seks, seks, seks, ik wil gewoon seks.

[Ereinion]

Welkom Stubby! 

Ik kan me voorstellen dat je je aan het lijntje gehouden voelt, vooral omdat ze steeds weer een belofte maakt die ze niet nakomt. Dat is niet echt eerlijk. Maar ik kan me het van haar ook voorstellen, want waarschijnlijk wil zij het ook heel erg graag voor jou en voelt zij zich er ook rot onder dat ze je dit niet kan geven... Zo was het bij mij in ieder geval wel...

[Ienepien]

Hallo Stubby. 
Je leest hier al een tijdje mee, begrijp ik. Je mag gerust overal tussen vallen.
Het scheelt soms, om te weten, dat je niet de enige bent met "problemen".

[Stubby]

Allen Hartelijk bedankt voor jullie reactie en steun.
Groetjes Alain

[Moi]

Wat een heavy gesprek... en kan me in beide partijen vinden en ook totaal niet!
dat eerst voor emilly en stubby... welkom

Waar ik af en toe zo moe van kan worden is het wel es nietes verhaal...
Zo las ik bv over rechten in een relatie... Dat je recht hebt op sex vind ik wel degelijk waar even als het recht op geen sex... Maar wat ik vrijwel in iedere situatie hier op het forum lees is dat het Atje pas later uit de mouw komt en daar kan ik me echt enorm boos over maken...  Alles leuk en aardig maar een seksueel iemand gaat er niet bij voorbaat vanuit dat hij/zij de rest van hun leven geen sex meer zal hebben wanneer zij een relatie aan gaan... De Asexuele partner is naar mijn mening jawel verplicht!! om dit wel te laten weten voor dat een relatie serieus word... Jeus niet op een eerst ontmoeting of date zo van Hi ik ben pietje en ik ben asexueel... Helemaal niet!!
Maar als je merkt dat er een relatie aan het ontstaan kun je wel aangeven dat je niks met sex hebt, daar geen behoefte toevoelt en dat dat ook niet gaat komen...

Niet iedereen weet dat hij/zij asexueel is ook dat heb ik veel gelezen maar ik mag toch aannemen dat je wel weet dat je al vrij jong vaak merkt dat je niet dezelfde behoeftes hebt als je vriendjes en vriendinnetjes... Dat je er niet van houd om aangeraakt te worden... Ik bedoel je word toch geboren zonder sexuele gevoelens, niet op het moment dat je een paar maanden een relatie hebt...
Dus wat dat betreft vind ik wel degelijk dta je recht hebt op sex...

Wanneer de asexuele partner dit van te voren of vroeg in een relatie kenbaar maakt heeft hij/zij pcies hetzelfde recht, sowieso heb je dat recht. Maar wat ik eigenlijk vreselijk onsamenhangend probeer te zeggen is dat je er wel echt eerlijk over moet zijn. De sexuele partner heeft wel recht op de waarheid en te weten waar hij/zij aan toe is voordat zij een relatie zitten waar ze van hun partner zijn gaan houden... Want het is echt een strijd van iedere dag tegen jezelf...

Iedere dag heb je verdriet om wat je mist, je voelt jezelf vaak onzeker, kan jezelf niet meer zijn omdat je altijd maar moet rekening houden met... En wanneer houd de asexueel nou echt echt rekening met de sexueel, hoe vaak heeft hij/zij verdriet om het geen sex hebben.... OK das mss niet helemaal eerlijk want er worden wel oplossingen gezocht door sommige mensen hier maar ik denk dat het uiteindelijk nooit op te lossen is zonder dat de sexueel zich moet opofferen...
En dat is niet alleen sexueel maar een heel groot deel van je persoonlijkheid dat je op zij moet zetten om jou asexuele partner niet vppr het hoofd te stoten en hier een langdurige relatie mee te hebben...

Een sexueel voelt zich 24/7 afgewezen, lelijk, onaantrekkelijk, heeft het gevoel altijd alles maar verkeerd te doen en het ergste is dat hoe het ook uitlegt het NOOIT doordringt!! En waarom niet omdat hij/zij dat geveol niet heeft en het gaat toch goed samen???
Maar hoe goed gaat het eigenlijk als je je continue af moet vragen of je dit wel volhoud of je mss sex buiten de deur moet zoeken, dat je uberhaput over vreemdgaan denkt terwijl je helemaal niet zo bent... Dat je nachten niet kan slapen, huilend over straat loopt omdat je het allemaal niet meer weet... Dat je op een gegeven moment niet eens meer weet wie je zelf bent en wat je nu eigenlijk wilt...

Je komt in een situatie terecht die 9 van de 10 keer is op te lossen door de asexueel door "gewoon" geen sex te hebben... En veelal is dat alles behalve een oplossing maar zet de sexueel zich aan de kant omdat hij of zij hun partner niet kwijt wil...
Is dat dan eerlijk, is dat dan waar je wel recht op hebt... Iedereen heeft toch het recht gelukkig te zijn...
En nee dat is geen kwestie van take it or leave it... Want daarvoor is er al teveel gevoel, teveel liefde, dat je er niet even van weg loopt... Soms voel je je gewoon in de zeik genomen, belazerd, aan het lijntje gehouden, nee ik ben moe, nee ik heb geen zin, nee ik heb stress, nee de douche is te klein, nee ik denk dat het hier door komt, nee het gaat wel weer over!!
Fucking hell!! Het gaat helemaal niet over het word alleen maar erger en erger... En soms denk ik wel eens tot de bom barst en dan heeft de sexueel het nog gedaan, want die geeft de relatie op voor sex of die gaat vreemd, of die wil voor zichzelf kiezen... Want dat is het... Je moet jezelf zo wegcijferen...

Pfffffffff ik ga maar weer ff nokken want ik word alleen maar bozer en bozer en ik ben nog nooit boos geweest hierom!

Ik wil gewoon dat me mannetje thuis komt en zegt dat hij me sexy vind dat hij me kust en veroverd maakt dat je dan een slecht mens...
Ik denk dat het voor de man in een asexuele relatie net zo is... Mijn vrouw zijn word mij tegen mijn zin in ontnomen en bij een man zijn mannelijkheid....
De meeste mannen willen veroveren en de meeste vrouwen willen veroverd worden...

[Jan]

Moi,
Ik hoop dat het schrijven van je verhaal je wat opgelucht heeft 

Ik kan me hele stukken goed voorstellen.

Ik zoek de rode draad in je verhaal en ik kom o.a. "opoffering, wellus-nietus, gemis, onzeker, afgewezen, lelijk, verkeerd doen, belazerd, e.d" als opvallende woorden tegen.

Alles vooralsnog samenvattend denk ik dat er bij jullie geen echte communicatie over het onderwerp plaatsvindt, of kan vinden?
Je lijkt absoluut geen duidelijkheid te krijgen, terwijl je gevoel daar om schreeuwt.  Dan is het erg moeilijk!

Als ik het goed samenvat is het zo dat je iemand tegenkomt waarmee het klikt, je wordt samen verliefd en langzaamaan blijkt dat je partner niet ontvankelijk is voor het verlengstuk van je liefdesgevoel, nl. seks of iets wat er in de buurt komt?
En als je je dan uiteindelijk  met allemaal kluitjes in het riet voelt gestuurd dan wordt je onbegrip en onzekerheid alleen maar sterker en dat resulteert dan in toenemende frustraties.
De liefde is er en toch loop je helemaal vast. Dat is erg dubbel om constructief mee om te kunnen gaan.

Zelfs als je partner het in het begin "netjes" van tevoren aangeeft geen seks te willen/kunnen hebben, dan is het voor een seksueel mens ook nog erg moeilijk om dat te kunnen plaatsen. Je natuur geloofd zoiets eigenlijk toch niet.

Je "moet" dan genoegen nemen met de dingen die wel positief zijn en dat kunnen er velen zijn.
Maar, nogmaals, geen goede communicatie is gewoon slopend in elke relatie, en zeker in een relatie waarin twee naturen samen moeten gaan.

Ik hoop dat ik je redelijk begrepen heb, schroom niet om te reageren met eventueel commentaar.

[Ereinion]

  Ik ben blij dat je het eruit gegooit hebt. Gewoon blijven doen, daar is dit stukje forum (frustraties over Aseksualiteit) voor!

Er zijn twee dingen die ik graag wil zeggen. Ik heb ook veel verdriet om het geen seks hebben. Niet dat ik het persoonlijk nou zo anders wil, maar ik weet dat ik mijn virend daarmee iets aandoe. Het is misschien wel een ander verdriet, maar het is er wel.

En het volgende:
Toen ik 11 jaar geleden mijn vriend tegenkwam had ik geen idee dat ik aseksueel was. Als ik er nu op terugkijk, begrijp ik wel dat ik over sommige dingen anders dacht dan mijn leeftijdsgenootjes, maar ik bevond me in een vriendengroep die er allemaal niet zo luidkeels mee bezig was. Ik had nog nooit van aseksualiteit gehoord en er van uitgaande dat ik net als iedereen was, dacht ik dat het een hoop opgeblazen gedoe was van de rest van de wereld. Grootdoenerij. Pas in mijn relatie kwam ik er achter dat ik anders was dan mijn vriend en het heeft jaren geduurd voordat ik de term tegenkwam. Toen begreep ik pas dat wij niet hetzelfde waren en een manier moesten verzinnen om de verschillen te overbruggen, voor zover dat mogelijk was.
Ik ben het met je eens dat je eerlijk moet zijn tegen een partner. Maar er is nog zo weinig over aseksualiteit bekent dat de meeste aseksuelen die nu een relatie hebben, dit niet van zichzelf wisten toen ze die relatie begonnen. Ook als het al in eerdere relaties naar voren kwam, denk je waarschijnlijk dat het deze keer wel anders zal zijn.


Ik moest dit even kwijt. Maar het was niet om je op andere gedachten te brengen, of zo. Lucht gerust je hart, daar is dit plekje voor. Ik kan begrijpen dat je je zo voelt. 

[Ienepien]

Dit is een hele interessante discussie.
En ik ben het met Ereinion eens, dat een asexueel helemaal niet wéét, wat het is om asexueel te zijn, althans de verschillen met sexuelen liggen zover uit elkaar, dat wéét een asexueel niet.
Door dit forum kom je er achter, wát er allemaal speelt. En ga je erover nadenken, dat inderdaad het recht van de sexueel wel erg vaak niet tot zijn recht komt. En het is gewoon erg moeilijk, om een tussenweg te vinden.
Want de liefde naar elkaar is er wel, maar die sex zit er gewoon tussen.

[Moi]

@ Jan, Ienepien en Erienion

Opgelucht heeft het zeker... Was ff een hoop emotie wat er uit kwam... hihi  Jullie hebben alle drie gelijk en dat maakt het zo moeilijk want ik herken bij jullie alles wat jullie zeggen in een onsamenhangende versie van mijn mennetje...
Het niet weten kan of wil ik denk niet begrijpen...  Hoe kun je dat nou niet weten... Ik ging er dus idd vanuit dat je wel degelijk weet dta er iets anders is... De naam asexueel zou ik ook nooit opgekomen zijn hoor, maar ik denk wel dat er iets anders is... Mijn vriend weet geloof ik ook niet helemaal wat asexueel is, hij vind ook echt dat dat niet zo is... Maar hij weet wel dat hij er niks aan vind, als hij het wel doet hij zich er tijden en na niet prettig bij voelt... Ik weet nog dat in het prille tussen ons er een keer een gesprek was over sex en toen ik zei dat het niet het aller belangrijkste in een relatie is zei hij : ow daar ben ik zooooooo blij om dat je dat zegt... Dus ja hij wist wel dat het niet zijn ding is denk ik dan... Ook dat hij dit in al zijn voorgaande relaties gehad... Dan gaat er toch een belletje rinkelen dat er mss wel iets aan de hand is?

Mijn vriend geeft idd ook aan dat hij het ook rot vind dat het er niet is voor mij... Maar steeds kom ik mezelf weer tegen in het gemis... Daarbij komt dat ik een heel erg sexueel persoon ben en dat maakt het vaak nog moeilijker... Ik ben nl. echt voor vrijwel alles in en zou het bijwijze het liefst de hele dag door doen... Ik mis het dus ook echt elke dag...

Het afgewezen worden maakt je zelfvertrouwen echt kapot... Je stelt je steeds weer kwetsbaar op en iedere keer wanneer er een afwijzing is verlies je een stukje van jezelf... Ik was ook wel een dame die niet bang was om te veroveren maar nu zou ik het nooit meer doen, ergens schaam ik me daar nu voor... Ik kan mezelf niet meer sexy en aantrekkelijk voelen en denk dat dat wel iets is waar je nooit meer helemaal vanaf komt...

De communicatie hierover verloopt idd niet zo als ik het zou willen maar vaak weet ik ook niet meer hoe ik erover moet beginnen en wanneer, het is altijd het verkeerde moment... Het is altijd pijnlijk en ik moet mijn vriend zo onder druk zetten om er iets uit te krijgen en dat vind ik ook niet fijn... Doordat ik er steeds weer over begin word hij er moe van en reageert hij helemaal niet meer of duwd me letterlijk van hem af... Wat moet je dan nog? Ik heb alle begrip voor zijn kant maar wil ook graag begrepen worden...

Het gevangen/belazerd voelen heeft bij mij meerdere redenen.

1. Dat hij het al meerdere malen heeft meegemaakt
2. Dat hij wel een kindje met mij heeft gekregen terwijl hij wist dat dit zou gebeuren, nu heb je niet alleen een keuze voor jezelf te maken maar ook voor je kindje
3. Het steeds zeggen dat het wel weer over gaat
4. alle smoesjes
5. het niet willen praten
6. het geen hulp willen zoeken
7. het houden van want dat geeft je een schuld gevoel van hier tot tokio

Ik durf nl niet te zeggen of wij nog bij elkaar zouden zijn als we onze dochter niet zouden hebben.

We zijn binnen 3 weken gaan samenwonen omdat het zo goed voelde, 3 maanden later was ik zwanger hij wilde het kindje houden want hij wist zeker dat dit voor altijd zou zijn...
Nu zit ik in een situatie dat ik op zich een geweldige lieve, zorgzame vriend heb. We houden zielsveel van elkaar en hebben een geweldige dohter die we nooit meer zouden willen missen maar wel een leven zonder sex.
Als ik nu de relatie zou verbreken komt onze dochter daar in eerste instantie onder te lijden, zij moet dan haar vader missen en hij is alles behalve een slechte man, dus wat moet ik haar vertellen? Alles leuk en aardig maar een kind wil haar ouders bij elkaar en waarom is dat niet zo als ze zoveel van elkaar houden.
Mijn vriend heeft geen huis, geen spullen, ik zou hem dus zonder wat dan ook op straat moeten zetten. Ik wil ook geen ander of iets omdat hij de man voor mij is en ik er echt (ook al mis ik een hoop) niet aan moet denken dat ik met iemand anders sex xou hebben. Dat mijn dochter mss aan een andere man moet wennen als haar vader...

GVD Ik wil dat allemaal niet, ik wil nog steeds geloven dat we voor altijd bij elkaar blijven... Waarom kan dit niet gewoon werken als je zoveel van elkaar houd. Waarom is het zo moeilijk als je nergens over twijfeld... Hij is lief, knap, zorgzaam, verantwoordelijk, me beste vriend, de liefde van mijn leven, mijn steun en toeverlaat. Ik vind hem sexy en een lekker ding en voel dat we bij elkaar horen.... In 2 jaar tijd hebben we nog noot ruzie gehad... Ja, 1 keer om dit onderwerp en toen wilde ik ook weg... Voor een paar dagen en dan kijken of hij me uberhaupt zou missen... Soms heb ik er nog steeds moeite mee te geloven dat hij dit wel echt wil, ik heb het hem wel 1000x gevraagd en iedere keer weet hij dit weer te bevestigen dat hij nooit meer weg gaat en dat hij zo gelukkig is... Waarom voelt dat dan niet zo?

En idd Jan, mijn geveol schreeuwd erom en ik weet niet hoelang ik dit nog vol kan houden.... Dit is heel erg wat ik nu ga zeggen, maar ik ben plussize en daardoor voel ik me al heel onzeker mijn vriend heeft dit nooit uitgemaakt maar over 10 dagen ga ik een hele hoop afvallen... Wat als ik dan weer uit ga en aandacht krijg van andere mannen.... Zal ik dan sterk genoeg zijn om daar niet in te trappen... Om geen fouten te maken... Ik bedoel mijn lichaam schreeuwt erom mijn geest niet, want zoals ik al zei ik moet er niet aan denken om met een ander te zijn of mijn vriend pijn te doen... Pfff ik weet soms zelf ook niet meer wat ik nou eigenlijk bedoel te zeggen hoor...

Misschein ben ik wel niet sterk genoeg om deze relatie vol te houden... 

[Ereinion]

Je bent juist hartstikke sterk dat je het al zolang volhoudt, ondanks de muur waar je tegenop loopt. 

Neem alles stapje voor stapje. Zometeen heb je de operatie en wat er daarna gebeurd zie je dan wel. Probeer wat meer in het heden te leven, je weet niet wat de toekomst brengt. Misschien loopt de relatie wel mis om hele andere redenen, maar de kans is net zo groot dat jullie ondanks de seks bij elkaar blijven.

Blijft dat ik het (hoewel ik hem niet ken) bijna onvergeeflijk vind dat hij weigert te praten en in te zien dat dit voor jou wel een rotsituatie is. Ik hoop dat hij dat heel snel inziet. 

[Ienepien]

Je noemt héél erg veel pluspunten over hem op, en maar één minpuntje.
En dat maak jij nu zóó groot, dat je de andere dingen vergeet.
Je zult je toch moeten schikken naar de situatie, zoals die nu is, en een andere vorm van "de schreeuw om sex" van je lichaam proberen te vinden.

(want een asexueel kán vaak niet anders, ook al wil hij/zij het nog zo graag voor de ander doen)

[Moi]

Je noemt héél erg veel pluspunten over hem op, en maar één minpuntje.
En dat maak jij nu zóó groot, dat je de andere dingen vergeet.
Je zult je toch moeten schikken naar de situatie, zoals die nu is, en een andere vorm van "de schreeuw om sex" van je lichaam proberen te vinden.

(want een asexueel kán vaak niet anders, ook al wil hij/zij het nog zo graag voor de ander doen)

Dat weet ik ook wel en daardoor voel ik me dan ook weer schuldig omdat ik zo slecht over ons denk soms terwijl we het zo goed hebben... Pfff wat is dit toch moelijk af en toe... en idd er is ook maar 1 minpuntje... en dat is idd de sex... ik wil ook echt niet dat het daarop stuk loopt... kheb gewoon ruzie met mijn hoofd en gevoel denk ik hihi

[Jan]

Nou Ienepien, ik zou het geen minpuntJE willen noemen, maar dat beschrijpt een a-seksueel mogelijk weer niet.
Vergis je je er niet in dat het een natuurlijke drang in een mens is.

Het erover weigeren te praten is wat Ereinion schrijft mogelijk nog het ergste. Ik lees ook zoveel twijfel, onbegrip, onzekerheid e.d. in het verhaal van Moi.

Als ik alle pluspunten lees dan zou ik zeggen dat de mogelijkheid tot het opstarte van een stuk communicatie op dat gebied geen probleem zou moeten zijn.
Mijn ervaring is overigens dat naar elkaar schrijven (brief, Skype, MSN) een heel stuk beter gaat dan 1:1 praten.
Je moet ergens beginnen.

[Ereinion]

Moi, je moet je niet schuldig voelen. Dit zijn jouw gevoelens en ze zijn heel logisch. En je doet juist heel erg je best voor je relatie, op alle voor jou mogelijke manieren. Daar zou je trots op moeten zijn, zonder schuldgevoel! 

[Moi]

Nou Ienepien, ik zou het geen minpuntJE willen noemen, maar dat beschrijpt een a-seksueel mogelijk weer niet.
Vergis je je er niet in dat het een natuurlijke drang in een mens is.

Het erover weigeren te praten is wat Ereinion schrijft mogelijk nog het ergste. Ik lees ook zoveel twijfel, onbegrip, onzekerheid e.d. in het verhaal van Moi.

Als ik alle pluspunten lees dan zou ik zeggen dat de mogelijkheid tot het opstarte van een stuk communicatie op dat gebied geen probleem zou moeten zijn.
Mijn ervaring is overigens dat naar elkaar schrijven (brief, Skype, MSN) een heel stuk beter gaat dan 1:1 praten.
Je moet ergens beginnen.

Ik ben het helemaal eens met je Jan wat betreft het minpuntJE... hihi... tis enerzijds idd maar 1 dingetje alleen wel het ene dicngtje wat je nu net beide niet kan uitpraten, overheen zetten omdat het een natuurlijk drang is of dat je dat gewoon echt niet hebt... Net als dat de asexueel niet kan toveren wel sexuele gevoelens en behoeftes te krijgen kan een sexueel dit niet uit zetten....

Zo grappig dat je dat zegt... "Mijn ervaring is overigens dat naar elkaar schrijven (brief, Skype, MSN) een heel stuk beter gaat dan 1:1 praten.
Je moet ergens beginnen."
Als ik het echt niet meer trek schrijf ik vaak een brief of berichtje op een of de andere manier maar dan kun je idd beter zeggen wat je voelt...

[Ereinion]

Ik ben het helemaal eens met je Jan wat betreft het minpuntJE... hihi... tis enerzijds idd maar 1 dingetje alleen wel het ene dicngtje wat je nu net beide niet kan uitpraten, overheen zetten omdat het een natuurlijk drang is of dat je dat gewoon echt niet hebt... Net als dat de asexueel niet kan toveren wel sexuele gevoelens en behoeftes te krijgen kan een sexueel dit niet uit zetten....

Daar heb je helemaal gelijk in.

Misschien probeerde Ienepien het een beetje te relativeren. Natuurlijk is het voor jou een groot probleem, maar soms worden problemen nog groter door er op deze manier na te kijken. Wat logisch is, maar toch... Het blijft gewoon moeilijk.