'Ello!

[Ereinion]

Als je het in een brief doet, wordt het meteen ook weer zo beladen.
Het erover beginnen is wel lastig. Ik moest het mijn ouders wel vertellen, omdat ik geinterviewd zou worden over dit onderwerp en ik op dat moment geen telefoon had. Dus had ik hun nummer doorgegeven. 
Eigenlijk moet je het mededelen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dan zullen anderen dat ook sneller denken. Ik heb zelf wel altijd de term aseksueel gebruikt. Al die pan en sapio toevoegingen (ik schaar mezelf ook onder één van die twee) maken het alleen maar verwarrender. Wat bij mij trouwens wel een voordeel was, was dat ik toen al een paar jaar een relatie had. Ik denk dat heel veel mensen zoiets hadden van: zo erg zal het niet zijn, want ze heeft een vriend. 

In ieder geval veel succes, als je besluit het te vertellen.

[Sæglópur]

Dankjulliewel Mannetje, Jovi_Hobbes, Drisos en Ereinion!

Yup, wat Drisos en Jovi_Hobbes zeggen is inderdaad waar ik mij onder schaar. Zoals ik al zei maakt het mij niet uit of iemand man of vrouw is, ik voel mij aangetrokken tot iemands personaliteit/karakter.

Ik heb er nog wat over nagedacht en ik denk dat jullie gelijk hebben. Het is wat beladen om het in een brief te verwoorden, terwijl het dat niet hoeft te zijn. Het wordt echter wel lastig om er over te beginnen, omdat mijn ouders het er nooit echt over hebben. Misschien denken ze dat ik een laat-bloeier ben en zullen ze er pas later vragen over stellen. Het lijkt mij dan inderdaad het beste om, zoals Jovi_Hobbes zei, het dan pas te vertellen en er niet plompverloren over te beginnen. Het is voor hun misschien al verwarrend genoeg zonder dat ik ze er op een (voor hun) onverwacht moment mee confronteer.

Nogmaals bedankt, ik heb hier echt veel aan.

- Simon

[Ereinion]

Fijn.

Ik kan me trouwens best voorstellen dat je graag wilt dat je ouders het weten. Ik had zelf zoiets van: mijn ouders weten alles van me en nu heb ik ineens een geheim.
Maar er komt vast wel een goed moment om het te vertellen.

[Jovi_Hobbes]

Het wordt echter wel lastig om er over te beginnen, omdat mijn ouders het er nooit echt over hebben. Misschien denken ze dat ik een laat-bloeier ben en zullen ze er pas later vragen over stellen. Het lijkt mij dan inderdaad het beste om, zoals Jovi_Hobbes zei, het dan pas te vertellen en er niet plompverloren over te beginnen. Het is voor hun misschien al verwarrend genoeg zonder dat ik ze er op een (voor hun) onverwacht moment mee confronteer.

Overigens moet je je ouders ook niet onderschatten, die kennen je ook al langer dan vandaag. Mijn ouders beginnen nooit over het feit dat ik 31 ben en nog steeds single, zo ben ik voor hun gewoon (ze zijn het wel gewend dat ik de dingen in het leven nooit eens op de eenvoudige manier doe  ) Ik kan mezelf dus niet voorhouden dat mijn ouders niet doorhebben dat ik op relatiegebied anders in elkaar zit dan anderen. Niet dat ze per se van aseksualiteit af zullen weten, maar ik heb sterk het gevoel dat als ik ze over aseksualiteit zou vertellen, ze het voor kennisgeving aan zouden nemen en het er vervolgens niet meer over zouden hebben, denkend: ach, zo is Jovi nou eenmaal.

[Ereinion]

Dat klinkt logisch. Ik denk ook dat het zo werkt.
Maar als je wat jonger bent, zullen je ouders misschien toch ook nog wat anders denken. Ouders hopen voor hun kinderen het allerbeste en het allermakkelijkste is zijn zoals anderen. Misschien dat sommige ouders die twee dingen met elkaar verwarren.  Wat ik wil zeggen: als je 18 bent, zullen je ouders misschien toch denken dat het een fase is, of zoiets. Met 31 zou die fase voorbij moeten zijn en geloven ze eerder dat het dan echt zo is.

Dit klinkt wel heel ontmoedigend, geloof ik. Dat was niet mijn bedoeling. 

[Jovi_Hobbes]

Ik denk dat je wel gelijk hebt. Als je 18 bent zullen je ouders zich in ieder geval nog geen zorgen gaan maken dat ze je nooit aan de man of de vrouw krijgen.

[Mannetje]

Wat is de waarde ervan om het ze te vertellen?

[Ereinion]

Voor mij was het wel belangrijk. Toen ik er achter kwam dat ik aseksueel was, voelde het alsof ik een groot geheim had voor mijn ouders. Dat voelde voor mij niet prettig.

[Mannetje]

Afgelopen weekend kwam er even een moment aan bod, waarvan ik dacht, zal ik mijn verhaal vertellen.
Ik heb me er zelf weer subtiel uitgepraat, want ik had er geen zin aan.

[Ienepien]

Bang om uitgelachen te worden?

[Mannetje]

Ik zie de meerwaarde er (nog) niet in om het te vertellen.
Verder was ik een beetje vermoeid op dat moment en had even weinig zin op dat moment de diepgang op te zoeken in het gesprek. Dus door eroverheen te praten, het lekker oppervlakkig te houden.
Wat ook meespeelt is dat ik denk ik niet 100% aseksueel ben.....

[myra]

Het wordt echter wel lastig om er over te beginnen, omdat mijn ouders het er nooit echt over hebben. Misschien denken ze dat ik een laat-bloeier ben en zullen ze er pas later vragen over stellen. Het lijkt mij dan inderdaad het beste om, zoals Jovi_Hobbes zei, het dan pas te vertellen en er niet plompverloren over te beginnen. Het is voor hun misschien al verwarrend genoeg zonder dat ik ze er op een (voor hun) onverwacht moment mee confronteer.

Overigens moet je je ouders ook niet onderschatten, die kennen je ook al langer dan vandaag. Mijn ouders beginnen nooit over het feit dat ik 31 ben en nog steeds single, zo ben ik voor hun gewoon (ze zijn het wel gewend dat ik de dingen in het leven nooit eens op de eenvoudige manier doe  ) Ik kan mezelf dus niet voorhouden dat mijn ouders niet doorhebben dat ik op relatiegebied anders in elkaar zit dan anderen. Niet dat ze per se van aseksualiteit af zullen weten, maar ik heb sterk het gevoel dat als ik ze over aseksualiteit zou vertellen, ze het voor kennisgeving aan zouden nemen en het er vervolgens niet meer over zouden hebben, denkend: ach, zo is Jovi nou eenmaal.

Ik wou dat mijn moeder ook zo dacht...maar zij kan nog steeds niet aanvaarden dat ik niet gewoon 'zoals andere mensen ben'. Mensen met een vaste partner en een gezin. Elke keer als ik haar zie confronteert ze me hier mee...Het doet me wel verdriet.

[Ereinion]

Oeh, dat kan ik me voorstellen. Lijkt me vreselijk als je dat iedere keer weer moet horen. 

[Jovi_Hobbes]

Dat zou ik ook heel moeilijk vinden.
Ik vind dat ik zelf erg gelukkig ben dat de mensen waar ik om geef me niet voortdurend allerlei kanten op willen sturen die ik niet wil. Als er al eens opmerkingen komen over het feit dat ik single ben, komen die van vage bekenden van wie ik me niet zo veel aantrek.
Als mijn ouders me niet zouden aanvaarden zoals ik ben, zou dat voor mij ook heel moeilijk zijn. 

[Mannetje]

Het is belangrijk om jezelf te accepteren zoals jezelf bent.