Voel je je als aseksueel minder man of vrouw?

[pinky]

Ik heb het nu met mijn vriend. Ik heb vroeger heel veel commentaar op mijn uiterlijk gekregen en dan vooral dat ik te dik was. Wat toen nog niet eens echt zo was, inmiddels wel. Maar goed, dat heeft er bij mij heel erg ingehakt. Mijn vriend vind het leuk om naar andere vrouwen te kijken en daar opmerkingen over te maken. En tralala, het zijn altijd lekker dunne vrouwen. En ja, dat maakt mij jaloers. Ik zie het als een belediging naar mij toe. Hij zegt ook dat ik te dik ben. Niet letterlijk, meer in de zin dat hij mij geen ongelijk geeft als ik het zeg, omdat ik me onzeker voel. Hij zegt ook dat hij me wel aantrekkelijk vind en dat ik voor hem niet hoef af te vallen, maar dat hij het graag wel heeft dat ik het doe om gezondheidsredenen.
Hoe dan ook, al die opmerkingen van vroeger komen weer boven. Ik voel me langzaamaan lelijk. En ik merk dat die opmerkingen en die jarenlange persterijen toch nog wel diep zitten. Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat hij extra lief tegen me moet zijn en nooit mag zeggen dat iets er bij mij minder uitziet, anders dan dat die kleren me er dikker doen uitzien dan ik ben. Dat mag nog net. En dat daar doet hij dan ook heel erg zijn best voor. En dat voelt toch wel goed. Maar ergens is het niet eerlijk dat hij zoveel werk moet doen, omdat anderen mij hebben laten geloven dat ik niet knap ben. EN hij moet het nu extra vaak zeggen voordat ik hem geloof. En ergens baal ik daar ook weer van.
Hoe dan ook, een comlimentje dat ik er echt knap uitzie zal ik niet snel geloven. De meeste anderen wel, over mijn kleding, mijn haar, wat ik doe, maar mijn uiterlijk? Dat blijft altijd een zwak punt! Dus ik kan je helemaal begrijpen Zonnekind.

[Zonnekind]

Het is geen fijn gevoel dat je nu beschrijft.

[petra1963]

@ Ereinion: het onderscheid tussen jezelf mooi vinden of seksueel aantrekkelijk is voor mij bijna onbestaand. Vandaar misschien mijn verwarring...

@ Peter: Ik kan tegen elke vraag hoor Ik kan inderdaad geen enkel compliment aanvaarden. Ik vind het heerlijk om een compliment te horen maar ergens is er iets in mij dat mij verbiedt het aan te nemen. Ik mag het niet geloven, ik mag het niet aannemen, ik mag er zeker niet gelukkig van worden. Mijn uiterlijk... das gewoon een ramp. Ik heb als kind nooit iets positiefs gehoord over mijn uiterlijk, enkel slechte dingen. Ik heb als kind overal zitten vissen naar complimentjes over mijn uiterlijk maar heb ze nooit gekregen. Dat zal er wel geen goed aan gedaan hebben...

Dat zal er zeker geen goed aan gedaan hebben.. arm Zonnekind..

[petra1963]

@Pinky: pesten kan je heel lang dwars zitten. Het kan heel diepe sporen in je nalaten. 

Verder: hoe je jouw gewicht ervaart, is in de eerste plaats jouw eigen probleem..toch ? En als het pesten van vroeger jou nu belemmert en het uit zich in jullie relatie, dan is het goed om daar inderdaad iets aan te doen. Want je zult het anders blijven tegenkomen, vrees ik.. in welke relatie of situatie ook..

En relaties zijn er vaak heel goed voor om shit uit het verleden naar boven te laten komen.. Maar ze zijn ook een goede plek om het uit te werken en achter je te kunnen laten.. Zo werkt het ook..

[Ienepien]

Zonnekind, ik denk, dat je vooral bevestiging van je ouders zoekt.
Heb je het al eens eerlijk gevraagd aan hun? Wat vinden ze er van, hoe je er uitziet?

[fleurtje]

Het belangrijkste  is als mens hoe je innerlijk bent,uiterlijk is natuurlijk mooi mee genomen,maar staat bij mij toch niet op de eerste rij.
Nu mochten wij van moeder natuur alle ingredienten hebben mee gekregen dat ons als mens in alles mooier kon maken dan zaten we nu niet lekker te kletsen hoe je dan wel of niet je in je vel voelt.
Complimentjes van mijn echtgenoot daar ben ik al lang op aan het wachten,hij kan dat gewoon niet en ik mis dat enorm.
Ik heb me vaak vroeger kort gekleed,misschien wel om een beetje aandacht te trekken van het onbekende,en meermaals lukte dat ook,zeker niet de bedoeling naar sex toe,jeetje nee.
Maar als vrienden het woord schatteke of nog maar mijn naam eens uitspraken waande ik me al in de zevende hemel.
Want ik heb hier geen enkel koosnaampje nog niet mijn eigen naam wordt geroepen als hij me nodig heeft.
Ja dat doet weleens pijn,maar ik probeer het een plaats te geven in mijn leven.
Dus de ene mens krijgt er te veel en de ander weer te weinig,en zoals wel eens wordt gezegd het is ook nooit goed,wat je ook doet.

En zonnekind jou woorden naar iedereen toe zijn zoveel mooier dan hoe je eruit ziet,zeker weten.

[Zonnekind]

Zonnekind, ik denk, dat je vooral bevestiging van je ouders zoekt.
Heb je het al eens eerlijk gevraagd aan hun? Wat vinden ze er van, hoe je er uitziet?

Wat mijn ouders van mij denken... pff, ik weet dat ze vinden dat ik er goed uit zie en ze zijn fier op mij als ik iets bereik ofzo. Maar ik zal dat nooit te horen krijgen. Vroeger heb ik inderdaad heel hard naar hun bevestiging gezocht en naar iets positiefs uit hun mond, dat doe ik nu niet meer. Ik heb, zeker na de breuk met Viper, een grote afstand gecreëerd met mijn ouders en die wil ik zo houden. Het zou mij echt niet meer uitmaken wat ze nu van mij vinden of wat zij over mij denken. Moesten ze iets zeggen, ik zou het toch niet geloven, of het nu positief of negatief is.

[Ienepien]

Ik voel hier enige wrevel richting je ouders. En omdat je enig kind bent, is dat gewoon heel erg jammer.
Is er geen verbetering mogelijk? Het blijven toch altijd nog je ouders.
Maar misschien als je wat ouder bent, 30 ofzo. Dat het dan beter zal gaan. 

[Zonnekind]

Ik denk niet dat het ooit nog betert. Ik ga pas "rust" vinden als ik genoeg afstand heb van mijn ouders. Ik had er vroeger veel meer last van. Viper heeft mij daar ontzettend hard in geholpen. Ook bij de psycholoog ging het heel vaak over mijn ouders. Ik ben daar ondertussen wel over. Als ik er een week niets van hoor en ze niet zie, ben ik echt gelukkig. Je ziet me in elkaar krimpen als ik mijn ouders zie. Mijn reactie op mijn ouders gaat misschien nog wel wat beteren, hun houding niet.

[Ienepien]

Het kan heel best zo zijn, dat jij in hun ogen nog altijd hun kleine meisje blijft. Wat je ook doet, ze vinden het nooit goed.
Dat zegt inderdaad meer over hun dan over jou.
Eigenlijk toch wel knap, dan, dat je zo'n afstand kan nemen. 

[Zonnekind]

Dat heeft me wel heel veel moeite gekost hoor, en niet alleen voor mij maar ook voor Viper. Hij moest mij er altijd doorsleuren en hij had zelf ook altijd last van mijn ouders. Er zijn nu nog momenten dat ik het even heel zwaar heb als ik ze gezien heb. Maar gelukkig is Viper er dan nog altijd voor mij. Hij kent ze, weet hoe ze doen en begrijpt mij dan ook heel goed.

[Ienepien]

Wat rot voor je.

[Jovi_Hobbes]

Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat je denkt dat je doel als vrouw is om kinderen te krijgen. (misschien een beetje ongelukkig uitgedrukt) En daardoor kan ik me ook wel voorstellen dat je dan gaat twijfelen. Ik had er zelf alleen nog nooit zo over nagedacht.

Herkennen meer vrouwen dit?
En voor de mannen, voel je je minder man, en waarom?

Om nog even op jouw vraag terug te komen, Ereinion: ik voel me wel vrouw maar niet echt vrouwelijk. Ik voel me zeker geen man, maar merk regelmatig dat typisch vrouwelijke eigenschappen en gedragingen voor mij onbekend zijn. Ik voel me wel vrouw want ik weet dat ik dat ben, maar het is iets waar ik eigenlijk niet mee bezig ben. Ik voel me meer mezelf en ik ben nu eenmaal verpakt in een vrouwenlichaam. Ik vind mezelf esthetisch gezien niet echt mooi, maar ik vind mezelf aan de andere kant ook niet lelijk. Mooi zijn bestaat uit meer componenten dan alleen je uiterlijk. Ik vind mezelf niet sexy en kan me ook niet voorstellen dat iemand mij seksueel aantrekkelijk zou vinden, maar dat komt omdat ik niet begrijp waarom anderen menselijke lichamen überhaupt sexy vinden. Mij doet het in ieder geval niets. Ik kan mannen of vrouwen best mooi vinden, maar ik heb daarbij nooit een link met seksualiteit gevoeld. Als ik iemand mooi vind dan vind ik het misschien prettig om naar die persoon te kijken en kan ik daar een blij gevoel van krijgen, maar daar houdt het al heel snel op.
Verder gebruik ik mijn vrouwelijkheid ook totaal niet om iets bij mannen gedaan te krijgen of om er hun aandacht mee te trekken. Ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten doen. Iets zegt me dat ik dat gewoon niet in me heb...

[Ienepien]

Zware dingen versjouwen, gaatjes boren, klusjes in huis, electrische dingen repareren, dat soort dingen, doe je dat ook allemaal zelf dan?

[Jovi_Hobbes]

Ik ben wel eigenwijs genoeg om typische mannenklusjes zelf te willen doen. Waarom zou ik het niet kunnen omdat ik een vrouw ben?
Maar zo gauw het op boren of elektriciteit aankomt vraag ik toch hulp. Daar liggen mijn talenten niet. voor boren heb ik niet genoeg kracht en elektriciteit vind ik eng, maar mijn fiets repareren doe ik gewoon zelf, net als lampen indraaien (en ze kapot laten vallen  )
Maar goed ik denk niet dat dit soort dingen echt met mannelijkheid of vrouwelijkheid te maken hebben. Dit zijn grotendeels stereotypen die de maatschappij ons heeft aangeleerd.