De titel van dit berichtje is wat dom, maar het is wel iets waar ik al even mee worstel. Ik ben intussen al enkele jaren 'uit de kast' als aseksueel en tegenwoordig kan ik ook zeggen dat ik dit deel van mezelf echt aanvaard heb.
Maar bij die aanvaarding van mijn seksualiteit komt ook tijd vrij om over andere dingen na te denken. Zoals het binaire gender idee. Ik heb lang gedacht dat ik me afzette tegen hoe 'vrouwelijk' ik er uitzie door mij seksualiteit. 'Vrouwelijk' was daarbij iets seksueels waarmee ik niets te maken wou hebben. Nu begin ik echter te denken dat dit niet volledig klopt, want ik heb het slechts bij momenten moeilijk met hoe vrouwelijk ik er uitzie en met make-up, iets wat toch enorm geseksualiseerd wordt in reclame, heb ik absoluut geen probleem.
Het eerste moment dat ik hierover begon na te denken, raakte ik wat in paniek en heb ik het toch een jaar genegeerd omdat ik het gevoel had dat ik niet te veel mocht afwijken van de 'gangbare norm' en aangezien mijn seksualiteit al zo ver 'afwijkt' van wat mensen als 'normaal' beschouwen, heb ik er lang schrik voor gehad om ook openlijk te beginnen praten over hoe ik gender ervaar.
Het bericht is een beetje warrig geschreven. Het ontbreekt me nog aan de woordenschat en inzicht om er echt vlot over te kunnen praten.
Heeft er iemand anders al eens ervaren dat ze andere delen van zichzelf uit het oog verloren omdat ze aan het focussen waren op hun seksualiteit?
Iemand anders het idee dat de maatschappij besloten heeft dat er een maximum is van hoever je mag afwijken van de norm?
ps. mocht er iemand mijn huidige situatie herkennen, ik weet dat het op zich niets te maken heeft met aseksualiteit, maar ik ben aan het uitzoeken hoe ik me genderneutraal kan kleden tijdens de momenten dat ik me niet vrouwelijk voel, dus tips zijn altijd welkom :)
Wat goed dat je vragen blijft stellen over wie of wat je bent. Het spelletje "Wie ben ik?" raak je in het echte leven nooit uitgespeeld denk ik. Het is dé manier om te groeien :klap:
Als ik je verhaal zo lees wil ik je de tip geven om eens te kijken naar termen als agender, non-binary of gender fluid.
Citaat van: Korenwolf op juni 18, 2018, 10:50:23 AM
Heeft er iemand anders al eens ervaren dat ze andere delen van zichzelf uit het oog verloren omdat ze aan het focussen waren op hun seksualiteit?
Misschien niet op het gebied van (a)seksualiteit, wel op andere gebieden. Zo was ik vroeger dusdanig gefocust op mijn (technische) werk dat ik de gevoelens in mijn eigen lijf negeerde of onderdrukte. Dat komt nu steeds meer terug en heeft tijd nodig om te "helen".
Citeer
Iemand anders het idee dat de maatschappij besloten heeft dat er een maximum is van hoever je mag afwijken van de norm?
Nee, dit ervaar ik niet zo. Ik ben ik, jij bent jij, en waar de norm ligt en hoe ver je daar van af wijkt is niet relevant.
Natuurlijk zijn er normen binnen onze maatschappij, en die gaan volgens mij meer om wat je doet dan om wat je bent, twee dingen die helaas ook wel vaak door elkaar worden gehaald.
Je kan je ook afvragen wie er een probleem heeft met het feit dat je blijkbaar ver van die norm af staat. Ben jij dat? Of is dat een probleem van die ander? Een probleem van de ander kan jij niet oplossen door je anders voor te doen.
Korenwolf, ik begrijp niet echt wat je bedoelt denk ik. Ik zal antwoord geven, maar als dat totaal niet aansluit bij wat jij bedoelt dan bij deze alvast mijn excuses ;)
Toen ik in de puberteit kwam en borsten kreeg, vond ik dat verschrikkelijk. Het duurde een paar jaar voor ik aan een behaatje wilde en zelfs toen mocht het alleen een Sloggi-hemdje zijn zonder beugels. Ik droeg wijde spijkerbroeken en t-shirts waar ik in verzoop om zo mijn rondingen te bedekken. Pas op de middelbare school veranderde dat, en in die tijd ben ik een periode best trots geweest op mijn vrouwelijkheid. Puberteit dus hormonen to the max waarschijnlijk, maar toen was ik bezig met make up, korte rokjes en strakke truitjes.
Ergens tussen de 20 en 25 jaar is dat weer verdwenen, en sinds mijn 30e voel ik me weer het prettigst in wijde shirts en sneakers. Ik draag nooit make up of hakken, nooit rokjes en amper sieraden. Om eerlijk te zijn voel ik me helemaal niet vrouwelijk, maar heb ook niet de behoefte om dat te veranderen. Tegelijkertijd voel ik me ook geen man, en heb ik niet het idee dat ik in het verkeerde lichaam zit, maar beland ik voor shiets en teuien vaker op de mannenafdeling dan op de vrouwenafdeling. Ik weet dus eigenlijk niet waar ik sta. Is dit genderneutraal? Ik heb een lichaam met vrouwelijke geslachtsorganen... Lichaamsdelen die nodig zijn voor reproductie, ook al wil ik dat ook niet. Wat AceVentura beschrijft over het onderdrukken van de gevoelens van zijn eigen lichaam herken ik wel. Vaak vergeet ik te eten en te drinken omdat ik geen honger of dorst voel. Het gevoel van slaap komt pas tegen de tijd dat ik letterlijk bijna omval. Mijn lichaam is gewoon een machine die onderhoud nodig heeft. Niks seksueels aan.
Of de maatschappij mij als 'buiten de norm' beschouwt weet ik ook niet. Ik doe dat zelf wel omdat ik weiger mee te doen aan: ik heb vrouwelijke geslachtsorganen dus ik moet me vrouwelijk kleden. Of dat gekoppeld is aan mijn aseksualiteit weet ik ook niet. Ik draag wat lekker zit, ongeacht of dat een joggingbroek is of een tuinbroek.
Eigenlijk weet ik niet zoveel over mezelf, bedenk ik me nu ;) Dus nogmaals sorry als je hier helemaal niks mee kunt.
@altijddruk: ik herken veel van wat je schrijft (ik was zo boos toen mijn mama me wat sportbh'tjes gaf toen ik twaalf was en een paar jaar later was ik er weer even ok mee en vorige week stond ik bijna te huilen in de paskamer van een winkel omdat ik een nieuwe bh moest kopen)
@AceVentura: het lijkt wel iets enorm menselijks, dat we van alles uit het oog verliezen als we ons teveel op één iets focussen.
Ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers over hoeveel jullie jezelf kunnen zijn. Ik ervaar echt wel dat het wordt gezien als 'ingaan tegen de norm' wanneer ik het scheren van mijn benen even uitstel enzo (de commentaren kunnen soms echt kwetsend zijn). Met het dragen van losse kleren heb ik lang geen problemen gehad, ik heb 3 oudere broers en velen dachten waarschijnlijk dat ik lang hun oude kleren heb gedragen, maar die tijd is intussen ook voorbij. Sowieso zijn die normen eigenlijk het probleem van iemand anders, maar als hen dat slecht doet reageren op mij, dan wordt het ook een beetje mijn probleem. Gelukkig is het hier niet zo erg dat het gevaarlijk zou zijn, gewoon mezelf zijn is dus inderdaad wat ik probeer.
Ik wou dat ik me er ook gewoon niets van aan kon trekken wat de maatschappij denkt. Maar ik voel zelf wel dat ik enorm bang ben voor afwijzing en isolatie en dat ik dus nood heb aan validatie en een maatschappij die mij mezelf laat zijn zonder daar moeilijk over te doen. Nu goed, af en toe eens mijn hart erover luchten en mensen horen reageren dat hoe ik me voel helemaal niet zo vreemd is, doet ook enorm veel deugd. Dank je wel daarvoor!
Hoi Korenwolf,
Gedeeltelijk kan ik me wel vinden in jouw verhaal. Gedeeltelijk kom ik terug bij een vraag die ik mezelf dan wel eens stel: "hoe definieer je een vrouw?"
Ik ben zelf ook niet de meest vrouwelijke vrouw op deze planeet. Zeker niet!
Spijkerbroek/shirtje daar kun je me in uittekenen. En die spijkerbroek moet dan zo ver mogelijk afwijken van de Skinny Jeans. Het shirtje daarentegen mag dan best weer aansluitend zijn en zal ook "gewoon" op de damesafdeling gekocht zijn. Daar boven zit een kort geknipt koppie. Afgekleed met een paar sneakers of een paar stevige stappers. Dat is mijn dagelijkse voorkomen.
Bijna een definitie van genderneutraal misschien.... En toch heb ik er nooit aan getwijfeld mezelf 100% vrouw te noemen. Kwestie van definitie??
Neem de woorden make-up, rokjes of hoge hakken in de mond en ik schiet in blinde paniek! Maar voor mij maakt mij dat niet minder een vrouw. Ik ben wel een ander soort vrouw. Dat wel.
En niet de "standaard" of vrouw volgens de norm misschien. Maar ik moet zeggen, ik loop al mijn hele leven zo rond en ik kan niet zeggen dat ik daar wel al eens rare opmerkingen over heb gehad. Het is niet zo dat ik er onverzorgd of volledig als man verkleed bij loop of zo. Alleen moet kleding voor mij in eerste instantie comfortabel zijn. Het is ook niet zo dat ik ineens 100% mijn stijl heb veranderd. Dan zou er vast wel commentaar komen! Kijk, tuurlijk wordt er wel eens lacherig gezegd "doe jij dan een leuk rokje aan?". Maar dat is niet op een vervelende manier en enkel omdat ze weten dat dat niet bij mij hoort.
Mensen kennen mij op deze manier. En ik denk zelfs dat als ik het in mijn hoofd zou halen (wat ik zeker niet zal doen :D) om ergens te verschijnen met make-up in een rokje op hoge hakken, dat dan niet alleen bij mij blinde paniek zou ontstaan, maar ook bij de mensen rondom mij :schater:. Zo kennen ze me namelijk niet! Maar ook zij zullen zeggen dat ik een vrouw ben. Als je de definitie maar niet te krap zet.
Je mening waarop je aangeeft eigenlijk niet te veel te willen afwijken van de norm snap ik volledig! Dat heb ik ook! Zeker! Je wilt mensen niet tegen de schenen schoppen door te provoceren of zo. Maar ik heb ook zeker niet het idee dat ik dat doe. Ik loop er gewoon bij als, wat ik dan maar "sportieve" vrouw noem.
En eerlijk gezegd denk ik dat ik nog meer aandacht zou trekken als ik me wel volgens de norm zou kleden. Als ik zou rondhuppelen in een rokje op hoge hakken met mijn gezicht vol make-up zou ik me zo ongemakkelijk voelen, dat ik dat enorm zou uitstralen. En dat zou volgens mij nog meer opvallen dan dat ik nu met mijn korte koppie redelijk neutraal gekleed ga op een manier die voor mij enorm prettig voel. Op die manier voel ik me dan de vrouw zoals ik die dan toevallig ben. En of dat dan helemaal volgens de norm is... tja....
Maar ik geef toe, ook ik denk wel eens "zouden ze achter mijn rug om rare dingen over mij zeggen omdat ik niet die vrouwelijke vrouw ben?" Het maakt je soms inderdaad best een beetje onzeker.... Maar absoluut niet zo onzeker dan je gedragen/kleden als iemand die je niet bent!
Iets uit het oog verliezen als je ergens anders op focust is inderdaad heel normaal. Tientallen jaren lang je gevoelens onderdrukken en er nooit over praten is toch wel een andere categorie denk ik ::)
En jezelf zijn, dat is typisch zo'n ding wat simpel is en niet eenvoudig. Uiteindelijk is er niets simpeler dan jezelf zijn, als het goed is hoef je daar namelijk bijna niets voor te doen. Het is niet eenvoudig door wat je zelf van die authentieke ik vind, en mogelijk wat je denkt van wat anderen daar van denken. Ze zeggen ook dat het makkelijker wordt naar mate je ouder bent, maar of ik daar met m'n 40 jaar al over mee mag praten weet ik niet ;D
Een inzicht wat mij daar erg bij geholpen heeft is dat wat een ander over jou vind meer over die persoon zelf zegt dan over jou, of ietwat kinderlijk gezegd "Wat je zegt ben je zelf!". Het feit dát iemand mogelijk reageert op jouw anders zijn (in welke vorm dan ook, of het nou gaat om aseksualiteit of het voorbeeld over het scheren wat je aanhaalt), dat moet je wel kunnen nemen. Hetgeen wát ze zeggen, de inhoud dus, dat zegt meer over de ander dan over jou.
Citaat van: Korenwolf op juni 18, 2018, 10:50:23 AM
Heeft er iemand anders al eens ervaren dat ze andere delen van zichzelf uit het oog verloren omdat ze aan het focussen waren op hun seksualiteit?
Iemand anders het idee dat de maatschappij besloten heeft dat er een maximum is van hoever je mag afwijken van de norm?
Ik vind het moeilijk te begrijpen, bedoel je misschien dat je gevoelens/twijfels over een andere aspecten weg hebt gestopt?
Maak je geen zorgen, de maatschappij heeft tijdens de laatste vergadering het maximum afgeschaft! ;D Wat denk ik concrete effecten zijn van ver afwijken van de norm: 1. Het is vermoeiender voor mensen om met je om te gaan, ze moeten zich namelijk tegelijk van meer aspecten bewust zijn, dan bij andere mensen. -- 2. Je wordt vaker het onderwerp van gesprek. -- 3. Je trekt overdreven veel de aandacht van vreemden, al geldt dat natuurlijk alleen voor dingen die zichtbaar zijn. Ik vind make-up cool, droeg het vroeger wel eens, maar een van de redenen dat ik er niet zo'n zin meer in heb, is dat het zo overdreven veel aandacht trekt (zowel enthousiast als afkeurend).
Maar waar wil je eigenlijk heen met die vraag? Wat als je omgeving jou te veel af vindt wijken? Ga je dan jezelf aanpassen om bij je omgeving te passen, of andersom? ;)
Citaat van: KorenwolfIk ben eigenlijk wel een beetje jaloers over hoeveel jullie jezelf kunnen zijn. Ik ervaar echt wel dat het wordt gezien als 'ingaan tegen de norm' wanneer ik het scheren van mijn benen even uitstel enzo (de commentaren kunnen soms echt kwetsend zijn). Met het dragen van losse kleren heb ik lang geen problemen gehad, ik heb 3 oudere broers en velen dachten waarschijnlijk dat ik lang hun oude kleren heb gedragen, maar die tijd is intussen ook voorbij. Sowieso zijn die normen eigenlijk het probleem van iemand anders, maar als hen dat slecht doet reageren op mij, dan wordt het ook een beetje mijn probleem. Gelukkig is het hier niet zo erg dat het gevaarlijk zou zijn, gewoon mezelf zijn is dus inderdaad wat ik probeer.
Dat het in gaat tegen de norm lijkt me een feit! :P Moeilijk in te schatten wat je precies voor commentaren krijgt, dat zal wel enorm verschillen per omgeving. Ik geloof niet dat bekenden van me er echt last van hebben wanneer ze hun benen niet scheren of ruime kleding dragen.
Het wordt alleen jouw probleem als je je er iets van aan trekt, toch? ;) Of gaat het dan om personen die belangrijk voor je zijn?
Citaat van: KorenwolfMaar ik voel zelf wel dat ik enorm bang ben voor afwijzing en isolatie en dat ik dus nood heb aan validatie en een maatschappij die mij mezelf laat zijn zonder daar moeilijk over te doen. Nu goed, af en toe eens mijn hart erover luchten en mensen horen reageren dat hoe ik me voel helemaal niet zo vreemd is, doet ook enorm veel deugd. Dank je wel daarvoor!
En, denk je dat dat een rationele angst is, of niet?
Citaat van: Bomber op juni 18, 2018, 10:07:53 PMMaar ik moet zeggen, ik loop al mijn hele leven zo rond en ik kan niet zeggen dat ik daar wel al eens rare opmerkingen over heb gehad. Het is niet zo dat ik er onverzorgd of volledig als man verkleed bij loop of zo. Alleen moet kleding voor mij in eerste instantie comfortabel zijn. Het is ook niet zo dat ik ineens 100% mijn stijl heb veranderd. Dan zou er vast wel commentaar komen! Kijk, tuurlijk wordt er wel eens lacherig gezegd "doe jij dan een leuk rokje aan?". Maar dat is niet op een vervelende manier en enkel omdat ze weten dat dat niet bij mij hoort.
Mensen kennen mij op deze manier. En ik denk zelfs dat als ik het in mijn hoofd zou halen (wat ik zeker niet zal doen :D) om ergens te verschijnen met make-up in een rokje op hoge hakken, dat dan niet alleen bij mij blinde paniek zou ontstaan, maar ook bij de mensen rondom mij ? :schater:. Zo kennen ze me namelijk niet! Maar ook zij zullen zeggen dat ik een vrouw ben. Als je de definitie maar niet te krap zet.
Dit beschrijft ook wel redelijk mijn ervaringen op dit gebied, mensen zien wel in dat je geen standaard man/vrouw bent, en maken onschuldige plagende opmerkingen, maar ze accepteren je wel uiteindelijk wel gewoon als man/vrouw. :)
Citaat van: AltijdDruk op juni 18, 2018, 04:44:45 PMErgens tussen de 20 en 25 jaar is dat weer verdwenen, en sinds mijn 30e voel ik me weer het prettigst in wijde shirts en sneakers. Ik draag nooit make up of hakken, nooit rokjes en amper sieraden. Om eerlijk te zijn voel ik me helemaal niet vrouwelijk, maar heb ook niet de behoefte om dat te veranderen. Tegelijkertijd voel ik me ook geen man, en heb ik niet het idee dat ik in het verkeerde lichaam zit, maar beland ik voor shiets en teuien vaker op de mannenafdeling dan op de vrouwenafdeling. Ik weet dus eigenlijk niet waar ik sta. Is dit genderneutraal?
Als dat genderneutraal is (ik zou het niet weten), dan is die term blijkbaar synoniem met 'trekt zich niks aan van mode'. ;D
Ik denk dat er best wel veel mensen zijn die er ruwweg zo in staan, maar dat het erg varieert in hoeverre ze zichzelf zijn of zich schikken naar de norm.
Hoi Korenwolf en anderen,
Ik herken veel in wat je schrijft. Ik heb ook altijd het gevoel af te wijken van de norm, onder andere als het gaat om gender en seksualiteit, maar ook op andere terreinen (alcohol drinken, uitgaan, eten etc). Ik herken ook dat je een deel uit het oog kunt verliezen als je veel bezig bent met iets anders. Zelf heb ik als kind veel gezondheidsproblemen gehad die de aandacht vroegen. Ik heb lang gedacht dat seksualiteit nog wel zou komen. Tegelijkertijd was ik ook bezig met gender en de vraag of ik niet een man ben. Dat zijn grote thema's om mee bezig te zijn. Uiteindelijk is de term non-binary voor mij passend als het gaat om gender. Het geeft m'n gevoel een naam en ik kan erover lezen en dingen op YouTube opzoeken bijvoorbeeld. Het is fijn om te weten dat er meer mensen zijn die zich zo voelen. Dat schept ook een ander beeld van 'de norm'. Bovendien kan ik nu met iets meer woorden aan mensen uitleggen hoe ik me voel. :)
Er is volgens mij geen definitie of maximum van hoe ver je mag afwijken van de norm. Dat hangt denk ik ook heel erg af van personen/situaties/groepen en hoe zij omgaan met mensen die 'anders' zijn (wat dat dan ook mag zijn). Ik heb zelf bijvoorbeeld in sommige situaties toch het idee dat ik mijn benen/oksels 'moet' scheren, ook al wil ik dit eigenlijk niet. Terwijl ik in andere situaties me vrij genoeg voel om niet te voldoen aan die norm (gelukkig worden dit steeds meer situaties :)). Het heeft mij ook geholpen me te realiseren dat het gevoel van anders zijn niet altijd zo 'waar' is als ik dacht. Ik had bijvoorbeeld het gevoel dat mensen naar me keken of me raar vonden, maar realiseerde me dat veel mensen ook gewoon met zichzelf bezig zijn. En iedereen is op een bepaalde manier anders. Ik heb gelukkig ook veel mensen om me heen (familie en vrienden) die me accepteren zoals ik ben.
Oh, en nog over je vraag om genderneutraal te kleden: ik vind zelf wat meer 'baggy' broeken met wat grotere (steek)zakken altijd wel fijn en t-shirts die wat hoger sluiten bij de hals. Ook blouses/overhemden draag ik graag. Daarnaast draag ik wat strakkere sportbeha's, maar ik weet dat sommige mensen het ook fijn vinden om de borst te 'binden' en zo een platte borstkas te krijgen. Dat is voor iedereen anders.
Ik hoop dat ik je vragen goed heb begrepen en een beetje heb kunnen bijdragen aan antwoorden. :) Als je nog vragen hebt, hoor ik het wel!
weet je ik heb er wat over zitten denken en gender is lang geen probleem geweest omdat ik zo lang de kleren van mijn broers heb gedragen en mijn scoutsuniform en pulls verbergen alles van vorm. Maar op mijn nieuw werk is het iets te warm om me onder de gebruikelijke lagen te verstoppen zoals ik vroeger altijd (grotendeels onbewust) deed. Mijn baas (zelf ook een vrouw) heeft al gezegd dat ze het niet ok vind als een vrouw zich niet scheert en daar ben ik toen tegenin gegaan maar nu durf ik eigenlijk niet met een rok of korte broek naar mijn werk omdat ik nog geen vast contract heb en de angst om ontslagen te worden is (waarschijnlijk onrealistisch, maar) groot.
Mocht niemand er een probleem van maken zou ik waarschijnlijk niet de nood voelen om mijn seksualiteit of mijn genderidentiteit te definiëren.
@bergmeer: altijd tof te horen dat er nog zich zo voelen! Mocht je links hebben met wat uitleg zou ik dat supervinden (youtube of andere)
Ik moet wel eerlijk zijn, hoe genderneutraal ik me ook voel, ik blijf trots op mijn benen en ik show die net iets te graag voor baggy broeken. Ik heb gemerkt dat alle t-shirts die ik in het voorbije jaar gekocht heb een iets hogere kraag hebben, langere mouwen (zoals bij mannen shirts) en loszittend zijn. Het is best wel grappig hoe mijn onderbewustzijn net iets sneller mee was met wat ik nodig had om gelukkig te zijn.
@bomber: hoe moeilijk 'man' en 'vrouw' te definiëren zijn, wat kleren betreft dan, is natuurlijk grotendeels opgelegd door de modewereld. Tegenwoordig is roze een cool kleur voor mannen om te dragen, terwijl roze toch vooral als 'vrouwelijk' kleur gezien werd.
Nu mijn probleem met 'vrouw' zijn was vooral dat ik een nieuwe bh moest kopen en heb staan huilen in de paskamers omdat ik echt niet zo hard met mijn eigen borsten geconfronteerd wou worden. Mijn omgeving is even gewend van mij dat ik een spannend t-shirt draag als een losse pull. En terwijl ik dit aan het schrijven was, heb ik beseft dat mijn probleem mijn zelfbeeld is en dat ik misschien maar eens moet stoppen met mijn onzekerheden af te spiegelen op de maatschappij en toegeven dat ik zelf moet leren afstappen van het idee van 'vrouwelijk'.
fricai: je commentaren zijn spot on en ik besef nu dat ik eigenlijk in het begin van deze comment me had moeten afvragen waarom ik het belangrijk vind om mijn seksualiteit en genderidentiteit moet definiëren. Doe ik dat voor mezelf of voor anderen? Road to self discovery, here I come!
Mijn antwoord is waarschijnlijk wat chaotisch, het is een beetje een stream of consciousness terwijl ik probeer om ook op iedereen zijn opmerking te antwoorden.
1 ding is zeker: jullie commentaren lezen en mijn eigen antwoorden formuleren hebben ervoor gezorgd dat ik al een klein beetje beter begrijp wat er in me aan het omgaan is.
Citaat van: Korenwolf op juni 28, 2018, 11:16:13 PM
weet je ik heb er wat over zitten denken en gender is lang geen probleem geweest omdat ik zo lang de kleren van mijn broers heb gedragen en mijn scoutsuniform en pulls verbergen alles van vorm. Maar op mijn nieuw werk is het iets te warm om me onder de gebruikelijke lagen te verstoppen zoals ik vroeger altijd (grotendeels onbewust) deed. Mijn baas (zelf ook een vrouw) heeft al gezegd dat ze het niet ok vind als een vrouw zich niet scheert en daar ben ik toen tegenin gegaan maar nu durf ik eigenlijk niet met een rok of korte broek naar mijn werk omdat ik nog geen vast contract heb en de angst om ontslagen te worden is (waarschijnlijk onrealistisch, maar) groot.
Oh wauw, dat is wel een concreet probleem ja. :-\ Vraag me af of je dan met klanten om gaat? Hoewel ik het dan nog steeds maf vind, maar wel minder maf dan als je zulke dresscodes hebt op kantoor. ;)
Citaat van: KorenwolfMijn antwoord is waarschijnlijk wat chaotisch, het is een beetje een stream of consciousness terwijl ik probeer om ook op iedereen zijn opmerking te antwoorden.
1 ding is zeker: jullie commentaren lezen en mijn eigen antwoorden formuleren hebben ervoor gezorgd dat ik al een klein beetje beter begrijp wat er in me aan het omgaan is.
:cheerleader:
Ik werk ik een bibliotheek, dus ja, ik werk met klanten
Ahja, dan snap ik het, ik weiger ook naar een bibliotheek te gaan waar een van de medewerkers haren heef! ;D
Citaat van: Korenwolf op juni 28, 2018, 11:16:13 PM
weet je ik heb er wat over zitten denken en gender is lang geen probleem geweest omdat ik zo lang de kleren van mijn broers heb gedragen en mijn scoutsuniform en pulls verbergen alles van vorm. Maar op mijn nieuw werk is het iets te warm om me onder de gebruikelijke lagen te verstoppen zoals ik vroeger altijd (grotendeels onbewust) deed. Mijn baas (zelf ook een vrouw) heeft al gezegd dat ze het niet ok vind als een vrouw zich niet scheert en daar ben ik toen tegenin gegaan maar nu durf ik eigenlijk niet met een rok of korte broek naar mijn werk omdat ik nog geen vast contract heb en de angst om ontslagen te worden is (waarschijnlijk onrealistisch, maar) groot.
Wat naar dat je baas daar zo over denkt, dat je niet gewoon mag zijn wie je bent.
Ik begrijp dat het nog geen makkelijke stap is, maar ik zou toch nadenken of ik zou willen blijven werken voor een baas waar ik niet mezelf kan zijn.
Citeer
Mocht niemand er een probleem van maken zou ik waarschijnlijk niet de nood voelen om mijn seksualiteit of mijn genderidentiteit te definiëren.
Dan doe je dat toch niet? Laatst tijdens de Pride Walk Den Haag sprak ik ook iemand, en die vroeg ik "Hoe identificeer jij jezelf?", het antwoord was "Als Ik". Simpelweg omdat er geen woord was wat definieerde wat geheel bij die persoon paste.
Citeer
@bomber: hoe moeilijk 'man' en 'vrouw' te definiëren zijn, wat kleren betreft dan, is natuurlijk grotendeels opgelegd door de modewereld. Tegenwoordig is roze een cool kleur voor mannen om te dragen, terwijl roze toch vooral als 'vrouwelijk' kleur gezien werd.
Nu mijn probleem met 'vrouw' zijn was vooral dat ik een nieuwe bh moest kopen en heb staan huilen in de paskamers omdat ik echt niet zo hard met mijn eigen borsten geconfronteerd wou worden. Mijn omgeving is even gewend van mij dat ik een spannend t-shirt draag als een losse pull. En terwijl ik dit aan het schrijven was, heb ik beseft dat mijn probleem mijn zelfbeeld is en dat ik misschien maar eens moet stoppen met mijn onzekerheden af te spiegelen op de maatschappij en toegeven dat ik zelf moet leren afstappen van het idee van 'vrouwelijk'.
Bij jezelf beginnen is
altijd goed. :klap:
Citeer
fricai: je commentaren zijn spot on en ik besef nu dat ik eigenlijk in het begin van deze comment me had moeten afvragen waarom ik het belangrijk vind om mijn seksualiteit en genderidentiteit moet definiëren. Doe ik dat voor mezelf of voor anderen? Road to self discovery, here I come!
Heel goed. Bedenk eerst eens wie jij bent, wat bij jou past en hoe jij zou willen zijn.
Citeer
Mijn antwoord is waarschijnlijk wat chaotisch, het is een beetje een stream of consciousness terwijl ik probeer om ook op iedereen zijn opmerking te antwoorden.
1 ding is zeker: jullie commentaren lezen en mijn eigen antwoorden formuleren hebben ervoor gezorgd dat ik al een klein beetje beter begrijp wat er in me aan het omgaan is.
Je antwoorden zijn prima, ga zo door.
Fijn dat het topic zo helpt om hier over na te denken, Korenwolf! :D
Op je vraag over informatie, hier wat links!
Twee mensen die zich identificeren als non-binary:
Ashley Wylde: https://www.youtube.com/user/AshleysWyldeLife/featured
Ash Hardell: https://www.youtube.com/user/HeyThere005 (de video's van Ash zijn ook al eerder voorbij gekomen in posts hier op het forum, volgens mij)
Ashley Wylde heeft de 'gender tag' geïntroduceerd, een aantal vragen die uitnodigen om na te denken over hoe je gender ervaart. Veel mensen hebben hierover een video gemaakt: https://www.youtube.com/results?search_query=gender+tag
Ik vind de You're Welcome Club op Instagram ook tof: https://www.instagram.com/yourewelcomeclub/?hl=nl. Het gaat niet alleen over gender, maar over inclusiviteit in het algemeen. Er zitten wel ook een paar portretten tussen van mensen die zich als non-binary identificeren.
Hoi Korenwolf.
Ik ben ook wel iemand die zich vrij apart kleed en soms zie ik mensen wel een beetje verbaasd kijken wat ze nu weer zien aankomen :P
Je moet jezelf blijven en het maakt dus helemaal niet uit hoe je eruitziet.
Het kan zo zijn dat mensen denken dat je bijvoorbeeld homo bent, maar jij weet het het beste wat je echte geaardheid is!
Is makkelijk gezegd want ik zit er heel erg mee omdat ik bang ben om nu weer uit de kast te komen als aseksueel, terwijl iedereen mij kent als homo.
Maar nog een keeer, blijf jezelf kleden zoals je wilt. Dat maakt de wereld lekker gevarieerd :)
Goedemorgen Korenwolf,
ik ben mijn hele leven al een genderqueer . Heb ooit gedacht dat " iedereen " dat gevoel wel kende maar dat is geloof ik toch niet zo. :rollol: Ik heb er geen problemen mee, absoluut niet het gevoel dat ik me mannelijk of vrouwelijk moet gedragen. Wat kleding betreft, ik kleed me genderneutraal. Niet stoer want daar houd ik niet van. Ik wil niet geïdentificeerd worden met "lesbisch -zijn ".
Gistermiddag nog een leuk gebloemd bloesje gekocht bij de H&M :D .
Wat de norm is ; ik weet het niet. Wat kleding betrft - nog even - heb daar in werksituaties wel commentaar op gehad. ( Was psychiatrisch verpleegkundige) maar zei dan dat ik niet genoeg verdiende voor uitgekiende garderobe. Kim.
Hoi Korenwolf
Ik kleed me het liefst casual. Valt mij op mijn werk op dat wanneer ik mij in een jurk hijs of een typisch vrouwelijk kledingstuk (om het voor de beeldvorming maar vrouwelijk te noemen) ik altijd complimenten krijg over hoe ik eruit zie. Laat ik dan maar niet beginnen over hoe ze reageren als ik ook nog eens make-up op heb. Alsof ik zonder een of ander bos-spook ben of zo. Ik denk alleen dat zij het totaal niet in de gaten hebben dat ze ook zo reageren.
Ik trek het me meestal niet zo aan, ik doe uiteindelijk toch aan waar ik me op dat moment het prettigst in voel en bij de gelegenheid past.
Ik vind jouw baas erg kortzichtig in haar commentaren hoewel ik mij ineens besef dat ik met het aangaan van mijn huidige functie op verkapte wijze ook iets dergelijks te horen kreeg. Ik geloof niet dat mijn manier van kleden iets zegt over mijn capaciteiten maar merk wel dat ik onbewust toch rekening met die boodschap houd. :-\
@Fricai: Wat een heerlijk nuchter commentaar.
Citaat van: Fricai op juni 29, 2018, 06:39:28 PM
Ahja, dan snap ik het, ik weiger ook naar een bibliotheek te gaan waar een van de medewerkers haren heef! ;D
:schater:
Merci aan iedereen die hier nog steeds op reageert. Ik heb intussen eens goed nagedacht over het verschil tussen gender en genderexpressie. Ik moet me inderdaad gewoon kleden zoals ik wil en hoe ik me comfortabel voel. Echt gemakkelijk is dat niet, maar met babystapjes kom ik er ook.
Ik ben de 'wanhoopsfase' wat voorbij en ben nu richting 'woede' aan het gaan omdat dit weer iets is dat de maatschappij tussen mij en mijn geluk probeert te plaatsen. Toen ik begon na te denken over mijn aseksueel zijn, is het denkproces ook ongeveer zo gegaan, dus de toekomst ziet er hoopvol uit wat mijn geluk betreft want uiteindelijk is dat ook goed gekomen :cheerleader:
Volgende week zondag sta ik op een open podium en breng ik onder andere volgend gedicht dat ik geschreven heb tijdens een eerste vlaag van woede. Het voelt nog onaf aan, maar dat is goed, want ik ben van plan om er ook nog een gelukkig gedicht over te schrijven. (het heeft geen titel omdat ik mezelf challenge om te schrijven rond drie woorden die iemand anders me geeft en ik gebruik die dan als 'titel')
Maar bij deze, wil ik het toch een eerste keer delen op dit forum. (Ik probeer nog een gedicht over aseksualiteit te schrijven, maar tot nu toe heb ik nog niets deftigs geschreven)
-obsceen, tomaat, melig-
Mijn gender is als melig fruit
Het valt uiteen in mijn mond
Ik krijg het niet door mijn keel
Elke ademhaling voelt als iets obsceen
Mijn borstkas zet uit, duwt mijn borsten verder vooruit
Alsof elke ademhaling me vrouwelijker maakt
Terwijl ik eigenlijk geen plaats wil innemen
Dit lichaam is bij momenten als overrijp fruit
Een tomaat die op barsten staat
Vruchtvlees onbedekt aan de wereld toont
Terwijl het eigenlijk gewoon plant had willen blijven
Nu ligt het daar maar te rotten
Waar iedereen het kan zien
En niemand het nog kan doorslikken
Goedemorgen , prettig om te lezen dat meerderen zich beschouwen als non-binair. Herkende veel ! Vraag me weleens af of er verband bestaat tussen non-binair en a-seksueel zijn.
Iedereen een goed weekend. Kim.
Mijn vermoeden is dat er geen verband is tussen non-binair zijn en aseksueel zijn, beiden zie je ook los van elkaar. Wat mogelijk wel mee speelt is dat iemand de aseksueel is (of iedere geaardheid anders dan hetero) er vaak eerder voor open staan om ook over dit soort dingen na te denken en daar voor uit te komen.
Ik sluit me ook eerder aan bij AceVentura hierin, ik zie niet direct een verband tussen seksualiteit en gender.
Zaterdag 13 oktober organiseert Transgendergroep Nijmegen de "Buiten de Binary dag": http://www.transgendernijmegen.nl/1buiten-de-binary-dag-2018/. Misschien interessant voor iedereen die nadenkt/twijfelt over hokjes (of het gebrek eraan ;D). 's Avonds is er ook nog aandacht voor aseksualiteit, met een boekpresentatie van Micha Meinderts.
Ik ben zelf - al weer een paar jaar geleden - op zo'n Buiten-de-Binarydag geweest. En ik kan het warm aanbevelen aan iedereen!
Om verschillende redenen ben ik al een tijdje niet actief meer geweest op dit forum. Maar vind dit onderwerp toch wel erg interessant om niet te reageren.
Voor mij viel het kwartje genderneutraal/non binair te zijn tijdens een workshop van de "Buiten de binairy" dag, enkele jaren geleden alweer. Ik heb me altijd een FBTO-pakket gevoelt met lichamelijke (onder)delen die er eigenlijk niet hoorde te zitten.
Zo mag ik al vanaf mijn 19de wegens gezondheidsredenen niet menstrueren...heerlijk! Beste nieuws dat ik kon krijgen. Ook hoorde ik vanaf die leeftijd dat ik geen kinderen mag krijgen (wil ze toch niet) en voor adoptie zou ik afgewezen worden. Dus, meteen naar de gynaecoloog of 'het hele zaakje daaronder' er uit zou mogen. Ik gebruik het toch niet. Maar dan zou ik al vroeg in de overgang komen en daarnaast was de arts van mening dat er misschien binnen enkele jaren en medicijn of 'cure' zou komen en ik ze dan toch zou kunnen krijgen.
Dat medicijn kwam er maar die kinderwens bleef weg. Sideline: dat (mannelijke) artsen dus willen beslissen wat een vrouw met haar voortplantingsorganen doet gebeurd hier in Nederland dus helaas ook...
Ik worstel al jaren met mijn genderidentiteit. Heb me jaren aan 'de norm' van wat er van mij verwacht werd als biologische vrouw (of Assigned Female At Birth zoals ze in het Engels zouden zeggen) aangepast. Genderstereotypes werden op je geplakt, of je het nou wilde of niet.
Heb jaren op dansles gezeten, zowel stijldansen als een 'blauwe maandag' op salsa. Mijn mannelijke danspartner had in beide gevallen geen ritmegevoel, danste als een stijve hark. Maar alle goede dansers waren al bezet en same-sex dansles had je toen nog niet.
Maar als de dansdocent ook maar door kreeg dat ik de leiding overnam en de mannelijke danspassen danste, omdat mijn mannelijke danspartner niet kon leiden, dan kreeg ik op m'n kop. "Je bent een vrouw en vrouwen horen te volgen". Dus toen dit wéér gebeurde met salsales, ben ik er onmiddellijk mee gestopt.
Recentelijk ben ik verhuisd, naar een kluswoning. Er moest heel veel gebeuren. Mijn vader heeft me hierbij geholpen. Maar voor mijn omgeving (nieuwe buren) was het doodnormaal dat mijn vader ging klussen en ik in de keuken stond om voor het eten te zorgen. Want dat was mijn 'taak' als vrouw.
Toen ik zei ook te willen leren hoe je een gat in de muur boort om een schilderij op te hangen of allerlei technische vragen had, werd ik raar aangekeken. Zelfs door mijn vader.
Dat zijn wel dingen waar ik mee zit. Of afgewezen worden voor een sollicitatie en meekrijg of het niet een idee is om "koffie en thee te schenken in een verzorgingshuis" omdat ik zo zorgzaam en behulpzaam ben... Of aangenomen worden op een functie die eigenlijk voor een man bedoeld was (die hadden ze in eerste instantie aangenomen maar die zei uiteindelijk "nee". Dus ik was de eerste volgende) en vervolgens werd ik alleen maar in de keuken ingezet bij de broodjes en de spoelkeuken. Terwijl dat niet mijn volledige takenpakket was.
Sinds ruim een jaar ga ik bijna maandelijks naar meetings van "TransAnders" bij TransVisie in Utrecht. Daar heb ik ook veel aan. https://www.transvisie.nl/lotgenoten/transanders/ (https://www.transvisie.nl/lotgenoten/transanders/)
En ik sta al ruim een jaar op de wachtlijst bij de GenderPoli van het VUmc. Maar omdat daar nu een jaar bij is gekomen, heb ik gekozen voor een andere route.
Ik heb al een gesprek gehad bij de plastisch chirurg in een ander ziekenhuis in Amsterdam. Omdat ik heel graag top surgery wil, daar zit voor mij de meeste gender/body dysforie, heb ik het nu eindelijk in gang gezet.
Maar ik moet eerst enkele gesprekken hebben met een psycholoog bij een gespecialiseerde praktijk. Daar sta ik nu ook op de wachtlijst. Ik hoop daar binnenkort, of in ieder geval voor het eind van het jaar terecht te kunnen.
Ook kijk ik net als enkele van jullie veel naar filmpjes op Youtube van Ash en Grace Hardell & ook Jackson Bird:
https://www.youtube.com/watch?v=ABSOXepvhTA (https://www.youtube.com/watch?v=ABSOXepvhTA)
Buiten de deur draag ik een strakke sport BH om mijn 'voorgevel' te binden en zwem ik wekelijks in een speciale sport BH en zwem shorts, dus een lange mannen zwembroek. Om het traject zo kort mogelijk te houden, was het voor mezelf belangrijk om al langere tijd in de "Real Life Phase" te leven, als mijn eigen authentieke zelf.
Ik ben nu een stuk gelukkiger maar blijf het vervelend vinden als mensen mij mis-genderen alleen al vanwege mijn 'vrouwelijke' uiterlijk. Ik hoop dat ik me na de operatie nog beter ga voelen :D
Hoi Dutch Ace,
Jouw gevoel niet de juiste onderdelen te hebben kan ik niet invoelen, maar wat je schrijft over 'de vrouw moet volgen' bij dansen, vind ik onverteerbaar. Ik heb jarenlang gevolksdanst, ook bij een groep waar de vrouwen in de meerderheid waren. Er waren dan altijd wel vrouwen die heel gemakkelijk 'als man' dansten, of andersom trouwens. "Wil jij man zijn?" "Oh, nou, dan ben ik nu even vrouw", en dan een standaard grapje over genderverandering. Ik begrijp dat same sex dansen tegenwoordig meer ingeburgerd is? Gelukkig maar. Wat een armoede, om te zeggen dat de vrouw moet volgen.
Over een gat in de muur boren kan ik zeggen: als je dat echt wilt kunnen, koop een boor of krijg er een. Ga lekker oefenen. Als het gat mislukt, vul je het op met muurvuller. Likje verf erover, klaar. Ik heb pas op mijn 39e ofzo een boormachine gekocht, en het heeft voor mij enorm bevrijdend gewerkt om voor een simpel klusje niet meer afhankelijk van iemand (meestal man inderdaad) met een boor te zijn. Lekker zelf mijn eigen home improven ;)
Hopelijk heb je iets aan mijn reactie...
Groetjes Gus Gus
Hallo Dutch Ace en iedereen natuurlijk.
Herkende veel in je mailtje maar ook veel niet. In ieder geval ga ik naar de Transandersgroep in Utrecht. Dank voor de tip. Ben altijd benieuwd hoe anderen met hun transanderszijn omgaan. Ik heb nog nooit iemand hardop horen zeggen dat hij /zij zich man noch vrouw voelt maar " iets er tussen in. " Kim.
Hoi Dutch Ace,
Dank voor je uitgebreide verhaal! Ik herken veel in wat je schrijft. Lastig dat je zo vaak stereotype taken krijgt. Wat zou het toch fijn zijn als er minder genderstereotypes op mensen zouden worden geplakt...
Ik hoop voor je dat je snel terecht kunt bij de psycholoog en dat je de operatie kunt krijgen die je wilt!
Dank voor de TransAnders-tip! Ik woon notabene in Utrecht en wist niet van het bestaan van deze groep. Ik ga er misschien binnenkort ook een keer heen. :)
Al ruim een jaar doe ik enkele keren per jaar mee aan het uit Denemarken overgewaaide concept "Human Library":
https://www.youtube.com/watch?v=ux-ITPfo3i4 (https://www.youtube.com/watch?v=ux-ITPfo3i4)
Mijn boektitel is "Genderloos" oftewel gender neutraal of non-binair. Zo heb ik al meerdere hele mooie en soms ook moeizame gesprekken gehad met mensen die mij als 'boek' wilde lenen.
Donderdag a.s. ben ik in Utrecht voor een privé evenement van Human Library en zijn het een groep medewerkers van Heineken die o.a. mij als boek gaan 'lenen'.
Erg spannend maar ook heel leuk!
Goedemorgen Dutch Ace, heb het you tube filmpje bekeken. Nooit eerder van gehoord. Kun je wat meer over je ervaringen vertellen. Heb je er zelf ook wat aan ? Groet, Kim.
Heb net eventjes opgezocht wat een non-binair persoon is, maar dat lijkt mij echt enorm lastig zeg.
Ik kan mij voorstellen dat je je dan eigenlijk nooit helemaal goed in je vel zal zitten :(
Voor de mensen die dat hebben, heel veel succes
Dat hoeft niet zo'n punt te zijn hoor. Ik voel me tamelijk non-binair en ik heb er finaal geen last van. Ik ben gewoon mij. Ik ben een vrouw en ik kleed me ook niet als man (maar ik heb nu toevallig wel een herentrui aan) en ik heb er nooit mee gezeten. Wat ik niet zal doen is me heel vrouwelijk kleden, dan heb ik het gevoel dat ik toneel speel. Ook hoge hakken en zo, prima, bij een ander. Maar als ik zin heb, doe ik wel eens een jurk aan. Je hebt momenteel die lange sweatdingen en dat vind ik zalig zitten. Ik mag lekker alles. :)
Overigens kom ik niet 'mannelijk' of stoer over, maar ik bedoel echt hoe ik me voel. En ik voel me tamelijk geslachtsloos.
Hoi Koffie , altijd als ik iets lees over andere non-binairen vraag ik me af waarom "we " zo onzichtbaar zijn. Ik ben het mijn hele leven al en heb er nog nooit een moment meegezeten.
Vraag me wel af soms hoe anderen het ervaren. Groet, Kim.
Mijn vermoeden is dat de meesten het niet kennen, en er daardoor eerder een ander label erop plakken. Ook ken ik via QaZ enkele mensen die zich als non-binary identificeren, en waarvan ik het in ieder geval niet zou zien als ze het niet verteld hadden, dat maakt zichtbaarheid natuurlijk ook lastiger.
Je ziet het nergens aan. Net als aseksualiteit: het staat niet op mijn voorhoofd geschreven. Van mij hoeft dat ook helemaal niet, want ik ben gewoon mij. Alleen waar anderen het belangrijk vinden dat ze vrouw zijn, voel ik me niet specifiek zo. Ik zit in een vrouwenlichaam (dat tot mijn blijdschap zwanger kon worden, dat vond ik een prachtige belevenis) en ik mag van de maatschappij dus broeken dragen en jurken en tunieken. Wat dat soort dingen betreft zijn vrouwen vrijer dan mannen, dus ik vind het prima zo. Mensen zullen het achter mij ook niet zoeken, ik heb volgens mij een heel vrouwelijke uitstraling, maar niet in mijn manier van kleden of doen.
Toen ik in de 20 was droeg ik wel veel mannelijke 'houthakkersoverhemden' en daar werd ik dan weer wel op aangesproken, maar ik vond dat gewoon mooi.
Het wordt vaak pas een probleem in een relatie. Dan willen mannen dat ik me meer vrouwelijk gedraag, meer vrouwelijk kleed en sensueler ben. Wat ik dan niet begrijp, want waarom vielen ze dan op me? Ik ben altijd mij.
Ik identificeer me ook 'gewoon' als vrouw, naar buiten toe. Dat vind ik prima zo.
Hoi, ik kan niemand die non-binair is . Nou ja via AVEN dan wel maar niet in het echt Wel mensen die jaren worstelen met iets anders willen zijn dan ze zijn. Die problematiek van in het verkeerde lichaam geboren zijn kan ik op geen enkele manier navoelen. Het is heel persoonlijk maar ik moet er niet aan denken. Prettig weekend nog.
Kim.
Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren hoor. Ik ben ik en ik zit in een vrouwenlijf en ik vind het best prima zo.
Ik snap de onzichtbaarheid wel, hier in de Vlaamse Velden heb ik nog niet echt iemand verteld dat ik me ook niet volledig goed voel in ons binair gendersysteem. Ik voel me daar echter niet echt slecht meer bij. Weet je, ik ben aseksueel en ik ben niet altijd even vrouwelijk en dat is goed voor mij dat ik dat weet. Op andere mensen heeft dat op zich geen enkele invloed. De enige reden dat ik het zou meedelen is voor de 'naamsbekendheid' van die termen. Maar eigenlijk kan dat ook op een heleboel manieren zonder dat ik per se aan iedereen mijn persoonlijk verhaal moet doen.
Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik deze vraag poste, en soms heb ik wel nog eens een emotionele terugval, maar ik geloof niet langer dat de liefde van de mensen om me heen voorwaardelijk is en dat ze me minder graag zouden zien hierom. Geen een van mijn vriendschappen is gebaseerd op mijn seksualiteit of mijn genderidentiteit, dus geen van mijn vriendschappen zal lijden wanneer die vrienden opmerken dat die niet overeen komen met wat ze origineel dachten.
Ik heb aan veel van de reacties hier veel gehad, maar ik wil toch ook even Koffie specifiek bedanken: Je zegt het altijd zo rechtuit, precies zoals je het ziet en dat heeft mij ook geholpen mezelf wat beter te zien.
(misschien had ik dat al eens gezegd, ik vergeet soms wat ik al gedeeld heb en wat niet :/ )