De laatste dagen ben ik veel aan het denken aan hoe ik mijn aseksualiteit, en de aanvaarding daarvan, ervaar. Volgens mij is het te vergelijken met een rouwproces. Deze kent een aantal fasen, namelijk:
* ontkenning en ongeloof;
* boosheid en woede;
* desoriëntatie;
* en aanvaarding.
Deze fasen zal ik, zover ik die herken toelichten.
Ontkenning en ongeloof heeft eigenlijk járen geduurd. Ontkenning in de zin van, ik moet seks leuk vinden. Iedereen vindt het leuk en geniet ervan, dus waarom ik niet.
Ongeloof in de zin van, het kan toch niet zo zijn dat ik dit niet fijn vind. En ondertussen maar doorgaan, tegen mijn eigen natuur in, want dit werd toch van me verwacht..... Ontkennen dat ik daarbij over mijn eigen grenzen ging.
En dit alles, niet wetende dat er ook een andere geaardheid zou kunnen meespelen. Van het hele bestaan van aseksualiteit niets weten.....
En al die jaren heb ik mijn kop dus lekker diep in het zand gestoken, want ik moest toch aan de geldende norm voldoen?... vond ik.
Boosheid en woede. Die volgden eigenlijk vrij snel nadat het mij duidelijk werd dat ik aseksueel ben. Boosheid over zoveel zaken. Waarom wist ik dit niet eerder, dan had ik mijzelf én anderen zoveel pijn kunnen besparen. Boosheid dat ik deze geaardheid heb. Boosheid omdat ik over zoveel eigen grenzen ben gegaan. Boosheid omdat seks nu eenmaal dé standaard is in deze maatschappij. Boosheid omdat veel mensen zich niet kunnen voorstellen dat je seks niet fijn vindt. Boosheid omdat zoveel reclames uiting geven aan die immer aanwezige seksuele drang.
Boosheid omdat veel mensen zich geen relatie kunnen voorstellen zónder seks, dat zij dit afdoen als een broer-zus relatie. Hoezo, is seks dan het enige in hun relatie wat binding geeft??? Dat vraag ik me dan af...
Boosheid om al die seksuele toespelingen. Boosheid om ongewenste intimiteiten. Boosheid om seksueel geweld......
Boosheid om waarom ik het vaak zo ver liet komen, en ik mijzelf liet beschadigen......
Desoriëntatie, ofwel even het gevoel hebben de weg kwijt te zijn. Zo van, wat nu? Hoe verder? Komt er ooit weer een partner? Wíl ik ooit nog wel een partner?
En ondertussen het gevoel van verdriet hebben, een soort gevoel van verlies ervaren. Maar wat voor een verlies dan? Verlies van de seks is voor mij juist heerlijk. Is het meer het verlies van het vertrouwen dat ik de seks ooit fijn zal vinden?
En er zijn best wel keren geweest dat ik de seks fijn vond, helaas zijn die keren maar op 1 hand te tellen. Kortom, even niet meer goed weten waar ik aan toe ben/was. Het was een periode van bezinning en weer tot mezelf zien te komen.
Tenslotte Aanvaarding, de fase van het echte verwerken, naar mijn idee. Accepteren dat er een hoop gebeurd is wat niet prettig was/is. Mijn leven weer oppakken en richting geven. Hoe geef ik dit allemaal een plekje. Hoe ga ik hier voor de rest van mijn leven mee om.... Kortom, ook een periode van bezinning.
Het vreemde is; ik ben nu een ace shawl aan het breien en bij iedere steek (en geloof me, dat zijn er héél wat), lijk ik steeds een stukje dichter bij die aanvaarding te komen. Dat ik bij iedere ace kleur een beetje meer ga wennen aan waar die kleur voor staat. Het een soort onderdeel van mezelf laat worden. Zo van, dit ben ik. En wen er maar aan......
Eigenlijk werkt dit heel therapeutisch, gek genoeg. Of misschien is dit toch niet zo gek, ik weet het niet.
En ondertussen kun je al heel ver zijn in dit rouw proces en toch opeens weer even terugvallen naar een vorige fase. Het is helemaal niet gezegd dat als je eenmaal in de fase van de aanvaarding zit, je het dan ook allemaal maar lekker achter je kan laten. Voor mijn gevoel zit ik nu in de fase van de aanvaarding, met af en toe een terugval. Soms weer even boos en dan weer even gedesorienteerd. Maar deze 'terugvallen' duren steeds korter. Niet gezegd dat ze op een gegeven moment nooit meer terugkomen.
Tja, uiteindelijk een heel verhaal en gedachtegoed. Nu ben ik erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich in dit verhaal herkennen en of iemand het ook zo ervaart of ervaren heeft?
Hey Atlantis, leuke topic. hierbij mijn faselijstje
Als ik begin bij mijn eerste ontdekking van het fenomeen aseksualiteit, nu 2 jaar geleden (+ 3 dagen om precies te zijn, want was op mijn verjaardag dat ik mijzelf het cadeau deed om na een paar keer lezen, mezelf hier aan te melden.)
fase 1, ontkenning en ongeloof: "Dit is het! Dit ben ik! Nee, dat kan toch niet? Ik ben al die jaren seksueel actief geweest. Nee, dit is niet wat ik ben. Of toch? Hoe kan ik dat niet in de gaten gehad hebben?" En nog steeds vraag ik mij wel eens af of ik wel een 'rasechte' aseksueel ben of dat ik mezelf iets na eerder trauma aangeleerd heb, om die herinnering te ontwijken.
fase 2, boosheid en woede: Die herken ik niet echt. Ik ben niet boos op de ander geweest en ook niet op mezelf, ook niet dat ik over mijn grenzen ben gegaan, want ik wist dit niet eerder. Wel gefrustreerd en verdrietig toen bleek dat ik niet gehoord en geloofd werd toen ik aan mijn toenmalige partner had verteld dat ik aseksueel ben. frustratie soms omdat ik me in de seksuele wereld niet begrepen voel.
fase 3, desoriëntatie: Daar zit ik nog regelmatig in. Wat betekent dit nu? Hoe nu verder. Hoe met of hoe zonder partner? Vind ik nu nooit meer iemand om lekker tegenaan te schurken, mee te kroelen, stoeien, plezier en ruzie te maken, discussies en eendjes te voeren. Om samen een lekker leven te leiden? Of blijf ik nu alleen omdat ik niet compatibel ben? (voor de karma-believers: ik zong al jaren geleden voor de lol steeds i.p.v. 'Unforgettable, that's what you are", Incompatible, that's what I am". Wist ik toen veel...)
fase 4, aanvaarding: Ook dat ervaar ik steeds meer en geeft me rust. het is goed zo. Ik snap mezelf eindelijk. ik ben niet abnormaal maar aseksueel. Ik móet en hoef geen seks meer te hebben. Wat een zaligheid. Ik ben gewoon ik en ik voel me niet seksueel aangetrokken tot iemand. Punt. Mijn manier van houden van is anders maar niet minder. Durf dat eindelijk te geloven. En daarnaast: ik ben getraumatiseerd én ik ben aseksueel. Het een komt niet voort uit het ander, het is er gewoon allebei.
Citaat van: Bubble op januari 18, 2019, 06:11:32 PM
fase 3, desoriëntatie: Daar zit ik nog regelmatig in. Wat betekent dit nu? Hoe nu verder. Hoe met of hoe zonder partner? Vind ik nu nooit meer iemand om lekker tegenaan te schurken, mee te kroelen, stoeien, plezier en ruzie te maken, discussies en eendjes te voeren. Om samen een lekker leven te leiden? Of blijf ik nu alleen omdat ik niet compatibel ben? (voor de karma-believers: ik zong al jaren geleden voor de lol steeds i.p.v. 'Unforgettable, that's what you are", Incompatible, that's what I am". Wist ik toen veel...)
Die is ook herkenbaar Bubble. En mijn nummer was: I will survive... I've got so much love to give, I've got all my life to live, I will survive.... Achteraf ook wel toepasselijk ;)
En zelfs samen die eendjes voeren klinkt aanlokkelijk. Dat klinkt zo lief.... Misschien moeten we bij de meeting maar brood meenemen en met z'n allen eendjes gaan voeren ;)
Interessant wat je schrijft Atlantis.
Ik kan me voorstellen dat met het vinden van deze nieuwe identiteit (aseksueel) er ook een oude identiteit weggaat (bijvoorbeeld heteroseksueel), mogelijk dat daar het rouwproces vandaan komt.
De fases zijn bij mij anders gelopen:
Fase 1: Ontdekking. Daar schuif ik alles onder wat uiteindelijk tot de ontdekking van het bestaan van aseksualiteit heeft geleidt.
Fase 2: Acceptatie. Het accepteren van deze nieuwe identiteit. En dan bedoel ik niet alleen rationeel, want dat was in mijn geval relatief simpel, maar ook gevoelsmatig. Rationeel was simpel omdat het voor mij simpelweg een woord was wat uitdrukking gaf aan wat ik al jaren zo ervoer.
Fase 3: Openheid. Langzaam maar zeker steeds opener worden naar de buitenwereld. Oa. mijn eerste bezoekjes bij QaZ vallen hieronder, maar ook het uit de kast komen op m'n werk en privé.
Fase 4: Trots! Trots zijn op wie ik ben, en dat laten zien in oa. pride walks.
Ik herken delen van je verhaal, Atlantis, maar wel op een andere manier.
ontkenning
(boosheid?)
heroriëntatie / desoriëntatie
aanvaarding
Wat mij betreft geldt dit verhaal niet voor mijn aseksualiteit, maar mijn homo'seks'ualiteit. Ik ga even terug naar de homofiele (zo heette dat toen) puber die ik was. Ik was 14 of 15 toen ik voor het eerst dacht: misschien ben ik wel homofiel. Dat leverde me overigens nog niet eens zoveel moeilijkheden op. Maar toen kwam Het Geloof in mijn leven (ik raakte soort van bekeerd) en werd homo zijn wel een probleem. Toen kwam er ongeloof, ontkenning, geloof in een voorbijgaande fase, wegdrukken, enz. En maar bidden om kracht.
Pas later, ik was al in de 20, toen dit geloof voor mij in duigen viel, verviel ook het verbod op homo-zijn. En toen kwam de her- en desoriëntatie. Want natuurlijk --blijkt achteraf-- was ik toen al aseksueel, maar wie had daar ooit van gehoord. Zodoende vond ik geen enkele aansluiting in het homowereldje. Ik zocht genegenheid, romantiek, tederheid. Ik kreeg hijgerige handen in m'n broek. Daardoor ben ik kontakten echt gaan afhouden.
(Boosheid? Ach, toen heb ik weleens gedacht: ik ga een willekeurige vrouw vragen om zonder enige vorm van Relatie te gaan samenwonen, onopvallend, achter de geraniums, ben ik van het hele gedonder af.)
Tegen mijn vijftigste had ik zo langzamerhand wel geleerd om met mezelf door het leven te gaan en met mezelf door allerlei deuren te kunnen. Met al mijn rare bagage, mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden. M'n gekke eigenschappen te omarmen, of toch in elk geval te begroeten. En dat ik daarbij 'seksueel geremd' was, ach, dat hoorde er gewoon bij. Ik ging er niet voor naar een therapeut.
Daardoor leverde het ontdekken van het woord 'aseksualiteit' dus eigenlijk alleen maar herkenning op en opluchting. Toegegeven, het kostte me 24 uur om na de eerste ontdekking en AHA! me aan te melden bij dit forum: ik was te overdonderd! Maar daarna begon het feest. Wat --met wisselende intensiteit-- nog steeds voortduurt. :taart3:
Wat mooi om zo ieders verhaal te lezen. :grouphug:
Ik vind het fijn om ook mijn verhaal te delen.
De eerste fase, en dan met name ontkenning, duurde bij mij 9 jaar. Het hoort, het moet, ik leer het vanzelf, het wordt vast beter en fijner. Doe nou maar gewoon zoals iedereen. Tegelijk voelde ik wel een stukje ruimte nadat we seks hadden gehad, omdat ik me er dan even niet druk om hoefde te maken.
Hoe lang de eerste fase duurde, zo kort duurde de volgende fases: slechts enkele weken
De tweede fase, boosheid en woede, is bij mij getriggerd door gesprekken met anderen. Eigenlijk ben ik bijna nooit boos op anderen, behalve op mezelf. Maar nu hadden 3 verschillende hulpverleners mij gevraagd of ik seksueel misbruikt was en mijn antwoord vervolgens in twijfel getrokken. Hoezo moet ik misbruikt zijn om me te gedragen zoals ik doe ? :banghead: En ik ervaarde al zelfs boosheid voor iets wat mogelijk zou komen; dat ik oefeningen ofzo zou krijgen om te leren genieten van seks.
De derde fase, desorientatie herken ik niet echt. Ik zou het omschrijven als herkenning. Toen ik erover las, wist ik het meteen, het maakte zoveel duidelijk. Alle onzekerheden kon ik ineens verklaren. Het was ook vrij snel duidelijk dat mijn relatie dan over zou zijn en dat ik voorlopig alleen ben en het ook moeilijk zal worden een passende relatie te vinden. Maar dat voelde niet als iets negatiefs, omdat ik me sinds lange tijd op momenten oprecht gelukkig voelde omdat ik niet meer iets hoef te doen wat ik niet fijn vind en waar ik zoveel stress van krijg. Prima, ook al ben ik voortaan single, ik heb al veel overwonnen afgelopen jaar, dit gaat ook lukken. Het lukt me steeds beter om hechte vriendschappen aan te gaan, ik maak steeds meer contact met anderen. Dus ik ben niet meer bang om eenzaam te worden.
De vierde fase, acceptatie, was denk ik nadat we in de dierentuin waren geweest. De herkenning bij anderen, de overeenkomsten, vergelijkbare verhalen. Het kan dus echt zo zijn. En het kopen van mijn ring was niet alleen een stukje acceptatie van mijn aseksualiteit, maar ook een stukje acceptatie van wie ik ben. Dat proces is nog niet klaar, en daar ga ik de komende maanden de tijd voor nemen.
Citaat van: Atlantis op januari 17, 2019, 11:01:43 PM
Het vreemde is; ik ben nu een ace shawl aan het breien en bij iedere steek (en geloof me, dat zijn er héél wat), lijk ik steeds een stukje dichter bij die aanvaarding te komen. Dat ik bij iedere ace kleur een beetje meer ga wennen aan waar die kleur voor staat. Het een soort onderdeel van mezelf laat worden. Zo van, dit ben ik. En wen er maar aan......
Eigenlijk werkt dit heel therapeutisch, gek genoeg. Of misschien is dit toch niet zo gek, ik weet het niet.
Dit klinkt echt super fijn!! Ik heb het voor mezelf ook verwerkt met creativiteit. Ik heb een soort poster gemaakt met allemaal plaatjes van taart en woorden die toepasselijk zijn bij mijn proces wat betreft aseksualiteit. Met groen als thema, want dat is mijn lievelingskleur. Het was fijn om hier mee bezig te zijn, het droeg bij aan een stukje acceptatie. :cake: :cheerleader: :cake:
Ik zou denk ik de eerste fase niet ontkenning willen noemen, want ik wist niet van het bestaan van aseksualiteit af.Het is meer de fase van onzekerheid. ? Waarom voel ik me zo als ik seks heb, waarom ben ik niet als mijn vrienden, waarom breek ik relaties af het moment voordat het tot seks komt terwijl ik wel van de ander lijk te houden. Ben ik wel een echte man? ? Die periode heeft bij mij gewoon 15 jaar geduurd.
Daarna kwam een periode van aanvaarding, afgewisseld met buien van frustatie en desorientatie. Nog steeds eigenlijk zonder te weten wat aseksualiteitis, heb ik aanvaard dat ik seks niet zo belangrijk vind en dat ik waarschijnlijk nooit een normale relatie zal hebben. Waar ik in de eerste periode nog probeerde normaal te zijn, stopte ik hier met daten en het zoeken naar een relatie en probeerde langzamerhand mijn eenzaamheid als 'normaal' te accepteren.
Acceptatie is de fase waar ik nu de laatste paar jaar pas inzit, ? na het ontdekken van de term aseksualiteit, en dat er anderen zoals ik zijn.
Citaat van: AceVentura op januari 18, 2019, 11:10:17 PM
Interessant wat je schrijft Atlantis.
Ik kan me voorstellen dat met het vinden van deze nieuwe identiteit (aseksueel) er ook een oude identiteit weggaat (bijvoorbeeld heteroseksueel), mogelijk dat daar het rouwproces vandaan komt.
De fases zijn bij mij anders gelopen:
Fase 1: Ontdekking. Daar schuif ik alles onder wat uiteindelijk tot de ontdekking van het bestaan van aseksualiteit heeft geleidt.
Fase 2: Acceptatie. Het accepteren van deze nieuwe identiteit. En dan bedoel ik niet alleen rationeel, want dat was in mijn geval relatief simpel, maar ook gevoelsmatig. Rationeel was simpel omdat het voor mij simpelweg een woord was wat uitdrukking gaf aan wat ik al jaren zo ervoer.
Fase 3: Openheid. Langzaam maar zeker steeds opener worden naar de buitenwereld. Oa. mijn eerste bezoekjes bij QaZ vallen hieronder, maar ook het uit de kast komen op m'n werk en privé.
Fase 4: Trots! Trots zijn op wie ik ben, en dat laten zien in oa. pride walks.
Fase 1: Ontdekking herken ik ook. Maar dat kwam direct na de ontkenning in het verleden.
Dat Fase 2: Acceptatie, zo snel kwam bij jou, vind ik mooi. Bij mij duurde dat toch wel even.
Leuk dat je Fase 3: Openheid noemt. Ook een soort van acceptatie, denk ik. Maar in een verder gevorderd stadium. Je durft ergens pas open over te zijn, als je het voor je zelf accepteert en er vrede mee hebt.
Fase 4: Trots vind ik mooi. Trots ben ik nog niet. Trots heb ik wel, als ik voor mezelf bepaal waar mijn grenzen liggen en me daar aan houd. Trots dat ik voor mezelf mag zijn wie ik ben.
Leuk dat je zo je eigen fases ontdekt!!!
Citaat van: Edewecht op januari 19, 2019, 08:15:16 AM
Ik herken delen van je verhaal, Atlantis, maar wel op een andere manier.
ontkenning
(boosheid?)
heroriëntatie / desoriëntatie
aanvaarding
Wat mij betreft geldt dit verhaal niet voor mijn aseksualiteit, maar mijn homo'seks'ualiteit. Ik ga even terug naar de homofiele (zo heette dat toen) puber die ik was. Ik was 14 of 15 toen ik voor het eerst dacht: misschien ben ik wel homofiel. Dat leverde me overigens nog niet eens zoveel moeilijkheden op. Maar toen kwam Het Geloof in mijn leven (ik raakte soort van bekeerd) en werd homo zijn wel een probleem. Toen kwam er ongeloof, ontkenning, geloof in een voorbijgaande fase, wegdrukken, enz. En maar bidden om kracht.
Daardoor leverde het ontdekken van het woord 'aseksualiteit' dus eigenlijk alleen maar herkenning op en opluchting. Toegegeven, het kostte me 24 uur om na de eerste ontdekking en AHA! me aan te melden bij dit forum: ik was te overdonderd! Maar daarna begon het feest. Wat --met wisselende intensiteit-- nog steeds voortduurt. :taart3:
Dat die fases van verwerking voor je homoseksualiteit gelden, kan ik me ook goed voorstellen. Wat ik mooi vind aan je verhaal, is dat je bij de ontdekking van je aseksualiteit alleen maar herkenning en opluchting hebt gevoeld. Die herken ik ook heel sterk. Vooral ook opluchting dat ik dus niet gek ben. Dat het iets is waar je gewoon niets aan kunt doen. Het is er, punt!!! Dat het vervolgens een feest wordt, daar ben ik nog niet helemaal aan toe.... Dat ik dit forum heb gevonden en nu ook een bijeenkomst heb bijgewoond, vind ik op zich wel een feest. Dus er is nog hoop. Ik kijk in ieder geval al erg uit naar onze volgende bijeenkomst. Gelijkgestemden ontmoeten helpt en vind ik een feestje op zich :highfive1:
Citaat van: Atlantis op januari 19, 2019, 10:18:24 AM
Dat Fase 2: Acceptatie, zo snel kwam bij jou, vind ik mooi. Bij mij duurde dat toch wel even.
Ik doel hier ook op het proces naar acceptatie toe. Dat begon met het hier inschrijven, en eindigde een paar jaar later pas. Snel was het dus zeker niet ;D
Citaat van: Wizz op januari 19, 2019, 09:24:29 AM
Wat mooi om zo ieders verhaal te lezen. :grouphug:
Ik vind het fijn om ook mijn verhaal te delen.
De eerste fase, en dan met name ontkenning, duurde bij mij 9 jaar. Het hoort, het moet, ik leer het vanzelf, het wordt vast beter en fijner. Doe nou maar gewoon zoals iedereen. Tegelijk voelde ik wel een stukje ruimte nadat we seks hadden gehad, omdat ik me er dan even niet druk om hoefde te maken.
Hoe lang de eerste fase duurde, zo kort duurde de volgende fases: slechts enkele weken
De tweede fase, boosheid en woede, is bij mij getriggerd door gesprekken met anderen. Eigenlijk ben ik bijna nooit boos op anderen, behalve op mezelf. Maar nu hadden 3 verschillende hulpverleners mij gevraagd of ik seksueel misbruikt was en mijn antwoord vervolgens in twijfel getrokken. Hoezo moet ik misbruikt zijn om me te gedragen zoals ik doe ?? :banghead: En ik ervaarde al zelfs boosheid voor iets wat mogelijk zou komen; dat ik oefeningen ofzo zou krijgen om te leren genieten van seks.
De derde fase, desorientatie herken ik niet echt. Ik zou het omschrijven als herkenning. Toen ik erover las, wist ik het meteen, het maakte zoveel duidelijk. Alle onzekerheden kon ik ineens verklaren. Het was ook vrij snel duidelijk dat mijn relatie dan over zou zijn en dat ik voorlopig alleen ben en het ook moeilijk zal worden een passende relatie te vinden. Maar dat voelde niet als iets negatiefs, omdat ik me sinds lange tijd op momenten oprecht gelukkig voelde omdat ik niet meer iets hoef te doen wat ik niet fijn vind en waar ik zoveel stress van krijg. Prima, ook al ben ik voortaan single, ik heb al veel overwonnen afgelopen jaar, dit gaat ook lukken. Het lukt me steeds beter om hechte vriendschappen aan te gaan, ik maak steeds meer contact met anderen. Dus ik ben niet meer bang om eenzaam te worden.
De vierde fase, acceptatie, was denk ik nadat we in de dierentuin waren geweest. De herkenning bij anderen, de overeenkomsten, vergelijkbare verhalen. Het kan dus echt zo zijn. En het kopen van mijn ring was niet alleen een stukje acceptatie van mijn aseksualiteit, maar ook een stukje acceptatie van wie ik ben. Dat proces is nog niet klaar, en daar ga ik de komende maanden de tijd voor nemen.
Dit klinkt echt super fijn!! Ik heb het voor mezelf ook verwerkt met creativiteit. Ik heb een soort poster gemaakt met allemaal plaatjes van taart en woorden die toepasselijk zijn bij mijn proces wat betreft aseksualiteit. Met groen als thema, want dat is mijn lievelingskleur. Het was fijn om hier mee bezig te zijn, het droeg bij aan een stukje acceptatie. :cake: :cheerleader: :cake:
Wat fijn dat je jouw verhaal ook deelt Wizz. Die boosheid was ook vooral op mezelf gericht. En dat van die therapeut herken ik ook. Die wilde persé EMDR met me doen, omdat hij dacht dat ik als klein kind wel misbruikt móest zijn. En dan ook allemaal oefeningen met mijn toenmalige partner.... :banghead: Het maakte de frustratie alleen maar groter...
En wat super dat die bijeenkomst voor jou ook zo goed heeft gewerkt. Mij heeft dat ook heel erg geholpen :highfive1:
En ondertussen brei ik nog even verder, haha, die shawl moet af voor de 23ste februari. Creativiteit werkt echt fijn. Tijdens dat proces kun je heerlijk nadenken en er ondertussen vrede mee krijgen :knuffel:
Citaat van: Erik7494 op januari 19, 2019, 09:57:49 AM
Daarna kwam een periode van aanvaarding, afgewisseld met buien van frustatie en desorientatie. Nog steeds eigenlijk zonder te weten wat aseksualiteitis, heb ik aanvaard dat ik seks niet zo belangrijk vind en dat ik waarschijnlijk nooit een normale relatie zal hebben. Waar ik in de eerste periode nog probeerde normaal te zijn, stopte ik hier met daten en het zoeken naar een relatie en probeerde langzamerhand mijn eenzaamheid als 'normaal' te accepteren.
Acceptatie is de fase waar ik nu de laatste paar jaar pas inzit, ?? na het ontdekken van de term aseksualiteit, en dat er anderen zoals ik zijn.
Die afwisseling van buien heb ik ook. Soms komt de frustratie weer om de hoek kijken. Gelukkig voel ik me verder niet eenzaam. Wel voel ik het gemis van een knuffel, schouder, spiegel, klankbord en gewoon een hoop humor. En de ontdekking dat er anderen zijn met dezelfde ervaringen als ik, helpt me wel.... :grouphug:
Citaat van: AceVentura op januari 19, 2019, 10:27:23 AM
Ik doel hier ook op het proces naar acceptatie toe. Dat begon met het hier inschrijven, en eindigde een paar jaar later pas. Snel was het dus zeker niet ;D
Pffffff, dan ben ik dus niet de enige :highfive1:
Citaat van: Atlantis op januari 19, 2019, 10:46:08 AM
Pffffff, dan ben ik dus niet de enige? :highfive1:
Uiteraard niet :highfive1:
En ook al zou dat wel zo zijn ... ieder bewandeld z'n eigen weg, die weg is voor de een langer dan voor de ander, en voor de een wat moeilijker dan voor de ander.
Ik kan mezelf denk ik niet echt in die fases plaatsen. Ik begon op ongeveer mijn 14e duidelijk te krijgen dat ik wat seks betreft anders was dan anderen, maar een of ander 'diep weten' van mijn aseksualeit is er mijn leven lang geweest. Ik kon dat alleen totaal niet duiden. Het is een zwerftocht geweest die heeft geduurd tot ik in 2012 op dit forum belandde en dit puzzelstuk met een kracht op zijn plaats viel, die ik niet voor mogelijk had gehouden. Het was geen gevoel van dat het een dreun gaf, het kwam op zijn plek te liggen en zoog naadloos vast. Dat was het dus. En ik was daar vooral blij mee. Ik begreep mezelf nu en hoefde niet meer te zoeken en te proberen anders te zijn, omdat relaties seks en erotiek vereisen. Ik omarmde het onmiddellijk.
Wat niet altijd betekent dat ik er blij mee ben, maar dat is voor mij heel iets anders dan het niet accepteren. Het zou gemakkelijker zijn als ik meer doorsnee was in diverse opzichten, zodat ik meer compatibele ben in relaties en contacten, maar dat is nu eenmaal niet zo. Ik ben verschrikkelijk blij dat ik niet meer vruchteloos hoef te proberen iemand anders te zijn dan ik werkelijk ben en dat ik mijn eigen grenzen mag bepalen. Dat de maatschappelijke en relationele druk om seksueel te zijn wegviel.
Maar ik geloof niet dat ik een rouwproces heb doorgemaakt op dit gebied.
Voor mij was het ook niet echt een rouwproces, maar een proces was het zeker.
Wat fijn om zulke pure verhalen te lezen. En wat fijn dat het mensen ook goed doet om ze op te schrijven. Datzelfde heb ik ook, vandaar nu (weer) dit epistel aan hersenspinsels.
Volgens mij heb ik de fases ontkenning, boosheid/woede, desoriëntatie en aanvaarding allemaal al doorlopen. Meerdere keren zelfs. Geregeld zonder dat ik er op dat moment erg in had. Mijn relatie/huwelijk was eigenlijk precies deze vier fases, maar toen wist ik nog niks van (mijn) aseksualiteit. Ik was wel altijd aseksueel, ik wist het echter nooit. Of beter; ik besefte het nooit, wilde het misschien wel niet weten en beseffen.
Mede door mijn aseksualiteit (waarvan ik toen dus geen weet had) vond ik mezelf 'slecht'. Niet aardig en lief genoeg, niet verliefd genoeg, niet genoeg man, niet genoeg mens eigenlijk. Ik ben erdoor steeds dieper in een depressie en gevoel van zelfhaat geraakt. Er was een ontbrekend stukje aan mij waarvan ik maar te zorgen had dat ik het vond, completeerde en mezelf zo 'goed' maakte. Ik heb zo ontzettend lang gedacht dat een ander dat deeltje had/was en het zodoende ook bij anderen gezocht. Een frustrerende zoektocht terwijl ik niet eens echt wist waarnaar ik zocht.
Liefde, vriendschap, erkenning, ik dacht en vond lang dat ik ervoor niet goed genoeg was, maar ik wilde het wel zo graag. Ik hád het zelfs; liefde, vriendschap en erkenning en ik wilde het zó graag behouden. Ik ging twijfelen (dat doet een zeer negatief zelfbeeld/depressie met een mens, het doet een mens er zelfs dieper in wegzakken, als drijfzand) en mezelf verafschuwen/haten. Mede omdat ik wel liefde had terwijl ik het -vond ikzelf- niet verdiende en andere 'betere' mensen dan ik het zonder liefde moesten doen. Maar toch wilde ik wat ik had niet opgeven. Och, wat heb ik mezelf vaak egocentrisch en egoïstisch gevonden. Alsof ik enkel dingen voor anderen deed voor mezelf. Toch bleef ik maar (extra) mijn best doen, zelfs als ik daarvoor iets moest doen wat ik (eigenlijk) helemaal niet wilde; pleasen om maar goed (genoeg) gevonden te worden. Daarin heb ik mezelf -zonder dat ik het wist- voorbij gelopen. Ik ben ontzettend van mezelf vervreemd geraakt. Ik heb mezelf ergens onderaan de ladder geplaatst en daar gehouden, want ik voelde dat ik daar thuishoorde. Met vrijwel iedereen minstens één trede boven mij. En ik kon pas een trede omhoog komen als ik het anderen naar de zin zou maken. In het geval van mijn huwelijk zakte ik echter altijd wel weer naar helemaal onderaan de ladder omdat ik -hoe zeer ik ook probeerde- niet gaf/kon geven wat mijn vrouw wilde. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig dat ik niet seksueel opgewonden werd van mijn vrouw terwijl ik zo diep van haar hield. En na onze scheiding ook van andere vrouwen, hoe esthetisch mooi ik ze ook vond. Ik voelde me enorm tekort schieten.
In mijn relatie was veel sprake van ontkenning, maar meer -zoals Erik ook zegt- onzekerheid. Want ik wist niet van (mijn) asekualiteit. Ik zocht de schuld enkel bij mezelf en stompte zo af, zakte steeds dieper in een soort van zelfverafschuwing, waarvanuit ik maar weer meer ging compenseren/pleasen in andere dingen dan seksualiteit. Omdat ik wel voelde dat ik (daarin) niet goed genoeg was en ik wilde voor mijn partner zó graag wel goed genoeg zijn, uit pure liefde. Ik als minimalistische hartstochtige háter van het kapitalisme verlaagde me precies daartoe. Omdat ik hoopte dat ik daarmee kon compenseren voor wat ik niet (of amper) gaf; seksualiteit. Want ik wist het gewoon niet anders, was wanhopig, ik compenseerde/pleasde met veel cadeautjes, regelde (romantische, wahtever that may be) dingen (verrassingen als voor haar koken met kaarsjes aan) en uitjes (weekendjes weg, stedentrips), omdat ik vond dat ik moest bewijzen dat ik wél echt hield van mijn toenmalige vrouw. Mede hierdoor weet ik niet zo goed wat romantiek en liefde nou precies is, hoe dat werkt enzo, zoals ik ook met complimenten (zowel geven als krijgen) ronduit onhandig ben. Ik weet niet goed wat liefde, romantiek en complimenten nou precies zijn, ze te gebruiken en ik weet al helemaal niet ermee te balanceren. Omdat ik vanuit liefde met (teveel) liefde mensen kan afschrikken, overladen, wegjagen. Niet uit onwil, absoluut niet zelfs, maar uit pure onkunde en onvermogen.
Hier een scene uit de film 'Short Term 12' (een film over een huis vol uitgeplaatste jongeren) die me énorm heeft geraakt. En die ik nog altijd met een brok in de keel en kippenvel over mijn hele lijf kijk. Want dit is precíés zoals ik ook dacht dat liefde, vriendschap en genegenheid werkte. Ik dacht dat ik er vooral dingen voor moest (op)geven; https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk (https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk)
Ontkenning, boosheid en desoriëntatie, ik voelde het constant en veelal tegelijk, als een ranzige cocktail, een vat aan contradicties, een vulkaan die borrelde en ieder moment kon gaan ontploffen. Ik ben meerdere keren bang voor en van mezelf geweest. Heb dat ook bij mijn huisarts en psychologen wel aangegeven. Ik vond (en soms nog vind) mezelf een instabiele/labiele verontrustende persoonlijkheid. Maar wel één die haast smachtte naar (het behouden van) liefde.
Pas toen ik -ver na mijn scheiding en vele dates- las en vóélde wat aseksualiteit was, via dit forum, hier postte en ook daarnaast voor mezelf ging schrijven en nu eens écht schrijven zonder rem, leerde ik dat aseksueel zijn ook was wat ik had, wat ik was/ben. Ik had al wel erkend dat de liefde bedrijven -understatement- niet mijn hobby en kwaliteit was, maar toen kwam (pas) de daadwerkelijke erkenning/acceptatie/aanvaarding.
Zéker heb ik dus mijn aseksualiteit geaccepteerd, maar ik ben nog (lang) niet zover dat ik het heb omarmd. Sterker nog; geregeld verafschuw ik mijn aseksualiteit -helemaal los van het accepteren!- om wat het voor mij maar zeker ook mensen om mij heen kapot maakte. Door de aseksualiteit raakte ik steeds dieper in zelfhaat en depressie terecht, dat heeft mij voor mezelf maar zeker ook voor mijn omgeving nogal eens onpeilbaar en onmogelijk gemaakt. Een ieder heeft zelf verantwoording te dragen voor zijn/haar/x gedrag, maar dat is verschrikkelijk moeilijk als je geen oorzaak hebt voor je eigen gedrag, je eigen gedrag absoluut niet snapt. Dat heeft aseksualiteit járen met mij gedaan, omdat ik het altijd heb gehad, maar járenlang niet heb gesnapt.
Naast al die frustratie en onrust, heeft aseksualiteit me uiteindelijk (recent) rust bezorgd. En daar ben ik ontiegelijk blij mee en dankbaar voor. Maar zou die initiële onrust er zijn geweest als ik niet aseksueel was geweest? Als ik mijn ex en anderen die ik esthetisch mooi vond (en bij wie het wederzijds is) 'gewoon' kon geven wat ze wilden, als die constante 'angst' voor seks er nooit was geweest? Dus ja, ik accepteer absoluut en zondermeer mijn aseksualiteit, misschien is het zelfs wel een onderdeel van mijn identiteit. Maar ben ik daar blij mee? Nee, absoluut (nog?) niet. Ik accepteer het, maar verafschuw het tegelijk nog altijd ook. Dus voor mij zijn de fase woede en acceptatie betreft aseksualiteit één geworden. De ene keer is acceptatie wat nadrukkelijker aanwezig, de andere keer woede, soms is het yin/yang. Maar altijd zijn ze samen één. Ik heb wél volledig geaccepteerd dat dit hoogstwaarschijnlijk altijd zo zal zijn betreft mijn aseksualiteit. En dat vind ik ook wel prima, dus zodoende kan ik zonder woede/frustratie accepteren dat woede/frustratie rond mijn aseksualiteit hoogstwaarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan.
:gek:
Citaat van: Koffie op januari 19, 2019, 12:33:20 PM
Wat niet altijd betekent dat ik er blij mee ben, maar dat is voor mij heel iets anders dan het niet accepteren. Het zou gemakkelijker zijn als ik meer doorsnee was in diverse opzichten, zodat ik meer compatibele ben in relaties en contacten, maar dat is nu eenmaal niet zo. Ik ben verschrikkelijk blij dat ik niet meer vruchteloos hoef te proberen iemand anders te zijn dan ik werkelijk ben en dat ik mijn eigen grenzen mag bepalen. Dat de maatschappelijke en relationele druk om seksueel te zijn wegviel.
Vooral dat vruchteloze proberen iemand anders te zijn en je eigen grenzen mogen bepalen herken ik. En fijn dat het voor jou niet aanvoelde als een rouwproces. Ik denk dat als de volledige acceptatie er eenmaal is, dat gevoel ook zal verdwijnen. Maar net als jij, denk ik niet dat ik er altijd even blij mee zal zijn. Toch geeft het besef wel veel rust. Het dwangmatige zoeken naar oorzaken is verdwenen. De twijfel bij/aan mezelf ook. Elke dag zie ik weer als een stapje in de goede richting. Deze reacties helpen me daarbij ook zeker om alles in het juiste perspectief te plaatsen :)
Citaat van: Samoth op januari 19, 2019, 01:54:39 PM
Wat fijn om zulke pure verhalen te lezen. En wat fijn dat het mensen ook goed doet om ze op te schrijven. Datzelfde heb ik ook, vandaar nu (weer) dit epistel aan hersenspinsels.
Mooi hè, dat we elkaar op die manier kunnen helpen en het één en ander ook leren te relativeren.....
Citaat van: Samoth op januari 19, 2019, 01:54:39 PM
Hier een scene uit de film 'Short Term 12' (een film over een huis vol uitgeplaatste jongeren) die me énorm heeft geraakt. En die ik nog altijd met een brok in de keel en kippenvel oer mijn hele lijf kijk. Want dit is precíés zoals ik ook dacht dat liefde, vriendschap en genegenheid werkte. Ik dacht dat ik er dingen voor moest (op)geven; https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk (https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk)
En hier kreeg ik dus écht kippenvel van. Nog steeds trouwens. Hoe veel kun je geven om iemand van je te laten houden??? Herkenbaar? Ja!!!! Dank je wel voor het delen!!!!
Citaat van: Samoth op januari 19, 2019, 01:54:39 PM
Naast al die frustratie en onrust, heeft aseksualiteit me uiteindelijk rust bezorgd. Maar zou die onrust er zijn geweest als ik niet aseksueel was geweest? Als ik mijn ex en anderen die ik esthetisch mooi vind (en bij wie het wederzijds is) 'gewoon' kon geven wat ze wilden? Dus ja, ik accepteer absoluut en zondermeer mijn aseksualiteit, misschien is het zelfs wel een onderdeel van mijn identiteit. Maar ben ik daar blij mee? Nee, absoluut (nog?) niet. Ik accepteer het, maar verafschuw het tegelijk nog altijd ook. Dus voor mij zijn de fase woede en acceptatie één geworden. De ene keer is acceptatie wat nadrukkelijker aanwezig, de andere keer woede, soms is het yin/yang. Maar altijd zijn ze samen één. Ik heb wél volledig geaccepteerd dat dit hoogstwaarschijnlijk altijd zo zal zijn betreft mijn aseksualiteit. En dat vind ik ook wel prima, dus zodoende kan ik zonder woede/frustratie accepteren dat woede/frustratie rond mijn aseksualiteit hoogstwaarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan.
:gek:
Zo voel ik het ook. Waarschijnlijk zal er altijd wel boosheid (op mezelf) terug naar boven blijven komen, ondanks de acceptatie. Er blij mee zijn??? Nee, niet echt... Hoeft ook niet denk ik, zolang je het wel blijft zien als je eigen identiteit en dáár vrede mee kunt hebben. Zelfacceptatie en houden van jezelf zijn belangrijk. Dan heb je in feite ook niemand anders nodig om gelukkig te worden/zijn/blijven......
Dank je wel voor je uitgebreide reactie Samoth. Ik denk dat er wel meer mensen hier wat uit oppikken :knuffel:
Citaat van: AceVentura op januari 19, 2019, 01:12:58 PM
Voor mij was het ook niet echt een rouwproces, maar een proces was het zeker.
Ja precies, dat.
@Samoth: Ik ben stil van je bijdrage en van het filmpje. Zeg maar rustig van slag, zo ontzettend veel herkenning. Dank!
@Edewecht: Homosueel misschien een oplossing? Ga ik mezelf heterosueel noemen ;D
Jeetje wat goed om dit topic te lezen! Fijn dat jullie dit hebben opgescheven :knuffel:
Zelf heb ik het idee dat ik heen en weer blijf stuiteren tussen alles fases (ontkenning, verwarring, verdriet/boosheid, herkenning en soms een beetje acceptatie), mijn hoofd en mijn gevoel zijn het meestal nog niet met elkaar eens.
Het is zo verleidelijk om mijn kop in het zand te stoppen als een struisvogel en het hele stukje aseksualiteit te negeren...
Citaat van: Atlantis op januari 19, 2019, 10:36:33 AM
En ondertussen brei ik nog even verder, haha, die shawl moet af voor de 23ste februari. Creativiteit werkt echt fijn. Tijdens dat proces kun je heerlijk nadenken en er ondertussen vrede mee krijgen :knuffel:
Misschien moet ik ook maar gaan breien ;)
Hé Loesz, dat breien, hoe gek het ook klinkt, heeft me echt geholpen. Het werkte als een soort van meditatie en daarmee acceptatie. Bij iedere kleur kwamen er gedachtes boven, die ik op die manier een plekje kon geven. Misschien mijn manier van 'verwerken', maar geholpen heeft het zeker :D.
Inmiddels ben ik behoorlijk ver met de acceptatie en daar ook echt wel blij mee. Ik ben er nu ook veel opener over naar anderen. En dat geeft ook een soort van opluchting.
De shawl zal ik in Baarn niet dragen, daar wordt het veel te mooi weer voor, maar ik koester het ding wel ;)