Levensdoel

[sutoroberi_sheku]

Lijkt net of de humanistische kijk graag emotioneel dode volwassenen ziet.
het enige "symptoom' van onvolwassenheid waar ik een hekel aan heb, en die mensen echt zouden moeten achterlaten in hun jeugd is jaloezie.

[petra1963]

Ik snap 'em niet.  Haha.

Ik denk dat er stond: humanistisch geestelijk weRker.. 

[Rhapsody]

De leer van de school voor Praktische Filosofie is niet officieel Humanistisch, maar je kan het wel zien als Humanistisch. Het is ook een school die lesgeeft in oosterse en westerse wijsheid, ze willen die wijsheid in praktijk brengen. Het is een levensbeschouwing. Niemand zegt dat het een officiële waarheid is en dat je onvolwassen bent als je eens verdrietig bent. Het is hun mening dat het emotioneel onvolwassen is, maar het is geen universele waarheid. Ik plaats het bericht, om een punt aan te snijden. Ik vind het namelijk erg interessant.

Er zijn wel veel mensen die er wel waarde aan hechten om zo in het leven te staan zoals de school voor Praktische Filosofie dat beschrijft, hetzelfde geldt voor het Humanisme. Een oordeel hebben is makkelijk, als je je niet voor kan stellen dat iemand zo door het leven kan gaan. Maar theorie heeft pas nut als je het ook in praktijk brengt. Ik heb deze site niet nodig gehad om volgens hun leer in het leven te staan. Dat heb ik zelf ondervonden. En ik kan met geen pen beschrijven, hoe fijn het is dat ik niet meer jaloers ben, maar trots ben op de prestaties van een klasgenoot als ze een hoger cijfer heeft gehaald als ik. Hetzelfde geldt voor boosheid, frustratie en ja, ook voor verdriet. Het geeft mij enorm veel rust, en door wat afstand te kunnen nemen van mijn gevoelens leer ik mezelf ook beter kennen.

Om te zeggen dat zo iemand die deze leer nastreeft een dood emotioneel volwassene is vind ik toch best een harde, misschien wel kwetsende, opmerking. Ik zou zeggen, ik heb me juist nog nooit zo emotioneel gevoeld in mijn hele leven.

[petra1963]

Rhapsody schreef: < En ik kan met geen pen beschrijven, hoe fijn het is dat ik niet meer jaloers ben, maar trots ben op de prestaties van een klasgenoot als ze een hoger cijfer heeft gehaald als ik. Hetzelfde geldt voor boosheid, frustratie en ja, ook voor verdriet. Het geeft mij enorm veel rust, en door wat afstand te kunnen nemen van mijn gevoelens leer ik mezelf ook beter kennen. >

Dat is zeker heel positief, Rhapsody ! En dat is zeker waar, door meer afstand te nemen vamn je gevoelens, door ze meer waar te nemen in plaats van er in op  te gaan, kun je de werking van je eigen geest beter waarnemen. En jezelf zo beter leren kennen. Het klinkt bijna als goed boeddhistisch, wat je hier neerschreef. En het heeft misschien ook te maken met een proces van spirituele groei. Dat bedoel ik niet aanmatigend of negatief. Maar veel spirituele groei heeft inderdaad met dit soort processen te maken..

[pinky]

Klinkt goed, als je dat kan. Ik ben nog steeds wel eens jaloers. Ik wil beter zijn, perfect. En dat kan niet, dus die jalozie is eigenlijk boosheid op mezelf dat ik het niet beter heb gedaan. Ik heb de laatste tijd gemerkt dat ik mezelf vaak afstraf. Niet zo gek als ik bedenkt dat elke uiterlijkheid en dommigheid van mij breeduit werd uitgelachen, bespot of bekritiseerd. Zowel door mijn klasgenoten als de kritiek op mijn dik zijn en onvoldoendes van mijn ouders. Dus als ik daar afstand van kan nemen krijg ik ook die rust. Daar verlang ik echt naar, naar die rust die je beschrijft. Heerlijk lijkt me dat. Maar ik vertrouw er ook op dat het wel komt. En dat vertrouwen voelt ook wel fijn. Dat heb ik eerder niet echt gehad.

[petra1963]

Naar joh, als je jezelf steeds afstraft.. 

[Rhapsody]

Klinkt goed, als je dat kan. Ik ben nog steeds wel eens jaloers. Ik wil beter zijn, perfect. En dat kan niet, dus die jalozie is eigenlijk boosheid op mezelf dat ik het niet beter heb gedaan. Ik heb de laatste tijd gemerkt dat ik mezelf vaak afstraf. Niet zo gek als ik bedenkt dat elke uiterlijkheid en dommigheid van mij breeduit werd uitgelachen, bespot of bekritiseerd. Zowel door mijn klasgenoten als de kritiek op mijn dik zijn en onvoldoendes van mijn ouders. Dus als ik daar afstand van kan nemen krijg ik ook die rust. Daar verlang ik echt naar, naar die rust die je beschrijft. Heerlijk lijkt me dat. Maar ik vertrouw er ook op dat het wel komt. En dat vertrouwen voelt ook wel fijn. Dat heb ik eerder niet echt gehad.

Dat zijn vreselijke dingen die je hebt meegemaakt.

Ik heb ook door pesterijen en slechte cijfers het grootste deel van mijn leven in de put gezeten. Je komt er natuurlijk niet uit van de een op de andere dag. Gekwetste gevoelens en bergen nare herinneringen daar kan je niet zomaar afstand van nemen, wat ontzettend logisch is. Die gevoelens zijn dan zo vertrouwd dat een andere manier van leven heel raar voelt, dat was bij mij in ieder geval wel zo. Ik denk dat je het kan vergelijken met een toonladder, toen ik erg depressief was klonk alles vals, toen ik die ene zuivere toon hoorde was dat heel raar, maar uiteindelijk ga je ernaar streven altijd zuivere tonen te horen. Zo kan ik het het beste uitleggen. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal 100% uiteraard, maar het gaat langzamerhand steeds beter, want oefening baart echt kunst! Als je er al voor open staat, en je hebt vertrouwen in jezelf, dan gaat het zeker weten lukken, ik heb daar alle vertrouwen in Pinky. 

[pinky]

Ik gelukkig ook. Ik heb alleen nooit doorgehad dat het nu vooral mijn ouders zijn die me dwars zitten. Kom ik gisteren bij mijn ouders op visite, vertel ik iets tegen mijn vader zegt ie ineens; "Je moet je ogen niet zo vaak dicht doen als je praat!". Midden door mijn verhaal heen. Op zich niet zo erg als iemand dat zegt natuurlijk. Maar ik snap niet waar zo'n opmerking ineens vandaan komt en vat het op als kritiek. Is het ook natuurlijk. En het gaat nergens over. Het was laat, ik was moe, dus ja, dat gebeurde. Ik had het ook wel door. Maar goed, dat is dus iets waar mijn vader en moeder goed in zijn. Van die tussendoor kritiek. En dat heb ik dus aangeleerd gekregen en doe ik nu bij mezelf. Snap je? Ik heb niet eens door dat ik dat doe vaak. Maar begin het nu te zien. Dat ik veels te veel van mezelf verlang. Want wie praat er nu altijd perfect, loopt altijd perfect, is altijd perfect gekleed, heeft zijn haar perfect zitten, houd zich perfect aan de gedragsregels etc... nou, ik niet! Maar ik krijg er van mijn ouders dus wel commentaar op als dat zo is.

Of een ander voorbeeld. Mijn ouders hebben me twee weken niet gezien. Ik krijg meteen te horen hoe super het is dat ik langs kom, dat ik al zooooo lang niet ben geweest etc. Dan denk ik dus, als je me dan echt zo hebt gemist, waarom bel je dan niet of je langs mag komen? Maar neej, ze bellen mij wanneer ik nou weer eens een keer langs kom. Pfff... alsof ik altijd daarheen moet. Feit blijft dat zij meer behoefte hebben aan contact dan ik. Dus tsja... Maar goed, ik voel dan wel die kritiek die ze verbergen in zo'n opmerking. Namelijk, kom vaker langs! Nou, geen zin in. Ik merk ook echtd at ik mijn ouders nu aan het ontwijken ben. Dat is ook niet goed, dat weet ik. Maar goed, ik kan even heel slecht tegen de altijd 'verborgen' kritiek die ik krijg!

[Rhapsody]

Dat is zeker heel positief, Rhapsody ! En dat is zeker waar, door meer afstand te nemen vamn je gevoelens, door ze meer waar te nemen in plaats van er in op  te gaan, kun je de werking van je eigen geest beter waarnemen. En jezelf zo beter leren kennen. Het klinkt bijna als goed boeddhistisch, wat je hier neerschreef. En het heeft misschien ook te maken met een proces van spirituele groei. Dat bedoel ik niet aanmatigend of negatief. Maar veel spirituele groei heeft inderdaad met dit soort processen te maken..

Ik weet dat je het niet negatief bedoeld.  

Ik haal vooral veel kracht uit de Evangeliën, maar alle wijsheid die mij juist in de oren klinkt daar put ik kracht uit, dat geldt ook voor de Boeddhistische leer. Wat ik erg leuk vind, dat las ik laatst in een boek, is dat Ghandi ook kracht putte uit de Evangelien. Het is juist zo mooi om al die wijsheid, zowel oosters en westers, te combineren. Op school hebben we lezingen gehad over het Taoïsme, van Patricia de Martelaere, die ook weer wordt gesteund door de Universiteit voor Humanistiek. Zo loopt alles eigenlijk een beetje in elkaar over. Leuk is dat.  

[Ienepien]

Ik gelukkig ook. Ik heb alleen nooit doorgehad dat het nu vooral mijn ouders zijn die me dwars zitten. Kom ik gisteren bij mijn ouders op visite, vertel ik iets tegen mijn vader zegt ie ineens; "Je moet je ogen niet zo vaak dicht doen als je praat!". Midden door mijn verhaal heen.

Als er zo'n opmerking tussendoor valt, dan heb je toch ook het idee, dat ze niets, helemaal niets aan je verhaal vinden, wat je op dat moment aan het vertellen bent? Het komt over als een uiting van verveeldheid..........en dat ze "dus" de aandacht richten op "bijzaken".
Erg sneu voor jou, hoor.

[petra1963]

Oh, heb jij les gehad van Patricia de Martelaere ? Wat goed !   Ik heb jaren geleden een paar hele goede boeken van haar gelezen. Eentje ging er over depressiviteit, en daar had ik toen wel wat aan.. 'Heimwee naar ontroostbaarheid'heette dat, geloof ik.

[pinky]

Als er zo'n opmerking tussendoor valt, dan heb je toch ook het idee, dat ze niets, helemaal niets aan je verhaal vinden, wat je op dat moment aan het vertellen bent? Het komt over als een uiting van verveeldheid..........en dat ze "dus" de aandacht richten op "bijzaken".
Erg sneu voor jou, hoor.

Ja dat komt er dan ook nog eens bij inderdaad. Maar ik ben daar een avondje geweest en ben dan echt op mijn hoede. Ik heb in een avondje al bergen kritiek gehad, zonder dat het zo overkwam. Zoals dat mijn vader vroeg of ik de buizen al had geschilderd. Dus ik ja (maand geleden al!). Ja ziet er stukken beter uit he? Goed man! En de rest?
Dus eigenlijk of mijn huisje al af is. Dus dan draai ik er maar weer omheen met dat ik mijn rommelkamertje rustig aan het opruimen ben etc. En dan waait het wel weer over. Maar dan weet ik al dat hij juist wil beginnen over alle dingen die ik nog niet heb gedaan. Hij vroeg ook wat ik in hemelsnaam deed, nu ik nog maar 1 dag in de week les heb (alsof onderzoek doen geen tijd kost en ik hele dag me loop te vervelen...ugh!). Dat bedoel ik dus met de constant verkapte kritiek! Ik wordt er gek van. Ben ik ook een avondje bij mijn ouders langs geweest hoor. Heb weer het idee dat ik van alles verkeerd doe! Ik snap nu ook steeds beter waarom ik ze aan het mijden ben! 

[Sismo]

Mijn moeder is ook een goeie...vertel ik over mijn plannen om iets voor mezelf te gaan beginnen..."Och, misschien wordt het nog wel eens wat..." Je zou d'r toch! Ik kan het wel verklaren hoor, waarom ze zo reageert...ze kan het gewoon niet overzien, voor jezelf beginnen is eng, onduidelijk, niemand in onze familie heeft dat gedaan. Mijn huidige baan is toch veel veiliger enz.... Later hoorde ik dat ze het wel aan mijn zus had verteld, dus misschien toch enthousiast?

[pinky]

Mijn ouders houden van me en zijn echt wel trots op me. Daar ben ik van overtuigd. Alleen zijn ze sterren geworden in dat uiten tegen andere mensen maar dat vergeten te doen bij hun kinderen zelf. Die personen die dat het hardst nodig hebben. Hun collega's zal het een worst wezen hoe geweldig ik ben. Leuk, maar goed, ze kennen me toch niet of nauwelijks, dus tsja...

Maar goed, ik denk dat het bij jouw moeder ook zo is. Misschien ook wel een stukje jaloezie, dat zij niet datgene heeft kunnen doen wat ze graag had willen doen. Ik bedoel, ik denk niet dat mijn moeder ervan droomde vroeger dat ze oppasmoeder zou worden. Ik denk dat haar droom juist is dat ze een eigen winkeltje begint waarin ze haar eigen spulletjes verkoopt. Maar ja, durf dat maar eens aan. Want dat is zeker onzeker!

Maar het voelt toch zeker niet goed als je ouders zo doen. Mijn ouders zijn er ook sterren in om hun bezorgheid in kritiek te uiten. Ja leuk dat ze bezorgd zijn, maar uit dat dan in bezorgdheid en niet in kritiek. Misschien is dat ook bij jouw moeder. Dat ze niet te enhousiast wil zijn voor het geval het toch niet goed lukt? Maar ja! Ik snap dat je je bij die opmerking niet prettig voelt. Ouders! 

[Sismo]

Ja, heb ze maar groot....
Ik kan het wel naast me neerleggen hoor, nu wel. Heeft wel even geduurd....