Dat ik aseksueel ben is inmiddels bij veel mensen wel bekend. Men vraagt dan naar hoe ik romantisch gezien in elkaar zit, en dat vind ik nog wel eens lastig te omschrijven. Ik ben nooit verliefd geweest en heb daar eigenlijk ook geen behoefte aan. Al dat kleffe gedoe lijkt me maar ongemakkelijk en ik houd graag mijn hoofd erbij. Maar het is ook niet zo dat ik totaal geen behoefte heb aan een partner. Ik zou graag een maatje hebben om mee te bankhangen, knuffelen, leuke dingen mee te doen, dingen mee te delen, van te houden en voor te zorgen. Het is echter niet zo dat ik constant naar een partner verlang, ik kan prima alleen zijn en heb dat soms ook nodig om 'op te laden.' Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe omschrijf je dat dan naar anderen toe, als (a)romantisch of iets anders?
Ik ben niet aromantisch, maar ik herken wel je behoefte aan alleen zijn om op te laden. Mocht ik ooit een partner vinden, dan moet die wat dat betreft ook wel bij me passen. Ik kan zelf bv. prima met iemand in een ruimte zijn en elk je eigen ding doen. Ik heb een partner gehad die dat niet goed vond, ik moest ieder moment met hem bezig zijn en op hem gericht zijn (hij was daar juist weer heel extreem in). Hij werd al chagrijnig als ik de was ophing. Dat trek ik echt niet. En dan woonden we gelukkig nog niet eens samen. Ik heb ook niet echt de behoefte met iemand samen te wonen. Voor mij zou een LAT-relatie prima zijn (maar liever niet meer iemand op grote afstand en veel gereis bij me vandaan).
Maar ik weet niet hoe dat voelt als je aromantisch bent, want ik ben niet bepaald licht ontvlambaar, maar ik word wel verliefd.
O ja, dit herken ik wel, Nikkinda.
Ten eerste hou ik ook niet van klef gedoe. Ten tweede vind ik het (voor mezelf) verdacht om verliefd te zijn. Verliefdheid gaat namelijk vaak over verlangens die ik heb en die de ander dan zou moeten vervullen. Dat is geen basis voor een relatie. Hooguit voor een kort strovuurtje met wederzijds goedvinden. Ik heb dus soms wel verliefde gevoelens, maar ik doe er niets mee naar de ander toe.
Ten derde ben ik een eenling. Ik kan goed alleen zijn, sterker: ik ben graag alleen. Af en toe naar een vriendin, vriend, kennis of meeting ;D - prima, dat heb ik als mens gewoon nodig, laten we eerlijk wezen.
Maar... ergens, diep in me, bestaat een verlangen naar een levensgezel. Iemand met wie je op een diep niveau je leven deelt, of in ieder geval wezenlijke delen van mijn leven. Dat is een ander niveau dan je vindt via datingsites enzo, dus ik ben niet op zoek. Want dit verlangen is geen probleem. Het is er, punt.
Door dit alles vraag ik me geregeld af of ik aromantisch ben. ( >:( >:( Heb je weer zo'n hokje, grrr). Want wat is dat in hemelsnaam, romantisch/aromantisch? Wel of niet handjes vasthouden bij volle maan? Dat diepe, verre verlangen van mij naar een gezel, moet ik dat 'romantisch' noemen? Nee zeg.
AceVentura heeft van de week hier ergens een linkje geplaatst http://du.asexuality.org/index.php?topic=6205.msg165331#msg165331 naar een nummer van Harrie Jekkers, 'Ik hou van mij.' Jaaa, DAT! :smile-hart:
Wat (a)romantiek is, is wel haast een wat filosofisch vraagstuk. Volgens mij bestaat er niet één allesomvattende definitie voor (a)romantiek. Dat is namelijk heel individueel en voor vrijwel iedereen anders. Zelfs voor een individu wil het wel per situatie verschillen. Jij associeert romantiek/verliefdheid met iets vies en naars, anderen zullen dat weer heel anders hebben. Zoals dat met héél veel gevoel(ens) het geval is. Heb je bijvoorbeeld wel een antwoord op de vraag wat rouw is? Ik heb het idee dat hierbij hetzelfde geldt als voor romantiek; daar is niet een éénduidig antwoord op te geven omdat het per individu verschillend is. Wel hebben we allemaal een zelfde niet zo rooskleurige associatie met rouw, omdat aan rouw veelal zo niet altijd iets niet zo leuks gekoppeld is.
Misschien Nikkinda, heb je nooit (echt) gevoelens van verliefd gehad omdat je je er nooit helemaal 'aan overgegeven' hebt. Voor mijn gevoel zijn meisjes sowieso wat gevoeliger en voorzichtiger dan jongens en wat meer van de controle willen houden. Ik las bovendien dat je wetenschapper bent en ik heb zelf wel het idee dat 'geleerde' mensen meer vanuit hun hoofd leven. 'Geleerde mensen' lijken gevoel (vaak) te willen rationaliseren, om er zo vat op te houden/krijgen en er zo controle over te hebben. Heel begrijpelijk, want verliefd zijn is een gevoel en in wezen niets anders dan een drug. Er gebeurt bij verliefdheid veel (onbewust) met je en dat maakt dat je de controle over jezelf kwijt kunt raken. En dat is donders eng, zéker als je zoiets nog nooit ervaren hebt. Of wel hebt ervaren, maar op een onprettige manier waardoor je het nou bepaald niet nog eens wilt ervaren. Als een soort zelfbeschermend afweermechanisme, bewust of onbewust (al erg lang geleden) geactiveerd.
En wie weet Nikkinda, ben je al wél eens (een beetje) verliefd geweest (misschien zelfs zonder dat je het toen echt besefte, omdat je bijvoorbeeld erg jong en onwetend was). Maar gaf degene voor wie je dat voelde je nooit het juiste gevoel en vertrouwen om je rationaliteit volledig 'los te laten' en ben je uit zelfbescherming nooit van je rationele hou vast-kant geweest of er super snel weer naar teruggegaan. En volgens mij hoeft dat helemaal niet heel duister een boze buurman te zijn geweest die onkuise dingen wilde. Het kan ook een klasgenoot of buurkind zijn geweest die je -om wat voor reden dan ook- toch niet helemaal vertrouwd deed voelen -mogelijk omdat hij wat onzeker was over zichzelf- waardoor je de drug verliefdheid niet (geheel) in liet werken.
Aromantisch zijn, is naar mijn idee significant wat anders dan geen seksuele gevoelens hebben. Ik heb erg het idee dat in het laatste geval sprake is/kan zijn van geaardheid, een natuurlijk bepaald iets, niet 'te verhelpen'. Waar aromantisch zijn volgens mij meer een gevoel en dus -in zekere zin- een keuze is. Een soms heel diepe en onbewuste keuze, weggestopt ergens ver in je ziel, maar niet per se permanent en blijvend zoals geaardheid.
Ik voel wel verliefdheid, gevoelens als 'de controle kwijt zijn' en dat voelt heel onprettig als die liefde niet wordt beantwoord. Dan is er verdriet, pijn, zwartgalligheid. Maar als er wederzijds vertrouwen is, wederzijdse liefde voor elkaar, dan kan verliefdheid als in een zekere onderlinge band ook onwaarschijnlijk fijn zijn. Eng, ongemakkelijk, maar zo fijn. Zoals drugs dat ook kan zijn en die uitwerking ook kan hebben (zeg ik als nog nooit drugs-gebruiker). Echter hebben we als mens de vrijheid gekregen om iets wel of niet te willen en doen. En aan romantiek/verliefdheid hoeft helemaal geen klefheid verbonden te zijn, zeker niet als de ene daar niet zoveel behoefte aan heeft, als er maar communicatie en begrip voor elkaar is.
Als antwoord op je vraag; romantiek is een gevoel en gevoel is volgens mij geregeld niet zwart-wit-zus-zo-goed-fout en dus erg lastig tot amper te duiden. Ik herken sowieso je verhaal en je verlangens helemaal en volgens mij zit menigeen daarmee. Het maakt daarbij volgens mij niet veel uit of je nu graag (al dan niet hand-in-hand met je lief) op de bank zit in een weelderig verlichte kamer terwijl de geurkaarsen overvloedig branden of liefst alleen in het donker zit een obscure horrorfilm te aanschouwen.
Citaat van: Samoth op december 21, 2018, 05:17:39 PM
Aromantisch zijn, is naar mijn idee significant wat anders dan geen seksuele gevoelens hebben. Ik heb erg het idee dat in het laatste geval sprake is/kan zijn van geaardheid, een natuurlijk bepaald iets, niet 'te verhelpen'. Waar aromantisch zijn volgens mij meer een gevoel en dus -in zekere zin- een keuze is. Een soms heel diepe en onbewuste keuze, weggestopt ergens ver in je ziel, maar niet per se permanent en blijvend zoals geaardheid.
Glad ijs, Samoth.
Waarom zou aseksualiteit wel een geaardheid zijn, en aromantiek een keuze, of iets wat te verhelpen is? Waarom trek je een grens tussen die twee?
Omdat (a)romantisch-zijn meer een gevoel is? Heeft (a)seksualiteit, en vooral
seksualiteit niet ook alles te maken met gevoel? Driften zelfs?
Ik denk niet dat aromantiek of romantiek een te voorkomen of te verhelpen iets is. Ik kan mezelf niet veranderen in een aromantisch persoon. Net zo min als ik mezelf kan veranderen in een seksueel persoon of in een biseksueel/biromantisch iemand.
Sowieso heb ik zelf niet het idee erg veel aan mijn gevoelens te kunnen veranderen. Ik kan ze kanaliseren, ik kan ze met mijn verstand PROBEREN te overvleugelen, maar ze zijn er gewoon. Of niet. Soms vind je dat je iets zou moeten ervaren of wens je dat je iets voelt (bv. dat je het iemand graag zou gunnen dat je diens verliefdheid zou kunnen beantwoorden, om maar wat te noemen) maar gevoelens laten zich niet dwingen.
Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.
Mogelijk denk en praat ik zo omdat ik aromantiek niet echt (vanuit mezelf) ken en aseksualiteit wel (meer). En ga ik daardoor iets te kort door de bocht. Ik zag aseksualiteit tot Edewecht zijn reactie als een soort overkoepelend iets, met aromantiek als onderdeel daarvan. Ik ben nu echter wat meer, langer en verder gaan denken. Je kunt aseksueel én aromantisch zijn (Edewecht), je kunt alleen aseksueel zijn (ikzelf), maar kan je dan ook alleen aromantisch zijn? Of zijn veel mannen -ietwat clichématig gegeneraliseerd- dat (enigszins); "Weg met romantiek en voorspel en al teveel gedoe, meteen rampetampuuuuh"? Misschien dien ik aromantiek en aseksualiteit wel als twee volwaardige gelijkheden te zien, die ook allebei geaardheden kunnen zijn. Ik laat 'm nog even in mijn brein doorsudderen. :bloos:
Citaat van: Koffie op december 21, 2018, 06:30:07 PM
Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.
Ooh, daar heb je zeker een punt. Volgens mij heb je echter gevoel puur als gevoel en gevoel op basis van ratio. En volgens mij (en mogelijk vul ik nu ook -weer- teveel in) doen die minder hoogopgeleide mensen best veel zonder gevoel én zonder ratio. Of misschien doen ze wel veel júíst op basis van gevoel, maar dan op basis van onderbuikgevoelens.
Er is al een hoop geschreven, en eerlijk gezegd heb ik niet alles gelezen ::). Wel wil ik je vertellen hoe ik er over denk.
Ik identificeer mij als aromantisch. Net zoals aseksueel niet gaat over het niet hebben van seks maar om het niet ervaren van seksuele aantrekking gaat aromantisch ook niet over het niet hebben van romantiek maar over het ervaren van romantische aantrekking.
Wat is dan romantische aantrekking? Net zoals met seksuele aantrekking is dat moeilijk concreet te maken. Na veel gelezen te hebben (het aromantisch labeltje kam voor mij ook pas toen ik hier al een paar jaar actief was) heb ik het voor mezelf gekoppeld aan verliefdheid. Op basis van de verhalen van anderen die dat wel ervaren weet ik heel erg zeker dat ik dat nog nooit ervaren heb. Op basis daarvan identificeer ik me als aromantisch.
Is er dan wel ruimte voor iemand anders in mijn leven? Ja, zeker wel, al hoewel ik er niet heel actief naar op zoek ben. Als ideaal beeld van deze aromantisch aseksuele relatie zie ik een soort heel hechte vriendschap, iemand om m'n verhaal mee te delen, iemand om samen mee door het leven te gaan. Maakt het me daarbij uit of dit een M, V of X is? Nee.
Citaat van: AceVentura op december 21, 2018, 07:44:20 PM
Als ideaal beeld van deze aromantisch aseksuele relatie zie ik een soort heel hechte vriendschap, iemand om m'n verhaal mee te delen, iemand om samen mee door het leven te gaan. Maakt het me daarbij uit of dit een M, V of X is? Nee.
Het wordt steeds ingewikkelder... ;). Mag ik hieruit concluderen, AceVentura, dat je aromantisch, aseksueel en panseksueel bent?
Jaja, ook ik ben me steeds meer overal in aan het verdiepen.... Soms zie je echt door de bomen het bos niet meer... ;-).
Mooi discussie materiaal voor komende zondag :gek:
Citaat van: Atlantis op december 21, 2018, 08:03:26 PM
Het wordt steeds ingewikkelder... ;). Mag ik hieruit concluderen, AceVentura, dat je aromantisch, aseksueel en panseksueel bent?
Pan
seksueel in ieder geval niet! :D Maar ik spreek voor mijn beurt.
@Samoth - de reaktie van Koffie maakte iets in mij los: "die hoogopgeleide mensen" zijn net zo divers als laagopgeleide mensen, als seksuelen, als aseksuelen, enz. enz. Je vindt mensen die veel cq. weinig vanuit hun ratio dan wel gevoel doen, overal. Pas op met generaliseren.
@ algemeen - voor de duidelijkheid: ik identificeer mezelf (nog) niet als romantisch of aromantisch. Ik weet het niet, en/of ik wil niet in deze tweedeling. :-\
Haha, hopelijk ga ik het zondag allemaal horen.... :wiping:
Citaat van: Samoth op december 21, 2018, 07:01:54 PM
Mogelijk denk en praat ik zo omdat ik aromantiek niet echt (vanuit mezelf) ken en aseksualiteit wel (meer). En ga ik daardoor iets te kort door de bocht. Ik zag aseksualiteit tot Edewecht zijn reactie als een soort overkoepelend iets, met aromantiek als onderdeel daarvan. Ik ben nu echter wat meer, langer en verder gaan denken. Je kunt aseksueel én aromantisch zijn (Edewecht), je kunt alleen aseksueel zijn (ikzelf), maar kan je dan ook alleen aromantisch zijn? Of zijn veel mannen -ietwat clichématig gegeneraliseerd- dat (enigszins); "Weg met romantiek en voorspel en al teveel gedoe, meteen rampetampuuuuh"? Misschien dien ik aromantiek en aseksualiteit wel als twee volwaardige gelijkheden te zien, die ook allebei geaardheden kunnen zijn. Ik laat 'm nog even in mijn brein doorsudderen. :bloos:
Citaat van: Koffie op december 21, 2018, 06:30:07 PM
Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.
Ooh, daar heb je zeker een punt. Volgens mij heb je echter gevoel puur als gevoel en gevoel op basis van ratio. En volgens mij (en mogelijk vul ik nu ook -weer- teveel in) doen die minder hoogopgeleide mensen best veel zonder gevoel én zonder ratio. Of misschien doen ze wel veel júíst op basis van gevoel, maar dan op basis van onderbuikgevoelens.
Ik denk dat het altijd heel erg tricky is om een heel algemene groep mensen als 'hoogopgeleiden' over een kam te scheren. Net zoals het misgaat wanneer je bv. 'homo's' over een kam scheert. Vaak hebben mensen daar ook een bepaald beeld bij, maar heel dikwijls klopt dat van geen kanten. Zo zie ik dat ook met jouw invulling van hoe hoger of lager opgeleide mensen met ratio of onderbuikgevoelens omgaan. Het kan soms overzichtelijk lijken om mensen in hokjes te stoppen, maar in de praktijk werkt het vaak niet. Maar als je er voor jezelf behoefte aan hebt, ga zeker je gang. :)
Het beeld dat mensen krijgen bij het woord romantiek verschilt ook heel erg. Ik voel me bv. wel romantisch aangetrokken, waarmee ik bedoel dat ik gevoelens van verliefdheid ken, of merk wanneer ik op iemand verliefd zou kunnen worden, maar aan de standaard uitingen van romantiek zoals ze dat in films doen met rozenblaadjes, geurkaarsen en zwoele muziek, doen mij niets. :)
Bedankt voor alle reacties, heel fijn om te lezen! Ik was gewoon benieuwd naar of/hoe mensen romantiek ervaren, want dat is inderdaad een heel lastig te definieren iets. Het is niet mijn bedoeling om mezelf weer in een hokje te stoppen, ik ben wie ik ben en daar hoeft niet altijd een kader omheen. Men vraagt echter steeds naar romantiek als ze proberen aseksualiteit te begrijpen. Het is wat lastig uit te leggen, omdat ik wel een voorkeur heb voor mannen. Iets esthetisch en instinctiefs, zoals bescherming, veiligheid, stabiliteit.
@Samoth, je doet enorm veel aannames en generalisaties wbt mij en 'hoogopgeleiden.' Ik houd sowieso niet van die term, aangezien een opleiding van boekenkennis niet per definitie beter is dan meer praktische opleiding, maar dat terzijde :p 'Hoogopgeleiden' ? zijn ook mensen en ieder mens gaat met zijn/haar/x eigen manier om met emoties en ervaringen. Dat ik mogelijk romantische aantrekking/verliefdheid niet doorhad of onderdruk...dat zou je dan ook over seksuele aantrekking kunnen zeggen en daarmee begeef je je in mijn ogen op een gevaarlijk pad.
Terwijl ik aan generaliseren/over één kam scheren/hokjesdenken nogal een broertje dood heb, maakte ik me er in mijn reactie(s) juist zelf schuldig aan. Het thema/onderwerp aromantiek en aseksualiteit geeft voor en bij mezelf (nog) zoveel onkennis en (mede daardoor) frustratie. Ik herken en voel zelf ook zó Nikkinda haar verlangen (en worsteling), dat ik vanuit eigen soort ergernis om hetzelfde het één en ander veralgemeniseerde. Erg slordig en suffig van mezelf, excuses daarvoor. :bloos:
Samoth, ik bewonder je eerlijkheid en je vermogen om je op glad ijs of hellende vlakken te begeven, en eventuele brokken weer op te ruimen!
Niet gebruikelijk, maar van mij krijg je een visibility award :visibility:
:)
Citaat van: Atlantis op december 21, 2018, 08:03:26 PM
Citaat van: AceVentura op december 21, 2018, 07:44:20 PM
Als ideaal beeld van deze aromantisch aseksuele relatie zie ik een soort heel hechte vriendschap, iemand om m'n verhaal mee te delen, iemand om samen mee door het leven te gaan. Maakt het me daarbij uit of dit een M, V of X is? Nee.
Het wordt steeds ingewikkelder... ;). Mag ik hieruit concluderen, AceVentura, dat je aromantisch, aseksueel en panseksueel bent?
Zoals Edewecht al opmerkte, pan
seksueel is het in ieder geval niet. Wat dan wel? Daar heb ik ooit een apart topic over gestart:
http://du.asexuality.org/index.php?topic=6056
Voor nu heb ik gekozen om even aan "pan esthetisch" vast te houden omdat het me puur gaat om hoe iemand eruit ziet. Dat maakt de combinatie dus aromantisch, aseksueel en panesthetisch .... en dat voelt op een of andere manier ook wel weer apart om zo te typen, dat heb ik nog nooit zo gedaan ::)
Het was fantastisch om met mensen 'in het echt' te spreken over aantrekking, romantiek en dergelijke. Bedankt voor alle nieuwe inzichten! Ik denk dat het labetje aromantisch toch meer bij me past dan romantisch.
Citaat van: Nikkinda op december 23, 2018, 10:30:57 PM
Het was fantastisch om met mensen 'in het echt' te spreken over aantrekking, romantiek en dergelijke. Bedankt voor alle nieuwe inzichten! Ik denk dat het labetje aromantisch toch meer bij me past dan romantisch.
Tof, dat zo'n dag mensen tot nieuwe en extra inzichten brengt. Zelfs voor jou Nikkinda, iemand naar wie ikzelf best wel een beetje opkijk in (zelf)kennis betreft aseksualiteit. Dat gesprek over (a)romantiek en aantrekking in het pannenkoekenrestaurant heeft ook mij weer meer kennis en begrip gegeven. Zoals dit topic dat ook al heeft gedaan. Waar ik eerder (in dit topic) nog op mijn snufferd flikkerde op het gladde ijs, daar kan ik me er nu al wat metertjes op begeven zonder onderuit te glijden. Och mensen, nog even in ik cherryflip en Ritzberger me sierlijk en gracieus het bevroren water over. ?
:cheerleader:
Ach Samoth, we glijden allemaal wel eens onderuit. :)
Citaat van: Samoth op december 23, 2018, 10:52:42 PM
Och mensen, nog even in ik cherryflip en Ritzberger me sierlijk en gracieus het bevroren water over.
Dit wens ik je van harte toe :ange:
Citaat van: Nikkinda op december 23, 2018, 10:30:57 PM
Het was fantastisch om met mensen 'in het echt' te spreken over aantrekking, romantiek en dergelijke. Bedankt voor alle nieuwe inzichten! Ik denk dat het labetje aromantisch toch meer bij me past dan romantisch.
Dat is een waardevol inzicht Nikkinda :klap: (en dan doel ik niet specifiek op romantisch of aromantisch, maar dat je hebt ontdekt wat bij je past)
Wat is dit toch een herkenbaar en fijn topic. Ik voel ook Nikkinda haar kwestie betreft romantiek, met of zonder a ervoor. Ik ben -door dit topic, door de gesprekken op de meeting, zelfs door Nikkinda haar inzichten voor zichzelf- ook erg gaan twijfelen of ikzelf eigenlijk wel romantisch onderlegd ben, of ik wel echt aantrekkingskracht ervaar en vooral wat (a)romantiek, aantrekkingskracht, gevoel in z'n algemeenheid nou precies is. Ik moet het antwoord daarop (nog) schuldig blijven. Voel ik iets, of dénk ik alleen maar dat ik iets voel, misschien omdat ik het zo graag zou willen voelen of omdat ik denk dat iets 'zo hoort te voelen'. Is mijn gevoel strikt gevoel, of is mijn gevoel gecamoufleerd denken?
Waar ik geregeld graag houvast heb -en mede vanuit die wens ook wel eens wat in de war raakte en de houvast (de draad) juist volledig kwijt raakte en was- daar heb ik die houvast nu maar expres even losgelaten. Want ik vind het nu wel (even) prima dat het in mij gonst en beukt en weerbarstig is. Want dat is het, als op een Waddeneiland, langs het strand bij stormachtige omstandigheden. Dat kan ik gaan vliegeren, maar ik kan de vlieger ook even laten voor wat het is en enkel gaan wandelen en de weersomstandigheden laten ontstuimen. Of dit alles nou wat aan dit topic(onderwerp) toevoegt en het delen waard is, vraag ik me ten zeerste af, maar toch plaats en deel ik zo mijn hersenspinsels hier maar wel. Zo op Tweede Kerstdag. Geen hohoho, just go with the flow.
:gek:
@ Samoth Het is geen must om binnen een korte tijd jezelf volledig onderzocht en begrepen te hebben. Je kunt ook over-analyseren ? ;) rustig aan en zien wat op je afkomt kan heel verstandig zijn.
Wat mezelf betreft. Ik ben niet actief op zoek naar een partner, maar zou ook niet weten hoe ik 'partner material' van vriendschap kan onderscheiden. Ik ben wel iemand tegengekomen die ik esthetisch erg waardeer en ook de eerste indruk van zijn karakter is goed. Is dat genoeg grond om iemand te benaderen? WIL/durf ik die persoon ook te benaderen. Zo ja, hoe dan? Wat moet die persoon in vredesnaam met mij. Is leeftijd/afstand een belangrijke factor of niet, enz.
Citaat van: Nikkinda op december 26, 2018, 02:44:41 PMIk ben niet actief op zoek naar een partner, maar zou ook niet weten hoe ik 'partner material' van vriendschap kan onderscheiden.
Daar ben ik ook best wel benieuwd naar, want dat weet ik ook niet. Misschien weet ik dat niet omdat ik (toch) wel aromantisch ben, meer in ieder geval dan ik tot voor kort zelf dacht. Of in ieder geval weet ik niet echt het verschil tussen (knusse) gezelligheid en romantiek. Als ik op een late zomeravond in mijn achtertuin zit, met fakkels aan en bij kaarslicht, dan zie en voel(de) ik bijvoorbeeld niet echt een verschil tussen alleen een boekje lezen, met mijn toenmalige vriendin/vrouw zijn, samen met een vriend of vriendin of met een groep.
Ook heb ik al meerdere keren van verschillende mensen (zowel mannen als vrouwen) te horen gekregen dat een kaartje of cadeautje dat ik zonder specifieke aanleiding stuurde of gaf, ze wat opgelaten deed voelen. Ik deed dat uit gewone (altruïstische) goedheid, zonder dat ik daar andere gevoelens aan koppelde dan dankbaarheid voor hun vriendschap (ik heb erg met een minderwaardigheidsgevoel te kampen gehad en vond het dus ook echt waardevol dat mensen toch met mij om bleven gaan, terwijl ik zo soms zelf niet eens meer met mijzelf om wilde gaan). En hoewel ik dat absoluut niet zo bedoelde, kunnen mensen het ervaren hebben alsof ik me toen op het 'romantische' pad waande. ?
Wél voel ik 'iets' als ik met een (voor mij) esthetisch mooie vrouw ben, maar daar komt geen enkel gevoel van seksualiteit bij kijken en van romantiek weet ik dat niet zo. Het is denk ik meer trots, dat iemand als ikzelf zo een mooi iemand naast me heb. En misschien is het wel dat ik 'iets' voel omdat ik diegene esthetisch mooi vind en ik dan nu eenmaal wat behoor te voelen, dus een soort aangeleerd voelen. Sowieso heb ik wel eens gedacht dat ik wat autistisch ben, dat ik niet echt voel vanuit een (intrinsiek) gevoel, maar meer voel als een aangeleerd/gemaakt voelen.
Citaat van: Nikkinda op december 26, 2018, 02:44:41 PMIk ben wel iemand tegengekomen die ik esthetisch erg waardeer en ook de eerste indruk van zijn karakter is goed. Is dat genoeg grond om iemand te benaderen? WIL/durf ik die persoon ook te benaderen. Zo ja, hoe dan? Wat moet die persoon in vredesnaam met mij. Is leeftijd/afstand een belangrijke factor of niet, enz.
Dit is heel erg persoonsgebonden. Ik durfde in mijn tienerjaren nooit enige assertiviteit te tonen en benaderde niemand, hoe mooi of lief ik iemand ook vond. Ik hield altijd wel (gevoelsmatig) afstand. Totdat een meisje assertief en toegankelijk werd naar mij toe en ik daardoor haast meeging in die 'beweging'. Zij werd mijn vriendin en uiteindelijk jaren later mijn vrouw. Ik ben van haar gaan houden omdat ze me aan het hart ging, maar eigenlijk zoals ik ook van mijn moeder/zusje/vriendinnen/nichtje houd. Een soort voelen+, doch altijd zonder seksuele aantrekkingskracht. Doordat er van beide kanten voelen+ was, heeft onze relatie zo lang kunnen blijven bestaan, doch is die uiteindelijk gebarsten omdat na haar voelen+ (uiteindelijk) ook een seksueel gevoel kwam, wat bij mij er nooit was, vanwege mijn aseksualiteit (waarvan ik toen nog geen weet had).
Zondag vroeg ik in het pannenkoekenhuis of jullie geloven in liefde op het eerste gezicht en zo ja, wat dat voor jullie dan is. Dat vroeg ik ook omdat ik mijn langste relatie waarover ik het net had niet vanaf het eerste moment mooi vond (van mij uit geen 'liefde op het eerste gezicht'), maar meer meedeed omdat iemand zowaar eens assertiviteit naar mij toe toonde. Gaandeweg is dat esthetisch mooi vinden wel gekomen. Het was mijn eerste liefdesrelatie en hoewel ik andere meisjes daarvoor wel eens meteen vanaf het eerste moment esthetisch mooi vond (net zoals actrices, sportsters, andere bekende vrouwen, maar eigenlijk ook films, schilderijen, beeldhouwwerken), dacht ik dat echte liefde zo werkte, zo 'hoorde' te groeien.
Na mijn scheiding heb ik echter ook dates gehad met vrouwen die ik wel al vanaf het eerste moment esthetisch erg mooi vond. Dat was in de hedendaagse tijd van Tinder en Happn en andere datingsapps. Online ben ik toch wel wat 'stoerder' dan offline, dus daarin durfde ik wel assertief en ondernemend te zijn. Maar nooit wilde ik fysiek meer dan knuffelen en samen een gezellige tijd hebben. Soms had ik wel eens het idee dat ik online wat té assertief en ondernemend was en daarmee juist afschrok. Met veel bleef er zeer nadrukkelijk fysieke afstand en bleef het ook bij één of soms twee dates. Omdat er soms toch niet echt een 'klik' was, vanuit welke kant dan ook, maar ook uit mijn aseksualiteit waarvan ik ook toen nog geen weet had. Aseksualiteit waarvan ik nu wel doordrongen ben dat het bij mij een geaardheid is en niet één of andere blokkade. Tegenwoordig heb ik geen datingsapps meer, omdat ik er toch vrees enkel vrouwen tegen te komen die zelfs in geval van een wederzijdse klik andere behoeftes hebben dan ik.
Met één date die ik erg mooi vond, werd het echter wel fysieker, maar tot mijn grens en misschien zelfs (zo achteraf bekeken) wel wat verder dan mijn grens, al kende ik die toen nog niet zo. Maar wel vér voor waar zij haar grens had liggen. Aseksueel persoon (ikke) vs. seksueel persoon (die date).
Dat is mijn manier van mijn eigen grens 'bepalen' geweest, via ondervinden. Voor mijzelf weet ik nu waar mijn grens ligt. Anderen zullen nog wel verder gaan in ondervinden en uitproberen waar hun grens precies ligt. Nog weer anderen zullen juist (veel) terughoudender zijn en (ver) voor hun grens al bepalen dat ze niet helemaal tot de (vermoedelijke) grens willen gaan. En nóg weer anderen weten gevoelsmatig meteen al wel precies waar hun grens ligt en exact tot waar ze willen gaan. Volgens mij is op de vraag wanneer, wat en hoe je iemand benadert geen éénduidig antwoord te geven, omdat het voor iedereen anders is. Jij bepaalt uiteindelijk jouw grens betreft toe/benadering, voorkeur, durf, leeftijd en afstand. En die grens zal voor jou misschien zelfs wel per persoon die je tegenkomt anders liggen.
Begrijp ik het goed, Nikkinda, dat je nú 'iets' voelt voor iemand, wat en hoe dat 'iets' dan ook moge zijn? Als ik je advies mag geven; laat het maar een beetje over je heen komen als stromend water uit de douche. Geniet er maar gerust van. Onderzoek het spelenderwijs wat. En wat moet die persoon met jou? Joh, je komt slim, open en eerlijk over, met een flinke dosis zelfkennis uit zelfanalytisch vermogen en je bent ook nog eens een leuke verschijning om te zien. Echter zei een wijze jonge vrouw mij ooit; "Je kunt ook over-analyseren ;) rustig aan en zien wat op je afkomt kan heel verstandig zijn".
Citaat van: Samoth op december 26, 2018, 07:26:03 PM
rustig aan en zien wat op je afkomt kan heel verstandig zijn".
Het punt is dat meneer niet op mij afkomt, en ik speel met de gedachte of ik wel of niet op hem af wil. Het heeft geen haast :)
Citeer
Het punt is dat meneer niet op mij afkomt, en ik speel met de gedachte of ik wel of niet op hem af wil. Het heeft geen haast :)
Tja, en nu ben ik gewoon heel nieuwsgierig hoe dit verder gaat lopen, Nikkinda. Dus zal ik ook geduld moeten hebben ;D
Citaat van: Bubble op december 28, 2018, 06:49:23 PM
Tja, en nu ben ik gewoon heel nieuwsgierig hoe dit verder gaat lopen, Nikkinda. Dus zal ik ook geduld moeten hebben ;D
Mij kennende gaat er helemaal niets gebeuren :schater:
Citeer
Mij kennende gaat er helemaal niets gebeuren? :schater:
Ja, jeetje zeg! Kun je jezelf niet een keertje verrassen dan? :rollol:
Zo langzamerhand wordt steeds meer duidelijk wat aromantiek voor mij betekent en hoe ik daar idealiter invulling aan zou willen geven. Het heeft rust gegeven en wat oude pijnplekken met begrip en acceptatie toegedekt. Dingen waar ik me eerst soms druk over maakte kan ik nu gewoon lekker loslaten :cheerleader:
:klap: Heel mooi
Wat heerlijk voor je dat er weer wat puzzelstukjes voor je in elkaar zijn gevallen. Heb je een flinke worstelperiode voor doorlopen en doorstaan, dus super fijn dat je erdoor nu (meer) rust hebt. :klap: Kan en wil je aangeven wat je aan (belemmerende) dingen hebt losgelaten en waardoor je nu meer begrip en acceptatie hebt?
Een worstelperiode wil ik het niet noemen hoor ? :) Ik was altijd op zoek naar verbinding, vertrouwen en genegenheid. Traditioneel wordt je voorgeschoteld dat dat eigenlijk alleen via een romantische relatie kan. Mannen besteedden echter nooit op een romantische manier aandacht aan mij, tenzij ik echt zelf op ze af stapte. Daarom had ik het idee dat ik misschien wel leuk was als mens, maar niet als partner. Dat deed zeer en was eenzaam. Later besefte ik dat of men nu wel of niet interesse in mij had, dat niets afdeed aan mijn waarde als persoon. Toch kwam af en toe een echo van dat oude idee van niet leuk als partner naar boven. Nu kan ik dat helemaal loslaten. Romantische relaties vond ik altijd klef en niet wat ik me confortabel bij voelde, maar wat wilde ik dan wel? Want die behoefte aan verbinding en genegenheid bleef. Dus bleef ik proberen een romantische relatie te vinden, wat niet lukte. Nu weet ik dat ik op zoek was naar het verkeerde, dat (standaard) romantiek gewoon niet voor mij is. Ik wil iemand goed leren kennen en dan zien we welk waar het uitkomt. En ik weet nu dat wat ik als aantrekkelijk ervaar, niet romantisch is, maar iets anders.
Wat ontzettend fijn, Nikkinda. :knuffel:
Jammer dat ik dit draadje nu pas zie. Eindelijk het laatste stukje herkenning dat ik miste. Klef gedoe en een partner, daar heb ik niets mee. Heel erg vroeger op de basisschool had ik nog wel een "crush" op meisjes, maar dat noemt men kinderverkering en is waarschijnlijk voornamelijk het idee van nieuw. Na de basisschool ook nooit meer gehad.
Dit had op zich in een eigen draadje gekund, maar vond het gepaster het onder deze neer te zetten.
De situatie waar ik eigenlijk naar op zoek ben is een part-time gezin. Grof gezegd een gezin wanneer ik eraan toe ben en rust wanneer ik eraan toe ben. Nu werkt het nu eenmaal niet zo zwart/wit. Ik heb eerder een oproep geplaatst om een gezin redelijk volgens bovengenoemde voorbeeld te kunnen starten... meer een oproep naar hulp eigenlijk. Ik heb zelf het idee gekregen dat het een egoïstische oproep is en krijg uit alle hoeken te horen dat het niet realistisch is. Dit maakt mij best wel droevig eigenlijk, dat heb ik eerder niet goed durven aan te geven. Mijn vraag is nu niet zo zeer direct hulp of tips, maar of iemand dit misschien herkent.
Is het egoïstisch om een part-time gezin te verlangen? Eventueel als vrijwillig co-ouderschap, gebaseerd op een vriendschappelijke "relatie"?
Voor je laatste vraag kun je beter even een eigen topic daarover openen. :)