze kreunt nooit (moet daarom altijd lachen om de discussie omtrent gefakete orgasmes)
Ik ben de afwijzingen meer dan zat en voel me een enorme sukkel dat ik dit alles zomaar lijk accepteren.
Natuurlijk accepteer ik het niet, maar een aseksuele partner is funest voor het gevoel van eigenwaarde en duwt me in een negatieve spiraal van schaamte, frustratie en twijfel aan mezelf die moeilijk te doorbreken is. Menigeen zal zich dan ook afvragen waarom ik überhaupt nog bij haar ben gebleven.
Die vraag komt regelmatig ook bij mij bovendrijven.
Momenteel zijn mijn twee kinderen grootste factor. Daarna komt mijn absolute gebrek aan eigenwaarde.
Praten heeft weinig zinWe hebben het probleem vaak besproken en de eerste 15 jaar beloofde ze dat ze zich zou inzetten om ons seksleven te verbeteren. Daarna is deze bij een seksuoloog geweest die haar vertelde dat ze moest kiezen tussen alleen wonen zonder seks of doorgaan met onze relatie waarbij seks een rol speelt. Ze koos voor het laatste en tot nu toe is er eerder sprake van verslechtering in plaats van verbetering van ons seksleven.
We hebben nu gemiddeld 1 keer per maand geslachtsgemeenschap en dat is voor mij veel te weinig. Ik wil begeerd en verleid worden. Een passievolle omhelzing die eindigt in een bevredigende vrijpartij.
Ik ben haar altijd trouw geblevenScheiden zie ik nog niet zo zitten, maar af en toe droom ik er van om vreemd te gaan. Zoiets zou namelijk de spanning op onze relatie aanzienlijk verlichten.
Wat vinden jullie daar nou van?
Mijn mening? Ik denk dat jij moet kiezen; je gezin of je seksleven. Hou je genoeg van je vrouw? Probeer de klik te maken, leer ermee leven en kies voor de liefde. Kan je er niet mee leven? Ga dan uit elkaar en doe je goesting. Dit is waarschijnlijk heel naïef maar zo denk ik dan weer. Er zijn natuurlijk andere oplossingen. Als je vrouw ervoor openstaat, kan je het op een ander zoeken. Maar ga haar toch niet achter haar rug bedriegen, praat erover en wees eerlijk! Volgens mij moet je niet verwachten dat het nog zal veranderen. Als het zo lang aansleept en ze kan zich er niet toe brengen om seks te hebben, is het gewoon hoe ze is. Ze heeft blijkbaar toch moeite gedaan door naar een seksuoloog te stappen. Da's een hele grote stap geloof me maar.
Je moet wel weten; je vrouw houdt van jou en ze vindt je aantrekkelijk! Ze is gewoon aseksueel. Je zegt dat ze niet kreunt, normaal hé als ze er niet van geniet. En dat ligt niet aan je bedprestaties, ze vindt het gewoon niet leuk. Zou je dan liever hebben dat ze elke avond een toneeltje opvoert en met een vuil gevoel gaat slapen? Want zo voel je je op zulke momenten. Je zegt dat ze niet spontaan is en geen initiatief toont, ga jij spontaan naar de tandarts? Want zo leuk is het op de zwakste momenten. Je zegt dat ze geen genegenheid toont, als jij een intieme knuffel en een innige kus krijgt van haar dan krijg je toch zin? Dan moet ze je weer teleurstellen of iets doen serieus tegen haar zin. Je hebt echt geen idee hoe moeilijk het is... Volgens mij is het tijd voor een heel serieus en eerlijk gesprek en stop niet voor er een oplossing is gevonden.
In ieder geval veel succes, ik hoop dat jullie een oplossing vinden waar jullie allemaal gelukkiger van worden.
Weet zij dat jij het er zo moeilijk mee hebt dat je zelfs over vreemdgaan gaat dromen? Dat lijkt me wel essentieel.
Hallo Mark. Volgens mij ben je hier nieuw, dus krijg je een stukje :cake:
Misschien kan het je al veel voldoening geven door hier te lezen dat je niet de enige bent in deze situatie.
Verhalen genoeg, ook van 'de andere kant'.
Door het besef, dat het nooit 'beter' wordt, kan je misschien eens met de ogen van een 'vreemde' naar jullie relatie kijken.
Ziet het er uit of dat wel snor zit? Dan zullen jullie door te praten er achter moeten komen wat haar grenzen zijn, tot hoever je mag gaan.
Misschien dat ze dan wel iets van liefkozingen kan geven. Als ze maar weet, dat er dan niet 'iets anders' gevraagd wordt. :wave:
Welkom hier :cake:
Je zit in een lastige situatie. Als je vrouw echt aseksueel is dan is je situatie namelijk in verhouding eigenlijk best goed. 1 keer per maand is misschien wel meer dan waar veel andere partners van op hopen. 1 keer per maand is ook veel meer dan veel aseksuelen hier aan zouden kunnen. Het is heel dubbel, als je vrouw dus echt aseksueel is ben ik bang dat de situatie voor jou niet echt beter zal kunnen worden. De dingen die je vooral mist hebben met passie te maken die zij waarschijnlijk niet kent en nooit heeft gevoeld. Aan de andere kant komt ze jou heel ver tegemoet door toch 1 keer per maand seks te hebben terwijl zij daar misschien totaal geen behoefte aan heeft en misschien zelfs een afkeer van heeft. Wat dat betreft denk ik dat je dat juist moet zien als een bewijs van hoeveel ze wel niet van je houdt dat ze dat voor je over heeft.
Dit zijn slechts gedachten van mij. Ik weet niet hoe de situatie voor jouw vrouw precies is.
Om op je vraag terug te komen waarom je nog steeds bij haar bent: ik denk (en hoop) dat seks niet het enige is waarom mensen wel of niet bij elkaar blijven. Er zullen toch een hoop andere redenen zijn waarom je ooit met haar bent getrouwd? Ik wil het probleem zeker niet bagatelliseren, maar mocht 'alleen' de seks het probleem zijn, dan lijkt me jullie relatie toch wel de moeite waard om voor te vechten. Ik denk ook dat de anderen gelijk hebben dat je zeker niet achter haar rug om moet gaan, maar het kan misschien wel heel goed zijn om die ideeën en gevoelens op tafel te gooien zodat je vrouw echt begrijpt hoe moeilijk de situatie voor jou is.
Bedoel je trouwens 'dromen over vreemdgaan' dat je er over fantaseert, of droom je er écht over? :-\
Dag Mark,
Ook van mij een welkom. En weet dat je niet alleen bent, je verhaal is heel erg herkenbaar.
Citaat van: Jovi_Hobbes op september 29, 2010, 07:47:38 PM
Om op je vraag terug te komen waarom je nog steeds bij haar bent: ik denk (en hoop) dat seks niet het enige is waarom mensen wel of niet bij elkaar blijven. Er zullen toch een hoop andere redenen zijn waarom je ooit met haar bent getrouwd? Ik wil het probleem zeker niet bagatelliseren, maar mocht 'alleen' de seks het probleem zijn, dan lijkt me jullie relatie toch wel de moeite waard om voor te vechten. Ik denk ook dat de anderen gelijk hebben dat je zeker niet achter haar rug om moet gaan, maar het kan misschien wel heel goed zijn om die ideeën en gevoelens op tafel te gooien zodat je vrouw echt begrijpt hoe moeilijk de situatie voor jou is.
Ik kan natuurlijk niet in Mark zijn plaats antwoorden, maar ik kan wel mijn visie geven :
Seks is niet het enige waarvoor mensen samen blijven, jammer genoeg is het wel heel vaak, ik moet eigenlijk zeggen HEEL VAAK, de enige reden waarom mensen uiteen gaan. En bij velen "overkomt" het hun gewoon, voordat ze het zelf door hebben. Het klikt thuis niet meer in bed, je belandt eens toevallig in een ander bed en hopla, een nieuwe wereld gaat voor je open. Daar krijg je wel de genegenheid waar je zo naar hunkert, daar vind je wel bevrediging, daar doe je zelfs dingen waar je thuis nog niet van durft dromen. En de eerste stap is gezet. Als je nog niet goed thuis bent verlang je al terug naar dat andere bed en binnen de korste tijd zijn er twee (of drie) opties : je kiest zelf voor het nieuwe leven, of je partner ontdekt het en zet je aan de deur of trapt het zelf af (of de derde optie : het stopt toch weer om één of andere reden en je blijft gewoon thuis).
Ik denk dat Mark zelf ook aangeeft waarom hij nog thuis is : om voor zijn kinderen een zo normaal mogelijk gezinsleven te geven. Want je kan het draaien en keren hoe je wilt : de kinderen zijn altijd het slachtoffer van de scheiding van hun ouders. En voor veel ouders is het geluk van hun kinderen toch nog belangrijker dan hun eigen geluk.
Maar echt alleen bij elkaar blijven voor de kinderen lijkt mij toch ook niet goed, niet voor de ouders maar ook niet voor de kinderen. Dan kun je beter allebei je eigen weg gaan maar wel zorgen dat het onderlinge contact goed blijft zodat de kinderen er zo min mogelijk last van ondervinden.
Je uitleg is heel duidelijk, maar ik neem aan dat er veel redenen waren waarom Mark en zijn vrouw ooit zijn getrouwd. De vraag is dus: zijn die er nog en zijn die de moeite waard om voor te vechten?
Oh, maar ik ken een voorbeeld waar er voor de kinderen (en misschien ook voor de mama) geen vuiltje aan de lucht is. Voor hun is het echt het schoolvoorbeeld van een ideaal gezin.
En inderdaad, er zullen voor Mark veel redenen geweest zijn om met zijn vrouw te trouwen. Maar ik kan me best voorstellen dat de dagelijkse afwijzing zo frustrerend en vernederend geworden is, dat voor hem alle positieve aspecten helemaal verdwenen zijn. En toch blijft hij vechten, want hij zegt zelf dat hij (nog) niet wil scheiden, hij droomt alleen maar van vreemdgaan en zoekt op die manier een oplossing voor zijn probleem.
Als eerste; welkom! :cake:
In reactie op je verhaal. Ik ben een Kopp kind. Oftewel een Kind van een Ouder met Psychische Problemen. In mijn geval was mijn moeder depressief.
Nu ben ik 26. Ik ben in therapie vanwege mijn eetprobleem. Ik durf niet genoeg voor mezelf op te komen, eet mijn frustraties en verdriet weg, zoals mijn moeder ook al haar frustraties en verdriet wegschoof, opkropte etc. Ik ben soms negatief ingesteld en kan wantrouwend zijn naar andere mensen, omdat mijn moeder dat ook was. Ze kon zichzelf niet eens vertrouwen, laat staan anderen. Ik heb dus van mijn moeder geleerd op een negatieve zelfdestructieve manier te leven. Als ze dat zou weten, zoals ik het nu zeg, dan weet ik zeker dat dat niet het voorbeeld is dat ze haar kinderen had willen geven.
Jij hebt nu de keuze. Is dat het voorbeeld dat je je kinderen wilt geven? Is jouw leven het leven waarvan je wilt dat je kinderen het ook gaan leiden? Als je dat niet met JA kun beantwoorden, dan zul je dingen moeten veranderen om je kinderen te laten zien dat jij en dus ook zij meer waard zijn dan een leven dat je ontevreden en depressief maakt. Je zult er iets aan moeten doen. Niet eens voor jezelf, maar voor je kinderen! Geef hen het goede voorbeeld! En dat kun je! Het gaat om je kinderen. De liefste en meest onschuldige wezens op deze aardbol. Je kinderen die niets anders verdienen dan ouders die het allerbeste van henzelf geven. En dat ben JIJ! Want jij bent hun vader en niemand kan jou vervangen! Ze houden van jou, hun vader en willen alles wat ze moeten weten van jou leren. En dus heb je iets te doen. En je kunt het! Je houd van je kinderen en je liefde voor hen zal je helpen de beste vader te worden die jij kan zijn. Dus ga ervoor. Ga voor het geluk in je leven en laat je kinderen zien dat geluk het waard is om voor te vechten!
Beste Mark,
hoe herkenbaar. Ikzelf bijna 25 jaar getrouwd met een lieve vrouw maar met een zeer laag libido. Asexueel is geen libido maar jouw en mijn vrouw hebben een zeer laag libido. Wat doe je eraan? Niets, want ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is. Alleen blijf je als sexuele partner gefrustreerd achter. De vragen van waar je gefaald hebt, hoe kan je het verbeteren blijven je achtervolgen.
Hoe herkenbaar je steeds groeiend verlangen naar een andere partner. Ook ik droom van een beter sexueel leven. Asexuele partners onderschatten de druk die je ervaart om steeds op je tippen van je tenen te lopen. Om steeds je eigen gevoelens te onderdrukken. Ikzelf ben er aan onderuit gegaan. Ik zat en zit nog steeds in een depressie.
Hoe herkenbaar dat je probeert je kinderen en je vrouw te sparen. Je kinderen zijn gelukkig, je vrouw is gelukkig en jij zou dat geluk zo maar teniet doen door je eigen verlangen door te drukken. Egoïstisch toch of niet?? Ik begrijp je frustraties en tegelijk je lokroep naar een bevredigend sexleven.
Ikzelf ben bij een psychiater beland want ik weet het echt niet meer. Moet ik mij ophangen, moet ik alles achter laten om mijn verlangen te bevredigen of doe ik het stiekem achter de rug om. Het enige dat eerlijk is, volgens mij, dat er openlijk gesproken wordt dat er extra relatie komt. Dat zou eerlijk zijn voor iedereeen. Dat is de theorie maar of dit ook kan, dat denk ik niet.
Dus zullen we ons maar ophangen. :78:
YM
Doe dat maar niet. :knuffel:
Ik weet dat het frustrerend is voor de seksuele partner. Ik vind het zelf soms net zo frustrerend dat ik er de oorzaak van ben.
Wat ik wel weet: ik zou miljoen maal (of nog vaker) liever hebben dat mijn partner tegen me zegt dat hij er een relatie bij wil hebben, dan dat hij zelfmoord zou plegen.
Ik denk, dat in goed overleg de keuze wel makkeijker wordt: een seksvriend/-in of uiteindelijk zelfmoord plegen. :-\
Citaat van: Ereinion op oktober 08, 2010, 04:10:31 PM
Ik weet dat het frustrerend is voor de seksuele partner. Ik vind het zelf soms net zo frustrerend dat ik er de oorzaak van ben.
Dank voor de knuffel.
Ik heb heel veel begrip voor mijn vrouw en ik weet dat ze heel veel van me houdt en ik weet dat ze weet dat ik haar graag zie. Uiteindelijk heb ik na al die jaren begrepen dat ze zo in elkaar steekt en dat er geen "next level" of geen verbrogen agenda is. Het moet ook erg zijn om te weten dat je (a)sexualiteit de andere pijn doet vooral als je van de andere zielsveel houdt. Dt is echt Kafka.
We zijn begin van dit jaar nog naar een sexuologe geweest en ze doet inspanningen maar als het niet kan, kan het niet. Helaas ben ik uiteindelijk zo gefrustreerd geraakt dat ik nu niets meer kan. Dat mag je vrij letterlijk verstaan. Ik blokkeer, ik ben het nu die haar afwijs. Begrijpe wie begrijpe kan. Nu loop ik depressief rond omdat enerzijds ik weet dat het nooit zal veranderen en anderzijds omdat ik haar afwijs wat dan haar weer frustreert. Als je spreekt van de regen in de drup geraken.
Dat men dan droomt van vreemdgaan is normaal. Dat je droomt van wilde avonturen is normaal. Alleen stel ik vast dat zelfs die dromen vervliegen. Vreemdgaan, extra relatie, dames van de betaalde liefde, dit zijn allemaal opties. Bespreek het met je partner maar neem ze aan.
Ik heb geen opties meer. :banghead:
YM
Je hebt wel een optie! Alleen dan moet je leren los te laten. En dat is nogal moeilijk. En dat is bij haar weggaan en een nieuw leven beginnen.
Alleen dat betekend dat je haar dus helemaal moet loslaten om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen.
Je moet dan niet verwachten dat het dan zomaar heel snel met iemand anders een sprookje wordt. Maar die optie is er wel!
Nogmaals dit is erg moeilijk. Alleen dat is een touw om je nek hangen en van het trappetje springen ook :-\
Die sexuologe, wat is dat frusterend voor haar geweest :o. Zo'n deskundige die dacht haar wel even te genezen. En dat noemt zich een deskundige :-\
Moeilijk :knuffel:
Absoluut niet.
De seksuoloog heeft vrij snel ingezien dat het zoiets niet kan aangepast worden. Alleen een paar technieken proberen bij te brengen zodat als we vrijen toch nog iets van te maken valt.
Helaas ben ik zelf zo gefrustreerd geraakt dat ik al meer dan 3 jaar zelf niet meer kan klaarkomen met haar. Ik blokkeer als we vrijen. Een erectie tot daar toe maar klaar komen gaat niet meer. Ik vind dit dubbel erg voor mij. Als we dan toch eens vrijen, dan gaat het niet meer. Erg voor mij maar ook erg voor haar want ze doet dan eens haar best en als resultaat: :78:.
De seksuoloog bezoeken we niet meer want uiteindelijk heeft zij geen probleem doch ik wel. De omgekeerde wereld dus. :klap:
Ik ga nu naar een psycholoog omdat ik geheel gefrustreerd ben. Ik ben helemaal geobsedeerd door dit fenomeen dat zelf mijn werk eronder lijdt. Wat een mens toch lijden kan. Maar als ik beter wordt, dan wil ik uiteindelijk meer seks en dan zal dan niet gaan. Dus is dit een vicieuze cirkel aan het worden. Ik ga er gewoon aan ten onder.
Niemand kan mij helpen. Alleen vluchten uit deze wereld.
YM
Ik ben momenteel nogal druk aan het lezen op een ander forum.
En daar is het de gewoonste :-\ zaak van de wereld, dat iemand er een SV bijneemt.
Al lezende begreep ik, dat dat dus een SeksVriend(in) is. Puur en alleen voor de lust.
Bij de meeste stellen gaat dat goed, in overleg, en anderen houden het liever geheim voor hun vaste partner.
Het is maar nét hoe jij denkt, dat je vaste partner er op zal reageren.
Misschien moet je je er ook eens in gaan verdiepen?
Lezen erover is nog niet ook écht WILLEN, hoor.
(en ik vind het iig jammer, dat je niet meer klaar kunt komen. Masturberen lukt je ook niet?)
Ik herken een groot gedeelte van het verhaal van YM. Een groot verschil is wel dat ik niet overweeg uit het leven te stappen. En YM zou dat ook best schrappen als mogelijke optie. Want je wil niet dood ! Je wil een oplossing voor je probleem, en er zijn andere oplossingen.
Citaat van: Mannetje op oktober 09, 2010, 08:56:31 AM
Je hebt wel een optie! Alleen dan moet je leren los te laten. En dat is nogal moeilijk. En dat is bij haar weggaan en een nieuw leven beginnen.
Alleen dat betekend dat je haar dus helemaal moet loslaten om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen...
Het probleem is waarschijnlijk dat YM heel goed weet dat als hij zijn gezin verlaat, het hele gezin hieronder zal lijden. En hij houdt waarschijnlijk nog zoveel van zijn vrouw en kinderen dat hij hun geen verdriet wil doen, want hij kan zelf niet gelukkig zijn als hij weet dat (ex-) vrouw en kinderen ongelukkig zijn. Tenminste, zo zie ik het toch. YM mag me verbeteren als het voor hem anders is.
Maar, YM, als je uit het leven zou stappen zullen de achterblijvers ook ongelukkig zijn, en op dat moment kan je daar niets meer aan veranderen. Dus als het toch zo diep zit, kan je beter Mannetje zijn advies volgen en een nieuw leven beginnen. Dan heb je wel nog de mogelijkheid om het toch zo aangenaam mogelijk te maken voor ex en kinderen, en zal je misschien zelf ook gelukkig zijn.
Of anders Ienepien haar advies volgen en al dan niet in overleg een Sexvriendin erbij nemen. Of af en toe eens betalen om te ontspannen (het zal beterkoop zijn dan de Psycholoog en/of sexuoloog, en zeker beterkoop dan scheiden).
@ Ienepien : op welk forum lees je over die SV's ? Misschien biedt dat forum wel een oplossing ?
Mijn collega heeft het ook klote thuis. Ik weet dat hij gewoon thuis blijft vanwege de kinderen. Het is even door de zure appel heen bijten.
En ik weet ook dat hij wel eens stiekem op stap is met een ander. Doordat ik zijn situatie ken, geef ik hem groot gelijk. Als ik op een feestje met ze vrouw aan sta, heb ik absoluut geen schuldgevoel dat ik de klikspaan moet uithangen.
Het is ons "aangeleerd" dat we het altijd maar bij 1 moeten houden. Je ziet wat er van komt. Ik heb elders al een keer gepost dat het scheidingspercentage in Nederland 1 op 3 is.
Ik heb oprechtheid hoog in het vaandel staan, maar in deze situatie zeg ik > kijk eens verder of er niet een leuke vrouw rondloopt om het leven wat spannender te maken!
Gewoon mondje dicht. Dan is iedereen allemaal een stuk gelukkiger dan nu!
Maar als hij het thuis zo slecht heeft bij zijn vrouw, is hij dan niet net zo slecht bezig door haar te bedriegen? Dat is een pot verwijt de ketel. Dan zou ik gaan voor openheid en eerlijkheid en gewoon aangeven dat het zo niet gaat en dat er dingen moeten veranderen. Samen. En lukt dat niet, dan doe je het maar alleen... door weg te gaan inderdaad en er op die manier nog helemaal voor de kinderen te zijn. Zorgen dat ze altijd langs kunnen komen, dat je er bent op belangrijke momenten in hun levens etc.
Citaat van: Pinkeltje op oktober 23, 2010, 04:09:21 PM
Maar als hij het thuis zo slecht heeft bij zijn vrouw, is hij dan niet net zo slecht bezig door haar te bedriegen? Dat is een pot verwijt de ketel. Dan zou ik gaan voor openheid en eerlijkheid en gewoon aangeven dat het zo niet gaat en dat er dingen moeten veranderen. Samen. En lukt dat niet, dan doe je het maar alleen... door weg te gaan inderdaad en er op die manier nog helemaal voor de kinderen te zijn. Zorgen dat ze altijd langs kunnen komen, dat je er bent op belangrijke momenten in hun levens etc.
CiteerCitaat van mijzelf :
Het probleem is waarschijnlijk dat YM heel goed weet dat als hij zijn gezin verlaat, het hele gezin hieronder zal lijden. En hij houdt waarschijnlijk nog zoveel van zijn vrouw en kinderen dat hij hun geen verdriet wil doen, want hij kan zelf niet gelukkig zijn als hij weet dat (ex-) vrouw en kinderen ongelukkig zijn.
Mijn gedachtegang is de volgende : oftewel blijf ik thuis en probeer ik gelukkig te zijn. Ik ben het op veel momenten niet (op andere momenten wel), maar voor mijn gezin is er niets aan de hand en (bijna) iedereen is gelukkig. Als ik zou weggaan is mijn gezin ongelukkig, vind ik misschien wel geluk in een nieuwe relatie, maar ben ik nog steeds ongelukkig omwille van de sitautie waarin ik mijn gezin gebracht heb.
Ik denk overigens dat YM zijn vrouw goed weet dat hij met een torenhoog probleem zit. Je gaat niet voor de lol naar een psycholoog en een sexuoloog. Maar zij zal wel denken dat hij ermee moet leren leven, eraan zal wennen, zich erover zetten, of weetikveel.
Ik wil niet spreken voor YM, maar als ik mijn situatie bekijk is er volgens mij binnen de relatie geen oplossing meer, daarvoor is het te ver gekomen. Om zichzelf te wapenen tegen de constante afwijzing en bijgevolg vernedering, heeft hij een beetje een afkeer van haar ontwikkeld. Daardoor lukt het bij een sporadische poging niet meer. Daarbij zal zij er nooit meer in slagen hem het gevoel te geven dat ze er zelf echt wel zin in heeft. Ook dit heeft een nefaste invloed op de kwaliteit van het vrijen als er toch al eens iets gebeurt. En als hij toch opgewonden geraakt, is hij -gezien het superhoog verlangen- ook meteen aan zijn hoogtepunt. Bij een gewone relatie is dit op zich geen probleem, men herbegint gewoon en de tweede keer lukt het beter. Maar bij dit soort relaties vindt zij dat ze prachtig werk geleverd heeft, en dat was het dan weer voor de komende weken, maanden,...
Hier word ik heel verdrietig van.................en weet even niks meer te zeggen. :'(
Ik had beloofd (of eigenlijk is er gevraagd) om een link naar dat forum, maar ik denk, dat ik dat nu effe niet meer kan vinden.
Misschien morgen........................ :(
Het is echt onzin. Kinderen weten precies of hun ouders gelukkig zijn of niet. Mijn moeder is al depressief van voor mijn geboorte en ik heb het altijd geweten. Niet dat het zo heette, maar ik wist wel dat ze niet gelukkig was en daar draag ik nu nog de gevolgen van. Als een scheiding haar zou helpen gelukkiger te worden, dan had ze dat moeten doen. Voor ons. Zodat wij het voorbeeld krijgen van hoe we gelukkig kunnen zijn. Nu krijgen die kinderen het voorbeeld dat, hoe ongelukkig ze zelf ook zijn, dat ze omwille van andere gewoon maar in dat ongeluk moeten blijven hangen. Dat is tenslotte het voorbeeld dat ik heb gehad. En nu, ik ben 26, heb een eetstoornis ontwikkeld, ben al aan de antidepressiva geweest en zal nu een jarenlange behandeling ondergaan om er vanaf te komen. Dat gun je je kinderen toch ook niet. En wellicht dat weggaan hetzelfde effect zal hebben, maar dan heb je in ieder geval iets geprobeerd.
Maar goed... zo zie ik het. Met vreemdgaan los je niets op, maar maak je er alleen maar een probleem bij. Kinderen voelen het aan en die leren dat het goed is je partner te bedriegen en daarover te liegen ook nog eens. Dat wil je je kinderen toch niet leren?
Note: Mijn broer trouwt nu met een vrouw omdat zij het wil. Ze proberen nu kinderen te krijgen omdat zij dat wil. Mijn broer heeft altijd gezegd dat niet te willen. Als ik daar ben maken ze regelmatig 'grappige' ruzies waarvan je voelt dat er waarheid in zit. Mijn zus woont nu samen met een jongen die zij constant op de kop geeft over alles wat hij doet (heey, dat lijkt bij beiden wel op mijn moeder die mijn vader altijd afzeikte) en ik geloof er geen snars van dat ze gelukkig zijn in hun relatie. Maar ja, ze weten niet beter. Dat is het enige voorbeeld dat ze ooit gekregen hebben. Door dat voorbeeld ook aan jou kinderen te geven, is er een grote kans dat hun relaties straks ook zo eindigen. Is dat iets wat je graag wilt? Ik denk dat dat hetgene is waar je over na moet denken... ongeacht wat je voor jezelf wilt. Ik denk alleen dat je, door jezelf geluk te gunnen, je dat ook je kinderen per direct gunt. Ook al zal het in het begin echt wel even moeilijk zijn. Daar moeten jullie samen doorheen. Maar het zal jullie alleen maar sterker maken.
Doordat de man seksueel bevredigd wordt, zal hij toch gelukkiger zijn?
En dat straalt weer af op zijn vrouw en kinderen.
Dat is dan toch alleen maar een win-win-situatie? Of zie ik dat nu verkeerd? :-\
Toch maar even een link hier.
http://forum.viva.nl/forum/Seks/Slapende_lust_liefde_en_seks_oorzakengevolgen/list_messages/90125/37
Misschien brengt het Ym of Steentje op andere gedachten.
Je kan ook andere onderwerpen zoeken op dat forum. (ook zonder ingelogd te zijn) :wave:
Edit: ook deze nog gevonden, misschien ook interessant. http://www.liefdedelen.nl/polyamorie/de-monogame-partner/
Wordt hij daar gelukkiger van op de lange termijn? Hoe lang zal dat verborgen blijven en wordt zijn probleem dan ineens haar probleem. Hij gelukkig, zij ongelukkig omdat iemand (wie dan ook) haar verteld wat er gaande is. Dan verschuift het probleem dus (nu is moeder ongelukkig) en hebben de kinderen er nog steeds last van. Ik ben echt van mening dat eerlijkheid en openheid het beste werkt. Een eerlijk gesprek aangaan over hoe de beide partners zich voelen in de relatie, wat ze graag anders willen zien en als dat onmogelijk is zichzelf afvragen of ze daarmee kunnen leven en zo niet daar je conclusies uittrekken. Even serieus, ik heb regelmatig hier een aseksueel horen zeggen dat zij haar man niet ongelukkig wil maken, maar niet voor hem bij hem weg kan gaan. Maar als hij dat zelf doet zullen ze wel even verdrietig zijn, maar het wel begrijpen. Juist omdat het is besproken op een open en eerlijke manier. En als ook duidelijk wordt gemaakt naar de kinderen toe dat papa en mama alles hebben geprobeerd, maar dat het niet werkte, zullen ze dat heus (uiteindelijk) wel begrijpen. Zeker wanneer de verstandhouding erna dus goed blijft. Maar als je je partner gaat bedriegen, zal hij of zij je ook niet meer vertrouwen wanneer je uiteindelijk wel de waarheid verteld. Dan is het dus al te laat. En daarom denk ik dat liegen en bedriegen enkel een averechts effect heeft en het probleem enkel voor zich uit geschoven wordt. En de kinderen worden er dus ook niet mee geholpen, want ook zij zullen heus wel aanvoelen dat een ouder ergens anders de lol vandaan haalt en zo dus leren dat liegen en bedriegen oke is. En wie wilt zijn kinderen dat nu leren?
Zoals ik al zei... ik heb het echt altijd geweten van mijn moeder en ik ken genoeg kinderen die weten dat hun ouders hun gerief ergens anders haalden zonder dat hen dat ooit is verteld. Kinderen zijn erg gevoelig en pikken dat ook wel op. Als kind zijnde kunnen ze er misschien nog geen naam aan geven, maar als ze volwassen zijn snappen ze echt wel wat er is gebeurt. Nogmaals, wil je dat voorbeeld geven aan je kinderen?
Ik ben het met je eens, Pinky.
Een SV kan best een oplossing zijn, maar bespreek het in ieder geval. Ondanks alles heeft je partner er recht op om niet voorgelogen te worden. Ook vraag ik me af hoe gelukkig je zelf wordt van dat stiekeme gedoe. Het zal in het begin wel spannend zijn, maar daarna zal het ook zijn tol eisen.
Oh ja, er zijn relaties waarin het werkt en het kan in alle openheid. Dan is het geen enkel probleem. Dat juich ik alleen maar toe als dat een oplossing is voor beide partners. Dat is ook een vorm van de openheid en eerlijkheid waar ik het over heb.
Op die link die ik heb gegeven is een man, die gisteravond voor het eerst buiten de deur heeft ge****
Hij spreekt er heel respectvol over, en weet nu zeker, dat hij datgene mistte in zijn huwelijk.
Hij voelt zich heel gelukkig nu, en denkt, dat dit de oplossing is.
Nou, als we toch bezig zijn wil ik ook wel even mijn mening geven: Ga uit elkaar! Van diep ongelukkig zijn wordt je gezin niet beter! Je hebt er alle recht toe, en een scheiding hoeft echt een goede relatie met de kinderen en je ex niet in de weg te staan. (Misschien is dat laatste in sommige gevallen lastig, maar als die oprecht van je houdt moet die toch ook het beste met je voor hebben en toegeven dat het 'beter zo' is, lijkt me zo.)
Een 'S'-vriend(in) erbij is misschien een goed alternatief, mits de echtgeno(o)t(e) op de hoogte is, en jullie het erover eens zijn dat het de situatie leefbaarder maakt. Het stiekem doen en dan betrapt worden: Dáár lijdt een gezin pas onder. (Ik weet hoe het is.)
Citaat van: Ienepien op oktober 24, 2010, 01:03:25 PM
Doordat de man seksueel bevredigd wordt, zal hij toch gelukkiger zijn?
En dat straalt weer af op zijn vrouw en kinderen.
Dat is dan toch alleen maar een win-win-situatie? Of zie ik dat nu verkeerd? :-\
Ja en Neen...
De bevrediging is heel zeker een enorme verademing. Maar nu duikt het schuldgevoel weer op. Want ondanks het feit dat ik vind dat iemand die op zijn honger blijft zitten het volste recht heeft om elders te gaan, is er toch nog de maatschappelijke afkeuring waardoor er toch weer een schuldgevoel is.
Ik heb ook de link eens bezocht en las het verhaal van die man. Nu is het afwachten of hij op termijn nog gelukkig is met deze oplossing. Ik moet wel nog wat tijd vinden om wat grondiger te gaan lezen.
@pinkeltje : Ik ben het absoluut met je eens dat de kinderen de sporen meedragen van de miserie die ze thuis gezien hebben. Ik heb ook voorgaande posts van jou gelezen en ik begrijp heel goed dat jij geen gemakkelijke tijd meegemaakt hebt (en nu nog).
Maar ik ben ervan overtuigd dat niemand uit mijn omgeving, dus ook mijn kinderen, merken dat er iets aan de hand is. Dus (voorlopig) denk ik dat in mijn geval mijn oplossing nog de beste is.
Citaat van: Drisos op oktober 25, 2010, 12:02:13 AM
...een scheiding hoeft echt een goede relatie met de kinderen en je ex niet in de weg te staan... (Ik weet hoe het is.)
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders. En ik heb me altijd voorgenomen dat ik mijn kinderen nooit, NOOIT, in dezelfde situatie zou brengen als die waarin mijn ouders mij gebracht hebben. Want tot vandaag draag ik de littekens (figuurlijk) van hun scheiding, hun huwelijken met respectievelijk mijn stiefvader en stiefmoeder, en alle ellende die dat heeft meegebracht. Ook dit zal natuurlijk in elke situatie anders zijn, maar je kan nu eenmaal niet voorspellen hoe het gaat uitdraaien. We zijn nu misschien wel een beetje off-topic aan het gaan, maar in alles wat ik doe en niet doe, is de wetenschap dat de kinderen altijd het slachtoffer zijn van de scheiding van hun ouders, een beslissende factor.
Citaat van: Steentje op oktober 25, 2010, 12:15:06 AM
Maar ik ben ervan overtuigd dat niemand uit mijn omgeving, dus ook mijn kinderen, merken dat er iets aan de hand is. Dus (voorlopig) denk ik dat in mijn geval mijn oplossing nog de beste is.
Dat dacht mijn moeder dus ook. Ze was dan ook hoogst verbaasd toen ze het me vertelde en ik zo zei, ja weet ik. En toen ze vroeg hoe lang ik al dacht dat ze depressief was zei ik 'weet ik niet... zolang ik me kan herinneren'. Toen was ze pas echt verbaasd en denk ik ook dat ze zich doodschaamde. Ze dacht echt dat ze haar depressie heel erg goed voor ons en de rest van de omgeving verborgen had gehouden. Niet dus.
Ik bedoel er dus mee te zeggen dat kinderen vaak veel beter weet wat er speelt dan dat ouders denken. Kinderen zijn er ook goed in hun mond dicht te houden. Dat hebben ze namelijk van hun ouders geleerd. Die praten er tenslotte ook niet over (waar ze bij zijn). Dus steentje... ik denk dat er een grote kans is dat je het daar mis hebt. Ik was in mijn gezin namelijk niet de enige die het allang wist. De reactie van mijn broers en zus waren ongeveer gelijk.
verwijderd door gebruiker.
Silver, het spijt me echt voor je dat het in je relatie zo gelopen is.
Maar ik wil er een paar dingen over zeggen.
Je woorden 'Helaas voor ons mannen' gaan de mist in. Het zou beter zijn als je voor jezelf spreekt: 'helaas voor mij.'
'Wij mannen' bestaan niet. Ik ben ook een man, en ik voel me niet aangesproken door je uitroep.
Verder is er hier op het forum wel degelijk begrip voor degene die 'wel iets wil'. Niks doodvallen. Ook jij bent welkom hier, en je mag je hart hier luchten, want ik begrijp dat het je hoog zit. Maar niet door alles over één kam te scheren, alle aseksuelen zwart te maken, of je partner af te doen met traag onwillig seksueel lui.
Ik nodig je uit om in gesprek te blijven, maar dan op een gezonde, menselijke manier. :handschudden:
Wat ontzettend naar voor je dat je het zo ervaart dat er geen begrip is voor mensen die wel seksueel zijn. Ik hoop dat je op een wat rustiger moment de topics eens echt kunt lezen en hopelijk voel je je dan op het forum minder afgewezen. Je bent in elk geval welkom, maar ik sluit me wel bij Edewecht aan. Juist de respectvolheid staat hier erg voorop, zodat het voor iedereen, seksueel en aseksueel, een plaats blijft waar we zonder elkaar zwart te maken met elkaar in gesprek kunnen zijn.
Ik begrijp wel je frustratie en die mag je zeker kwijt, maar ik vind het dan prettig als je het bij jezelf houdt en bij je gevoel.
verwijderd door gebruiker.
Ik ben blij dat je nog terug bent gekomen en wat nuanceringen aanbrengt. En ik kan me ook wel je frustratie en je kwaadheid voorstellen. Je bent met een heel andere verwachting aan je huwelijk begonnen.
Overigens voor ik verder ga: we weten uiteraard niet of je vrouw aseksueel is of dat er andere redenen zijn waarom ze liever geen seks heeft. Dat kan zij alleen bepalen en dat ligt soms heel duidelijk, maar niet altijd. Het kan zijn dat er bij jouw vrouw andere dingen meespelen, mist zij ook weer andere dingen in jullie relatie, waardoor jullie niet op een lijn zitten en zij geen zin meer heeft. Of heeft ze dingen meegemaakt die maken dat ze geen seks wil.
Natuurlijk zou het heel fijn zijn als je aan het begin van een relatie kunt vertellen dat je weinig of geen behoefte hebt aan seks of dat je aseksueel bent. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik wilde het graag willen. Ik wilde graag een partner en ik heb mijn best gedaan seks nodig te vinden. Daarmee heb ik om te beginnen mezelf een rad voor ogen gedraaid en mezelf kwaad gedaan, maar ik kon daardoor ook niet eerlijk zijn tegenover partners. Ik wist ook niet van het bestaan van aseksualiteit en het valt ook niet perse samen met een verminderd libido, dus ik wist niet in welke richting ik het zoeken moest.
Met name met een partner ben ik enorm over mijn grenzen gegaan, om hem tegemoet te komen (ik heb zelden seks geweigerd) maar ik kreeg letterlijk een blauw getrapte scheen onder tafel, omdat het niet gepassioneerd genoeg was. In die relatie begon ik ook door te krijgen dat seks voor mij gewoon geen noodzaak is. Ik ben het toen gaan benoemen als 'een taal die ik niet spreek'. Al deed ik erg mijn best die taal te leren, ik kreeg steevast op mijn duvel van mijn 'geliefde'. Voor mijn kant van de zaak was geen ruimte. Dat gold overigens niet alleen seks en erotiek, er was uberhaupt geen ruimte voor wie ik was.
Nu weet ik wel hoe het in elkaar zit, al weet ik niet altijd of ik 100% aseksueel ben, maar ik hoef mezelf nu niets meer wijs te maken, dus ik kan aan een volgende potentiële partner openlijk vertellen dat seks en erotiek voor mij geen belangrijke rol spelen in een relatie.
Dus, ik weet niet hoe het met jouw vrouw is gegaan. Ik kan dat niet invullen. Maar de verwachting om seksueel te zijn is zo algemeen en wordt ons zo de hele dag ingegeven, met elke reclame zo ongeveer en in seksuele voorlichting, dat het bijna niet mogelijk is om het niet te willen. En dat dat mag, dat je niet wilt.
Maar er is een behoorlijke kans dat ze niet aan jullie relatie is begonnen om je erin te luizen of jou je seksuele gevoelens af te leren.
Het lijkt me wel moeilijk om verder te gaan met zulke grote verschillen, zeker als het al zo'n gevoelig onderwerp is geworden dat het zo moeilijk en pijnlijk is voor beide partijen om er over te spreken. Misschien hebben jullie daar hulp bij nodig, maar stel dat je vrouw inderdaad aseksueel is, dan is het nog erg moeilijk om hulp te vinden die daarbij aansluit. Want aseksuelaiteit wordt lang niet altijd erkend.
Silver,
Allereerst: Fijn dat je terug bent gekomen en op een andere manier dan je eerdere berichten.
Zoals Koffie al aangaf kan alleen zij zelf bepalen of ze aseksueel is, als je dat daadwerkelijk vermoedt kan je haar misschien het best eens wijzen op deze site. Aseksualiteit is nog erg onbekend en zoiets over jezelf ontdekken kan op zich al een hele opluchting zijn. Het zal misschien niet direct de oplossing voor jullie probleem zijn maar het vinden van de oorzaak van een probleem is vaak belangrijk in het kunnen bepalen hoe (en òf) je het op kan lossen.
Bedenk hierbij wel dat aseksualiteit niet gaat om "geen zin hebben", "seksueel lui zijn" of "het niet prettig vinden" maar om het niet ervaren van seksuele aantrekking tot anderen, dit gaat vaak samen met een gebrek aan behoefte.
Bedenk ook dat het niet jouw probleem is, ook niet haar probleem maar jullie probleem. Voor zover ik uit je berichten kan halen hebben jullie op seksueel vlak een groot verschil in behoefte en daar zullen jullie samen tot een oplossing moeten komen.
Het klinkt misschien simpel maar dat is het niet, maar praat er over met elkaar zonder te beschuldigen en op zoek naar oplossingen. Wat kan wel ? Wat kan niet ?
Bedenk hierbij: Praten over problemen creëert problemen, praten over oplossingen creëert oplossingen !
Moedig dat je terug bent, Silver, en dat je je excuus maakt. Goed dat je de tijd hebt genomen om ons wat meer uit te leggen. Het is niet eenvoudig, zie ik.
Ik sluit me aan bij wat Koffie en AceVentura geschreven hebben.
Verder wil ik je wijzen op het board "Bekeken van de andere kant" - hier kunnen partners, familieleden en vrienden van aseksuelen terecht met hun verhaal en eventuele vragen.
http://asexuality.org/du/index.php?board=16.0
Je bent niet de enige man die tot wanhoop gedreven is door zijn situatie. Misschien kan dit je helpen.
Sterkte!
Hey Silver, fijn dat je nog gereageerd hebt
En ja, inderdaad, op het tijdstip half drie 's nachts kunnen wat emoties raar uit de hand lopen (mijn ervaring dan)
Ik zou je trouwens toch aanraden om te blijven proberen met je vrouw te
praten, en sowieso duidelijk maken dat je achter haar staat en nog van haar houdt ;) maar dat laatste zit wel snor denk ik
Misschien dat je het praten zelf (dat niet helemaal goed is gelopen, als ik je goed begrijp?) eens op een totaal andere manier kan aanpakken
Voorbeeld uit eigen dagelijks leven: mijn moeder geeft me altijd suggesties (ivm mijn trichotillomanie) - die goed bedoeld zijn, daar niet van - over wat ik nou dan eens kan proberen om dingen te verbeteren etc, terwijl het voor mij beter zou zijn als ze zou vragen HOE ze me kan helpen, zodat ik zelf met de suggesties kan komen.
Euhmm.... ik hoop dat je snapt wat ik bedoel...
Dat je misschien eens kan proberen je vrouw aan te sporen ZELF het initiatief te nemen met jou te praten (volgens mij zijn haar antwoorden een beetje verdedigend? wat denk jij?)
Ik hoop dat ik je zo een beetje kan helpen en ik wens je in ieder geval succes :)
Ik probeerde dit al een uurtje geleden te verzenden, maar er was iets mis met mijn verbinding of zo...
En ik zie dat er weer wat handige reacties bij zijn gekomen! Dus succes silver :)
verwijderd door gebruiker.
Ik kan het niet invullen. Ik weet niet wat maakt dat de drempel om seks te hebben voor jouw vrouw zo groot is, dat ze die stap niet meer kan/wil maken. In het ideale geval is er een compromis mogelijk, maar soms is er iets dat het zo beladen maakt dat dat niet (meer) kan. Ter vergelijking: als jij je doodziek voelt na een ijsje bij de Mac laat je het ook. Alleen zijn dat niet van die grote diepgaande levensdingen, ijsjes. ;)
Kinderwens kan maken dat ze zich (onbewust) eerder over de drempel heen heeft kunnen zetten, aangezien een kinderwens vaak enorm veel invloed heeft.
En wat het ook is, dat maakt jouw gemis niet minder. En de communicatie tussen jullie stokt. En ik ben geen relatietherapeut...
verwijderd door gebruiker.
Nogmaals, ik weet niet wat er aan de hand is waardoor jouw vrouw geen seks wil. Misschien is het zinvol haar op dit forum attent te maken en wie weet herkent ze zich erin (al ligt het lang niet altijd zwart-wit en is het antwoord niet altijd in een avondje gegeven).
Wat mij wel duidelijk lijkt is dat jullie op deze manier in een spiraal terecht zijn gekomen die jullie en jullie gezin niet verder gaat helpen. Niet alleen door de verschillen in seksbehoeftes, maar door jullie communicatie. Als jij niet dit - dan doe ik niet dat, werkt niet. Misschien is relatietherapie daarvoor wel een goed idee. Ik hoop van harte dat jullie allebei bereid zijn je schouders er onder te zetten, niet alleen voor jullie zelf maar ook voor het voorbeeld dat je daarin meegeeft aan de kinderen. En dat jullie samen een weg vinden, dingen uit kunnen praten, duidelijk kunnen maken, weer meer een eenheid kunnen zijn. Dat meen ik echt. En ik wens jullie daar alle goeds bij.
Hallo,
Een noodkreet... Want ik word langzaam gek van de frustratie ...
Kan het alles niet meer uit m'n hoofd zetten. Lees hier op het forum zoveel herkenbaars, maar zie geen uitweg meer!
(In tread: http://du.asexuality.org/index.php?topic=6001.0 - had ik m'n problematiek al eens eerder uiteengezet - als man samenlevend met mijn (veronderstelde) asexuele vrouw)
Klop hier weer es terug aan in een wanhopige poging want het laat me niet los...
?Dacht dat ik/we samen een compromis gevonden hadden... Dat o.a. Tantra / Sexologic Bodywork mij een uitweg zouden bieden. Mijn sexuele energie zou doen hervinden...
Mij gemoedsrust zou brengen! Maar niets hoor! Is allemaal nep, surrogaat.
Trajecten Sexuoloog / Psycholoog / Relatietherapeut... geen perspectieven!
ER IS GEEN OPLOSSING! (zeiden anderen ook al op dit forum)
Ik kan het niet meer aan ... wil eruit hier, wil "ene en meer! ook kunnen drinken", mij weer op het al eerder betreden desastreuze pad van het alcoholisme storten.
Ik word gek van het gemis van ook maar enige intimiteit / sexualiteit.
Word gek :banghead: van alle prikkels / verleidingen / van andere vrouwen...?
Ik dans het dan wel al eens stevig van me af - staccato moet m'n boosheid eruit, lyrisch wentel ik mij in eigen medeleven, in m'n slachtofferrol.
Ik ben echt wel bang geworden dat ik ongelukken ga maken ...
Waarom dit lijden? Hoe moet ik er verstandig me omgaan??
Ik ben het waard om te voelen en plezier te hebben en genot te beleven!
Ik wil m'n vrouw het ook niet aandoen haar te verlaten.
Ik weet het niet meer.........
Thx,
Citaat van: VAJRA op mei 20, 2018, 03:03:00 AM
Een noodkreet... Want ik word langzaam gek van de frustratie ...
Kan het alles niet meer uit m'n hoofd zetten. Lees hier op het forum zoveel herkenbaars, maar zie geen uitweg meer!
(In tread: http://du.asexuality.org/index.php?topic=6001.0 - had ik m'n problematiek al eens eerder uiteengezet - als man samenlevend met mijn (veronderstelde) asexuele vrouw)
Klop hier weer es terug aan in een wanhopige poging want het laat me niet los...
Wat vervelend dat de situatie zo veel frustratie oplevert, en dat je geen uitweg meer ziet.
Heb je haar wel eens iets over aseksualiteit of hier op het forum laten lezen om te zien of zij zich hier ook in herkent?
Citeer
ER IS GEEN OPLOSSING! (zeiden anderen ook al op dit forum)
Ik kan het niet meer aan ... wil eruit hier, wil "ene en meer! ook kunnen drinken", mij weer op het al eerder betreden desastreuze pad van het alcoholisme storten.
Ik word gek van het gemis van ook maar enige intimiteit / sexualiteit.
Word gek :banghead: van alle prikkels / verleidingen / van andere vrouwen...?
Ik dans het dan wel al eens stevig van me af - staccato moet m'n boosheid eruit, lyrisch wentel ik mij in eigen medeleven, in m'n slachtofferrol.
Ik ben echt wel bang geworden dat ik ongelukken ga maken ...
Waarom dit lijden? Hoe moet ik er verstandig me omgaan??
Er is inderdaad geen oplossing voor aseksualiteit. En als jullie behoeftes zo ver uit elkaar liggen dan is dat nog niet zo makkelijk.
Stel dat je de situatie even los mag laten, en je mag alles doen wat jij wilt. Wat zou
jij dan willen?
Citeer
Ik ben het waard om te voelen en plezier te hebben en genot te beleven!
Ik wil m'n vrouw het ook niet aandoen haar te verlaten.
Ik weet het niet meer.........
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je jezelf voor een keuze zet:
1) Bij je vrouw blijven, met het daarbij behorende gemis aan intimiteit/seksualiteit
2) Bij je vrouw weggaan, met alle gevolgen die dat heeft
Dat is nog geen makkelijke keuze.
Kan je voor jezelf eens nagaan wat beide keuzes je op zouden leveren? Dus wat zijn de positieve kanten van beide keuzes?
Hey VAJRA,
Ik vind je bericht eerlijk gezegd een beetje moeilijk te lezen. En ik snap niet waarom je gekozen hebt voor het topic 'Dromen over vreemdgaan', in plaats van door te gaan in dat andere topic. Allemaal niet zo erg, maar misschien zijn het redenen dat je weinig antwoorden krijgt. ;)
Als je met deze relatie jezelf drijft tot alcoholisme, denk ik dat je beter af bent zonder. Je wil het je vrouw niet aandoen haar te verlaten, maar bij haar blijven en permanent ongelukkig zijn of zelfs jezelf kapot maken met alcohol, dat is ook haar iets aan doen.
Ben benieuwd wat jullie hebben geprobeerd wat betreft 'Compromis', ik vind het moeilijk zelf korte, duidelijke tips te geven. Als je redelijk Engels kunt lezen, is dit topic (https://www.asexuality.org/en/topic/68752-sex-vs-masturbation/) vast interessant. Ik herinner me geen specifiek topic voor dit soort tips op het Nederlandstalige forum (al moet er haast wel een en ander te vinden zijn), en geen specifieke pagina op de wiki.
Succes/sterkte!