Liefde werkt niet meer..

[Intotheworld]

Als ik na zit te denken over liefde gaan er zoveel dingen door m'n hoofd dat het me handig leek om het op te schrijven. En als ik het toch ga opschrijven, kan ik het net zo goed op dit forum zetten zodat ik jullie mening hierover ook kan horen.

Voor degene die mij niet kennen; ik ben 32 jaar, en heb in mijn leven één lange relatie gehad van ongeveer 10 jaar. We zijn voornamelijk uit elkaar gegroeid omdat ik bijna nooit behoefde had aan seks, althans, niet aan geslachtsgemeenschap (wat we dus in die 10 jaar ook niet hebben gehad). Daarnaast heb ik een heel laag zelfbeeld en ben ik slecht in sociaal contact met vrouwen. Als er met mij geflirt wordt heb ik dat niet door, en zelf heb ik geen idee hoe ik met iemand moet flirten. Ik haat het om over mezelf te praten, of mezelf te laten zien waardoor ik niks op social media plaats en weinig over mezelf vertel als ik nieuwe mensen leer kennen. Veel mensen kennen mij qua gezicht vanwege het werk wat ik doe, maar vrijwel niemand weet hoe ik ben omdat ik vaak ook niet mezelf kan zijn rondom nieuwe mensen. En doordat ik niemand vertel over mijn lage libido/aseksualiteit/whatever heb ik het gevoel dat niemand mij kent zoals ik ben.

Sinds ik en mijn ex uit elkaar zijn gegaan (ongeveer 2/3 jaar geleden), weet ik gewoon echt niet meer hoe ik met vrouwen om moet gaan. Als ik nieuwe mensen leer kennen kan ik altijd prima praten met mannen, maar zodra er een leuke vrouw bij staat van ongeveer mijn leeftijd klap ik helemaal dicht. Ik heb vaak gehad dat ik die persoon graag beter wil leren kennen, of dat nou is als vriendschap of mogelijk voor liefde maakt me dan niet eens uit, maar ik krijg op zo'n moment geen zinnig woord meer uit m'n strot. En het is niet eens dat ik bang ben om afgewezen te worden, maar dat ik bang ben dat ik op een andere manier meer had kunnen bereiken.
En stel dat! Stel dat ik met een leuke meid kan praten en mezelf kan blijven (wat ik eigenlijk al niet kan geloven), dan komt dus die hele #$%& dat ik moet gaan vertellen dat ik nog maagd ben en nog niet weet of ik aseksueel ben of dat het onzekerheid is.



Dit gaat gewoon nooit lukken! En ik word er helemaal gek van elke keer dat ik er over na denk. Elke keer als ik weer interesse in iemand begin te krijgen moet ik het weer negeren in de hoop dat die interesse weer snel verdwijnt.


In principe heb ik me er al bij neergelegd dat de meeste liefde die ik nog kan verwachten in het leven van mijn hond zal komen, en dat ik er in mijn eentje het beste van moet gaan maken. Maar aan de andere kant voel ik me zo fucking eenzaam als ik iedereen om mij heen vrolijk met elkaar zie en ik altijd maar alles alleen moet uitzoeken, alleen op vakantie, alleen mijn problemen op moet lossen en aan niemand kan vertellen hoe mijn dag was, niemand even een knuffel kan geven als ik ergens mee zit en niemand die snachts even lekker tegen me aan komt liggen! Ik ben super druk in het leven met dingen ondernemen, werk en leuke dingen doen met vrienden. Niet omdat ik zo'n ondernemend persoon ben, maar omdat ik constant afleiding zoek van deze gedachtes.

Soms weet ik gewoon echt niet meer wat ik met mezelf aan moet..

[AceVentura]

Wat goed dat je je gedachten opschrijft, dat helpt vaak om ze wat overzichtelijker te maken. Hier delen is uiteraard helemaal goed, fijn dat je dat doet . Hoe lastig je problemen soms ook lijken, er is altijd wel iemand die ze herkent en je kan steunen.
Wat je omschrijft herken ik uit de periode dat ik nog niet geheel uit de kast was. Op sommige plekken kon ik wél alles vertellen, en op sommige plekken niet. Ik heb dat wel eens als een soort dubbelleven omschreven, dat klinkt misschien zwaarder dan het was, maar een beter woord heb ik er ook niet voor.

Een veel gehoorde wijsheid is dat je van jezelf moet houden voordat je van een ander kan houden. Harrie Jekkers heeft daar een mooi liedje met de titel "Ik hou van mij" over gemaakt, zoek die maar eens op. Als je van jezelf houd maakt het je minder uit wat een ander van je vindt, jij bent jij met jouw maagdelijkheid en mogelijke aseksualiteit, en als de ander daar slecht op reageert zijn jullie blijkbaar niet voor elkaar gemaakt. Ik schrijf het nu natuurlijk wat simpel en zwart-wit en in het echte leven is dat natuurlijk nooit helemaal waar, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel.

Je weet al goed te omschrijven hoe de situatie nu voor jou is en dat is al heel waardevol. Kijk eens of je nu het (gedachte)sprongetje kan maken naar hoe je zou willen dat het is. Hoe is het dan anders? Wat is er dan wat het voor jou beter maakt? Hoe kom je daar? En wie of wat kan jou (als je dat wil uiteraard) helpen om daar te komen?