Onbekend vaarwater

[AceVentura]

Een antwoord is wat mij betreft niet goed of fout, het belangrijkste is dat we het antwoord vinden wat bij jou past. Daarbij aan jezelf denken lijkt misschien egoïstisch, maar is naar mijn mening een essentieel onderdeel. Zoek het liedje "Ik hou van mij" van Harrie Jekkers maar eens op .

Aan de ene kant wil ik weten wat een relatie hebben inhoudt

Een relatie kan alles zijn wat jij (en de persoon waarmee je in die relatie zit) wil. Sommigen trekken sterk naar elkaar toe waarbij de een niets meer doet zonder de ander, anderen die laten elkaar doen wat ze leuk vinden en doen de dingen die ze allebei leuk vinden samen. Er zijn ook diverse vormen zoals LAT en samenwonen, enz. Voel je ook vrij om daarin te volgen wat voor jou goed is.
Stel je zit in een relatie, wat zou jij dan willen?

Een ander zoeken? Tja, misschien... maar gezien ik zo veel inzit met de juiste persoon te vinden, iemand die niet al te afhankelijk is van wat ik allemaal te vertellen heb, iemand die niet zo onzeker is, lijkt de zoektocht soms te moeilijk om eraan te beginnen. (Dat lijkt inderdaad wel een beetje op een checklist, al zou ik het eerder een gevoel noemen dat ik wil volgen, een soort van instinct.)

Als iets te moeilijk is om er aan te beginnen dan kan het soms helpen om in kleine (en daarmee makkelijkere) stapjes te denken. Wat zou het kleinste stapje kunnen zijn wat je kan zetten waarbij je ook meteen denkt "O, ja, dat lukt me wel"?

Af en toe krijg ik de tip van een vriend dat ik iemand moet zoeken die onafhankelijk in het leven staat en als ik het zo bedenk heeft ie misschien wel gelijk, zodat ik me niet te veel zorgen moet maken om hoe ze zich zou voelen op ieder moment van de dag.

Dat lijkt inderdaad te passen bij jouw wens om ook je eigen hobby's te kunnen blijven te doen.
Hoe kijk je daar zelf tegenaan?

Als je nu al het gevoel hebt dat je geen match bent dan is dat een sterke indicatie.

[Lupus]

Pff, wat zou ik willen? Wat een moeilijke vraag! Wel, ik hou van mensen die goed kunnen babbelen, die nadenken vooraleer ze iets zeggen en die kunnen toegeven dat ze eens geen mening hebben over eender onderwerp. Mensen die vlot zijn en die je het gevoel geven dat je erbij hoort, kan ik ook erg aanschrijven en waarderen. Bij sommigen heb je echt het gevoel dat ze iemand over de drempel kunnen tillen, bv. wanneer je inzit over het leggen van een bepaald contact. Die "sociaal voelend" zijn, denk ik. De wereld ziet er erg kil uit momenteel, en mensen hebben meningen te over die vaak botsen of wat extreem getint zijn bv. over migratie of klimaat. Ik merk op dat hoe meer mensen er op deze planeet rondlopen, des te moeilijker het wordt om met iedereen evenveel rekening te houden. Respect en luisteren naar elkaar worden een schaars goed, zeker op fora maar zeker ook op sociale media. Als ik hoor hoe mensen die in een minderheidsgroep zitten worden uitgelachen op sociale media en willen daten, dan hou ik mijn hart al vast van wat de toekomst in petto heeft voor dergelijke minderheidsgroepen.

Ikzelf heb autisme dus in principe zit ik ook in zo'n minderheidsgroep en daar zijn de kansen om een vaste relatie te vinden sowieso al wat kleiner. Iemand die goed luistert en attent is, en hoort of kan zien wat er mis is met je zonder woorden te gebruiken, vind ik fantastisch. Iemand die je mee op reis neemt en je laat snoepen van evenementen of aangelegenheden, die me pusht om grenzen te verleggen, dat vind ik ook fantastisch. Het sociale aspect is niet voor niets een grote handicap in mijn leven. Dat aspect veroorzaakt een dagelijkse last waar ik rekening mee moet houden, onvrijwillig.

Aan de andere kant wil ik ook kunnen helpen, want er is niets meer vervullends dan hulp kunnen bieden en raad geven aan iemand die in de knoei zit. Ik zoek dagelijks naar een balans van helpen en geholpen worden, zonder de hobby's te ontzien, zoals al eerder aangegeven. Als iemand te veel zorgen naar mij toe uit, kan ik dichtklappen en overprikkeld raken. Als ik zie dat iemand telkens zorgen brengt maar niet het signaal geeft geholpen te zijn, terwijl ik hard mijn best doe om te helpen, dan weet ik dat een relatie mogelijks erg verkrampt kan worden.

Ik babbel ook niet echt gemakkelijk over gevoelens, en mijn taalgebruik in het dagelijkse leven is eerder praktisch, maar ik begrijp wel veel en voor mij hoeft het niet zo voorspelbaar te zijn qua taal en activiteiten. Dat voorspelbaarheid belangrijk is, is onderdeel van autisme, maar eentje waar ik weinig of minder last van heb. Ik ben vrij flexibel in bekende situaties.

Met andere woorden, ik ga zeker mee in het verhaal van die vriend, en de indicatie dat mijn verliefdheid geen vruchten zal werpen is iets waarmee ik zal moeten leren omgaan. We matchen gewoon niet om meer dan een vriendschap te hebben. De poel waarin ik zoek is ook telkens dezelfde, misschien dat praten met mensen die geen autisme hebben, wel vruchten kan afwerpen. Ik doe een cursus honden- en kattenpension uitbaten via Syntra, dus wie weet ontstaat er ginds wel een goede vriendschap die voor wat meer spanning in mijn leven kan zorgen.

[AceVentura]

Heel mooi Lupus 

Als ik het zo lees heb je al best goede ideeën over wat je in een relatie zou willen, wat jij een ander te bieden hebt, waar we je uitdagingen liggen en waar je mogelijkheden ziet om iemand te ontmoeten

Trek je overigens niet te veel aan van wat je op asociale media leest, van achter een anoniem schermpje zeggen mensen dingen die ze nooit in het echt tegen je zouden zeggen. Het is soms het afvoerputje voor meningen. Ik heb op TV wel eens een docu gezien waarbij ze mensen met extreme uitingen op asociale media opzochten voor een interview, en dan blijken ze vaak wel een mening hebben in de richting die ze geuit hebben maar dat het allemaal een stuk genuanceerder is dan ze voor deden komen.

Wat zou je nog meer willen bespreken rondom relaties?

[Lupus]

Wat die checklist betreft... sorry om daar opnieuw over te beginnen, maar wordt er dan tegenwoordig niet meer aan een relatie "gewerkt"? Niemand heeft bij mijn weten het perfecte lichaam, of kwaliteiten, of tijdsverdrijf, intelligentie of gevoel voor humor. Je kunt ook niet kiezen op wie je verliefd wordt, dus is het toch mogelijk om bijvoorbeeld iemand te treffen die aan de meeste voorwaarden voldoet, maar niet aan allemaal? Ik denk niet dat er iemand is die volledig aan iemands wensen voldoet. Is het niet altijd een beetje geven en nemen of water in de wijn doen?
Waar ik bang voor ben, is dat er uiteindelijk niemand zal zijn die als een blok zou vallen voor iemand met autisme, die geen auto heeft, en die niet zo goed overweg kan met vreemden en mensen in het algemeen. Iemand zoals ik misschien?

Eerlijk gezegd voel ik me een beetje achtergelaten, een ietwat verweesd misschien? Ik ben al mijn hele leven emotioneel eenzaam, wil me daarin beteren, maar wat ik zie is dat niemand zich bekommert om mensen die sociaal niet zo sterk in hun schoenen staan. Het duurt een eeuwigheid vooraleer ik iemand vertrouw of met die persoon open conversaties heb zoals ik dat nu doe. Ik drijf op de welwillendheid van mensen, zo wordt gezegd, en ik kan dat alleen maar beamen.

Wat ook niet helpt, is dat ik de signalen niet oppik van iemand die zou kunnen geïnteresseerd zijn in mij, en als het dan uiteindelijk tot een babbel komt, blijkt dat ik niet zo spontaan ben wat hen ook doet afknappen. Neen, denk ik dan, die liefde of genegenheid of hoe je dat ook noemt, lijkt niet aan mij besteed. Ik ben niet uit op machtsmisbruik of seks of allerlei vulgaire praktijken.
Tegenwoordig heb ik het gevoel dat er neergekeken wordt op mannen, wat ik niet begrijp, want ik haal geen sikkepit uit. Ik zeg niet dat ik een heilig boontje ben, maar die verwensingen, die veralgemeningen die ik zoal hoor, over mannen, stoten mij soms echt tegen de borst. Ik heb doorheen mijn leven nog nooit een vrouw aangeraakt, en ik krijg direct de opmerking dat wij, als mannen, varkens zijn die overspel plegen, die bedriegen, die uit zijn op seks enz. Lees ik dan de verkeerde boekjes? Is een beetje genegenheid dan te veel gevraagd? Ik vraag toch niet om vulgaire praktijken of om grensoverschrijdend gedrag te verheerlijken?

Ofwel begrijp ik de wereld niet zo goed, wat wel voorkomt bij mensen met autisme, ofwel heb ik me verkeerd laten inlichten. Dat idee dat mannen macho's zijn, die met hun harem de wereld rondtrekken en succesvol zijn in werk, woonst en daarbuiten, de zogenaamde hetero witte man, dat gaat er bij mij niet in.

Ik ben realistisch, ik heb geen succes, noch bij mannen, noch bij vrouwen. Ik lees, zoals ik al gezegd heb, signalen niet goed en weet niet waarop ik moet letten. Eigenlijk frustreert dat plaatje van wat de man wel of niet moet zijn me mateloos. Leer werken aan een relatie. Leer de kwaliteiten van iemand waarderen, ook wanneer ze niet volledig aan je ideaalbeeld beantwoorden.
Het is niet omdat ik geen auto heb, of geen ander vertoon van succes, dat er niets waardigs is aan mij.
Ik wil niet blijven rondrijden van werk naar huis of van huis naar werk of waar dan ook met het idee zielig te zijn. Ook ik heb behoeftes, zoals ik die al hier geuit heb, al zijn die misschien niet zo groot of zo spectaculair misschien. Tegenwoordig hoor je toch veel dat er geswipet wordt op sociale media en gelachen wordt met mensen die een hoek af hebben, zoals ze zeggen. Dat doet pijn! Vanzelfsprekend! Tegenwoordig wordt er niet nagedacht als ze wat roepen naar je of je wat verwijten. Me dunkt dat dat gedoe van die bucketlist of checklist or whatever me erg aangegrepen heeft.

[AceVentura]

Wat die checklist betreft... sorry om daar opnieuw over te beginnen, maar wordt er dan tegenwoordig niet meer aan een relatie "gewerkt"? Niemand heeft bij mijn weten het perfecte lichaam, of kwaliteiten, of tijdsverdrijf, intelligentie of gevoel voor humor. Je kunt ook niet kiezen op wie je verliefd wordt, dus is het toch mogelijk om bijvoorbeeld iemand te treffen die aan de meeste voorwaarden voldoet, maar niet aan allemaal? Ik denk niet dat er iemand is die volledig aan iemands wensen voldoet. Is het niet altijd een beetje geven en nemen of water in de wijn doen?

Natuurlijk is dat er wel. Uiteraard gebeurd dat meestal prive en zal je daar als buitenstaander niets van merken. Relatietherapeuten en seksuologen hebben het er maar druk mee volgens mij .

Waar ik bang voor ben, is dat er uiteindelijk niemand zal zijn die als een blok zou vallen voor iemand met autisme, die geen auto heeft, en die niet zo goed overweg kan met vreemden en mensen in het algemeen. Iemand zoals ik misschien?

Het enige wat je kan doen is het lot een beetje helpen om de kans groter te maken dat je de juiste persoon tegenkomt.

Eerlijk gezegd voel ik me een beetje achtergelaten, een ietwat verweesd misschien? Ik ben al mijn hele leven emotioneel eenzaam, wil me daarin beteren, maar wat ik zie is dat niemand zich bekommert om mensen die sociaal niet zo sterk in hun schoenen staan. Het duurt een eeuwigheid vooraleer ik iemand vertrouw of met die persoon open conversaties heb zoals ik dat nu doe. Ik drijf op de welwillendheid van mensen, zo wordt gezegd, en ik kan dat alleen maar beamen.

Fijn dat je al een aantal mensen om je heen hebt die je wel vertrouwd.
Met dit soort dingen werkt het leven soms als een spiegel, je ziet je eigen handelen terug in het gedrag van anderen om je heen. Zou dat hier misschien ook zo kunnen zijn? En zo ja, wat zou jij zelf dan anders kunnen doen?

Wat ook niet helpt, is dat ik de signalen niet oppik van iemand die zou kunnen geïnteresseerd zijn in mij, en als het dan uiteindelijk tot een babbel komt, blijkt dat ik niet zo spontaan ben wat hen ook doet afknappen. Neen, denk ik dan, die liefde of genegenheid of hoe je dat ook noemt, lijkt niet aan mij besteed. Ik ben niet uit op machtsmisbruik of seks of allerlei vulgaire praktijken.

Dan was dat blijkbaar ook niet de juiste persoon voor jou. Dat klinkt misschien wat kort door de bocht, maar dan is er blijkbaar iemand anders waar je gelukkiger mee zou worden dan met deze persoon.
Mogelijk heb je hier ook twee dingen aan elkaar gekoppeld ("niet zo spontaan" en "die liefde of genegenheid ... niet aan mij besteed"), die niet bij elkaar horen. Als ik dit topic zo lees dan krijg ik de indruk dat die behoefte aan liefde en genegenheid er wel is. Dat niet zo spontane hoort misschien ook bij jou, maar dat neemt niet weg dat die behoefte er wel kan zijn.

Tegenwoordig heb ik het gevoel dat er neergekeken wordt op mannen, wat ik niet begrijp, want ik haal geen sikkepit uit. Ik zeg niet dat ik een heilig boontje ben, maar die verwensingen, die veralgemeningen die ik zoal hoor, over mannen, stoten mij soms echt tegen de borst. Ik heb doorheen mijn leven nog nooit een vrouw aangeraakt, en ik krijg direct de opmerking dat wij, als mannen, varkens zijn die overspel plegen, die bedriegen, die uit zijn op seks enz. Lees ik dan de verkeerde boekjes? Is een beetje genegenheid dan te veel gevraagd? Ik vraag toch niet om vulgaire praktijken of om grensoverschrijdend gedrag te verheerlijken?

Ik snap wat je bedoeld, soms kunnen heel generaliserende opmerkingen over mannen gemaakt worden, vooral als iemand een slechte ervaring met een man gehad heeft. Hoewel ze mij soms ook raken is het belangrijk om te weten dat je daar niets mee hoeft. De opmerkingen gaan niet over jou, hooguit over de man met wie die persoon een slechte ervaring heeft gehad.

Ofwel begrijp ik de wereld niet zo goed, wat wel voorkomt bij mensen met autisme, ofwel heb ik me verkeerd laten inlichten. Dat idee dat mannen macho's zijn, die met hun harem de wereld rondtrekken en succesvol zijn in werk, woonst en daarbuiten, de zogenaamde hetero witte man, dat gaat er bij mij niet in.

Laat je vooral niet gek maken. Jij bent jij met alle eigenschappen die daarbij horen, en ook jij bent goed zoals je bent. Je hoeft ook helemaal nergens aan te voldoen.

Ik ben realistisch, ik heb geen succes, noch bij mannen, noch bij vrouwen. Ik lees, zoals ik al gezegd heb, signalen niet goed en weet niet waarop ik moet letten. Eigenlijk frustreert dat plaatje van wat de man wel of niet moet zijn me mateloos. Leer werken aan een relatie. Leer de kwaliteiten van iemand waarderen, ook wanneer ze niet volledig aan je ideaalbeeld beantwoorden.

Het enige wat je hoeft te doen is jezelf zijn, en zoals je zelf ook zegt, de wil te hebben aan een relatie te willen werken. Ook daar weet binnen jouw grenzen, want jezelf vergeten omwille van een relatie eindigt ook niet goed.

Het is niet omdat ik geen auto heb, of geen ander vertoon van succes, dat er niets waardigs is aan mij.
Ik wil niet blijven rondrijden van werk naar huis of van huis naar werk of waar dan ook met het idee zielig te zijn. Ook ik heb behoeftes, zoals ik die al hier geuit heb, al zijn die misschien niet zo groot of zo spectaculair misschien. Tegenwoordig hoor je toch veel dat er geswipet wordt op sociale media en gelachen wordt met mensen die een hoek af hebben, zoals ze zeggen. Dat doet pijn! Vanzelfsprekend! Tegenwoordig wordt er niet nagedacht als ze wat roepen naar je of je wat verwijten. Me dunkt dat dat gedoe van die bucketlist of checklist or whatever me erg aangegrepen heeft.

Natuurlijk, iedereen heeft z'n behoeftes en jij ook. Laat vooral los wat anderen doen of laten, ga uit van je eigen kracht en waardigheid. Dat zit hem vaak niet in materiële dingen, dat zit hem in je persoonlijkheid, in wat jij voor anderen betekend.
Als die bucketlist of checklist je daarbij helpt, dan is dat helemaal goed. Als die je niet helpt of misschien zelfs dwars zit, laat het vooral voor wat het is.

[Lupus]

Je hebt mooie dingen gezegd, Ace! Bedankt dat je op alles geantwoord hebt! Zo'n gesprekken aanknopen met mij vind ik blijk geven van waardering en geduld met mij. Toen ik dit schreef, was ik wat "pissed", zou je kunnen zeggen. Ik heb inderdaad behoefte aan wat genegenheid en liefde, gevleugelde woorden of wat cryptisch getint misschien, want voor iedereen houden die concepten andere dingen in. Iemand die naar me luistert en me begrijpt, is voor mij goud waard. Misschien is het niet zo dramatisch. Misschien wordt er wel geluisterd naar mij, maar gebeurt dit met een te lage frequentie. Bv. Ik zie slechts een keer in twee maanden een psycholoog, en een keer per week een begeleider, en ik vind dat ik wat vaker gesprekken mag hebben met mensen, vriend of hulpverlening. Dit kaart ik onder andere aan in de topic rond de correctiefase. Het gemis blijft erg groot, naar sociale contacten en een netwerk van fijne mensen om me heen. Het lijkt haast, bv. op Facebook, een smeken om aanwezigheid van bepaalde vrienden die in mijn buurt wonen en dat contact niet verkrijgen. Of contacten die er waren, die dan plots afgebroken worden om Joost-mag-het-weten welke reden. Onduidelijkheden, weet je. In feite zouden ze het gewoon mogen zeggen hé, dat afspreken niet meer mogelijk is, maar dat wordt dan onder de mat geschoven onder de noemer, "ja maar we zijn vooral in het Antwerpse actief".

Ik vind dat spijtig hoe mogelijke ontmoetingen op die manier uitblijven en contacten niet kunnen groeien. Die pech heb ik wel vaker. Nu ben ik niet langer woest, maar je begrijpt dat het soms boven mijn oren kan groeien mettertijd. Ik heb nood aan ventileren per momenten. Dat heb ik dan ook gedaan en dan voelt het alsof er een gewicht van mijn schouders valt. Dus bedankt voor het luisterend oor en om me toe te staan dit relaas te brengen.

[AceVentura]

Natuurlijk, we hebben allemaal wel eens van dat soort moment dat je even je ei kwijt moet. Fijn te horen dat het weer beter gaat.
Soms is het inderdaad lastig hoe een waardevol contact soms ineens lijkt weg te vallen, en daar kan je soms helemaal niets aan doen.
Op je bericht over de correctiefase heb ik niet gereageerd, ik ben simpelweg te onbekend met zo'n situatie om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.

Blijf vooral je gevoel volgen en hopelijk kom je dan personen tegen waarmee je wel die band kan opbouwen.

[Lupus]

Ik ben een grote dierenvriend. Sinds ik heel jong was, had ik altijd wel een hond om me heen. Eerst hadden we twee briards, dan een Saarloos wolfhond, en uiteindelijk een Reuzenschnautzer. Beste vrienden waren het. Met autisme leer je dat ervaringen met mensen weleens spaak kunnen lopen, dat mensen je niet begrijpen, dat je niet gezien wordt of je niet gewaardeerd voelt. Er wordt weleens gezegd dat mensen met autisme het gemakkelijker vinden om met dieren om te gaan, of dit alleszins verkiezen boven de interactie met mensen. Wel, bij mij gaat dat wel op. Aan de andere kant, nu wij geen honden meer hebben thuis, is het vast vreemd dat je nu in de plaats van een hond houden, je zelf hondeneigenaars moet aanspreken om er een losse babbel over te hebben, zoals ik dat vandaag met iemand deed. Ik vraag mij af of je een partnerrelatie kunt opbouwen op basis van een gedeelde interesse, zoals een hond willen houden en dat niet kunnen op je eentje?

Misschien is er wel iemand die ook van honden houdt en de behoefte heeft om er een te houden, maar een partner of vriendje zoekt om dit waar te maken.

MOOD: ik ben een beetje wanhopig. Ik voel mij zo alleen op dit moment, zoals op al die andere momenten dat ik alleen op mijn studio ben. Ik heb geen zin om veel te schrijven. Anderzijds heb ik behoefte om toch iets de wereld in te sturen. Ik kan een zwartgallig persoon zijn per momenten, dat weet ik. Ik ben niet makkelijk. Gewoon eens gehoord worden kan eigenlijk al veel betekenen.

[AceVentura]

Goed dat je af en toe even van je af schrijft wat je kwijt moet .

Ik vraag mij af of je een partnerrelatie kunt opbouwen op basis van een gedeelde interesse, zoals een hond willen houden en dat niet kunnen op je eentje?

Als ik zo om me heen kijk zie ik relaties staan op basis van heel veel verschillende dingen, zoals een gemeenschappelijke interesse, maar ook gemeenschappelijke ervaringen in hun levensweg, soms ook gewoon uiterlijk, en soms hoor je zelfs mensen omschrijven "Vanaf het eerste moment dat ik je zag leek het alsof we elkaar al jaaaaren kenden". Dus ook bij jouw vraag denk ik dan: Waarom niet?

[Koffie]

Ik denk dat dat vooral een aanknopingspunt is maar niet een basis. Een basis in een relatie gaat veel meer over samen zijn met elkaar, over de relatie zelf met alle emotionele en sociale dingen die daar zo bij horen. De manier waarop je in het leven staat en naar dingen 'kijkt'.
En bij veel mensen dus ook de erotische en seksuele dingen, want ook dat is een belangrijke verbinding voor de meesten. Al zal dat juist hier op het forum door een groot deel van de bezoekers niet zo aanwezig zijn.

Als iets echt een passie is in je leven, zoals waarschijnlijk honden bij jou, dan neemt dat wel een flink deel van je bestaan in. Tenminste, ik ben erg kattengek en dat speelt duidelijk een rol in mijn leven. Zo heb je ook mensen die gek zijn op auto's. Als je echt zo'n passie hebt is het wel fijn als de ander dat ook leuk vindt, of misschien als passie heeft, maar dat hoeft niet. Het maakt een relatie wel gemakkelijker als je elkaar de ruimte kunt geven in je passies. Het is dan een soort lifestyle-achtig ding.

En ja, dat speelt beslist mee in relaties, maar echt alleen daarop een relatie opbouwen... dat weet ik niet. Voor mij zou dat niet kunnen, denk ik, ook als zou mijn partner nog zo kattengek zijn en maken we (als we zouden samenleven) een heel kattenparadijs van de woning. Ik zoek dan toch connectie op emotionele dingen, denk ik.

[Koffie]

Ik zit net te kijken naar National Geographic, over een fotografenechtpaar, dat met hun fotografie mensen aan het denken wil zetten over het behoud van onze mooie planeet.

Naar hen kijkend kwam het woord in me op dat ik vanmiddag zocht, maar niet kon vinden. Ik had het over een soort lifestyle, en dat is er onderdeel van, maar in feite gaat het van daaruit om een gezamenlijke missie.
Nu kan een missie natuurlijk iets groots zijn, voor de wereld, maar ook iets kleiners.
Dat kan wel een van de verbindingsgronden zijn, denk ik.

[Lupus]

Inderdaad, ik plaats hier heel graag dingen, omdat ik ook met bepaalde zaken rondloop die ik ergens moet kwijtkunnen.

Ik heb het inderdaad niet over een seksuele relatie met iemand en honden, maar eerder over een vriendschap met iemand en honden. Volgens mij bevind ik me nu ongeveer in een dergelijke positie, al kan ik natuurlijk niet mee beslissen over welke hond een vriendin van me zou kunnen nemen. Misschien is het niet zo belangrijk om een pasklaar antwoord hierop te verzinnen. Met wat geluk kom ik wel iemand tegen die met mij een hondje wil houden.

Ik zit namelijk verlegen om een auto, en heb momenteel de ruimte niet om een hond in huis te halen, maar het gemis is daarom nog niet weg. Echt heel veel ken ik niet van liefde en zo, als ik hier kom lijkt dit forum altijd zo actief. Ik heb geen idee of ik op deze plek echt wel een verschil kan maken.

Ik vind het heel moeilijk om iemand een compliment te geven, heb ik vandaag geleerd. Of althans, zo heb ik het verwoord aan een begeleider deze ochtend. En lichamelijk ben ik ook al niet, dan voel ik me enkel ongemakkelijk daarmee. Wat wil men precies bereiken met aanrakingen bijvoorbeeld? Is dat wel gepast of wat vindt de persoon in kwestie leuk wat ik doe?

Knuffelen met honden gaat veel eenvoudiger. Als ik de hond goed ken, weet ik wat ze leuk vinden en vind ik het niet erg om all the way te gaan, zeg maar.

Ik begin stilaan het idee te hebben te weten wat jullie nu vast zullen zeggen. Erop vooruit lopende, ik denk niet dat ik het in me heb om met mensen het bed in te duiken. Zoals ik al vermoedde, vind ik het voorlopig maar iets naars.

[AceVentura]

Ik heb geen antwoorden, wel heb ik wat herkenning bij deze zinnen:

En lichamelijk ben ik ook al niet, dan voel ik me enkel ongemakkelijk daarmee. Wat wil men precies bereiken met aanrakingen bijvoorbeeld? Is dat wel gepast of wat vindt de persoon in kwestie leuk wat ik doe?

Gedurende mijn opvoeding was het ook allemaal niet zo fysiek en daardoor ben ik dat simpelweg niet gewend. Het dubbele is dat ik het wel prettig vind om aangeraakt te worden, en dat als het op een onverwacht moment gebeurd dat een schrikreactie kan geven (waardoor de ander denkt dat ik het niet fijn vind).
Naar anderen toe vind ik dat ook nog lastig, wat als ik per ongeluk dingen doe die de ander niet wil?

[Lupus]

Tof, tof! Het is goed dat je herkenning vindt in wat ik te vertellen had.

Ik heb een vriend die homoseksueel is en die houdt van allerlei aanrakingen. Intieme alsook minder intieme. Volgens mij vindt hij het dus oké als er in een vriendschap veel geknuffeld kan worden. Daar, tijdens dat moment dat we in de zetel zaten en hij me overal begon aan te raken, dacht ik bij mezelf: stop, dat kan ik niet meer hebben. Sindsdien ben ik erg terughoudend naar aanrakingen van dien aard. Erover praten met hem, werkt averechts, zo blijkt. Als ik het bijvoorbeeld wil hebben over het gemis van een relatie of van gezelschap dan begint hij geheid weer over dat knuffelen. En ik heb hem al heel duidelijk verteld dat dit me erg oncomfortabel doet voelen. Ergens wil ik wel praten over dat gemis maar dan zonder de behoefte erbij te betrekken dat dit ook fysiek moet beantwoord worden. Eigenlijk stop ik meer energie in hem van mijn lijf te houden, dan het eigenlijk te hebben over het ware probleem zijnde het missen en het hunkeren naar gezelschap. Het is niet gemakkelijk voor mij om dit allemaal bespreekbaar te maken in de korte tijd waarin we elkaar soms zien.

En nee, inderdaad, ik ben het ook niet gewend om veel aangeraakt te worden. Ik denk dat mijn papa me slechts een keer een knuffel gegeven heeft toen ik hem vertelde over die obsessieve compulsieve stoornis die me zoveel last bezorgde.  Als ik denk aan knuffelen, jaag ik me al op voorhand op omdat ik niet weet hoe het moet en over wat plezierig is voor beide partijen. Ben ik te perfectionistisch? Of bestaat hier geen handleiding voor?

[AceVentura]

Als ik denk aan knuffelen, jaag ik me al op voorhand op omdat ik niet weet hoe het moet en over wat plezierig is voor beide partijen. Ben ik te perfectionistisch? Of bestaat hier geen handleiding voor?

Grappig dat jij die vraag ook hebt, die had ik namelijk ook
Je kent misschien "Free Hugs" wel, mensen die op (drukke) plaatsen staan en aanbieden gratis een knuffel te geven. Daar zit een hele organisatie achter en die hebben ook een document gemaakt hoe je moet knuffelen en hoe je het veilig en prettig houd voor beide partijen.
Ik kan het op internet niet meer vinden, misschien kan jij het vinden als je zoekt op de naam, dat is: The-Illustrated-Guide-to-Free-Hugs.pdf
Mocht dat niet lukken dan kan ik altijd nog kijken of ik het hier via het forum met je kan delen.