Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

"Correctiefase" 2

Gestart door Lupus, februari 22, 2024, 02:57:23 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Lupus

Ik zit in een benarde situatie waar ik niet hoor in te zitten. Sinds 2018 werd er veel budget afgenomen, eigenlijk meer dan de helft van de oorspronkelijke som, om mijn zorg bij een voorziening aan te kopen. Er werd me aanvankelijk op het hart gedrukt dat ik met OCD, autisme en sociale fobie een mooi ticket tehuis voor niet werkenden kon krijgen, dat me de kans zou geven om een van de woonhuizen van onze voorziening te bewonen. Alleen, door die bloody besparing van 2018 om de budgetten rechtvaardiger te verdelen, moet ik het doen met minder dan de helft van wat ik had. Dat is niet niks! Ze noemden het een experiment, of een test om te zien of het wel mogelijk is om met de helft je leven te rooien.
Ik had aanvankelijk 42 schijven aan 899 € per stuk, nu had ik er uiteindelijk nog maar 6. De minister heeft dan, na lang tobben over het al dan niet toekennen van meer budget aan mij, toch de drempel genomen om me er 17 te geven. Maar, je kunt al raden dat het met minder dan de helft niet uit te houden is, zeker als je al een verleden hebt van suïcidaliteit en zo... *zucht* Waar is de wereld naartoe gegaan, als je al niet voor gehandicapten met co-morbiditeit kunt zorgen? Ze nemen je gewoon, zonder motivatie, je blindenstok af bij wijze van spreken en kijken bloedsappig toe hoe je valt. Ik heb geen zin om opnieuw depressief te worden of te moeten dreigen iets doms te doen. Dat laatste is intussen al gebeurd, vrees ik.
Ik voel me zo alleen, zo verkeerd begrepen, zo in de kou gezet, enz. ...
Al is er een rechtszaak aangespannen tegen de organisatie, ik moet niet te veel ervan verwachten, ook al is de nood aan meer budget erg hoog. Ja, ik kan wel begrijpen dat veel mensen meer loon willen hebben voor hun werk, ook de zorgsector krijgt het eigenlijk zwaar te verduren. Ik trek het niet meer in dit land. Ik vertrouw er niet op dat er hoegenaamd iets zal veranderen!

Ik wou dat ik, net zoals de anderen in de voorziening, het geld had dat ik hoor te hebben, maar ik stel vast dat na zestien jaar de klus nog steeds niet geklaard is. Twijfelt men nog aan mijn autisme? Soms denk ik dat ze helemaal niet weten of tenminste geen voeling hebben met dergelijke zorgvragen. Vanuit hun ivoren toren denken ze dat ze weten wat ze moeten toekennen aan iedereen, maar volgens mij weten ze er nougatballen van. Mijn situatie verbetert er niet op, het budget daarentegen is intussen al ettelijke malen veranderd, en veelal niet in goede zin. Ik ben het beu om te moeten leunen op mijn ouders, die graag voor mij zorgen, maar die ook van hun dag willen genieten zoals andere ouders dat kunnen.

Koffie

Ik begrijp niet hoe het allemaal in elkaar zit wat betreft je budget en schijven en dergelijke. Gaat het over de WMO? De WLZ?

Wat ik er wel uit haal is dat je te weinig geld krijgt om je zorg goed te bekostigen, als ik het goed begrijp?
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Lupus

Oei, ik zie dat er velen zijn die het niet begrijpen, of dat lijkt toch zo althans van hieruit.

Dit klopt, ja. Het gaat 'm inderdaad om de inkoop van zorg. Ik ben de helft van mijn budget kwijtgeraakt omwille van een experiment of besparingsmaatregel vanuit de regering. Nu, daarvoor zijn we een rechterlijke procedure gestart en wij hopen, als gezin, dat er spoedig beterschap aankomt. Ik kan niet zo goed uitleggen welk gevoel dat geeft als je bepaalde rechten opbouwt en die dan weer verliest, wegens de grillen van het "systeem", want aanvankelijk was het zo dat de zorg op maat georganiseerd zou worden. Het is niet zo duidelijk welke maten/gewichten men toepast om die zorgzwaarte van zoveel mensen aan te tonen. Zeker voor mensen met autisme wegen die noden niet zo zwaar door, omdat hun handicap haast onzichtbaar is. Er wordt vast verondersteld dat leven met autisme niet dezelfde impact heeft als leven met Down, bv. of met een fysieke handicap dus zullen de middelen die daartegenover staan ook niet altijd voldoende zijn.

De laatste tijd ben ik hier erg veel mee bezig geweest. Ik voel me wat gegeneerd om dit onderwerp hier en nu aan te snijden. Volgens mij is mijn wereldbeeld of visie op mensen erg verstoord. Ik schaam mij. Sorry. 

Koffie

Op zich heb ik wel ervaring met autisme en het inkopen van zorg, maar zonder context weet niemand waar je het over hebt, ik ook niet. ;) Correctiefase 2, schijven? Ik weet het niet, in elk geval. * Aanvulling: Daarbij ben ik uit Nederland en ik zie net pas dat jij uit Belgie komt. (Dus wat ik hierna schrijf is voor jou misschien weer abacadabra).

Ik weet wel dat er altijd mensen over zaken moeten beslissen waar ze geen verstand van hebben,gemeenteambtenaren die niets van de zaken weten waarover ze beslissen en die zich inhoudelijk gaan bemoeien met zaken waar ze zich niet mee mogen bemoeien. En dat er wordt gedacht dat autisme wel overgaat. En dat doet het nu eenmaal niet. Ik geef tegenwoordig dit gele gevecht aan begeleiders over en bemoei me er alleen indirect mee, dus ik hoef niet met nitwits in de clinch. En dan nog, het is geen pretje.
Mijn zoon heeft WLZ op een andere grondslag dan zijn autisme, en met het CIZ heb ik betere ervaringen. Ook wat mezelf betreft vroeger, toen de gemeentes nog niet over de budgetten beslisten, maar dat CIZ. Ik had het idee dat bij het CIZ kennis aanwezig was.

Overigens, ook met andere handicaps en problematiek lopen mensen heel erg tegen dat systeem aan. Dat ook lichamelijke problemen niet overgaan en dergelijke. Gewoon, als je een zorgbudget nodig hebt, betekent dat dat je naast je ziekte of beperking, er vaak nog een hele strijd bij hebt.

Er is geen reden om je te generen, het is vaak echt enorm frustrerend.
De experimentele bezuiniging die je beschrijft ken ik op zich niet, maar verbaasd ben ik er ook niet over. Je bent inderdaad heel erg afhankelijk van de mensen die aan die touwtjes trekken.
Succes met de rechtszaak, ik hoop dat je de zorg kunt gaan regelen die voor jou nodig is.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie