Soms is acceptatie niet genoeg, zit aseksualiteit dieper?

[Scattered]

Vorig jaar kwam er een nieuwe collega bij mij werken en het klikte meteen. In december vroeg ze me een keer te eten en toen bleek dat we ons meteen erg op het gemak voelden bij elkaar. Als er al stiltes vielen, dan waren die totaal niet ongemakkelijk. We bleken niet alleen karaktertrekken te delen, maar ook interesses en zelfs delen van de levensloop. Beiden hebben we bijvoorbeeld een beste vriend van het andere geslacht. We filosofeerden erover om samen in de winter naar Lapland te gaan, aangezien we allebei van winterweer houden. Het was gezellig en de weken erna voelden we allebei aankomen dat het wel eens wat meer zou kunnen worden. Je weet hoe dat gaat, je voelt het wel, maar toch ben je onzeker totdat je het zeker weet.

Begin januari was het zover. Ze had me al eerder gezegd dat ze me iets persoonlijks wilde vertellen. Het bleek te gaan om aseksualiteit. Ze wil niet zoenen en al helemaal geen seks, iets dat er voor zorgde dat ze nauwelijks relaties kon aangaan. Alhoewel ik zelf niet aseksueel ben en ook niemand ken die dat is, was het geen onbekend begrip voor me. Ik vond haar zo leuk dat ik geen moment getwijfeld heb of ik haar nu ineens niet meer zou willen, natuurlijk wilde ik haar nog steeds. En wel gewoon zoals ze is. Welliswaar ben ik seksueel, het is niet zo dat ik het een primaire levensbehoefte vind. Wat van de wereld zien, dat vind ik leuker. Iets wat ik graag met haar wilde doen. Sinds dat gesprek was het officieel aan. Ik was zo gelukkig en zij ook. Zij helemaal, want nu het hoge woord eruit was lag er geen beperking meer.

De weken er na waren geweldig. Aseksualiteit was geen enkel probleem, ik was gek op haar en had het er voor over om nooit meer seks te hebben. Dat was een vanzelfsprekendheid en geen prestatie, ik kreeg immers haar ervoor terug! Ze was altijd huiverig voor lichamelijk contact omdat ze bang was dat er meer achter zou zitten. Bij mij had ze die angst niet en dus lag ze al de eerste avond tegen me aan terwijl we tv keken. Haar hoofd op mijn borst, terwijl ik haar zachtjes aaide. Ze zei op een gegeven moment: "ik ben zo aan het genieten". En dat was zo fijn, dat ze voor het eerst vrij kon genieten van lichamelijk contact.

De weken erop knuffelden we veel, ook op haar initiatief. Op Valentijnsdag bleef ze voor het eerst bij me slapen. Natuurlijk niet om seks te hebben, maar om bij elkaar te zijn. We vreeen op onze eigen manier en dat was voor beiden geweldig. Ze leerde een kant van haar kennen die ze nog niet kende. Ze zei wel af en toe dat ze echt niet verder wilde gaan, maar dat was onnodig. Ik was me er helemaal van bewust waar de grenzen lagen en paste er voortdurend op dat ik haar ook niet "per ongeluk" op bepaalde plaatsen zou aanraken. Dat ging ook goed. Ik heb haar ook altijd op het hart gedrukt dat ze het nooit in d'r botte kop moest halen om voor mij verder te gaan dan ze wilde. Ook heb ik haar gezegd dat er nooit en te nimmer sprake is van "jurispredentie", d.w.z. als ze een volgende keer even geen lichamelijk contact wil dat geen punt is, ook al wilde ze dat de vorige keer wel. In dat opzicht had ik namelijk al bedacht dat er 1 duidelijke overeenkomst is tussen aseksuelen en seksuelen: er kan geen sprake van zijn dat iemand tegen zijn of haar zin in lichamelijk contact moet hebben met een ander.

Ik heb me natuurlijk sinds ik met haar heb wel wat ingelezen op het internet en ook aan haar veel gevraagd. Om me een beeld te vormen als seksueel wat het inhoudt om aseksueel te zijn. Vaak wordt het vergeleken met een geaardheid, maar dat klopt denk ik niet helemaal. Ik bedoel, ik ben hetero en zou voor geen goud seks willen hebben met een man. Ik vind ze namelijk vreselijk onaantrekkelijk. Echter, een aseksueel kan wel gewoon verliefd worden op iemand waar hij/zij geen seks mee wil hebben, terwijl ik ook echt niet verliefd wordt op een man. Ik zie aseksualiteit dan ook als een onderdeel van een glijdende schaal waarbij de nymfomanen (je zou daar maar een relatie mee hebben, lijkt me zo vermoeiend) aan de ene kant staan en de aseksuelen aan de andere kant staan. Eigenlijk een heel normaal fenomeen als je er op die manier naar kijkt. Net zoals er hele drukke mensen zijn en hele rustige mensen. Bovendien heb ik nog verder doorgedacht. Hoe moet ik het geen seks willen hebben nou precies opvatten, zelf voelen/inleven? Ik heb bedacht dat de volgende vergelijking wel ergens op slaat. Seks waarbij menselijke uitwerpselen een rol spelen, dat is iets waar ik niet aan moet denken. Ik kokhals al bij de gedachte. Sla ik de plank mis als ik dit doortrek naar aseksuelen, die dat bij iedere vorm van seks hebben? Ik denk dat ik het dan namelijk begrijp. Maar corrigeer me maar als het genuanceerder ligt. Ook ben ik me ervan bewust dat ik niet moet generaliseren en dat ook aseksuelen wellicht weer onder te verdelen zijn.

Enfin, we leerden elkaars familie kennen, onze ouders ontmoeten elkaar. Het was echt serieus. Haar ouders zouden in april voor 5 maanden op vakantie gaan, dus we waren daar relatief vaak zodat ze mij een beetje zouden leren kennen. Dat was allemaal leuk. In het weekend dat haar ouders vertrokken overnachtte ik daar en heb ik ze uitgezwaaid. Op zondagavond reden we naar mijn huis en de volgende ochtend ging zij naar het werk, ikzelf had geen dienst. Later die week mailde ze mij dat ze het komende weekend even alleen thuis wilde zijn. Ze miste haar ouders (ze woont nog thuis ondanks dat ze de 25 al gepasseerd is) en wilde haar ritme even vinden. Dat begreep ik, prima, geen probleem.

De dagen erop hoorde ik niks en heb ik haar even gebeld. Ze nam op en verbrak meteen de verbinding. Ze sms'te dat ik zo mijn e-mail maar moest lezen. Die e-mail kwam vlak voor middernacht. Ze maakte het uit. Ze beweerde dat bij haar dingen op de achtergrond beginnen te werken en dan er na een tijdje er ineens uitkomen. Ze voelde ineens dat ik niet meer bij haar paste en ergerde zich aan me. Let wel: we hebben nooit ruzie gehad, nooit onderlinge irritaties en nooit is er negatieve feedback geweest. Juist vanwege haar aseksualiteit heb ik altijd goed op nonverbaal gedrag gelet. Ook daarin was (voor mij) nooit iets te zien. Ik heb natuurlijk gevraagd naar waar ze zich dan aan ergerde en wat volgens haar dan ineens de verschillen waren, maar daar antwoordde ze heel koud op "dat dat niet relevant was". Noem dat maar niet relevant! Ze zei nog wel toe een persoonlijk gesprek aan te gaan, maar daar is het tot op de dag van vandaag niet van gekomen. Het contact is zeer moeizaam en summier. Als we toevallig samen dienst hebben op het werk, dan is de spanning om te snijden.

Ik heb haar ook gevraagd of het met aseksualiteit te maken had. Dat ontkende ze eerst, later twijfelde ze meer. Ze zei dat ze niet wist of ze uberhaupt wel een relatie kon hebben. Ook heb ik haar gevraagd of er een ander in het spel was. Of het met haar beste vriend te maken had. Dat ontkende ze heel stellig. In mei is ze vervolgens met haar beste vriend op vakantie gegaan (was al gepland voordat ze wat met mij kreeg en ik vond dat prima) en zo langzamerhand krijg ik in dit kleine wereldje steeds meer geluiden te horen als zou ze nu ineens wat met hem hebben!!

Tegen mij zei ze altijd dat het met hem nooit wat kon worden omdat ze a) al 10 jaar vrienden waren b) hij niet goed rook en c) ze zich bij hem niet zo op haar gemak voelde als bij mij. Blijkbaar heeft ze er geen enkele moeite mee om toch van de ene relatie in een andere, heel ongeloofwaardige, relatie te stappen. Overigens heeft ze dit (nog) niet toegegeven in de spaarzame contacten die we (per e-mail, hoe sneu) nog hebben.

Ik heb het hier vreselijk moeilijk mee. Het is zo abrupt gegaan. Ik heb me blijkbaar vreselijk vergist in haar, vooral omdat ze me als stront behandelt. Ik heb haar gevraagd wat ik verkeerd heb gedaan. Geen antwoord. Inmiddels is er geen sprake meer van liefde, maar van lichte haat van haar kant. Ik probeer natuurlijk nog dat face-to-face gesprek met haar te hebben of gewoon met haar te communiceren, maar bij haar wekt dat alleen maar ergernis op. Het is dus een kansloze missie.

Mijn vraag is nu dus in hoeverre er nog meer achter aseksualiteit zit. Ik weet niet of het er mee te maken heeft, maar probeer haar geest te doorgronden. Een ding is me duidelijk: ze vertoont sterk ontwijkend gedrag als het gaat om diepere gesprekken. Ze schakelt haar gevoel zonder problemen uit als ze geen zin heeft in praten.

De afgelopen maanden zijn een achtbaan geweest, een achtbaan die geeindigd is in een ravijn. Mijn geliefde, nog nooit was ik zo gelukkig met iemand, is ineens verdwenen en ieder spoor ontbreekt.

[Ienepien]

Scattered, welkom hier.
Om de traditie in ere te houden moet ik je even een lekker stukje  toestoppen.

Wat je daar allemaal verteld, is niet mis. En het is begrijpelijk, dat je wilt weten wat er aan de hand is.
Zou het zo kunnen zijn, dat je vriendin nog bezig is om zichzelf te ontdekken, wat ze wel of niet wil?
En als jij té dichtbij komt, er dan een blokkade is, omdat ze dan vreest, dat je verder wilt gaan?
Of het kan natuurlijk ook zo zijn, dat ze eigenlijk voelt, dat ze onderhand héél veel om je geeft, maar
voor jou (een seksueel iemand het mooiste ontnemen wat je kan doen met je geliefde) niet wil, dat
je je in moet houden?
Met andere woorden: zie het als met een gehandicapte. Iemand in een rolstoel. Die wil van een valide persoon ook niet,
dat hij/zij zichzelf opofferd om levenslang te moeten 'zorgen' voor die gehandicapte?
Misschien is het dus voor haar juist een test, om te zien, of jij het wel voor haar over hebt?
En kennelijk vecht je in haar ogen niet genoeg voor haar?

Het kan zijn, dat het zo zit, maar ik kan ook volledig de plank misslaan.
Dat je er mee zit, bewijst al, dat je hier je verhaal zo uitgebreid doet. Ik heb RESPECT voor je.

[Scattered]

Scattered, welkom hier.
Om de traditie in ere te houden moet ik je even een lekker stukje  toestoppen.

Dankje.

Zou het zo kunnen zijn, dat je vriendin nog bezig is om zichzelf te ontdekken, wat ze wel of niet wil?
En als jij té dichtbij komt, er dan een blokkade is, omdat ze dan vreest, dat je verder wilt gaan?
Of het kan natuurlijk ook zo zijn, dat ze eigenlijk voelt, dat ze onderhand héél veel om je geeft, maar
voor jou (een seksueel iemand het mooiste ontnemen wat je kan doen met je geliefde) niet wil, dat
je je in moet houden?

Nee, dat denk ik niet. Ik ben altijd heel duidelijk geweest dat het geen opoffering was en dat ik gelukkig was met hoe ze was. Ook ga ik mezelf niet wijsmaken dat ze stiekem juist heel veel om me geeft. Ik denk dat het dan niet zo abrupt was gegaan. Bovendien begin je dan niet ineens iets met je beste vriend (die van haarzelf dus). Dat laatste wijst er trouwens wel degelijk op dat ze het spoor bijster is, in mijn ogen althans.

Met andere woorden: zie het als met een gehandicapte. Iemand in een rolstoel. Die wil van een valide persoon ook niet,
dat hij/zij zichzelf opofferd om levenslang te moeten 'zorgen' voor die gehandicapte?

Ik ga relaties alleen maar in op basis van gelijkwaardigheid, ik zie aseksualiteit niet als een handicap maar als iets dat natuurlijk is. Als iets in de natuur voorkomt (en nog vaak ook, want alhoewel 1% klinkt als weinig, zijn het toch 60 miljoen mensen) dan is het per definitie natuurlijk.

Misschien is het dus voor haar juist een test, om te zien, of jij het wel voor haar over hebt?
En kennelijk vecht je in haar ogen niet genoeg voor haar?

Dat zeker niet. We zijn ruimschoots volwassen, zij 26, ik 33. Ik stoot haar juist af door voor haar te vechten, want ik heb de afgelopen 2 maanden continu geprobeerd om eens face-to-face te praten. Ik zie haar natuurlijk soms wel op het werk, maar daar gaan we professioneel met elkaar om. Niemand heeft daar ook geweten dat we een koppeltje waren, dat wilden we nog een jaartje voor ons houden. Achterafgezien komt dat goed uit.

Het kan zijn, dat het zo zit, maar ik kan ook volledig de plank misslaan.

Niettemin bedankt voor je reactie. Ik verwacht niet dat er iemand is die het wel weet, maar mij helpt het goed om te uiten wat me bezighoudt. Misschien draait het wel helemaal niet om aseksualiteit.

Dat je er mee zit, bewijst al, dat je hier je verhaal zo uitgebreid doet. Ik heb RESPECT voor je.

Knuffel terug.

[Mannetje]

Beste Scattered, welkom hier! Ook namens mij een lekker stuk  .
Ook ik vindt het zeer knap dat je zo uitgebreid hier je eerste berichtje neerzet.
Om de vermoedelijke reden te achterhalen, en wellicht jou een hoop duidelijkheid te kunnen geven heb ik je zojuist een persoonlijke mail gestuurd. Dat kan hier op de site.
Ik hoop dat je weet hoe dit werkt. En hoe deze te openen. Laat het anders even weten, dan leg ik het anders even uit.
Om persoonlijke redenen wil ik mijn reactie niet "openbaar" hier neerzetten.

[Scattered]

Ik ben bekend met het PB-systeem en heb het gelezen. Dankjewel. Ik hoop alleen wel dat mijn antwoord is aangekomen, want als je wilt reageren vult de software ineens "Moetiknogverzinnen" in in het vak aan wie je het verzendt. Ik heb dat maar veranderd in "Mannetje".

[Ienepien]

  Ja, ons Mannetje weet het nog steeds niet.
(maar dat klopt wel, wat je hebt geconstateerd. Ik heb het ook eens bij de hand gehad, en twijfelde ook)

[Mannetje]

Ik heb me ooit aangemeld en wist nog geen naam. Dus neergezet "moetnogverzinnen". Dat is nogal verwarrend, kan het niet meer veranderen.

Je hebt me net mijn eigen mail als citaat gestuurd. Totaal 2x. Verder geen antwoord erbij. Stuur anders gewoon een normale mail naar: mnnetje@gmail.com

Dan komt ie zeker goed aan!

[Scattered]

Ik heb me ooit aangemeld en wist nog geen naam. Dus neergezet "moetnogverzinnen". Dat is nogal verwarrend, kan het niet meer veranderen.

In deze forumsoftware (ik heb zelf een forum dat ook op SMF draait) heb je te maken met een interne naam en een naam zoals die hier verschijnt. Om de een of de andere reden hoeven die namen niet gelijk te zijn. De administrators kunnen dat in je profiel rechttrekken, al kan het dan zo zijn dat de software verlangt dat ook het password vernieuwd wordt.

Je hebt me net mijn eigen mail als citaat gestuurd. Totaal 2x. Verder geen antwoord erbij. Stuur anders gewoon een normale mail naar: mnnetje@gmail.com

Dan komt ie zeker goed aan!

Dankje. Ik heb echter nog een poging gewaagd en nu moet het gewoon gelukt zijn!

[Ciara]

Welkom!

Ik hoop voor je dat het op welke manier dan ook goed komt. Zoals ik het hoor ligt het "probleem" bij haar, niet bij jou. Veel sterkte in ieder geval 

Wat je vergelijking betreft, zelf walg ik niet echt van seks. Maar het trek me gewoon absoluut niet (meestal dan, ik ben nog altijd aan het accepteren hoe en wat, en soms wil ik gewoon heel graag "normaal" zijn, en daar hoort seks willen bij in mijn ogen :S ) Seks lijkt me gewoon saai, niet lekker, al dat soort dingen.

Denk je een verjaardag bezoek in bij grootouders die niks tegen je zeggen, waar een beetje vreemd geurtje hang en waar het 25 graden binnen is, maar het tocht wel als de deur open staat (vogens hun dan he). Dat idee heb ik dus bij; seks, saai, geen hol aan gewoon. Ik wil het gewoon niet, het lijkt me niet lekker of leuk. Ergens zit een stemmetje dat zegt dat ik dit niet weet tot ik het geprobeerd heb, maar aan de andere kant ken ik mezelf best goed, en als mijn gevoel zegt dat het zo is, dan is dat meestal ook zo.

[Scattered]

Ergens zit een stemmetje dat zegt dat ik dit niet weet tot ik het geprobeerd heb

"Je moet alles eens geprobeerd hebben" is zwaar overrated en is praktisch niet eens haalbaar. Mensen die dat zeggen kunnen onmogelijk daadwerkelijk alles geprobeerd hebben of dat ooit halen in hun leven.

Bovendien zijn er ongetwijfeld dingen die ze zelf niet eens willen proberen, zoals bridge spelen, heroine spuiten of een dag naar de efteling gaan met extreem verwende kinderen ("bah, er zit een vingerafdruk op mijn iPhone").

En als het dan toch praktisch niet haalbaar is, is het logisch dat je een selectie maakt van dingen die je ook echt wilt doen. Ga dus inderdaad maar op je eigen gevoel af.

Over mijn eigen trubbels; gisteravond toevallig een vrij lange conversatie gehad met een andere vrouwelijke collega over het waarom van het niet goed in de vel zitten (zonder natuurlijk te zeggen om wie het gaat). Het is namelijk niet echt goed te verbergen als je een tijdlang slaaptekort hebt gehad, mensen zien dat en gaan dan vragen. Het gesprek was van dien aard dat ik er wel wat aan had, zonder dat zij antwoord kon geven op de vragen die ik had.

Komend weekend is helemaal volgepland, afleiding is nog de beste remedie. Ik hoop alleen wel dat het een beetje droog blijft morgen, want dan ga ik wandelen met mijn beste vriendin (platonisch dus).

[leentje]

ik las je verhaal hier, en ik ben  asexueel en mijn vriend sexueel, jammerlijk genoeg lukt het ook niet tussen ons op sexueel vlak dan, ik ken hem nu bijna 3 maand en ik ben als asexueel verliefd op hem geworden, en nu blijkt dat ik hem dolgraag zie maar ik verlang geen sex met hem, hij wel natuurlijk, na uren praten zijn we er nog niet uit hoe het verder moet, we moeten ons allebei gelukkig voelen in een relatie, we komen heel goed overeen echt super alleen kussen-knuffelen en vooral sex gaat niet voor mij.

daarom heb ik ook besloten er een eind aan te maken, jammerlijk genoeg is dit de beste oplossing voor mij en ook voor hem want ik wil niet verder met zijn gevoelens spelen en hem laten wachten op niks, ...

ik begrijp je heel goed mijn vriend zit een beetje in dezelfde situatie, hij wil me ook niet loslaten en wil bij me blijven en wachten tot het ooit nog goed komt, maar het komt niet goed, een asexueel ben je, je kan niet veranderen, en het gaat niet over....

lees mijn verhaal eens bij `ik ben asexueel`
groetjes leentje

[Scattered]

ik begrijp je heel goed mijn vriend zit een beetje in dezelfde situatie, hij wil me ook niet loslaten en wil bij me blijven en wachten tot het ooit nog goed komt, maar het komt niet goed, een asexueel ben je, je kan niet veranderen, en het gaat niet over....

Het is niet helemaal hetzelfde bij mij, haar aseksualiteit was voor mij geen probleem. Ik had er volkomen vrede mee om nooit meer seks te hebben. Er is dan ook nooit een probleem geweest tussen ons op dat gebied.

We hebben een gelukkige tijd met elkaar gehad, al was het heel erg kort. Toch weegt het niet op tegen de levenspijn die ik nu ervaar en waar ik moeilijk mee kan omgaan.

Wat jouw vriend betreft; heb je hem duidelijk gemaakt wat je hier zegt? Dat aseksualiteit een gegeven is en nooit verandert? Wat als zijn liefde zo sterk is dat hij dat kan accepteren? Zou je hem dan terugnemen?

[Jovi_Hobbes]

Welkom Scattered  Bedankt voor je persoonlijke verhaal en het is mooi om te zien hoe goed je met haar aseksualiteit om kon gaan. Wat verschrikkelijk jammer dat het dan toch niet goed is afgelopen 

JE vraagt om redenen en die zijn zeker voor een buitenstaander natuurlijk moeilijk te vinden. Ik denk dat je het in één van de volgende twee richtingen kunt zoeken:
1. Het ligt wel aan haar aseksualiteit en de relatie kostte haar uiteindelijk toch meer moeite dan dat jij weet. Jouw kant van het verhaal lezend lijkt het mij alsof je inderdaad heel veel rekening met haar hebt gehouden, dus op basis daarvan kan dit haast niet de reden zijn, maar we kennen haar kant van het verhaal natuurlijk niet.
Als ik naar mezelf kijk zou ik misschien zelfs in jullie situatie nog steeds problemen ervaren, omdat ik onbewust weet dat mijn partner wel seksueel is en mij daarom ook als een seksueel object (sorry voor deze woordkeus) ziet. Ik kan me voorstellen dat ik me daar nooit helemaal 100% mee op mijn gemak zou voelen. Maar zoals je zelf al zei, zitten er vele gradaties in aseksualiteit en is het voor haar misschien heel anders.

2. Het is iets wat ook in 'normale' relaties voorkomt en staat volkomen los van haar aseksualiteit. Het is erg jammer dat ze je niet wil/kan vertellen waarom ze het zo plotseling heeft uitgemaakt. Misschien is dat voor haar toch te moeilijk, maar je verhaal lezend zou ik denken dat je daar wel recht op hebt.
Ik hoop dat je de reden nog leert kennen en dat je langzaam maar zeker toch over haar heen kunt komen. Veel sterkte!

[Scattered]

Bedankt Jovi_Hobbes. Je hebt helemaal gelijk dat het alleen maar mijn kant van het verhaal is, en dat maakt het onmogelijk voor onafhankelijken om een wel overwogen oordeel te vellen. Ik zou haar kant van het verhaal ook graag willen weten, maar het zit er niet in dat dat ooit boven water komt. Dat is me nu wel duidelijk.

Als ik naar mezelf kijk zou ik misschien zelfs in jullie situatie nog steeds problemen ervaren, omdat ik onbewust weet dat mijn partner wel seksueel is en mij daarom ook als een seksueel object (sorry voor deze woordkeus) ziet. Ik kan me voorstellen dat ik me daar nooit helemaal 100% mee op mijn gemak zou voelen. Maar zoals je zelf al zei, zitten er vele gradaties in aseksualiteit en is het voor haar misschien heel anders.

Dit is iets wat zeker een mogelijke reden kan zijn. Ze zei wel dat ze me volledig vertrouwde op dat gebied, maar wellicht dat er onderhuids toch wat borrelde. Doodzonde dat ze die gevoelens dan nooit uitte, mijn idee bij een relatie is dat je elkaar alles kunt vertellen. Niettemin verklaart dit nog niet waarom ze nu zeer waarschijnlijk een relatie is aangegaan met haar beste "vriend", met wie ze al 10 jaar een platonische relatie had en over wie ze me heel minitieus had uitgelegd waarom hij absoluut geen relatiemateriaal was voor haar.

Ik ben bekend met het fenomeen "rebound", maar het blijft hoogst merkwaardig en voor mij voelt het als een extra harde dolksteek omdat ik haar vertrouwde met hem. Juist omdat ik zelf ook een beste vriendin heb. Het is verraad en ik hoop dat het toch niet waar blijkt te zijn, maar die kans acht ik zeer klein. Ik heb haar ermee geconfronteerd, maar ze reageert er niet op.

Ik hoop dat je de reden nog leert kennen en dat je langzaam maar zeker toch over haar heen kunt komen. Veel sterkte!

Dankjewel, dat is lief van je. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er van tijd tot tijd behoorlijk depressief van ben. Dat ze mijn collega is, maakt het extreem moeilijk. Stel dat haar huidige vermeende relatie wel standhoudt, moet ik dan in de toekomst aanhoren hoe ze anderen vertelt over samenwonen, kinderen (IVF natuurlijk, hebben we het zelfs over gehad toen we nog samen waren) en trouwen als we samen dienst hebben? Dat zou ik niet kunnen trekken. De oplossing is dan dat een van beide weg zou moeten zodat we elkaar nooit meer zien. Punt is alleen dat ik dit werk veel te leuk vind, dus gevoelsmatig kan ik even geen kant op.

Ik zie dat ik nog heel wat  moet trakteren, anders is het wel heel erg alleen maar nemen 

Ook dank aan de mensen die me per PB helpen!

[jojo83]

Hallo scattered,
Ten eerste nog welkom hier en natuurlijk een stuk 

Voor ik begin wil ik even zeggen dat ik ontzettend veel bewondering heb voor de manier waarop jij met de aseksualiteit van je vriendin om bent gegaan!

Ik heb zelf in een soortgelijk situatie als je vriendin gezeten. Ik heb zelf totaal geen behoefte aan seks, maar had een relatie met een seksuele jongen. We waren echt gek op elkaar en het zat echt goed tussen ons, alleen het lichamelijke. Ook hij gaf zelf tegen mij altijd aan dat hij echt van me hield zoals ik was en dat seks voor hem absoluut niet het belangrijkste was. Ik mocht altijd aangeven wat ikw el en niet wilde (zoenen, sterlen, knuffelen) en ga zo maar door. In dat opzicht hield hij er dus heel veel rekening mee. Maar toch zei hij ook vaker dingen van: ik ben een gezonde hollandse jongen en ik heb wel behoeftes. Dat hij dat zei was hij zichzelf volgens mij niet eens bewust van. Maar dat raakte mij altijd wel. Ik kreeg daardoor toch het gevoel dat ik hem iets te kort deed. Hierdoor kwam ik erg met mezelf in tweestrijd: of ik deed hem te kort of ik deed dingen tegen mijn zin, wat ik perse niet wilde. Kortom; beiden situaties zijn vervelend. Een soortgelijk gevoel kan je vriendin misschien ook gehad hebben?
Ook zei hij heel vaak dat hij altijd rekening met mij wilde houden en dat het voor hem echt geen probleem was. Maar door dit zo vaak te benadrukken werd voor mij juist duidelijk dat het hem toch wel bezig hield (want waarom zei hij er anders zo vaak wat van?). Hierdoor was ik me er constant van bewust wat voor extra druk zorgde.
Kortom; hoe lief en meelevend hij ook was, toch bleeg het een belangrijk issue tussen ons wat bewust of onbewust (of misschien wel beiden) toch voor extra druk zorgde.
Daarom heb ik uiteindelijk besloten de relatie te verbreken. En hoe wel ik hem enorm miste, viel er wel een enorme last van mijn schouders. We zijn nu erg goede vrienden en ook hij is nu erg blij met de situatie zoals deze nu is.

Bij ons is het gelukkig wel goed uitgepraat en ik heb hem wel duidelijk gemaakt waardoor het voor mij niet werkte. Het lijkt me erg vervelend dat jij daar weinig zicht op hebt.

Ik hoop dat je door mijn verhaal ietsjes meer zicht hebt op de andere kant. Mocht je meer willen weten of specifieke vragen hebben kun je altijd pm-en!

Sterkte