een nederlandstalige website over nonlibidoisme

[petra1963]

Ik heb denk ik een heel laag libido, met tijden waarop het vrijwel nul is. Tongzoenen vind ik vreselijk, en echte sex vind ik niet erg boeiend, en feitelijk tamelijk oninteressant. Ik lig wel graag tegen een vriendin aan, gekleed of naakt. En ik knuffel graag.  Ik trek emotioneel, sociaal en fysiek naar vrouwen toe. Dus ja, ieder heeft zo zijn/ haar eigen beleving.

[Rhapsody]

Het is idd zo dat een aantal van ons seks hebben of seks hebben gehad, maar dat wilt nog niet zeggen dat ze daarom ook seksuele aantrekkingskracht voelden of een libido hadden. Ik had persoonlijk seks binnen mijn eerste relatie (nu ja, was maar een korte) omdat ik dacht dat dat moest en omdat mijn partner dat wou, maar ik voelde zeker geen aantrekkingskracht of lust. Als het aan mij lag was er niks gebeurd. Dus aseksueel zijn is voor de meesten hier ook geen libido hebben...

Ik herken me erg goed in wat je schrijft...ik voel me soms ook emotioneel aangetrokken tot vrouwen, maar wil nooit aan hun lichaam prutsen of zoenen, die seksuele aantrekkingskracht is er gewoon niet.

Ik snap het. 

Nee, ik begrijp je volkomen.

Ik zit er echt erg mee, hoe ik me moet gedragen als mensen over seks praten bijvoorbeeld op school? Of in familiekringen. Meestal zeg ik niets of loop ik weg, maar mensen spreken me er later op aan, het valt ze toch op. Ik ga ook niet meer naar feestjes om dit soort situaties te voorkomen. Ik voel me altijd enorm ongemakkelijk, naar eerlijk gezegd ik wordt er bijna misselijk van. 

[petra1963]

Goh ja, dan is het sociaal gezien wel lastig, ja ! Ik zou niet zo weten hoe je daar mee om zou kunnen gaan...

[Rhapsody]

Tja.. 

Het is niet dat ik mensenschuw ben. Ik vind het altijd enorm gezellig op school en geef enorm veel om mijn klasgenoten. We hebben het overal over en ik vind alles best, maar als er dan iemand over seks begint, of mensen proberen indruk op elkaar te maken door seksverhalen te vertellen, dan voel ik me al ongemakkelijk worden. Maar als ik er niet bij wordt betrokken vind ik het geen probleem. Maar als er dan aan mij gevraagd wordt of ik een vriend heb, een heel onschuldige vraag, dan kan ik dat al niet hebben. Dan denk ik 'Waar bemoei je je mee?' terwijl het een normale vraag is natuurlijk. Het is lastig om uit te leggen. Een vriendin van me heeft die vraag nog nooit gesteld, en praat ook nooit over seks als ik bij haar ben, terwijl ze al 4 jaar een vriend heeft. Dat vind ik heel bijzonder, ik denk dat ze wel doorheeft dat ik er niet over wil praten.

[sutoroberi_sheku]

dat ken ik ja.
iki ben me vanbinnen zo druk aan het maken, misschien vanwege het feit dat mensen je niet snappen, of dat je het voor de zoveelste keer moet uitleggen; dat wanneer mensen
je DE vraag stellen ("heb je een vriend"), je al begint te snauwen. komen zíj weer met hun vragen!
en inderdaad vind ik dat ook een persoonlijke vraag. ik zou zelf ook nooit zoiets aan mensen vragen (ook omdat het me niet interesseert natuurlijk)

misschien dat het woord nonlibidoisme als synoniem voor aseksualiteit niet helemaal goed is. vooral als je het zó bekijkt of zó leest dat nonlibidoisten helemaal
geen seks hebben en niet masturberen en aseksuelen wel. het lijkt dan alsof die twee woorden twee verschillende dingen zijn.
zeg ik dat nou goed? snappen jullie het nog? anders ze maar gewoon dat ik stil moet zijn haha

ik heb gelukkig nooit het gevoel gehad "erbij te moeten" horen. ik heb het altijd fijn gevonden om anders te zijn.
ik heb de normale menigte altijd gezien als n kudde domme schapen; dat het je taak is om je te onderscheiden wil je de dingen kunnen doen waar je zelf van droomt. want die
kudde beïnvloedt je toch alleen maar.
is misschien ook wel fijner zo, anders had me dat ook nog dwars gezeten al die jaren
moet ook zeggen dat ik me emotioneel nauwelijks tot mensen aangetrokken voel. vind het prima als (sommige) mensen in mijn leven zijn, maar
vind het ook net zo prima als ze de volgende dag gewoon verdwenen zijn. als ik ruzie heb met iemand of we groeien uit elkaar, heb ik er totaal geen moeite mee
om afscheid te moeten nemen (doe ik meestal zelf)

[Rhapsody]

Ben jij mijn verloren tweelingzus? Want je zegt alles wat ik denk. 

Ik ben constant zinnen aan het formuleren in mijn hoofd, verdediging strategieën aan het bedenken, uit angst dat mensen mij weer vragen gaan stellen over mijn privé leven waar ik dus totaal geen zin in heb. Wat enorm vermoeiend is. Maar mensen tonen gewoon geen begrip en ik probeer het met humor een beetje op te lossen, maar ik heb daar de laatste tijd helemaal geen zin meer in dus ga ik ook automatisch afsnauwen.    Dan denk ik altijd 'Niet weer he!'. Ik woon ook nog bij mijn ouders en mensen zeiken daar ook altijd over. Terwijl het ze niets aan gaat, de enige 3 mensen die er wat mee te maken hebben dat ik thuis woon zijn ik en mijn vader en moeder. Ik ben ontzettend ambitieus en wil zoveel mogelijk tijd (zo niet al mijn tijd) aan mijn toekomst besteden. Dan zie ik het ook als een zegen dat ik aseksueel ben. Maar mijn ambities even ter zijde.

Al sinds ik op de basisschool zit hoor ik er niet bij, en heb nooit ergens bij gehoord, ook ik heb dat nooit erg gevonden. Zij vonden mij raar, maar ik vond hun juist raar. Ook ik heb nooit ergens perse bij willen horen, maar als het dus om seks gaat en de interesse daarin, en IEDEREEN heeft interesse al sinds groep 8 behalve jijzelf.. ja, dan verlang je er soms wel naar om er 'bij te horen' ook al weet je diep van binnen dat het niet in overeenstemming is met jezelf. Lastig om uit te leggen. Maar daar heb ik nu geen last meer van. Precies! Het interesseert mij echt totaal niet of iemand een vriend of vriendin heeft, ik heb zoiets nog NOOIT gevraagd. Ook omdat ik het zelf uiterst irritant vind als iemand het aan mij vraagt. Zelfs mijn moeder klaagt erover, die verteld me dat mensen maar blijven vragen of ik al een vriend heb, alsof ze zelf niets te vertellen hebben en zich achter mijn rug om met mijn leven gaan bemoeien. Dat klinkt wat bot maar zo ervaar ik het wel. Ook denk ik dat mensen dat soort vragen stellen omdat ze je dan beter kunnen plaatsen als persoon in de maatschappij. Ben je alleen dan is er vast iets mis met je, heb je een partner dan kunnen ze je beter plaatsen. Dat moet eens ophouden, het is precies wat je zegt, je kan de mensen dan zien als een kudde domme schapen.

Wat je zegt over ruzie hebben met iemand, ik ervaar precies hetzelfde! Ik heb er totaal geen moeite mee om zoiets stoïcijns af te sluiten, maar dat betekent niet dat ik niets om die persoon geef op heb gegeven, het gaat gewoon makkelijk. Mocht ik echt een hele hechte band met iemand hebben opgebouwd, dan zou het me nog wel eens dwars kunnen zitten denk ik, maar dat is me nog niet overkomen dus kan ik daar eigenlijk ook niets over zeggen. Erg leuk om te zien dat we zoveel gemeen hebben. Zelf heb ik eigenlijk niet veel vrienden, alleen een aantal klasgenoten, maar dat is alles waar ik behoefte aan heb. Hier in mijn woonplaats heb ik helemaal geen vrienden, maar daar zit ik helemaal niet mee. Ik had er wel een paar, maar die hebben alleen maar interesse in seks en uitgaan, terwijl ik alleen maar interesse heb in verzamelen, kunst en filosofie. Dan is het voor mij geen enkel probleem dag te zeggen. Dat zijn ook van die schapen, bij zo'n kudde wil ik niet horen.

[Ereinion]

Ik was vaak degene die de anderen volgden, maar dat heb ik eigenlijk nooit begrepen.

Ik herken wel wat dingen wat jullie zeggen, over vriendschap en het beeindigen ervan. Toch ben ik daar niet echt trots op, ik heb in het verleden soms te makkelijk mensen afgedankt en dat vind ik niet netjes. Nu heb ik eigenlijk geen vrienden, alleen kennissen en collega's en soms mis ik dat wel.

[Rhapsody]

Bij mij gebeurt zoiets uiterst zelden trouwens. Ik gaf altijd snel om iemand, offerde veel tijd op aan iemand en liefde, en ik kreeg er altijd weinig tot niets voor terug. Ik wil dat soort vriendschappen niet meer.  Daarom kan ik me makkelijker losmaken van een persoon als ik merk dat de vriendschap van 1 kant komt. Jarenlang heb ik energie zuigende vrienden gehad, die nooit vroegen hoe het mij ging, ze konden alleen maar over zichzelf praten en seks, je kon nooit een zinvol gesprek met ze hebben. Ik heb dat 3 jaar volgehouden, nooit vroegen ze bijvoorbeeld hoe het met mijn broer ging (hij is gehandicapt), dat was te veel gevraagd.. ik snap(te) dat gewoon niet. Deze zomer vond ik het genoeg geweest, dat afscheid was voor mij niet moeilijk. Op een gegeven moment voel je zo'n afscheid al aankomen. Gelukkig heb ik nu wel een aantal hele lieve vrienden/klasgenoten, zij geven mij ook een goed gevoel, en de interesse komt van 2 kanten. Ik ben ook snel naïef en zie eerder het goede in mensen dan het kwade, ik vergeef snel, nu probeer ik dat een beetje af te leren zodat ik niet snel weer gekwetst wordt zoals steeds weer gebeurde in het verleden. Vandaar deze nieuwe attitude.

[sutoroberi_sheku]

Het begint nu langzaam wel een beetje eng te worden, hè?? 

hoera voor je nieuwe attitude!
ik denk dat het er ook een beetje aan ligt waar je bent opgegroeid, in hoeverre je "erbij wilt horen".
dat heb je misschien niet altijd in de hand.
ik kom uit een (uiterst kleine) familie waar we erg op ons zelf zijn. bezoek hebben (of hadden, want ik woon niet meer thuis) we echt nauwelijks.
de drang naar het socialiseren is er op de één of andere manier niet.
mijn moeder spreekt ook met zo weinig mensen, dat ze waarschijnlijk nog nooit DE vraag heeft gekregen.
in het weekeinde, bijvoorbeeld, zit ik meestal bij mijn ouders. Soms verveel ik me daar echter enorm, omdat al mijn dingetjes ver uit de buurt zijn.
zegt mijn pa: dan ga je toch naar iemand? dan denk ik echt: naar wie dan? er is niemand 

ondertussen selecteer ik meteen uit wie ik beter zou willen leren kennen, en wie niet.
bovendien ben ik snel op mensen uitgekeken als ze mij bijvoorbeeld geestelijk niet kunnen prikkelen. mensen zonder diepte, waar je geen zinnig gesprek mee kunt voeren.
ik heb één vriendin in het dorp waar me mijn ouders wonen, die het alleen maar over haar mode (ze doet mode opleiding)heeft. binnen de eerst 30 seconden dat ik haar zie
begint ze al. maar over algemene zaken in wereld weet ze totaal niks af. daar stoor ik me dan enorm aan.
een andere vriendin hier in Maastricht heeft nooit geen tijd, dus die heb ik ook al in geen maanden gezien of gesproken.
Ik heb wel één echte hartsvriendin, maar die woont in Puerto Rico. stom toevallig ooit op een profielensite ontmoet. toen wij een keer ruzie hadden
was ik wel echt van streek.

Maar mijn grote liefdes zijn mijn dieren. heb jij die dan ook niet? want als iets kan troosten, is het wel een huisdier waar je een hele goede band mee hebt.
Miischien dat ik daarom nooit geen twijfels meer heb, en het me niet kan deren dat ik avond na avond alleen ben.

inderdaad, het blijft nu eenmaal zo dat mensen je een plaats en een plakkaat wil geven. dat blijft waarschijnlijk altijd wel zo.
Ik ben allang blij dat ik nu in een tijd leef, waar dit soort dingen al veel makkelijker worden geaccepteerd.
in tijden waarin vrouwen ondergeschikt waren, en zich op bepaalde manieren dienden te gedragen en bepaalde taken dienden te verrichten, zal het een man echt geen f*ck
hebben kunnen schelen of je nou aseksueel was of niet. ik denk dat je er toen niet aan dacht.
zoals in de victoriaanse tijd. die vrouwen waren echt alléén maar bezig met trouwen (liefst zo rijk mogelijk) en kinderen krijgen. hoeveel aseksuelen en lesbiennes zouden
er toen niet getrouwd zijn met een man, en daarna veel kinderen hebben gekregen

[Ienepien]

Vroeger was het gewoon "je plicht om je man te behagen" en was er geen keuze.

[sutoroberi_sheku]

inderdaad 

[petra1963]

Wat de victoriaanse tijd betreft: vrouwen werden toen geacht geen sexuele gevoelens te hebben. Of dat de situatie van asexuele vrouwen nou makkelijker of moeilijker maakte, kan ik zo niet zeggen. Voor beide visies zijn denk ik argumenten. Maar 'asexualiteit'bestond in de victoriaanse tijd niet. Wel preutsheid. Wat natuurlijk een goede 'dekmantel' voor asexualiteit kan zijn.
En sexuele gevoelens tussen vrouwen bestonden al helemaal niet. Lesbianisme zoals we die nu kennen, als vorm van identiteit, bestond toen ook niet. want ook dat is een moderne, laat 20e eeuwese categorie.
Wel bestonden natuurlijk vrouwen die - ook lichamelijk- van vrouwen hielden. Alleen dat was cultureel feitelijk onzichtbaar. Wat niet bestaat, wat niet kan bestaan, bestaat cultureel ook niet. Dat kon vrouwen ook weer ruimte geven om hun gevoelens voor elkaar wel te beleven.

Zoiets bestaat nog steeds. ik las laatst een interview met  een vrouw - naar zij zelf over zichzelf zei een lesbische feministe- die als blanke Nederlandse vrouw in Indonesië was gaan wonen, en met een vrouw daar getrouwd was. In een moslimland dus.
Waarom zei zich in zo'n situatie meende te moeten begeven, werd uit het artikel niet zo duideljk. Wel dat ze altijd nogal vaak conflicten in haar leven had opgezocht. Maar die vrouw zei dus dat een lesbische relatie tussen 2 vrouwen in die cultuur zo onbestaanbaar was, en twee vrouwen die getrouwd waren ook, dat mensen hun relatie echt niet zagen. Werkelijk niet zagen. En dat juist dat hen tweeën ook weer ruimte gaf om hun relatie te beleven. Ik vond het een apart verhaal. (In hoeverre zij de situatie waarin zij zich nu begeven had goed kon inschatten, kan ik natuurlijk niet beoordelen.)

[sutoroberi_sheku]

nee inderdaad. je ouders huwelijkten je het liefst uit aan een nieuw rijke gast, dan hadden zij er verder geen omkijken meer naar.
ik denk dat ze het woord preutsheid laterna erop geplakt hebben. dat ze eerst lang met elkaar flirten, de kleinste kusjes verboden waren, en alle privé zaken
binnen 4 muren werden gehouden, vind ik eerder beschaafd (dat is dan weer de geest van een aseksuele  )
maar dat goldt toch niet alleen voor de vrouwen? op sodomie stond toch ook de doodstraf?

maar de preutsheid waar je zoveel over hoort, speelt zich volgens mij ook vornamelijk in de hogere klasse af (alle boeken en kostuumdrama's afgaand  )
want als je charles dickens leest, blijft er van preutsheid en beschaafdheid weinig over.

[petra1963]

Dat klopt ook wel weer, geloof ik. Wat ik gelezen heb over de sexuele moraal van soldaten in het Engelse leger in de 1e Wereldoorlog lag het toen ongeveer als volgt: de hogere klassen hadden hun victoriaanse moraal, vol preutsheid, waar niets mocht. Het grootste deel van de soldaten kwam evenwel uit de boerenstand of de arbeiders, en voor hen was sex een vorm van gezonde lichaamsbeweging. De hogbere klassen probeerden natuurlijk hun moraal wel aan de soldaten o te leggen, maar dat werkte van geen kant.

Wat 'sodomie' betreft: dat bestond wel, homosexuele contacten tussen mannen. Mannen konden dat dus blijkbaar wel voelen, officieel, ookal was het verboden. Dat vrouwen ook zoiets konden voelen was compleet onvoorstelbaar. En dus ook niet verboden, want het kon niet bestaan.
Bij 'sodomie' ging het dan ook nog eens om uitingen van sexueel contact tussen mannen die in de openbaarheid waren gekomen. Wat niet in de openbaarheid kwam, was geen sodomie.
De victoriaanse tijd was daarmee ook een heel hypocriete tijd. Officieel strenge sexuele normen, maar in de praktijk gebeurde er van alles zolang het maar verborgen bleef. En met name vrouwen waren daar dan weer vaak het slaschtoffer van, van die hypocrisie. Want die werden zwanger, terwijl er nog geen DNA test was om de vaderschap onbetwistbaar vast te kunnen stellen.

[sutoroberi_sheku]

tja, de hogere klasse moesten toch op de een of andere manier laten zien dat ze "hoger" waren.
En je van alle lichamelijke/vleselijke zonden afwenden, maakt je misschien onmenselijk, een halfgod. maar wie weet wat daar werkelijk afspeeldde?
niets wat lichamelijk was sprak hen aan. veldwerk ook niet, wordt je bruin van; de reactie is aderlaten.

ja ze kun je het ook bekijken! zijn er dan eindelijk op dat gebied minder vrouwen ter dood veroordeeld
ja victoriaanse tijd was een vreemde hypociete tijd, maar daardoor wel weer erg interessant!