Begin ik aan deze relatie? Hoe help ik hem?

[Svetlana]

Via het internet kwam ik met hem in contact. Al vlug
spraken we af in een rustig cafeetje in Leuven. De
eerste indruk die hij me gaf was deze van een
zelfverzekerde man, keurig gekleed, iemand die het
gemaakt heeft in het leven. Alleen het verhaal dat hij
me vertelde is in strijd met deze eerste indruk. En nu
begin ik te twijfelen: ga ik ermee door of breek in
finaal met hem?

Zijn verhaal: Als jongen was hij een goede student,
maar met de meisjes liet hij zich niet in. Hij
verlangde er wel naar en droomde erover, maar ondernam
nooit iets in die richting (angst?), ook niet toen hij
aan de universiteit studeerde. Hij had nauwelijks
contact met andere studenten.

Pas op zijn 26e kwam hij, via een huwelijksbureau, in
contact met een meisje met wie hij snel in het
huwelijksbootje stapte, vooral onder aandringen van het
meisje (Het meisje naderde de nu-of-nooit leeftijd).

Voorhuwelijkse seks hadden ze niet, en al vlug stelde
hij vast dat hij moeilijk opgewonden raakte als hij
intiem was met zijn vrouw. Niet tegenstaande hij steeds
zijn best deed om zijn vrouw op alle mogelijke manieren
te bevredigen, raakte deze laatste behoorlijk misnoegd
doordat meestal alleen zij tot een hoogtepunt kwam. Ze
voelde zich dan bekeken en gebruikt. Hij was immers een
toeschouwer en geen deelnemer. Al vlug kreeg hij te
horen van zijn vrouw hoe weinig hij wel voorstelde in
bed. Hierop werd de seksuele relatie verbroken.

Om deze reden liep zijn huwelijk dan ook op de klippen
na zeven jaren en drie kinderen. Sindsdien betaalt hij
maandelijks een flinke som allimentatie voor vrouw en
kinderen. "Hij kan het mentaal niet aan om contact met
hen te blijven onderhouden": aldus zijn uitleg.

Nu veertien jaar later leeft hij alleen op een
appartementje zonder ook maar één vriend. Blijkbaar
slaagt hij er niet in om vrienden te maken, hij noemt
zichzelf dan ook extreem asociaal. Een relatie met een
vriendin kan gewoon niet vanwege de seks, enkel
vriendschap kan nog. Nochtans heeft hij veel behoefte
aan menselijk contact (een glimlach) en intimiteit
(knuffelen).

Hij is wat verbitterd doordat hij niet kan begrijpen
waarom hij zo gestraft is voor iets waar hij zelf
helemaal geen schuld aan heeft. "Gewoon het feit dat je
piemel niet steigert bij het zien van een blote borst
maakt het leven voor een man onmogelijk": aldus zijn
woorden.

Als hij naar zijn werk rijdt, blijft hij steeds in het
eerste rijvak tussen de vrachtwagens, in de hoop ooit
eens te worden verpletterd tussen twee mastodonten:
vertrouwde hij me terloops toe. Zelf heeft hij het lef
niet om zelfmoord te plegen.

Ergens ben ik erg met hem begaan, zijn openheid en
bereidheid om erover te praten (iets wat maar weinig
voorkomt bij mannen) trekt me sterk aan, maar
anderzijds vrees ik een zware hypotheek op mijn eigen
geluk te leggen als ik hiermee door ga. Kan hij op een
of andere manier uit zijn impasse geraken?

Svetlana

[Ienepien]

Welkom, Svetlana. Ik zie dat je nieuw bent, dus krijg je een stukje welkomst-
Lees hier maar eens rond, er zijn heel veel verhalen, die op die van jou lijken.
Als hij asexueel is, wat ik wel denk, is het misschien eens een goed idee om hem hier ook te laten kijken.
In ieder geval zal het hem deugd doen, dat JIJ moeite voor hem doet.

[Ereinion]

Welkom Svetlana,

Ook van mij een stukje  .

Een pluspunt is toch wel dat hij je dit nu al verteld. Zo kom je tenminste niet voor verrassingen te staan. Maar het is wel een heftig verhaal. Mijn advies is om het vooral rustig aan te doen. Leg je niet te vast, maar kijk rustig hoe dit zich gaat ontwikkelen. Hij is in ieder geval eerlijk. Maar als het te zwaar voor je wordt moet je wel de kans hebben om er uit te stappen.

Hoe staat hij zelf tegenover hulp?

[petra1963]

Welkom Svetlana !  ?

Verder: Het klinkt alsof deze man niet alleen asexueel is.. Het klinkt alsof hij nog wat andere problemen heeft in het omgaan met andere mensen. Dat hij zijn kinderen niet meer ziet omdat het te zwaar is, dat hij alleen op een appartementje woont zonder vrienden..Zijn verlangen naar de dood.. Dat zijn dingen die niets met asexualiteit te maken hebben. Ik bedoel: dat hij mogelijk asexueel is is een ding, zijn overige problemen die jij beschrijft  zijn van een andere orde. Het zou goed zijn als hij daarvoor hulp zoekt.
Het is lief van je dat je zoveel moeite voor hem doet..maar ik kan me jouw aarzeling ook wel voorstellen. Een relatie zou een zware hypotheek op jouzelf en jouw leven kunnen leggen.

[pinky]

Beste Svetlana  ?
Als therapeut in wording vermoed ik dat deze vriend (op basis van jouw verhaal) een depressie heeft. Zeker gezien zijn levensomstandigheden. Hij komt niet als gevoelloos over, maar je kinderen in de steek laten is wel een heel heftige maatrelgel. De meest voorkomende reden is dat de verlatende ouder denkt dat hij/zij teveel voor de kinderen is en de kinderen beter af zijn zonder hem/ haar. In het geval van deze vriend lijkt mij dat de reden te zijn. Verder schermt hij zich af voor relaties, want die kunnen pijn doen. Echter is je isoleren ook pijnlijk. En zijn wens om dood te gaan is geheel logisch maar wel een ernstig teken dat het niet goed met hem gaat.
Ik denk niet dat aseksualiteit het grootste 'probleem' is. Ik denk dat het zijn depressie is. In zijn ogen gooit hij het misschien op zijn aseksualiteit, maar ik denk dat het meerdere/ andere oorzaken heeft. Het kan gedeeltelijk chemisch zijn (stofje in de hersenen dat ontbreekt), gedeeltelijk door zijn karakter (sommige mensen zijn van nature geneigd om eerder het negatieve dan het positieve te zien) en gedeeltelijk door zijn levensgeschiedenis. En dat kan ook al voor zijn huwelijk zijn begonnen. Misschien voelde hij zich al geisoleerd voordat hij trouwde, simpelweg omdat hij ook wel wist dat hij anders was dan de meeste jongens van zijn leeftijd. En misschien zelfs nog wel van daarvoor, van zijn kindertijd. Wie weet.
In elk geval klinkt het ernstig genoeg om hulp te zoeken. En als vriendin zijn er verschillende manieren om dat te doen. Vanuit professioneel oogpunt raad ik je aan geen relatie met hem te beginnen anders dan slechts vrienden. Hij heeft in mijn ogen professionele hulp nodig om uit deze negatieve spiraal te komen. Het beste advies dat ik je kan geven is hem die richting op te sturen en er voor hem te zijn tijdens het proces dat bij tijden zeker zwaar gaat zijn. Maar mocht hij geen hulp willen, dan is hij nog niet klaar om zijn verdriet en onmacht te verwerken en een plekje te geven. En dan is het aan jou de keuze of je toch een vriendschap (of meer?) wilt aangaan. Want ik weet uit ervaring dat leven met een depressief iemand op je over kan slaan, haast ongemerkt (één van mijn ouders is depressief). En de vraag is of je dat wil.
Voel je echter niet schuldig als je toch besluit weg te lopen. Het is zijn probleem, niet die van jou. Het is ook zijn gevecht, niet die van jou. En of je blijft of niet, het gaat voor hem sowieso moeilijk zijn! Ik denk bij mijn ouder altijd maar, als ik doe wat ze wil, doe ik het verkeerd, als ik het niet doe ook. Dus ik doe nu maar wat voor mij het beste voelt. Uit zelfbescherming.
Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt.

[Ienepien]

En daarom zijn we blij, dat jij hier bent, Pinky. Jij kan het inderdaad met een "professioneel" oog zien.

[petra1963]

En later dacht ik: misschien had hij die 'andere', psychische problemen ook al wel voor zijn huwelijk. Doodsverlangens kunnen, als ze uit depressie voortkomen en niet behandeld worden, heel hardnekkig zijn. Zijn eenzaamheid en onvermogen om relaties aan te gaan was er, zo lees ik in jouw verhaal, mogelijk ook al voor zijn huwelijk. En wat er in zijn huwelijk heeft gespeeld... daar is ook moelijk een vinger achter te krijgen..
In ieder geval zitten er voor mijn gevoel wat 'losse eindjes' in zijn verhaal.. Je schrijft: < Al vlug kreeg hij te horen van zijn vrouw hoe weinig hij wel voorstelde in bed. Hierop werd de seksuele relatie verbroken. Om deze reden liep zijn huwelijk dan ook op de klippen
na zeven jaren en drie kinderen.>

Zeven jaar huwelijk en drie kinderen is toch heel wat. Ook qua tijd en moeite. En emotionele investering, eenzijdig, of van beide kanten. Of de relatie dan werd verbroken omdat hij weinig voorstelde in bed ? Dat kan, maar er waren vast ook andere redenen. 
En omgekeerd: als zijn toenmalige vrouw het al snel zo'n probleem vond dat hij zo slecht was in bed ( 'hierop werd de relatie verbroken', schrijf je) , hoe belangrijk was de sex dan voor haar ? En er waren wel inmiddels drie kinderen ? Na 7 jaar huwelijk ? Mijn gevoel zegt dat er meer aan de hand was.

Hij 'verklaart' een hoop ellende in zijn leven via zijn mogelijke asexualiteit.

[pinky]

Helemaal mee eens Peter!