emotionele banden

[TBW]

vrouwen, je kunt nog beter vissen houwen.

Als vegetarier en dierenliefhebber kan ik hier niet mee akkoord gaan.

Ik verander het in:

"Vrouwen, je kan nog beter je eigen kleren opvouwen".

Beter? Niet? 

[ChibiFirli]

vrouwen, je kunt nog beter vissen houwen.

Als vegetarier en dierenliefhebber kan ik hier niet mee akkoord gaan.

Ik verander het in:

"Vrouwen, je kan nog beter je eigen kleren opvouwen".

Beter? Niet? 

Ik vouw mijn eigen kleren op >_>

erger zelfs, ik ben professioneel papier-opvouwer in ons groepje voor een project

[phate]

is ook goed maar het komt er op neer dat ik vrouwen nooit zal begrijpen tenzij ik de mogelijkheid gedachten te lezen:P

[Knoddepropje]

Weet je? Dat geeft ook niks
Voor zover ik weet en ben nagegaan in mijn kennissenkringetje bgrijpen de meeste vrouwen mannen ook nooit helemaal....

[phate]

kijk dat verklaart al een hele hoop (mensen zijn gewoon zeer complex)

[Tempesta]

Als ik mezelf soms al niet eens begrijp kan ik me voorstellen dat anderen daar helemaal moeite mee hebben  .

Maar het is moeilijk om een ander te begrijpen. Vaak zit er niets anders op dan je bloot te geven en te vragen hoe diegene ergens over denkt...

[bebe]

knuffelen vind ik prima,idd ook heerlijk  hand in hand lopen,helemaal goed
maar dat is voor mij de grens,zoenen,he  jak nee,ik moet er niet aan denken,maar knuffelen des te beter!

[Jovi_Hobbes]

Knuffelen rocks!
Ik heb dan ook een grote teddy beer thuis 

[bebe]

lang leve de teddybeer!

[Littleone]

Ik kan genieten van contact met anderen maar alleen als het contact zeer gedoseerd is en niet opgelegd. En daar botste het met name in het verleden nog al eens met anderen. Bijvoorbeeld mijn ouders, die vonden dat ik "socialer" moest zijn en me probeerden te drillen tot een gezelschapslievend persoon. Jullie snappen waarschijnlijk dat dit alleen maar averechts kon werken.

Ik kan prima alleen zijn en kan me doorgaans uitstekend zelf vermaken. Eenzaamheid heb ik weleens ervaren maar dat kwam vaak niet voort uit een daadwerkelijk gebrek aan contact maar uit het besef dat mijn belevingswereld heel anders was /is.
Ik heb eenzaamheid dan ook vooral ervaren te midden van andere mensen.

Wat mij uit de drilperiode met mijn ouders ook heel duidelijk is geworden, is dat je vrienden moet maken met je hart en niet met je hoofd. Dat laatste werkt gewoon niet en ik wil het ook niet meer. Geen contacten omdat het zo hoort of omdat het zo afgesproken is, geen opzitten & pootjes geven maar alleen op die momenten dat ik en de ander dat graag willen. Pas dan is het in mijn ogen ook waardevol. Buiten mijn relatie is er slechts één iemand die ik als vriend beschouw, de rest noem ik kennissen en die doen me gevoelsmatig  amper iets. Tja, genegenheid en emotionele binding dwing je niet bij jezelf of anderen af.

Mijn behoefte aan contact is dus klein en begrijpelijkerwijs levert dat ook een vrij beperkt sociaal leven op. En hoewel dat een no-no is in de samenleving (althans dat idee heb ik) past het wél bij wie ik ben....een eigenzinnig klein dondertje dat contact zo af en toe best leuk vindt maar het liefst haar eigen gang gaat

[petra1963]

En als je je daar prima bij voelt, ook op de lange duur, is daar ook niets op tegen, denk ik.

[pinky]

Zeker niet. Ik was ook zo, maar na een tijdje voelde ik wel de eenzaamheid door gebrek aan contact. En langzaamaan heb ik zo wel vrienden gekregen en ook een hoop kennisen. Dat merk ik eens temeer nu ik voor lange tijd het land ga verlaten. Al die mensen die nog even langs willen komen en die ik ook graag nog even wil zien... Dat zijn er toch nog best veel... 

[Sismo]

En dat doet dan goed, niet?

[pinky]

Ja behoorlijk. Zo weet ik dat ik in elk geval gemist wordt. Net zoals ik ook al die mensen ga missen strakjes. 

[Sismo]

Toch lijkt het of je je dan juist extra bewust wordt van waardevolle contacten, wat alleen maar goed is! Voor mij werkte dat wel zo in ieder geval.