voor ons helaas te laat

[dikkidik]

hallo lieve mensen..
Heb net het berichtje van girly gelezen van mei, en wat een overeenkomsten..Jammer genoeg dat ik deze site nu pas heb ontdekt, mischien had het wel gescheelt als ik had geweten dat ik hier niet alleen mee had hoeven te kampen en er met "lotgenoten" over had kunnen praten. Ik heb vorig jaar tegen mijn man verteld dat ik zo niet verder kon en sinds een paar maanden zijn we nu gescheiden. We zijn 7 jaar bij elkaar geweest. In het begin was zijn excuus dat ik de eerste voor hem was (hij was 36 toen we elkaar leerden kennen en had nog nooit een relatie gehad) en kon me dan ook wel goed voorstellen dat hij over een bepaalde schaamte of iets heen moest zetten. En omdat ik zeker wist dat het allemaal wel goed zou komen en ik ook zo zeker was dat ik met hem oud wilde worden hebben we na 5 maanden samen een huis gekocht. Zo zeker was ik van alles! Maar toen er na een jaar nog steeds niks was gebeurt heb ik hem gevraagt of hij eens bij de dokter langs wilde gaan. Maar ook praten over dit onderwerp was voor hem geen optie. Ik mocht hem niet gaan lopen pushen. En dat deed ik dan ook niet, gaf hem alle tijd maar de weken en maanden verstreken en nog niks. Na nog een jaar van frustratie ging hij dan uiteindelijk wel naar de dokter en kreeg een verwijzing naar sexuoloog. En net als bij girly werd daar ook viagra!!! voor geschreven. Ik wist zelf niks te vinden over a sexualiteit bij mannen dus toen dat daar door mij aangekaart werd, werd dat ook meteen weer verworpen, neej, probeer eerst maar die viagra, want het zijn gewoon spanningen die hem remde. De viagra hielp dus niet maar het ging wel iets beter door oefeningen om elkaars lichaam te leren ontdekken. Alles was tenslotte nog nieuw voor hem. Maar ook dat raakte weer in de slop na een poosje. En om niet te willen over komen als een pusher, gingen er telkens ook weer tijden overheen voordat ik dan maar weer degene moest zijn die er toch weer over wilde praten.  Maar telkens klapte hij weer dicht en gaf hij mij het gevoel dat hij dus geen rekening wilde houden met mijn gevoelens. Nu snap ik best dat het moeilijk zal zijn om de frustratie van je partner te snappen als je zelf niet die sexuele gevoelens hebt, maar PRAAT er dan in elk geval met elkaar over.De gesprekken werden telkens weer afgekapt of gingen meteen over een ander onderwerp. Ik heb geprobeert om me er dan maar overheen te zetten want we waren zo goed samen, voor de rest was alles leuk en het enigste waar we ( eigenlijk was ik degene die begon) ruzie over hadden was over dit onderwerp. Want het enigste wat ik van hem wilde was dat hij er zelf ook energie in stak om achter het probleem te komen.  Want volgens hem zelf was het niet zoiets als a sexaliteit maar een ander probleem. Dat hij aan mij wilde/ kon laten zien dat hij het ook anders voor ons had gewild en er een eventuele oplossing zou zijn, een verklaring of wat dan ook. En ook al zou daar dan niks uit rollen dan kon ik het tenminste afsluiten en me er mischien bij neerleggen. Toen er een grote verbouwing aan zat te komen heb ik het hem nog een keer gevraagt om er iets aan te doen, in die zin dan om er met iemand over te praten, wist ook wel dat er niks concreets aan dit probleem te doen is ( sorry als ik het telkens maar een probleem noem, ik weet dat je er zelf niks aan kan doen als je deze sexuele gevoelens niet hebt maar weet niet hoe ik het anders moet noemen.... ) want ik wist nietzeker of ik zo wel verder wilde, en had geen zin me in een verbouwing te storten als we het toch samen niet zouden redden. Het heel zoveel van mijn energie gekost om er mee te moeten leven. Hij beloofde me naar een psygoloog te gaan en dit heeft hij ook wel gedaan, maar telkens weer onder druk van mij. Als ik hem vroeg hoe het was gegaan, dan was de psygoloog niet goed genoeg want hij stelde verkeerde vragen, of het kwamm weer door zijn werk, de verbouwing, elke keer weer een andere smoes en moest hem elke keer weer bijna dwingen voor een afspraak te maken. Het ging wel beter na een half jaar maar daarna ging het weer in de slop. Totdat hij op een keer zich weer van me afkeerde toen ik een voorzichtige toespeling maakte en toen was het alsof er een knop bij me omging. Dit zou nooit veranderen. Heb op dat moment de zeer moeilijke keuze gemaakt om uit elkaar te gaan...Ik kon niet verder in deze relatie, leven als broer en zus of een heel goede vriendschappelijke relatie binnen een huwelijk..
We zijn echt als vrienden uit elkaar gegaan, we zien elkaar nu nog regelmatig en doen nog veel leuke dingen samen die je als vrienden zou doen maar weet niet wat de toekomst zal brengen. Het doet me nog steeds zeer omdat ik zelf het gevoel heb dat ik het niet waard was om voor te vechten, dat hij datgene wat nog tussen ons stond belangrijker vond om niet over na te denken of praten met mij dan ons huwelijk en leven samen.
nou, dit was een heel verhaal en natuurlijk toch maar een ingekorte versie van wat er in die 7 jaar heeft voorgedaan maar ik heb nu eindelijk mijn hart eens kunnen luchten. Er zijn wel mensen die er vanaf weten, maar ik kan het toch niet goed uitleggen omdat de meeste het ook niet kunnen begrijpen. Ik wil wel graag verder met mijn leven maar moet er niet aan denken om weer helemaal op nieuw te moeten beginnen, ik dacht de ideale man voor mij te hebben gevonden maar ik mis alleen dat ene. Iets meer als een aai over mijn rug of een klein kusje, maar het meeste mis ik nog het begrip van zijn kant voor mijn situatie. Ik begrijp mezelf ook niet helemaal, waarom kon ik me er gewoon niet overheen zetten, ik hou toch van hem? Zolang ik hier allemaal nog niet uit ben kan ik ook niet verder..
groetjes van een verward persoontje..

[petra1963]

Hoi Dikkidik,
Welkom ! En  ?

Je verhaal is een verdrietig verhaal, heel verdrietig.. Maar wel herkenbaar.. Meer mensen hier op dit forum die zelf sexueel zijn, lopen daar tegenaan en hebben er over geschreven..

Of je relatie het gehouden zou hebben, weet ik niet. ( Dat weet je als buitenstaander natuurlijk nooit). Maar inderdaad, wat we hier aangeven is dat als een van de partners asexueel is, dat het dan ook een probleem van de asexuele partner is. En dat die het niet van zich af kan schuiven met dat het niet zijn/ haar probleem is. En asexualiteit heb je in gradaties... dat verschilt per persoon. En dat je er inderdaad samen over moet praten, en blijven praten. Wanneer een van de partners dat niet wil, of niet kan, dan heb je echt een serieus probleem, wat blijkt uit jouw verhaal. En dan is het zo verdrietig als het zo eindigt..

Ik ben zelf asexueel, maar heb in het verleden wel relaties, ook langdurige, gehad. En ik merkte hoe moeilijk dat bij tijden combineerbaar is, hoewel ik de ander wel een plezier wilde of kon doen door sex te hebben. Maar ik voelde steeds innerlijk: is dit het nu ? wat is hier nu leuk aan ? Tja...

En hoe je nu verder moet, is een goede vraag.. maar heel moedig dat je hier je verhaal met ons hebt willen delen..Hopelijk helpt dit forum ook om er zelf verder mee te komen. Heb je het deel 'van-de-andere-kant' al gezien ?

Sterkte, Peter   

[Ienepien]

Hai, dikkiedik. Heb je zin in welkomst- ?
Het is calorieloos, dus je wordt er niet dik van.

Ik kreeg ook bijna tranen in m'n ogen. Dat een man zo hardvochtig kan zijn, dat hij het niet als een probleem ziet. En er niet over kon praten. Ik denk, dat het eigenlijke probleem was, dat hij dacht, dat hij de enige op de wereld was. Nou mooi niet! En dat di stomme hulpverleners met viagra aankomen, dat is helemaal 
Jammer dat het zo moest lopen. Maar neem de tijd om hier wat rond te lezen, en misschien krijg je hem nog eens zover, dat hij hier ook wil kijken. En als je écht van hem houdt, is er dan misschien nog wel iets te redden.
Veel  van mij.

[Ere]

Dag Dikkidik


Jou verhaal is altijd EEN van mijn grootste schrikbeelden voor de toekomst geweest als asexuele man zijnde.(ik ben 37 jaar, en heb ook nooit een relatie gehad).


Dat iemand asexueel is (om wat voor reden dan ook) en toch het liefst samen met iemand z`n/haar leven deelt,begrijp ik wel, maar om dan maar meteen na en relatie van 5 maanden samen een huis te kopen met de belofte `dat het allemaal wel goed zou komen`???
Nee ,dat gaat er bij mij niet in;
Wat is er als asexueel zijnde mis met een living-apart relatie,....mischien wel DE ( tijdelijke?) oplossing.
Tenslotte wordt zijn probleem met samenleven ook automatisch jou probleem.(ongevraagd)

Maar deze opmerking is voor jou natuurlijk mosterd na de maaltijd; ik bekijk het ook vanuit jou man`s oogpunt en niet vanuit die van jou.

In jou geval lijkt me 7 jaar geduld opbrengen voor (uiteindelijk zijn probleem) een behoorlijke zit.
En als de `knop` omgaat is dat dan niet het bewijs dat het `mooi is geweest`met het geduld,en dat je jezelf niets hoeft te verwijten ?
Maar dat weet jij zelf het beste natuurlijk.

Sterkte ermee.

[dikkidik]

dag lieve mensen
Ondertussen heb ik hier en daar al wat meer verhalen op deze site gelezen en word er jammer genoeg niet vrolijk van. Vooral over mezelf niet want het lijkt wel alsof ik de enige ben die de moed echt heeft opgegeven   Jullie houden vol ondanks alle moeilijkheden en frustraties en ik krijg een beetje het gevoel dat ik me er maar makkelijk mee heb afgemaakt.. Hoewel ik natuurlijk ook goed besef dat elke situatie anders is. En het is zeker geen overnight beslissing geweest. Ik geloof ook dat erover praten met elkaar al een heleboel scheelt en dit was in ons geval gewoonweg uit den boze ( van zijn kant ). Jaren geleden ben ik erover gaan zoeken maar kon toen niks vinden over dit onderwerp zeker niet wat mannen betrof.. En het woord a- sexueel werd door zowel huisarts, sexuoloog en psygoloog meteen verworpen. Is dit dan zo'n onbekend probleem bij doktoren? Ik ben blij nu eindelijk te weten dat mijn man hier niet de enige mee is, waarschijnlijk heeft hij dat ook heel lang gedacht. Maar ook nu blijkt wel weer dat hij er niks van wil weten. Terwijl ik via hem op deze site terecht ben gekomen. Een tijdje terug heeft hij nl een programma op tv gezien waardoor bij hem eindelijk het kwartje viel, er was een man aan het woord waar hij zichzelf in terug zag. En er dus een woord aan kon koppelen: a-sexueel. Hij had ook naam van deze site onthouden en die heeft hij aan mij verteld. Zelf haalt ie weer alle smoezen uit de kast om nog niet op deze site te hebben gekeken, er is een naam voor en daar lijkt de kous dan mee af. Terwijl ik nog steeds met vele vragen blijf zitten, ook na de scheiding. Hierdoor is er bij mij het idee dat ik de juiste keuze heb gemaakt, en dat we hele (hele hele hele) goede vrienden zullen blijven, maar het valt me erg zwaar. Ik moet voor mijn gevoel liegen over de reden waarom we uit elkaar zijn, terwijl niemand die redenen snapt want we waren zo leuk samen. Maar wil de echte reden niet vertellen omdat hij zich er enorm voor schaamt en ik hem niet wil kwetsen. Ik wil hem niet kwijt uit mijn  leven, daarvoor is het een veel te grote lieverd, maar ik moet er gewoon wel over kunnen praten.. Het doet me vreselijk pijn dat hij met zo'n dilemma door het leven moet alleen maar omdat hij er niet over kan praten..zelfs niet met mij..

thanx voor de jummie  -je

[petra1963]

Je bent heel loyaal, dikkidik, en dat is enorm te prijzen..
Tegelijk: het is zijn dilemma nu. Dat klinkt cru, dat klinkt hard, en emotioneel voelt het misschien voor jou (nog) anders. Maar het is wel zijn dilemma. En daar kun jij of iemand op de site niets aan veranderen.
Als hij jou wel de naam van deze site heeft gegeven... wat voor excuus heeft iemand dan om daar zelf niet op te willen kijken en zich te confronteren met de werkelijkheid waar hij in leeft ? En als buitenstaander is mijn  gevoel: het is nu zijn dilemma. Wellicht een vreselijk eenzaam geheim, en een vreselijk dilemma. Maar uiteindelijk moet hij dat oplossen.
Jij hebt zeven jaar van alles geprobeerd, en uiteindelijk ben je nu van hem gescheiden. Dat is een heftige beslissing met veel consequenties. En natuurlijk ben je dan nog niet emotioneel van iemand los, zeker als je nog van die persoon houdt..Maar dan nog: de enige die iets aan zijn situatie kan doen, is hijzelf..

Sterkte...

[Sismo]

Helemaal met Peter eens, je hoeft jezelf niets te verwijten! Als ik je verhaal lees, ben jij degene die enorm veel moeite heeft gedaan om te achterhalen wat er loos was. Ik kan hem ook niet zo goed begrijpen, waarom sluit hij zich zo af van zijn probleem, zelfs nu hij weet dat er meer mensen met hetzelfde kampen? Vanuit mezelf gesproken, ik vond het enorm fijn om "lotgenoten" hier te treffen, voelde me daarom minder alleen, minder vreemd.
Veel sterkte! 

[petra1963]

Ja Sismo, dat vroeg ik mij innerlijk ook al af.. Waarom sluit hij zich zo af, terwijl hij weet wat er met hem aan de hand is en dat hij ook niet de enige is ?

[dikkidik]

en ook een van mijn grootste vragen helaas...zal altijd wel een mysterie blijven ben ik bang..

[petra1963]

Misschien is het voor hem ook een mysterie.. sommige mensen hebben heel weinig toegang tot zichzelf..

[Ereinion]

Welkom Dikkidik.

Nog een stukje  !

dag lieve mensen
Ondertussen heb ik hier en daar al wat meer verhalen op deze site gelezen en word er jammer genoeg niet vrolijk van. Vooral over mezelf niet want het lijkt wel alsof ik de enige ben die de moed echt heeft opgegeven   Jullie houden vol ondanks alle moeilijkheden en frustraties en ik krijg een beetje het gevoel dat ik me er maar makkelijk mee heb afgemaakt..

Natuurlijk heb je dat niet. De aseksuelen die hier op het forum zitten zijn inmiddels wel gewend er over te praten en doen dat in een relatie meestal ook. En dat is, zoals jij ook aangeeft, heel belangrijk. Jouw ex kon en wilde er niet over praten en daardoor ging het fout. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou genoeg was geweest. Jij probeerde van alles, maar kreeg niets terug. En ook al lukt het niet, het is als aseksueel zijnde wel belangrijk om te laten merken dat je er samen voor wilt vechten. Gebeurd dat niet...

Toch moet dit vreselijk voor je zijn en ik leef intens met je mee. 

[Stev]

Hoi Dikkidik, 

Bedankt voor je verhaal, ik ben daardoor weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt in die zin dat ik er voor moet waken dat ik vaker mijn partner mag laten merken hoe zeer ik om hem geef (gelukkig gaat het op dit moment best goed bij ons...)

Verder ben ik het eens met de vorige sprekers! 

[pinky]

Tsja, dat krijg je als je het verhaal van één kant hoort.

@ Dikkie Dik, ik denk dat je man er gewoon zelf heel veel moeite mee heeft. Moet je nagaan. In deze tijd wordt gewoon verwacht van elke man dat hij een sexmachine is en minstens elke dag een paar keer aan sex denkt en het het liefste ook elke dag doet. Je zou voor de grap eens een gesprek tussen een paar mannen moeten beluisteren. Dat gaat of over vrouwen/ sex of over voetbal. Dat is natuurlijk erg generaliseren wat ik nu doe, want niet alle mannen zijn zo, maar toch. Ik denk dat jouw man zich erg schaamt voor zijn eigen gevoelens. OF eigenlijk, voor de gevoelens die hij denkt te moeten hebben. En ik denk dan ook dat hij zelf compleet in de ontkenning is. Misschien (maar dat moet je lef voor hebben en aan toe zijn) is het complete contact verbreken totdat hij erover wilt praten de oplsossing. Voor hem werkt de situatie nu waarschijnlijk heel goed. Hij heeft jou nog steeds, maar hij heeft niet meer de druk om sexueel te presteren. Dus eigenlijk ideaal voor hem. Ik weet niet of dit zo is, maar als ik me in hem probeer te verplaatsen, ik zou denk ik vreselijk opgelucht zijn. Klinkt heel lullig. Pas als hij zich realiseert dat ie je echt helemaal kwijt is, dan gaat hij misschien wat aan het probleem doen. Omdat ie je dus niet kwijt wil. En behalve goed voor jou, is dit ook heel goed voor hemzelf. Dan onkent hij het probleem niet meer en weet hij dat er werkelijk iets aan de hand is en dat hij zijn asexualiteit moet leren accepteren. Nogmaals, ook ik weet niet of dit de oplossing is en de situatie. Als dat wel zo is dan nog is deze 'oplossing' erg moeilijk uit te voeren.
Hoe dan ook, ik wens je heel veel sterkte en ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen door bij hem weg te gaan...

[Ienepien]

Ik denk niet aan "ziek" maar aan acceptatie. Het bekennen dát het zo is. Maar dan moet je wel weten wát het is, dat je zo anders bent.
Maar als je niet "durft" te zoeken naar informatie, of vragen te stellen op een forum, mnaar een hulpverlener te gaan, dan vind ik dat toch echt struisvogelpolitiek. Gewoon je kop in het zand steken, er niet over praten, dan ís het er misschien niet meer, of dan wordt het niet meer als een probleem gezien. Als je een "probleem" hebt, moet je erover praten, en als je niet praat, is er dus geen "probleem". In die trant. Volkomen verkeerde gedachten, dus. Maar hoe turn je zo iemand om?

Dikkidik, ik zou het inderdaad een moeilijk probleem vinden, om nu nog steeds als héle, héle goeie vrienden om te gaan, en dan toch aan je familie en vrienden moeten uitleggen, waarom jullie dan tóch gescheiden zijn. Een heel moeilijk probleem.
Je krijgt van mij een 

[Ereinion]

Ik heb de discussie die Willem opende afgesplitst en verplaatst naar frustraties over aseksualiteit. Het heet nu 'Wie is er nou normaal?'

Hier graag verder reacties plaatsen op Dikkidiks verhaal.