aan de sexuele partners : hoe doen jullie het?

[Ienepien]

Ik denk, dat hulp van buitenaf niet echt iets concreets teweeg zal brengen. Alleen het begrip, inzicht, respect voor elkaar kan iets beter worden.
Voor de rest zal het met de frustraties van het gemis aan seks nooit meer beter worden.
Als je dat in je achterhoofd houdt, en in goed overleg, kan je je misschien wel weer openstellen voor een andere vrouw.
Sommigen kunnen dat, met medeweten van de ander, tot een bevredener driehoeksverhouding boksen.
Dat je zeg maar gewoon je leven in tweeën splitst. Een mét je gezin, en één buiten je gezin om.
Is niks mis mee, maar je moet het wél kunnen.

[pinky]

Ik hou het nog maar eens op mijn eigen ervaring. Ik was boos op mijn vriend omdat hij me wat geflikt had. Wij kregen een probleem. Hij is over een dikke vette grens gegaan, ik ben daar boos en verdrietig over en dat ging tussen ons in zitten. Ondertussen ging het dagelijkse leven ook gewoon door, er gebeurde de leuke en de nare dingen. De leuke dingen werden snel vergeten, de nare aan het al hangende probleem vastgespeld. En zo groeide het probleem. Ik heb hem gevraagd in therapie te gaan samen met mij, ik heb hem gedwongen dat te doen, heb hem gechanteerd, heb het zelfs uitgemaakt. Uiteidenlijk was ik het zat, want ik had natuurlijk het grootste probleem. Hij had zijn geintje al geflikt en verwerkt. Ik was degene die er het grooste probleem mee had, want ik moest de hele boel nog verwerken. Dus ben ik in therapie gegaan. Nu reageer ik mijn boosheid een stuk minder op mijn vriend af en doe ik dat in therapie. Samen met een boel andere dingen. Want het geintje dat hij mij geflikt heeft, riep bij mij (onbewust) ook een boel andere herinneringen op. En dat maakte dat het zo ongelooflijk veel pijn deed. Wist ik toen niet, door de therapie inmiddels wel. Ik ga het meer en meer objectief zien en kan mijn vriend steeds meer vergeven. Is lastig. Maar goed, onze relatie is beter geworden, doordat ik in therapie ben gegaan. Nog steeds was ik liever samen gegaan. En als hij het voorsteld ren ik er naartoe. Maar de hoop dat hij ooit in therapie gaat (ook voor alleen zichzelf, ook al is hij depressief) heb ik allang opgegeven. Aan mij dus om te beslissen of ik daar mee kan leven of niet.

Op dit moment gaat dat redelijk. Ik wil niet zonder hem. Maar wie weet hoe dat over een tijdje ligt. Geen idee. Ik heb ook geen zin om daarbij na te denken, want ik heb ook in mijn ogen zeer goede relaties kapot zien gaan. Dus is ooit een relatie echt perfect of goed genoeg. Ik denk het niet. En ik zie nu ook in dat alle problemen die ik met hem heb aan oude herinneringen zijn gekoppeld, waardoor ik ervan overtuigd ben dat als ik bij hem weg ou gaan, ik dezelfde problemen (op een ander gebied) weer tegen zou komen.

[Jan]

@Ienepien
Er zit niet veel anders op dan de stap te zetten naar hulp.
Zo als het nu is wil het ook niet en dan blijft hulp over. Als dat niet blijkt te werken dan is het in elk geval geprobeerd.
Dan is dat mogelijk een bevestiging die volgende stappen of beslissingen gemakkelijker maken.

@Pinky
Uit jou verhaal blijkt dat therapie ook zonder de partner positief kan bijdragen, dat is een mooi voorbeeld.

[paulc]

denk dat ik ook gewoon bang ben. in een vorige relatie heb ik op een bepaald punt om hele andere problemen, ook hulp gezocht. de spiegel die me daarbij voorgehouden werd liet me toen geen keus om mijn relatie te beeindigen. heb destijds zelfs mijn baan opgezegd en gebroken met alle zogenaamde vrienden. soms ben ik bang dat dat nu ook zal gebeuren maar het verschil toen was dat ik geen kinderen had. denk dat ik deze keer verder ga om mijn relatie te redden, mijn gezin.

en ja jan, in het begin hadden we, voor zover ik vergelijkingsmateriaal heb, normale sex. we leerde elkaar kennen toen ik vrijgezel was en veel uit ging en veel vriendinnen had. daar was ze ook van op de hoogte. ze wist ook hoe ik over seks dacht en dat ik dat belangrijk vond. dat vond zij ook zei ze en als de sex ooit minder zou worden zou ze er alles aan doen om het spannend te houden. de sex werd al snel minder en de belofte om er alles aan te doen om het spannend te houden kwam ze niet na. als je verliefd bent zeg je dat soort dingen zei ze en overal wordt het minder na een tijdje. ze was al vanaf de eerste dag bij me ingetrokken en ik was hevig verliefd. een jaar later kochten we samen al een huis en dachten we al over kinderen. achteraf denk ik dat ik op een roze wolk leefde maar ze had en heeft ook alles wat een vrouw in mijn ogen moet hebben, op dat ene ding na dan.

natuurlijk heb ik haar al vaker voor gesteld om samen hulp te zoeken maar tot voor ongeveer een jaar terug vond ze dat er niks mis was met zichzelf en/of ons. zij vond alles normaal. onlangs vertelde ze wel dat ze niet in therapie wilde uit angst voor wat er uit zou kunnen komen. ik geloof dat ze inmiddels wel duidelijk heeft wat de conclusie zou kunnen zijn als we er niets aan doen.

[Ienepien]

Ik denk toch, dat ze die angst opzij moet zetten vóór het redden van jullie relatie...................

[paulc]

denk dat ze dat langzamerhand wel door begint te krijgen....

[Ienepien]

 
Ik wens je veel succes.

[paulc]

dat wens ik mezelf ook

[pinky]

Dat klinkt wel positief. En ik denk dat haar angst wel enigzins gegrond is. Want wannneer je in therapie gaat worden eindelijk alle onverwerkte emoties (over het algemeen negatieve) naar boven gehaald om te verwerken, zodat jullie beiden weer geestelijk gezond zijn en op die gezonde basis verder kunnen. Dat hij nu niet gezond is, moge duidelijk zijn. Maar juist die onverwerkte emoties zijn onverwerkt omdat ze zo lastig zijn. En de mens heeft van nature nu eenmaal de neiging om lastige dingen voor zich uit te schuiven. In therapie gaan betekent dat er geen mogelijkheid meer is het voor je uit te schuiven, maar dan is het nu.

Ik kan haar zelfs beloven dat het voor een tijdje voelt alsof het juist veel slechter gaat. Misschieen gaat het ook wel veel slechter. MAAR (en dat ervaar ik zelf nu ook) het geeft ook een boel opluchting dat die emoties er eindelijk uitkomen, dat er eindelijk duidelijkheid ontstaat en dat je eindelijk eerlijk kunt zijn naar jezelf toe. Dat geeft een boel rust en haalt de innerlijke onrust weg. En juist die rust maakt de baan vrij om jullie relatie weer op te laten bloeien. Juist die rust maakt dat jullie er samen vele malen sterker uit kunnen komen dan nu. En bedenk eens wat een goed voorbeeld dat is voor jullie kinderen! Dat jullie laten zien dat je niet weg hoeft te lopen voor negatieve gevoelens! Ik wou dat ik zulke ouders had gehad! Echt waar. Mijn ouders hebben er nooit wat mee gedaan. En het effect is nu dat ik ze ontloop. Omdat ze hun gevoelens mondjesmaat eruit laten en dat in de vorm van wrok en kritiek op mij. Ik moet datgene doen wat zij nooit hebben gekund. En dat is iets wat jullie jullie kinderen kunnen besparen! Wat een gift is dat!

[pinky]

Nog even een puntje, ik heb mijn vriend van tevoren gewaarschuwd dat ik in therapie ging. Ik vertel hem ook wat daar gebeurt, zodat hij weet wat er bij mij speelt. Daardoor is het makkelijker voor hem om mijn uitbarstingen te vergeven. Want hij weet nu wel waar ze vandaan komen. En het andere punt is, ik weet het nu ook en kan ze nu makkelijker tegenhouden. Dus ja, het is lastig om te doen, maar die duidelijkheid over waar het vandaan komt maakt het al een stuk makkelijker om te dragen! En als jullie dat van elkaar weten, dan mag het slechter voelen, maar wat ik over die opluchting zei is ook direct waar. De pijn die haar acties nu doen, zullen minder pijn doen als jij weet waarom ze dat doet. Ook al gaat ze het straks eerst vaker doen. Je weet dan dat het nodig is om weer gezond te worden. En andersom idem. Dus vandaar dat ik het bovenstaande postje gaf. Sowieso, als je je op het ergste voorbereid, kan het alleen maar meevallen!

[paulc]

dank je pinky maar ik weet ook uit eigen ervaring dat therapie kan leiden tot andere inzichten. zoals ik al eerder zei deed therapie in mijn vorige relatie mij besluiten er een punt achter te zetten....

[pinky]

Tsja, vandaar de waarschuwing. Ik denk als ik mijn vriend niets had gezegd dat ie nu gek van me was geworden en wie weet ook weggelopen.

[Zorgende ara]

Hoi iedereen,

Mijn vriend is ,denk ik , asexueel.
Hij beweert dat het enkel komt door een trauma. Zijn vorige vriendin wees hem altijd af en bedroog hem vervolgens.
Uiteraard weet ik niet of dit de volledige waarheid is.
Zijn er mensen die na een soortgelijk trauma asexueel zijn geworden?
Of bestaat dat niet, asexueel worden?

Groetjes

[pinky]

Er zijn mensen die na een trauma een afkeer hebben gekregen van sex en zichzelf nu als aseksueel bestempelen.

Ik heb de rest van mijn reactie in een PM aan je gestuurd.

[Mannetje]

Hallo Zorgende Ara, welkom.
Aangezien ik zie dat dit je eerste berichtje is krijg je volgens traditie hier een lekker stuk  .

Mensen kunnen inderdaad aseksueel worden.
Dit noemt men anhedonie of anhedonia.
Het kan komen door verschillende oorzaken.