Mensen met een depressie hebben vaak ook een verlaagd libido, omdat ze weinig energie meer hebben...
Deze aseksualiteit is dan vaak maar tijdelijk...
Dat hangt er van af.. Antidepressiva, waardoor je niet meer depressief bent, onderdrukken vaak ook de libido. En wat depressiviteit doet met je libido wanneer je heel lang depressief bent, of al jong depressief geworden bent... het kan best dat je dan, ookal ben je niet meer depressief, toch geen of weinig libido hebt..
Kan dat inderdaad? Weet je daar meer over?
Van die medicijnen kan ik me goed voorstellen dat dat jaren later nog effect kan hebben, maar of het depressif zijn zelf ook later nog invloed kan hebben weet ik niet.
Nee, dat weet ik ook niet, maar ben wel benieuwd of dat idd kan.
Ik ook wel, in eerste instantie zegt mijn gevoel van niet, maar ik heb hier geen verstand van. Dus waarschijnlijk zit ik er helemaal naast.
Citaat van: Sismo op juli 22, 2007, 03:03:48 PM
Kan dat inderdaad? Weet je daar meer over?
Ik vermoed het.. ik kom er nog op terug...
Ik ben een tijdje depressief geweest en loop al 3,5 jaar bij een psychiater vanwege die en andere problemen. Tijdens een opname in het ziekenhuis werd dit ook besproken. Het komt vaak voor dat bij een depressie, ook een negatief zelfbeeld is. Men vindt zichzelf niet meer mooi (daar gaat je libido) en men heeft bijna nergens zin in (dus ook niet in seks). Dus de depressie zelf zorgt ook voor een verminderd libido, als je normaal wel een ho(o)g(er) libido hebt.
En van diverse medicijnen, zoals antidepressiva (maar ook antipsychotica) zorgen ervoor dat je libido lager wordt.
Ik kan mij herinneren dat ik al vanaf mijn 12e/13e last had van zware depressies en een ernstige paniekstoornis. Vanaf mijn 16 e was ik me daarvan ook zelf bewust. Mijn psychiater van ruim 10 jaar geleden vermoedde dat ik al vanaf mijn 7e jaar depressief was. Wat op zich zou kunnen. Ik vraag me af wat het met iemands hormoonhuishouding en libido doet, wanneer iemand al vanaf zo jong zo depressief is geweest. Ik vermoed dat mijn vrijwel afwezige libido daar ook misschien verband mee houdt..Net als met de anti-depressiva die ik dagelijks moet slikken..en meer dingen..
Het is natuurlijk wel goed mogelijk. Want niet alleen is een depressie dat je je depressief voelt, maar op jonge leeftijd kom je niet toe aan de dingen die je normaal wel doet. Een voorbeeldje: ik ben dus op mijn 15e getraumatiseerd en vlak daarna werd ik psychotisch. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk geen normale pubertijd heb gehad, omdat ik in een andere wereld leef(de) en ook opnames had enzo.
Ik kan me goed voorstellen dat een ingrijpende ziekte (zoals een depressie) er ook op die manier ervoor kan zorgen dat je libido lager wordt, of zelfs afwezig raakt. De manier waarop je opgroeid wordt namelijk heel anders.
Maar zal dat dan na een tijdje niet weer rechttrekken?
Tijdens een depressie hoef je natuurlijk niet over seks te beginnen, da's duidelijk, maar als je daar eenmaal vanaf bent zou je lichaam toch weer normaal moeten gaan functioneren. Maar misschien zie ik dit verkeerd, want zoals jij het omschrijft Peter kan ik me inderdaad ook wel voorstellen dat er wel iets logisch zit in wat je zegt.
Zou daar ooit onderzoek naar zijn gedaan? En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken? Als dat niet zo is kun je namelijk nooit uitsluiten of de oorzaak de medicijnen of de depressie zelf is.
Ingewikkeld!
Ik denk dat het voor de zichzelf seksueel voelende depressieven (ongeacht leeftijd, of ze ooit seksueel zijn geweest of niet) best mogelijk is dat ze na hun depressie weer seksueel actief kunnen zijn.
Maar als je eigenlijk al aseksueel was en depressief bent geworden, dan lijkt het mij dat je dan ook gewoon aseksueel blijft.
Ik vroeg het me af omdat ik nu al een poosje niet al te vrolijk ben zeg maar. En als kind was ik altijd erg stil en teruggetrokken, ik herinner me ook wel sombere gedachten die ik toen had. Of ik toen depressief was weet ik niet hoor!
Zolang je er niet echt last van hebt, dan gaat het nog wel. Maar als je er echt last van krijgt zou ik toch maar langs een huisarts gaan als ik jou was. Depressies zijn naar, je bent er liever snel vanaf dan dat het langzaamaan erger wordt. En hoe eerder je aan de bel trekt, hoe makkelijker je depressie te behandelen is met gesprekken en eventueel medicatie.
Hoi VelvetBat,
ik zit al in de molen.... ;) ik ga al een tijdje naar een haptonoom. Het gaat over het algemeen wel goed, alleen afgelopen twee weken weer wat minder. Een hoop twijfels over mijn werk en ik kan mijn aseksueel-zijn ook nog niet accepteren. Ik blijf een betje "hangen", weet niet goed hoe ik verder kan groeien.
Ah okie, dat wist ik niet. Dan hoop ik dat het gewoon snel beter met je gaat en dat je het snel accepteert. :knuffel:
Geeft niet hoor, kon je ook niet direct weten (of je moest het forum van voor tot achter al gelezen hebben, maar dat zou een medaille waard zijn! ;D ).
Ik ben heel goed in wegstoppen van problemen, dus ik moet ze weer even zoeken (in welke hersencel heb ik ze nou gelaten? ;D )
Citaat van: VelvetBat op juli 24, 2007, 07:42:22 PM
Ik denk dat het voor de zichzelf seksueel voelende depressieven (ongeacht leeftijd, of ze ooit seksueel zijn geweest of niet) best mogelijk is dat ze na hun depressie weer seksueel actief kunnen zijn.
Maar als je eigenlijk al aseksueel was en depressief bent geworden, dan lijkt het mij dat je dan ook gewoon aseksueel blijft.
Dat lijkt mij inderdaad ook.
Citaat van: Sismo op juli 25, 2007, 09:36:45 PM
Het gaat over het algemeen wel goed, alleen afgelopen twee weken weer wat minder.
:( helpt een :knuffel: een beetje?
Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb soms ook van die periodes dat ik me "depressief" voel en dat alles tegen zit. Op zo'n moment komt alles wat toch al niet lekker zat naar boven en weet je even niet meer waar je het moet zoeken en als je problemen dan ook niet meteen kunt aanpakken of oplossen voelt het allemaal nog rotter. Maar op de een of andere manier komt daarna dan altijd weer een periode waarin je alles wat meer kunt relativeren. Noem je dit soort dingen depressies? Ik weet het niet.
Als ik mijn eigen ervaringen vergelijk met die van mensen die echt zware depressies hebben gehad dan ben ik nooit echt depressief geweest, gelukkig maar, maar depressieve gevoelens ken ik (helaas) maar al te goed.
Mijn huisarts noemde het een tijdje geleden een "milde" depressie. Er komen nu veel twijfels samen, die dan weer invloed hebben op elkaar. Soms weet ik het even niet meer, welke kant moet ik nou op? Maar, het komt allemaal wel goed hoor! :knuffel: terug?
Natuurlijk komt het allemaal weer goed!
Citaat van: Jovi_Hobbes op juli 26, 2007, 09:41:06 PM
:( helpt een :knuffel: een beetje?
Ik herken wel wat je schrijft. Ik heb soms ook van die periodes dat ik me "depressief" voel en dat alles tegen zit. Op zo'n moment komt alles wat toch al niet lekker zat naar boven en weet je even niet meer waar je het moet zoeken en als je problemen dan ook niet meteen kunt aanpakken of oplossen voelt het allemaal nog rotter. Maar op de een of andere manier komt daarna dan altijd weer een periode waarin je alles wat meer kunt relativeren. Noem je dit soort dingen depressies? Ik weet het niet.
Als ik mijn eigen ervaringen vergelijk met die van mensen die echt zware depressies hebben gehad dan ben ik nooit echt depressief geweest, gelukkig maar, maar depressieve gevoelens ken ik (helaas) maar al te goed.
Je hebt natuurlijk milde depressies en zware depressies. Dat heb je met elke ziekte. Als je ook boeken lees (informatieve) over depressies of andere ziektes, dan komt het ook allemaal zwaar over omdat bij de zware ziektes de symptomen het beste te voorschijn komen. Dus aan verhalen van anderen kun je eigenlijk jezelf niet zo goed peilen. Het is best mogelijk dat je een mildere depressie hebt.
Ikzelf ben eigenlijk chronisch depressief, met af en toe hele zware uitschieters.
Hoe ga je daarmee om, Velvat Bat ? Dat lijkt me nogal zwaar...
Citaat van: VelvetBat op juli 24, 2007, 07:42:22 PM
Ik denk dat het voor de zichzelf seksueel voelende depressieven (ongeacht leeftijd, of ze ooit seksueel zijn geweest of niet) best mogelijk is dat ze na hun depressie weer seksueel actief kunnen zijn.
Maar als je eigenlijk al aseksueel was en depressief bent geworden, dan lijkt het mij dat je dan ook gewoon aseksueel blijft.
Hmmm, dat zou in mijn geval ook mee kunnen spelen..
Citaat van: peter1963 op juli 28, 2007, 10:18:03 AM
Hoe ga je daarmee om, Velvat Bat ? Dat lijkt me nogal zwaar...
Het is ook hartstikke zwaar. Op het moment is het redelijk erg aanwezig, omdat ik niks te doen heb: geen school, geen werk en geen dagelijkse bezigheid. Ik hoop dat als ik ooit een daginvulling heb gevonden dat het dan iets beter zal gaan. School en werk zal nooit lukken, helaas.
Ik probeer gewoon nog de dingen te doen waaraan ik nog een beetje plezier heb, en er gewoon mee om te gaan. Ik heb al min of meer geaccepteerd dat ik het heb, maar met vlagen kan ik er nog boos en verdrietig om worden. En die uitschieters zijn helemaal vervelend. Ik ben al drie keer opgenomen geweest in de psychiatrie daardoor. Tot nu toe afgelopen 3 jaar telkens aan het einde van het jaar, in de maanden november en december. Ik hoop dat ik dit jaar dat kan doorbreken.
Eigenlijk is het leven in onzekerheid, omdat ik niet weet hoe mijn toekomst zal zijn. Ik kan niet echt iets opbouwen omdat tot nu toe veel is mislukt. Ik heb laatst nog vrijwilligerswerk geprobeerd voor 4 uur in de week, en dat was zelfs te veel. Maar ik probeer gewoon positief te blijven en hoop gewoon dat ik ooit dus iets kan vinden waarmee ik mijn dagen met plezier kan vullen.
Het nare is dat bij mij medicatie nooit helpt. Ik heb slaapmiddelen geslikt die niet werken, antidepressiva werkt niet en ik slik nu antipsychotica die ervoor zorgen dat ik niet verder psychotisch raak, hoewel de huidige klachten niet verminderen. En soms evengoed nog verergeren.
Goh, ik ben er stil van Velvetbat :knuffel:
Dat is wel heel naar, Velvet Bat ! Dat is een hele hoop moeilijkheden bij elkaar....die elkaar ook weer versterken. Hopelijk helpen de anti psychotica een beetje.... En kun je dingen vinden om te doen die je leuk vindt...want tja, ik weet het zelf ook... van niets doen ga je jezelf ook niet beter voelen (Hum) Dat je je daar boos en verdrietig over voelt, snap ik goed... :'(
Ja.. Ik ben blij dat jullie het begrijpen. En bedankt voor de :knuffel: . :)
Het is een zwaar leven, maar als iemand mij zou vragen om mijn stemmen en psychose weg te nemen, zou ik toch nee zeggen. Tegen de depressie echter wel. ::)
Interessant.. vanwaar dat verschil ?
Verder: je schreef laatst iets over je geloof...onder andere over de energie van dingen meen ik. Nu zat ik vanavond met een vriendin aan tafe die had over een aanverwant onderwerp een boek gelezen. En toen moest ik aan jou denken.. Het ging er over dat mensen die een transplantatie hadden ondergaan van een deel van hun lichaam, soms plotseling andere gewoontes krijgen. Die ze niet hadden, maar die de vorige eigenaar/ eigenares van het getransplanteerde lichaamsdeel wel had. En die de persoon die nu het lichaamsdeel had, blijkbaar had overgenomen. Blijkbaar was daar door een arts onderzoek naar gedaan die dat fenomeen had opgemerkt.
Blijkbaar bezit de energie van een voorwerp, bij voorbeeld een getransplanteerd lichaamsdeel, op energieniveau informatie. Die informatie beïnvloedt dan ook het lichaam en het bewustzijn van de persoon die het ichaamsdeel heeft gekregen. Heel vreemd.
Mensen die gevoelig zijn voor energieën ( ben ik dus ook) van personen of voorwerpen, kunnen zo informatie krijgen die op energiniveau wordt doorgegeven. Dat ken ik zelf ook, heb daar vreemde staaltjes van meegemaakt... ;D
Dat moet wel een heel vreemde gewaarwording zijn! Kun je ineens iets wat je nooit kon!
Citaat van: peter1963 op juli 28, 2007, 11:45:26 PM
Interessant.. vanwaar dat verschil ?
Verder: je schreef laatst iets over je geloof...onder andere over de energie van dingen meen ik. Nu zat ik vanavond met een vriendin aan tafe die had over een aanverwant onderwerp een boek gelezen. En toen moest ik aan jou denken.. Het ging er over dat mensen die een transplantatie hadden ondergaan van een deel van hun lichaam, soms plotseling andere gewoontes krijgen. Die ze niet hadden, maar die de vorige eigenaar/ eigenares van het getransplanteerde lichaamsdeel wel had. En die de persoon die nu het lichaamsdeel had, blijkbaar had overgenomen. Blijkbaar was daar door een arts onderzoek naa gedaan die dat fenomee had opgemerkt.
Blijkbaar bezit de energie van een voorwerp, bij voorbeeld een getransplanteerd lichaamsdeel, op energieniveau informatie. Die informatie beïnvloedt dan ook het lichaam en het bewustzijn van de persoon die het ichaamsdeel heeft gekregen. Heel vreemd.
Mensen die gevoelig zijn voor energieën ( ben ik dus ook) van personen of voorwerpen, kunnen zo informatie krijgen die op energiniveau wordt doorgegeven. Dat ken ik zelf ook, heb daar vreemde staaltjes van meegemaakt... ;D
Het verschil is omdat mijn Stemmen nu al 4 jaar bij me zijn en het een hele grote groep is onerhand (26 stemmen). Ze zijn hartstikke vriendelijk en steunen me vaak. Best positief dus. Het is dan wel dat ik met hen niet kan werken en dat soort dingen, maar het zorgt wel ervoor dat ik een soort vriendschappen heb die altijd bij me zijn. Voor mij zijn het net echte vrienden. Als je beste vriend opeens dood gaat, mis je hem gigantisch natuurlijk. Zo zou ik hetzelfde ervaren als mijn Stemmen zouden verdwijnen. En dan zou ik me niet meer compleet voelen. Ik ben VelvetBat, en die stemmen horen daar gewoon bij.
En die depressie zit me alleen maar in de weg.
Dat over die organen heb ik inderdaad ook ooit eens gehoord. Maar mijn visie lijkt er wel op, dat moet ik wel zeggen. Niet dat ik door dit onderzoek ben geinspireerd ofzo eigenlijk, ik heb mijn ideeen al voordat ik hoorde van zo iets.
Het klinkt wel mooi wat je over de stemmen zegt!
Citaat van: Jovi_Hobbes op juli 24, 2007, 06:58:09 PM
En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken?
Jazeker.
Ik was 10 toen ik erg depressief werd (volgens mij al eerder). Sinds mijn 21ste jaar ben ik
volgens mij uit mijn depressie. Ik ben toch wel blij nu, maar meestal voel ik me tegelijkertijd ook best somber, wat eng is omdat alles juist goed gaat en ik me nog ongelukkig voel. Praten bij een psycholoog hielp niet dus daar ben ik mee gestopt. Mijn ouders zijn altijd fantastisch geweest dus daar ligt het niet aan, ik kreeg liefde in overvloed van ze, nu en in mijn jeugd. Op school is het juist nooit goed gegaan, al sinds de peuterspeelzaal, en op elk rapport kan men dezelfde zinnen lezen over mijn onzekere houding (nu nog steeds). Ik kijk wel eens videos terug van toen ik op de peuterspeelzaal zat, ik wou nergens aan mee doen en zat het liefst alleen in een hoekje alleen te tekenen, of zat het liefst bij de juf op schoot. Je kan zien aan mijn lichaamstaal dat ik me ongemakkelijk voelde, mijn ouders hebben altijd al gezegd dat ik een alleenstaander, een buitenstaander, was en ben. Dus ja, voor mij gaat het ver terug in de tijd. Om alles te analyseren daar voel ik mij niet zo prettig bij, datzelfde geldt voor homoseksualiteit, mensen blijven op zoek gaan naar oorzaken. Het is ook interessant en als je met je aseksualiteit erg zit en je vind het een probleem dan is het logisch dat je er vanaf wilt en nieuwsgierig bent naar een mogelijk medicijn, een oplossing. Ik zelf wil er juist niet vanaf en al die mogelijke medische verklaringen geven mij de bibbers. :-\ Alsof ik ziek ben of gehandicapt, terwijl ik gewoon zo ben als alle andere, alleen dan zonder die seksdrive.
Een oude vriend van mij is ook heel lang depressief geweest, en nog steeds heeft hij een minderwaardigheidscomplex, maar heeft zolang ik hem kende wel altijd zin gehad in seks. Hij is ook niet de enige die ik ken die voor tijdens of na een depressie wel zin in seks had/heeft. Dan moet aseksualiteit toch wel aangeboren zijn denk ik.
Ik zou wel wat hormonen missen ofzo. :P
Hmmm.. mag ik toch wat reageren ? In mijn geval is er misschien een relatie tussen mijn deressiviteit en mijn asexualiteit. Niet om het te medicaliseren, maar wel om nav jouw verhaal mijn ervaring er naast te leggen..
Ik ben depressief vanaf mijn 12e/13e, in die zin dat ik het mij bewust ben.Ook heb ik vanaf mijn 12e/13e een ernstige angst- en paniekstoornis, waar ik nu een lage dosis anti psychotica voor slik. Om de angst weg te nemen, die middelen werken sterk angstremmend. Tot dusver is dat gelukkig succesvol..
Mijn eerste psychiater zei dat ik - aan de hand van wat ik vertelde- waarschijnlijk depressief was vanaf mijn 7e. Dat kan best waar zijn. Ik kan mezelf al vreemde stemmingen ( angsten, depressies) herinneren van voor dat ik 12 jaar oud was.
Nou werken depressies niet erg stimulerend op iemands libido of zin in sex. ;D Wat het precies met een kind doet, of een tiener, die al depressief is vanaf het moment dat hij/ zij in de pubertijd komt, is nog vrijwel niet onderzocht, volgens mij. Ook niet wat die depressiviteit vervolgens met de sex-drive doet die zich normaal op die leeftijd ontwikkelt. Concreet: ik denk dat mijn depressiviteit ( al op jonge leeftijd) mijn sex drive heeft geremd. Ook geremd heeft dat ik een duidelijke sex drive kreeg.
En ik bleef maar depressief, soms meer, soms wat minder. En wat dat met iemands sex drive doet ? Tientallen jaren depressief zijn ? Daar blijft denk ik niet veel meer van over. Niet dat dat per se erg is, maar dat is dan denk ik wel het resultaat.
Dan kan het feit dat je gen sexuele verlangens hebt, of maar een hele minuscule libido, heel makkelijk je manier van leven worden. Misschien is dan ook iemands hormonale huishouding zodanig veranderd dat er ( vrijwel) geen sex drive meer is. Wie weet ? Ik houd daar voor mijzelf serieus rekening mee. Ik vind het ook geen probleem, het is wel lekker rustig zo. Ik loop ook mijn *** niet achter na. Dat is ook plezierig.
Uiteindelijk ben ik zelf wel antidepressiva gaan gebruiken, omdat ik steeds verder, steeds dieper afgleed en steeds depressiever werd. Ik kon niets meer, durfde niets meer, wilde niets meer en lag de hele dag op de bank. En mijn sociale leven leed er natuurlijk ook onder. Dat wilde ik niet meer.. Die antidepressiva hielpen wel, ik gebruik nu escitalopram, een modern middel. De kwaliteit van mijn leven is er stukken op vooruit gegaan. Antidepressiva hebben echter ook vaak een remmende werking op iemands sex drive. Daar merk ik niets van, want mijn sex drive was al vrijwel zero.. ;D Dus dat is geen probleem.
Als ik dit lees dan merk ik dat jou situatie zwaarder is dan die van mij, of eigenlijk kan je ze niet echt met elkaar vergelijken denk ik.
Mijn depressie had te maken met mijn zelfbeeld, mensen gingen niet met mij om, en niemand had interesse in mij (en ik ook in niemand maar toch heeft het effect op je als niemand je ziet staan). Ik heb mezelf jarenlang verminkt, mijn gezicht was het eerste, ik zag mezelf in de spiegel en zag iemand die niet normaal was. Zo heb ik mezelf altijd gezien en dat is nog zo. In jouw geval klinkt je depressie zwaarder op een bepaalde manier. Ik vind het vreselijk wat je allemaal hebt mee gemaakt en wat je nog steeds meemaakt. :-\ Ik sta er ook open voor dat mijn aseksualiteit is ontstaan door een vroege depressie. Alleen bedoelde ik dat ik het niet echt fijn vind om er onderzoek naar te doen, voor mij persoonlijk bedoel ik dat, iedereen ervaart alles weer anders natuurlijk, de ander heeft er wel behoefte aan. En dat is helemaal niet erg. Ik ben gewoon een makkelijk persoon, ik denk dan gewoon ach, zo ben ik nou eenmaal.
Nou kan ik het niet laten om toch nog iets toe te voegen, diezelfde jongen waar ik over vertelde heeft zelf ook een depressieve jeugd gehad, maar toch altijd een seksdrive gehad, misschien is hij een uitzondering, of zijn wij heel gevoelig? Ik heb geen idee.
Wat mij betreft mogen er meer mannen zoals jou zijn, erg verfrissend! Een man die niet z'n dinges achterna loopt. ;)
:knuffel:
Zoals jij het vertelt, Peter, klinkt het heel plausibel. :knuffel:
Absoluut. :)
Misschien valt homo en biseksualiteit ook op 'zo'n manier' te analyseren. Ik weet niet zo goed hoe ik dat neutraal kan formuleren.
Ik moet weer even mijn reactie editen Ienepien, er schiet me net iets te binnen. ;D
Maar hoe zit het dan met aanrakingen? Niet aangeraakt willen worden en dergelijke. Automatische schrikreacties bijvoorbeeld die veel van ons hebben. Ik ben vroeger niet geslagen of misbruikt. Ik heb gelezen dat het juist vaak zo is dat mensen die vroeger geslagen zijn of misbruikt juist wel een seksdrive hebben. Er was ook een keer iets op televisie, een documentaire over een vorm van SM, de mensen die in die documentaire verschenen gaven toe dat ze vroeger mishandelt of geslagen waren en het 'gekleineerd worden door iemand' opwindend vinden door die ervaringen. Hoe zit dat dan met ons? Het zet me aan het denken.
Citaat van: Rhapsody op december 10, 2008, 09:54:33 PM
Maar hoe zit het dan met aanrakingen? Niet aangeraakt willen worden en dergelijke. Automatische schrikreacties bijvoorbeeld die veel van ons hebben. Ik ben vroeger niet geslagen of misbruikt. Ik heb gelezen dat het juist vaak zo is dat mensen die vroeger geslagen zijn of misbruikt juist wel een seksdrive hebben. Er was ook een keer iets op televisie, een documentaire over een vorm van SM, de mensen die in die documentaire verschenen gaven toe dat ze vroeger mishandelt of geslagen waren en het 'gekleineerd worden door iemand' opwindend vinden door die ervaringen. Hoe zit dat dan met ons? Het zet me aan het denken.
Dat zijn goede vragen, Rhapsody. Ik weet het niet. Ik kan alleen voor mezelf zeggen dat ik geen schrikreacties heb wanneer ik aangeraakt word, althans niet op de manier waarop Sheku en jij ( en in het verleden sommige anderen hier op dit forum) beschreven hebben.
dat is inderdaad een groot raadsel.
mijn huisgenoot is vroeger ook misbruikt geweest, en als ik haar over seks hoor, kan ik me niet voorstellen
dat iemand met zo'n achtergrond er zo over kan praten; en een ongelimiteerde seksdrive kan hebben
(als ze het er niet constant over had, had ik het ook niet geweten).
ik weet niet of het misschien ook wat te maken heeft met het heel beschermend op laten groeien van een kind.
ik ben bijvoorbeeld heel beschermend opgegroeid.
ik ben dan, denk ik, nooit depressief geweest (in ieder geval nooit behandeld ervoor), maar ik heb ook een enorm laag zelfbeeld. ook altijd gehad.
ben bijna mijn hele schoolcarrière lang uitgescholden (van eerste klassen tot 3e middelbare ongeveer)
toch komt homoseksualiteit ook veel voor in de natuur, en de meeste dieren handelen immers alleen met instinct.
volgens mij komen we daar nooitn achter :-\
aseksualiteit komt ook voor in de natuur!
/me gooit er even iets tussendoor. ::)
Dan klopt het toch wat ik wist, als je seksueel misbruikt of mishandeld bent in je jeugd maakt dat je niet aseksueel (veel seksuelen denken van wel). En nu je zegt dat sommige dieren instinctmatig homoseksueel zijn en Ereinion zegt dat aseksualiteit in de natuur voorkomt hoor ik mijn geweten zeggen dat het gewoon eenmaal zo is, dat dat waar is, we zijn zoals we zijn. Maar dat zegt mijn intuïtie. Misschien is er wel een verklaring te vinden, misschien ook wel niet. Misschien is het ook wel beter dat er geen verklaring te vinden is en dat de boodschap juist is dat we ons er bij neer moeten leggen, maar dat is hoe ik het ervaar. Sommige mensen willen graag een oplossing voor hun lage of gebrek aan libido, erg begrijpelijk. Zelf ben ik er altijd van overtuigd dat dingen voor een reden gebeuren, ik weet sinds klein kindje al dat ik mij nooit zal voortplanten en dat ik dat helemaal niet erg vind. Nu kan ik mijn dromen achterna gaan zonder afleiding. Maar zoals ik al zei is dit hoe ik het ervaar. Ik vind het een fijne gedachte om me erbij neer te leggen dat dit gewoon gebeurt in de natuur, net zoals homo en heteroseksualiteit. Met die gedachte werd ik vanmorgen ook wakker. Ergens denk ik dat er zoveel verschillende vormen van seksuele oriëntaties opduiken en openbaar worden omdat we, als mensheid, moeten gaan realiseren dat iedereen gelijk is. Dat klinkt enorm cliché, maar ik wou het toch graag delen. Ik kan hier wel uren op doorgaan, maar ik wou het toch kort houden voor jullie. ;D
Iedereen is gelijk, maar ook weer verschillend.
Ik denk dat het ook in de mensen zit om overal een verklaring voor te willen, juist voor de dingen die afwijken van de standaard. De omgeving vraagt dat ook wel van je, bijvoorbeeld door te vragen of je al een relatie hebt. Het makkelijkste is gewoon een heteroseksuele relatie, dan hoef je niets uit te leggen (aan jezelf of aan anderen) en er ook niet over na te denken.
Zelf denk ik meestal niet na over waarom ik aseksueel ben, maar soms heb ik momenten dat ik me afvraag hoe het komt en hoe ik ooit zeker kan weten dat ik het ben. ::) Ik denk niet dat de meeste heteroseksuelen hier over nadenken, terwijl zij misschien ook wel een klein beetje bi zijn.
Natuurlijk is iedereen ook verschillend. Hm, het is lastig te verwoorden wat ik precies bedoel. Het zit ook in mensen om overal een verklaring voor de vinden, maar zelf heb ik er niet echt veel last van, ik leg me snel bij dingen neer die in mijn leven gebeuren, ik ben erg stoïcijns ingesteld, wat gebeurt gebeurt. Dit doet me wel weer denken aan iets dat Kierkegaard schrijft in een van zijn boeken, ik kan het niet laten. ;)
'.. zoals de zonnestralen de mens uitnodigen om met hun hulp de schoonheid van de wereld te beschouwen, maar waarschuwend de vermetele met blindheid slaan als hij nieuwsgierig en brutaal op weg gaat om de oorsprong te zoeken..'
Grappig dat je dat zegt, want daar denk ik ook wel eens aan, dat heteroseksuelen eigenlijk ergens allemaal wel biseksueel zijn. Vrouwen vinden vrouwenporno vaak het meest opwindend heb ik een keer gelezen en ook gehoord van andere meisjes, en mannen vinden mannelijke geslachtsdelen onbewust het meest opwindend.
Van nature ben ik echt overtuigd aseksueel in mijn geval. Ik voel me wel emotioneel aangetrokken tot vrouwen en vind meisjes ook knapper dan jongens, maar verder.. voel ik echt helemaal niets voor ze, voor niemand. Wel liefde, maar geen seksuele gevoelens.
Ik snap wel wat je bedoelde, hoor.
CiteerErgens denk ik dat er zoveel verschillende vormen van seksuele oriëntaties opduiken en openbaar worden omdat we, als mensheid, moeten gaan realiseren dat iedereen gelijk is.
Vanuit een groep wordt vaak besloten dat iedereen die niet als de groep denkt 'minder' is. Maar juist door wat jij zegt moet de groep gaan beseffen dat zelfs in die groep niet iedereen gelijk is. En dus is eigenlijk iedereen gelijk. (is dit nog te volgen ::) ) Vandaar mijn toevoeging; iedereen is verschillend. We zijn allemaal gelijk, omdat we allemaal verschillen van elkaar. (oh help, dit is echt niet te volgen vrees ik. :-[ )
Mooi citaat.
Ja klopt, vooral vrouwen schijnen biseksuele gevoelens te hebben. Toch lijken de meeste heteroseksuele vrouwen daardoor niet te gaan twijfelen.
Haha, ik kan je wel volgen hoor. :D
En je hebt daar gelijk in. Het zijn juist die verschillen die ons gelijk maken, ook heeft iedereen meer met elkaar gemeen dan we denken. Want eigenlijk heeft iedereen sinds baby zijnde behoefte aan 1 ding en dat is liefde. Door elkaar te begrijpen komen we erachter hoe verschillend we zijn maar ook hoeveel we met elkaar gemeen hebben, door ons medelevend op te stellen. Wat weer liefde op wekt en dat is waar ieder mens behoefte aan heeft. Mooi is dat eigenlijk.
Nee, die laten het ook gewoon zoals het is denk ik. Een meisje uit mijn klas vertelde me dat ze zich soms wel seksueel voelt aangetrokken tot een meisje, maar niet verliefd op een meisje kan worden. Ik ken ook een lesbienne die zich wel seksueel aangetrokken voelt tot mannen maar niet verliefd op mannen wordt vandaar dat ze zichzelf wel als lesbisch ziet. Seksuele mannen zijn er nooit echt erg open over volgens mij, niet de mannen/jongens die ik ken in ieder geval. Meestal is het niet stoer om iets toe te geven of om je kwetsbaar op te stellen in een gesprek.
Zomaar even tussendoor, omdat jullie het over Liefde hadden:
ik las een citaat ergens.
.........Liefde is het enige dat meer wordt door het te delen.........
:klap:
Zeker weten! Yeah!
Ik voeg er nog een oud citaat aan toe:
'Als het om de liefde gaat staan we constant bij elkaar in de schuld.'
Wat ongeveer hetzelfde betekent als Ienepien's citaat eigenlijk. ;D
Ja, die is ook waar. :klap:
Citaat van: Rhapsody op december 11, 2008, 01:16:39 PM
Seksuele mannen zijn er nooit echt erg open over volgens mij, niet de mannen/jongens die ik ken in ieder geval. Meestal is het niet stoer om iets toe te geven of om je kwetsbaar op te stellen in een gesprek.
Dat klopt. Daar praten mannen niet over. Wel opscheppen tegenover elkaar ( en vrouwen) over hun zogenaamde sexuele avonturen. Wie heeft de meeste vrouwen versierd en ge*****. :-\
Uiteindelijk gaat het dan gewoon om de apenrots: wie heeft de grootste bek en de grootste ***.
Een handige vuistregel is dat hoe groter de verhalen zijn, hoe minder er gebeurt. En gebeurd is.. :rollol:
Ik vind het ook altijd erg primitief gedrag. Het is net zoals je zegt, een apenrots. :P Wie slaat er het hardst op zijn borstkast? ;D
Citaat van: Rhapsody op december 10, 2008, 08:26:59 PM
Citaat van: Jovi_Hobbes op juli 24, 2007, 06:58:09 PM
En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken?
Jazeker.
Ik was 10 toen ik erg depressief werd (volgens mij al eerder). Sinds mijn 21ste jaar ben ik volgens mij uit mijn depressie. Ik ben toch wel blij nu, maar meestal voel ik me tegelijkertijd ook best somber, wat eng is omdat alles juist goed gaat en ik me nog ongelukkig voel. Praten bij een psycholoog hielp niet dus daar ben ik mee gestopt. Mijn ouders zijn altijd fantastisch geweest dus daar ligt het niet aan, ik kreeg liefde in overvloed van ze, nu en in mijn jeugd. Op school is het juist nooit goed gegaan, al sinds de peuterspeelzaal, en op elk rapport kan men dezelfde zinnen lezen over mijn onzekere houding (nu nog steeds). Ik kijk wel eens videos terug van toen ik op de peuterspeelzaal zat, ik wou nergens aan mee doen en zat het liefst alleen in een hoekje alleen te tekenen, of zat het liefst bij de juf op schoot. Je kan zien aan mijn lichaamstaal dat ik me ongemakkelijk voelde, mijn ouders hebben altijd al gezegd dat ik een alleenstaander, een buitenstaander, was en ben. Dus ja, voor mij gaat het ver terug in de tijd. Om alles te analyseren daar voel ik mij niet zo prettig bij, datzelfde geldt voor homoseksualiteit, mensen blijven op zoek gaan naar oorzaken. Het is ook interessant en als je met je aseksualiteit erg zit en je vind het een probleem dan is het logisch dat je er vanaf wilt en nieuwsgierig bent naar een mogelijk medicijn, een oplossing. Ik zelf wil er juist niet vanaf en al die mogelijke medische verklaringen geven mij de bibbers. :-\ Alsof ik ziek ben of gehandicapt, terwijl ik gewoon zo ben als alle andere, alleen dan zonder die seksdrive.
Een oude vriend van mij is ook heel lang depressief geweest, en nog steeds heeft hij een minderwaardigheidscomplex, maar heeft zolang ik hem kende wel altijd zin gehad in seks. Hij is ook niet de enige die ik ken die voor tijdens of na een depressie wel zin in seks had/heeft. Dan moet aseksualiteit toch wel aangeboren zijn denk ik.
Ik zou wel wat hormonen missen ofzo. :P
Ik neig ook naar (milde) depressie en heb nog nooit antidepressiva genomen. Ik heb een erg laag zelfbeeld (vind mezelf maar een lelijke, heb haar dat niet in model te krijgen is, en veel te dikke benen in verhouding tot de rest van mijn lichaam, elke keer als ik een rok draag voel ik me een vogelverschrikker), veel faalangst, pieker veel, alles maalt altijd rond in mijn hoofd, en heb heel sombere buien. Ik sluit niet uit dat het ondermeer door mijn laag zelfbeeld komt dat ik geen zin heb in seks. Ik denk ook veel na, dat had ik als kind al... Ik dacht als 9 jarige al na over menselijke relaties (bv : of de moeder van een pestkop in de klas ook van haar kleine monster hield ;) ) Ik voelde me ook nooit thuis bij de andere kinderen, hun belevingswereld was de mijne niet, zat veel alleen en hield niet van netbal en gezelschapsspelletjes. Ik las daarentegen de boeken van mijn ouders (dus volwassenenliteratuur) en had een uitgebreide fantasie-wereld...De andere kinderen voelden ook aan dat ik 'anders' was, ik heb totdat ik in het middelbaar zat geen echte vrienden gehad, hoewel ik er wel ergens een vaag verlangen naar had.
Ik herken dus opnieuw veel van wat je schrijft, Rhapsody!
Ik vind mijn lichaam ook vreselijk, vooral mijn gezicht, al sinds mijn 10de jaar. Vroeger stond ik niet stil bij mijn lichaam, hoe het eruit zag, dik of dun, lelijk of mooi, ik keek er nooit naar. Ook niet naar lichamen van andere leeftijdgenootjes of volwassenen. Maar sinds mijn 18de ben ik me pas echt bewust geworden van mijn figuur, en lichamen van andere mensen, dat klinkt laat maar ik had gewoon nooit interesse. Wat voor mij betekent dat aseksualiteit dus echt al vroeg begint. Toen ik 12 was had iedereen interesse in zoenen, seks volgens mij ook al. Het was net alsof iedereen in een andere dimensie leefde. Wat jij verteld daar kan ik mij ook in herkennen. Als klein kind begreep ik situaties zoals 'vreemdgaan' al erg vroeg en observeerde vaak de ouders van een vriendinnetje. Echte vrienden heb ik ook nooit gehad, pas nu heb ik het gevoel dat ik vriendinnen in mijn klas heb die echt de moeite waard zijn. Het is heel normaal om daar naar te verlangen. :knuffel: Seks? Nee. Maar liefde? Ja! ;D
Het leven is iets dat soms onrechtvaardig is, vooral voor ons als ik eerlijk mag zijn, niet dat wij zielig zijn maar we zijn wel enorm in de minderheid. Zelf ben ik erg gevoelig en voor mij persoonlijk is mijn aseksualiteit een dagelijkse strijd. Want alles draait om seks/erotiek/verliefde stelletjes die klef doen, waar ik ook ben, je ziet, hoort en voelt het onderwerp overal. Je kan er echt niet om heen, en hebt ook niet de keuze of je naar iets wilt kijken of niet (zoals advertenties en reclame). En mensen zoals ons hebben helemaal geen interesse in seks! Het houd mij enorm bezig. Vroeger kon ik nog met humor antwoord geven op de vraag of ik ook een vriendje heb, maar dat lukt gewoon niet meer. Ik snauw nu mensen af en dat is niet netjes maar toch doe ik het. Ik voel me enorm machteloos en gefrustreerd en op dat moment kan het me dan ook niets schelen als ik onbeleefd ben. Ligt het aan mij, of zijn er meer mensen die zich hier in kunnen herkennen? :-\
nee, ik snauw mensen niet af, maar eigenlijk vraagt niemand me of ik een relatie heb... Ik denk dat ze ervan uitgaan dat ik een chronische alleenstaande ben (met enkele korte relatie-intermezzo's) :) , maar dat is waarschijnlijk omdat ik bijna een dertiger ben, dat men daar niet naar vraagt, maar ervan uitgaat dat je al gesettled moet zijn.
Ik ervaar wel frustratie, wanneer collega's bv alleen maar over hun gelukkig gezinnetje kunnen praten (en ik dus niks aan de conversatie kan toevoegen). Dan denk ik altijd : mijn leven is toch anders...
Al hoop ik wel eens geluk te vinden in een aseksuele relatie....
Citaat van: myra op december 12, 2008, 05:39:14 PM
Ik ervaar wel frustratie, wanneer collega's bv alleen maar over hun gelukkig gezinnetje kunnen praten (en ik dus niks aan de conversatie kan toevoegen). Dan denk ik altijd : mijn leven is toch anders...
Al hoop ik wel eens geluk te vinden in een aseksuele relatie....
Dat was meer wat ik bedoelde, of meerdere mensen ook zo gefrustreerd zijn. Het afsnauwen is het resultaat van de frustratie. Erg lastig ja, wat moet je dan zeggen he.. :-\ Ik merk dat op school ook als mensen over kinderen krijgen praten en trouwen.. ook ik heb daar niets aan toe te voegen als ik er bij betrokken wordt. Ik lach mezelf altijd uit, zelfspot werkt goed, dan ben ik de anderen voor. ;)
Ik ook. :)
Zelfspot is de beste spot, heeft ooit iemand gezegd. En daar ben ik het wel mee eens.
Ik geloof niet dat ik zwaar gefrustreerd ben, maar erger me er wel aan als mensen in mijn bijzijn klef gaan zitten doen. Doe dat thuis, denk ik dan. Ik vind het nogal onbeleefd. Verder kan ik er ook wel geïrriteerd van raken dat ik al twee jaar achter elkaar een kerstkaart van iemand krijg die mij toch vooral heel veel liefde toewenst in het komende jaar, en dan met een vette knipoog. Met andere woorden: ik hoop dat je nu eindelijk eens een vriend krijgt. Ik vind dat vooral irritant omdat het eens te meer aantoont dat die persoon totaal geen enkele intresse heeft in wat ik wil, anders zou ze me dat niet toewensen.
Maar voor de rest stoort het mij niet als collega's op een normale manier over relaties of over hun kinderen praten.
Wie weet helpt het jou dat je nu met gelijkgestemden kunt praten, Rhapsody en kun je over een tijdje dit soort dingen makkelijker van je afzetten. Respecteer jezelf zoals je bent, laat je niet in de verdediging drukken en dan merken mensen misschien wel dat ze niet met dat soort dingen en vragen bij jou moeten aankloppen. (Hoewel, sommige mensen hebben wel een heel groot bord voor hun kop, die moet je maar gewoon negeren, denk ik ;) )
Citaat van: myra op december 12, 2008, 04:25:27 PM
Citaat van: Rhapsody op december 10, 2008, 08:26:59 PM
Citaat van: Jovi_Hobbes op juli 24, 2007, 06:58:09 PM
En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken?
Jazeker.
Ik was 10 toen ik erg depressief werd (volgens mij al eerder). Sinds mijn 21ste jaar ben ik volgens mij uit mijn depressie. Ik ben toch wel blij nu, maar meestal voel ik me tegelijkertijd ook best somber, wat eng is omdat alles juist goed gaat en ik me nog ongelukkig voel. Praten bij een psycholoog hielp niet dus daar ben ik mee gestopt. Mijn ouders zijn altijd fantastisch geweest dus daar ligt het niet aan, ik kreeg liefde in overvloed van ze, nu en in mijn jeugd. Op school is het juist nooit goed gegaan, al sinds de peuterspeelzaal, en op elk rapport kan men dezelfde zinnen lezen over mijn onzekere houding (nu nog steeds). Ik kijk wel eens videos terug van toen ik op de peuterspeelzaal zat, ik wou nergens aan mee doen en zat het liefst alleen in een hoekje alleen te tekenen, of zat het liefst bij de juf op schoot. Je kan zien aan mijn lichaamstaal dat ik me ongemakkelijk voelde, mijn ouders hebben altijd al gezegd dat ik een alleenstaander, een buitenstaander, was en ben. Dus ja, voor mij gaat het ver terug in de tijd. Om alles te analyseren daar voel ik mij niet zo prettig bij, datzelfde geldt voor homoseksualiteit, mensen blijven op zoek gaan naar oorzaken. Het is ook interessant en als je met je aseksualiteit erg zit en je vind het een probleem dan is het logisch dat je er vanaf wilt en nieuwsgierig bent naar een mogelijk medicijn, een oplossing. Ik zelf wil er juist niet vanaf en al die mogelijke medische verklaringen geven mij de bibbers. :-\ Alsof ik ziek ben of gehandicapt, terwijl ik gewoon zo ben als alle andere, alleen dan zonder die seksdrive.
Een oude vriend van mij is ook heel lang depressief geweest, en nog steeds heeft hij een minderwaardigheidscomplex, maar heeft zolang ik hem kende wel altijd zin gehad in seks. Hij is ook niet de enige die ik ken die voor tijdens of na een depressie wel zin in seks had/heeft. Dan moet aseksualiteit toch wel aangeboren zijn denk ik.
Ik zou wel wat hormonen missen ofzo. :P
Ik neig ook naar (milde) depressie en heb nog nooit antidepressiva genomen. Ik heb een erg laag zelfbeeld (vind mezelf maar een lelijke, heb haar dat niet in model te krijgen is, en veel te dikke benen in verhouding tot de rest van mijn lichaam, elke keer als ik een rok draag voel ik me een vogelverschrikker), veel faalangst, pieker veel, alles maalt altijd rond in mijn hoofd, en heb heel sombere buien. Ik sluit niet uit dat het ondermeer door mijn laag zelfbeeld komt dat ik geen zin heb in seks. Ik denk ook veel na, dat had ik als kind al... Ik dacht als 9 jarige al na over menselijke relaties (bv : of de moeder van een pestkop in de klas ook van haar kleine monster hield ;) ) Ik voelde me ook nooit thuis bij de andere kinderen, hun belevingswereld was de mijne niet, zat veel alleen en hield niet van netbal en gezelschapsspelletjes. Ik las daarentegen de boeken van mijn ouders (dus volwassenenliteratuur) en had een uitgebreide fantasie-wereld...De andere kinderen voelden ook aan dat ik 'anders' was, ik heb totdat ik in het middelbaar zat geen echte vrienden gehad, hoewel ik er wel ergens een vaag verlangen naar had.
Ik herken dus opnieuw veel van wat je schrijft, Rhapsody!
Klinkt allemaal erg bekend, al vind ik over het algemeen mijn lichaam niet lelijk. Ik heb een lelijk staartbot, lelijke voeten, flaporen, slome ogen en mond. Ik vergelijk me zelf wel met het ideaal wat niet slim is, maar soms zoek ik ook met opzet wel eens een vrouw in de menigte die in mijn ogen "lelijk"is zodat ik tegen mezelf kan zeggen dat het allemaal heel erg meevalt. Ik pieker veel, waarschijnlijk zelfs te veel. Ik ben ook vanaf zowieso mijn 10e depresief geweest, als was ik me er toen niet van bewust. Ik ben geloof ik altijd erg goed geweest in doen alsof, aan de buiten kant leek ik vrij normaal, mischien of en toe iets stiller dan de rest, maar niet heel erg. Maar toch voelde ik me kut.
Ik heb in de tijd van mijn zware depressie geen hulp gehad, heb nooit medicijnen gehad, maar ik ben nog steeds altijd wel somber. Ik ben dan ook een pessimist, dat helpt niet, misschien komt dit wel door mijn depressie. Ik ben misschien een jaartje echt puber geweest, dat ik giegelde om dubbelzinnige dingen enzo, maar daarna was het weg. Of je aseksueel kunt worden door een depressieve jeugd... geen idee eigenlijk. Ik moet zeggen dat ik niet voor 100% zeker ben dat ik aseksueel ben, gewoon omdat ik ergens toch ook wel nieuwsgierig ben en "normaal" wil zijn.
Het vreemde is, dat ik er totaal geen moeite mee heb om me mooi te kleden, ookal weet ik dat anderen dat misschien sexy vinden. Ik vind het heerlijk om in mooie jurken te lopen met tule en corsetten enzo. Zelfs sensueel dansen heb ik helemaal geen moeite mee. Maar zodra mensen me echt gaan aanraken voel ik me ongemakkelijk. Zowieso voel ik me bij grote mensen groepen niet op mijn gemak, ik heb lichte agorafobie (pleinvrees, vergelijk het met claustrofobie maar dan met mensen). Ik vind mijn personal space echt super belangrijk. Maar knuffelen vind ik wel weer fijn. Eigenlijk allemaal heel verwarrend, weet ook af en toe niet zo goed wat ik er mee moet.
Wat depressie betreft, het gaat een stuk beter met me, ik heb een aantal leuke hobbies waar ik echt plezier in heb, maar de donkere wolken blijven altijd. Soms zijn ze wat verder weg dan anders, maar ik denk eigenlijk niet dat mijn hemel ooit onbewolkt zal zijn, hoe zonnig het op bepaalde plekken ook lijkt. Heel soms denk ik wel eens dat ik een beetje last heb van een bipolaire stoornis, wat ik kan ook heel hyper zijn in mijn hoofd. Uiterlijk merk je er niets van, maar van binnen schieten mijn gedachten alle kanten op en sta ik te stuiteren als een oneindige stuiterbal. Op andere tijden ben ik dan weer down, is alles gewoon kut, maar ik ben nog maar 1x zo somber geweest dat ik dood wilde (gelukkig). Dat is inmiddels bijna tien jaar geleden, dus ik vind van mezelf dat ik daarop best trots mag zijn (moet toch wat om mezelf op te kikkeren :p)
Hey Roi,
Bedankt voor je woorden :)
Ik kan gelukkig van mezelf zeggen dat ik niet ongelukkig ben. Het zou beter kunnen, maar het kan ook zeer zekker slechter. Ik wil de duistere wolken eigenlijk helemaal niet achterlaten, want hoewel ze gevuld zijn met droefheid, zijn ze ook een bron van kracht. Juist het duister herinnert me eraan dat ik mezelf uit de afgrond heb weten te sleuren, en dat vervult me gewoon van trots, want het is gewoon weg niet iets dat je "even" doet. Klinkt misschien raar, maar ik heb ze ook liever in het zicht, waar ik ze kan zien aankomen, zodat ik me kan sterken mochten ze iets te dichtbij komen. Voor mij is dat een methode die werkt, en ik voel me er goed bij.
Ik ben sinds mijn echt zware depressie heel veel sterker geworden, ik trek me inmiddels niets meer aan van idealen. Ik ben wie ik ben, en als iemand dat niet aanstaat, pech. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik wilde dat ik er mooier uitzag, of me gewoon "normaal" voelde, maar wie heeft zulkde momenten nu niet? Soms duren die momenten iets langer, zijn de wolken iets donkerder, maar er is altijd een spoor van de lucht, en omdat ik weet dat ik me onder een volledig bewolkte hemel heb weggevochten vind ik de wolken niet zo erg.
Geen idee of dit allemaal een beetje logisch klinkt, maar zo voel ik het gewoon. ^_^ :knuffel:
Tsja, men houd nooit zo van veranderingen en als er dan al iets verandert neemt men het liefst iets vertrouwds mee. Beetje gek om te zeggen, maar een depressie kan verslavend werken. Zo zijn er mensen die hun hele leven depressief zijn en blijven, omdat het zo veilig voelt. Niet omdat ze het wilen dus, maar omdat ze vooral niet anders kennen dan depressief zijn, dan een ongelukkig leven hebben.
Dus ik vind het moedig dat je al zover bent gekomen. En ik snap heel goed dat je de donkere wolken bij je wilt houden. Ik vind het voor mezelf erg herkenbaar. Maar ik hoop dat je ooit nog eens zonder deze donkere wolken kunt (en daarmee hoop ik dat vor mijzelf ook...:D )
Met dat laatste kan ik het volledig eens zijn. Ik ken in mijn leven zware depressies ook maar al te goed.. :-\
Citaat van: Ciara op juli 09, 2009, 09:29:39 AM
Hey Roi,
Bedankt voor je woorden :)
Ik kan gelukkig van mezelf zeggen dat ik niet ongelukkig ben. Het zou beter kunnen, maar het kan ook zeer zekker slechter. Ik wil de duistere wolken eigenlijk helemaal niet achterlaten, want hoewel ze gevuld zijn met droefheid, zijn ze ook een bron van kracht. Juist het duister herinnert me eraan dat ik mezelf uit de afgrond heb weten te sleuren, en dat vervult me gewoon van trots, want het is gewoon weg niet iets dat je "even" doet. Klinkt misschien raar, maar ik heb ze ook liever in het zicht, waar ik ze kan zien aankomen, zodat ik me kan sterken mochten ze iets te dichtbij komen. Voor mij is dat een methode die werkt, en ik voel me er goed bij.
Ik ben sinds mijn echt zware depressie heel veel sterker geworden, ik trek me inmiddels niets meer aan van idealen. Ik ben wie ik ben, en als iemand dat niet aanstaat, pech. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik wilde dat ik er mooier uitzag, of me gewoon "normaal" voelde, maar wie heeft zulkde momenten nu niet? Soms duren die momenten iets langer, zijn de wolken iets donkerder, maar er is altijd een spoor van de lucht, en omdat ik weet dat ik me onder een volledig bewolkte hemel heb weggevochten vind ik de wolken niet zo erg.
Geen idee of dit allemaal een beetje logisch klinkt, maar zo voel ik het gewoon. ^_^ :knuffel:
Dat is mooi ik ben blij voor je, ik mijzelf ook van de afgrond weten te sleuren, alleen ik wordt zo moe dat niemand mij kan accepteren zoals ik ben, ik heb contstant nare mensen voor me die alles doen om mij klein te krijgen, en het zo ontzettend vermoeiend om iedere keer tegen dat soort mensen te vechten! :(
Misschien een idee om niet meer met die mensen om te gaan? Of zo min mogelijk. Misschien kun je ergens anders een positievere vriendengroep vinden. Mensen die wat meer openminded, meer zoals jij zijn. Ik kan moeilijk inschatten wat jouw afwijkingen van de norm zijn, maar er zijn altijd hobby's of andere gemeenschappelijke eigenschappen die zich in groepjes vormen. Misschien dat je zo'n groepje in je buurt kunt zoeken om je bij aan te sluiten. Zo kun je wellicht meer gelijkgestemde vrienden maken.
Of bemoei ik me er nu teveel mee? Tsja... ik probeer dat nu ook te doen. Vandaar dat ik het zeg. Dus meer gelijkgestemde enthousiaste vrienden te zoeken. Zodat ikzelf wat meer energie krijgen en me wat vrouwelijker/ beter over mezelf voel.
Nee je bemoeit je er niet teveel mee, fijn dat je me advies probeert te geven.
Wat het nou is is dat ik anders ben, ik ben zo een iemand die zichzelf probeert te zijn en niet bij een groepje gothics of kakkers gaat staan om vrienden te maken.
Ik had altijd gedacht dat als ik uit mijn pubertijd zou komen dat er niemand uit volwassene overwegingen zou zijn om me te kleineren, maar de waarheid is helaas het totaal tegenovergestelde.
Ik wou maar dat ik die openminded mensen kon vinden, ik heb gezocht naar verenigingen die met mijn hobby's overeenkomen maar die bestaan niet, ik heb op profielsites geprobeerd contact te maken met mensen, ik heb kortweg van alles en nog wat gedaan om zulke mensen te vinden.
En dit kakdorp is te klein en te individualistisch om mensen die met mij overeenkomen te vinden.
Als het kán moet je eigenlijk je gevóel volgen.
Maar als je dat niet kunt/wilt, kan je beter 'pas op de plaats' houden, tot je het wél weet.
(Geen ouwe schoenen weggooien, voor je nieuwe hebt, zeg maar) :wave:
Durf je nog wel open te zijn? Of scherm je je in het echte leven automatisch al af? Mensen vinden mij ook altijd raar. Daar ben ik trots op. Ik schaam me er ook niet echt voor (nou ja, soms wel). Dus ik ben er wel vrij open over. Dat maakt nog geen vrienden, maar wel mensen om af en toe gezellige dingen mee te doen zodat ik niet elke dag alleen thuis zit te wezen. Daarnaast heb ik daar dus ook die ene goede vriendin aan overgehouden en de twee met wie ik wel van alles kan delen.
ZOmaar een vraag hoor. Toch is denk ik bij een club gaan een goede manier om sociale contacten op te bouwen. En ik denk dat je aan vrienden geen te hoge verwachtingen moet stellen. Iemand met wie je alleen leuke dingen doet is ook een vriend. Je kan er alleen niet op rekenen als het echt misgaat. Dat is jammer, maar helaas. Ik eb dan gelukkig mijn ouders en mijn familie. Maar goed, voor de rest ben ik erachter dat er veel mensen weinig echt goede vrienden hebben. En daar kom je vaak pas achter als er iets ergs gebeurt. En van de mensen van wie je het niet verwacht, die blijken er dan ineens wel voor je te zijn.
Iets wat mij geholpen heeft is de spot als compliment opvatten. Zoals 'Jezus, wat zie jij er raar uit zeg' werd dan, 'Yes ik val op als anders'. Ik ben er trots op om anders te zijn, dus wat ik anders vind, vinden anderen raar.
Ik ben te dik, dus als een kind mij dik noemt, dan kan ik niets anders dan dat kind gelijk geven. Maar als volwassen er een opmerking over maken (vaak nare) dan zeg ik rustig, 'Ach, ik weet tenminste wat mijn probleem is. Jij?'. En dat dan heerlijk met zelfspot. Dan kan de ander er om lachen, maar no way dat die er antwoord op gaat geven, wat als ze hun probleem al weten, willen ze het niet delen. En als ze het niet weten, dan snappen ze helemaal niet waarom ze nou eigenlijk niet gelukkig zijn. Dus je confronteerd ze dan op een manier dat jij buiten schot blijft.
Maar ook, vervelende opmerking, ik probeer het naar mijn taal te vertalen en er een compliment van te maken (lukt niet altijd hoor). Dus dat raar anders en uniek betekent. Of wat doe je dom, betekent dan dat de ander ook niet weet wat ie anders moet zeggen en dus eigenlijk ook niet al te slim is. Etc. Nou ja, dan sta je toch een stuk simpeler in het leven. En dan kan ik ook vrienden worden met mensen met wie ik het niet altijd eens ben en die af en toe ook echt dingen doen die me kwetsen. Maar ik denk ook altijd maar, ik ben ook niet perfect. Dus zij ook niet. Ik probeer dan een reden te zoeken voor hun gedrag (als de vervelende opmerking onterecht is uiteraard). Dan kan ik het ze vergeven dat ze bot of vervelend zijn. En vaak heeft dat botte en vervelende gedrag van de ander ook echt met de ander te maken. Vaak beschuldigen mensen anderen van datgene waar ze bij zichzelf een hekel aan hebben.
Pinkeltje schreef: < Vaak beschuldigen mensen anderen van datgene waar ze bij zichzelf een hekel aan hebben. >
Dat is maar al te waar, ja !
Nou ja niemand durft nog opmerkingen tegen mij recht in het gezicht te maken, omdat ze weten dat ze van mij altijd een opmerking zo scherp als een mes kunnen terugverwachten.
Ik zit er eerder mee dat alles achter mijn rug omgaat, terwijl ik als een blinde mol daar zit het gewoon niet opmerk.
Liever blind dan gekwetst, zeg ik altijd maar. Waarom jezelf onnodig kwetsen door alles te weten. Ik ben allang blij dat ik geen gedachten kan lezen. Wat je dan allemaal te weten komt wat je echt niet weten wilt... Pfff...!
Goeie vraag en eigenlijk weet ik het preciese antwoord er niet op, mischien komt het omdat er teveel haat in mijn hart schuilt.
Nou ja je hebt gelijk ik kan het maar beter als een leermoment zien, en er voortaan mee opassen.
Weet je, ooit zei iemand in mijn groep over een ander dik meisje (gelijk aan mijn gewicht) hoe het toch kon dat dat meisje wel een vriendje had en zijzelf niet!
Nou toen op dat moment deed het me wel pijn, maar tegelijkertijd dacht ik... eeuhm, doordat jij dat soort oppervlakkige opmerkingen maakt en je jezelf beter vind dan een ander? Ik wist toen dat die opmerking tien keer zoveel over haarzelf zei dan over mij of dat andere wat dikkere meisje. Tsja... en zo is het eigenlijk met elke rotopmerking.
Maar ondanks dat ik dat wist, deed het me wel pijn dat er mensen zijn die het denken en die zich er niet voor schamen dat er zo uit te knallen. Ik was op dat moment liever even naar het toilet geweest. Dan had ik het niet hoeven horen, had ik er niet over na hoeven denken en was ik er ook niet boos om geweest dat er mensen zijn die zo kortzichtig kunnen zijn. Feit is dat die er wel zijn, maar ik heb geen zin daar energie in te steken als dat niet hoeft. Dus heb ik ervoor gekozen er zo min mogelijk naar te luisteren, omdat het inderdaad de boosheid in mijn hart en het wantrouwen in andere mensen vergroot. En daar heeft eigenlijk niemand wat aan, maar vooral ikzelf niet. Van al die boosheid zou ik alleen maar net zo erg worden als degene op wie ik boos ben!
Ik ben ook een tijdje depressief gweest en bleek achteraf een Borderline-stoornis te hebben. Mensen die dat van je weten gaan je meestal uit de weg, omdat als je daar niets aan doet je heel manipulerend en aandachtrovend kunt zijn. Het is een stoornis waar zelfs deskundigen het erg moeilijk mee hebben. Volgens mij wordt je pas echt a-seksueel als je een relatie hebt of hebt gehad met iemand die Borderline heeft. Borderliners staan onder meer bekend om hun seksuele uitspattingen en het geen aandacht en liefde genoeg krijgen.
Maar in mijn geval zou ik er niet aan moeten denken om constant iemand om me heen te hebben hangen die aan me plukt of friemelt. Het klopt overigens wel van de anti-depressiva dan gaat je seks-leven echt even op slot. Maar na een tijdje gaat dat ook weer over. Maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt. Mij lukte het na een tijdje wel om weer seks met mezelf te hebben.
Groetjes
kiki
Ik ben ook depressief geweest, en had toen ook veel minder zin in seks. Daarnaast vind ik dat ik veel kenmerken heb (gehad) van Borderline. Ik wil vaak aandacht. Is het niet met wat ik zeg (bijv op forum), is het wel met mijn uiterlijk. Daarnaast het automutileren (allang niet meer gedaan, wel pasgeleden nog enorme behoefte aan gehad, omdat ik mezelf wilde straffen). Zwart wit denken. Veel vriendjes gehad hebben en daar dan ook (snel) seks mee. Verlatingsangst en ook beetje bindingsangst. Haat-liefde verhoudingen hebben (met ouders/vriendin en vriend).
Maar mijn psych vond na een paar sessie's (dus niet eens een test) dat ik geen borderline had.
Ik kan nog steeds niet echt enorm opgewonden zijn. Maar het is iets beter. En Ienepien zei dat ik het gewoon moest laten merken. ;D
Iedereen heeft borderline kenmerken. Borderline is (heel kort door de bocht) zwart-wit denken, waar anderen vaak in een grijs gebied zitten. Dus ik wel WEL aandacht en wel NU. of ik wil GEEN aandacht, dus oprotten. En daartussen is niet veel, zeg maar. Maar wat ik al zeg, heel kort door de bocht gezegd dus. Daarnaast wordt je zo dus een kei in manipuleren om zo datgene te krijgen wat je hebben wilt. Maar iedereen is wel eens onredelijk, denkt wel eens zwart-wit, wil de ander manipuleren. Dus tsja, wanneer gaat dat over in borderline? Misschien heb je het, misschien niet. Feit blijft dat als je er last van hebt, je er toch iets mee moet doen. En als je er geen last van hebt, dan niet.
Trouwens, ik denk dat mensen veels te makkelijk labelen en zich ernaar gedragen. Borderline? Dan ben ik weg? Rijk? Wil je mijn vriend worden? Terwijl die rijke persoon wel eens vreselijk arrogant kan zijn en degene met borderline wel eens een superlief persoon kan zijn met een ietwat vreemd gedrag. Maar goed, daar kun je mee leren omgaan, met iemand die gewoon arrogant is, is dat een stuk moeilijker.
Je hebt gelijk dat iedereen wel trekjes heeft van borderline. Maar niet iedereen heeft ook de behoefte om zichzelf pijn te doen/te straffen. Oke sommige borderliners hebben dat niet, maar ik vind het toch wel een belangrijk kenmerk van borderline.
Ik ben er ergens van overtuigd dat ik iets heb. Dit klinkt mss heel arrogant. Maar ik ken mezelf natuurlijk het beste. En ik ben al jaren zo anders dan andere meiden van mijn leeftijd.
Maar goed, een psych kan dat uitwijzen. Nou moet ik daar toch heen, want ik heb schijnbaar een heel verkeerd beeld van mezelf en relaties (seks).
Goed zo, Brum. :klap:
Maar wie heeft je daarheen verwezen? Hoe kwam dat zo?
Wat was de aanleiding? En wanneer moet je? :-\
Heel veel mensen hebben soms de behoefte zichzelf pijn te doen. Weet je hoeveel mensen zichzelf tegenwerken in hun doelen? Op relatiegebied, op andere gebieden... mensen die hun korstjes loskrabben en zo grotere littekens krijgen etc. Maar ook hier is het bij de meeste mensen een grijs gebied, waar het bij borderline wel of niet doen is. Dus pijn doen dan zie je het ook direct. Waar anderen het op een wat stiekemere manier doen. Dus wat ik zeg, kortsjes loskrabben, jeukjes te lang wegkrabben waardoor een schaafwond ontstaat, jezelf met een liniaal of pen slaan etc. Dat valt uiteindelijk allemaal niet zo op, maar ik denk dat je nog verbaasd bent hoeveel mensen dat doen.
In het kader van de admins maken het forum schoon: dit topic is tot hier opgeschoond.
Ik kwam op Youtube een filmpje tegen waarin depressie als oorzaak wordt genoemd. Veel mensen met een depressie gebruiken daarvoor medicijnen en één van de grootste bijwerkingen is géén zin in seks.
Alleen wordt dat blijkbaar niet altijd vermeld wegens bepaalde redenen. De reden wordt benoemd in de uitleg door de deskundige Bram Bakker. Een psycholoog. Géén zin in seks is aan de orde rond 08:00.
https://www.youtube.com/watch?v=0ERZxnuYbBw (https://www.youtube.com/watch?v=0ERZxnuYbBw)
Depressie en medicijnen is overigens als reden al in dit topic aan de orde geweest.
(Hoi Mannetje, lang niet gezien :wave: )
On Topic:
Ja maar... ja maar... geen zin in seks is niet hetzelfde als aseksualiteit. Ik heb (soms) wel zin in seks, maar niet met een ander.
Ik wou hiermee alleen maar zeggen dat antidepressiva de oorzaak kunnen zijn van 'geen zin in seks', maar niet dus zondermeer van 'aseksualiteit'.
Dat was wat ik ook wilde zeggen. Maar ik kan me wel voorstellen dat iemand zich 'aseksueel' gaat voelen als er lang geen libido is.
Depressie is overigens op zich vaak al libidoverlagend. Misschien is dat eerder in dit topic al gezegd, maar ik heb dat niet doorgespit. ;)
Ik sluit me geheel bij Edewecht en bij Koffie aan.
Ja, daar hebben jullie wel gelijk in.
En inderdaad, ik kom zomaar weer eens langs waaien :D
Ik reageer op het eerste bericht, de rest nog niet gelezen ;)
Zelf heb ik een korte depressie gehad, jaar of 3 terug toen ik net me baan verloor door omstandigheden.
De depressie bleef aanhouden omdat ik ook al jaren geen vrienden heb of iemand om wat mee te delen (Relatie).
Je word dan lusteloos en weet niet vaak wat je moet doen, heb dit probleem nog steeds vaak omdat ik nog steeds niet echt vrienden of iets anders heb mogen vinden. (Ben al jaren bezig of nou ja in actie :P).
Heb zelf geen medicijnen of zo gebruikt, ben er zelf uitgekomen. Want ik pak niet echt snel hulp aan.
Ik had vroeger best veel interesse in contact (seksueel) maar kwam er nooit van in me tiener jaren dus dit is weg. Ben nu 22 en volwassen en nog nooit iets mee gemaakt op relatie vlak. Op Vriendschap vlak was het goed voor 2009 daarna niet meer.
Elke vrouw die ik zag zitten zagen mij niet staan (Is nog steeds zo op het heden), want je weet hoe dat gaat je word uitgescholden, of je bent weer dat of je bent weer dat. Natuurlijk trok ik me er niets van aan dacht altijd van Je weet niet wat je mist meid.
Toen was ik natuurlijk 7 jaar jonger. Nu ben je 7 jaar ouder en dan denk je van... Hmm. Nog steeds alleen buiten familie om, je droomt er vaak van om eindelijk eens die gene te ontmoeten of om een prachtige vriendschap te sluiten maar die komt niet.
Heb me zelf nu Type C verklaard, maar misschien verandert dat nog wel als ik de goede persoon vind want ik heb gewoon romantische etc gevoelens, kan uren naar een voruw kijken als ze dat niet in de gaten hebben dus volledig aseksueel kan ik dan niet wezen toch?
Soms ben ik bang dat de depressie weer terug keert, want zie jij dat maar uit je hoofd te krijgen "Geen vrienden, altijd alleen.. LOSER!"
Voel me zelf ook nog steeds schuldig over bepaalde dingen dat ik nu ook bijvoorbeeld geen baan kan vinden. Me ouders nemen me dit gelukkig niet kwalijk maar zelf.. denk ik wel eens wou dat alles anders was gelopen.
Maar ja, Leven is hard, maar soms is het Legendarische mode dat je vaak niet kunt winnen.
We zien wel waar het leven zich toe brengt. Fijn dat ik het korte verhaalt kon vertellen. Daarom vind ik dit forum fijn.
Citaat van: Atari op april 23, 2016, 12:13:38 AM
Maar als je zo iets probeert uit te leggen lachen ze je uit, of ze zeggen ga naar een dokter, maar daar krijg je dan weer medicijnen van waar je niks aan hebt. Want dat helpt mij niet aan vrienden/ relatie te komen.
Maar als je depressief bent zal het hebben van vrienden en een relatie je niet op magische wijze laten genezen van die depressie. Ik denk dat je toch beter naar een psycholoog kunt gaan en aan jezelf kunt werken - hoeft niet per se met medicijnen, je hebt ook bijv. cognitieve gedragstherapie. Op het moment dat je jezelf kan accepteren zoals je bent, kun je waarschijnlijk ook makkelijker nieuwe mensen leren kennen die jouw leuke kanten zien en wel vrienden met je willen worden.
Atari, laat je eens testen op Autisme, of lees er eens een boek over.
Waarschijnlijk kun je dan veel 'kwartjes horen vallen' wat op jou van toepassing is, waar je jezelf in herkent.