Goed. Voorstellen dus. En daarbij ook maar meteen aangeven waarom ik hier geregistreerd heb. Dat laatste is omdat ik mezelf (meer) poog te snappen. Omdat ik nogal met wat onzekerheden zit en seksualiteit -eigenlijk identiteit- daar een zeer belangrijke bron in is.
Ik ben een man van eind dertig en o.a. meerdere jaren getrouwd geweest. Met een vrouw die ik via internet leerde kennen, pubermeisje toen eigenlijk nog. Zij was zes jaar jonger dan ik. Zij woonde nog bij haar ouders, ik op mezelf. Zij vrijgemaakt gereformeerd, ik atheïst (agnost eigenlijk meer). We waren elkaars eerste echte geliefden. De eerste jaren hebben we elkaar wegens afstand alleen in het weekend gezien. Seks was toen niet gebruikelijk, omdat zij geloofde en daarbij geen seks voor het huwelijk mocht hebben. Gaandeweg wilde ze toch wat experimenteren en proberen. Het bleef bij wat handmatig flikflooien. We hadden daar allebei vrede mee, zij vanuit religieuze overwegingen en ik... nou ja, geen idee eigenlijk waarom ik daar vrede mee had, maar ik had het. Achteraf denk ik dat daar mijn a-seksualiteit toen al wat naar voren kwam/ontwikkelde. Uiteindelijk trouwden we en zijn we vanzelfsprekend samen gaan wonen. Al waren we in de praktijk ook al samenwonend, al had ik mijn eigen appartementje en zij haar studentenkamer in een studentenhuis. Daarna had zij wel sterk de behoefte seks te hebben, ik hield de boel steeds af met allerlei vage excuses. Excuses die ik vaak zelf amper snapte. Ik masturbeerde wel (stiekem), maar gemeenschap hoefde van mij niet zo. Na enkele jaren getrouwd te zijn, scheidden we. Seksualiteit was wel de belangrijkste oorzaak. Zij bleek bij een andere man te zoeken en krijgen wat ze bij mij niet kreeg. Ik twijfel nog altijd of we überhaupt wel eens seks (penetratie) hebben gehad, hoewel we het meerdere keren hebben geprobeerd, want er was zeker wel liefde voor elkaar.
Na die scheiding en enkele jaren van 'ik ben raar, voor geen enkele vrouw goed (genoeg)', begon ik toch weer met daten. Maar eigenlijk was er steeds de angst voor een vervolg. Aantrekkingskracht voelde ik wel, maar ik hoefde daar geen fysiek vervolg aan te geven. Tot ik een date had met een vrouw die nogal nadrukkelijk fysiek contact zocht. Door allerlei toestanden, waarover ik niet zal uitweiden, belande ik op onze eerste date bij haar in bed. Ik wilde alleen maar knuffelen, zij wilde meer. Het bleef bij knuffelen. We zijn enkele weken/maanden samen geweest en hebben meerdere keren met elkaar het bed gedeeld, maar -bot gezegd- speelde ik niks klaar. Hoewel ik het -voor haar- echt wel wilde, omdat ik haar lief en aantrekkelijk vond. Ook zij beëindigde uiteindelijk onze korte pseudo relatie en hoewel ze beweerde dat het niet was door onze verschillende (gebrek aan) seksuele lusten, durf ik wel te bewaren dat dit weldegelijk de reden was. En nu dus, twijfel ik (weer) ontzettend aan mezelf.
Meerdere jaren bij psychologen gelopen, zelfhulpboeken gelezen, al tijdens mijn getrouwd zijn en gaandeweg dus ook. Want ik voelde me stom, raar, egocentrisch, oneerlijk, gemeen, ik kreeg een steeds negatiever zelfbeeld. Mede ook door vrienden die heel anders over seks en seksualiteit spraken, dan dat ik dat ervoer. Ik snak wel bijna naar de genegenheid van een vrouw (hoewel ik best vriendschappen met vrouwen heb), ik date ook wel, maar eigenlijk is er steeds mijn (onbewust) duidelijke afstand, omdat ik dus angstig ben voor het vervolg. En dat brengt extra twijfel met zich mee. Ik heb reeds een onderzoek naar hormonen gehad, maar daarmee is niks mis, hoewel mijn testosteronpeil niet heel hoog is. Ik voel dus ook weldegelijk aantrekkingskracht tot vrouwen. Niet tot mannen, terwijl ik wel eens gehoopt heb homoseksueel te zijn als dat de 'oplossing' was. Maar dat is het dus niet, maar wat dan wel?
Ben ik (te) perfectionistisch; heb ik een te hoog verwachtingspatroon van mijzelf (hetgeen ik van psychologen en psychiaters zo vaak te horen heb gekregen; "wees toch niet zo streng voor jezelf") en moet ik enkel 'even' daar door mijn eigen torenhoge verwachtingspatroon (van mijzelf) heen bij een eerste keer seks met een date? Ben ik mede daardoor (te) angstig en blokkeer ik daarom iedere keer als er seksuele interactie 'dreigt'? Heeft mijn verleden met mijn gelovige ex mijn hoofd dusdanig beïnvloed dat ik nu een ondoordringbare muur op trek als ik een vrouw ook maar aantrekkelijk/leuk vind? Of heb ik gewoon andere (of eigenlijk geen) seksuele lustgevoelens en ben ik a-seksueel? Type C, heet dat geloof ik. Want ik voel dus weldegelijk aantrekkingskracht tot vrouwen, ook sterk de roeping naar romantisch samenzijn, maar absoluut geen seksuele lust. Ik heb wel geregeld een ochtenderectie en ik masturbeer wel, ook al is dat niet op porno, maar op mijn verbeelding waarbij geen penetratie, vagina, maar hooguit een handjob van een voor mij mooie vrouw voorkomt.
Misschien (her)kennen jullie mijn interne strubbelingen en hebben jullie adviezen. Dank alvast!
Hallo Samoth,
Dankjewel voor je uitgebreide en openhartige verhaal.
Zoals je misschien al in de FAQ gelezen hebt: je bepaalt zelf of je je wilt identificeren als aseksueel. M.a.w. of je aseksueel bent, bepalen wij niet voor je. Maar dat wist je misschien al. :)
Het lijkt me dat je negatieve zelfbeeld niet uit de seksualiteit of aseksualiteit voortkomt, maar uit het feit dat je afwijkt van de verwachtingen van de buitenwereld. Het is immers 'normaal' om seksuele gevoelens en seksueel verlangen te hebben naar een ander. Zolang je denkt dat je de enige bent, kun je in een negatief gedachtenpatroon terechtkomen: 'ik deug niet.'
Nu je weet dat aseksualiteit bestaat (aanvaarding is hoofdstuk 2) en er veel meer mensen zijn die het zelfde [niet] voelen als jij, kan alles in een ander licht komen te staan.
Ook ik heb wel te horen gekregen: 'misschien stel je te hoge eisen aan een kandidaat-partner'. Maar achteraf denk ik dat ik alleen maar op zoek was naar een vriendschap o.i.d. waarin seks geen rol hoefde te spelen. (Ben nog steeds alleen, mis noch de seks, noch de relatie.)
Tot slot: dat je seksuele gevoelens hebt en masturbeert, maakt je niet tot aseksueel. Aseksualiteit gaat over aantrekking.
Heb je iets aan deze woorden? Hoe dan ook, welkom op dit forum. Goed dat je ons gevonden hebt! :)
Aseksualiteit kan verstrikt raken in allerlei vragen en achtergronden, als je het pas laat ontdekt. En dan is het ook lastig om alles te ontwarren. Ik heb dat zelf ook gehad. Ik was begin 40 toen ik voor het eerst over aseksualiteit las hier op Aven.
Aseksualiteit hoeft inderdaad niets met je hormonen of je libido te maken hebben, zoals Edewecht al zegt, het gaat om aantrekking. Of in ons geval het ontbreken daarvan.
Als je in relaties vastloopt op je aseksualiteit, is het heel moeilijk m je weer open te stellen en te weten dat het waarschijnlijk op de een of andere manier weer een issue gaat worden. Het is niet gek dat je jezelf daarin beschermt en die muur om je optrekt. Aan de andere kant weet ik uit eigen ervaring dat muren niet alleen beschermen, maar ook soms kunnen belemmeren. Maar ze zijn er. En ze hebben een functie.
Ik heb gemerkt dat een gewone 'reguliere' datingweg voor mij niet werkt. Er zijn dan te veel verwachtingen. Ik zou iemand willen leren kennen en in de eerste plaats een vriendschap opbouwen, waarin je elkaar eerlijk leert kennen. Als mens, niet als profiel op een of andere site.
Welkom Samoth
wat een herkenning, ook al is het bij mij vanuit vrouw ervaren. Wat een verwarrende wereld hè. Fijn dat je het forum hebt gevonden. Ik hoop dat je hier herkenning vindt waardoor je wat rust en aanvaarding krijgt. Dat was voor mij als een warm bad, die herkenning.
Hier is het volkomen normaal om je niet seksueel tot een ander aangetrokken te voelen. En ook om wel of geen libido, fantasieën, romantische gevoelens te hebben. Geef jezelf de tijd om te ontdekken waar jij stat en waar je je prettig bij voelt.
Welkom op het forum Samoth, :cake: :cake: :cake: :cake:
Bedankt voor je zeer openhartige voorstel bericht. Je hebt op dit vlak heel wat meegemaakt als ik het zo lees, ik hoop dat je door middel van dit forum en je ontdekking van aseksualiteit misschien wat gebeurtenissen een plekje kan geven. Je bent wie je bent, en daar is niets raar, gemeen of egocentrisch aan.
Ik heb zelf geen ervaring met relaties, maar wat ik wel weet is dat een relatie geen stand kan houden als je niet jezelf bent. Daarom denk ik dat je nog op de goede weg bent. Je bent aan het ontdekken wie je bent, en als je straks vanuit die blik gaat zoeken vind je vast iemand waarbij je ook daadwerkelijk jezelf kan zijn.
Hallo Samoth,
Jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn.
Maar dan de vrouwelijke variant.
Ik ben ook nog heel nieuw hier dus ik weet nog niet zo goed hoe ik moet reageren.
Maar ik weet wel dat je niet alleen bent in dit soort gevoelens.
Ik durf me ook niet meer aan het "dating-gebeuren" wagen. En ik heb ook heel veel adviezen en soortgelijke diagnoses gehad.
Ze noemen mij ook te perfectionistisch , ik verwacht te veel etc...
Dan ga je echt denken dat het aan jezelf ligt.
En bij het lezen van de verhalen op dit forum denk ik voor het eerst ... misschien ligt het dus niet aan mij.
Dank jullie wel voor jullie mooie welkomsreacties. Ik onderzoek, oriënteer en ontdek nog even lekker verder, op dit forum als in 'het echte leven'.
Hoe vergaat het je nu, Samoth? Hoe vergaat je ontdekkingsreis?
Dank je, Bubble, voor je attente vraag. Ach, weet je, ik dobber nog wel wat dolfijn rond. Al voelt het soms alsof ik middenin de Grote Oceaan ben gedropt, op een boomstam, met een soeplepel als enige hulpmiddel bij het peddelen. Geen (of amper?) lust, libido en seksuele aantrekkingskracht in mijn lijf, maar wel de nogal nadrukkelijke aanwezigheid van romantiek die van binnenuit mijn lijf op mijn skelet beukt omdat 'ie eruit gelaten wil. :gek:
Haha, ik voel je leed maar vind je metaforische manier van uitdrukken grappig. :D Welkom.
Hoi Samoth.
Ook ik ben nieuw hier en ontdek steeds meer over me zelf. Wat ik vooral had was dat ik me altijd schuldig voelde als ik weer eens niet wilde. Dus ging ik (veel) over grenzen heen. Inmiddels ben ik al 10 jaar alleen, maar (helaas) kan ik nog steeds verliefd worden. Ook dan ga je denken dat je eisen te hoog liggen, zodat je nergens meer op in durft te gaan.
Mij hebben de ervaringsverhalen in ieder geval erg geholpen. Zo van, ik ben dus niet gek en... er zijn er meer met dit probleem. Dat werkt bij mij tenminste erg bevrijdend.
Heel veel succes met jouw ontdekkingstocht en welkom :cake:
Groetjes, Atlantis.
Als ik het goed begrijp, ben je aardig gefrustreerd. En zoals je het beschrijft, snap ik dat ook. Wel een vraag: wat versta jij onder romantiek? Wat is dat voor jou?
Oef, Bubble, dat vind ik eigenlijk een moeilijkere vraag om te beantwoorden dan ik in eerste instantie dacht. In eerste instantie denk ik bij romantiek aan lief en gezellig samen zijn zonder naakt en welke seksuele bijbedoelingen dan ook. Maar meteen daarna denk ik; ja, maar, met mijn ouder(s), met mijn zusje, met familie, met vriendinnen en vrienden heb ik ook wel eens dat (non seksuele) intieme samenzijn en dan heeft dat voor mij niets met romantiek te maken. Dus misschien heb ik wel een wat vertyft beeld van romantiek. En van intimiteit sowieso ook. Smacht ik naar romantiek en (non seksuele) intimiteit, maar heb ik eigenlijk geen idee wat dat nou precies voor mij is. Mogelijk moet ik dáár eerst maar eens mee bezig.
Overigens is die frustratie heel tijdelijk. Het kan zelfs in enkele minuten ook weer (zomaar) verdwenen zijn. En ook plotseling weer terugkeren. Mijn aseksualiteit (gebrek aan seksuele lust) voelt (nog) wel een beetje als een periode van rouw om het verlies van een dierbare. Een teringlange periode, dat wel. Het ene moment kan ik het prima dragen, het andere moment zit ik (weer) met flink wat verdriet (en boosheid, resulterend in frustratie) om het gemis.
En jij, wat versta jij onder romantiek? Misschien krijg ik er wel een oohjááá-gevoel door.
Touché Samoth, daar moest ik dus ook over nadenken. Ik krijg het alleen niet goed onder woorden, maar ik doe een poging:
Onder romantiek versta ik het eenvoudig bij iemand willen zijn, die niet tot mijn familie of gewone vrienden hoort. Deel van elkaar willen uitmaken (niet-fysiek bedoel ik dan), bij elkaar willen zijn. Gewoon samen stil zijn omdat woorden niet nodig zijn, stevige discussies of een gesprek met echte inhoud te hebben. Genieten van de aanwezigheid van- of de gedachte aan die ander. Een soort van verliefdheid voelen, moeite voor iemand willen doen. De ander zijn zielenroerselen (willen leren) kennen en de mijne met hem delen. Dat kan elkaar in de ogen kijkend zijn bij kaarslicht en haardvuur zijn, maar ook, al dan niet hand in hand, naast elkaar lopend in fel daglicht of een regenbui. Of tijdens het samen doen van een of andere kutklus. Elkaar in de ogen kijken en weten dat we iets (wat dat dan ook is) delen. Connectie voelen. Elkaar ontspannen aan kunnen en willen raken, vasthouden, elkaars handen opwarmen, door het haar woelen, nek kriebelen e.d.. Intimiteit zonder (de dreiging van) seks. Maar op een compleet ander level dan met gewone vrienden of familie.
Ik heb eerder hier ergens gelezen over een 'squish' ( https://www.urbandictionary.com/define.php?term=squish ). Ik denk dat dit voor mij het best verliefdheid beschrijft.
Wat mis jij precies aan je gebrek aan seksuele lust? Dat het nooit meer wordt zoals het eerder met je partner was? Een bepaalde mate van intimiteit die je niet meer op die manier zult ervaren?
Ik voor mezelf mis de seks met een ander totaal niet. Het enige waar ik tegenop zie, is een eventueel leeg leven omdat ik niet compatibel 'meer' ben op de gangbare manier en ik daardoor geen invulling meer zou krijgen op het romantische vlak. Want dat mis ik echt wel.
Ik geloof niet dat ikzelf zozeer iets mis als ik geen seks heb. Ik kan juist heel prima zonder seks. En anders haal ik mijn frustratiestaaf wel even door mijn vuist als ik wel ontspanning door een -pseudo- seksuele daad wil. Het is meer dat ik de ander (die de seksuele behoefte -mogelijk- wel heeft) iets ontzeg. Dat is denk ik ook heel erg mijn blokkade als het gaat om een relatie aangaan. Schaamte, het idee nooit genoeg te kunnen zijn, (zelf)stigma. Waarbij ik terecht kom bij precies ook jouw angst;
Citaat van: Bubble op november 08, 2018, 07:31:21 AMeen eventueel leeg leven omdat ik niet compatibel 'meer' ben op de gangbare manier en ik daardoor geen invulling meer zou krijgen op het romantische vlak.
Veel herkenning hier.
Voor mij is romantische liefde oorlog. Je vind iemand buitengewoon leuk en wil met een gezonde dosis waanzin diegene overwinnen. Ondertussen neemt geleidelijk de waanzin toe, vergeet je je verdediging en offer je steeds meer van jezelf. Met elke kleine overwinning komt een capitulatie. Op het moment dat je de patstelling herkent is het te laat voor terugkeer, de ander is van jou evenals jij van de ander bent. Weten dat je elkaar toebehoort is de ultieme intimiteit.
Het is ruim drie maanden geleden dat ik me hier voorstelde. Toen vol frustratie, twijfel en ongewis. Vandaag (het is 00.18u, dus feitelijk gisteren) enorm dicht gestaan bij mijn aseksualiteit aan mijn ouderlijk gezin openbaren. Nu eens was mijn gebrek aan overtuiging en lef niet mijn horde, maar het feit dat mijn zeven- en negenjarige nichtje en neefje zich steeds rond mijn vader, zusje, zwager en mijzelf bevonden tijdens onze kerstviering. En ik (mijn) aseksualiteit toch niet een onderwerp voor hun jonge oortjes vind. Maar ik voelde de wil, lef en overtuiging te vertellen wat ik sinds heel kort voor mezelf wel besef; aseksueel is wat ik ben. Twijfels rond hoe en wat verder, vind ik niet langer een reden voor stilzwijgen erover. Hoewel ik het dus (nog) niet verteld heb, heb ik wel het (zelf)vertrouwen en de eigen acceptatie, overtuiging en rust in mijn hoofd gevonden het te vertellen. Dus het was niet mijn coming out, maar wel een soort coming in voorafgaand aan mijn zeer aanstondse coming out.
:cheerleader:
Dapper Samoth :D. Ook ik ben steeds aan het uitvissen aan wie en hoe en wanneer en óf.... Kortom, dat je je nu klaarmaakt voor het grote moment, super!!!! Succes :highfive1:
En speciaal voor jou (hoop dat je het nog op kan na het kerstdiner) :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: ;D
dat klinkt als een goede innerlijke stap. :)
Hee, Samoth, mooi voorbeeld van hoe je jezelf de tijd kunt gunnen, en kunt omgaan met stappen zetten, of nog-niet-stappen-zetten. Je verhaal getuigt van wijsheid. Veel geluk de komende dagen!
Wat een mooie stappen ben je aan het zetten Samoth, en wat goed dat je dat hier deelt :klap:
Ik herken ook veel in je verhaal. Toen ik aseksualiteit net ontdekt had waren de kinderen in mijn familie ook allemaal nog op een leeftijd die niet echt passend is voor dit onderwerp. Het positieve is dat het vanzelf over gaat ;D
De afgelopen dagen heb ik een heel epistel geschreven over mijzelf en mijn zoektocht, met name betreft aseksualiteit. Net voor Kerst ben ik begonnen te schrijven, gewoon schrijven, zoals ik dat wel vaker voor mezelf doe. Omdat ik met schrijven mijn hoofd leeg kan maken. Dit schrijven was ooit bedoeld als (korte) reactie om hier te plaatsen, maar is een soort (lange) essay/uiteenzetting vol persoonlijke overpeinzingen en hersenspinsels geworden. Daarin komt mijn kapotgelopen relatie van bijna tien jaar aan bod en ik heb mijn ex gevraagd of ik haar het stuk mag sturen en daarna hier mag plaatsen. Weliswaar ben ik eigen baas over wat ik wel en niet zeg, gaat het vooral over mij als persoon in ontwikkeling, zijn we nu na onze scheiding zo'n zes jaar verder en staat haar naam er niet in, maar toch vond ik het wel zo netjes en prettig als zij het (eerst) zou lezen en eventueel van opmerkingen zou voorzien. Twee dagen geleden stuurde ik het haar, ze heeft het stuk gelezen en mij vandaag zonder verdere op- en aanmerkingen bemoedigd het hier te delen. Dus dat doe ik dan hierbij ook.
Mijn zoektocht, mijn al zo lang durende zoektocht die me al zoveel ellende bezorgde, was altijd een 'verkeerde' zoektocht. Ik wilde dolgraag onvoorwaardelijk liefde, iemand op wie ik te allen tijde terug kan vallen, iemand die aandachtig luistert, maar mij ook van tegenargumenten voorziet. Iemand die mij aanmoedigt en ook eens op de rem trapt als ik te hard ga. Iemand die mijn nukken en grillen accepteert. Een maatje, noemde ik het eerder in dit topic, maar maatjes heb ik in vrienden wel, dus die term is toch niet zo geschikt. Wat dan wel; een partner, een relatie? Zoiets zocht ik volgens mij meer, maar toch was dat ook niet helemaal wat ik zocht. Een moeder dan misschien? Maar een moeder had ik in mijn eigen moeder, tot ze vorig jaar overleed. Een surrogaatmoeder dan misschien? Zoiets, maar toch ook weer helemaal niet. Ik heb recent een term gevonden voor wat ik zocht één die wel prima de lading dekt. Ik zocht een klankbord.
In mijn ex heb ik ontzettend lang zo'n klankbord gehad. Een klankbord van onvoorwaardelijke liefde, gas- en rempedaal, spiegel soms. Dat kon ook, want we hadden weliswaar onze eigen levens, voorkeuren, nukken en grillen, maar ook erg ons leven samen, elkaar aanvoelend en aanvullend. Mijn ex en ik zijn bijna 10 jaar bij elkaar als stel geweest, we zijn zowel individueel als samen gegroeid, samengegroeid en zo ook dat 'klankbord' in en met ons. Uiteindelijk bleken onze seksuele behoeftes toch dusdanig anders te liggen, dat er een (onherroepelijke) scheiding kwam. Na onze scheiding is er bij mij een ruimte ontstaan waar ooit dat klankbord zat, een gapend gat van verdriet, schaamte en leegte. En dat wilde ik dolgraag vullen.
De afgelopen (kerst)dagen heb ik erg veel tijd gehad om na te denken. Radartjes in mij zijn overuren gaan draaien. Ontzettend veel heb ik gedacht en geschreven, veelal daarvan heb ik hier ook gedeeld. Ik heb onder andere ontdekt dat mijn aseksualiteit een geaardheid is en geen blokkade of wat dan ook maar dat 'te verhelpen' is. Dat heb ik afgelopen zondag tijdens de meeting met jullie als 'eensgezinden' bevestigd gekregen. Daar ben ik immens dankbaar voor. Daar ben ik jullie immens dankbaar voor. In jullie open- en eerlijkheid. Nu ik weet, besef en vooral voel dat mijn aseksualiteit (een) geaardheid is, kan ik (eindelijk) loslaten dat het ontbreken van mijn seksuele lust iemands schuld is. En onze scheiding daaruit resulterend ook. Schuld die ik nogal nadrukkelijk bij mezelf zocht en op mezelf betrok, met gevoelens van kwalijk nemen en zelfs haat voor mezelf tot gevolg. Want ik kon mijn ex niet geven wat ze graag wilde, waar ze mij juist zoveel gaf. Ik was degene die haar wel haast dwong haar behoeftes elders te vervullen. Nu ik weet dat aseksualiteit een deel van mij is, een geaardheid en dus geen 'schuld', heb ik rust gekregen.
Maar waar 'het gevoel' dat aseksualiteit -resulterend in onze scheiding- niet mijn eigen schuld was ook echt 'wetenschap' en besef werd, ontstond naast rust ook wel wat onrust. Want in mij zit toch best wel een controlfreak die graag zijn zaakjes in eigen hand houdt, eigen verantwoording draagt, omdat dat me een gevoel van onafhankelijkheid en vrijheid geeft. En als het niet mijn schuld was, dan legde ik de schuld dus eigenlijk elders neer en gaf 'het beheer' uit handen. Zo zwart-wit denk ik soms. Onrust kwam, wat drukte op mijn reeds aanwezige rusteloosheid.
Na mijn scheiding is vanuit zelfreflectie een beschermingswand in mij ontstaan, rond dat gapende gat van verdriet, schaamte en leegte. Die initiële beschermingswand van zelfreflectie werd steeds dikker en hoger door zelfverwijt. Rond en op zelfverwijt kwam zelfhaat en zo ontstond een hermetisch afgesloten muur van zelfnegativisme. Uit wat ooit puur een beschermingswand rond mijn verdriet, schaamte en leegte was, was een gedrochtopstakel van de Chinese gecombineerd met de Berlijnse Muur volgroeid.
Van psychiaters, psychologen en therapeuten op allerlei vlak heb ik sindsdien zo vaak "wees toch niet zo kritisch voor jezelf" als reactie gehad. Ik heb altijd wel gesnapt dat ze gelijk hadden, dat ik te kritisch voor mezelf was. Maar de in mij gemetselde en gegroeide muur, maakte dat ik het nooit echt zo voelde, omdat mijn echte gevoel in dat gapende gat erachter lag. Waar niets of niemand -zelfs ikzelf niet- uiteindelijk nog bij kon. En wat ik me nooit besefte, omdat ik dacht dat die muur van zelfnegativisme mijn 'ware' gevoel was.
In dat gapende gat van verdriet, schaamte en leegte, ben ik nu toch terecht gekomen. Langs of door of over of via die ondoordringbare muur die dus helemaal niet zo ondoordringbaar was. En in dat -niet meer zo gapende- gat, ligt mijn eigen klankbord, op de plek waar ooit dat van mijn ex ook lag. Ik zocht steeds uitwendig, via en in anderen, naar een klankbord, maar ik had er al die tijd al zelf één. Een wat gedeukt en broos exemplaar, maar een verder nog alleszins functionerende.
En de ondoordringbare muur waarvan ik zo lang dacht dat het mijn gevoel was, gemaakt van allerlei zelfverwijten, brokkelt nu zienderogen af. Omdat die muur het gat niet langer hoeft te 'beschermen'. Omdat het verdriet, de schaamte en de leegte zo goed als verdwenen zijn. De sloop die al járen bezig was, gaat sinds ik weet van mijn aseksualiteit veel sneller. Want een muur afbreken gaat -met het juiste gereedschap- toch vele malen sneller dan een muur bouwen. En het juiste gereedschap, de sloophamer, heb/ben ik zelf.
Lang voelde ik me een labiele, instabiele freak en zo werd ik er ook één. En nog raak ik wel eens wat uit balans, maar ik ben stabiel genoeg om dan dan mijn evenwicht toch weer te hervinden en me in deze instabiele, wankele wereld te begeven. Nog altijd zou ik heel graag een partner, maatje, metgezel, relatie, een klankbord vinden. Maar nu wel een éxtra klankbord. Niet enkel en alleen de (in)vulling om dat gapende gat te dichten, maar een anvulling, een versiering, een bloem op dat wat ooit een gapend gat van verdriet, schaamte en leegte was. Zodat we samen (verder) kunnen groeien.
:smile-hart:
Hi Samoth. Ik heb je verhaal een aantal keer gelezen, voor ik reageer. Wat ben je door dalen gegaan en wat een onzekerheid en frustratie.... Waar ik blij om ben is dat je jezelf nu aan het herontdekken bent en dat je jezelf veeeeel positiever gaat zien dan je tot nu toe hebt gedaan. We geven onszelf vaak zo gemakkelijk de schuld, maar gelukkig zie je nu dat jij net zo goed, of misschien nog wel meer, het slachtoffer was, dan wie dan ook. Gelukkig is nu de tijd om uit dat (diepe) dal te komen!!!
En bedenk, zonder pieken geen dalen en andersom.
Maar uit dat dal komen moet je inderdaad zelf doen, die drive en wil moeten uit jezelf komen. Maar ik zie je nu al voor me met je breekijzer en sloophamer, en ik denk dat dát wel goed gaat komen.... (ik ben nogal een plaatjesdenker en in gedachten zie ik je al beuken op die (Berlijnse) muren :D).
En dan komt er een tijd om weer te gaan bouwen!!!! Geloof in jezelf en ookal wil je het alleen redden en doen, soms is hulp of raad van vrienden (of van de Ace Family) ook wel eens handig ;).
:knuffel:
Als toetje leek me het toegevoegde plaatje ook wel leuk....
Specifiek voor Atlantis; dank je voor je toffe reactie; ? :knuffel:.
Overwogen voor wat ik nu ga zeggen een apart topic te openen, maar toch besloten dat ik het hier prima kan plaatsen; ik ben vanavond voor het eerst openlijk in een face-to-face-gesprek voor mijn aseksualiteit uitgekomen tegenover bekenden. Op zondag eet ik altijd met mijn vader, zusje, zwager en hun kids en nadat de kids op bed waren, hebben we een heel gesprek met de vier volwassenen onder elkaar gevoerd. Ik kan me niet heugen dat we zo'n diep en inhoudelijk gesprek over vanalles en nogwat hadden. Tijdens dit fijne gesprek, voelde ik de juiste sfeer en heb ik mijn aseksualiteit 'opgebiecht'. Mijn vader, zusje en zwager reageerden allen heel relaxt, bijna alsof ze zoiets al wel hadden verwacht (zie ik er zo aseksueel uit?). Met goede gerichte vragen, die voor mij wel bewezen dat ze snappen en erkennen dat dit niet één of andere bevlieging (ofzo) van me is. Er is nu een haast loden last van mijn schouders gevallen. Opgelucht, blij, bemoedigd, trots ook wel. Het past perfect in mijn traject van interne muur van schaamte, verdriet en frustratie afbreken en (zo) een positiever zelfbeeld krijgen. Ik ben even een potje juichen.
:highfive1: :cheerleader: :bloos: :dance: :headbang:
Wow Samoth!
Wat ongelofelijk fijn dat het zo goed ontvangen en geaccepteerd werd. Ik kan me je opluchting zó voorstellen. En stoer dat je van de juiste sfeer gebruik hebt gemaakt om jezelf zo bloot te geven. Als het mag, juich ik een tijdje met je mee.
:klap :cheerleader: :klap: :knuffel: :cheerleader: :highfive1::
Geweldig, Samoth!
Mooi om te zien hoe je de tijd hebt laten rijpen en het juiste moment hebt afgewacht. Niet passief, maar met je ogen open.
Gefeliciteerd met dit kado dat je jezelf gegeven hebt!
Hi Samoth, ik ga even meejuichen met je hoor. Ik ben zó trots op je :highfive1:
Oké, nu even juichen :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: ;D
Ik doe ook een dansje mee :cheerleader: :cheerleader: Wat dapper van je en wat fijn dat het zo goed uitpakte! Een enorme stap. Super fijn dat je je hierdoor beter en zelfverzekerder voelt :cheerleader: :cheerleader:
Wat goed gedaan Samoth :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: en zo snel na je ontdekking al :klap:
Citaat van: Samoth op januari 07, 2019, 12:04:19 AM
Mijn vader, zusje en zwager reageerden allen heel relaxt, bijna alsof ze zoiets al wel hadden verwacht (zie ik er zo aseksueel uit?).
Mensen die je echt goed kennen hebben het vaak wel door als er iets is, alleen weten ze soms zelf ook niet wat, of soms weten ze zelfs dat wel en willen ze je zelf de ontdekking laten doen. Je hebt best kans dat er ook bij hun nu enkele puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.
Geniet nog maar even van dit moment :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake:
Dank lieve mensjes, dat jullie oprecht blij voor mij zijn en met me meejuichen.
:grouphug:
Citaat van: AceVentura op januari 07, 2019, 08:59:46 AMJe hebt best kans dat er ook bij hun nu enkele puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.
Dit hoop ik en is denk ik wel het geval. Ze zijn na mijn scheiding heel rechtlijnig achter mij gaan staan en hebben mijn ex als pure boeman aangewezen. Uit pure liefde voor mij en ergens snap ik dat heel goed. En waardeer ik het zelfs wel. Maar ik wist dat de situatie minder zwart-wit lag dan zij het deden voorkomen. Het voelde een beetje alsof ze mij als slachtoffer zagen, terwijl ik mezelf nogal nadrukkelijk als dader zag. En zo voelde hun 'liefde' zo vaak voor mij juist verkeerd. En daarvoor steek ik de hand absoluut in eigen boezem (zonder nou mezelf -weer- als schuldige te zien, maar meer reflecterend), want ik heb mijn nadrukkelijke moeite met seks hebben heel lang 'achtergehouden', uit pure schaamte en daardoor ook niet een beeld geschept zoals het was. Ja, mijn ex is vreemd gegaan en zeker het hoe en met wie (allemaal) verdient bepaald niet de schoonheidsprijs, maar het uiteindelijke waarom kwam voort uit mijn aseksualiteit en daardoor onze andere (seksuele) behoeftes. Ik hoop dus ook dat mijn ouderlijke gezinsleden voor en vanuit mijn ex nu iets meer begrip hebben voor haar doen en laten. En mijn doen en laten met haar, ook in onze vriendschap na onze breuk, want ook die is vaak niet begrepen. Alsof ik (nog) heulde met de vijand. Of in ieder geval hoop ik nu dat ze het iets genuanceerder kunnen zien.
Ik dacht gelezen te hebben dat iemand iets zei over snel na mijn ontdekking. Mijn 'ontdekking' van aseksualiteit is eigenlijk al van vele jaren geleden. De hond was al jaren in mijn nabijheid, maar sinds kort heeft het beestje een naam gekregen en heb ik het geadopteerd. Vandaag is the day after en nog altijd voelt het heel goed, eerlijk en oprecht. Een fijn en bemoedigend gevoel, waarvan ik zeker weet dat het ook elders in mijn leven z'n positieve weerslag gaat hebben. Het dansende juichen is wel al een beetje voorbij, maar zo af en toe heb ik nog wel even een yesss-gevoel en wil ik willekeurige voorbijgangers high-fiven.
:highfive1:
Fijn dat het nog steeds zo goed voelt Samoth, hou dat vast :highfive1:
Nou, nog maar een high five dan, Samoth, fijn dat het zo gegaan is! :cheerleader: :highfive1:
Je verhaal en vooral de beschrijving van je gedachten en gevoelens zijn zo herkenbaar voor mij. Fijn om te lezen dat je het een naam en plaats hebt kunnen geven, en zelfs je familie hebt durven inlichten. Zelf heb ik het aan mijn zoon verteld en mijn ouders, maar ook dat ik nog niet helemaal zeker ben. Verder ben ik er als de dood voor dat iemand anders het te weten komt, vanwege de angst voor kritiek en afwijzing.
Wat ik me afvraag, heb je ondertussen al je aanvullend klankbord gevonden ? ;)
Oooo, ja, herkenbaar! Zo fijn dat je gegroeid bent in die zelfacceptatie. En wat fijn ook dat je familie er niet moeilijk over doet. Ik ken de twijfels en slecht over mezelf denken en ook mezelf de schuld geven van mislukte (pogingen tot) relaties en afwijzingen maar al te goed. Maar eigenlijk heeft nooit iemand schuld aan een verkeerde match, daar probeer ik toch steeds mezelf aan te herinneren. Als de ander perse geslachtsgemeenschap wil met me en het is een sine qua non voor diegene dan wordt t sowieso niks ::)
Citaat van: HSP-ertje op augustus 12, 2019, 05:11:31 AMWat ik me afvraag, heb je ondertussen al je aanvullend klankbord gevonden ? ;)
Nee. En ja. Ik zit nu in mijn dertiende week van twintig weken (cognitieve gedrag) groepstherapie, naast mijn individuele gesprekken met een psych. Door die therapie krijg ik meer inzichten in mijn patronen en ook handvaten hoe die patronen te herkennen en vooral te doorbreken/aan te pakken, of juist met rust te laten en te accepteren. Zo heb ik een brief aan mezelf geschreven en een soort van Tien geboden geschreven hoe ik graag mijn leven wil leven en waar ik zoal voor op moet passen. Die helpen me flink als ik weer eens in een minne (veelal verdrietige en boze) periode zit. Die boosheid keerde zich vaak naar mijzelf toe, ik ben liever boos op mezelf dan op iets of iemand anders. Nu lukt het me af en toe om die boosheid op mezelf wat te milderen en zelfs om te draaien naar helpende gedachtes ipv de bak allende met destructieve zelfhaat maar over mezelf uit te gieten.
Ik heb de term a-seksueel losgelaten. Ik houd van ongebonden vrijheid en de term a-seksueel benauwde en versmoorde me. Het was me veel te afgebakend en definitief. Ik houd nu de term twijfelseksueel aan. Dat geeft mij veel meer mogelijkheden om over mijn seksualiteit te praten met anderen. Wat ik overigens zelden doe, want ik vind over (geen) seks praten nu eenmaal lastig. Omdat geen seks me twee keer een relatie -in de amoureuze zin van het woord- heeft gekost. Ook heb ik volgende maand een eerste gesprek met een seksuoloog. Omdat ik toch wel graag wat dingetjes betreft mijn seksualiteit wil voor- en overleggen. Ik vind het ingewikkeld dat ik wel masturbeer, ook tijdens mijn relaties, maar geen penetratie/seks wil. Misschien ben ik wel masturbatie-verslaafd, heeft mijn fantasie een niet te evenaren surrealiteit aangemaakt en 'kan' ik daardoor geen seks hebben. Bovendien zijn er nog wel wat meer schaamtedingetjes betreft seks die mij mogelijk wel blokkeren.
Ik heb iemand nodig die mij een spiegel voor houdt, geheel objectief, hier en daar wel wat begeleid, maar me zelf een beslissing laat nemen. In mijn therapie en groep heb ik dat gevonden en wat meer begrip, kennis en uiteindelijk acceptatie gekregen om het zelf in het leven te kunnen toepassen. Dat gaat met keihard vallen en weer opstaan, maar dat is the story of my life. Ik hoop in die seksuoloog ook zo iemand te vinden als het gaat om seksualiteit, initimiteit in z'n geheel eigenlijk haast wel. Op dit forum had ik toch het idee dat ik (stellig) aseksueel 'moet' zijn, ik richting het label aseksueel werd 'gepusht'. En hoewel ik wel eens met stelligheid gezegd heb dat ik aseksueel ben en met plezier op meetingen was, is er toch áltijd wel wat twijfel geweest en denk ik nu toch dat ik het niet zo stellig ben. Twijfelseksueel dus.
Daarmee heb ik een geschikte vrouw vinden voor mezelf nóg moeilijker gemaakt dan puur daten met seksuele vrouwen of juist op zoek gaan naar een a-seksuele vrouw, maar dit is voor mezelf (nu) wel eerlijker. En rustiger. Misschien is geen seks willen namelijk toch wel meer een blokkade en eigen perfectionisme, faalangst en overtuiging dat ik van seks geen fuck bak (pun intended). Mogelijk zit er toch wel aseksuele geaardheid in mij, maar ik vind het idee en het concept van de intimiteit door seks te mooi om me stellig a-seksueel te kunnen noemen. Dus ik onderzoek en ondervind rustig door. "Is dat niet heel erg onrustig, Samoth?" Mjoah, best wel, ik heb lieve familie, goede en prachtige vrienden en vriendinnen, ik heb mijn (groeps)therapie en zo kom ik weer terug op mijn antwoord op de vraag of ik mijn aanvullend klankbord heb gevonden; "Nee. En ja.".
Dit was mijn spreekbeurt over mijzelf en mijn (seksuele) twijfels. Nog vragen?
:banghead: :cheerleader:
Mocht je nog mensen nodig hebben dan ben ik natuurlijk ook altijd nog in de buurt voor een serieus of minder serieus praatje. ? :knuffel:
Als ik het zo hoor denk ik dat het voor jou wel goed is dat je je stelligheid losgelaten hebt, het klinkt idd alsof het heel benauwend is als ik zo hoor wat jij daar dan allemaal voor limieten bij lijkt te zien en hoe dit jou beïnvloedt. Ik heb mijzelf dan wel het label aseksueel gegeven, maarja ik neem daarbij ook alleen de definitie van: 'Geen seksuele aantrekkingskracht'.. omdat ik dit nou eenmaal (voor zover ik weet) nog nooit gevoeld heb, terwijl het verder niks zegt over wat ik moet of niet en wat ik doe/wil of niet.
Ga vooral lekker verder in je zoektocht en neem hierbij de input mee van wie dan ook, maar vertrouw altijd op jezelf. En dan kom je vanzelf ergens uit waar jij je goed voelt.
Ps. Zorg trouwens wel dat je een seksuoloog vindt die ook echt luistert en niet meteen zegt dat aseksualiteit niet kan en dat het per se ergens anders aan moet liggen. Open minded
Citaat van: Stevie1992 op september 05, 2019, 11:17:35 AM
Mocht je nog mensen nodig hebben dan ben ik natuurlijk ook altijd nog in de buurt voor een serieus of minder serieus praatje. ? :knuffel:
Dank je, Stevie. Je hebt een appje. :ange:
Citaat van: Stevie1992 op september 05, 2019, 11:17:35 AMZorg trouwens wel dat je een seksuoloog vindt die ook echt luistert en niet meteen zegt dat aseksualiteit niet kan en dat het per se ergens anders aan moet liggen. Open minded
Het duurt nog enkele weken (de betreffende seksuoloog is op vakantie), maar ik wil wel graag beginnen met de vraag hoe hij (want het is een hij, wat ik in eerste instantie wat moeilijk vond, maar waar ik nu toch wel blij mee ben) tegenover aseksualiteit in z'n algeheel staat. Dat vind ik toch wel belangrijk om te weten. Daarna kan ik wel verdergaan met mijn eigen issues.
Citaat van: Samoth op september 05, 2019, 10:08:13 AM
Citaat van: HSP-ertje op augustus 12, 2019, 05:11:31 AMWat ik me afvraag, heb je ondertussen al je aanvullend klankbord gevonden ? ;)
Dit was mijn spreekbeurt over mijzelf en mijn (seksuele) twijfels. Nog vragen?
:banghead: :cheerleader:
Nee, voorlopig geen vragen meer :P Wat een herkenbaarheid weer, we denken er net hetzelfde over, ik vind dat ze de term twijfelseksueel officieel moeten maken ;)
Heb je al eens gegoogeld op vermijdende persoonlijkheidsstoornis? (Oeps, toch een vraag :rollol: ) Ik denk dat jij dat ook wel eens zou kunnen hebben en ik denk vaak dat dat de reden is waarom ik geen seks wil, ipv aseksualiteit. Speelt in ieder geval een grote rol bij mij, kan ook een combi van beide zijn, ben ik nog niet uit . . . Twijfelseksueel dus ;)
Als je zin hebt in een babbel, je mag me altijd een berichtje sturen ;)