Ik heb een serieuze relatie gehad waarin ik 1,5 jaar samenwonend was, en ik heb zielsveel van mijn vriend gehouden.
Maar... daaraan voorafgaand, en tijdens onze relatie, was ik niet verliefd.
We waren goede vrienden, en na een gesprek over onze relatie waren we partners. Het ging geleidelijk, alsof we ergens naar opbouwden.
Het voelt daarom een beetje alsof ik een stap heb gemist.
Ik ben ondertussen 29 en ben nog nooit verliefd geweest. Zit dit dan niet in mij?
Is dit misschien iets wat voor mij niet mogelijk is? Iets dat alleen ontstaat wanneer je ook seksueel aangetrokken bent tot iemand?
Dat zijn vragen die ik mezelf aan het stellen ben.
Het maakt me ook benieuwd; zijn jullie weleens verliefd geweest?
Nee, ik ben nog nooit verliefd geweest. Ik heb er wel eens een vriendin naar gevraagd hoe het voelde, en datgene wat ze beschreef, heb ik nog nooit ervaren.
En ja, ik snap je vragen... Ik vraag me hetzelfde af.
Ik denk dat ik nog nooit verliefd ben geweest. Ik heb dit wel altijd moeilijk gevonden omdat iedereen om mij heen dat wel was. Soms dacht ik, heb ik het misschien niet door? Of dacht ik dat een goede vriendschap dan wel een soort verliefdheid zou moeten zijn...
Wat ik van anderen hoor is dat je het wanneer je het voelt, maar daar heb ik (en jullie) niet zoveel aan..
Ik heb het gevoel dat het wel verbonden is met seksuele aantrekkingskracht.
Het gevoel zoals dat standaard omschreven wordt met vlinders in je buik enzo heb ik nooit zo ervaren. Dat heeft bij mij toen tot de conclusie geleidt dat ik aromantisch ben omdat ik romantische geaardheid en verliefdheid aan elkaar koppel.
Het kan natuurlijk ook dat je wel verliefdheid ervaart maar dat het gevoel simpelweg anders is, maar ook dat is niet iets wat ik heb ervaren.
Jawel, ik ben wel verliefd geweest, maar ik heb me nooit seksueel aangetrokken gevoeld. Voor mij zijn die twee helemaal niet verbonden met elkaar. Ik wilde met een partner heel graag knuffelen, ik hield van het knusse, het vertrouwde, maar erotiek en seks: daar begrijp ik niets van.
Omgekeerd hebben mensen ook, dat ze wel seksuele aantrekking bij iemand schijnen te ervaren, maar geen 'romantische' en ze dus niet verliefd worden op die persoon. Ook in dat opzicht kan het dus losstaan van elkaar.
Als je mensen vraagt hoe ze verliefdheid ervaren, krijg je heel verschillende antwoorden. Ik weet bv. niet wat vlinders in je buik zijn. Roze wolken? Leg eens uit?
Ik ervaar verliefd worden op iemand als het gevoel dat ik een soort van 'smelt' voor een bepaald persoon. dat gevoel neemt me dan soms erg in beslag, ik heb het gevoel dat ik gehackt word door die gevoelens. Je kunt met verliefdheid ook allerlei behoeftes die je hebt en wensen, op die persoon projecteren. Wat mij betreft is verliefdheid dan ook vooral een soort smeermiddel, een soort foefje van de natuur of zo, om mensen bijeen te brengen en dan gaandeweg ontdekken mensen of die relatie brengt wat men hoopt.
Ik zelf ben op partners nooit echt heel verliefd geweest. Voor mij is vriendschap in een relatie eigenlijk de belangrijkste basis. Dat is altijd zo geweest, maar het bleek erg lastig om op die basis iemand te vinden. Mijn verliefdheden waren het sterkst wanneer iemand onbereikbaar was.
Ik spreek in de verleden tijd omdat ik nu 52 ben en geen idee heb of ik ooit nog verliefd zal worden. Misschien ligt dat achter me, de tijd zal het leren. Ik ben nooit iemand geweest die heel snel verliefd werd. Ik zie mezelf als grijs-romatisch.
Ik ervaarde wel een lichamelijke aantrekking op personen waarvoor ik partner-gevoelens had, maar dat hield op na knuffelen. Tongzoenen, erotisch knuffelen: laat maar. Tongzoenen zeker, dat vind ik heel erg vies. Dat doe ik niet. Ik zoek meer broederschap of zo. Eigenlijk weet ik er geen woord voor.
Misschien zit verliefdheid inderdaad niet in je, maar in mijn ogen wil dat niet zeggen dat je geen liefdesrelatie aan kunt gaan, net zo min als verliefdheid betekent dat je dat wel kunt. Ik vind het juist heel mooi om te lezen hoe je vanuit vriendschap een relatie hebt opgebouwd. Dat is hoe ik het vroeger ook wilde, al werd ik wel verliefd. Maar ik vond daarin geen aansluiting.
Ik heb maar 1 keer echt gevoelens voor iemand gehad, maar dat werd niets. Achteraf gezien maar goed dat het niets werd, om eerlijk te zijn, want als ik ernaar terugkijk had ik niet bijzonder goede smaak :schater: Daarna heb ik een paar crushes gehad, maar dat was leuk als er niks uit kon komen en het duurde ook als ik geluk had een paar dagen en dan was het ineens weg. Inmiddels al een hele tijd niet meer iets in de richting van verliefdheid gevoeld en om heel eerlijk te zijn vind ik dat ook echt niet zo erg.
Momenteel staat mijn hoofd helemaal niet naar het hebben van een relatie en als dat zo blijft, maak ik er zelf lekker wat moois van. Toch is het wel fijn om te weten dat ik daarin niet de enige ben ;D
Ik heb ook nooit echte verliefdheid ervaren. Wel vriendinnetjes gehad, maar dat heimelijk naar elkaar snakken ik (her)ken het niet. Eigenijk waren relaties meer vriendschappen, dan echt hoteldebotel verliefd te zijn.
Woorden als "Ik mis je," ik zei ze omdat ik wist dat de ander ze graag hoorde, maar een hartenkreet was het zeker niet. Pogingen tot romantiek, ze faalden hopeloos, omdat het gewoon niet in me zit.
Ik wilde altijd graag een vriendin, want ja dat was toch min of meer de verwachting, dacht ik. En als ik er een had, dan was ik die weer razendsnel kwijt, zeker als het richting het hebben van seks met elkaar ging. Bovendien omdat ik vaak al blij was, aandacht te krijgen van een vrouw, waren relaties niet gebaseerd op gezamenlijke interesses en achtergrond en daarom gedoemd te mislukken.
Als mijn ex niet razendsnel zwanger raakte, had ik nu nog geen relatie gehad die langer dan 6 maanden geduurd zou hebben.
Kortom ik denk dat ik mezelf ook echt wel als aromantisch mag bestempelen. Het afgelopen jaar geleerd, dat ik op mijn leukst ben als ik happy single ben. Leuke dingen doen met de kinderen of vrienden is me meer waard dan mezelf in allerlei bochten te gaan wringen voor een relatie.
Vind ik ook een lastige. Heb zelf nooit een vriend gehad. Ik had laatst wel een online crush, dus toen raakte ik wel weer in de war. Ik kon heel goed met hem praten en hij flirtte ook met me en stuurde me zelfs chocolade lol (voor de grap, maar dat had ik niet door ::)). Ik dacht dat hij me echt leuk vond, maar hij bleek dus iemand anders leuk te vinden. Toen was ik wel behoorlijk verdrietig/jaloers. Maarja, ik ken hem dus alleen online, dus vraag me af hoe 'echt' dat gevoel was. Misschien maakte ik hem leuker in m'n hoofd haha. Ik link verliefdheid ook al gauw aan zoenen/knuffelen en dergelijke en daar heb ik ook niet echt behoefte aan :')
Volgens mij is het punt dat je voor het hebben van gevoelens als verliefdheid of een crush op iemand hebben, die persoon ook helemaal niet hoeft te kennen. :)
Bedankt voor het delen van jullie verhalen. Ik vond het wel spannend om een topic te starten.
Het is verhelderend en interessant om te lezen hoe jullie het allemaal (hebben) ervaren.
Ik was ook wel gelukkig zonder verliefdheid.
Maar toch, wanneer ik het in anderen zie—hoe iemand zo kan stralen en opleven—voelt het wel als een gemis.
Wie weet, ooit...
Citaat van: Pien op september 21, 2021, 01:17:10 PM
Ik was ook wel gelukkig zonder verliefdheid.
Maar toch, wanneer ik het in anderen zie—hoe iemand zo kan stralen en opleven—voelt het wel als een gemis.
Wie weet, ooit...
Ik snap wat je bedoelt hier. Ik heb wel eens dagen of momenten waarop ik dat gemis ervaar. Maar inderdaad, wie weet in de toekomst. Of misschien ook niet. Wie weet hoe de komende 70 jaar eruit gaan zien?
Citaat van: Pien op september 20, 2021, 02:13:47 PM... zijn jullie weleens verliefd geweest?
Nooit verliefd geweest. Wel 1 serieuze relatie gehad.
Ik ben demi-romantisch, pas na jaren ervaarde ik ook een romantisch gevoel.
Wel eens verliefd geweest? Oh jawel hoor op Farrah Fawcett. Keek iedere zaterdag naar Charlies Angels. Verzon er van alles bij zoals samen naar de markt gaan. Toen ze overleed in 2010 was ik er een dag ziek van. Heb nog steeds een zwak voor oude FF films.
Ik ben zelf nooit verliefd geweest, maar ik ben gelukkig getrouwd en hou van mijn man. Waarschijnlijk ben ik demi-romantisch, ik begon die romantiek en de behoefte eraan pas te voelen toen ik mijn man beter kende.
Ik ben 36 en nog nooit echt verliefd geweest. Twee kalverliefdes gehad. De ene 3 maanden, de ander 5 weken. En een scharrel, wat 3 jaar duurde, maar we elkaar maar hooguit 4 keer per jaar zagen. Beiden waren we nogal einzelgängers. Ik begon iets met die mannen omdat ze mij versierden en ik ook wel eens een "vriendje" wilde. Net als anderen. Vond hen wel aardiger dan gemiddeld, maar voelde nooit vlinders. Ook kan ik iemand maar een aantal uren verdragen en wil dan weer alleen zijn. Anders gaat het me beklemmen. Het scheelt wel in welke setting. Een dagje dierentuin met iemand kost me minder moeite dan een hele avond samen thuis op de bank hangen. In die laatste vielen er vaak ongemakkelijke stiltes.
Nog steeds kan ik goed alleen zijn, maar vind het soms jammer dat "de liefde" mij nog nooit overkomen is. Met bovengenoemde mannen had ik te weinig raakpunten. Wat ik ook vaak ervaar bij het sluiten van vriendschappen. Het gevoel dat ik met heel veel mensen niet match. En die "vriendjes" maakten vaak negatieve opmerkingen over mijn lichaamsbouw. Ik ben nogal klein, 1.51 m (Aziatische afkomst). Wil graag iemand die dat accepteert en me niet alleen maar als "die kabouter" ziet. Maar merk dat veel mensen in mijn omgeving wel zo denken.
Ik betwijfel of er voor mij wel iemand bestaat.
Hoi kwarktaart,
Gelukkig zijn er tegenwoordig heel veel relatievormen mogelijk, waarbij je niet perse samen op de bank hoeft te hangen.
Hoe zie je zelf voor je om de liefde te ervaren, wat moet een man hebben of doen om jou dat gevoel te laten beleven?
Ook ik heb lang allerlei dates gehad, waarbij eigenijk de belangrijkste reden was om maar niet alleen te zijn. Met hele moeilijke situaties vandien, iemand die heimelijk verliefd op je is, maar je zelf dat niet zo ervaart.
Er zijn vast mensen met wie je matcht, al zal je die niet in de kroeg tegenkomen en ja echte vrienden maken geen grapjes om je lengte, maar laten je in je waarde om wie je bent.
BjornAgain: Als ik een relatie voor me zie is dat met iemand waarmee ik meerdere interesses kan delen. Die ook naar de plaatsen wil waar ik graag kom wat betreft uitstapjes. Maar ook vooral iemand die begrijpt, waarbij ik mijn verhaal kwijt kan.
Het klinkt allemaal heel vanzelfsprekend wat je schrijft en wat je hoopt te vinden in een relatie. Wat dat betreft zou ik de moed zeker nog niet opgeven hoor.
Je kunt natuurlijk altijd een oproepje eraan wagen in het contacthoekje.
Citaat van: Pien op september 20, 2021, 02:13:47 PM
Het maakt me ook benieuwd; zijn jullie weleens verliefd geweest?
Absoluut! Al word ik het niet snel; het ontstaat bij mij langzaam en altijd in wisselwerking met iemand. Maandenlang heimelijk verliefd zijn op afstand, dat ken ik niet. Volgens mij noem je dat demi-romantisch, maar het labeltje doet er ook weer niet zoveel toe.
Wat ik wel ken is dat ik al vrij snel het gevoel kan hebben dat verliefdheid
mogelijk zou kunnen zijn met een bepaalde persoon (m/v/x), dat dat kanaal als het ware open ligt, maar pas 'geactiveerd wordt' wanneer er een echte verbinding ontstaat. Ik geloof dat ze daar in het Japans een uitdrukking voor hebben, maar ik weet het niet meer. Maar dat overkomt me dus vrij vaak, dat 'voorstadium' en is mijn variant op 'liefde op het eerste gezicht'. Maar verder dan dat komt het vaak niet niet, wat ik ook niet mis overigens. Dat gedoe met die vlinders hoeft voor mij niet perse :)
Hé Pien
Ik heb het gevoel dat je mijn verhaal neerschrijft. Ik ben 27 jaar en ik heb nog nooit verfliefde gevoelens gehad. Soms vraag ik me ook af of dat misschien niet in mij zit. Als je mijn voorsteltopic leest, zul je misschien wel wat overeenkomsten zien. Als ik mensen vraag hoe het voelt om verliefd te worden, krijg ik het antwoord 'als je verliefd bent, dan weet je dat wel'. Tja, daar heb ik dus niks aan, want dat weet ik dus (nog) niet. Ik ben nog zoekende, maar ik zou mezelf durven te bestempelen als aromatisch. In het middelbaar wilde ik niet anders zijn dan de anderen, dus heb ik ooit een lief verzonnen (zie mijn voorstellingstopic), maar hoe verliefdheid voelt, weet ik dus niet.
Groetjes
Lizzie
Citaat van: Ace of Cups op oktober 13, 2021, 11:03:57 PM
Citaat van: Pien op september 20, 2021, 02:13:47 PM
Het maakt me ook benieuwd; zijn jullie weleens verliefd geweest?
Absoluut! Al word ik het niet snel; het ontstaat bij mij langzaam en altijd in wisselwerking met iemand. Maandenlang heimelijk verliefd zijn op afstand, dat ken ik niet. Volgens mij noem je dat demi-romantisch, maar het labeltje doet er ook weer niet zoveel toe.
Wat ik wel ken is dat ik al vrij snel het gevoel kan hebben dat verliefdheid mogelijk zou kunnen zijn met een bepaalde persoon (m/v/x), dat dat kanaal als het ware open ligt, maar pas 'geactiveerd wordt' wanneer er een echte verbinding ontstaat. Ik geloof dat ze daar in het Japans een uitdrukking voor hebben, maar ik weet het niet meer. Maar dat overkomt me dus vrij vaak, dat 'voorstadium' en is mijn variant op 'liefde op het eerste gezicht'. Maar verder dan dat komt het vaak niet niet, wat ik ook niet mis overigens. Dat gedoe met die vlinders hoeft voor mij niet perse :)
Ja, dat gevoel herken ik ook wel. Over het algemeen word ik dan niet verliefd, maar soms wel. Althans werd, ik heb soms het gevoel dat ik aromantisch ben geworden, maar dat zal de tijd wel leren dan. Misschien word ik gewoon 'oud'. ;) Maar ik heb dat zeker gehad dat vanaf een afstand verliefd zijn. Niet leuk, overigens. Dat heeft me erg in de weg gezeten.
Dat hgevoel van: Ik zou op die persoon verliefd kunnen worden, heb ik ook maar heel erg zelden.
Omdat ik nooit echt iemand ben geweest die heel gemakkelijk verliefd werd, noem ik mezelf grijs-romantisch. Je hebt mensen die kunnen verliefd worden op bijna elke toevallige voorbijganger, bij wijze van spreken. Dat heb ik echt helemaal nooit gehad. Maar een verliefdheid kon wel enorm hardnekkig zijn.
Hallo,
misschien een beetje laat met een reactie.
Ik ben zelf denk ik drie keer verliefd geweest, twee keer dezelfde persoon en een keer iemand anders.
Dit was wel op en basisschool/middelbare school dus het is een tijd geleden.
De eerste keer dat ik denk dat ik verliefd was was op mijn tweede vriendje (luister ik had een vriendje op de peuterschool maar toen was ik een peuter en met hoe geobserdeerd de gemeenschap is met kinderen relaties aanpraten is kan ik dus niet met zekerheid zeggen wat er daar aan de hand was) dit was in groep 5.
Ik had een 'relatie' met hem wat volgens mij alleen bestond uit kusjes geven en handjes vasthouden en afspreken. you know. what i want of a relationship now. irony.
de reden waarom ik best zeker ben dat ik verliefd was ook al kan ik me amper iets herinneren van die tijd is omdat ik nog weet hoeveel pijn het deed toen hij het uitmaakte.
het verwoeste me. ik voelde me rot ik kon alleen maar huilen en het was vresselijk. misschien kwam het ook deels omdat ik wist dat ik ook mijn toen beste vriend kwijt was in een klap.
ik werd later verliefd op een andere jongen. hij zat ook in mijn klas en was weer een goeie vriend van me. ik weet nog dat ik eerst de confession naar hem deed en dat hij niet goed wist wat hij ermee moest. vriendschap ging nog gewoon door voor een tijd tot op een dag hij ook mij vertelde dat hij me leuk vond.
we kregen verkering en bleven afspreken en bij hem was het letterlijk alleen handen vast houden en knuffelen. volgens mij hadden we toen nooit gekust.
tijd ging voorbij. we gingen anar twee andere middelbare scholen en contact verwaterde.
toen ik rond de 15 was kwamen we weer in contact en begonnen we weer af te spreken.
en de gevoelens die ik voor hem heb kwamen weer soort van terug. ik wist het toen niet zeker, het was niet het gevoel dat ik had gehoord dat bij verliefdheid hoorde. maar ik wilde bij hem zijn en samen zijn en samen lachen en ik dacht meerdere malen per dag aan hem en een klein berichtje van hem (toen nog msn. goeie oude tijd) maakte me dolgelukkig.
Toen vertelde hij mij dat hij me leuk vond! en ik was nog een beetje onzeker maar zei dat ik dacht dat ik hem ook leuk vond.
en toen kuste we.
en toen tongzoenen. en toen was al het gevoel in een klap weg.
op dezelfde dag als dat ik toegaf dat ik weer/nog steeds iets voor hem voelde was het ook in een klap over (lol. misschien had ik toen bij mezelf moeten bedenken dat misschien al dat seksuele en licht erotische niets voor mij was en dat mijn max bij PG13 zit)
nouja. super awkward. ik wilde toen ook niet meer met hem afspreken en hem liever niet spreken. het was in een klap voorbij.
uiteindelijke maakte hij het uit (thank god.) omdat hij voor iemand anders iets was gaan voelen en ik heb toen heel blij verteld dat ik blij was dat hij het eerlijk toegaf en dat ik snap dat het niet zijn keuze was en dat ik dan inderdaad dacht dat het beter was dat het uit ging tussen ons, vooral ook omdat we elkaar niet zoveel konden zien (totally my fault. 100%) en we zijn als vrienden uit elkaar gegaan.
dus ja. ik ben wel soort van verliefd geweest maar ik moet toegeven dat ik me ook nog steeds zorgen maak over of ik het wel zou herkennen als ik weer verliefd wordt of dat ik uberhaupt wel verliefd word. ik denk dat het helpt dat ik het meer zie als iets van "deze persoon voel ik me comfortabel en veilig bij en ik wil samen bij deze persoon zijn en hen ook gelukkig zien"
Ik denk dat dat verliefdheid is en verliefd zijn is.
Ik hoop dat ik het ooit weer zou worden en ook echt een partner zou vinden maar tot die tijd moet ik maar extra veel van mijn vrienden/vriendinnen/familie houden.
Hopelijk heb je hier iets aan? sorry als het een beetje rommelig is. ik kan me mijn jeugd niet enorm goed herinneren maar dit is hoe ik het beste kon uitleggen.