Sterke mensen kunnen ook breken...

[SamanthaJones]

Ik wilde even mijn frustratie over mijn "huidige" (sinds gisteren blijkbaar ex-vriend ) uiten.
Het ging al lang niet meer goed tussen ons. Ik ben dan nog het type die dit zachtjes aanpakt.
Gisteren laat hij een bom vallen, zoek maar een appartementje alleen en pak je koffers, als een ongevoelige zak!

Mijn eerste reactie is huilen, en dan zegt hij doodgewoon. Stop maar met huilen, je bent sterk genoeg dus je moet niet doen alsof ik je gekwetst heb.

Ik ben misschien wel sterk, maar ook heel gevoelig. Het ergste vind ik nog de onverschilligheid: Het kon hem gewoon niet meer schelen. 3.5 jaar een deel van mijn leven geweest en dit zo beëindigen...

Alsof iemand met een sterk karakter geen hartzeer kan hebben... 

[AniMeshorer]

Ik wilde even mijn frustratie over mijn "huidige" (sinds gisteren blijkbaar ex-vriend ) uiten.
Het ging al lang niet meer goed tussen ons. Ik ben dan nog het type die dit zachtjes aanpakt.
Gisteren laat hij een bom vallen, zoek maar een appartementje alleen en pak je koffers, als een ongevoelige zak!

Mijn eerste reactie is huilen, en dan zegt hij doodgewoon. Stop maar met huilen, je bent sterk genoeg dus je moet niet doen alsof ik je gekwetst heb.

Ik ben misschien wel sterk, maar ook heel gevoelig. Het ergste vind ik nog de onverschilligheid: Het kon hem gewoon niet meer schelen. 3.5 jaar een deel van mijn leven geweest en dit zo beëindigen...

Alsof iemand met een sterk karakter geen hartzeer kan hebben... 

Ik wil absoluut niet bruut overkomen want ik snap hoezeer dit pijn doet, en hoe je toch iemand moeilijk kan loslaten als je samen veel beleefd hebt. Maar iemand die je zo behandelt... Ik denk dat je veel beter kan krijgen: een man die je als zijn prinses beschouwt en er altijd voor je is, en alles zal doen om je gelukkig te maken. Misschien een beetje een ander extreme, maar niemand verdient op die manier aan de kant te worden gezet. Ik denk dat, hoe moeilijk het ook klinkt, je dit misschien later als een bevrijding zal ervaren eens je een man gevonden hebt die je met respect en liefde behandelt.

Voorts, sterke mensen kunnen ook breken ja, en hoef je überhaupt sterk te zijn? Mensen noemen mij vaak "vrouwelijk" of "te gevoelig" omdat ik weiger me altijd sterk te houden. Ik vind, als je emoties ervaart, dan is er niets verkeerds mee die ook te tonen, zelfs al komen er tranen bij kijken. Daar is niets verkeerds aan, integendeel het is zelfs mooi als je je kwetsbaar durft op te stellen en je gevoelens durft tonen. Tears don't lie ; er is absoluut niets verkeerds mee om soms eens "niet sterk" te zijn. Iedereen heeft zulke momenten, maar sommigen gaan alles doen om dat te verbergen, en daar zie ik het nut niet van in. Alsof er iets verkeerds is aan gevoeligheid en emotioneel zijn?
Nu, ik ben HSP (hooggevoelig persoon) dus ik zou zo'n "sterk houden" simpelweg niet kunnen, zelfs al zou men mij er toe proberen dwingen.

Er is iets wat in een bekend boek voor HSP's de "Jongenscode" wordt genoemd: mannen worden geacht sterk en krachtig te zijn, en geen emoties te laten zien. Iets wat je als HSP uiteraard niet kan. Maar los daarvan, vind ik die code nonsense. Emoties tonen en gevoeligheid is niet verkeerd. Het erge is dat dat idee van de "stoere emotioneel sterke man" nog heel diepgeworteld zit in de maatschappij en sommige mannen het ook op hun vrienden en hun partner projecteren. In mijn opinie verdien je beter dan dat.

Een man die echt van je houdt zal er juist voor je willen zijn als je verdrietig bent of breekt, en samen er doorheen willen gaan. Dat is een teken van echte liefde. En dat is wat je verdient, niet iemand die je op zulke botte manier afscheept.

Sorry als ik zelf ietwat hard overkom, maar wat die kerel met jou doet is gewoon te grof voor woorden. Niemand verdient zo behandeld te worden, al is het heel begrijpelijk dat de herinneringen aan 3.5 jaar samen het moeilijk maken om het los te laten. Maar eerlijk: die kerel is heel ver over de schreef gegaan.

[Koffie]

Dat zijn wel erg romantische voorstellingen denk ik. maar normaal gesproken heb je wel een partner die om je geeft en die in je geinteresseerd is en je met normaal respect behandelt. Daar kunnen wel misverstanden zijn en soms kun je elkaar niet geven wat nodig is, omdat je dat niet te bieden hebt of omdat je beiden met te veel emoties zit die botsen.

Maar de reactie van je 'vriend' klinkt wel héél bot.

[SamanthaJones]

Ik wil absoluut niet bruut overkomen want ik snap hoezeer dit pijn doet, en hoe je toch iemand moeilijk kan loslaten als je samen veel beleefd hebt. Maar iemand die je zo behandelt... Ik denk dat je veel beter kan krijgen: een man die je als zijn prinses beschouwt en er altijd voor je is, en alles zal doen om je gelukkig te maken. Misschien een beetje een ander extreme, maar niemand verdient op die manier aan de kant te worden gezet. Ik denk dat, hoe moeilijk het ook klinkt, je dit misschien later als een bevrijding zal ervaren eens je een man gevonden hebt die je met respect en liefde behandelt. Voorts, sterke mensen kunnen ook breken ja, en hoef je überhaupt sterk te zijn? Mensen noemen mij vaak "vrouwelijk" of "te gevoelig" omdat ik weiger me altijd sterk te houden. Ik vind, als je emoties ervaart, dan is er niets verkeerds mee die ook te tonen, zelfs al komen er tranen bij kijken. Daar is niets verkeerds aan, integendeel het is zelfs mooi als je je kwetsbaar durft op te stellen en je gevoelens durft tonen. Tears don't lie ; er is absoluut niets verkeerds mee om soms eens "niet sterk" te zijn. Iedereen heeft zulke momenten, maar sommigen gaan alles doen om dat te verbergen, en daar zie ik het nut niet van in. Alsof er iets verkeerds is aan gevoeligheid en emotioneel zijn? Nu, ik ben HSP (hooggevoelig persoon) dus ik zou zo'n "sterk houden" simpelweg niet kunnen, zelfs al zou men mij er toe proberen dwingen. Er is iets wat in een bekend boek voor HSP's de "Jongenscode" wordt genoemd: mannen worden geacht sterk en krachtig te zijn, en geen emoties te laten zien. Iets wat je als HSP uiteraard niet kan. Maar los daarvan, vind ik die code nonsense. Emoties tonen en gevoeligheid is niet verkeerd. Het erge is dat dat idee van de "stoere emotioneel sterke man" nog heel diepgeworteld zit in de maatschappij en sommige mannen het ook op hun vrienden en hun partner projecteren. In mijn opinie verdien je beter dan dat. Een man die echt van je houdt zal er juist voor je willen zijn als je verdrietig bent of breekt, en samen er doorheen willen gaan. Dat is een teken van echte liefde. En dat is wat je verdient, niet iemand die je op zulke botte manier afscheept. Sorry als ik zelf ietwat hard overkom, maar wat die kerel met jou doet is gewoon te grof voor woorden. Niemand verdient zo behandeld te worden, al is het heel begrijpelijk dat de herinneringen aan 3.5 jaar samen het moeilijk m

aken om het los te laten. Maar eerlijk: die kerel is heel ver over de schreef gegaan.[/table]
[/quote]

Persoonlijk vind ik dat zelf ook. Hij had ook gezegd dat ik op mijn gemak mocht zoeken naar iets anders. Na 24uur stilzwijgen, kwam hij al met het nieuws dat hij al een huis gevonden had. Het was bovendien nog een krot. Gisteren stelde hij zelf voor om in een caravan te gaan wonen. (maar ik mocht het niet verkeerd oppakken   ) Hoe in godsnaam kan ik zoiets nu niet verkeerd oppakken?
Hij heeft een goed hart, maar is ook onvolwassen, koppig en egoïstisch.  Ik weet nu niet of hij zelf in een spiraal zit? Dat hij dingen gezegd heeft, die hij niet meer kan terugpakken en dat hij daarom zo grof blijft doen? Hij had beloofd, dat als het ooit verkeerd zou aflopen, hij me zou helpen. Ik weet niet of mij zo snel mogelijk buiten jagen, hieronder kwalificeert.. :/
Er is ook niets extreem gebeurd in onze relatie. Geen bedrog, geen geweld... dus ik vind zijn reactie echt misplaatst. Natuurlijk heeft onze relatie geleden onder te weinig seks maar wil dat daarom zeggen dat ik zo een "royale" behandeling verdien. Ik heb 2 jaar zijn huishouden gedaan, alles. Stank voor dank denk ik dan..

In mijn geval had ik toch liever gehad, dat mijn vriend toch iets meer emoties toonde... Ik denk , en ik hoop allesinds dat zijn besef nog zal komen, als ik daadwerkelijk verhuisd ben. Maar zoals zoveel dingen, komt spijt te laat.

Alleen mijn beste vrienden weten dit, ik durf het zelfs niet aan gezamenlijke vrienden te vertellen. Ik schaam me gewoon over de hele situatie. Mijn vriend heeft ook een zeer onschuldig uiterlijk wat ongelofelijk in zijn voordeel speelt. Klinkt misschien banaal maar veel vrienden zullen snel medelijden tonen... Mijn allereerste relatie was ook zo. Hij leek een klein, braaf manneke voor de buitenwereld maar smeet wel een mes naar mijn hoofd. Om nog maar te zwijgen van de gedongen seks. Als ik dan tegen mensen zei, hoe hij me behandelde, geloofden heel weinig mensen mij... Zoiets wil ik ook niet meer meemaken. Vandaar mijn angst misschien

Ik ben ook echt een zeer sterk persoon, mij blaas je niet zomaar omver. Maar om dan te zeggen dat je ongelimiteerd mij als een vuilbak mag behandelen, dat vind ik er nu zelf ook over...

[AniMeshorer]

Ik denk dat je veel beter kan krijgen: een man die je als zijn prinses beschouwt en er altijd voor je is, en alles zal doen om je gelukkig te maken.

Een man die echt van je houdt zal er juist voor je willen zijn als je verdrietig bent of breekt, en samen er doorheen willen gaan. Dat is een teken van echte liefde. En dat is wat je verdient, niet iemand die je op zulke botte manier afscheept.

Hier ben ik het helemaal mee eens, AniMeshorer. (Zo'n man zou ik ook willen.)

Nogmaals veel sterkte gewenst, SamanthaJones.

Voor alle duidelijkheid: ik ben vrijgezel en op zoek, ik heb een introductie geschreven in het Contacthoekje.

En trouwens, zulke gevoelige mannen bestaan zeker en vast wel. IK ben hoogsensitief, ik kan niet anders dan gevoelig zijn en mijn emoties en breekbaarheid ook tonen. Iets waar veel mannen die HSP zijn "last" van hebben ; ik beschouw het niet als een last maar als iets moois, tenslotte: wie zich kwetsbaar durft opstellen en zijn emoties niet verbergt, die is puur, die is eerlijk. En dat is wat ik ook wil zijn. IK hoef niet zo nodig sterk te zijn, ik hoef niet zonodig mee te doen aan het "sterke geslacht" cliché. In die zin ben ik totaal niet beschaamd omwille van mijn HoogSensitief-zijn, en ik denk als je je focust op de mooie dingen (zoals liefde) dat je het intensief ervaren van emoties als iets positiefs kan gebruiken.

En hoewel ik nu zou kunnen mezelf promoten hier, laat het ons gewoon eerlijk houden: ik ben zeker niet de enige man die emotioneel uit de hoek komt en een zeer gevoelige kant heeft. Het "boys don't cry" cliché bestaat helaas nog, maar gelukkig is het al een stuk minder omnipresent in de maatschappij dan vroeger. Ik ben allesbehalve de enige man die op zoek is naar een vriendin en die gevoelig of zeer gevoelig is. Misschien valt de "macho" man meer op door zijn houding, terwijl een gevoelige man eerder verlegen kan overkomen? Maar met zekerheid zijn er genoeg echt gevoelige mannen voor wie hun vriendin echt hun prinses is die ze ook zo behandelen ; ik heb nog nooit een relatie gehad maar heb me voorgenomen dat eens ik de juiste vrouw vind zij het centrum van wat ik doe zal zijn. En wees maar zeker, ook daarin ben ik zeker niet de enige man die er zo over denkt.

[AniMeshorer]

Persoonlijk vind ik dat zelf ook. Hij had ook gezegd dat ik op mijn gemak mocht zoeken naar iets anders. Na 24uur stilzwijgen, kwam hij al met het nieuws dat hij al een huis gevonden had. Het was bovendien nog een krot. Gisteren stelde hij zelf voor om in een caravan te gaan wonen. (maar ik mocht het niet verkeerd oppakken   ) Hoe in godsnaam kan ik zoiets nu niet verkeerd oppakken?
Hij heeft een goed hart, maar is ook onvolwassen, koppig en egoïstisch.  Ik weet nu niet of hij zelf in een spiraal zit? Dat hij dingen gezegd heeft, die hij niet meer kan terugpakken en dat hij daarom zo grof blijft doen? Hij had beloofd, dat als het ooit verkeerd zou aflopen, hij me zou helpen. Ik weet niet of mij zo snel mogelijk buiten jagen, hieronder kwalificeert.. :/
Er is ook niets extreem gebeurd in onze relatie. Geen bedrog, geen geweld... dus ik vind zijn reactie echt misplaatst. Natuurlijk heeft onze relatie geleden onder te weinig seks maar wil dat daarom zeggen dat ik zo een "royale" behandeling verdien. Ik heb 2 jaar zijn huishouden gedaan, alles. Stank voor dank denk ik dan..

In mijn geval had ik toch liever gehad, dat mijn vriend toch iets meer emoties toonde... Ik denk , en ik hoop allesinds dat zijn besef nog zal komen, als ik daadwerkelijk verhuisd ben. Maar zoals zoveel dingen, komt spijt te laat.

Alleen mijn beste vrienden weten dit, ik durf het zelfs niet aan gezamenlijke vrienden te vertellen. Ik schaam me gewoon over de hele situatie. Mijn vriend heeft ook een zeer onschuldig uiterlijk wat ongelofelijk in zijn voordeel speelt. Klinkt misschien banaal maar veel vrienden zullen snel medelijden tonen... Mijn allereerste relatie was ook zo. Hij leek een klein, braaf manneke voor de buitenwereld maar smeet wel een mes naar mijn hoofd. Om nog maar te zwijgen van de gedongen seks. Als ik dan tegen mensen zei, hoe hij me behandelde, geloofden heel weinig mensen mij... Zoiets wil ik ook niet meer meemaken. Vandaar mijn angst misschien

Ik ben ook echt een zeer sterk persoon, mij blaas je niet zomaar omver. Maar om dan te zeggen dat je ongelimiteerd mij als een vuilbak mag behandelen, dat vind ik er nu zelf ook over...

Je "mag" gerust iets anders zoeken, bijvoorbeeld een caravan ... Koppig en egoïstisch zeker, dat goede hart lijkt een heel andere kwestie, het komt alleszins niet zo over. Zoals je zelf zegt: hij heeft het recht niet je zomaar als vuil te behandelen, en je hebt je al heel lang sterk gehouden voor hem. Als dat nog niet voldoende is, dan denk ik echt dat je misschien later zal beseffen dat zo'n breuk een zegen is geweest. Want geef de moed niet op, er zijn genoeg mannen die je heel graag zullen zien en je eerder als een juweel behandelen dan als een stuk vuil. Als een stuk vuil behandeld worden verdient niemand trouwens, misschien met uitzondering van zij die hun partner zelf zo behandelen (al ben ik geneigd te zeggen dat niemand zoiets verdient, ik heb een onprettig gevoel over mezelf als ik bitterheid controle laat nemen over mijn emoties)

Maar je zegt dat je hoopt dat hij gaat beseffen wat hij miste eens je weg bent, en dan misschien weer tot zijn normale zelf komt ... Denk je er echt aan die man nog een kans te geven na de manier waarop hij je nu behandelt? IK denk dat je een man verdient die je ook met respect behandelt en je als zijn prinses behandelt ; en ik betwijfel of (afgaande op wat je schrijft) die (ex?)vriend in die categorie past.

[AniMeshorer]

Over sterk houden en breken gesproken... Gisteren de recensie gelezen van het nieuwe boek van Damien Echols & Lorri Davis (nog maar 3 maand op de markt, het heet "Yours for Eternity: a love affair on death row" geloof ik). Ik kreeg van het eerste deel al een krop in de keel, maar na de hele recensie te hebben gelezen zat ik met tranen in de ogen achter de PC en moest ik gewoon het internet afsluiten. Mijn concentratie was volledig gebroken, ik kon even aan niets anders denken dan dat boek. Dit was gewoon de recensie, als ik dat boek lees ben ik wellicht helemaal weggeblazen (ik ben wel van plan het te kopen). Ik heb de rest van de avond met tranen van ontroering in de zetel gezeten, de TV stond aan maar met mijn gedachten was ik elders. Vanwege een simpel book review ... Tja, ook dat is hoogsensitief zijn, maar anderzijds: ik schaam me er niet voor dat ik ontroerd geraak van dit soort dingen. De doorsnee man zou een traan allicht willen verbergen, en al zeker vanwege een simpel artikel dat hij leest. Maar ik vraag me af wat er verkeerd kan zijn aan gewoon emotioneel geraakt en ontroerd worden? We zijn mensen, geen robots. Mensen, ook mannen, hebben gevoelens. Ik haat het idee dat ik die niet zou mogen tonen of uiten, je tranen verbergen als ze er zijn is in feite een vorm van facade en daar heb ik geen behoefte aan.

Dat is misschien wel een van de redenen dat ik vrijgezel ben, Koffie: er is vermoedelijk geen enkele man van vlees en bloed die aan het ideaalbeeld in mijn hoofd van de gentleman-prins voldoet.

Heb je een topic in het contacthoekje-rubriek? Misschien even die beschrijving van die prins kenbaar maken, en wie weet


@Samantha Jones: nog vergeten zeggen dat je gebrek aan zin in seks ook geen acceptabel excuus voor hem is. Hij wist toch al eerder dat je niet zo vak seks hield? Ofwel haak je dan af maar ben je eerlijk, ofwel behandel je je vriendin met respect, als je beslist toch de relatie te beginnen ondanks het verschil in libido. Maar weten dat je niet zo'n hoog libido hebt en dan toch daarom je slecht behandelen, dat is hypocriet. Trouwens, ik denk dat iemands zin in seks (als je die tenminste ooit had?) sneller terugkomen zal als je haar met respect behandelt en haar tot niets dwingt, iemand gaan dreigen de deur uit te zetten zal de zin in seks zeker niet doen terugkomen.

Of ie er nou lief uitziet of niet, het is het innerlijke dat telt, en "lief" lijkt hij me allerminst. Sorry als dit wat grof overkomt, ik kan natuurlijk enkel afgaan op wat je over hem schrijft. Maar de manier waarop hij je nu behandelt is er echt ver over, de lijn van het acceptabele is al lang overgestoken.

[Koffie]

Datzelfde heb ik ook. Mijn laatste relatie is nu zo'n 6.5 jaar geleden en ik ben heel voorzichtig geworden. Voor mezelf natuurlijk, maar ik heb oom nog een paar kinderen onder mijn vleugels die natuurlijk erg gebaat zijn bij stabiliteit. In een therapie ben ik nu wel mijn angsten aan het bespreken, ook deels het seksuele stuk. Ik hoop toch ooit de stap weer te durven zetten, ook al ben ik niet iemand die weet wat ze met zo'n date aan moet op zich. Lijkt me zo vreemd iemand gaan ontmoeten speciaal om te kijken of je elkaar geschikt vindt voor een relatie. Ik geloof niet dat ik wat met het dating-principe kan.

Maar goed, we raken off topic zo en dat doet geen recht aan degene die dit topic opende, denk ik.

[SamanthaJones]

Voor de relatie die ik nu had, ben ik ook 5 jaar single geweest. Ik vertrouw ook weinig mensen. Zeker mannen...
Ik ben ook niet goed in flirten, en contacten leggen. Ik ben vaak te direct en veel mannen vinden mij intimiderend...
Ik weet zelfs nog niet of de diagnose aseksueel bij mij past. Wanneer krijg je deze diagnose? Ik vind veel raakvlakken omdat ik zelf altijd over mijn grens ben gegaan.
Nu wil ik gewoon niet meer... Fysieke pijn heeft er ook veel mee te maken maarja...

Iedereen mag zetten op mijn topic wat ze willen, als je uw ei maar kwijt geraakt, net als ik ;-)

[Koffie]

OK, als het maar niet zo is dat je het gevoel hebt dat je topic gekaapt wordt. Zo kan ik het zelf wel eens ervaren namelijk als ik op een forum een topic heb geopend en iemand anders gaat daar dan met haar verhaal mee op de loop.

Aseksualiteit is toch niet iets wat gediagnosticeerd kan worden? Ik weet van mezelf ook niet helemaal precies hoe de vork in de steel zit, of ik aseksueel ben of een grijs geval. Bij mij heeft fysieke pijn er niets meer mee te maken sinds ik niet vaginistisch meer reageer. Technisch zijn er bij mij geen belemmeringen, maar mijn 'geen behoefte' hangt ook niet samen met penetratie op zich. Ook niet met angst voor intimiteit. Ik begrijp gewoon niet waarom mensen zo graag meer willen dan knuffelen.
Maar misschien heb ik hierin ook gewoon niet zo'n behoefte aan een labeltje, laat staan dat er een psych een diagnose op plakt als dat zou kunnen.

[AniMeshorer]

Heb je een topic in het contacthoekje-rubriek? Misschien even die beschrijving van die prins kenbaar maken, en wie weet 

Nee, ik heb daar geen topic.
Het lijkt me vreselijk de rest van mijn leven alleen te blijven, maar ik ben veel te onzeker om te gaan daten, laat staan om weer een relatie aan te gaan. Ook staat mijn laatste relatie nog in de weg, ook al is die alweer meer dan 7 jaar geleden geëindigd. Die relatie heeft me op zijn zachtst gezegd geen goed gedaan, en ik ben als de dood voor een herhaling van zetten.

Heb ook nog altijd nare herinneringen uit het verleden, soms angstbuien. Maar volgens mij kan een nieuwe duurzame relatie dat net oplossen. Wie uit angst voor herhaling van de feiten zich afsluit, gaat ook die nieuwe duurzame liefde niet terugvinden. Let op, het duurde ook erg lang voor ik dat besefte en uit m'n cocon kroop en opnieuw "op zoek" ging. En die herinneringen spoken nog door het hoofd, maar ik denk dat een echt liefdevolle relatie daar juist heel goed tegen zou zijn voor me.

[AniMeshorer]

Voor de relatie die ik nu had, ben ik ook 5 jaar single geweest. Ik vertrouw ook weinig mensen. Zeker mannen...
Ik ben ook niet goed in flirten, en contacten leggen. Ik ben vaak te direct en veel mannen vinden mij intimiderend...
Ik weet zelfs nog niet of de diagnose aseksueel bij mij past. Wanneer krijg je deze diagnose? Ik vind veel raakvlakken omdat ik zelf altijd over mijn grens ben gegaan.
Nu wil ik gewoon niet meer... Fysieke pijn heeft er ook veel mee te maken maarja...

Iedereen mag zetten op mijn topic wat ze willen, als je uw ei maar kwijt geraakt, net als ik ;-)

Dat je niet goed bent in flirten: is eigenlijk een bonus. Ik ben er ook erg slecht in trouwens, gelukkig. Ik vind het heel kunstmatig, van die spelletjes en zo om iemand geïnteresseerd te krijgen. Ik ben liever gewoon wie ik ben, en hoop dat er een vrouw is die me waardeert voor wie ik ben. Voor mijn persoonlijkheid. Maar een soort van spelletje spelen, want dat is flirten eigenlijk, dat is niets voor mij.

Maar wil je opnieuw zo lang single blijven? Die vraag is belangrijk. Dat je moeilijk mensen vertrouwt kan een breekpunt zijn maar zolang je die ene persoon met wie je samen bent vertrouwt, is het niet echt een probleem.

[AniMeshorer]

Heb ook nog altijd nare herinneringen uit het verleden, soms angstbuien. Maar volgens mij kan een nieuwe duurzame relatie dat net oplossen. Wie uit angst voor herhaling van de feiten zich afsluit, gaat ook die nieuwe duurzame liefde niet terugvinden. Let op, het duurde ook erg lang voor ik dat besefte en uit m'n cocon kroop en opnieuw "op zoek" ging. En die herinneringen spoken nog door het hoofd, maar ik denk dat een echt liefdevolle relatie daar juist heel goed tegen zou zijn voor me.

Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat een nieuwe liefde kan helpen oude narigheden op te lossen. Maar dat zeg ik met mijn hoofd. Mijn hart zegt heel iets anders, mede omdat het niet alleen nare herinneringen zijn die me parten spelen, maar ook huidige levensomstandigheden die een relatie erg moeilijk maken. Daardoor heb ik me helemaal afgesloten voor de liefde.

Misschien bestaat er iemand die zo liefdevol en geduldig is, dat hij stapje voor stapje met mij de 'weg terug' wil afleggen, maar ik heb daar eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in.

Je kan altijd gewoon proberen, en als het niet goed aanvoelt kan je nog altijd terug. Nu wil ik niet zeggen dat ik de waarheid in pacht heb, maar ik heb enkele traumatiserende ervaringen gehad (overhoop met eigen emoties en steeds meer in depressie zinkend) en sloot me nadien jaren af van de buitenwereld. Terwijl ik nu besef dat ik vooral tijd verloren heb en dat meisje van mijn dromen misschien al had ontmoet indien ik me iets minder had afgezonderd.

Ik zou er alleszins geen probleem mee hebben om iemand te helpen om stapsgewijs open te bloeien. Heb dat al meermaals gedaan, meisjes die heel depressief waren en ik nam het een beetje op mij om hen beetje per beetje uit dat dal te helpen kruipen, ... In alle gevallen (ik heb die situatie al meermaals meegemaakt) bloeiden ze uiteindelijk terug open en zijn dat nu enorm aangename meisjes, die met plezier door het leven gaan. Het gaat nu wel om gewone vriendinnen ; maar als ik daarvoor het geduld heb, kan ik me voorstellen dat ik voor een meisje waar ik verliefd op ben zeker het geduld heb om alles stapsgewijs op te bouwen.

Vergeet ook niet dat ook ikzelf met enkele problemen kamp (vooral die angst voor seks) en dat is ook iets waar mijn toekomstige vriendin met voorzichtigheid mee moet omgaan. Maar met een beetje geluk kunnen twee mensen die elk hun eigen problemen hebben, elkaar uit de put trekken en elkaar weer laten inzien dat het leven best mooi kan zijn. Soms is een gedeelde pijn (ongeacht de oorzaak van die pijn) juist iets dat de band dermate hecht maakt dat, eens je beiden beter bent, je onafscheidelijk wordt omdat je je samen door zoveel moeilijke situaties hebt geholpen zonder ooit elkaar op te geven.

Ik zou je alleszins aanraden geen cocon rond jezelf te trekken. Als je de vraag stelt "wil je graag liefde?", en het antwoord is "ja", dan is jezelf afzonderen geen goed idee en ga je er enkel nog slechter bij voelen gezien elk beetje hoop dat kan opduiken (als je iemand aangenaam ontmoet) uitgesloten is. Ik heb zelf veel te lang in zo'n cocon gezeten, achteraf gezien was dat verloren tijd en heb ik best spijt dat ik niet eerder mijn wens naar een relatie erkende. Ik onderdrukte die helaas te lang, en zo ging veel tijd verloren. Ik zou vooral zeggen: maak niet dezelfde fout als ik.

En, er zijn echt wel mensen die heel veel geduld hebben en alles stapsgewijs willen doen, aan het tempo dat je zelf aankan en aangeeft. Laat de moed niet zakken! Probeer misschien eens met enkele aangename jongens van wie je vermoedt dat ze echt oprecht gevoelig zijn, af te spreken, misschien doet dat je beseffen dat je toch iets mist en dat nieuwe mensen leren kennen geen garantie is op nieuwe emotionele wondes. Dat kan natuurlijk, maar net zo goed kan je ontdekken dat er ook echt goede mannen rondlopen die volledig rekening met je wensen en noden zouden houden, en dat kan je de hoop en energie geven om weer hoopvol naar de toekomst te kijken ook op relationeel gebied.



Ik weet niet welke bijzondere leefomstandigheden je bedoelt (stuur gerust een PM enkel indien je daarover een luisterend oor nodig hebt) maar je afsluiten voor liefde, dat is exact wat ik heel lang deed. En achteraf gezien had ik beter die ratio gevolgd dan die angsten. Want uiteindelijk, als je naar liefde verlangt, komt dat verlangen altijd bovendrijven, het onderdrukken daarvan gaat vrees ik enkel contraproductief werken.

Overigens, ik wil hier enkel goeie raad geven en die baseer ik op m'n eigen fouten. Ik heb veel te lang angstig in een cocon gezeten, me afschermend van de buitenwereld, en daarbij eigen gevoelens onderdrukkend. Dat was niet verstandig, en ik zou aanraden niet dezelfde fout als mij te maken.
Ik snap volkomen dat dat beangstigend kan zijn om weer uit die cocon te komen, zelf heb ik ook nog altijd angsten dat mijn status (Asperger, OCD, erotofobie, ...) en enkele gebeurtenissen uit het verleden meisjes zou afschrikken om verder te gaan dan vriendschap. Maar ik wil niet terug in dat cocon kruipen en de moed opgeven. Ik ontmoette al enkele heel begripvolle, aangename meisjes en dat heeft me wel gesterkt in mijn motivatie om niet op te geven. Als jij je niet meer afsluit en ook weer met jongens gaat toenadering zoeken, ga je misschien/hopelijk dezelfde ervaring meemaken en plots weer nieuwe hoop hebben dat die persoon die écht bij je past het zoeken waard is.

[SamanthaJones]

Maar met een beetje geluk kunnen twee mensen die elk hun eigen problemen hebben, elkaar uit de put trekken en elkaar weer laten inzien dat het leven best mooi kan zijn. Soms is een gedeelde pijn (ongeacht de oorzaak van die pijn) juist iets dat de band dermate hecht maakt dat, eens je beiden beter bent, je onafscheidelijk wordt omdat je je samen door zoveel moeilijke situaties hebt geholpen zonder ooit elkaar op te geven.

Ik denk dat het inderdaad zo kan zijn. Echter, ik heb juist de andere kant ervaren. Mijn laatste vriend had ook de nodige issues, en dat is helemaal verkeerd uitgepakt voor mij. Daar pluk ik nog steeds de wrange vruchten van.

Wat ik dus het liefst zou willen, is een stabiele man, iemand die alles emotioneel en psychisch goed op een rijtje heeft. Maar met zo'n man zou ik me tegelijkertijd nog onzekerder voelen en zo'n relatie zou (voor mijn gevoel) veel te ongelijkwaardig zijn.

Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik een ander (dat geldt overigens niet alleen voor een partner) niet met mijn 'gedoe' wil opzadelen, en dat ik ervan overtuigd ben (geraakt) dat niemand op mij zit te wachten; een overtuiging die ik niet zo gemakkelijk kwijtraak (zeker niet omdat ik inmiddels een halve kluizenaar ben).
En dat ik veel te hoge idealen heb wat een relatie betreft. Ik denk dat ik niet zo geschikt ben voor een relatie met een man van vlees en bloed, zeker niet als die man ook nog vleselijke verlangens heeft.

Edit: Nou weet ik wel dat het ene probleem het andere niet is. Mijn laatste ex had een heel destructieve kant, en die heeft natuurlijk niet iedereen met 'issues'. Wat me vooral angstig maakt is, denk ik, dat ik vanaf de eerste keer dat ik hem zag voelde dat hij niet oké was (voor mij), en dat ik toch met hem in zee ben gegaan. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dat heb gedaan, en ben bang dat ik een evt. volgende keer mijn intuïtie of instinct weer zal negeren, met alle gevolgen van dien.

(Dit gaat misschien veel te veel off-topic, sorry SamanthaJones!)

Ik denk dat we allemaal wel eens in zee zijn gegaan met iemand waarvan we wisten dat het niets ging worden.
Weetje, soms is het ok om de realiteit niet onder ogen te zien en even jezelf blaasjes wijs te maken. Even een moment waarvan je uzelf overtuigt, dat je gelukkig bent.
Ik denk dat iedereen streeft naar hetzelfde. : Geluk. Gezien het soms moeilijk te vinden is, settelen we ons voor minder.

Ik val nu terug op de "single" markt en dat maakt me ook bang. Nu ik voor mezelf de beslissing gemaakt heb, dat ik in mijn leven, weinig of nooit seks meer wil... Weet ik niet hoe ik moet omgaan met de zoektocht naar een nieuwe partner. Niet om te stoefen over mezelf maar ik ben vrij aantrekkelijk en trek ongelofelijk veel mannen aan.
Liefst wil ik dan gewoon in een holletje kruipen. Ze willen slechts mijn uiterlijk vertoon, maar welke man wil er een vrouw die geen seks wil.
Zelf weet ik ook niet of ik gelukkig zou zijn met een aseksuele man. Ook op die manier wordt je weer beperkt in een vijver met extreem weinig vissen.
Moet ik mij daarom settelen met iemand die niet bij mijn karakter zou passen? Alleen maar omdat hij ook geen seks wil..
Dat is mijn dilemma.

Mijn topic is algemeen, iedereen heeft eens een zwak momentje :-)

[AniMeshorer]

Maar met een beetje geluk kunnen twee mensen die elk hun eigen problemen hebben, elkaar uit de put trekken en elkaar weer laten inzien dat het leven best mooi kan zijn. Soms is een gedeelde pijn (ongeacht de oorzaak van die pijn) juist iets dat de band dermate hecht maakt dat, eens je beiden beter bent, je onafscheidelijk wordt omdat je je samen door zoveel moeilijke situaties hebt geholpen zonder ooit elkaar op te geven.

Ik denk dat het inderdaad zo kan zijn. Echter, ik heb juist de andere kant ervaren. Mijn laatste vriend had ook de nodige issues, en dat is helemaal verkeerd uitgepakt voor mij. Daar pluk ik nog steeds de wrange vruchten van.

Wat ik dus het liefst zou willen, is een stabiele man, iemand die alles emotioneel en psychisch goed op een rijtje heeft. Maar met zo'n man zou ik me tegelijkertijd nog onzekerder voelen en zo'n relatie zou (voor mijn gevoel) veel te ongelijkwaardig zijn.

Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik een ander (dat geldt overigens niet alleen voor een partner) niet met mijn 'gedoe' wil opzadelen, en dat ik ervan overtuigd ben (geraakt) dat niemand op mij zit te wachten; een overtuiging die ik niet zo gemakkelijk kwijtraak (zeker niet omdat ik inmiddels een halve kluizenaar ben).
En dat ik veel te hoge idealen heb wat een relatie betreft. Ik denk dat ik niet zo geschikt ben voor een relatie met een man van vlees en bloed, zeker niet als die man ook nog vleselijke verlangens heeft.

Edit: Nou weet ik wel dat het ene probleem het andere niet is. Mijn laatste ex had een heel destructieve kant, en die heeft natuurlijk niet iedereen met 'issues'. Wat me vooral angstig maakt is, denk ik, dat ik vanaf de eerste keer dat ik hem zag voelde dat hij niet oké was (voor mij), en dat ik toch met hem in zee ben gegaan. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dat heb gedaan, en ben bang dat ik een evt. volgende keer mijn intuïtie of instinct weer zal negeren, met alle gevolgen van dien.

(Dit gaat misschien veel te veel off-topic, sorry SamanthaJones!)

Die 100% stabiele man gaat je misschien dan weer niet begrijpen als je je problemen aan hem wil uitleggen. Trouwens, 100% stabiel, bestaat dat? We all got our issues. Ik denk dat elkaar echt graag zien de sleutel is, als die voorwaarde voldaan is dan ga je voor elkaar door het vuur en elkaar altijd helpen met de problemen die opduiken. En dan doe je dat ook met volle plezier, omdat je elkaar gelukkig wil zien, en zie je het helpen van elkaar niet als een vervelend karwei of zo.

Ik denk dat je je angst echt opzij moet proberen zetten en een man zoeken die echt van je houdt, en dat je dan weer helemaal openbloeien kan. Want alle argumenten die je hier aanhaalt zijn in feite gebaseerd op angst: de angst dat je anderen met je problemen zou opzadelen tegen hun zin, de angst dat geen enkele man je aan zijn zijde zou willen, de angst dat je mensen lastigvalt met eventuele problemen, de angst dat de problemen zoals met je ex opnieuw zouden opduiken, ...
Maar als je die angsten nu eens negeert, dan lijk ik tussen de lijnen wel te zien dat je eigenlijk best een relatie zou willen, maar jezelf haast overtuigt dat het niet voor jou is weggelegd.

Stel jezelf eens de vraag wat je ECHT willen zou, indien je je zorgen even opzij zet. Ga nadien proberen te bereiken wat je ECHT wil, ookal zijn die bekommernissen er. Wat je  ECHT wil is uiteindelijk de sleutel naar een gelukkiger leven, dus probeer even je zorgen te vergeten en te kijken wat je eigenlijk echt zou willen moesten alle omstandigheden meezitten. Ik denk dat het echt aankomt op focussen op wat je kan bieden en wat je hebt, eerder dan op de negatieve kanten, en er zijn zeker en vast mannen die net hetzelfde zullen doen en vooral de schoonheid van liefde zullen bekijken zonder te lang stil te staan bij de hindernisjes onderweg.



PS: ik ben geen psycholoog, wel iemand die overtuigd is dat iedereen de ware liefde kan vinden en niemand "unloveable" is.