Zo af en toe log ik in om te kijken of er nog nieuwe leden van de andere kant zijn? Waarom, omdat ik veel steun en begrip op gedaan heb hier. Mogelijk kan ik andere 'tegenvoeters' helpen met hun strubbelingen. Het valt mij op dat er geen post meer zijn in 'de andere kant'. Goed nieuws misschien, maar uit belangstelling, zijn er nog anderen die hier meelezen?
Mute
Ja hoor, Mute, ik ben iemand "van de andere kant".
Groet!
Zelfde bouwjaar :-). 66?
Leuk, dank voor je reactie. Er was geen speciale reden voor mijn post, meer nieuwsgierigheid.
Mute
Hi Mute (en ook andere lieve mensen),
Al jaren lees ik mee, heb nooit eerder gedurfd ook echt iets te plaatsen. Ik merk ook dat de meesten 'van de andere kant' snel afhaken en dat biedt me weinig hoop.
Maar ik heb van jou al veel berichten gezien, dus ik stel me zo voor dat jij en jouw partner een weg hierin hebben gevonden. Dus hoop ik dat je me kunt voorzien van advies.
Even een korte situatieschets:
M'n vriend en ik zijn 9 jaar samen, vanaf het begin hebben we een moeizaam seksleven. Voor de rest zijn we in alles een team en houden we heel veel van elkaar. Sinds ik hier op het forum rondstruin valt er voor mij veel op z'n plek. Hij identificeert zich zelf (nog?) niet echt als aseksueel. Ik heb hem nu echt een dringend verzoek gedaan hier antwoorden op te vinden voor ons allebei.
Hoe dan ook is onze situatie vergelijkbaar met een aseksuele/seksuele relatie.
Ik wil hier niet gaan uiteenzetten hoe ontzettend pijnlijk en verdrietig dit is, anderen zijn me hierin al voorgegaan. Als we knuffelen, of stoeien, of alleen al als ik naar hem kijk, verlang ik naar hem. Dit wordt nooit beantwoord en ik geef zo langzamerhand ook de hoop op dat dit ooit nog gaat komen.
Dus mijn vraag vooral, hoe ga je om met de onbeantwoorde verlangens naar jouw partner? (deze vraag is voor een ieder die dit kan beantwoorden)
Ik kijk nog steeds af en toe. Maar heb niet veel meer te melden. Therapie is al tijd gestopt maar gaat weer opgestart worden hoewel ik het nu wel heb opgegeven.
Om de laatste vraag te beantwoorden: Ik kan daar niet echt mee omgaan. Het is enorm frustrerend, verdrietig en pijnlijk.
Hoi Morena en Pstern,
Ja we hebben een weg gevonden. Maar het blijft echt moeilijk. Ik mag "buiten spelen" en dat doe ik ook. Het is echt heel leuk om te vrijen met iemand die het ook leuk vindt en te weten dat er geen gedoe is. Het is (zeker voor mannen) echt heel moeilijk om iemand te vinden. Punt 1 is het aanbod van mannen een 100 voud vergeleken met de vrouwen die op een site als Second Love zoeken. Dus het uberhaupt in contact komen met een vrouw is al lastig (ik ben niet een type die in ee cafe iemand op zou pikken). Maar als je dan al chat contact hebt, moet er ook nog een klik tot stand komen. Je moet elkaar ook nog leuk vinden dus.
Ik had een "Buiten vrouw" maar die is helaas verhuisd en nu ben ik weer op zoek naar een nieuwe "relatie". Lastig, want de fysieke frustraties kroppen zich op. De geest en licham van sexuelen zijn vreemd, blijkbaar heeft het hebben van intimiteit een grote invloed op mijn humeur, maar ook gevoel van zelfwaardering.
Van mijn vrouw haar kant heb ik geen idee hoe het gaat. Bij ons wordt het onderwerp sex niet besproken (overigens waar de kinderen bij zijn is het geen taboe, wel als het ons betreft). Mijn vrouw vindt zichzlef niet asexueel en zal ook niet op dit forum gevonden worden. Het is een beetje struisvogelgedrag, zolang je er niet naar kijkt is het geen probleem. Het feit dat ik frustraties heb of moeite met het vinden van een "SL" is dus ook mijn probleem, niet het hare, want ze weet het niet. Toch steekt dat wel een beetje. Maar ik weet niet of ik dat kan veranderen.
Misschien vraag je je af waarom we dan niet uitelkaar gaan. Dat is namelijk ook een reele optie. Alleen houd ik te veel van haar. Ik heb altijd gedacht oud met haar te worden en dat voel ik nog steeds zo. We zijn zo leuk samen en zij zet mij aan het denken en maakt me groter en sterker. Ze is kritisch en helpt mij naar mijn gedrag of leven te kijken. We houden van zeilen, klussen en onze kinderen. We hebgen dus bijna een ideale relatie op 1 ding na en dat mag ik buiten zoeken.
Als ik een vriendin heb, is het natuurlijk heel leuk en fijn, maar het liefst zou ik toch met mijn vrouw vrrijen, tja dat zal nooit meer gebeuren. Pijnlijk maar waar. Vooralsnog wint de liefde van de frustratie. Je mag me alles vragen, adviesen kan ik alleen vanuit mijn perspectief geven. Als je niet via het forum wil vragen kan je ook via persoonlijke berichten je vragen of gedachten sturen. Vervelend om te moeten zeggen, maar bij ons gaat het fysiek niet beter worden. Ik kan het niet mooier maken.
Citaat van: Morena op maart 24, 2023, 09:48:13 PMHi Mute (en ook andere lieve mensen),
Al jaren lees ik mee, heb nooit eerder gedurfd ook echt iets te plaatsen. Ik merk ook dat de meesten 'van de andere kant' snel afhaken en dat biedt me weinig hoop.
Maar ik heb van jou al veel berichten gezien, dus ik stel me zo voor dat jij en jouw partner een weg hierin hebben gevonden. Dus hoop ik dat je me kunt voorzien van advies.
Even een korte situatieschets:
M'n vriend en ik zijn 9 jaar samen, vanaf het begin hebben we een moeizaam seksleven. Voor de rest zijn we in alles een team en houden we heel veel van elkaar. Sinds ik hier op het forum rondstruin valt er voor mij veel op z'n plek. Hij identificeert zich zelf (nog?) niet echt als aseksueel. Ik heb hem nu echt een dringend verzoek gedaan hier antwoorden op te vinden voor ons allebei.
Hoe dan ook is onze situatie vergelijkbaar met een aseksuele/seksuele relatie.
Ik wil hier niet gaan uiteenzetten hoe ontzettend pijnlijk en verdrietig dit is, anderen zijn me hierin al voorgegaan. Als we knuffelen, of stoeien, of alleen al als ik naar hem kijk, verlang ik naar hem. Dit wordt nooit beantwoord en ik geef zo langzamerhand ook de hoop op dat dit ooit nog gaat komen.
Dus mijn vraag vooral, hoe ga je om met de onbeantwoorde verlangens naar jouw partner? (deze vraag is voor een ieder die dit kan beantwoorden)
Ik had ook deze situatie met mijn ex... nu is het m'n ex :ange:
Ik hoop dat jullie een mooie middenweg kunnen vinden! (:
Is je relatie het waard om af en toe te doen wat je niet wilt (voor je vriend) of om wat minder te doen wat je wel wilt (voor jou)? Klinkt als een simpele vraag, maar kan behoorlijk ingewikkeld worden. Voor mij was het het wel waard, maar voor mijn ex niet. Nog een tijdje een open relatie gehad, wat ook voor mij wel prima was, maar voor haar niet. En uiteindelijk toch maar besloten om uit elkaar te gaan zodat zij iemand kon vinden die wel aan haar wensen voldoet. En ik ook.... :schater:
Communication is key! Wees vooral open en eerlijk tegen elkaar, en maak de keuzes die voor jou goed voelen.
Ik weet hoe lastig je situatie is! Heel veel succes er mee!
Het is erg stil geworden op het forum. Dat is ergens wel jammer want ik heb best wel steun gehad bij het idee dat ik niet de enige ben. Ondertussen is er weinig veranderd. Ik kan de frustratie wat beter verwerken en meer relativeren. Mijn partner voelt wel de spanning en gaf aan eventueel wel weer open te staan voor therapie (dat wordt de 4e? 5e? serie sessies?). Omdat ik het geloof in verandering wel een beetje kwijt geraakt ben heb ik aangegeven dat ik die kar niet meer ga trekken. Daarmee heb ik de bal bij haar gelegd en merk ik dat het ook bij loze beloftes is gebleven. Dat is ook niet verwonderlijk denk ik dan, zij is er totaal niet mee bezig want het is voor haar totaal geen issue. En behalve dat ene aspect is het leven ook prima, ook de relatie. Als ik de frustratie maar kan beteugelen. Het komt en gaat ook al naar gelang de situatie. Soms is het gewoon heel druk met gezin/verbouwing/werk etc. en dan zijn er andere zaken van belang. Dat is fijn, dan is er een "andere" oorzaak van het totale gebrek aan sexualiteit. Maar het blijft wel terugkomen. En ik merk voor mezelf dat dat gebrek ook invloed heeft op de intimiteit, en daar heeft zij wel weer last van. Ik moet steeds meer moeite doen om die intimiteit te behouden terwijl sexualiteit voor mij daar een onderdeel van is. Voor haar niet. Het voelt dan een beetje als zelf verraad voor mij. Want het wordt dan soms minder gemeend. Het blijft gewoon erg lastige materie. In ieder geval ben ik zelf wat beter in mijn vel gaan zitten mede door beter inzicht. Het "buiten de deur zoeken" is iets waar ik dacht een oplossing te vinden maar ik twijfel daar steeds meer aan. Ik ben altijd iemand geweest die makkelijk tegelijkertijd meerdere relaties zou kunnen hebben (en die heb ik voor mijn huidige partner ook gehad) maar dat zijn dan wel volwaardige relaties, en dat is denk ik voor mijn partner een brug te ver. Dus kabbelen we voort. En om positief te eindigen, door heel veel lezen, (zelf)inzicht en bijvoorbeeld berichten op dit forum is er wel degelijk vooruitgang in de zin dat de enorme frustratie deels weggerelativeerd kan worden. Ik wens iedereen geluk!
We zijn op het zelfde.spoor.pstern. ik moet zeggen dat buiten de deur ook steeds minder leuk wordt, ik omdat het lastig is iemand te vinden ook omdat ik het eigenlijk niet wil.
Maar ook bij ons, is voor haar de situatie comfortabel. Lekker veel afleiding, en zij heeft geen probleem. Ik weet nog steeds niet hoe dit verder gaat. En in positief te eindigen, we houden nog steeds van elkaar.
Ook ik lees hier nog regelmatig mee maar de site geeft de laatste tijd helaas swat opstartproblemen] seksualiteit is de bom onder je relatie en die voel ik heel sterk.
Man en ik zijn nu weer opnieuw in therapie. Hier is ons het advies gegeven om los van elkaar, goed voor onszelf te zorgen en alle intimiteit uit de weg te gaan.
Ik mag niet meer in mijn zorgrol stappen maar mag hem meer aan zijn lot over laten".
Therapeut noemt het een "Peter Pan syndroom"en moet zeggen dat ik hem daar goed in herken. We leven sindsdien helemaal als broer en zus en hij voelt zich daar prima bij.ik maak me zorgen over onze toekomst samen.
Het meest lastig is wel dat we het er niet over kunnen hebben terwijl het sleutelwoord juist communicatie is. Hij gaat alle emoties uit de weg en zo lang als ik geen probleem maak en gewoon bij hem blijf, heeft hij geen probleem.
Ik gun mezelf wel een minnaar en heb de mazzel dat ik als vrouw in een luxe positie zit.
Ja ik vind het ook lastig dat het echt een onbespreekbaar onderwerp is. Inderdaad als broer en zus, maar te veel Liefde om alleen verder te gaan.
Heb je een leuke "lover" Madame M? Enjoy, geniet er van. Ik rommel wat op dubieuze sites :bloos:
Het niet met elkaar als volwassenen kunnen communiceren over het verschil in verlangens of type a seksualiteit, maakt het voor mij het meest ingewikkeld. Als partner van heb je juist de erkenning nodig en toch is het blijkbaar een veel voorkomend probleem dat de kop in het zand wordt gestoken. Bij mijn man kan ik het nog wel verklaren omdat hij alle emotionele en lastig onderwerpen mijdt en kwetsbaarheid tonen heel ingewikkeld vindt maar ik blijf het gewoon heel oneerlijk vinden.
Het meest pijnlijke moment van de afgelopen periode was dat mijn man ook een affaire heeft gehad. Hij heeft mij toestemming gegeven om met een andere man te daten omdat de andere optie scheiden was maar ik had nooit verwacht dat hij zelf ook zou gaan daten omdat hij nooit echt interesse heeft gehad in seksueel contact.
Voor mij was een een vanzelfsprekendheid dat hij niet zou gaan daten maar ik die privilege zou hebben omdat ik een probleem heb met een seksloos bestaan en toen zag ik berichtjes van een andere vrouw op zijn telefoon voorbij komen.
Uiteindelijk biechtte hij op dat het ook bij haar niet gelukt was om gemeenschap te hebben en dat hij nu naar de huisarts wilde gaan. Toen was ik met stomheid geslagen. Ik vraag al 20 jaar of hij naar een specialist wil gaan en dat wilde hij nooit en nu, nu het met een affaire niet lukt, is hij wel bereid. Dat voelde echt als een dolksteek. Mijn man ervaart het allemaal anders en begrijpt eigenlijk niet zo goed waarom ik er een probleem van maak.
Kortom, heel veel scheurtjes en bommen onder onze relatie waardoor het soms wel heel ingewikkeld wordt om nog de liefde voor hem te voelen.
Ai, dat zou ik ook niet waarderen en accepteren. Ik zoek een buiten vrouw omdat mijn vrouw niet wil vrijen, als dat is vanwege asexualiteit dan is het de laatste oplossing. Maar als ze niet met mij maar wel met een ander kan vrijen dan ligt de oorzaak m.i. niet in asexualiteit maar in onze relatie. Als dat zo zou zijn zou ik ook een ander gesprek met haar willen hebben.
Ik begrijp je frustratie.
Hai Mute, dankje voor je reactie. Ik ben niet helemaal duidelijk geweest. Mijn man heeft een groot ego en hij wil graag dat deze gestreeld wordt. Omdat hij het ingewikkeld vindt om de oorzaak bij zichzelf te zoeken, heeft hij wellicht zichzelf lang kunnen troosten met de gedachte dat het aan mij zou liggen. Helemaal zeker weet ik dit niet omdat hij er niet over kan praten maar dat is de invulling die ik eraan geef, gezien mijn jarenlange ervaring met hem)
Het is een uitschieter geweest van hem met een negatieve afloop en geloof niet dat hij dit nogmaals wil meemaken.
Hoe dan ook was het wel een hele nare gewaarwording.
Dat ik af en toe mag daten is wel een pleistertje maar uiteindelijk ook niet zaligmakend. We zitten in een lastige situatie die voortdurend aanwezig is en waar maar heel mondjesmaat over gesproken mag worden. Sterkte allemaal want alleen als slachtoffer kun je volgens mij echt voelen wat dit met je doet.
Daten is een pleistertje maar niet zaligmakend. Eens. Wel goed voor je zelfvertrouwen dat iemand anders je wel lekker vindt (tenminste dat ervaar ik zo).
Maar mijn diepe frustratie zal mijn vrouw nooit begrijpen. Ze vind daten verwerpelijk/verderfelijk en begrijpt denk ik niet dat het onze relatie redt, omdat ik anders te veel zou ontploffen, of ontaarden in een eeuwige chagarin >:D .
Zo herkenbaar allemaal,
Momenteel ligt de bal bij mijn vrouw. Zij wilde niet meer met de huidige therapeut praten en zij zoekt nu een nieuwe. Tenminste, dat was de bedoeling. Dat is al weer maanden geleden. Het enige wat er na al die maanden gezegd is is dat zij er van uit gaat dat ik geen behoefte heb aan een therapeut momenteel. Ik moet zeggen dat ik er ook niet meer in geloof dus ergens klopt het wel. maar toch voelt het alsof ze de bal weer bij mij legt.
Ondertussen is het gewoon erg druk dus dan hoef ik er niet zoveel over na te denken.
Sterkte. blijf praten, misschien is de beste uitkomst ook wel uit elkaar gaan, voor mij nog niet. Maar het blijft lastig
Oke, ik ga ook maar even inbreken in deze discussie..... ik heb net een 14jaar lange relatie achter de rug waarin geen sex willen van mijn kant een heel groot issue was.... (ik wist nog niet wat mijn geaardheid was) te meer daar ik in het begin zeker wel goed te keer kon gaan maar dit bloedde dood, hoe graag ik zelf ook wilde.... ik voelde me ook schuldig ten opzichte van mijn man omdat ik vond dat hij seks ook verdiende dus soms stapte ik over mezelf heen en had dan (zonder plezier) toch seks met hem. Ik ben zelfs in therapie gegaan (waarmee ik stopte toen de therapeut vertelde dat ik af en toe maar gewoon mijn man zijn hoer moest zijn zodat hij aan zijn trekken kwam), maar ook dat bracht ons niet verder. Het niet hebben van seks bleek een te groot issue..... ik ben zelfs zover gegaan dat we met vrienden seks hadden, ook v/v omdat dat volgens hem wel eens een oplossing kon zijn..... helaas 24 februari is ons huwelijk geeindigd omdat hij een ander vond die wel seks wil.... zelf ben ik er inmiddels achter dat ik frayseksueel ben, wat wil zeggen dat ik een libido heb en romantisch ben maar zo gauw ik emotioneel betrokken raak (dus van iemand ga houden) verdwijnt mijn libido en maakt die plaats voor intense liefde, warmte, genegenheid en willen zorgen voor en verwennen van......aseksualiteit bestaat im vele vormen
en het is dus altijd moeilijk om te bepalen welke vorm(en) bij wie past
Hoi Monique,
Vond je het erg dat je huwelijk gestopt is? Of was het einde wederzijds. Ik kan mij de keuze van je man/jullie wel voorstellen, maar ik denk niet alleen omdat zij wel sex wilde met haar gegaan is.
Ik zou ook naar een ander gaan als ik geen liefde meer voor mijn vrouw voelde. En ik denk dat als de frustratie en hoe wij toen met elkaar omgingen door was gegaan, de liefde er bij ons beiden niet meer in zou zitten.
Het is een raar ding, dat liefde bij ons van de andere kant toch ook een behoefte op roept, en als die behoefte niet beantwoord word, leidt dit (bij mij in ieder geval) tot twijfel, gevoel van onder waardering afwijzing. Die frustratie kan denk ik ook leiden tot het afnemen van de liefde.
Naast de gewone zaken natuurlijk waardoor mensen uit elkaar kunnen gaan.
Een beetje uitleg dus van 'de andere kant' misschien dat het rationeel te begrijpen is, maar emotioneel is het voor beide zeiden moeilijk om elkaar echt te begrijpen.
Sterkte en hopelijk ook steun hier op de site.
Hoi Mute, als ik mijn ex partner mag geloven dan hield hij nog wel van mij maar miste hij de sex te veel 😔🥺, ik van mijn kant beeindigde uiteindelijk het huwelijk omdat het niet de 1ste x was dat hij seks met een ander had ( daar kon ik nog mee leven en het zelfs begrijpen) maar omdat hij ook verliefd werd op de ander..... dat was het moment dat voor mij het vechten voor ons huwelijk stopte.... ik had de energie niet meer. En om heel eerlijk te zijn heeft het mij heel veel rust gegeven en door een krantenartikel van het AD vorige week weet ik zelf ook eindelijk waardoor ik ben wie ik ben en snap ik ook veel dingen veel beter
Dat begrijp ik volkomen dat je dan de stekker er uit trekt. Blijft moeilijk natuurlijk. Bij ons gaf de beslissing dat ik vreemd mocht gaan ook heel veel rust. Ik mag alleen niet verliefd worden, die kans bestaat, maar wordt kleiner als je vreemd mag gaan. Die bepaalde spanning is er dan niet en dan wordt het gewoner met een ander te vrijen.
Hoi Monique,
Interessant om jouw verhaal te lezen. Het lijkt me wel lastig als je een relatie begint met libido maar deze verdwijnt als de relatie echt serieus wordt. En wat een pech dat je (in mijn ogen dan) de slechtst denkbare therapeut moest treffen. Die snapt er niet echt veel van. Mijn vrouw noemde het "charity" en dat was eigenlijk voor mij wel de doodsteek. Het gaat niet om de sex pur sang (hoewel ik soms maar er in mee ga om van de frustratie af te zijn) maar het idee dat iemand sex met jou wil hebben. Dat je gezien wordt als sexueel wezen. Voor mij heeft het niet gezien worden als sexueel wezen een enorme impact gehad op mijn eigenwaarde, en dus mijn emotionele gezondheid. Als mijn relatie niet zo fijn en goed was zou ik er al lang een einde aan gemaakt hebben. Maar we hebben het goed samen. En als ik vele relaties om me heen stuk zie lopen (op hele andere zaken) dan prijs ik mezelf in die zin wel gelukkig. Maar goed, er blijft een lancune die onoplosbaar is. Verliefd worden is wel een gevaar. hoewel ik denk dat ik geen moeite zou hebben met meerdere liefdes. Ik heb in mijn leven wel vaker meerdere liefdes gehad waarvan 1 dan een seksuele partner is en de rest platonisch. Maar mijn vrouw zou dat ook zeker niet trekken. Wat ik wel merk is dat het gebrek aan sexuele aandacht wel effect heeft op de emotionele verbinding. Ook de "niet sexuele" intimiteit wordt minder. Puur omdat het bij mij zo werkt. En dat is wel een punt waar ik continu bij de les moet blijven om de relatie goed te houden. Aan welk AD artikel refereer je?