moeilijke keuze

[iejoor]

Ik ben een 30 jarige man met aspergersyndroom (een hoogfunctionerende vorm van autisme) en ben 12 jaar samen met een vrouw die, zo blijkt sinds een jaar geleden, als 9 jarig kind seksueel misbruikt is geweest. Ik weet dit nu 1 jaar. Ze is nu 8 maand in opname waar ze zeer traag vorderingen maakt. Ze heeft een enorm laag zelfbeeld en borderline als gevolg van het misbruik.

De eerste jaren van onze relatie waren op seksueel vlak voor mij bevredigend. Zij vond dat ook en ze vond het heel wat anders dan bij haar eerste vriendjes waarbij ze steeds dacht 'is dit alles?'. Ik heb haar altijd wel wat passief gevonden, maar aangezien ik autisme heb en zij mijn eerste vriendin was stelde ik daar weinig vragen bij. Na enkele jaren echter werd de situatie vrij problematisch door het zeer verstoorde evenwicht in zin. 

Uit de behandeling blijkt dat ze een basisvertouwen niet ontwikkeld heeft waardoor ze niemand kan vertrouwen, zeker niet op seksueel vlak. Toen ik haar vroeg of ze ooit werkelijk van seks genoten had antwoordde ze niet, alsook niet op de vraag of ze ooit echt zin in seks heeft gehad.
De psychologe zei dat de kans zeer reëel is dat deze relatie uit zal monden in een aseksuele relatie.

Ik ben zo kwaad op diegene die ons dit heeft aangedaan. Ik ben ontzettend verward. Door mijn autisme kan ik die dingen niet vanuit verschillende perspectieven benaderen en heb ik dus een vernauwde kijk op de situatie wat het alleen maar moeilijker maakt.

Ik weet niet meer hoe het verder moet. We hebben in die 12 jaar veel moeilijkheden moeten overwinnen als koppel, onder andere mijn aspergerdiagnose, vele depressies bij mij, hypochondrische angsten die het voor beiden niet meer uit te houden waren, enz... Ook het autisme is een serieuze druk op onze relatie. We waren van plan relatietherapie te gaan volgen toen het misbruik aan het licht kwam.

Ik weet niet of ik een leven aan kan met een aseksuele partner. Nu voel ik me belogen en kwaad tegenover diegene die haar misbruikt heeft. Ik zit vol vragen over hoe het is om met een aseksuele partner samen te leven.
Wat blijft er nog over van een relatie waarbij er geen seks meer is? Ik heb autisme dus ook op gevoelsmatig vlak is er al weinig wederzijdsheid.
Zal onze relatie niet meer worden dan een vriendschapsband? Ik weet niet of ik trouw ga kunnen blijven...
Ik weet dat ik haar graag zie. Ik deel als autist weinig tot niets met andere mensen. Ik ben zeer terug getrokken. Ik deel alleen met haar. Zelfs met mijn ouders lukt het niet, maar bij haar is alles anders. Haar kan ik wel verdragen, terwijl ik van andere mensen het snel niet meer kan hebben. Andere mensen maken me moe, ik moet me anders voordoen dan ik ben, ik moet steeds moeite doen, bij haar echter, gaat alles wel vanzelf. Dus voor mij is ze zeer belangrijk.
Ik ben dan ook niet van plan zo maar een punt achter deze relatie te zetten. Ik ben een vechter, anders had ik ook door mijn autisme niet gestaan waar ik nu sta.

Ik merk ook dat zij het nu enorm moeilijk heeft. Zij voelt zich schuldig dat ze mij niet kan bieden wat een vrouw haar man wel kan bieden... Ook voor haar is het moeilijk. Voorlopig zien we elkaar even niet... Het is te pijnlijk en praten leidt tot ruzie, verzwijgen en weigeren te zeggen waar het op staat.
Ook bij de psychologe praat ze niet over deze dingen. Ze is verlegen en schaamt zich. Ik moet echter praten maar heb niemand om er over te praten. Vandaar dit topic in dit forum.

P.S. Sorry voor de vele ikken in dit topic. Ik ben wel degelijk zeer betrokken bij haar, binnen mijn mogelijkheden, maar momenteel sluit ik mezelf op in mezelf waardoor alles rond ik draait. Dit is autistisch gedrag. Neem het me niet kwalijk.

[Ienepien]

Hallo Iejoor. Welkom hier. Volgens traditie stop ik je een lekker stukje  toe.

Dat je autistisch bent, heeft er niet zoveel mee te maken.
Ik lees wel, dat je veel om je vrouw/vriendin geeft.
En dat het een jaar geleden pas uitgekomen is, dat ze aseksueel is, is toch geen belemmering, om voort te gaan zoals het ging?
Als je hier wat rond leest, zal je zien, dat het moeilijk is, maar wel kán, een relatie met een aseksuele vrouw.
Wij begrijpen je hier, dus we weten wél waar je over praat.

[Rhapsody]

Hoi Iejoor,

Ik ben ook autistisch, gepaard met nog meer 'kwalen', en ik ben ook nog eens aseksueel. Ik herken mij in veel wat je zegt, over niets tot weinig gemeen hebben met andere, het terugtrekken (sociaal isolement) en alle andere dingen. Voor mij als aseksueel is het wel lastig omdat ik al moeite heb met sociale contacten vanwege mijn autisme, ik kan nooit ergens mezelf zijn. Behalve bij 1 meisje, maar zij ziet mij niet staan en is seksueel. Maar zoals Ienepien als zei doet het autisme er niet echt toe in deze situatie. Wat belangrijk is, is communicatie, en volgens mij gaat dat wel goed tussen jullie!

Ik ben in ieder geval 100% zeker niet seksueel misbruikt toen ik klein was. Voor de meeste van ons geldt dat en voelt aseksualiteit als een geaardheid. Ik ken mensen die wel seksueel misbruikt zijn en een actief seksleven hebben en ook van seks kunnen genieten. Ik vind het ook moeilijk om daar vat op de krijgen, mensen zijn gewoon erg complex. Misschien is je vrouw echt aseksueel, of is haar aseksualiteit het resultaat van haar trauma (en is er misschien iets aan te doen, als aseksualiteit aangeboren is valt het eigenlijk niet te 'genezen', net als ons autisme). Misschien heeft ze een vertrouwen probleem, dat ze zich niet kan over geven aan jou (en vorige partners) en dat ze daarom niet kan genieten van seks. Ik kan me enorm goed voorstellen dat als je seksueel misbruikt bent je verkrampt raakt bij seksuele intimiteit. Maar ik ben geen expert of psycholoog en durf daar eigenlijk niets over te zeggen. Ik sluit me bij Ienepien aan, zo te zien geef je heel veel om je vrouw. Ik hoop dat alles uiteindelijk goed komt.

[pinky]

Hoi Iejoor. Welkom hier op het forum! 

Tsja, lastig verhaal. Dat je een vechter bent is duidelijk. Meenigeen was in een relatie lang niet zo ver gekomen als jullie twee. Dat laat mij zien dat je vrouw ook een vechtertje is! Trouwens, ik vind dat je veel respect toont naar je vrouw. In je verhaal zie ik niet echt het autisme terug komen, meer het verhaal van een man die zich zorgen maakt om zijn relatie en niet weet waar hij daarmee heen moet.

Ik kan en wil je geen advies geven wat te doen. Ik denk dat dat het ligt aan wat jij wilt en wat jij aankan. De tijd zal het leren. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte toe en ik hoop dat je je verhalen hier neer kunt schrijven als je die behoefte voelt! 

[iejoor]

Trouwens, ik vind dat je veel respect toont naar je vrouw. In je verhaal zie ik niet echt het autisme terug komen, meer het verhaal van een man die zich zorgen maakt om zijn relatie en niet weet waar hij daarmee heen moet.

Ik heb gisteren een gesprek gehad met mijn vrouw en daar heb ik na een nachtje overdenken toch uit moeten concluderen dat er ook tussen ons serieus dingen zijn misgelopen. Mijn psychologe had me gewaarschuwd dat iemand met autisme vaak een sterk dominerende rol speelt in de seksuele relatie en weinig aandacht heeft voor de behoeften van de partner. Ik kwam toen helemaal uit de lucht vallen en dacht dat het niet op mij van toepassing was. Dit was voordat het misbruikverhaal naar boven kwam.
Ik zei gisteren nog tegen haar hoe belangrijk ik het vond dat zij er ook plezier in heeft, dat ik wilde dat zij klaar kwam bv, maar zij trok enkel grote ogen. Nu blijkt dat mijn vrouw ook vindt dat ik weinig respect toon voor haar behoeftes, dat er zelfs ook machtsmisbruik van mijn kant is...  Ik doe deze dingen niet bewust. Ik snap er eigenlijk niets van. Ik had altijd de indruk dat zij er van kon genieten. En om onze seksuele relatie niet te laten uitdoven heb ik soms aangedrongen en heeft zij blijkbaar herhaaldelijk over haar grenzen laten gaan. Door haar verleden heeft ze nooit geleerd haar grenzen duidelijk aan te geven en dat gecombineerd met mijn behoefte aan zeer concrete grenzen is het al 10 jaar niet zo best aan het gaan. Ik vrees dat ik mijn psychologe gelijk moet geven en dat ik inderdaad haar grenzen niet aanvoel (ook op niet seksuele vlakken begrijp ik haar grenzen niet). Ik heb geen feeling voor bv voorspel en zo. Dat maakt het allemaal lastiger. En hoe meer ik er over nadenk, hoe meer gelijk ik mijn psychologe moet geven. Seks is voor vele mensen met autisme zeer gecompliceerd. De subtiele taal van het vrijen ontgaat me compleet. Mijn vrouw vindt dat seks voor mij vooral iets fysieks is, en ervaart er weinig warmte bij... Zelf heb ik dat wel denk ik maar ik kan het niet delen. Ik ben zeer verward en voel me een echte zak... Hoe kunnen de dingen zo mis gelopen zijn en hoe kan ik dat 10 jaar lang niet inzien...

[Jovi_Hobbes]

Dat is inderdaad niet leuk om te moeten horen, maar misschien moet je het nu van de andere kant bekijken. Het is 10 jaar lang niet helemaal goed gelopen. Iets waarvoor jij misschien niet alle schuld op je moet nemen (denk ik), maar dat het nu boven tafel is gekomen is heel belangrijk. PAs als je weet wat er allemaal speelt kun je oplossingen gaan zoeken. Als het voor jou moeilijk is om te zien wanneer je geen respect toont voor de behoeftes van jouw vrouw is het misschien een goed idee om af te spreken dat zij dat explicieter gaat aangeven. Op die manier kun jij daar misschien ook weer van leren en kunnen jullie misschien langzaam aan tot oplossingen komen.

In je eerste bericht stelde je de vraag wat er nog over is van jullie relatie als jullie geen seks meer kunnen hebben. Ik denk dat je zelf het antwoord al hebt gegeven:

Ik weet dat ik haar graag zie. Ik deel als autist weinig tot niets met andere mensen. Ik ben zeer terug getrokken. Ik deel alleen met haar. Zelfs met mijn ouders lukt het niet, maar bij haar is alles anders. Haar kan ik wel verdragen, terwijl ik van andere mensen het snel niet meer kan hebben. Andere mensen maken me moe, ik moet me anders voordoen dan ik ben, ik moet steeds moeite doen, bij haar echter, gaat alles wel vanzelf. Dus voor mij is ze zeer belangrijk.
Ik ben dan ook niet van plan zo maar een punt achter deze relatie te zetten. Ik ben een vechter, anders had ik ook door mijn autisme niet gestaan waar ik nu sta.

[iejoor]

Dat is inderdaad niet leuk om te moeten horen, maar misschien moet je het nu van de andere kant bekijken. Het is 10 jaar lang niet helemaal goed gelopen. Iets waarvoor jij misschien niet alle schuld op je moet nemen (denk ik), maar dat het nu boven tafel is gekomen is heel belangrijk. PAs als je weet wat er allemaal speelt kun je oplossingen gaan zoeken. Als het voor jou moeilijk is om te zien wanneer je geen respect toont voor de behoeftes van jouw vrouw is het misschien een goed idee om af te spreken dat zij dat explicieter gaat aangeven. Op die manier kun jij daar misschien ook weer van leren en kunnen jullie misschien langzaam aan tot oplossingen komen.

Straks hebben we samen een gesprek met de psychologe van haar. Hopelijk kunnen we wat verder komen.
Het explicieter aangeven van haar grenzen hebben we op tal van andere vlakken ook al geprobeerd maar het werkt niet. Of zij is niet expliciet genoeg of het is te subtiel voor mij... Gezien haar verleden denk ik ook niet dat ik zeer expliciete dingen kan verwachten van haar kant uit. Ik heb even wat over autisme en seksualiteit gelezen en blijkbaar heeft mijn psychologe gelijk. Ik moet nu toegeven dat ik van seks niets begrijp. Voor mij is het technisch en fysiek, al had ik altijd het idee dat het niet zo was, dat ik liefdevol was en zo maar als ik de puzzel probeer op te lossen zoals enkele specialisten ons de stukjes aangeven, lijken alle stukjes mooi in elkaar te passen. Er schort iets aan mijn seksualiteitsbeleving en aan dat van haar. Wat de oplossing gaat zijn weet ik niet. Maar zoals ik al zei tegen mijn vriendin, het is niet de bedoeling dat seks pijnlijk mag zijn voor haar en voor mij. Ik zal, zo voel ik de bui hangen, de verantwoordelijkheid moeten nemen en een keuze maken. Geen seks meer lijkt me intellectueel gezien in deze situatie de beste oplossing. Elkaar geen pijn meer doen...

[Ienepien]

Geen seks meer hebben is inderdaad geen oplossing.
Misschien moet je eens naar wat voorlichtingsfilmpjes kijken, over hoe het fijn kan zijn, en wat daar allemaal bij komt kijken.
Ik zou niet weten, waar je dat zoeken moet, maar misschien weet de psycholoog er wel iets op.
En anders naar een seksuoloog gaan.
Het moet toch mogelijk zijn, dat er een weg is om het voor beiden fijn te laten zijn?

En dat fysieke, technische deel, dat heb ik ook. Soms kan ik "de knop omzetten" en er ook echt van genieten.............
Maar dat is maar héél af en toe.

[pinky]

Ik zou jezelf de schuld niet geven. Je hebt er niet om gevraagd om met autisme geboren te worden en je vrouw heeft er niet om gevraagd om seksueel misbruikt te worden. Jij wist daar verder ook niets van, dus ook daar kon je geen rekening mee houden. Het is gewoon gecompliceerd allemaal. En het is niemands schuld. Ik denk niet dat je iemand de schuld moet willen geven. Het is gewoon zo gegaan, helaas. Maar nu je het wel weet kun je er wel iets mee doen. En je conclusie om voorlopig maar geen seks te hebben lijkt me wel een goede, totdat jullie hebben uitgewerkt hoe het eventueel wel weer kan. Damage-control. Dat is nu wel het belangrijkste lijkt me! Nogmaals sterkte en ik vind je er moedig dat je je verhaal hier zo neerzet en dat je niet wegloopt nu het moeilijk wordt!

Nog een tip: Geef jezelf niet zo op de kop. Ook jij bent waardevol. Het misbruik van je vrouw heeft jou ook pijn gedaan. Dat heb jij niet veroorzaakt! Je blijft nu bij haar en steunt haar! Dat is zo waardevol! En geef jezelf ook niet op de kop voor het feit dat je autisme hebt. Jij hebt er niet om gevraagd! Je doet gewoon je best er het beste van te maken! En dat is alles wat er van je verwacht wordt!

[iejoor]

Het gesprek bij de psychologe is achter de rug. Ze zei dat ze soms er van kon genieten. Vooral in het begin van de relatie en dan kwam de zin wel toen we eenmaal er aan begonnen wanneer ze eens geen zin had en dan was het wel genieten. Maar door het misbruik is ontspannen moeilijk en kent ze haar lichaam niet. De sleur is er in gekomen en door mede door mijn autistische 'recht op de actie af' mentaliteit werd seks een klus die ze deed om mij te plezieren maar waar ze achteraf een gevoel door kreeg dat ze vroeger had door het misbruik. Ik vraag vaak hoe het was en telkens kreeg ik te horen dat ze er van genoten had... Wat moest ik dan? Nu heb ik expliciet gevraagd daar niet meer rond te draaien. Ik wil eerlijkheid.
Aangezien de seks haar nu zeer erg raakt hebben we er voor gekozen geen seks meer te hebben. Ze zal zelf aangeven wanneer ze er klaar voor is. Ook deze psychologe zei me dat ik daarmee wel dien te beseffen dat dat ook nooit meer kan betekenen... Ook mijn vrouw zei me dat ik niet vanuit de verwachting moest leven dat het er ooit nog van komt. Ze weet het zelf ook niet hoe het gaat evolueren.
Ik zei haar nog dat ik dan alleen maar hoop dat andere intimiteit gaat blijven. Een arm rond me heen, een hoofd op mijn schouder als ik 's morgens wakker wordt, hand in hand lopen, lekker dicht tegen elkaar aan liggen in bed... Ik zei haar, en dat meen ik oprecht denk ik dat ik liever een relatie heb met die intimiteit en zonder seks dan een relatie met seks waaraan ik alleen plezier heb en geen affectieve intimiteit meer.  Ze was verbaasd van deze reactie. Ze heeft natuurlijk als kind andere manneneigenschappen leren kennen op een zeer negatieve manier.
Ik zei haar, en dat meen ik even oprecht, dat als de affectieve intieme dingen vervdwijenen ik de relatie wil stopzetten.
Ik weet niet wat ik erbij moet voelen. Voel me opgelucht nu ik niet meer zo veel zal moeten verwachten. Voel meer duidelijkheid, ben blij met de eerlijkheid. Langs de andere kant voel ik me gekrenkt in mijn 'mannelijkheid'. Ik kan haar immers niet plezieren het grootste deel van onze seks was useless.    Ik voel dat ik geleefd heb met leugens. Ik draag eerlijkheid hoog in het vaandel.
Ik voel me een beetje stoer na dit alles. Maar ik weet dat het nu gemakkelijker lijkt dan het is. Er zulllen momenten zijn dat het me hoog zal zitten, momenten dat ik me deze afspraak zal verwijten, momenten dat mijn hormonen me gek maken. Hoe lossen anderen dit op bij zichzelf of hoe lost jullie partner dit op? Overseksualisering van de media en maatschappij maakt het niet simpeler vrees ik.  Is dit wel vol te houden op de lange duur? 

[Ienepien]

Maak alsjeblieft geen verwijten naar je vrouw, als zou ze "gelogen" hebben ofzo.
Ik wist ook niet, hoe het "allemaal hoorde" en liet manlief maar z'n gang gaan.
Wat je erbij "hoorde" te voelen en denken is me nog steeds niet helemaal duidelijk.
Maar feit is wel, dat je eerst moet "weten" hoe "het hoort" voordat je weet, beseft, dat het "niet goed ging".

Ik wens jullie veel sterkte, en ik hoop inderdaad, dat ze je die intimiteiten kan blijven geven.
En natuurlijk praten erover. Dat is zo belangrijk. Je kunt wel eerlijk zijn, maar als je het niet zegt, heeft dat ook geen nut.

[pinky]

Lijkt me toch wel een heftig gesprek. Ik vind het erg knap dat jullie samen verder willen gaan. Ik kan verder niet veel zeggen over wat nu. Misschien kan je kijken en de rubriek 'bekeken van de andere kant'. Daar kun je verhalen lezen van partners van. Wie weet heb je er iets aan. Maar ik denk niet dat iemand het makkelijk heeft gevonden. Dus schrik niet van de verhalen.

[Jovi_Hobbes]

Hoi Iejoor, misschien voelt het niet zo maar het lijkt mij dat jullie al wel de eerste stapjes op de goede weg hebben gezet. Natuurlijk kan niemand voorspellen hoe de toekomst eruit zal zien, maar door goed over het probleem te hebben gesproken is er waarschijnlijk wel een hoop duidelijk geworden voor jullie allebei. Tips voor hoe je nu verder moet heb ik niet precies, maar misschien dat dit forum je kan helpen op momenten dat je behoefte hebt om je verhaal kwijt te kunnen.

[pinky]

Dat denk ik ook!