hoe gaat zo'n relatie aseksueel-seksueel?

[Desmond]

Bedankt voor je openhartige verhaal Desmond  Ik denk dat het inderdaad goed is om te beseffen hoe een seksueel tegen de situatie aan kijkt.

Wel heb ik een vraag/opmerking over je verhaal. je schrijft:

Het gevoel dat ze nooit naar me zal verlangen is ook ongelooflijk deprimerend.

Ik heb het vermoeden dat er wel een verlangen is, maar dat ze dat alleen niet fysiek uit. Dat jullie al een tijd bij elkaar zijn geeft volgens mij aan dat er wel een verlangen is, het is waarschijnlijk alleen geen seksueel verlangen. Is dat ook hoe jij het ervaart ?

Wel ja er zal natuurlijk wel een vorm van verlangen zijn, zoals je zegt Maar inderdaad ik had het over een seksueel verlangen, dit is iets dat ik enorm heb.
Als ik haar zie krijg ik nog heel vaak die bekende vlinders in de buik, en zou ik bijvoorbeeld niets liever willen dan haar te kussen en te knuffelen.
Dit is iets wat zij nooit heeft. Ze zal bijvoorbeeld wel eens verlangen om me gewoon te zien en bij me te zijn, maar verder zullen er geen verlangens zijn
Ik denk dat zij vooral andere verwachtingen heeft van een relatie. Voor haar is de aandacht, het gevoel dat er iemand is die om je geeft en voor je klaar staat en de communicatie in de relatie het belangrijkste.
En dat zit ook wel goed bij ons. We praten veel, over allerlei zaken, we lachen, we doen vaak wel eens zeer onnozel tegen elkaar ...
Die zaken zijn voor haar al voldoende Bij elkaar zijn, kunnen praten en genieten van elkaars gezelschap. Die seksuele aspecten van een relatie hoeven gewoon niet, denk ik

[Fricai]

Dankje voor het verhaal. Enige advies wat in me opkomt, dat zij nog wat moet leren hoe ze dingen aangeeft/communiceert op een manier dat minder pijnlijk voor je is?

Btw. Ik kan natuurlijk niet voor andere aseksuelen spreken maar ik ervaar wel zoiets van aantrekking en verlangen om dichtbij iemand te zijn. 

[CJ]

Desmond

Ik herken enorm veel maar dan (ofcourse) vanuit het andere standpunt... Wij twijfelen ook nog enigszins rond aseksueel of niet.
Dat afwijzen doe ik ook, met precies dezelfde smoesjes: hoofd draaien, kietelen, handen wegslaan, soms gewoon zelfs beginnen lachen...
Het is soms sterker dan mezelf dus ik vermoed dat het bij jouw vriendin ook zo is.

En wat communicatie betreft, ikzelf vind het minder pijnlijk wanneer ik mijn hoofd wegdraai dan echt bot te zeggen 'neen'. Of zo stel ik het me toch voor dat het bij mijn vriend minder pijnlijk overkomt zo.

xxoo CJ

[Lizzie7]

Ik denk dat daar verschillen zijn, mijn man verkiest het om "neen, of "dat is te ver" te horen dan de puur fysieke afwijzing van het je afkeren of een mep krijgen. Ik denk dat je dit alleen te weten kunt komen door dit met je partner te bespreken.

En Desmond, heel veel respect hoor dat jullie dit kunnen met al 2 jaar geen contact. Ik denk niet dat ik het zo ver zou moeten drijven!

[Desmond]

CJ

Ik ben ervan overtuigd dat mijn vriendin net hetzelfde denkt
Mij kwetsen is ook het laatste wat ze zou willen doen, maar of ze het me nu direct zegt of een omweg maakt ..
Het blijft een afwijzing en die zijn kwetsend. Zeker als het komt van een persoon die voor jou zoveel betekent en je echt van houdt.

In het begin had ik dit niet echt door en kwam het inderdaad minder kwetsend over.
Maar na al die jaren zie ik daar nu gewoon door, ik ken mijn vriendin en ik weet ook dat dit gewoon een afwijzing is dus die zijn nu even kwetsend als wanneer ze gewoon "neen" zou zeggen.
Uiteindelijk zegt ze het nu ook, maar gewoon op een non verbale manier.

Begrijp me niet verkeerd, ik besef wel dat ze het liever zo doet omdat ze denkt dat ze me dan niet kwetst.
En ik apprecieer dit ook wel dat ze die moeite wil doen Maar uiteindelijk blijft het resultaat net hetzelfde, je voelt je afgewezen en gekwetst.

Ik weet niet of je vriend er ook zo over denkt, of hij er evenveel last van heeft, maar nogmaals veel sterkte! Hopelijk komt ook alles op z'n pootjes bij jullie

Lizzie7
Inderdaad, en soms denk ik ook wel dat ik het liever zou hebben als ze het me gewoon direct zou zeggen i.p.v. een smoesje te gebruiken.
En bedankt

[Demon]

nou desmond, ik wou dat mijn exen meer als jou waren geweest..

maar wat mij ook opvalt: vroeger had je pas seks na mischien wel een paar jaar, na een lange relatie kwam dat pas.
en tegenwoordig moet dat allemaal zo snel gebeuren.. zonder dat er echt vertrouwen is opgebouwd.

[Honger]

Dit komt dus allemaal uit de gedachten van een seksueel  Ik weet niet of het jullie ook kan helpen, maar zo weten jullie toch eens wat er in onze hoofden omgaat

Wat Desmond hier zoal schrijft komt me o zo bekend voor, de afwijzingen, de uitvluchten, de ruzies ... ik heb het ook allemaal meegemaakt. Toen ik nog niet met mijn vrouw getrouwd was, waren er al steeds die afwijzingen, maar daar maakte ik me niet zoveel zorgen over, onder het motto van "ze zal gewoon ouderwets zijn" en het zal na het huwelijk wel beteren. Maar dit bleek wel een zware misrekening te zijn. Na het huwelijk nog steeds permanent afgewezen worden met de nodige frustraties die me zwaar in de problemen brachten, daar ik ook buiten het huwelijk, op het werk dus, mijn frustraties uitwerkte met als gevolg dat ik regelmatig in de clinch lag met mijn collegas en meerderen. Met ontslag tot gevolg. Ook de frustraties binnen het huwelijk leverden meer dan eens zware ruzies op, met soms het gevolg dat er dan toch een "make-up sex" van kwam. Maar zoals ik reeds meermalen heb gelezen, gold bij mij ook dat die zak-aardappelen-sex niet echt bevredigend was. Ondertussen hebben we wel 2 kinderen waarvan de jongste 13 jaar is. Doch na de geboorte van die laatste is er nog een keer of 3  sex geweest, maar dit is ondertussen al meer dan 10 jaar geleden. Ondanks mijn nog steeds aanwezige frustratie, was ik wel die eeuwige ruzies over sex zo beu dat ik me bij de situatie heb neergelegd, want op enige verbetering hoop ik niet meer, ondanks bezoeken aan huwelijksbemiddelaars en psychologen. Van zodra daar het onderwerp sex ter sprake kwam weigerde mijn vrouw pertinent om daar nog naartoe te gaan.
Psychisch blijft dit , zelfs na die lange tijd, nog steeds ondraaglijk met momenten. Met ongemakkelijke gevolgen vandien. Zie ik ergens een vrouw die ik aantrekkelijk vind slaat m'n fantasie al te snel op hol en kan ik nog moeilijk mijn ogen van die persoon afhouden, wat voor haar ook niet echt leuk kan zijn. Zie ik op televisie een romantische/erotische scene word ik wanhopig en heb ik niets liever dan gerust gelaten te worden. Ik heb er meermaals aan gedacht om naar een bordeel te gaan, maar sex zonder emotie of gevoelens lijkt me echt niet niet de oplossing.
Wat me spijtig genoeg wel opvalt in dit forum is dat vele asexuelen die in een relatie zitten met een sexueel angst hebben om hun partner te verliezen mocht deze elders aan zijn trekken zou kunnen komen. Dit lijkt me vrij bezitterig en ongegrond, want op deze manier zal een consensus moeilijk tot stand komen.

[Fricai]

Wat Desmond hier zoal schrijft komt me o zo bekend voor, de afwijzingen, de uitvluchten, de ruzies ... ik heb het ook allemaal meegemaakt. Toen ik nog niet met mijn vrouw getrouwd was, waren er al steeds die afwijzingen, maar daar maakte ik me niet zoveel zorgen over, onder het motto van "ze zal gewoon ouderwets zijn" en het zal na het huwelijk wel beteren. Maar dit bleek wel een zware misrekening te zijn. Na het huwelijk nog steeds permanent afgewezen worden met de nodige frustraties die me zwaar in de problemen brachten, daar ik ook buiten het huwelijk, op het werk dus, mijn frustraties uitwerkte met als gevolg dat ik regelmatig in de clinch lag met mijn collegas en meerderen. Met ontslag tot gevolg. Ook de frustraties binnen het huwelijk leverden meer dan eens zware ruzies op, met soms het gevolg dat er dan toch een "make-up sex" van kwam. Maar zoals ik reeds meermalen heb gelezen, gold bij mij ook dat die zak-aardappelen-sex niet echt bevredigend was. Ondertussen hebben we wel 2 kinderen waarvan de jongste 13 jaar is. Doch na de geboorte van die laatste is er nog een keer of 3  sex geweest, maar dit is ondertussen al meer dan 10 jaar geleden. Ondanks mijn nog steeds aanwezige frustratie, was ik wel die eeuwige ruzies over sex zo beu dat ik me bij de situatie heb neergelegd, want op enige verbetering hoop ik niet meer, ondanks bezoeken aan huwelijksbemiddelaars en psychologen. Van zodra daar het onderwerp sex ter sprake kwam weigerde mijn vrouw pertinent om daar nog naartoe te gaan.

Ik vraag me af wat jullie onderling er over hebben besproken? Identificeert je vrouw zelf ook als aseksueel? Wat is haar mening over de hele situatie?

Het moet niet zo zijn dat er al 10 jaar geen enkele vorm van compromis is, dat je vrouw erover weigert te praten, en dat jij je permanent niet goed voelt. Als je er tenminste open over kunt praten, kun je samen uitvogelen of er een compromis te maken valt waarmee je beide gelukkig bent. Als je niet kan praten, en zij kijkt gewoon toe hoe je je al zo lang niet goed voelt, dan snap ik eigenlijk niet waarom je nog bij elkaar bent...

Wat me spijtig genoeg wel opvalt in dit forum is dat vele asexuelen die in een relatie zitten met een sexueel angst hebben om hun partner te verliezen mocht deze elders aan zijn trekken zou kunnen komen. Dit lijkt me vrij bezitterig en ongegrond, want op deze manier zal een consensus moeilijk tot stand komen.

Diezelfde 'bezitterige' houding heeft het grote merendeel van seksuelen ook, dus het is niet zo onverwacht dat veel aseksuelen dat hebben?
De term 'ongegrond' snap ik niet in deze context, als mensen liever een monogame relatie hebben omdat dat voor hen beter/mooier voelt, waarom zou dat 'gegrond' moeten zijn?

[fee23]

Wauw Honger, dat lijkt me echt geen manier van leven Het lijkt me ook dat je vrouw met een veel dieper probleem worstelt als ze er niet eens over kan praten. Dat jij al zo lang zo vreselijk gefrustreerd loopt, dat kan niet gezond zijn of zelfs maar veilig. En wees maar zeker dat jullie kinderen lijden onder de situatie. Ik begrijp ook niet hoe je het zo lang kan laten aanslepen? Want nu zijn jullie gewoon allemaal ongelukkig, terwijl het ook anders kan.
Over die angst, rationeel gezien is het natuurlijk een oplossing dat de seksuele partner de seks ergens anders zoekt. Maar daarvoor moet je relatie ijzersterk zijn, en dan nog! Zoiets is zeker niet voor iedereen weggelegd.

[Honger]

Natuurlijk zit mijn echtgenote met een dieper probleem, maar zoals reeds gezegd, ze loopt steeds weg als het probleem wordt aangesneden. En ik kan ze toch ook niet at gunpoint met een deskundige ter zake laten praten? Wat betreft de kinderen, die voelen natuurlijk ook dat er iets niet in de haak is, maar het is ook voor hen dat ik deze situatie blijf opkroppen. Aangaande seks ergens anders, dit is natuurlijk een oplossing, zou je denken. En uit ervaring weet ik dat dit echt zeer veel deugd doet, ondanks dat dit niet zoveel voorstelde en dit ook in tijd beperkt was. Ook binnen mijn huwelijk en werk liep het in die periode veel vlotter. Maar daarna moet je wel zeer erg oppassen dat je niet dieper wegzinkt dan ervoor.

[Lama]

Honger, laat ik je even wijzer maken over voor hen de situatie blijven opkroppen. Wist je dat kinderen van gelukkig gescheiden ouders later in hun leven succesvoller en gelukkiger zijn dan kinderen van gelukkig getrouwde ouders? En dat kinderen van ongelukkig getrouwde ouders ongelukkiger en minder succesvol zijn dan kinderen van ongelukkig gescheiden ouders?

Komt misschien als een verassing maar serieus, je kunt beter gescheiden zijn dan ongelukkig getrouwd. Dus het excuus dat je het voor de kinderen doet is compleet ongegrond. Het tegengestelde is waar!

Ik zeg niet dat je bij je vrouw moet weggaan, ik zeg alleen dat je voor jezelf moet nagaan of de relatie het waard is om voort te zetten. En zo ja, om er dan voor te zorgen dat jouw kinderen twee gelukkige ouders als rolmodel hebben zodat hun leven later een stuk gemakkelijker wordt omdat ze twee toffe rolmodellen hebben gehad.

Laat ik het anders zeggen, als je kinderen jou als voorbeeld hebben, zou jij blij zijn als zij later een leven leiden exact zoals jij dat nu doet? Zo ja, blijf dan vooral doen wat je nu doet. Zo nee? Dan zul je toch iets moeten veranderen om je kinderen te laten zien dat het niet oké is om je rot te voelen in een situatie die je minstens voor de helft zelf in de hand hebt.

[Honger]

Ik vraag me af wat jullie onderling er over hebben besproken? Identificeert je vrouw zelf ook als aseksueel? Wat is haar mening over de hele situatie?

Toenertijd hebben we beslist dat er iets aan ons huwelijk moest gedaan worden en toen zijn we naar meerdere deskundigen ter zake geweest, maar toen het over de seks zou gaan weigerde ze er nog naartoe te gaan. Ze weet wel dat ze aseksueel is, zonder dit woord te kennen. Haar mening is, zolang dit niet terug op tafel komt kan zij er ook mee leven, ondanks dat zij er het ook moeilijk mee heeft, volgens mij.

Het moet niet zo zijn dat er al 10 jaar geen enkele vorm van compromis is, dat je vrouw erover weigert te praten, en dat jij je permanent niet goed voelt. Als je er tenminste open over kunt praten, kun je samen uitvogelen of er een compromis te maken valt waarmee je beide gelukkig bent. Als je niet kan praten, en zij kijkt gewoon toe hoe je je al zo lang niet goed voelt, dan snap ik eigenlijk niet waarom je nog bij elkaar bent...

Dit probleem stelt zich reeds meer dan 25 jaar, en er open over praten zou vermoedelijk meer stress (lees ruzie) veroorzaken en dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Het is zelfs zo dat ik best mijn kinderen behoud voor haar houding tov seksualiteit, opdat zij later ook niet in dit sukkelstraatje zouden belanden. Het is cliché, maar het is voor de kinderen dat wij nog bij elkaar zijn, indien niet zou ik mogelijk reeds lang andere paden hebben bewandeld.

[Honger]

Honger, laat ik je even wijzer maken over voor hen de situatie blijven opkroppen. Wist je dat kinderen van gelukkig gescheiden ouders later in hun leven succesvoller en gelukkiger zijn dan kinderen van gelukkig getrouwde ouders? En dat kinderen van ongelukkig getrouwde ouders ongelukkiger en minder succesvol zijn dan kinderen van ongelukkig gescheiden ouders?

Komt misschien als een verassing maar serieus, je kunt beter gescheiden zijn dan ongelukkig getrouwd. Dus het excuus dat je het voor de kinderen doet is compleet ongegrond. Het tegengestelde is waar!

Ik zeg niet dat je bij je vrouw moet weggaan, ik zeg alleen dat je voor jezelf moet nagaan of de relatie het waard is om voort te zetten. En zo ja, om er dan voor te zorgen dat jouw kinderen twee gelukkige ouders als rolmodel hebben zodat hun leven later een stuk gemakkelijker wordt omdat ze twee toffe rolmodellen hebben gehad.

Laat ik het anders zeggen, als je kinderen jou als voorbeeld hebben, zou jij blij zijn als zij later een leven leiden exact zoals jij dat nu doet? Zo ja, blijf dan vooral doen wat je nu doet. Zo nee? Dan zul je toch iets moeten veranderen om je kinderen te laten zien dat het niet oké is om je rot te voelen in een situatie die je minstens voor de helft zelf in de hand hebt.

Lama, wat je zegt houdt natuurlijk steek, maar dit geldt niet voor elk koppel. Mijn echtgenote en ik hebben een karakter waardoor dit zeker een vechtscheiding zou worden, dus gelukkig gescheiden zit er niet in. En geloof het of niet, maar ik zie mijn vrouw nog steeds graag, want ze heeft ook vele goede punten. Zij is mijn steun en toeverlaat op alle gebied, zolang het niet over seksualiteit gaat. Maar spijtig genoeg kan dit het gemis hiervan niet goedmaken.

[Lizzie7]

Wat me spijtig genoeg wel opvalt in dit forum is dat vele asexuelen die in een relatie zitten met een sexueel angst hebben om hun partner te verliezen mocht deze elders aan zijn trekken zou kunnen komen. Dit lijkt me vrij bezitterig en ongegrond, want op deze manier zal een consensus moeilijk tot stand komen.

Dit begrijp ik niet helemaal. Is het niet logisch dat als je het gevoel hebt dat je je partner niet alles kan geven wat die wenst (in ons geval gaat dit dan om spontane seks waar wij ook van genieten en het initiatief toe nemen), dat je dan bang bent dat die je eventueel zou kunnen verlaten voor iemand die dat wel kan bieden? In welk opzit is dit bezitterig? Vind jij dat de aseksuele partner dan maar moet toestaan dat de seksuele partner elders gaat?

[Honger]

Vind jij dat de aseksuele partner dan maar moet toestaan dat de seksuele partner elders gaat?

Mijn echtgenote wist al voor ons huwelijk dat seks voor mij een plaats in ons leven moest hebben. Ze zal toen nog niet geweten hebben dat ze aseksueel was, maar nu is de situatie wel zo dat ik mij bij haar situatie heb neergelegd en zij daar blijkbaar iets gemakkelijker kan mee omgaan. Anderzijds heb ik al wel tussen de lijnen door en ook rechtstreeks te horen gekregen dat ik niet naast de pot moest pissen, want dat dan de gevolgen voor mij zullen zijn.
Dus : Vind jij dat de aseksuele partner de seksuele partner kan dwingen om nergens anders te gaan om op seksueel gebied toch wat gelukkiger te worden?