sociale contacten

[Jovi_Hobbes]

Soms zijn labeltjes inderdaad erg handig. Dan kunnen mensen makkelijker begrijpen waarom je bent zoals je bent.

OVerigens valt het me op dat er hier relatief veel mensen komen die aangeven autistisch te zijn of Asperger te hebben. Niet helemaal verwonderlijk natuurlijk, want als je moeite hebt met sociale contacten heb je al gauw ook moeite met intieme contacten.
Sociale contacten zijn voor mij ook verre van mijn beste kant. Ik vraag me eigenlijk af of meer mensen hier dat hebben.

[Rhapsody]

Misschien dat interesse ook een rol speelt. Autisten hebben een beperkt interesse gebied. Ik heb nooit interesse in jongens of meisjes gehad zoals mijn leeftijdgenoten. Ik heb nooit interesse in seks gehad of intimiteit (inderdaad aanrakingen enzo), maar heb wel behoefte aan liefde en gezelschap. Mijn broer en vader hebben ook syndroom van Asperges gepaard met andere 'kwalen' en zij zijn wel gelukkig getrouwd. Iemand vinden die van je houd om wie je bent is natuurlijk ook heel erg belangrijk. 

[Ereinion]

Heftig, maar wel fijn dat je nu wat meer duidelijkheid hebt, neem ik aan.

Sociale contacten zijn ook niet mijn sterkste kant. Ik heb me er in getraind, zodat ik op mijn werk met iedereen goed om kan gaan. Maar toch blijft het altijd oppervlakkig. Ik zou niet weten hoe ik de stap moet zetten van kennissen naar vrienden. Hoewel ik daar wel erg behoefte aan heb.

[Ienepien]

Ik denk, door (bij voorkeur met een bevriend stel, dus met z'n vieren) jezelf bloot te geven en op persoonlijke dingen veel dieper in te gaan. En je gedachtes, frustraties, dromen, wat ook maar eruit te gooien. Dan zal je zien, dat die mensen (als ze tenminste zelf ook open kunnen zijn) veel meer worden dan kennissen.
Gevaar is natuurlijk dat ze niet beseffen, dat het niet de grote buitenwereld in moet, en ze achter je rug om jou privéleven op straat gooien. Je moet dus eerst wel goed vertrouwen opbouwen, en weten dat het tussen jullie blijft.
Dan kan zo'n vriendschap je een enorme voldoening geven.............

[Jovi_Hobbes]

Soms zou ik ook wel willen weten hoe je echte vrienden maakt. Ik hou mensen altijd enigszins op een afstand. Met mensen waar ik goed mee op kan schieten deel ik meer dan met anderen, maar er is altijd een groot deel van mezelf dat ik met bijna niemand deel. Mijn beste (enige?) vriendin ken ik ruim tien jaar en zelfs met haar deel ik lang niet alles. Maar goed wat dat betreft lijken we ook wel weer een beetje op elkaar en we kunnen dat dus ook van elkaar respecteren.

Tja, ik vind het niet erg om met mensen om te gaan (dat heb ik uiteindelijk ook aangeleerd) maar ze moeten niet te dichtbij willen komen. Al heb ik zeker ook wel behoefte aan liefde en gezelschap zoals Rhapsody zegt. Lekker tegenstrijdig dus.

Volgens mij is deze discussie te serieus voor een off topic onzinonderwerp. Nu dwalen we zelfs af in een afdwaal topic 

[Ereinion]

Gebeurd!

Het gekke is, Ienepien, dat ik dat soort relaties wel heb. Op mijn werk vertel ik zo ongeveer alles als het uitkomt. Ik heb echt super collega's en schaam me ook niet snel voor dingen. En mijn dromen kan ik echt niet voor me houden.  Maar het blijft op mijn werk. Ik heb geen mensen waar ik eens een dag mee op stap ga. Of waar ik ga theedrinken. Dat soort simpele dingen.
Zoals op de verjaardag gisteren (en ook op mijn eigen), dan komt er alleen familie.

[Ienepien]

Vriendenkoppels zijn ook het leukst, als je beiden kunt opschieten met allebei.
En dat is niet zo vaak. Soms klikt het tussen de vrouwen wél, maar tussen de mannen helemaal niet, of andersom.....
Wij hebben wel een paar koppels, waarbij het bij allebei kanten wel klikt, en één stel, waarbij het super klikt. Zowel vrouw-vrouw/man-man als vrouw-man en andersom....(snap je het nog?)
En die komen ook gewoon bij ons op de verjaardag. Héél gezellig, en je hebt nog eens "andere praat" dan het familiegebeuren.

[Rhapsody]

Heftig, maar wel fijn dat je nu wat meer duidelijkheid hebt, neem ik aan.

Sociale contacten zijn ook niet mijn sterkste kant. Ik heb me er in getraind, zodat ik op mijn werk met iedereen goed om kan gaan. Maar toch blijft het altijd oppervlakkig. Ik zou niet weten hoe ik de stap moet zetten van kennissen naar vrienden. Hoewel ik daar wel erg behoefte aan heb.

Precies, ik kan in het algemeen wel normaal overweg met mensen, ook met vreemden, ik ben wel erg beleefd. Maar als het aankomt op na het werk blijven hangen om koffie te drinken dat heeft in mijn hoofd geen nut, ik snap zoiets niet, ik wil gewoon weer naar huis. Hetzelfde geldt voor verjaardagen, uitgaan, feestjes van kantoor (heb al m'n stage uitjes ontlopen), schoolfeesten etc. Maar beleefd zijn in de omgang lukt heel goed, alleen interesse tonen, een juiste houding vinden, gezichtsuitdrukkingen laten zien, dat lukt niet of met enorm veel moeite of wat goed acteerwerk. Zo kan ik me vaak wel aanpassen in een groep of een op een met iemand.

Natuurlijk hebben we behoefte aan vriendschap, dat maakt het juist zo lastig als je het graag wil, maar moeilijk kunt. 
Ik ben erg blij met de 3 hele goede vriendinnen die ik heb en waar ik alles mee kan delen zonder dat ze me raar zullen aankijken, dat heb ik liever dan een hele hoop kennissen. Maar ik spendeer lang niet zoveel tijd met ze als ik zou willen, ik zie ze alleen op school. Dat vind ik enorm jammer. Ik durf dat ook niet te zeggen, of mijn gevoelens daarover te delen. *zucht*

[Rhapsody]

..als je moeite hebt met sociale contacten heb je al gauw ook moeite met intieme contacten.

Ik heb zelf niet zo veel last met intieme contacten (hangt er ook vanaf wat men verstaat onder intiem, ik ervaar intiem als iets geestelijks niet als iets lichamelijks) zoals een knuffel geven of een kus als ik degene ken en mag. Ik heb gewoon geen interesse in seks.

Maar ik weet niet of je je post ook zo bedoelde. Dat misschien autisme of Asperges reden is voor aseksualiteit. Vergeef me als het niet zo is.

Maar toch, ik denk niet dat autisme of mijn Asperges syndroom iets te maken heeft met mijn aseksualiteit, wel met moeite met sociale contacten in het algemeen, maar niet met een seks drive. Mijn broer en mijn vader zijn ook Aspergers, extremere gevallen dan ikzelf, en zijn allebei gelukkig getrouwd zoals ik al zei, zij zijn wel seksuelen, daar ben ik 100% van overtuigd (mijn broer had al heel vroeg Playboys op z'n kamer).

[Rhapsody]

Volgens mij is deze discussie te serieus voor een off topic onzinonderwerp. Nu dwalen we zelfs af in een afdwaal topic 

Off topic hoeft geen onzin te zijn. Serieus praten is juist goed! Ik was al verbaasd dat er nu een apart topic van is gemaakt. Het is vaak zo dat we (ik en Sheku waarschijnlijk lol) in een serieus topic afdwalen, straks doen we dat hier weer en moeten we weer terug naar het oorspronkelijke onderwerp. Daarom had ik het off topic topic gemaakt, zodat we kunnen afdwalen.

[myra]

ja, ik heb moeite met sociale contacten...Ben in wezen heel schuw en verlegen...ben ook achterdochtig, denk vaak dat mensen mij maar een rare vinden...Al kom ik meestal niet zo verlegen over, ik ben vrij verbaal onderlegd en dat compenseert wel een beetje...

Ik hou niet van drukte, en ben helemaal geen groepsmens. Een op een vrienschapsrelaties zijn ideaal voor mij...

[cirec]

Ik weet niet of ik me in dit vraagstuk moet gaan bemoeien... ik heb immers al genoeg problemen gehad met een asexuele (ex)vrouw...

Maar gewoon voor de algemene beleving... er wordt hier regelmatig van asexuele kant hoog en laag beweert dat asexueel zijn een geaardheid is zoals homoseksualiteit...
Maar als er in dit forum nu toch ook beweert wordt dat er randgevallen met autisme en asperge zijn dan zou men dus rein theoretisch niet mogen uitsluiten dat - indien er dus meer dan gemiddeld verband is tussen die twee vormen - het dus toch een genetische afwijking zou kunnen zijn als men asexuele kenmerken toont.

Oh jeee, daar gaan we hoor... gelijk in de verdediging... ik hoor het nu al komen...
De mens, het genetische profiel, vooral de hersenen... allemaal zeer ingewikkelde en on-ontgonnen wetenschappelijke terreinen. Ja de wetenschap is al ver gekomen maar in verhouding is alleen het bovenste schilletje pas echt in kaart gebracht. Waarom zou een verslaving aan sex, of eetstoornissen, en ga zo nog maar even door... wel gezien worden als een "ziekte". Maar Homoseksualiteit en asexualiteit niet.
Laten we nu eens echt eerlijk zijn... eigenlijk is het een in elkaar overlopend, grijs gebied. En maakt het nu echt zoveel uit, om te zeggen dat je zo, of zo geaard bent of dat je een genetische afwijking hebt en dus eigenlijk niet in orde bent... het maakt je er niet minder om en je hoeft daarom geen paria te zijn maar gewoon feitelijk gezien val je dan net als een albino in de natuur uit de toon. De natuur heeft daar zijn eigen oplossingen voor.
Als een ezel en een paard met elkaar nageslacht leveren komt er een muilezel uit voort die niet geslachtsrijp kan worden. Albino dieren worden (terecht of onterecht) verstoten. Mongoloïde mensen worden gewoon statistiek gezien niet erg oud. Homoseksuele personen kunnen niet voor nageslacht zorgen... ja ik weet een vrouw zou dat wel kunnen maar, rein theoretisch volgens haar levenswijze dus niet.
Let goed op he, ik veroordeel deze vormen niet, maak alleen maar een punt.
Zouden er personen in deze groep, ook met het oog dat er nog zo weinig wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar asexualiteit en de achtergronden daarvan... zich over deze mentale hindernis kunnen zetten. Net als dat er diverse fora bestaan voor mensen met (nog) niet geneesbare aandoeningen, simpele zoals migraine maar ook ingewikkelde...?

OK stort de bagger nu maar over me uit.   

[Rhapsody]

Hoeveel stellen gaan er wel niet heftig uit elkaar tegenwoordig? Dat kan om talloze redenen zijn, toevallig was de rede voor jou een aseksuele vrouw. Dit bericht komt volgens mij ook meer voort uit gekwetste gevoelens dan oprechte interesse.

Tja, zoiets als 100% heteroseksualiteit bestaat ook niet, wat dat betreft wijken we dan allemaal af, want er is geen enkel persoon op de wereld die in alles normaal functioneert. Wat normaal dan ook mag zijn (ironisch genoeg is daar geen definitie voor).

De wetenschap, ach, wat voor geluk heeft de wetenschap de mens gebracht.. Het maakt het leven alleen maar complexer. Het kan de mooiste dingen in het leven, fantasie, de ziel, het geweten, intuïtie, en het allerbelangrijkste.. de LIEFDE niet bewijzen of verklaren, terwijl we allemaal weten wat het is en dat het bestaat (en het allerbelangrijkste is op de wereld).

Ik denk dat als jij en jou ex-vrouw goed uit elkaar waren gegaan en/of geen problemen hadden gehad (want het is mogelijk voor een seksueel en een aseksueel om een goede relatie te hebben) dat je hier dan niet was geweest om de provoceerder uit te hangen.   

Of aseksualiteit een stoornis is of aangeboren, of een aangeboren stoornis is, dat maakt eigenlijk niets uit (het maakt mij in ieder geval niets uit). Wat belangrijk is wie je bent, je eigenschappen. Zoals ik al zei zijn er zo ongelofelijk veel stellen die woedend uit elkaar gaan, want 99% van alle problemen komen voort uit onbegrip. 

[cirec]

Jammer dat je mijn voorgeschiedenis er gelijk bij haalt en me dus gelijk in een hokje duwt...
Als je dat allemaal niet geweten had had je er dan wel objectief over kunnen nadenken?
Toen ik dit namelijk allemaal opschreef zat ik echt niet met mijn gedachten bij mijn ex hoor...

[cirec]

Ik denk wel dat we precies hetzelfde bedoelen en het dus in principe niet ONeens met elkaar zijn... De mens is (te) complex... mijn punt alleen was of het in overweging genomen kon worden dat het toch een soort stoornis is... Ik bedoel; jullie hebben net als homoseksuelen niet hiervoor gekozen... Sommige mensen zijn prima tevreden met hun stoornis maar er zijn er ook die maar wat graag een "oplossing" voor hun "probleem" zouden willen zien... en dat was het enige wat ik met mijn verhaal wilde aanhalen.

Als aseksualiteit wel een stoornis is dan is dat mij best, hopelijk komt er dan zelfs meer begrip en respect voor. Net zoals autisten altijd 'contactgestoord' werden genoemd, worden ze nu gewaardeerd en gerespecteerd voor wie ze zijn, omdat mensen geïnformeerd zijn over autisme en dat het iets is waar je mee geboren wordt.

Mijn punt dus hierbij door jou al gemaakt...

Kan je je misschien voorstellen dat als en ik zeg een heel waarschijnlijk ALS.. er een pilletje zou bestaan waarbij een gefrustreerde aseksuele van zijn of haar "probleem" af zou kunnen komen, daar evt. niet voor zou willen kiezen? Als jij totaal gelukkig bent, prima... maar er zijn ook diverse die niet gelukkig zijn of vanwege henzelf of vanwege hun slopende relatie met hun partner... Haal in G.naam mijn relatie er niet bij. Die was sowieso op de klippen gegaan en heeft met dit verhaal echt helemaal niets te maken.

Wat ik dus niet begrijp is waarom jij je zo ontzettend aangevallen voelt terwijl ik in mijn beleving daar helemaal geenszins aanleiding toe heb (willen) gegeven. Ik kan het wel een beetje volgen hoor... ik heb vroeger veel gereisd en toen homoseksualiteit nog "nieuw was, wilden vrienden en ik in Sydney (Australie erg macho land en homo's vaak in de verdrukking gebracht) een aantal dragqueens naar de weg vroegen, werden ze eerst heel agressief totdat ze door hadden dat we alleen de weg wilde vragen...
Dat gevoel krijg ik hier ook een beetje... Dat aseksuelen gelijk in de defense/aanval gaan, terwijl ik eigenlijk alleen maar een open respectvolle discussie wil starten... als dat niet mag van jou dan spijt me dat meer voor jou dan mij... maar laat mijn shit huwelijk hier buiten, dat is benden de gordel trappen.

Ik ben niet bevooroordeeld tegen aseksualitiet, homoseksualiteit of wat dan ook. Ik ben tegen vooroordelen, oneerlijkheid, en valse voorwendselen en de soms daarmee gepaarde provocatie. Mensen of groepen in een hokje duwen is iets wat jullie niet willen, doe dat ook met mij niet.

Peace verder...