Ben ik dan echt zó erg?!

[JustMe01]

Ik ben 28, woon nog thuis bij mijn ouders en (oudere) zus, ik heb geen relatie en mijn vriendenkring is klein... heel klein... oké, bijna onbestaand. Zes maanden geleden is het bedrijf waar ik werkte failliet gegaan en ben ik mijn werk verloren, werk dat ik jaren met hart en ziel gedaan heb, zo ben ik in een depressie gerold...

Nu is het blijkbaar ook teveel aan het worden voor mijn ouders. Ze zijn mij beu denk ik. Ik doe mijn best om te helpen in het huishouden, maar als ik iets doe is het nooit goed, als ik niets doe al helemaal niet. Elke dag krijg ik dezelfde opmerkingen; ik zoek niet hard genoeg naar ander werk, ik ga niet genoeg uit 's avonds en in het weekend, het zou beter zijn als ik een eigen appartement zou hebben...

Ik ben toch niet zo'n vreselijk persoon om mee samen te leven? Ik ben ordelijk, ik doe echt m'n best maar ik ga nu door een heel moeilijke periode. Erover praten? Geen optie. Depressie? Gewoon luiheid...

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil wel alleen gan wonen maar ik kan het nu eenmaal niet betalen, maar ik wil hen ook niet langer "tot last" zijn...

[Dutchamoeba]

Hoi JustMe01,

Op jouw leeftijd woonde ik ook nog thuis. Dat gebeurt wel meer; het lijkt echter dat het bijna nooit voorkomt, omdat men er niet snel openlijk over praat. Ik lees dit meer bij aseksuelen; ze gaan minder snel samenwonen met een partner, en zijn er daardoor sneller toe geneigd langer thuis te blijven wonen.

Mijn vriendenkring is ook klein. Veel mensen met een grote vriendenkring hebben veel 'losse contacten', en ook maar een paar goede vrienden.

Heb je je ouders wel eens gevraagd wat je dan niet goed doet in het huishouden en hoe je dat kunt verbeteren?

Dat van dat niet voldoende uitgaan herken ik ook. Dat hebben mijn ouders ook heel vaak tegen me gezegd. Maar ja, veel aseksuelen houden niet zo van uitgaan, omdat het dan toch vaak draait om daten/seks.

Vertel je ouders hou je je voelt. Zeg tegen ze dat je op dit moment helaas het geld niet hebt om op jezelf te gaan wonen, maar dat je dat wel zult doen wanneer het kan.

Dat van dat depressie=luiheid heeft te maken met het feit dat de meeste mensen niet begrijpen hoe groot de impact van psychische problemen kan zijn. Je ziet er vaak niets van, dus wordt al snel de conclusie getrokken dat je overdrijft/je je aanstelt/gewoon lui bent. Zou je ervoor voelen om met een psycholoog te praten? Zo iemand begrijpt je wel, en dan kunnen jullie samen op zoek naar een oplossing.

[JustMe01]

Ik heb met mijn ouders gepraat, maar veel heeft het niet uitgemaakt. ik heb ze verteld wat me allemaal dwars zit, dat ik echt wel alleen wil gaan wonen maar dat het op dit moment (vooral) financieel niet lukt, maar in plaats van begrip kreeg ik een uitbrander, "ik moest maar eens een risico nemen".
Ik vroeg ook wat ik niet goed deed in het huishouden. Daarop gaven ze me dit antwoord: "Het is uw huis niet, dus je moet het ook niet inrichten zoals JIJ dat wil."

Ik ben en tijdje geleden naar een psycholoog geweest voor een half jaar, een vrouw, heel professioneel en we hadden een goede klik. Die gesprekken waren een opluchting, maar vanaf het ogenblik dat ik weer naar huis reed, leek alles weer zoals het ervoor was. Pillen die ik van de huisarts kreeg leken een beetje te helpen, maar ik werd er heel erg slaperig van.

Ik probeer stilaan terug overeind te kruipen, maar het gaat moeilijk en traag. maar het zal me lukken, het MOET me lukken!