Seksueel ongevoelig?
Ieder mens heeft een amandelvormig orgaantje wat de Amygdala heet in de hersenen.
Het is de bedoeling van dat orgaantje dat het tussen de 12 en 22 jaar van iemand's leven de seksualiteit en de emoties laat ontwikkelen.
De pubertijd dus. Naast de lichamelijke veranderingen is dat deeltje essentieel voor het volwassen worden.
Bij sommige mensen wordt het echter niet 'wakker' en 'vergeet' het zijn 'werk' te doen.
Bij mij is dat het geval geweest. Ik zal nu niet ingaan op mijn bedenkingen hierover waarom het niet gebeurt is. Het feit ligt er.
Onlangs ben ik mijn mannelijke equivalent tegengekomen, en aan de hand van zijn beleving/bevindingen/ervaringen ben ik tot de volgende conclusie gekomen:
Bij ons beiden is de Amygdala alsnog zijn werk gaan doen ná het stoppen met anti-depressiva.
Mijn 'dingen die het niet deden': geen enkele lichamelijke opwinding, totaal niet snappen waar het allemaal voor nodig is, mijn lichaam reageerde nergens op.(op seks-gebied uiteraard)
Zijn 'dingen' : net hetzelfde, dus géén erecties, nog nooit gemasturbeerd, er niet mee bezig zijn, niet lichamelijk en ook niet in zijn gedachtes.
Op het gebied van emoties waren we beiden nogal vlak. Nooit uitbundig. Ook dat is nu veranderd.
De huisarts vertelt bij het aangaan van een anti-depressiva-traject altijd, dat het 'de boel' reset, en als een soort van schokbrekers dient om de pieken en dalen uit je gedachtes te halen. De boel resetten, dat is een belangrijk onderdeel gebleken.
Volgens 'kenners' kan een mens het manco van het niet-ontwikkelen van de amygdala NIET meer inhalen, maar ons beider ervaring is, dat het WEL kan. Al is het topsport, en heel hard werken, en heeeel veeeel geduld hebben. Zeer kleine stapjes vooruit.
Dit alles is MIJN waarheid, en niet ieder zijn waarheid uiteraard. Maar misschien dat er iemand zichzelf herkent in dit verhaal?
Leuk weer eens wat van je te lezen Ienepien :cheerleader:
Ik herken me niet in jouw verhaal, wel fijn dat je dit bij jezelf heb kunnen ontdekken en iemand hebt gevonden die het zelfde in elkaar zit :klap:
Wat ik wel vaker heb gehoord dat antidepressiva nooit maar 1 ding onderdrukken, en dus meerdere emoties onderdrukken. Leg ik dat naast jouw verhaal dat klinkt dat als meer onderdrukking van dingen die in de amygdala gebeuren, en dan past het allemaal wel mooi in elkaar.
Ik herken me ook niet in jouw verhaal. Ik heb ik=n het verleden wel verschillende soorten anti-depressiva gebruikt, maar ik ben tijdens of daarna niet 'reset' en gewoon mijn aseksuele zelf gebleven. :) Op mijn libido heeft het nooit invloed gehad overigens, mocht dat zijn waar je (ook) op doelt.
Maar altijd goed om te ontdekken hoe je zelf in elkaar zit. :)
Ik ben wel gaan nadenken door je verhaal. Probleem is alleen dat ik anti-depressiva wel nodig heb omdat ik al vier depressies heb gehad.
Dan is het misschien niet echt raadzaam er mee te stoppen om (eventueel) te testen of het bij jou ook zal werken.
Doe maar rustig aan en als het iets voor jou is, komt het op je pad. :handschudden:
De reden dat je nu aan de AD bent zal niet voor niks zijn.
Klopt. Maar ik hoop door goede therapieën in de toekomst wel met anti-depressiva te kunnen stoppen dus, wie weet.
Citaat van: Ienepien op maart 09, 2017, 04:43:08 PM
Seksueel ongevoelig?
Ieder mens heeft een amandelvormig orgaantje wat de Amygdala heet in de hersenen.
Het is de bedoeling van dat orgaantje dat het tussen de 12 en 22 jaar van iemand's leven de seksualiteit en de emoties laat ontwikkelen.
De pubertijd dus. Naast de lichamelijke veranderingen is dat deeltje essentieel voor het volwassen worden.
Bij sommige mensen wordt het echter niet 'wakker' en 'vergeet' het zijn 'werk' te doen.
Als ik dit zo lees is mijn amygdala ook nooit gaan werken. :o Ik heb nooit een puberteit gehad (alleen lichamelijk qua borstgroei en haargroei). Ik ben daardoor - voor mijn gevoel - nooit volwassen geworden. Voor mijn gevoel ben ik blijven steken op 17 jaar, qua psyche/geestelijk.
Daar heb ik in het verleden wel wat problemen mee gehad. Waaronder een actie op een werkplek waardoor ik op staande voet ontslagen ben. Een volwassene zou zoiets nooit doen, die zou het anders hebben opgelost.
En nog steeds gedraag ik me met sommige dingen jonger dan de 32 jaar die ik ben. :-X Hoewel het steeds beter gaat. Maar heel soms is er weer iets waarvan je zou kunnen zeggen: Dat behoort een 32-jarige niet te doen, eigenlijk....
Daarnaast zijn bij mij emoties ook anders ontwikkeld dan bij mensen die wel een normale puberteit hebben gehad. Ik had simpelweg vrijwel geen emoties. Naar nieuws op tv deed me helemaal niks. Een persoon overleden? Deed me niks. Ik heb nooit gehuild om m'n opa's en oma's...
Het enige waar ik toen om huilde was vanwege de depressie die ik had. Minutenlange huilbuien, waarbij ik nauwelijks adem haalde, in bed. Andere dingen waarbij anderen huilen? Nope, ik niet. Ogen zo droog als wat.
Pas nu begin ik enige emotie te krijgen, pas nu kan ik echt huilen om bepaalde dingen. Zo heb ik een paar dagen geleden m'n cavia's terug moeten brengen naar de opvang en ik mis ze echt, ook al is het beter zo. En vorig jaar is m'n hamstertje overleden en ik kreeg vochtige ogen toen ik hem uit z'n huisje had gehaald en hij voor me op een papiertje lag. En laatst bij zo'n natuurdocumentaire: een leeuwenwelpje wat de zwakste van de groep was en daardoor werd gepest door de anderen en niet mocht drinken bij de moeder. Hij kon de groep nauwelijks bijhouden. En toen inene bleef 1 ander welpje wél op hem wachten en daardoor de anderen ook... nou ik heb de ogen uit m'n hoofd gehuild. :'( Zo mooi vond ik dat.
Dit heb ik dus jaren gemist.
Maar ik heb nooit antidepressiva gehad. Dus dat kan bij mij niet de reden zijn dat ik nu steeds meer gevoel begin te krijgen.
Niet kunnen huilen en/of nauwelijks emoties kunnen voelen kunnen ook symptomen van een depressie zijn, ik kon ook naarmate mijn depressie erger werd steeds minder huilen (en soms huilde ik dan om heel vreemde redenen zoals "mijn sokken zijn oranje" - niet dat ik dat oranje niet mooi vond maar puur omdat mijn sokken oranje waren.... tsja...)
Ik weet niet of het feit dat jij je soms jonger gedraagt met je amygdala te maken heeft, misschien dat het te maken heeft met je prefrontale cortex, misschien om een of andere onbewuste reden, ik heb geen flauw idee want ik ben geen expert ;D
Maar mijn vuistregel is wel: als je je ergens zorgen om maakt, praat er dan over met de geschikte soort professional :)
Citaat van: Marie8 op maart 12, 2017, 08:36:51 PM
Niet kunnen huilen en/of nauwelijks emoties kunnen voelen kunnen ook symptomen van een depressie zijn, ik kon ook naarmate mijn depressie erger werd steeds minder huilen (en soms huilde ik dan om heel vreemde redenen zoals "mijn sokken zijn oranje" - niet dat ik dat oranje niet mooi vond maar puur omdat mijn sokken oranje waren.... tsja...)
Ik weet niet of het feit dat jij je soms jonger gedraagt met je amygdala te maken heeft, misschien dat het te maken heeft met je prefrontale cortex, misschien om een of andere onbewuste reden, ik heb geen flauw idee want ik ben geen expert ;D
Maar mijn vuistregel is wel: als je je ergens zorgen om maakt, praat er dan over met de geschikte soort professional :)
Het was dan ook niet zó serieus bedoeld...
Ik maak me geen zorgen, ik ben ik en ik doe lekker wat ik wil. Ook al is dat kinderachtig, of laat ik zeggen: niet volwassen. Nergens voor nodig om hiermee naar de dokter te gaan.
Oeps sorry ;D verkeerd begrepen :$
En ja, ik snap wat je bedoelt, je jonger gedragen dan wat men bij je leeftijd vindt passen is ook wel fijn af en toe
Maar het blijft typisch dat ik nooit een echte puberteit heb gehad. Dat ik me geestelijk veel jonger voel dan ik ben. Dat mijn emoties niet goed zijn ontwikkeld. En dat ik seksueel ook ongevoelig ben, niets kan mij opwinden, al laat je een heel circus aan - voor anderen zeer opwindende - dingen voorbij komen. Man vrouw, jong oud, knap of lelijk. Noppes.
Herkenbaar Brum.
Bij jou is het dus ook niet ontwikkeld in je pubertijd. :-\
Ook voor mij herkenbaar Brummetje. Ook ik heb nooit een echte pubertijd gehad en ik voel me geestelijk ook veel jonger dan ik ben. Of mijn emoties niet goed zijn ontwikkeld betwijfel ik, volgens mij zit dat wel goed. Maar dat ik seksueel totaal ongevoelig ben en niets mij kan opwinden herken ik dan weer wel.
Hoewel, ik herinner me ineens dat ik als twintigjarige wel de diagnose heb gekregen emotionele ontwikkelingsachterstand dus misschien is dat later pas goed ontwikkeld.