Eindelijk, na vele jaren heb ik iemand gevonden waarmee het echt klikt. We praten al sinds de zomer elke dag, zij is ook aseksueel, we delen interesses... ik heb nog nooit zo'n gevoelens gehad voor iemand.
Maar (er is altijd een 'maar') zij woont in het verre USA, er zit zeven uur tijdsverschil tussen ons (we chatten de hele avond en vaak ook de hele nacht) en sinds ik haar ken ben ik veranderd.
Om eerlijk te zijn, vroeger gaf ik niet echt om anderen (ik ben niet de meest sociale persoon). Als ze ziek waren of problemen hadden konden ze altijd bij me terecht en ik luisterde oprecht, maar ze namen hun problemen mee en ik lag er niet van wakker.
Dat is nu veranderd. Ik ben overbezorgd om haar, constant. Of ze wel oké is, of ik wel genoeg doe om haar gelukkig te maken, of ik me niet teveel opdring,... als verteld dat ze misschien een verkoudheid heeft, zie ik meteen alle mogelijke rampscenario's met de meest gruwelijke afloop. Als ze met de auto ergens heen gaat wacht ik op een berichtje dat ze veilig aangekomen is... Allemaal erg overdreven en dat weet ik ook, maar ik kan het niet stoppen. Ik denk dat ik haar zo graag zie en daarom zo bang ben om haar terug te verliezen, dat ik er zelf aan kapot ga, met veel tranen en slapeloze nachten als gevolg.
We hebben er al over gepraat maar meer dan zeggen dat ze oké is kan zij van haar kant niet doen. Elkaar opzoeken is helaas geen optie wegens gebrek aan financiële middelen. Ik ben ten einde raad en erg moe... ? :'(
Hoi JustMe, ik ben geen psych- -dinges, maar het lijkt me dat je overbezorgdheid niet zozeer te maken heeft met de mate waarin je om haar geeft, als wel een oorzaak in jezelf. Een soort onredelijk grote angst. Misschien is het goed om daar eens naar te kijken, misschien met behulp van iemand anders. (Wel een psych-...dinges? Of in ieder geval je huisarts ofzo.)
Ik sluit me aan bij Edewecht. Misschien is de afstand ook een van de oorzaken. Je ziet haar niet 'in het echt' waardoor je minder gemakkelijk kunt inschatten hoe het werkelijk met iemand gaat.
Op zich denk ik, dat je zorgen maken om iemand waar je om geeft, er wel een beetje bij hoort. Van je vrienden was je (emotioneel) waarschijnlijk minder afhankelijk dan van haar. Zij betekent veel in je leven. En je bent bang dat te kwijt te raken.
Ook je moeheid door de zorgen en door het nachtelijke chatten maakt dat emoties meer kans krijgen hun eigen leven te leiden. Ik denk dat ik iets heel moeilijks vraag, maar ik denk dat het verstandig is als je er voor zorgt dat je minder doorwaakte nachten hebt, wat (sla me maar ;)) betekent dat jullie elkaar korter en/of minder frequent moeten spreken.... Slaap is EHBO zeg ik altijd. Als je emotioneel uit balans bent, is het zaak te zorgen dat je slaap als eerste zo veel mogelijk weer in het gareel komt. En juist daar loopt het mis, vermoed ik.
Ik ben ook geen psych, maar ik kan je vertellen dat ik wel de nodige ervaring heb met zorgen, zorgen maken, piekeren en slaapgebrek. ;)
Citaat van: Koffie op februari 02, 2018, 01:10:44 PM
Ook je moeheid door de zorgen en door het nachtelijke chatten maakt dat emoties meer kans krijgen hun eigen leven te leiden. Ik denk dat ik iets heel moeilijks vraag, maar ik denk dat het verstandig is als je er voor zorgt dat je minder doorwaakte nachten hebt, wat (sla me maar ;)) betekent dat jullie elkaar korter en/of minder frequent moeten spreken.... Slaap is EHBO zeg ik altijd. Als je emotioneel uit balans bent, is het zaak te zorgen dat je slaap als eerste zo veel mogelijk weer in het gareel komt. En juist daar loopt het mis, vermoed ik.
En wat dit citaat betreft, sluit ik me weer aan bij Koffie :)
Bedankt voor jullie reacties :) Ik ben reeds bij mijn huisarts geweest en volgens haar heeft het veel te maken met een vroegere angststoornis die zich opnieuw laat gelden. Ik kreeg antidepressiva en tot een bepaald punt nam het de grootste spanning weg maar het probleem natuurlijk niet.
Ik besef dat een verstoord slaappatroon mijn emoties niet ten goede komt. Maandag begin ik op mijn nieuwe baan en zal mijn slaap dus ook hard nodig hebben. Ik geef Koffie dan ook meer dan gelijk (ik sla niemand, ik ben tegen geweld ;) ) Het is dan ook hartverscheurend als ik eraan denk dat ik minder met haar zal kunnen praten, maar veel keuze heb ik niet.
Ik heb erg sterke gevoelens voor haar en ik hoop dat er een dag komt dat we echt samen kunnen zijn. Dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat ze zo ver weg is.
Hoi JustMe01,
Welkom op het forum.
Ik heb een heel brutale vraag, maar voel je niet verplicht deze te beantwoorden als je dat niet wil: Wat ik niet helder heb, maar wat ik me afvraag, is of jullie allebei nachtrust inleveren voor jullie contact? Waarschijnlijk wel maar anders zou dat al de helft kunnen schelen.
Ik hoop voor je dat jullie elkaar ook in real life samen kunnen zijn.
Hoi Bubble!
Het is helemaal geen brutale vraag hoor :)
Vanwege het tijdsverschil (zij zit 7 uur achter op onze tijd) gebeurt het niet vaak dat zij slaap moet laten. Ik sta op als zij gaat slapen en aangezien ik dan bezig ben met mezelf klaar te maken om aan de dag te beginnen, praten we zelden 's morgens. Het is al meerdere keren gebeurd hoor, het is niet dat ze dat niet wil, het is gewoon een ongelukkig tijdstip.