Met de NOA zijn we bezig met het opstarten van een campagne rond conversietherapie voor/'genezing' van aseksualiteit. Als onderdeel hiervan zijn we op zoek naar iemand die (al dan niet anoniem) diens verhaal wil doen over een ervaring met een zorgverlener die bijv. een behandeling of medicatie heeft aangeboden als poging tot 'genezing' van aseksualiteit. We willen dit ervaringsverhaal namelijk gebruiken om op sociale media aandacht te vragen voor medicalisering van aseksualiteit. Je mag zelf kiezen om je verhaal zelf op te schrijven, waarna wij het publiceren op de sociale media en/of website van de NOA (https://aseksualiteit.nl/category/persoonlijke-verhalen/), of dat we je interviewen en er zelf een tekstje van maken (wat je daarna uiteraard mag lezen ter goedkeuring).
Heb je interesse, mail dan naar info@aseksualiteit.nl
Goed dat jullie hier aandacht aan besteden :klap:
Ik ben ook wel benieuwd naar hoe vaak dit voor komt. Je leest hier wel eens verhalen van seksuologen die verkeerde adviezen geven doordat ze aseksualiteit niet kennen, maar dat zie ik meer als gebrek aan kennis dan als opzettelijke conversie therapie.
Hoi Speaker, goed dat jullie hier aandacht aan besteden. In de fundamentele hoek moet je zoeken, denk ik, naar slachtoffers van conversie therapie. ik heb wel homoseksuele mannen gekend die dit hebben meegemaakt. A-seksuelen die naar de psychiater gingen of werden gestuurd ken ik niet. Niet persoonlijk bedoel ik.
Heel goed dat jullie hier aandacht aan besteden, maar ik schik ook. Want ik wist dat dat voorkwam bij homoseksualiteit... maar aseksualiteit is nog zo onbekend, dat ik eigenlijk dacht dat ze dat bij aseksuelen niet doen. Domweg omdat men er niet van weet.
Maar helaas zit ik kennelijk mis.....
Ik heb er zelf geen ervaring mee. Ook niet in mijn omgeving, want in mijn omgeving ven ik de enige van wie ik weet dat ik A ben.
In een therapie is mijn aseksualiteit wel benoemd, maar nooit echt serieus besproken. Op een gegeven moment begon de therapeut allerlei vooringevulde vragen te stellen, die hij 'explorerende' vragen noemde. Eentje was: Dan ben je dus eigenlijk nog een heeeeel klein meisje? Ik werd boos en vroeg of hij zulke vragen ook gaat stellen aan iemand die zegt lesbisch te zijn. Enfin, dat werd geen gezellig gesprek, hij was beledigd en hij zei dat ik maar een relatie moest zoeken met een natuurtype, want die geitenwollensokkentypes hebben niet zo veel met seks.
Maar dat was voor mij geen conversie, dat wat eerst heel vervelend maar uiteindelijk heeft het mij alleen sterker gemaakt. Want ja, ik ben A. Nee, ik ben geen klein meisje. Ik ben mezelf. En dat is goed.
Citaat van: Koffie op september 19, 2021, 01:12:11 PM
In een therapie is mijn aseksualiteit wel benoemd, maar nooit echt serieus besproken. Op een gegeven moment begon de therapeut allerlei vooringevulde vragen te stellen, die hij 'explorerende' vragen noemde. Eentje was: Dan ben je dus eigenlijk nog een heeeeel klein meisje? Ik werd boos en vroeg of hij zulke vragen ook gaat stellen aan iemand die zegt lesbisch te zijn. Enfin, dat werd geen gezellig gesprek, hij was beledigd en hij zei dat ik maar een relatie moest zoeken met een natuurtype, want die geitenwollensokkentypes hebben niet zo veel met seks.
Sorry om te horen dat je dit hebt meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat het nog steeds een nare ervaring was om mee te maken.
Citaat van: AceVentura op september 19, 2021, 11:36:58 AM
Ik ben ook wel benieuwd naar hoe vaak dit voor komt. Je leest hier wel eens verhalen van seksuologen die verkeerde adviezen geven doordat ze aseksualiteit niet kennen, maar dat zie ik meer als gebrek aan kennis dan als opzettelijke conversie therapie.
Dat laatste maakt het ook lastig duiding te geven. Ik heb al een aantal verhalen gehoord/gelezen waar mensen vertelde dat ze aseksueel zijn en hun behandelaren het niet (er in) 'geloofde'. Jammer genoeg zijn er helaas geen cijfers. Ook vraag ik mij af hoeveel je kan wijten aan gebrek aan kennis. Er is al aardig wat gepubliceerd in vakliteratuur. Daarnaast heb ik behandelaren gehad die open mindend, belangstellend en accepterend waren (waarvan ik weet dat ik van veel geluk kan spreken).
Citaat van: Kim10 op september 19, 2021, 12:20:45 PM
In de fundamentele hoek moet je zoeken, denk ik, naar slachtoffers van conversie therapie.
Dit is moeilijk om te zeggen of het voornamelijk in de fundamentele hoek voorkomt. In Nederland zijn er bijna geen onderzoek gedaan naar conversietherapie in het algemeen. De onderzoeken betreven voornamelijk onderzoek door journalisten en het onderzoek in opdracht van de 2de kamer (https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2020/06/10/een-exploratief-onderzoek-naar-pogingen-tot-het-veranderen-van-de-seksuele-gerichtheid-en-genderidentiteit-in-nederland). In beide gevallen wordt er voornamelijk gekeken naar religieuze gemeenschappen (om logische reden), maar reguliere gezondheidzorg word niet meegenomen. Dit betreft niet alleen voor aseksualiteit, maar denk ook aan mensen met een intersekse conditie of non-binaire personen, waar ook veel ervaringen op dit gebeid zijn.
In het onderzoek in opdracht van de 2de kamer wordt trouwens de volgende definitie aangehouden voor conversietherapie:
Citeer1) De expliciete, aanhoudende, bewuste inspanningen om een niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen.
2) De pogingen om iemands seksuele gerichtheid te 'onderdrukken, ontmoedigen of veranderen' die minder duidelijk en heimelijker van aard zijn, waardoor iemand zich al dan niet bewust gedwongen voelt om zijn niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen en daarmee niet te komen tot een volledige acceptatie van zijn/haar geaardheid.
Er zijn trouwens al een aantal verhalen van aseksuele die het enigszins hebben meegemaakt in Nederland. Lees bij voorbeeld de verhalen van Brigitte en Vanessa in Psychologie Magazine (Edewecht heeft scans op het forum gezet: https://du.asexuality.org/forum/index.php?topic=6612.msg169915#msg169915). Die voldoen enigszins met de definitie.
Daarnaast blijkt uit het Britse onderzoek 'National LGBT survey 2017' van UK Goverment Equalities Office (https://www.gov.uk/government/publications/national-lgbt-survey-summary-report) onder andere dat aseksuele het meest conversietherapie hebben aangeboden gekregen of doorlopen hebben dan andere seksualiteiten en opvallend veel negatieve reacties krijgen van professioneels over hun seksualiteit.
Even terugkomend op mijn citaat zonder het weer te citeren. ;) Ja, het was vervelend. Ik dacht dat het veel meer geaccepteerd was door mijn therapeut, al had hij nooit, wat ik gevraagd had, op de Aven-website gekeken. Daar had hij geen tijd voor, zei hij. Oke. Dan niet. Maar toen bleek dus dat hij er hele andere gedachten bij had en dat is aan de ene kant begrijpelijk, maar aan de andere kant: ik had er voldoende over uitgelegd.
En ik heb er verder geen last van. Het was even vervelend, maar ik dacht een paar heel on-aseksuele woorden (fuck you!!) en heb mezelf gewoon weer opgericht. Ik ben wie ik ben, ik mag dat zijn. Hij zei dat dat overdracht was omdat mijn ouders het niet geaccepteerd zouden hebben. Maar dat is ook iets waar ik helemaal niets mee kon en waar hij me alleen de mond mee probeerde te snoeren. Ik vermoed, dat mijn ouders het niet begrepen zouden hebben, maar me niet accepteren of afwijzen, dat zouden ze nooit hebben gedaan. Dus dat slaat als een lul op een drumstel. ;)
Therapie was juist belangrijk voor me, o.a. om te leren dat ik mezelf mag zijn. Ik heb heel lang een soort van schijnleven geleid als niet-aseksueel en juist dat heeft me beschadigd. Niemand kon daar wat aan doen, maar de 'ontdekking' van mijn aseksualiteit heeft een positieve bijdrage geleverd. En heus, er is geen therapeut die me dat kan afnemen hoor. :)
Ik denk dat het vooringenomen kijken naar aseksualiteit als een soort stoornis, maakt dat mensen zich oprecht zorgen maken en hopen dat iemand van zo'n vreselijk probleem genezen kan worden. Begrijpelijk, maar jammer.
En tegelijkertijd begrijp ik het langzamerhand steeds minder. 10 jaar geleden was er echt nog heel weinig bekend, maar tegenwoordig kun je je kennis in 5 minuutjes updaten. Je hoeft daar wat aseksualiteit betreft geen lange dure cursus voor te volgen, je gaat gewoon naar Google en naar Aven. Ik ben misschien hard, maar ik denk, dat als je hulpverlener bent en je weet nu nog niets van aseksualiteit, dan leef je toch eigenlijk wel onder een steen.....
Dit allemaal gelezen hebbende, vraag ik me af of je elke behandeling (wat je er dan ook van vindt) door een seksuoloog, meteen conversietherapie moet noemen.
Nee, dat denk ik niet. :)
Ik wist ook niet eens dat dat er was voor aseksuelen.
Ik vermoed dat het vaak gaat om onbekendheid met aseksualiteit en soms ook het niet kunnen loslaten van het idee, dat alle mensen die gene seks willen daarvoor een onderliggend probleem hebben. En soms ook desinteresse en gewoon niet willen bijlezen.
Ja dat weet ik wel zeker. Van die hulpverleners onder hun stenen. Wel een hele nare smoes; geen tijd hebben om je te verdiepen in iets dat een cliënt aanreikt.
Ik heb inderdaad meer het idee dat het aan de kant geschoven wordt, als in dat het niet echt iets is of in ieder geval niet significant om er iets mee te doen. Ik had een psycholoog waarbij ik aseksualiteit opgooide en ze zei echt iets van dat doet er miet toe, anders moet je maar naar een seksuoloog. Voelde bij mij meer als wegschuiven omdat ze zelf niet de moeite wilde nemen om zich er in te verdiepen.
Citaat van: Edewecht op september 20, 2021, 06:51:44 AM
Dit allemaal gelezen hebbende, vraag ik me af of je elke behandeling (wat je er dan ook van vindt) door een seksuoloog, meteen conversietherapie moet noemen.
Ik denk dat het doel van de therapie belangrijk is. Gaat het erom dat de cliënt in diens waarde wordt gelaten, er naar diegene geluisterd wordt, diens verlangens worden ontdekt en diens grenzen worden gerespecteerd, of is het de bedoeling dat de cliënt 'genezen' wordt omdat mensen zogenaamd seksuele wezen zijn?
@Koffie: indrukwekkend verhaal wat je deelt. Ik vind dat je het mooi verwoord.
Ik heb idd ook ergens gelezen dat aseksuelen de mensen zijn die het vaakst conversietherapie aangeboden krijgen. Ergens snap ik het ook wel; het is misschien niet altijd meteen duidelijk of het iemands geaardheid is of dat er een andere oorzaak is waarom iemand geen seksuele aantrekking voelt. Wanneer het door de betreffende persoon zelf als een probleem ervaren wordt zal een 'behandeling' gericht moeten zijn op wat de echte oorzaak is. In geval van geaardheid, in dit geval dus aseksualiteit, lijkt mij dat dan het leren accepteren. Bij andere oorzaken is misschien een behandeling wel wenselijk.
Maar, is dat dan conversietherapie? Ik bedoel: als iemand homo is en dat wordt niet geaccepteerd, krijgt die die 'therapie' om diens geaardheid te veranderen in het geaccepteerde hetero-plaatje. Maar daarmee wordt impliciet gezegd dat die geaardheid bestaat. Alleen, hij mag niet, hij wordt afgekeurd.
Als je zegt dat je aseksueel bent, wordt je hele geaardheid ontkend. Dat kan niet, dat bestaat niet, daar moet wat anders aan ten grondslag liggen. En daar wordt dan een 'oplossing' voor gezocht. Dat zie ik niet als conversietherapie. Dat wordt het pas, als je aseksuele geaardheid beaamd wordt, maar niet geaccepteerd.
Ik ben het hierin met Koffie eens. Het is naar mijn mening conversie therapie als ze zeggen "Je bent aseksueel, nu gaan we stappen ondernemen om je hetero/homo/bi/whetever te maken". Verkeerd gegeven adviezen door onbekendheid met aseksualiteit zijn naar mijn mening geen conversie therapie.
Ik zou dat juist wel als conversietherapie zien. Ook al geloof je er niet in, je probeert nog steeds iemands niet-heteroseksuele gerichtheid aan te passen naar een gemeenschappelijk wenselijke gedrag en waardoor de persoon zichzelf niet leert accepteren. Daarnaast is het bij 'homogenezing' niet perse zo dat ze er van uitgegaan dat homoseksualiteit een geaardheid is en daarom veranderd/genezen kan worden.
Om even het onderzoek in opdracht van de 2de kamer ('Een exploratief onderzoek naar pogingen tot het veranderen van de seksuele gerichtheid en genderidentiteit in Nederland' 10-6-2020) er weer bij te halen. Bij de elementen die zij aan conversietherapie geven, wordt er niet onderschreven dat er erkent moet worden dat het om een geaardheid gaat. In hun rapport geven ze juist ook voorbeelden waar homoseksualiteit niet wordt erkent, bijv. demonuitdrijving of dat deze gevoelens uit emotionele stress-, schuld- en angstgevoelens komen.
Misschien is het ook interessant te benoemen dat ze in dit rapport aangeven aan dat er gesproken kan worden van 5 typen behandelingen onderscheiden: biologische behandelingen, gedragsinterventies, cognitieve therapieën, psychoanalyses en religieuze interventies. (blz 38)
In de DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) is aseksualiteit trouwens een uitzondering voor de diagnose Hypoactive Sexual Desire Disorder (HSDD). Dus ik mag hopen dat een goede psycholoog of seksuoloog dit ook als een optie meenemend en deze mogelijk met hun cliënt te bespreekt.
Citaat van: Speaker op september 21, 2021, 06:08:51 PM
Ik zou dat juist wel als conversietherapie zien. Ook al geloof je er niet in, je probeert nog steeds iemands niet-heteroseksuele gerichtheid aan te passen naar een gemeenschappelijk wenselijke gedrag en waardoor de persoon zichzelf niet leert accepteren. Daarnaast is het bij 'homogenezing' niet perse zo dat ze er van uitgegaan dat homoseksualiteit een geaardheid is en daarom veranderd/genezen kan worden.
Ik heb even wat markering toegevoegd, want als je daar niet van uitgaat (bijvoorbeeld door onwetendheid, menselijke fout, whatever) is het naar mijn mening geen conversietherapie. Als je uitgangspunt is dat iemand bijvoorbeeld heteroseksueel is en een probleem op seksueel vlak een probleem ervaart en je dat gaat behandelen kan je dat moeilijk conversietherapie noemen. Om in de woorden van jouw eerdere definitie te spreken gaat het voor mij dan mank op de "bewuste inspanningen om een niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen". Als heteroseksueel al je uitgangspunt is ben je immers geen poging aan het ondernemen die te veranderen.
Voor de zekerheid: Dit neemt uiteraard niet weg dat zo'n behandeling alsnog erg vervelend kan zijn en mogelijk zelfs een averechts effect kan hebben.
Citaat van: Speaker op september 21, 2021, 06:25:01 PM
In de DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) is aseksualiteit trouwens een uitzondering voor de diagnose Hypoactive Sexual Desire Disorder (HSDD). Dus ik mag hopen dat een goede psycholoog of seksuoloog dit ook als een optie meenemend en deze mogelijk met hun cliënt te bespreekt.
Helaas zit er in deze beroepsgroep een nogal variërend verschil tussen theorie en praktijk op basis van de persoonlijke opvattingen van de hulpverlener, ik vermoed mede omdat er voor iedere opvatting wel een onderzoek is te vinden die deze onderbouwd.
Citaat van: AceVentura op september 21, 2021, 07:55:46 PM
Citaat van: Speaker op september 21, 2021, 06:08:51 PM
Ik zou dat juist wel als conversietherapie zien. Ook al geloof je er niet in, je probeert nog steeds iemands niet-heteroseksuele gerichtheid aan te passen naar een gemeenschappelijk wenselijke gedrag en waardoor de persoon zichzelf niet leert accepteren. Daarnaast is het bij 'homogenezing' niet perse zo dat ze er van uitgegaan dat homoseksualiteit een geaardheid is en daarom veranderd/genezen kan worden.
Ik heb even wat markering toegevoegd, want als je daar niet van uitgaat (bijvoorbeeld door onwetendheid, menselijke fout, whatever) is het naar mijn mening geen conversietherapie. Als je uitgangspunt is dat iemand bijvoorbeeld heteroseksueel is en een probleem op seksueel vlak een probleem ervaart en je dat gaat behandelen kan je dat moeilijk conversietherapie noemen. Om in de woorden van jouw eerdere definitie te spreken gaat het voor mij dan mank op de "bewuste inspanningen om een niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen". Als heteroseksueel al je uitgangspunt is ben je immers geen poging aan het ondernemen die te veranderen.
Voor de zekerheid: Dit neemt uiteraard niet weg dat zo'n behandeling alsnog erg vervelend kan zijn en mogelijk zelfs een averechts effect kan hebben.
Maar dit gebeurd ook bij conversietherapie gericht op homoseksualiteit. Daar zijn er ook mensen die de behandelingen geven om, in hun ogen, de persoon te helpen, want niet-hetero zijn is niet natuurlijk en zorgt voor problemen (waaronder ook problemen op seksuele vlak). Hun uitgangspunt is dus ook dat de cliënt heteroseksueel is. Ook naar deze 'therapie' gaan mensen soms vrijwilliger er naar toe (los op basis van welke informatie en sociale druk) voor help vanwege verschillende problemen bijv. op seksuele vlak. Mogen we dan in deze situaties ook niet praten over conversietherapie? Is het anders vanwege de persoon die het uitvoert? Moet een seksualiteit eerst sociaal geaccepteerd zijn voor we het conversietherapie gaan noemen?
Neem dit verhaal uit het Ace-verhalenproject van Carol uit Brazilië. (https://www.youtube.com/watch?v=rne82gLlH_o&t=1s)
(TW: afobie & medisch trauma,) Wie voor een depressie naar een psycholoog ging. Op een dag kwam de psycholoog erachter dat Carol als aseksueel identificeert en zei ze dat zoiets niet bestaat en dat ze Carol zou genezen. Om deze reden is Carol ook gestopt met therapie.
Zou je dit wel als conversietherapie zien? De behandelaar haar uitgangspunt is dat Carol hetero is, lijkt onwetend te zijn en lijkt in haar ogen Coral's probleem op seksuele vlak te willen behandelen.
Misschien een andere voorbeeld, neem Xaine die diens verhaal verteld tijdens de 'Neurodiversity in the Ace Community' panel bij 'the International Asexuality Conference 2021'. (https://youtu.be/AONn4KgDGCE?t=1126)
(TW: onvrijwillige opnamen, onvrijwillige medicijn voorschriften & medisch trauma) Die verteld een ervaring waar die onvrijwillig is opgenomen voor psychische problemen in het Verenigd Koningrijk. Tijdens een therapie verteld Xaine aan de behandelaar dat die identificeert als aseksueel en non-binaire, stond los waar Xaine voor was opgenomen. De behandelaar verteld dat hij daar niet in geloofd en schrijft Xaine medicijnen voor om hun libido/hormonen fixen. Omdat Xaine onvrijwillig was opgenomen mocht die geen medicatie weigeren, ook niet als het niets met de problematiek van opnamen te maken heeft.
Is dit dan ook geen conversietherapie? De behandelaar zijn uitgangspunt was dat Xaine alloseksueel is, lijkt ook onwetend te zijn en lijkt in zijn ogen Xaine probleem op seksuele vlak te willen behandelen.
Ik vind je voorbeelden twijfelgevallen. Aan de ene kant is al duidelijk (doordat de cliënt dat zelf aangeeft) dat het om aseksualiteit gaat, aan de andere kant: Als een hulpverlener niet beter weet en een verkeerde behandeling voorstelt kan je ook gewoon weggaan. Immers: Als je naar de huisarts gaat omdat je last hebt van je rechter been en als hij dan voorstelt je linker been te amputeren, dan weiger je de behandeling ook omdat die niet past bij je klacht. Natuurlijk ligt dat bij het tweede voorbeeld anders, maar de factor dwang was er niet vanwege de aseksualiteit en de poging tot aanpassing daarvan.
Waar ik eerder op doelde is de situatie waar zowel cliënt als hulpverlener niet bekend zijn met aseksualiteit en daardoor het probleem wat ervaren wordt behandelen. In dit geval kan ik het geen conversietherapie noemen omdat geen van beiden zich bewust is van de werkelijke situatie. Dat geen van beiden zich er van bewust is daar kan je natuurlijk ook wat van vinden, maar dat maakt het geen conversietherapie.
Citaat van: AceVentura op september 22, 2021, 08:32:56 AM
Als een hulpverlener niet beter weet en een verkeerde behandeling voorstelt kan je ook gewoon weggaan. Immers: Als je naar de huisarts gaat omdat je last hebt van je rechter been en als hij dan voorstelt je linker been te amputeren, dan weiger je de behandeling ook omdat die niet past bij je klacht.
Als je weg kan lopen is dat inderdaad mooi, maar dat betekent niet dat iedereen dat zomaar kan (of dat het als cliënt jouw taak zou moeten zijn om jezelf tegen hulpverleners te beschermen). Mensen die bij een hulpverlener terecht komen zitten vaak al minder goed in hun vel wat een hoop onzekerheid met zich mee kan brengen en ze kunnen te maken hebben met externe druk van een partner. Daarnaast is de relatie tussen een hulpverlener en cliënt niet gelijkwaardig. Veel mensen gaan ervanuit dat een hulpverlener meer verstand heeft van een onderwerp dan zij.
Ik ben zelf ooit bij een psycholoog geweest die een behandeling voorstelde voor iets dat waarvan ik zelf het gevoel had dat het niet het probleem was. Ik heb dit ook aangegeven, maar mijn psycholoog pushte mij en ik dacht 'nouja, misschien heeft ze wel gelijk' en 'baat het niet dan schaadt het niet'. Uiteindelijk heb ik die verkeerde behandeling ondergaan en heeft dat het probleem alleen maar verergert. Was het mooi geweest als ik van tevoren was weggelopen? Tuurlijk, maar dat was niet mijn taak. Zij had beter moeten weten en mijn twijfels serieus moeten nemen.
De vergelijking van pijn in je been tegenover een geaardheid werkt in mijn ogen ook niet echt. Aantrekking en geaardheid is iets veel onduidelijkers en onzichtbaarders. Ik heb genoeg verhalen gehoord van mensen die twijfelden over hun geaardheid, maar niet van mensen die twijfelden waar ze nou precies pijn hadden. En juist door die twijfel ben je veel kwetsbaarder als het gaat om de verkeerde hulp krijgen denk ik.
Citaat van: AceVentura op september 22, 2021, 08:32:56 AM
Natuurlijk ligt dat bij het tweede voorbeeld anders, maar de factor dwang was er niet vanwege de aseksualiteit en de poging tot aanpassing daarvan.
Maar als het geen conversietherapie is zolang de "hulpverlener" niet expliciet aangeeft/gelooft dat die een geaardheid wil veranderen, dan zou conversietherapie in het geval van homoseksuele mensen ook in veel gevallen volgens die definitie geen conversietherapie meer zijn ??? Er zijn genoeg gelovige mensen die niet geloven dat homoseksualiteit een geaardheid is maar een keuze/gedrag dat gecorrigeerd moet worden (ze geloven dus niet dat ze een geaardheid proberen te veranderen maar dat is in feite wel wat ze doen). Hoe is dat anders bij aseksualiteit?
Citaat van: With Pen and Paint op september 22, 2021, 01:07:38 PM
Als je weg kan lopen is dat inderdaad mooi, maar dat betekent niet dat iedereen dat zomaar kan (of dat het als cliënt jouw taak zou moeten zijn om jezelf tegen hulpverleners te beschermen). Mensen die bij een hulpverlener terecht komen zitten vaak al minder goed in hun vel wat een hoop onzekerheid met zich mee kan brengen en ze kunnen te maken hebben met externe druk van een partner. Daarnaast is de relatie tussen een hulpverlener en cliënt niet gelijkwaardig. Veel mensen gaan ervanuit dat een hulpverlener meer verstand heeft van een onderwerp dan zij.
Uiteraard is er geen gelijkwaardige relatie tussen de hulpverlener en de cliënt. Maar stel je bent aseksueel (zonder het zelf te weten) en gaat naar een hulpverlener toe. Een hulpverlener die aseksualiteit niet kent zegt: Ga het maar 3 keer per week doen, dan genees je wel.
Grote kans dat je je daar al ongemakkelijk bij voelt, of anders na de eerste week waarschijnlijk wel ::). Dan is het wel degelijk aan jou als cliënt om die feedback aan de hulpverlener te geven.
Citeer
De vergelijking van pijn in je been tegenover een geaardheid werkt in mijn ogen ook niet echt. Aantrekking en geaardheid is iets veel onduidelijkers en onzichtbaarders. Ik heb genoeg verhalen gehoord van mensen die twijfelden over hun geaardheid, maar niet van mensen die twijfelden waar ze nou precies pijn hadden. En juist door die twijfel ben je veel kwetsbaarder als het gaat om de verkeerde hulp krijgen denk ik.
Het voornaamste wat ik wil aangeven is dat je:
1) Een keuze hebt (behandeling wel/niet aangaan, naar een ander gaan, enz)
2) Zelf mag (of misschien zelfs moet) aangeven als de behandeling niet past bij je klacht
Citaat van: With Pen and Paint op september 22, 2021, 01:18:48 PM
Maar als het geen conversietherapie is zolang de "hulpverlener" niet expliciet aangeeft/gelooft dat die een geaardheid wil veranderen, dan zou conversietherapie in het geval van homoseksuele mensen ook in veel gevallen volgens die definitie geen conversietherapie meer zijn ??? Er zijn genoeg gelovige mensen die niet geloven dat homoseksualiteit een geaardheid is maar een keuze/gedrag dat gecorrigeerd moet worden (ze geloven dus niet dat ze een geaardheid proberen te veranderen maar dat is in feite wel wat ze doen). Hoe is dat anders bij aseksualiteit?
Als het onwetendheid is niet. Als je bij wijze van spreken zelfs het woord aseksualiteit niet eens kent dan kan je moeilijk therapie aanbieden om die te veranderen. Als je aseksualiteit kent, en ondanks die kennis handelt wel. In jou voorbeeld: Die mensen weten dat homoseksualiteit bestaat, en gaan daar op basis van hun geloofsovertuiging anders mee om. Dat is wat anders dan homoseksualiteit niet kennen.
Weglopen van een behandeling gaat inderdaad lang niet altijd, zeker niet als je zelf nog niet weet waar de schoen wringt, of je nog twijfels hebt, of je jezelf niet hebt geaccepteerd. Want anders zijn, doet wat met je.
Een voorbeeld: ik ben autistisch en dat is op mijn 41e gediagnosticeerd. Er spelen ook andere dingen mee, die onder PTSS vallen. Decennia lang werd alles daarop gegooid of men dacht dat er een persoonlijkheidsstoornis speelde, die ik niet heb. En waar ik me ook toen niet in herkende.
Ik heb lang niet begrepen dat ik autistisch was en hulpverleners ook niet, want ik ben een vrouw, ik ben niet verstandelijk gehandicapt. Er bestonden (en ook nu bestaan er) nogal eens misverstanden en vooroordelen rondom autisme. Dus ik ben behandeld, maar ik werd er op zijn minst niet beter van. Ik moest aan verwachtingen voldoen waar ik o zo dolgraag aan wilde voldoen, dus ik deed mijn best, om 'normaal' te zijn, maar ik werd daar helemaal niet beter van. Maar ik wilde me beter voelen, ik wilde me redden, dus ik liep niet weg, ik deed mijn best en meer dan dat.
Pas toen duidelijk was en uiteindelijk ook bewezen dat ik zo autistisch ben als een deurbel, werd mijn behandeling aangepast, kreeg ik na een hoop gezoek eindelijk de begeleiding die me helpt staande te blijven.
Dus stel, je bent zoekende naar jezelf, je bent aseksueel, maar je weet dat niet of je wilt dat niet zijn, want je hebt geleerd dat je niet jezelf mag zijn, dan ben je kwetsbaar, voor allerlei dingen die therapeuten misschien soms met de beste bedoelingen met je doen. Je kunt niet zomaar weglopen.
Nu, nu kan ik dat. Als een hulpverlener mij nu niet zou accepteren als autist, of aseksueel, of dat wel doet maar toch bepaalt dat ik moet voldoen aan een bepaalde eis omdat die persoon of de maatschappij dat leuker vindt, dan trek ik mijn mond open. Eventueel loop ik weg. Ik ben nog steeds kwetsbaar, maar veel minder. Maar daar is wel wat aan voorafgegaan.
Citaat van: AceVentura op september 22, 2021, 08:32:56 AM
Ik vind je voorbeelden twijfelgevallen. Aan de ene kant is al duidelijk (doordat de cliënt dat zelf aangeeft) dat het om aseksualiteit gaat, aan de andere kant: Als een hulpverlener niet beter weet en een verkeerde behandeling voorstelt kan je ook gewoon weggaan. Immers: Als je naar de huisarts gaat omdat je last hebt van je rechter been en als hij dan voorstelt je linker been te amputeren, dan weiger je de behandeling ook omdat die niet past bij je klacht. Natuurlijk ligt dat bij het tweede voorbeeld anders, maar de factor dwang was er niet vanwege de aseksualiteit en de poging tot aanpassing daarvan.
Ik zou beiden gevallen geen twijfel geval noemen. In beide gevallen gaan de behandelaren uit hun weg om een 'probleem' oplossen wat voor hun cliënt geen probleem is. Sterk nog, in beide gevallen geven ze aan dat het om hun geaardheid gaat. In het laatste geval kan Xaine niet eens weg en moet die de medicatie nemen gezien het voorgeschreven is en het een onvrijwillige opnamen betreft. Tevens, ook als je weg gaat, is je nog steeds conversietherapie aangeboden.
Naast wat de andere al aangeven over de machtsverhouding en de onzekerheid, er is ook een kwetsbarheid dat een behandeling die ze nodig hebben wordt stopgezet en kan het vaak nog lang duren voordat je een vervangende behandelaar heb gevonden door verschillende redden. Niet iedereen heeft dus de privilege om weg te lopen.
Over je scenario, ik vind dat je kan spreken over nalatigheid en misschien daardoor onbedoeld conversietherapie kan optreden. Ook een behandelaar moet rekening houden met iemands grenzen, zeker omdat er een machtsverhouding is. De behandelaar zou naar mijn mening daarnaast onderzoek moeten doen naar wat het probleem is, waarom het een probleem is, waardoor het probleem word veroorzaak, hoe het een probleem is voor de persoon en voor wie het een probleem is. (Is het een probleem voor jou of door/voor de mensen om je heen?) Niet een gedegen onderzoek doen kan leiden tot een verkeerde behandelingen, diagnoses en/of doorverwijzingen krijgen met als gevolg dat hun vertrouwen geschaard worden, meer trauma's oplopen en/of terughoudender worden om hulp te zoeken. Daarnaast zijn er niet alleen aseksuele mensen die minder interesse hebben in seks of bepaalde seksuele handeling(en), of zijn er niet alleen relaties tussen een aseksuele persoon (ook al weten ze het zelf niet) en alloseksuele persoon waar er een verschil in verlangen naar seks is. Dat is namelijk niet perse wereld vreemd en het probleem ligt niet perse bij 1 van de 2 personen. Hopelijk weet de behandelaar dat ook, anders lijkt het meer of de behandelaar zijn cliënt aan een sociaal accepteerbare norm te voldoen wil laten voldoen dan hun te helpen.
Ik denk niet dat we het eens gaan worden, en dat maakt ook dat deze campagne bij jou in betere handen is dan dat het bij mij zou zijn ;)
Citaat van Speaker:
"De behandelaar zou naar mijn mening daarnaast onderzoek moeten doen naar wat het probleem is, waarom het een probleem is, waardoor het probleem word veroorzaak, hoe het een probleem is voor de persoon en voor wie het een probleem is. (Is het een probleem voor jou of door/voor de mensen om je heen?) Niet een gedegen onderzoek doen kan leiden tot een verkeerde behandelingen, diagnoses en/of doorverwijzingen krijgen"
Mooi en duidelijk gezegd: los van of je iets wel of niet de naam 'conversietherapie' geeft -dat is ook maar een woord- omschrijf je hiermee waar het echt om zou moeten gaan wil er sprake zijn van goede gezondheidszorg.
Je legt de lat hoog. Ace of Cups. Veel behandelaars kijken niet verder dan hun neus lang is.