Oorzaak, gevolg en eventuele remedie?

[Ienepien]

Ik kan hier juist héél veel van mijn gedachten, gevoelens uiten, omdát het anoniem is.
En dat ze inmiddels wel een heel deel van me "kennen" is alleen maar fijn.
Dan weten ze ongeveer, hoe je in elkaar steekt, wat je ongeveer denkt, en hoe je bent.

En elkaar in real life te ontmoeten? Nee, volgens mij is dat niet goed.
Dan heb je toch steeds dát beeld voor ogen, wie iemand is, hoe hij/zij eruit ziet.
En als je op het eerste oog iemand niet ziet zitten qua uiterlijk, dan vallen de remmen er (misschien) wel op.

Nee, laat mij maar op deze manier anoniem blijven.

[fleurtje]

Maar er zijn toch ook ontmoetingen met mensen van dit forum,meen ik ergens gelezen te hebben.
Dat is waar want bij het eerste contact kan er een klik zijn of helemaal geen en dat zou toch spijtig zijn.
Uit gesprekken die hier gevoerd worden kan je toch een beetje bij jezelf de persoon in kwestie voorstellen.
Neem nu Ienepien die zie ik voor me als een heel gezellige warme vrouw

[Ienepien]

O, wat lief van je. In m'n binnenste ben ik dat ook. 

[Ereinion]

ja, er zijn wel ontmoetingen. Waar ik bij ben geweest, blijkt eigenlijk dat ik een goed beeld van de mensen had en dat er eigenlijk weinig aan veranderde. je hebt hier ook al zo veel met elkaar gesproken. En terug op het forum denk ik eigenlijk weinig aan hoe iemand eruit ziet, dan herinner ik me de avatar veel beter.

[Ienepien]

Je kan pas aan een remedie werken, als je weet, hoe het normaal bij een sexueel koppel gaat. Als je dus weet hoe het bij jou gaat, en hoe het eigenlijk, (bij die andere 98% dus) werkt. Pas dan kan je zeggen wat er bij jou "anders" gaat, en wat je er eventueel aan kan doen, om het een beetje te benaderen, op jouw manier.

O, zeg ik dit wel duidelijk genoeg? Snappen jullie wat ik bedoel?

[Jan]

Ik snap wel wat je schrijft.
Hoe meer kennis delen met anderen hoe beter, maar dat is met vele dingen zo.
Verder geeft kennis geen verdere garantie's, maar het helpt wel meer inzicht in dingen te krijgen.
Gelukkig is er dit forum om mensen uit een relatief erg kleine groep hun kennis, ervaring, etc. uit te wisselen. Zonder zoiets als dit, of toen er geen internet was kan ik mij voorstellen dat het woord aseksueel geheel onbekend was.

[Rhapsody]

Deze reactie is niet bedoeld voor een persoon, maar bedoeld als algemene reactie, iets dat ik graag kwijt wil.

Alleen omdat er geen wetenschappelijke feiten zijn over aseksualiteit op dit forum betekent het niet dat er geen diepgang is op dit forum. Er is een goudmijn aan informatie te vinden hier, maar alleen allemaal ervaringen van verschillende individuen, geen wetenschappelijke feiten, oplossingen of een oorzaak voor aseksualiteit.

Zoals Jovi_Hobbes al eerder zei in dit topic, partners komen hier voor een oplossing voor hun probleem, ze zoeken een oorzaak voor aseksualiteit, maar die hebben wij niet. En ik ben blij dat die oplossing er ook niet is, ook al snap ik dat sommige mensen wel heel graag een oplossing willen.

Wetenschap verklaard veel, maar niet alles valt te verklaren. Waarom alles perse verklaard moet worden, is voor mij een raadsel, want het is onmogelijk.

Dit doet me denken aan een passage uit 'De wereld van Sofie'. Er waren eens twee vrienden. De ene man was een hersenchirurg die gelovig was, en de andere man een astronaut die dat niet was. De astronaut zei tegen de hersenchirurg 'Ik ben tijdens mijn reis in de ruimte God en zijn engelen nooit tegen gekomen.' waarop de hersenchirug zei 'Ik heb tientallen hersenen geopereerd en ben nog nooit een gedachte of herinnering tegen gekomen.'.

Daarmee probeer ik niet iemand te bekeren, maar om mensen eraan te herinneren dat het misschien rustgevender is de situatie zo te accepteren zoals die is. Naar mijn mening draagt de wetenschap namelijk niets bij aan het gelukkig zijn van de mensheid. En iedereen streeft naar geluk, volgens mij. Vandaar dat de wetenschap geen oorzaak en oplossing kan vinden voor seksuele oriëntaties.

Ik sta open voor theorieën en mogelijke oorzaken zoals depressie, te weinig hormonen, een mogelijke trauma enzovoorts. Maar ik ben er toch van overtuigd dat het aangeboren is, net zoals hetero, homo, en biseksualiteit.

[Jan]

@ Rhapsody

Ik ben dit topic een tijd terug gestart om te leren over het fenomeen aseksualiteit. Toen wist ik niet wat ik moest vragen en heb het onderwerp erg basic neergezet.
Er is hier heel veel te vinden en toch kom je dan niet uit een specifiek geval, dus start je een nieuw topic op.
Overigens niet helemaal overbodig, want er is enorm veel over heen en weer geschreven.

Mijn "onderwerp" van vraagstelling betreft iemand met een zeker trauma. Maar of dat nu komt door alleen ervaringen, of i.c.m. een stukje aard van de persoon, daar ben ik (ook nu) niet helemaal achter (en zij ook niet).

Dus weten we het nooit exact, maar het is wel zaak om er samen mee om te kunnen gaan en het te respecteren.
Maar dan moet de seksuele partner wel eerst een stukje achtergrondinformatie opdoen om dingen een plek te kunnen geven.

Daar is dit forum zeer waardevol in gebleken!

[Rhapsody]

Ik ben blij dat je veel aan dit forum hebt. Seksuele oriëntaties zijn in het algemeen gewoon erg lastig en complex om te begrijpen, voor iedereen.

Zelf ben ik erg depressief geweest, jarenlang, maar ik ben nu ongeveer 3 jaar uit die depressie en ben nu een erg opgewekt persoon, sociaal en gepassioneerd. Ik kan heel makkelijk praten met mensen over mijn aseksuele gevoelens, communicatie is voor mij geen probleem.

Zo is dus elke aseksueel is weer anders. Ik snap je heel goed als je zegt dat je denkt dat het verleden van je vriendin rede is voor haar aseksualiteit. Ik begrijp dat helemaal. Hopelijk hebben jullie samen al enigszins vooruitgang geboekt.

[Jan]

Ik ben blij dat je veel aan dit forum hebt. Seksuele oriëntaties zijn in het algemeen gewoon erg lastig en complex om te begrijpen, voor iedereen.

Zelf ben ik erg depressief geweest, jarenlang, maar ik ben nu ongeveer 3 jaar uit die depressie en ben nu een erg opgewekt persoon, sociaal en gepassioneerd. Ik kan heel makkelijk praten met mensen over mijn aseksuele gevoelens, communicatie is voor mij geen probleem.

Zo is dus elke aseksueel is weer anders. Ik snap je heel goed als je zegt dat je denkt dat het verleden van je vriendin rede is voor haar aseksualiteit. Ik begrijp dat helemaal. Hopelijk hebben jullie samen al enigszins vooruitgang geboekt.

Het is voor een leek (99% is dat statistisch) zeker complex en in de basis eerst onbegrijpelijk.

Als ik je reacties lees, dan kan je goed met jezelf omgaan, dat is heel erg belangrijk!
Mijn vriendin kan heel erg open praten over haar medische zaken (die zitten voor veel mensen ook in een taboesfeer), maar over aseksualiteit ligt het gevoelig en geeft het haar flashbacks naar vroeger. Dus is communicatie dan moeilijk.
Als het zuiver een aangeboren eigenschap is dan kan ik me beter voorstellen dat je er uiteindelijk meer ontspannen mee naar buiten kan komen.
Toch vindt ik het knap van je!

Er is zeker vooruitgang, en zeker mede door dit forum en vooral de harde kern.
Ik ben mij er wel van bewust dat er grenzen m.b.t gevoel zullen blijven.

[Rhapsody]

Wat fijn om te horen dat het al beter gaat. Top!

Ach, je hoeft het niet knap te vinden, je brengt me in verlegenheid.
Als iemand wilt weten hoe het zit, vind ik het geen probleem er even voor te gaan zitten, meestal als ik zo'n gesprek met iemand heb, vind ik het ook fijn alles voor mezelf weer even op een rijtje te zetten. Want we weten allemaal hoe verwarrend het leven soms kan zijn, dan heeft praten een verhelderende werking.

[Jan]

Wat fijn om te horen dat het al beter gaat. Top!

Ach, je hoeft het niet knap te vinden, je brengt me in verlegenheid.
Als iemand wilt weten hoe het zit, vind ik het geen probleem er even voor te gaan zitten, meestal als ik zo'n gesprek met iemand heb, vind ik het ook fijn alles voor mezelf weer even op een rijtje te zetten. Want we weten allemaal hoe verwarrend het leven soms kan zijn, dan heeft praten een verhelderende werking.

Ik zit dan ook al ff op dit forum en heb in het begin veel gevraagd en veel voorgelegd.
Later ging ik het allemaal beter begrijpen en invullen doordat ik die hulp kreeg van alle ervaringsdeskundigen hier.
Als je het hele topic zou doornemen (das veel werk), dan kan je die ontwikkelingen wel uit de teksten halen.

Als ik je verhaal lees dan ben je van een chronische depressie gekomen tot een heel andere en positievere kant van je leven.
Dat komt niemand zomaar aanwaaien, dus noem ik het knap.

Houwen zo!

[Rhapsody]

Het is inderdaad veel tekst. Toch heb ik wel aardig wat gelezen, maar ik ga het vast nog wel een keer helemaal lezen, dat doe ik met wel meer topics hier. Zoveel dat hier wordt besproken is reuze interessant.

Je brengt me nu alweer in verlegenheid.
Door de jaren heen heb ik die positieve houding ontwikkeld, soms kan ik ook heel pessimistisch zijn trouwens, maar dat gaat daarna weer weg. Het zijn vlagen die soms langs waaien, maar de positieve attitude domineert meestal wel. Ik noem het eigenlijk gewoon stoïcisme; wat gebeurt gebeurt, en ik geef me daar aan over, aan 'het lot'. Waardoor je dus een gevoel van overgave creëert, iets dat een erg ontspannend resultaat kan hebben, het creëert ergens een gevoel van vrijheid. Wat eigenlijk best dubbel is omdat 'het lot', als je daar in geloofd, jouw leven in de hand heeft. Maar ik vind het een prettige gedachte. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. 

[Jan]

Wat dan als eerste in mij opkomt is: Je hebt jezelf leren kennen en daarmee geleerd positief om te gaan.
Dus een positieve vorm van acceptatie van jezelf ontwikkeld?

Nogmaals, dat is niet niks en mag je trots op zijn!
Uiteraard heeft iedereen, dus ook jij de minder feestelijke momenten..

[Rhapsody]

Zoiets kan het zijn. Het is lastig om een diep gevoel onder woorden te brengen, toch bij deze mijn ervaring/verhaal:

Door de dingen in het leven te ontdekken die voor mij de moeite waard zijn is het mogelijk geworden voor mij om uiteindelijk uit mijn depressie te kunnen komen. Ik was tijdens mijn depressie (die ik 10 jaar heb gehad) enorm pessimistisch, had een hekel aan mensen, mijn vrienden, school, mijzelf, en alles om mij heen, ik zag geen toekomst in mijn leven, ik was erg suïcidaal. Ergens is er een keerpunt geweest, om dat keerpunt uit te leggen is lastig, het was iets dat van binnen uit naar buiten kwam, vergelijk het met 'het licht zien' of een openbaring. Ik zag plotseling de schoonheid in de natuur en de liefde en steun van bepaalde mensen om mij heen, pas toen realiseerde ik me dat het leven ook haar mooie kanten heeft. MAAR, en dit is het cruciale punt voor mij geweest: als je je dit eenmaal realiseert kan je ook in de put blijven zitten, dat voelt wel zo veilig en vertrouwd OF je neemt het risico om te kiezen voor die nieuwe houding, die zo vreemd en onbekend is. Ik heb heel lang geschommeld tussen die twee gevoelens. Het heeft mij ongeveer 4 jaar geduurd om uiteindelijk definitief te kiezen voor die nieuwe houding, die zo vreemd is. Ik ben er nog steeds niet 100% aan gewent, maar ik ben blij dat ik het risico heb genomen uiteindelijk.    Hoe meer ik mezelf positief opstel tegenover mijzelf (zelfacceptatie inderdaad) en de mensen om mij heen (als je een goed gevoel over ze hebt), hoe makkelijker het communiceren over bepaalde problemen gaat, hoe beter ik mij voel en hoe meer ik vertrouwen krijg in deze nieuwe houding en mij daaraan overgeef.

En inderdaad, het is niet altijd feest in de wereld, en ook wij mensen, maken enorm veel narigheid mee. Het is juist goed daarbij stil te staan, juist door zulke gebeurtenissen kan je het positieve beter herkennen. Behalve dus als je echt in de put zit, dan zie je dat niet, of, je wil de positieve dingen niet zien. Hetzelfde geldt voor mensen die te optimistisch zijn, zij zien de ellende niet, of, zij willen het niet zien. Dan hebben we het weer over die veelbesproken middenweg, die toch meestal een juiste oplossing kan bieden.

Nogmaals bedankt.