heeft een asexule - sexule relatie minder kans op slagen?

[Moi]

In het begin doe je als seksuele partner alle moeite om aantrekkelijk gevonden te worden, de ander op te winden en als je partner dan zegt "ik ga liever slapen" wel dan voel je je best gegeneert. Je staat daar dan ook maar je best te doen en stelt je heel erg zwak op door het intiemste van jezelf te geven. En als iemand dan zegt, nee bedankt, wel dat komt aan.

Aseksualiteit in een relatie blijft gewoon een probleem van beide partners en beide kunnen het er even moeilijk mee hebben. Je kunt ook zeker niet spreken van de goede en de slechte partij, maar omdat de gevoelens van beide partners wat dat betreft zo ver uiteen lopen is het moeilijk om altijd maar begripvol naar elkaar te blijven.

Moeilijk blijft het absoluut, ik probeer nu steeds meer te accepteren dat het wellicht, zeer waarschijnlijk altijd een "hobbeltje" (zoals ienepien zei  ) zal blijven in onze relatie... Ik wil echt dat we eruit komen maar heb het er wel erg moelijk mee dat het er niet is... Steeds leg ik me er bij neer maar na een paar weken/maanden denk ik echt @##%#$%$% IK MIS HET ZO! F*ck! en nee dan kan ik er ook even geen begrip voor opbrengen dat zal ik nooit aan mijn vriend laten merken maar hallo, ik ben er ook nog... Net zo als hij geen behoefte heb, heb ik dat wel... Dan begin ik er weer over en wil ik erover praten en dan valt weer dat gesprek stil... Soms probeer ik tegen beter weten toch weer de stoute schoenen aan te trekken en hem zogezegd te versieren... Dan wijst hij me weer af en heb ik nog meer verdriet... Soms breekt de gedachte me echt op dat dit altijd zo zal blijven...
Maar een punt achter ons zetten... nee dat wil ik en dat kan ik niet... Hoezeer ik het ook mis, moet ik er echt niet aan denken om vreemd te geen of bij hem weg te gaan... Om sex?!?! No way.... Waarom blijft het dan zo'n pijn doen... kan iemand me dat vertellen....

En idd keer op keer maak je je sexy, stel je je kwetsbaar op en steeds afgewezen worden.... mijn zelfvertrouwen is wel van minder naar niet bestaand gegaan....

[Ereinion]

Steeds leg ik me er bij neer maar na een paar weken/maanden denk ik echt @##%#$%$% IK MIS HET ZO! F*ck! en nee dan kan ik er ook even geen begrip voor opbrengen dat zal ik nooit aan mijn vriend laten merken maar hallo, ik ben er ook nog...

Lukt je dat, om het niet te laten merken? Mijn vriend heeft soms momenten dat hij het niet kan verbergen en door jouw postje begrijp ik dat het eigenlijk niet eerlijk is hoe ik dan reageer. Ik word dan toch wel boos. Op dat moment dan, achteraf vind ik het eigenlijk niet erg dat hij het laat zien. Juist goed. Ik ben bang dat ik anders echt wel eens zou vergeten dat hij die gevoelens wel heeft en ik wil niet dat hij zich wegcijfert voor mij. (ik ga er de volgende keer op letten  )

Waarom het dan zo'n pijn doet? Ik kan het je niet vertellen. Misschien omdat je toch een deel van jezelf moet wegdrukken? Omdat je nog geen duidelijke antwoorden hebt? Of omdat hij jouw gevoelens toch niet helemaal respecteerd?

[Austen]

Mijn vriend is over het algemeen ook heel begripvol, maar hij heeft soms ook van die momenten dat hij zo gefrustreerd is en dat hij het niet meer kan verbergen. Meestal ligt hij dan te huilen in bed. Ik durf hem dan niet knuffelen, omdat ik weet dat ik de "schuldige" ben van zijn verdriet, en dat ik er niets aan kan doen. Ik begin dan ook te huilen, en dan vallen we zo in slaap...  Mss zouden we op zo'n momenten beter rustig proberen te praten? Hoewel, ik weet uit ervaring dat praten op die momenten op klinkende ruzie uitdraait. We zijn dan beiden niet meer voor rede vatbaar, en begrijpen mekaar gewoon niet.

[Moi]

Mijn vriend is over het algemeen ook heel begripvol, maar hij heeft soms ook van die momenten dat hij zo gefrustreerd is en dat hij het niet meer kan verbergen. Meestal ligt hij dan te huilen in bed. Ik durf hem dan niet knuffelen, omdat ik weet dat ik de "schuldige" ben van zijn verdriet, en dat ik er niets aan kan doen. Ik begin dan ook te huilen, en dan vallen we zo in slaap...  Mss zouden we op zo'n momenten beter rustig proberen te praten? Hoewel, ik weet uit ervaring dat praten op die momenten op klinkende ruzie uitdraait. We zijn dan beiden niet meer voor rede vatbaar, en begrijpen mekaar gewoon niet.

Dat komt me heel bekend voor...  Alleen ipv mijn frustratie te tonen blijf ik rustig en probeer ik weer erover te praten, leg dan ook uit hoe het voo rmij voelt en dat ik op zijn minst wil weten waar ik aan toe ben...Vaak zegt hij niks... Kijkt alleen heel verdrietig... Soms praat ie een beetje... Maar ik word dan zo verdrietig dat ik soms echt even niet meer kan... Ik huil mezelf meestal in slaap... Als ik het er nu zo over heb voel ik die emoties al weer door me heen gaan... Soms denk ik dan echt is het dit verdriet waard... Ik bedoel heel regelmatig jezelf in slaap huilen, elkaar pijn doen hoewel je absoluut niet wilt...
Meestal als ik de volgende dag weer op sta, is het weer even weg... Tot het volgende breekpunt... Ik raap mezelf weer bij elkaar en ga weer verder op de autopilot... Als ik dat niet doe zou ik er alleen maar nog meer verdriet van hebben... Door steeds een paar maanden te doen alsof het er niet is is die pijn er dan ook even niet...

[Ereinion]

 

[Ienepien]

Toch is het héél goed, dat wij, als asexuelen, wéten wat er in iemand omgaat, "van de andere kant".
Wij hebben er totaal geen besef van, dat het inderdaad pijn kan doen, om zo iemand naast je te hebben.

[Moi]

Thx voor de knuffels en lieve berichtjes en reacties dat doet me goed en ik ben blij dat ik ook wat voor jullie kan betekenen
Zo helpen we elkaar een beetje hier...

Dat het pijn doet, ja dat is zeker... Maar daarin tegen is onze relatie ook weer een stuk sterker op heel veel vlakken dan ik bv bij vrienden en vriendinnen zie...
Die hebben vaak zo veel dingen waar mijn vriend en ik ons weer totaal niet druk om kunnen maken... Behalve het seks gebeure kan ik onze relatie dan ook echt perfect noemen... En tja aangezien perfect eigenlijk niet bestaat denk ik en zeg ik altijd maar dat dit onze zwakte in onze relatie is...
In al mijn vorige relaties was sex vaak het aller beste van de hele relatie en had het voor de rest weinig inhoud... Dat is ook de reden waarom ik dit niet zomaar op geef... We liggen zo op 1 lijn en hebben het geweldig samen... Kunnen enorm van elkaar en dezelfde dingen genieten... Dus ja... Ik zeg altijd maar tegen mezelf ieder huisje heeft zijn kruisje en dit is denk ik ons kruisje...

Ik stel mezelf steeds vaker 2 vragen...

1. Als we onze dochter niet zouden hebben zou ik dan nog bij mijn vriend zijn... nee, waarschijnlijk niet
2. Als de sex er wel zou zijn zou ik dan ook denken over uit elkaar gaan... NOOIT!

Conclusie... Het is een zwaar euvel in de relatie... Maar er mee stoppen... nee niet voordat ik zeker weet dat dit niet gewoon kan werken... Ik ben nl dolgelukkig met hem en is sex dan een reden om de rest van het geluk weg te gooien? en wie is er echt 100% tevreden in een relatie?? ik denk niemand....

[Ereinion]

Zo denk ik er ook over. Ik denk ook dat juist dit aspect de relatie met mijn vriend op andere vlakken veel waardevoller heeft gemaakt. We letten heel erg op de andere positieve dingen en hebben dit samen overwonnen. Het heeft een erg speciale band opgeleverd. Ik heb vrienden die onze relatie als een voorbeeld zien, zeggen zij. Om de manier waarop wij met elkaar omgaan. Zelfs nu ze weten dat ik aseksueel ben is dat weinig veranderd. Blijkbaar doen we toch iets heel erg goed. 

[Moi]

Zo denk ik er ook over. Ik denk ook dat juist dit aspect de relatie met mijn vriend op andere vlakken veel waardevoller heeft gemaakt. We letten heel erg op de andere positieve dingen en hebben dit samen overwonnen. Het heeft een erg speciale band opgeleverd. Ik heb vrienden die onze relatie als een voorbeeld zien, zeggen zij. Om de manier waarop wij met elkaar omgaan. Zelfs nu ze weten dat ik aseksueel ben is dat weinig veranderd. Blijkbaar doen we toch iets heel erg goed. 

Ereinion ook dit is weer herkenbaar... Bv onze beste vrienden met wie wij dus heel vaak "dubbeldaten" spreken regelmatig uit dat ze zouden willen dat ze een beetje op ons leken en vaak zelfs een beetje jaloers zijn op hoe wij met elkaar omgaan... Wij hoeven vrijwel niets uit te leggen alles klopt gewoon... en gaat vanzelf... Wat ik in elk geval weet is dat wij heel bijzonder zijn samen... Wat we samen al overwonnen hebben en hoe alles voelt... Wat ik hoop is dat we dit ook kunnen overwinnen samen... Onze vrienden weten dan niet dat hij aseksueel is... Al hoewel ik het er met die vriendin wel eens over heb dat we geen sex hebben... Mijn zusje weet alles en toch hoopt zij steeds dat ze ooit iemand vind waarmee ze zo'n relatie hebben als mijn vriend en ik... Dan voel ik me altijd wel heel fijn...

[Minne]

Wel ik heb ook het gevoel dat onze relatie streker is.  Het is een ander manier van met elkaar omgaan als geliefden en voor mij lijkt het of we inniger samen zijn. Des ondakns alles is de band tussen ons ... ja hoe leg je dat weer uit ... ik denk nog meer op liefde en begrip gericht. Mss laten mensen anders meer via de seks gebeuren ik bedoel dan de relatie spannend houden e.d. en zouden we dan mss wel niet meer zoveel oog hebben voor hoe het nu echt gaat. Ik denk dat we gewoon meer en extra moeite doen om elkaar te tonen dat we elkaar wel echt graag zien. Ik denk dat dat echt een voordeel is dat ik er in zie.


Nuja ik hoop dat je snapat wat ik bedoel, want ik kan het hier maar nie in de juiste vorm gieten.

 

[Ereinion]

Ja, ik snap het helemaal. Zo ervaar ik het ook. Wat natuurlijk niet het gemis dat de partners van ervaren helemaal goed kan maken. Maar het is wel goed om deze, positieve kant ook in gedachten te houden.

(en voor iemand het zo opvat; ik wil helemaal niet zeggen dat een relatie als deze beter is dan een seksuele relatie)

[Minne]

Het gemis dat er is zal hierdoor niet verdwijnen, maar het helpt wel om door de moeilijker momenten heen te raken  .

[Ereinion]

 

[Stev]

Er zijn hier al veel wijze woorden geschreven, uit mijn eigen ervaring kan ik er nog aan toevoegen, dat ik er heel veel aan gehad heb dat mijn (seksuele) partner me de ruimte gegeven heeft om "tot rust te komen". Ik kon op een gegeven moment helemaal niets meer, zelfs een kusje was al te veel. We hebben wel afgesproken (was ook een heel goede advies van onze seksuoloog trouwens) dat hij moet kunnen zeggen hoe hij zich voelt, waar hij behoefte aan heeft etc. etc. Ik heb hem er zelf vaak op gewezen want vaak dacht hij: waarom zou ik het zeggen / laten merken als er verder toch niets mee gebeurt... Maar achteraf bleek altijd dat alleen al dat te zeggen opluchting gaf. Al kon ik er in 9 van de 10 gevallen helemaal niets mee, een luisterend oor is nog het minste wat je aan je partner kunt bieden...

Mijn man en ik hebben nu de moeilijkste periode achter de rug denk ik, ook in onze relatie is voor de rest weinig aan de hand en als je vervolgens mee maakt dat je broer/zwager met twee kleine kinderen gaat scheiden en als je hoort wat er allemaal aan de hand was/is, dan denk je: wat zijn onze kleine probleempjes onbelangrijk. Maar zo moet je niet altijd denken want ook wegcijferen van jezelf c.q. niet erkennen van wat er aan de hand is, heeft weinig zin, maar zoals Moi al zei: ik ben dolgelukkig met hem en is sex dan een reden om de rest van het geluk weg te gooien?

[Ereinion]

Wat mooi gezegd!