Even een beetje gal spuwen hier.
Heeft iemand het; wel fysieke aantrekkingskracht, maar geen seksuele? En herkent iemand het; de frustratie die de áánwezigheid van fysieke aantrekkingskracht geeft? De zinloosheid ervan. De belemmering ook. Sowieso vind ik fysieke aantrekkingskracht al een wat bekrompen fenomeen, echter voor een aseksueel -zoals ik (volgens mij) ben- zonder seksuele drang/lust/libido is fysieke aanrekkingskracht al helemáál een stompzinnig en totaal overbodig concept.
Maar misschien zou ik het moeten omdenken en juist blij moeten zijn dat ik wél fysieke aantrekkingskracht voel. Want op dit forum blijkt wel dat niet iedereen ermee is 'gezegend'. En ach, als er wél fysieke aantrekkingskracht is, dan kan de zwengel toch even handmatig worden hardgeslingerd? Danwel zelf, danwel door degene die ermee maar wil spelen? Of eventueel een pilletje het lijf in drukken. Klaar. Erectie. Boem. Rampetampen maar. Wat zeur ik nou toch? Nou, knijp maar eens je neus dicht en denk aan Tony Chocolonely caramel zeezoutmousse als je een lepel vol hondenpoep je strot in geduwd krijgt. Mooi dat je dan geen chocola proeft. Denk ik, want deze chocola-hondenpoep-metafoor is strikt hypothetisch.
Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe? STOM. BOOS. WAANZIN. HAAT. KICK OUT FYSIEKE AANTREKKINGSKRACHT!
Zo, dat lucht wel even op!
:cake:
Oef... jij was boos! :cheerleader:
Misschien helaas voor jou, maar ik herken je frustratie niet.
Fysieke aantrekkingskracht ken ik heel goed en... ik ben er blij mee!
Ik kijk graag naar jongens/jongemannen (ja, altijd jonger dan ik, dat komt ervan als je 56 bent) en ik geniet van het feit dat ik er graag naar kijk. Me volledig bewust van de afwezigheid van seksuele aantrekking, en ook daar ben ik blij mee, met die afwezigheid.
Als ik dan zo'n bloedmooi schepsel langs zie fietsen voel ik het dan ook niet in m'n broek, maar ergens in m'n buik of borst of hart, weet ik veel. Een ontroering, en een dankbaarheid dat ik dat mag zien, zoiets.
Maar verder ook geen verlangen om daar iets mee te doen, contact te leggen of aan te pappen.
Citaat van: Samoth op november 06, 2018, 05:50:35 PM
Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe?
Voor mij is 'iemand leuk vinden' niet per se hetzelfde als fysieke aantrekkingskracht voelen. Soms ben ik me ervan bewust, dat ik iemand leuk vind zonder hem (of haar) bijzonder mooi/knap/aantrekkelijk te vinden.
Dus mijn vraag aan jou is:
moet je inderdaad fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk te vinden??
Zo nee, dan hoef je ook helemaal niets meer het het seksuele.
Een mens is immers meer dan haar/zijn lichaam...
Ik moest wel even lachen om je vergelijking. :)
Ik weet niet goed wat je bedoelt. Ik voel namelijk wel fysieke aantrekking, maar alleen als ik ook gevoelens van verliefdheid heb. Fysieke aantrekking als de behoefte om te knuffelen (zonder tongzoenen) en lichamelijk intiem te zijn. Ik word daar niet opgewonden van. Mijn libido staat daar los van.
Als mijn gevoelens puur vriendschappelijk zijn, heb ik helemaal niet de behoefte aan bv. knuffelen (behalve bij mijn kinderen en mijn kat). In gewone vriendschappen (al jaren alleen met vriendinnen) knuffel ik wel bij begroeten en afscheid, maar eigenlijk alleen omdat zij dat willen en ik hen niet zou willen kwetsen. Voor mij heeft het eigenlijk geen nut.
Maar ik verlang juist wel naar een liefdesrelatie waarin ook lichamelijk contact is, zonder dat dat seksueel hoeft te worden. Ik ervaar dat gevoel, die behoefte, ook niet als zinloos en stompzinnig, wel als een frustratie omdat het er o.a. vanwege mijn aseksualiteit niet echt in zit dat er ooit uiting aan kan worden gegeven. iets waar ik me zo ver dat gaat bij neer heb gelegd, maar dat op zich frustreert ook. Maar het is niet anders.
Verder kan ik mensen heel mooi vinden, maar dat roept dan geen gevoel van aantrekking bij me op. Ik vind dat gewoon mooi, zoals ik een schilderij bv. mooi kan vinden en daar hoef ik ook niet mee te knuffelen of zo. ;)
Het komt op het forum volgns mij vaker voor hoor dat mensen dat wel willen, maar dan niet gekoppeld aan seks. Je bent in elk geval geen vreemde eend in de bijt.
^ Wat Koffie zegt.
Ga lekker mensen knuffelen als je aantrekkingskracht voelt. Van oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.
Het is vooral een soort boosheid op mezelf. Onmacht ook wel.
Citaat van: calculatedpassion op november 06, 2018, 07:34:00 PMVan oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.
Hier zit wel een beetje de crux bij mij. Mijn moeder (vorig jaar overleden) heeft mij wel verteld dat ik als baby erg afstandelijk was en dat later ook altijd zo heb gehad. Dat wanneer ze mij als baby/kind oppakte (om te knuffelen), ik me met mijn babyarmpjes van haar af poogde te drukken. Geen idee waarom ik dat toen zo deed, maar volgens haar reageerde ik geregeld zo. Mijn moeder heeft altijd wel een soort van verlatingsangst/angst alleen gelaten te worden gehad. Dus misschien was het ook wel haar eigen angstprojectie op mij als baby, ofzo. Dat ze mijn babyarmpjes op haar lijf als wegdrukken ervoer, terwijl dat helemaal niet zo was. Gaandeweg schijn ik die afstandelijkheid altijd zo gehouden te hebben. Naar mijn idee nu, heb ik die afstandelijkheid (vanaf) toen wat ontwikkeld. Mijn vader was altijd een wat stugge, afstandelijk man. Vriendelijk, dat zeker, maar altijd op een afstandelijke manier. Laatst wilde ik hem een knuffel geven en toen stak hij snel zijn arm en hand uit, als teken dat een ferme handdruk hem wel genoeg was. Hij is nooit zo knuffelig geweest, ook nu niet echt naar mijn neefje en nichtje toe. Die ik dan weer geregeld bijna kapot knuffel. Net zoals mijn hond. Dus zo maak ik wel wat oxytocine aan. Ik heb echter flink het idee dat ik er wel een flink shot extra van kan gebruiken.
Citaat van: Koffie op november 06, 2018, 06:55:41 PM
Maar ik verlang juist wel naar een liefdesrelatie waarin ook lichamelijk contact is, zonder dat dat seksueel hoeft te worden. Ik ervaar dat gevoel, die behoefte, ook niet als zinloos en stompzinnig, wel als een frustratie omdat het er o.a. vanwege mijn aseksualiteit niet echt in zit dat er ooit uiting aan kan worden gegeven. iets waar ik me zo ver dat gaat bij neer heb gelegd, maar dat op zich frustreert ook. Maar het is niet anders..
Dit is de voornaamste frustratie die ik voel en eigenlijk die ik bedoelde. Ik ben nog niet zover als jij dat ik me er zomaar bij neer kan leggen, met als gevolg; (opgekropte) frustratie. Work in progress. Het is dus echter ook mijn eigen sociale tekortkoming, waardoor ik vaak wat afstandelijk overkom. Een soort opzetten van mijn stekels, terwijl ik eigenlijk snak naar een (vriendschappelijke) knuffel. Afgezien van naar mijn neefje en nichtje en hond, heb ik nog geregeld die soort van afstandelijkheid. Het opzetten van mijn stekels zoals ik dat hierboven memoreerde. Waarom ik dat doe, terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan juist wél (even) geknuffeld worden, weet ik niet. Misschien doe ik het omdat ik denk dat het van mij verwacht wordt, is het eigen onzekerheid, mogelijk angst om afgewezen te worden, bang om iets verkeerds te doen en daarmee iemand te kwetsen, ofzo, geen idee. Ik denk wel eens dat dit alles enig verband houdt met mijn aseksualiteit. Kan dat, denken jullie?
Ik vermoed zo wel eens dat ik heel ver in mij, diep in mijn kern, niet aseksueel ben, maar dat die stekels een soort (ontstane) angst/mechanisme zijn en zo mijn aseksualiteit veroorzaken. Maar haast tegelijk denk ik; ik ben wel geaard aseksueel, maar ik wil daar nog niet (helemaal) aan.
Kortom; :banghead:
Neem de tijd om rustig in jezelf na te voelen of de kip of het ei er eerder was. Dat is helemaal niet altijd zo duidelijk en simpel hoor. ;)
En wat 'zomaar' bij neerleggen betreft: dat kon en kan ik ook niet. vandaar de frustratie. Maar daar probeer ik dan maar mee te leven en dat kost behoorlijk wat energie. Je kunt ene behoefte niet naar believen aan- of uitzetten tenslotte.
Zo. Hier wil ik wel even op reageren.... want ook dit is weer herkenbaar. Het verliefd kunnen worden, de behoefte hebben aan knuffelen en zoenen, maar verder niet...
Een partner zei ooit eens tegen mij, "seks met jou is als met een hoer. Het is erin, eruit en klaar". Dit deed mij zo verschrikkelijk veel pijn, vooral omdat het me zoveel moeite kostte. Nu, begrijp ik deze opmerking veel beter. Het was namelijk ook waar!!! Voor mij hoefde (en hoeft) de seks niet. Ik was vooral blij als ik er weer vanaf was..... Dus ja, jouw frustraties begrijp ik wel. Bij vrouwen is het allemaal wat makkelijker, we hebben geen pilletje nodig en dan hupsakee...
Ook mijn ouders waren altijd afstandelijk, er werd niet geknuffeld en al helemaal nooit een zoen gegeven. Dan denk je al snel dat het aan je opvoeding ligt.
Het accepteren is misschien wel het lastigste, maar als je zo ver bent (ik ook nog niet hoor), dan gaat het hopelijk allemaal wat makkelijker. Wat mij wél helpt, is dat ik niet de enige ben.
Ook heb ik voor mezelf nu veel duidelijker wat ik wél wil en vooral wat ik niet wil. Kijk, als je verliefd bent is het, zeker voor een vrouw, makkelijker om die seks maar weer te hebben en daarmee het ook weer achter de rug te hebben. Maar die consessie wil ik niet meer doen. Makkelijk??? Nee, zeker niet. Vooral niet als je wel behoefte hebt aan intimiteit. Maar het maakt het leven wel overzichtelijker...
Vooral dat het leven er bepaald niet eenvoudiger, maar wel overzichtelijker door wordt, geloof ik zeker. Ik heb zelf mijn aseksualiteit nu wel geaccepteerd, ik benoemde het zelfs aan een date. Die duidelijkheid geven, geeft ook mij zelf rust. Echter ben ik er haast een borderliner in en kan die acceptatie zo ineens weer zijn vervangen voor grove twijfel en ongeloof. Vooral of mijn aseksueel zijn nu is wat ik ben en altijd zal blijven/zijn, waar ik me maar maar bij neer te leggen heb, of dat ik met de juiste partner, de goede klik en hele duidelijke communicatie misschien nog 'te genezen' ben. Zogezegd heb ik nu echt wel vrede met mijn aseksualiteit, denk ik ook prima mijn leven zonder seks te kunnen leven, zéker met een aseksuele partner, maar tegelijkertijd wil ik ook (nog) niet uitsluiten dat mijn aseksualiteit en mijn afwezigheid van lust tijdelijk is. Misschien is dat ook wel een levenslang proces. En ik houd mezelf ook voor dat ik nooit nooit moet zeggen, dat enkel de dood permanent is. En zelfs daar twijfel ik wel eens aan.
.
Hoi Samoth
Wat je schreef over het niet geknuffeld willen worden als kind door je moeder, herken ik van de andere kant. Mijn dochter kon zich zo afzetten. Pas veel later besefte ik dat ik 'teveel' voor haar was. Te intens, te behoeftig, zo je wilt. Voelde heel afwijzend als zij zich van mij af duwde. Zij had wel degelijk behoefte aan fysiek contact en knuffelen, maar ik vroeg onbewust teveel van haar. Waarmee ik wil zeggen dat er verschillende redenen kunnen zijn van afstand houden als kind
Bubble, ik heb erg het idee dat de situatie tussen jou en je dochter ook precíés is wat tussen mijn moeder en mij speelde. Hopelijk zullen jullie nog vaak samen knuffelen, met wederzijds goedvinden.
Beste Samoth, ik heb zelf lang gezocht naar wat ik nu eigenlijk wel voel/ervaar. Nadat ik van aseksualiteit hoorde en dus wist dat ik aseksueel was, ging deze zoektocht ook verder. Ik kan van mijzelf zeggen dat ik sommige mensen graag in mijn directe nabijheid heb, en een gezond lichaam mooi vind, en van een liefdevolle omhelzing houd. Echter al deze zaken lijken los van elkaar te staan. En als er een van de dingen gebeurd maakt het verder weinig tot niets in mij los. Echter is er wel iets maar kan er de vinger niet op leggen. Waarmee het ook dus ook een marginale rol speelt in mijn leven. Dus ja, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het bijna geheel ontbreken van aantrekkingskracht ook wel frustratie oplevert in de bijhorende zoektocht. Ik vermoed dat bijna iedereen hier op het forum op zijn eigen wijze van frustratie kent. Daarom is het fijn dat we het met elkaar kunnen bespreken en spuien wanneer nodig. :grouphug:
Toch steeds meer begin ik me te realiseren en ook te accepteren dat ik (op wat voor manier dan ook) aseksueel ben. Dat er in mij wél een (fikse) behoefte aan genegenheid/geborgenheid zit, maar dat ik géén seksdrive heb. Echter, nog niet altijd is er de acceptatie dat dit okay is. En baddabeng baddaboem, daar zit het 'm volgens mij in, dát is de hele crux; acceptatie dat (mijn) aseksualiteit okay is.
Veelal heb ik gedacht dat de afwezigheid van seks willen, aan mij lag. Dat ik niet graag genoeg wilde (niet genoeg van de persoon hield), dat ik een erectiestoornis had, misschien wel dat ik (onbewust) homo was, dat mijn hormonen fucked up zijn, dat ik een egocentrisch en minderwaardig onmens ben. Die gedachte, die frustratie, heeft gezorgd voor een behoorlijke portie zelfhaat. Ik heb één langere relatie (uiteindelijk bijna tien jaar) gehad, waarbij mijn afwezigheid van lust -en haar wél aanwezigheid daarvan- steeds als een molensteen om mijn nek hing. En haar nek. Om onze nekken. En daarmee 'om de nek' van onze relatie. Het heeft geleid tot de uiteindelijke (achteraf gezien onvermijdelijke) relatiebreuk. Mijn zelfhaat/twijfel had zich toen al behoorlijk in mij genesteld en gesetteld en na die relatiebreuk werd dat enkel erger. Toch kwam ik (via een Tinder-date) uiteindelijk weer in een soort van relatie terecht. Want ik smacht(te) wel naar tedere liefde, doch zonder het seksuele aspect. Maar ook daarin liep het spaak, omdat haar en mijn seksdrive bepaald niet gelijk aan elkaar liepen. Wéér een relatie die stuk liep om (geen) seks, wat míjn schuld was (zo ervoer/ervaarde ik het) en wat mijn zelfhaat dan weer voedde. En me vervreemde van mezelf, want dat doet frustratie op en om jezelf met jezelf. Een depressie/negatief zelfbeeld kan flinke invloed hebben op iemands lust, maar in mijn geval was het eerder andersom. Mijn afwezigheid van lust (aseksualiteit) heeft gezorgd voor mijn depressie. Tot deze epifanie ben ik zojuist gekomen.
Het is niet de ergernis dat ik geen seks behoef (fuck seks), boosheid dat ik geen libido heb, frustratie dat ik wél de aanwezigheid voel van fysieke aantrekkingskracht maar niet van seksuele (om maar on-topic te blijven), maar meer dat dit (voor mij) nogal een blokkade is op gelukkig zijn. Dat seks een nogal allesomvattend onderdeel van een gezonde relatie zou moeten zijn. En ik zeg hier expres 'zou moeten zijn', want dit is een stigma. En zo is mijn afwezigheid van lust, dat lust/seks een vereiste zou moeten zijn voor een relatie, een zelfstigma. En misschien frustreert me dit nog wel het meeste. Het is zoals ik ook wel eens gefrustreerd/verdrietig kan worden om de enorme invloed die geld in onze samenleving heeft. Er zit in mij best wel een (verkapt) communistje, of beter; een háter van kapitalisme. Maar dat is boos zijn om en op iets waaraan nu eenmaal niets te veranderen is. Het is eigenlijk meer een soort onmacht. En precies dát voel ik -volgens mij- ook betreft aseksualiteit. Onmacht ook als een soort gefrustreerd zijn dat ik gefrustreerd ben, de vicieuze cirkel des frustratie. Nu ik (meer) weet over aseksualiteit en erg het idee heb dat dit een onderdeel is van mij, neemt de frustratie wel (steeds wat meer) af. Maar in weten (rationeel) en accepteren (gevoelsmatig) zit nog wel eens een contradictio in terminis. Maar besef is een eerste stap naar acceptatie toch?
:knuffel:
Citaat van: Samoth op november 08, 2018, 07:50:53 AM
Nu ik (meer) weet over aseksualiteit en erg het idee heb dat dit een onderdeel is van mij, neemt de frustratie wel (steeds wat meer) af. Maar in weten (rationeel) en accepteren (gevoelsmatig) zit nog wel eens een contradictio in terminis. Maar besef is een eerste stap naar acceptatie toch?
:knuffel:
Hoi Samoth.
Al jouw frustraties komen me zó bekend voor. Maar dat laatste is toch wel waar. Ik had gewild dat ik dit allemaal wat eerder had geweten. Dat had mij, maar ook veel partners, veel pijn gescheeld. Hoe vaak ik wel niet over grenzen ben gegaan.... pffff....
Toen wist ik niet eens dat aseksualiteit überhaupt bestond. En alles in onze maatschappij is gericht op seks, toch? Dus denk je dat je misschien wel een beetje gek bent of zo.... Maar gelukkig ben ik niet gek en niet de enige die zich rot ergert aan alle op seks gerichte reclames.
Ook wij mogen er zijn. Het blijft moeilijk, maar wetende dat je niet de enige bent is prettig. Dus: fuck seks en omarm goede vriendschappen...
:knuffel:
Citaat van: Samoth op november 08, 2018, 07:50:53 AM
Maar besef is een eerste stap naar acceptatie toch?
Jazeker!
Citaat van: Edewecht op november 06, 2018, 06:41:46 PM
Oef... jij was boos! :cheerleader:
Misschien helaas voor jou, maar ik herken je frustratie niet.
[Fysieke aantrekkingskracht ken ik heel goed en... ik ben er blij mee!
Ik kijk graag naar jongens/jongemannen (ja, altijd jonger dan ik, dat komt ervan als je 56 bent) en ik geniet van het feit dat ik er graag naar kijk. Me volledig bewust van de afwezigheid van seksuele aantrekking, en ook daar ben ik blij mee, met die afwezigheid.
Als ik dan zo'n bloedmooi schepsel langs zie fietsen voel ik het dan ook niet in m'n broek, maar ergens in m'n buik of borst of hart, weet ik veel. Een ontroering, en een dankbaarheid dat ik dat mag zien, zoiets.
Maar verder ook geen verlangen om daar iets mee te doen, contact te leggen of aan te pappen.]
Mooi gezegd Edewecht, ik heb dat met vrouwen en inderdaad, als 50+ers bijna altijd jonger dan ik.
Citaat van: Samoth op november 06, 2018, 05:50:35 PM
Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe?
Voor mij is 'iemand leuk vinden' niet per se hetzelfde als fysieke aantrekkingskracht voelen. Soms ben ik me ervan bewust, dat ik iemand leuk vind zonder hem (of haar) bijzonder mooi/knap/aantrekkelijk te vinden.
Dus mijn vraag aan jou is: moet je inderdaad fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk te vinden??
Zo nee, dan hoef je ook helemaal niets meer het het seksuele.
Een mens is immers meer dan haar/zijn lichaam...
Nou ja, in het ideale geval zou ik inderdaad geen fysieke aantrekkingskracht hoeven te hebben/voelen, zéker nu ik mijn aseksualiteit wel zo goed als ongeveer een soort van redelijk heb geaccepteerd. Maar ik merk nog wel dat die fysieke aantrekkingskracht er voor mij toch wel 'moet' zijn. En dát frustreert me nogal, alsof ik mensen uitsluit ofzo, oppervlakkig wezen dat ik ben. En als ik zelf nou een onvolprezen adonis was, dan snap ik ergens nog wel dat je een soort van spiegelt, maar ik ben iemand... eeeuh… voor de specifieke liefhebber.
Maar aan de andere kant is het best okay dat die fysieke aantrekkingskracht er is, anders was ik nu vast getrouwd met mijn hond. Of met iemand uit een basisschoolklas waar ik als stagedocent les gaf. Of met die super lieve, aandoenlijke mevrouw op de afdeling geriatrische zorg waar ik vrijwilligerswerk deed. Iemand op dit forum vroeg mij ergens in een topic eens wat ik nou eigenlijk onder romantiek versta. En daar had ik eigenlijk niet echt een antwoord op. Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.
Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.
Heeft iemand 'De Vanger in het Graan' (The Cather in the Rye) van J.D. Salinger gelezen? Die protagonist, daar lijk ik nogal op. Stom vind ik dat, want aan die gast stoor ik me geregeld mateloos. Zoals ik mezelf ook vreselijk in de weg kan zitten. Maar stom is er nu eenmaal zodat leuk als zodanig ervaren kan worden. En ik vind leuk wel leuk. :cake:
Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Nou ja, in het ideale geval zou ik inderdaad geen fysieke aantrekkingskracht hoeven te hebben/voelen, zéker nu ik mijn aseksualiteit wel zo goed als ongeveer een soort van redelijk heb geaccepteerd. Maar ik merk nog wel dat die fysieke aantrekkingskracht er voor mij toch wel 'moet' zijn. En dát frustreert me nogal, alsof ik mensen uitsluit ofzo, oppervlakkig wezen dat ik ben. En als ik zelf nou een onvolprezen adonis was, dan snap ik ergens nog wel dat je een soort van spiegelt, maar ik ben iemand... eeeuh... voor de specifieke liefhebber.
Maar aan de andere kant is het best okay dat die fysieke aantrekkingskracht er is, anders was ik nu vast getrouwd met mijn hond. Of met iemand uit een basisschoolklas waar ik als stagedocent les gaf. Of met die super lieve, aandoenlijke mevrouw op de afdeling geriatrische zorg waar ik vrijwilligerswerk deed. Iemand op dit forum vroeg mij ergens in een topic eens wat ik nou eigenlijk onder romantiek versta. En daar had ik eigenlijk niet echt een antwoord op. Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.
Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.
Heeft iemand 'De Vanger in het Graan' (The Cather in the Rye) van J.D. Salinger gelezen? Die protagonist, daar lijk ik nogal op. Stom vind ik dat, want aan die gast stoor ik me geregeld mateloos. Zoals ik mezelf ook vreselijk in de weg kan zitten. Maar stom is er nu eenmaal zodat leuk als zodanig ervaren kan worden. En ik vind leuk wel leuk.? :cake:
Ik vind je manier waarop je ezelf uitdrukt heerlijk onnavolgbaar. Is vast niet je bedoeling maar ik moet er regelmatig om grinniken.
Als ik je een tip mag geven: probeer gevoel eens gewoon te voelen. Niet begrijpen of verklaren maar gewoon voelen. Het is anders net als verklaren waarom rood je lievelingskleur is. Soms zijn dingen gewoon wat ze zijn. Punt. Misschien dat je jezelf wat minder hard gaat vallen.
Kijk eens waar je jezelf zo aan ergert bij die protagonist? Vaak blijkt dat een niet-erkend deel van je eigen zijn te zijn. Of juist iets waarvan je eigenlijk zou willen dat je het zelf meer had. Als voorbeeld: Ik erger me soms dood aan een collega die erg goed voor zichzelf kan zorgen, zou haar soms met liefde willen wurgen. Maar eigenlijk zou ik willen dat ik zelf beter voor mezelf kon opkomen. Zoiets bedoel ik.
Ik geloof er overigens niks van dat je oppervlakkig zou zijn. Dan zou je je over dit alles niet druk maken, denk ik.
Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.
Zoals Bubble al zei, je kan niet alles rationaliseren. Ik kan bijvoorbeeld niet geheel verklaren waarom ik in het bijzijn van sommige personen een verhoogde hartslag heb en denk dan maar dat die persoon mogelijk belangrijk voor me is.
Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.
Je kan mensen, inclusief jezelf, niet kwalijk nemen dat ze niet allemaal hetzelfde hogere doel nastreven. Je bent nu eenmaal geboren met een dierlijk lichaam met ingeprogrammeerde keuzes. Laat iedereen lekker nastreven wat men zelf denkt te willen, niets om je over op te winden. Leer loslaten en ontdek waar je echt naar op zoek bent.
Sorry, dat was te guur.
Niet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee. Als ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk.
Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.
Ik herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel :P
Dank in elk geval voor de verhalen die me laten weten dat ik niet de enige ben die met deze frustraties rondloopt. :knuffel:
Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PM
Niet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee. Als ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk.
Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.
Ik herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel? :P
Dank in elk geval voor de verhalen die me laten weten dat ik niet de enige ben die met deze frustraties rondloopt.? :knuffel:
Ook ik kan me erin herkennen. Bij mij gaat het nog wel iets verder dan knuffelen... ik voel vaak ook een behoefte voor strelen en zoenen, en soms nog wel verder dan dat (wat is dat, 'third base' zoals ze in de VS zeggen?). Het gekke en verwarrende is dat knuffelen, strelen, zoenen en verder helemaal niet seksueel aanvoelt voor mij -- wel prettig, niet seksueel opwindend -- en de daadwerkelijke seks vind ik oninteressant. Ik heb wel een ingebouwde radar die mij vertelt welke vrouw aantrekkelijk voor mij is, en welke niet; ik heb voorkeuren en types, zowel fysiek als mentaal. Herkent iemand zich hierin?
Soms denk ik dat het mij slechts om de aandacht van een ander gaat; het idee dat iemand mij wil aanraken, zoenen, enz. is stiekem toch wel een beetje zaligmakend. Hoe langer ik single blijf, hoe meer ik dit merk. Elke keer als ik nu iets met vrienden wat gaan doen en er is via-via een meisje, dan wil ik bijna automatisch haar romantische aandach, en mijn voorkeuren lijken er steeds minder toe te doen. Maar goed, stel dat dat lukt, en we gaan daten of whatever, dan wil ze uiteindelijk natuurlijk het bed in duiken... Ik heb wel eens iemand gedate die me probeerde te verzekeren dat seks niet zo belangrijk voor haar was, maar dat leek mij makkelijk gezegd in het prille begin. Als je langer bij iemand blijft, zal het bij hen te veel gaan kriebelen, daar ben ik van overtuigd (en daar ben ik dus steeds bang voor).
Het meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie. Terwijl het voor de meeste mensen alles of niets is: of je blijft vrienden, of je gaat
the whole nine yards. En ik wil ook niemand tekort doen met af en toe een obligatie vrijpartij, die voor mij weinig betekent. Dat verdienen ze niet.
Wel een beetje klote allemaal hè :-\
Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PM
Het meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie. Terwijl het voor de meeste mensen alles of niets is: of je blijft vrienden, of je gaat the whole nine yards. En ik wil ook niemand tekort doen met af en toe een obligatie vrijpartij, die voor mij weinig betekent. Dat verdienen ze niet.
Wel een beetje klote allemaal hè? :-\
Best wel, ja
Bedoel je echt vreemden of bedoel je vrienden? Tussen vreemden en seksuele partner zit nogal een een enorme middenruimte, lijkt me.
Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMNiet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee.
Het frustrerende is dat ik met niemand iets seksueels wil, maar ik wil wel graag (non seksuele) liefde ontvangen (en geven). En poog dat gewoonlijk maar eens duidelijk te maken. Die frustratie ken ik van mezelf perfect, het lukt me alleen (nog) niet altijd even goed het om te zetten naar constructief denken, voelen en uiten.
Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMAls ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk. Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.
Exact dit heb ik ook. Ook dat haast jezelf naar beneden halende zinnetje tussen haakjes. En dan heb ik zelf ook nog een derde categorie waarmee ik eigenlijk vooral mezelf loop op te fucken. Namelijk; de vrouwen die ik mooi vind en ook (vrijwel) meteen zo zie, maar met wie ik me toch inlaat uit 'vriendschappelijke' overwegingen. Collega's, buurtgenoten, via-via-meisjes (uit Axellent zijn voorbeeld). Terwijl ik eigenlijk meer wil. Geen seksuele interactie, maar wel een soort gevoel of liefde anders dan vriendschap. En dat vind ik een ontzettend lastige, want als ik niets doe; gebeurt er ook niets (want vrouwen komen niet zomaar op mij af), maar als ik wel wat doe, dan voelt het 'oneerlijk' omdat ik me toch wel wat voel als een wolf in schaapskleren. Iemand die vriendschap pretendeert te bieden, maar ondertussen (stiekem) hoopt op meer. Met als gevolg dat er één of andere heel lastige ongebalanceerde 'vriendschap' ontstaat.
Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMIk herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel :P.
Já, dit. Dit heb ik exact ook zo. Eerder in dit topic schreef ik al dit erover; "Hier zit wel een beetje de crux bij mij. Mijn moeder (vorig jaar overleden) heeft mij wel verteld dat ik als baby erg afstandelijk was en dat later ook altijd zo heb gehad. Dat wanneer ze mij als baby/kind oppakte (om te knuffelen), ik me met mijn babyarmpjes van haar af poogde te drukken. Geen idee waarom ik dat toen zo deed, maar volgens haar reageerde ik geregeld zo." Vervolgens heeft mijn moeder me ook niet echt geknuffeld en heeft ze het anderen ook afgeraden omdat ze dacht dat ik hier geen behoefte aan had. Dit heeft er mede (en misschien wel vooral) voor gezorgd dat ik ook vaak afstandelijker over kom dan ik misschien zou willen. Prachtige zin, LittleMary, al kan ik zelf het twijfelachtige 'misschien' wel weggelaten. Ook weet ik voor mezelf dat mijn verlegenheid voortkomt uit een (langdurig) negatief zelfbeeld. Dat heb ik wel iets positiever gekregen de afgelopen tijd, maar mezelf 'minder' voelen lijkt haast zo een vastgeroeste overtuiging dat ik erdoor anderen nu nog wel op een voetstuk wil gaan plaatsen. En dat zorgt dan weer voor ongewenste situaties en onbalans.
Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMOok ik kan me erin herkennen. Bij mij gaat het nog wel iets verder dan knuffelen... ik voel vaak ook een behoefte voor strelen en zoenen, en soms nog wel verder dan dat (wat is dat, 'third base' zoals ze in de VS zeggen?). Het gekke en verwarrende is dat knuffelen, strelen, zoenen en verder helemaal niet seksueel aanvoelt voor mij -- wel prettig, niet seksueel opwindend -- en de daadwerkelijke seks vind ik oninteressant. Ik heb wel een ingebouwde radar die mij vertelt welke vrouw aantrekkelijk voor mij is, en welke niet; ik heb voorkeuren en types, zowel fysiek als mentaal. Herkent iemand zich hierin?
Ja, ik herken dat heel erg, zeker ook betreft die radar. Bij mij echter houdt 'de behoefte' bij strelen haast wel op. Nu vallen het aantal verschillende vrouwen waarmee ik zoende wel op één hand te tellen, maar ik weet niet zo goed of ik zoenen echt niet lekker vind of dat ik bij zoenen vooral de angst voel dat de vrouw waarmee ik zoen meer verwacht. Ik sluit niet uit dat ik zoenen (zelfs met tong) helemaal niet zo vreselijk vind als ik vertrouwen heb dat de vrouw in kwestie ook niet de behoefte heeft om 'verder' te gaan. Of hooguit samen te ontdekken hoever we wel willen gaan. Er is bij mij alleen wel een hele duidelijke lijn/limiet, die nogal eerder ligt dan bij 'de gemiddelde man'.
Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMSoms denk ik dat het mij slechts om de aandacht van een ander gaat; het idee dat iemand mij wil aanraken, zoenen, enz. is stiekem toch wel een beetje zaligmakend. Hoe langer ik single blijf, hoe meer ik dit merk. Elke keer als ik nu iets met vrienden wat gaan doen en er is via-via een meisje, dan wil ik bijna automatisch haar romantische aandach, en mijn voorkeuren lijken er steeds minder toe te doen. Maar goed, stel dat dat lukt, en we gaan daten of whatever, dan wil ze uiteindelijk natuurlijk het bed in duiken... Ik heb wel eens iemand gedate die me probeerde te verzekeren dat seks niet zo belangrijk voor haar was, maar dat leek mij makkelijk gezegd in het prille begin. Als je langer bij iemand blijft, zal het bij hen te veel gaan kriebelen, daar ben ik van overtuigd (en daar ben ik dus steeds bang voor).
Ook dit herken ik heel sterk. Ik (nou ja, de (zelf)kritische mij) vond het veelal mijn eigen 'eager' zijn, soort aandachtshoerderij. Enkel gaat die gretigheid dan puur naar nonseksuele liefde. Maar dus wel erg naar liefde. Want daarnaar heb ik best wel een behoefte. Oxytocinetekort.
Citaat van: calculatedpassion op november 06, 2018, 07:34:00 PMGa lekker mensen knuffelen als je aantrekkingskracht voelt. Van oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.
Dit werd eerder al als advies gegeven, maar dat is me dus véél te kort door de bocht. Mijn terughoudende verlegenheid komt erbij om de hoek kijken en bovendien is een knuffel naar mijn overtuiging nou niet een eenzijdig iets dat je maar even 'op kunt eisen'. Zeker niet als je in een relatief stugge omgeving bevind.
Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMHet meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie.
Voor mij ook. Met meer gevoelens dan puur vriendschappelijke, maar zonder seksuele. Een soort plusplatonische liefde. Dat zou voor mij het ideaalbeeld van een relatie zijn.
Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMWel een beetje klote allemaal hè :-\
Breek me m'n muil niet open.
Fijn, al die herkenbaarheid! En ook behoorlijk klote inderdaad.. ::)
En jongens, dat precies kleine stukjes quoten lukt me nog niet bepaald, dus dan maar ff handmatig:
Van Samoth: Ook weet ik voor mezelf dat mijn verlegenheid voortkomt uit een (langdurig) negatief zelfbeeld. Dat heb ik wel iets positiever gekregen de afgelopen tijd, maar mezelf 'minder' voelen lijkt haast zo een vastgeroeste overtuiging dat ik erdoor anderen nu nog wel op een voetstuk wil gaan plaatsen. En dat zorgt dan weer voor ongewenste situaties en onbalans.
Vet vervelend is dat, ik kan wel zeggen dat ik hier ook een boel in herken. (Vandaar ook die tussen-haakjesopmerking.) Onbewust plaats ik mensen ook altijd in hokjes, en dan ook in een soort hiërarchie, en ik sta/stond daar nooit heel hoog in. Mensen zijn ofwel te cool om tegen te kunnen praten, ofwel niet zo interessant, en dan is er voor mij nog de driedeling onbekenden, bekenden en vrienden, waarbij ik de eerste en laatste categorie prima mensen vind waarbij ik niet verlegen hoef te zijn want: die eerste categorie mensen kom ik waarschijnlijk nooit meer tegen, en mijn vrienden mogen me toch wel. Die tussencategorie is dan weer moeilijk want ik weet niet wat voor beeld ze van me hebben, en ik durf mijn gedrag niet zomaar te veranderen want misschien komt dat raar over. (Denk ook: opeens mensen knuffelen, dat gaat dus niet zomaar)
Ah, en het vrienden zijn ook al wil je eigenlijk meer: been there done that, en nog steeds ook. Dat zijn dan vaak vrienden die ik later pas op een andere manier leuk ben gaan vinden, en dat soms ook opgebiecht heb, maar dan is dat gevoel niet wederzijds, en zijn we toch maar gewoon vrienden, want dat is tenminste nog wat. Oke, dat klinkt sneuer dan het is, want ik ben natuurlijk vrienden met ze omdat het leuke mensen zijn, en ik ze ook als vrienden waardeer. En die extra gevoelens gaan gelukkig vaak wel weer over. Ik vraag me ook af of die gevoelens per se door hen naar voren komen, of dat ik gewoon op zoek ben naar iemand om zo'n band mee te hebben.
En Axellent: Dat stuk over aandacht van een ander: ook herkenbaar. Wat ik van mezelf dan weer heel onhandig en stom vind, want het is aandacht waar ik uiteindelijk niet op die manier iets mee wil. Doet me een beetje denken aan mijn paradox van vrouwen en aandacht op straat. Ik vind het vervelend als een man me op straat iets naar mijn hoofd slingert/naar me fluit etc, maar nu er zoveel aandacht voor dit probleem is, voelt het bijna als een negatief iets als niemand me dat soort aandacht geeft. Dat ik dat niet waard ben ofzo (oh dat zelfbeeld ::) ) Terwijl ik dan ook nog eens aseksueel ben en dus misschien nóg wel minder gediend ben van dat soort boodschappen dan anderen.
Maar ja, daten is dus ook een lastig ding, want ik maak direct allemaal aannames dat een man meer wil dan ik, en daarom durf ik al niet eens iets uit te proberen. Hoewel ik wel op tinder heb aangegeven in mn profiel dat ik aseksueel ben, maar ja, als je dan geen gesprek met iemand durft te voeren gebeurt er natuurlijk alsnog niks :')