Sterke mensen kunnen ook breken...

[AniMeshorer]

Maar met een beetje geluk kunnen twee mensen die elk hun eigen problemen hebben, elkaar uit de put trekken en elkaar weer laten inzien dat het leven best mooi kan zijn. Soms is een gedeelde pijn (ongeacht de oorzaak van die pijn) juist iets dat de band dermate hecht maakt dat, eens je beiden beter bent, je onafscheidelijk wordt omdat je je samen door zoveel moeilijke situaties hebt geholpen zonder ooit elkaar op te geven.

Ik denk dat het inderdaad zo kan zijn. Echter, ik heb juist de andere kant ervaren. Mijn laatste vriend had ook de nodige issues, en dat is helemaal verkeerd uitgepakt voor mij. Daar pluk ik nog steeds de wrange vruchten van.

Wat ik dus het liefst zou willen, is een stabiele man, iemand die alles emotioneel en psychisch goed op een rijtje heeft. Maar met zo'n man zou ik me tegelijkertijd nog onzekerder voelen en zo'n relatie zou (voor mijn gevoel) veel te ongelijkwaardig zijn.

Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik een ander (dat geldt overigens niet alleen voor een partner) niet met mijn 'gedoe' wil opzadelen, en dat ik ervan overtuigd ben (geraakt) dat niemand op mij zit te wachten; een overtuiging die ik niet zo gemakkelijk kwijtraak (zeker niet omdat ik inmiddels een halve kluizenaar ben).
En dat ik veel te hoge idealen heb wat een relatie betreft. Ik denk dat ik niet zo geschikt ben voor een relatie met een man van vlees en bloed, zeker niet als die man ook nog vleselijke verlangens heeft.

Edit: Nou weet ik wel dat het ene probleem het andere niet is. Mijn laatste ex had een heel destructieve kant, en die heeft natuurlijk niet iedereen met 'issues'. Wat me vooral angstig maakt is, denk ik, dat ik vanaf de eerste keer dat ik hem zag voelde dat hij niet oké was (voor mij), en dat ik toch met hem in zee ben gegaan. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dat heb gedaan, en ben bang dat ik een evt. volgende keer mijn intuïtie of instinct weer zal negeren, met alle gevolgen van dien.

(Dit gaat misschien veel te veel off-topic, sorry SamanthaJones!)

Ik denk dat we allemaal wel eens in zee zijn gegaan met iemand waarvan we wisten dat het niets ging worden.
Weetje, soms is het ok om de realiteit niet onder ogen te zien en even jezelf blaasjes wijs te maken. Even een moment waarvan je uzelf overtuigt, dat je gelukkig bent.
Ik denk dat iedereen streeft naar hetzelfde. : Geluk. Gezien het soms moeilijk te vinden is, settelen we ons voor minder.

Ik val nu terug op de "single" markt en dat maakt me ook bang. Nu ik voor mezelf de beslissing gemaakt heb, dat ik in mijn leven, weinig of nooit seks meer wil... Weet ik niet hoe ik moet omgaan met de zoektocht naar een nieuwe partner. Niet om te stoefen over mezelf maar ik ben vrij aantrekkelijk en trek ongelofelijk veel mannen aan.
Liefst wil ik dan gewoon in een holletje kruipen. Ze willen slechts mijn uiterlijk vertoon, maar welke man wil er een vrouw die geen seks wil.
Zelf weet ik ook niet of ik gelukkig zou zijn met een aseksuele man. Ook op die manier wordt je weer beperkt in een vijver met extreem weinig vissen.
Moet ik mij daarom settelen met iemand die niet bij mijn karakter zou passen? Alleen maar omdat hij ook geen seks wil..
Dat is mijn dilemma.

Mijn topic is algemeen, iedereen heeft eens een zwak momentje :-)

Ook hier is tussen de lijnen te lezen dat je eigenlijk wel graag een relatie willen zou, maar angst hebt om enkel wegens je uiterlijk te worden aantrekkelijk bevonden door mannen, die dan nadien min of meer op seks zullen aandringen. En anderzijds de angst dat een aseksuele man zoeken dan weer de keuze-opties verkleint. Maar het duidelijke is wel dat je het single leven toch niet zo aangenaam lijkt te vinden, dus ik denk dat de oplossing hier ook is: een nieuwe relatie.

Klinkt natuurlijk simpel, maar om te beginnen heb je hier een heel forum aseksuele of weinig seksuele mannen waarvan een deel single Daarnaast zijn er nog contactmogelijkheden online en offline. En je hoeft je niet per sé te beperken tot die vijver aseksuelen, je kan ook met andere mannen praten maar duidelijke afspraken maken. In feite is dat tevens ook een filter: indien hij niet kan leven met enkele niet-seksuele intimiteit of met een slechts zeer occasionele vrijpartij, dan is hij niet de juiste man voor je.

Ik had recent een soort "conflictje", niet helemaal hetzelfde maar toch: een meisje die ik erg aantrekkelijk vond vond mij "te vrouwelijk" voor meer dan vriendschap. Daarmee verwees ze zowel naar het feit dat ik erg gevoelig ben en mijn emoties ook niet verberg, als naar het feit dat ik make-up draag. Ik vroeg me dan af of ik zonder make-up misschien wel een potentiële partner voor haar zou zijn, maar stelde me dan meteen de vraag hoe ver je eigenlijk mag gaan met compromissen sluiten. De droomvrouw in mijn armen maar mezelf totaal verloochend, dat is ook geen goeie situatie en dan is er de vraag of ze wel echt die droomvrouw is. Maar mensen blijven me ook herhalen "je vist in een heel kleine vijver". Misschien is dat ook zo, maar iemand graag zien als je met jezelf in de knoop ligt is niet evident. En je hebt maar 1 partner nodig, in elke vijver (ook die kleinere vijvers) zitten heel boeiende singles te wachten op iemand om hun leven mee te delen. Je gaat quasi geen enkele "vijver" vinden die letterlijk is leeggevist.

Opnieuw: ik wil niet de therapeut van dienst pretenderen te zijn, maar ik heb een sterk geloof in echte liefde voor iedereen, zelfs voor mensen in een vrij uitzonderlijke situatie. Uiteindelijk is er niemand waarvoor er nergens daarbuiten een soul mate en geliefde rondloopt. Het zoeken kan frustrerend lang duren, maar ik geloof er wel in dat voor ieder er zo'n persoon rondloopt en dat het de zoektocht meer dan waard is.

[AniMeshorer]

hopeloos-idealistisch-romantisch , dat bestaat niet. Die "hopeloos" is er teveel aan. Liefde op het eerste zicht, van het eerste moment bij elkaar af nooit meer van elkaars zijde wijken, het bestaat. Het komt niet zo vaak voor, maar het komt vaak genoeg voor om te geloven dat het zeker niets hopeloos is. En idealistisch-romantisch, dat is juist mooi.


Ach ja, misschien ben ik ook gewoon in dat hopeloos-idealistisch-romantisch hokje ... Vroeger was ik van mening dat je voor alles tijd zat had, dat je gerust een tijdje alleen kan zijn zonder dat het de relatie schaadt, en dat je niet teveel in elkaars vaarwater mag komen. Maar ik zie het tegenwoordig totaal anders en ben van mening geworden dat mensen die elkaar ontmoeten, een koppel worden en meteen elke dag samen doorbrengen en alles met elkaar delen ; dat dat niet overhaast of naïef is, maar juist enorm mooi. Als je gevoelens zo sterk zijn en je vertrouwen in elkaar zo groot dat je van begin af er alles wil aan doen om te slagen en elkaar door en door te kennen, je elke dag weer samen bent, ... Ik zie er niets verstikkends aan, ik vind het een enorm mooie gedachte. Het verlangen naar bij elkaar zijn dat groot genoeg is opdat je ook effectief geen dag laat voorbijgaan zonder elkaar te zien, het is niets verkeerds of zo, het is gewoon enorm mooi als mensen elkaar zo compleet maken en zo naar elkaar toegroeien dat ze van meet af aan een twee-eenheid gaan vormen. Wachten for the sake of it, puur om niet te horen dat je te snel zou gaan terwijl je harten naar elkaar verlangen, dat houdt geen steek ; als je elkaar echt wil en je doet alles om samen te slagen, dan is het juist enorm mooi dat je vanaf het eerste moment je jezelf meteen geeft.

IK denk dat na al die jaren dat ik mijn gevoelens stomweg onderdrukte, ik nu juist zeker wil zijn van elk moment samen te genieten, en niets als vanzelfsprekend beschouwen. Elke kus, elke knuffel, elke streling, elke keer dat je elkaar in de armen houdt ... koesteren, hoe vaak het ook gebeurt. Die momenten juist koesteren, want in al die kleine dingen zit zoveel diepgang en zoveel liefde ... Simpelweg hand in hand op straat lopen of een tedere kus in het openbaar, dat lijkt weinig maar het betekent zo enorm veel als je er bij stil staat. Ik denk dat als je die schoonheden in je leven kan hebben, dat het absurd is niet zo vaak mogelijk samen te zijn en die schoonheid te delen.

Maakt me dat hopeloos-idealistisch-romantisch ? Idealistisch misschien, romantisch zeker wel, hopeloos zeker niet.




En inderdaad, er is voor iedereen wel ergens iemand die van je houden kan, en op je wacht ... Het is natuurlijk romantischer als je elkaar op een zwoele zomeravond op de zeedijk tegenkomt, elkaar in de ogen kijkt en de vonk voelt overslaan plots. Maar als je nu eerst online hebt afgesproken, dan gaan die eerste ontmoeting de gevoelens nog steeds magisch zijn. Door vooraf online de afspraak vast te leggen met de juiste persoon, geef je geluk gewoon een klein duwtje in de rug. Niets onromantisch aan, want eens je elkaar dan ontmoet kan het even intens en romantisch zijn als wanneer het totaal onverwacht gebeurt.

Voorbestemdheid is een mooi idee, maar je kan toch ook voorbestemd zijn voor elkaar en elkaar online leren kennen? Zolang je dan uiteindelijk echt samen bent na een tijdje, is het resultaat een relatie en dat is exact hetzelfde resultaat als bij voorbestemd zijn voor elkaar in het pre-internet-tijdperk  

Trouwens, mooie signature, "I wish I could surrender my soul". En dat kan je, als je dat zelf wil. Ik herinner me nog levendig alsof het gisteren was het gesprek dat me deed inzien dat ik echt wel liefde wou vinden en ik mijn gevoelens niet mocht onderdrukken : "open your heart" herhaalde men toen. Want als je dat niet doet kan niemand je bereiken, zo luidde het. Die woorden gingen dagenlang heen en weer door het hoofd en ik kon geen enkel ietwat rationeel argument bedenken dat die woorden kon weerleggen. Het woord "surrender" of "heart" kan een heel negatieve bijklank hebben als je het in fragiele context ziet (to break a heart, heartache, ...) maar dat hangt af van context. Binnen een relatie is je aan elkaar overgeven, jezelf aan je partner geven terwijl hij/zij hetzelfde doet, je hart geven aan diegene die je vertrouwt dat het in goede handen is ; dat kan dan weer heel mooi zijn als symbolen en uitingen van een diepe, extreem stevige band.

[AniMeshorer]

Bij mij is dat vrij eenvoudig gelukt, maar ik was voordien al vrij open over mijn erotofobie en Asperger. Maar ook, de woorden maakten gewoon zo'n impact dat je enkel denkt "verdorie, dit is de nagel op de kop". Als je die woorden dan ook nog eens van de juiste persoon hoort op het juiste moment ...

Dat vetgedrukte vereist een sterk wederzijds vertrouwen, maar dat hoeft niet altijd lang te duren. Tijd is relatief. IK zou het geweldig vinden moest mijn toekomstige vriendin van meet af aan heel veel samen wil zijn, elke dag als het even kan. En dan leer je elkaar echt heel snel kennen, en mits het goed zit ook vertrouwen. En dan kan het zijn dat je elkaar nog niet lang kent maar sindsdien zoveel tijd samen bent geweest, dat dat vertrouwen er volledig is.

Het idee van "overgave", "jezelf wegschenken  omdat je weet dat je in goede handen bent" is ook wat me eigenlijk mooi lijkt aan seks. Je kan niet dichter bij elkaar zijn dan dat, niet enkel fysiek maar ook emotioneel, want je brengt jezelf in een positie van overgave, hetgeen je normaal enkel doet bij iemand die je 200% vertrouwt. Die intimiteit kan seks denk ik erg teder en romantisch maken. Probleem is die geslachtsgemeenschap. Het strelen, kussen, omhelzen, aanraken etc vind ik niet storend en lijkt me zelfs enorm aangenaam,  maar de echte coïtus brengt mijn fobie terug naar boven. Je merkt, ik heb vaak een discussie in m'n hoofd tussen mijn rationele stem en de stem van mijn fobie. Zo ontstaat een soort conflict in jezelf.

In 1 van m'n gedichten gebruik ik ook de zin "Every breath I take is you", "every heartbeat is you" waarmee ik bedoel dat je zo hecht bent met elkaar dat gevoelens, hartslag, ademhaling, emoties volledig gesynchroniseerd worden, alsof mijn hart enkel klopt omdat ik haar naast me heb. Klinkt wat dramatisch maar
a) ik vind overgave iets heel moois hebben
b) poëzie moet een tikkeltje dramatisch zijn qua taalgebruik

Het kan trouwens enorm teder zijn je partner te zien ademhalen of elkaars hand op elkaars borst te leggen om elkaars hartslag te voelen. Lijkt een kleinigheidje, maar het is toch een betekenisvol iets. Al die kleine gebaren bijeengeteld zijn een grote uiting van liefde.

[AniMeshorer]

Misschien hoeft het inderdaad niet per se lang te duren voor er een gezond vertrouwen in een partner is. Dat zal heel erg afhangen van hoe diegene is.

Het idee van "overgave", "jezelf wegschenken  omdat je weet dat je in goede handen bent" is ook wat me eigenlijk mooi lijkt aan seks. Je kan niet dichter bij elkaar zijn dan dat, niet enkel fysiek maar ook emotioneel, want je brengt jezelf in een positie van overgave, hetgeen je normaal enkel doet bij iemand die je 200% vertrouwt. Die intimiteit kan seks denk ik erg teder en romantisch maken.

Ik heb zelf nooit ervaren dat seks je dichter bij de ander brengt. Het wordt vaak gezegd, maar dat is iets wat ik niet kan begrijpen. Voor mij is seks (waarmee ik nu vooral 'de daad' an sich bedoel), juist een struikelblok in de eenwording tussen 2 mensen. Ik denk, maar dat is vooralsnog puur theorie , dat je veel closer kunt worden met iemand als er geen seks in het spel is; als de verbinding puur geestelijk/spiritueel/platonisch is.

Wat ik bedoel is; seks is een vrij ingrijpend iets, je brengt jezelf in een kwetsbare positie en geeft je hele lichaam aan de andere persoon. Dat doe je enkel als je elkaar extreem vertrouwt. In die zin brengt het wel dichter bij elkaar, en kan het denk ik heel erg mooi zijn.

Maar ja, dan begin ik ook weer na te denken over "de daad" en over dat vieze sperma en semen ... en dan ben ik toch weer verward.

Misschien is seks zonder geslachtsgemeenschap een mooie gulden middenweg? Ik bedoel, seks is meer dan twee lichaamsdelen die in elkaar passen ...

Speaking of, heel veel mannen vinden dat deel net prettig, blijkbaar is het nogal strak en nogal warm daarbinnen, wat stimulerend werkt. Ikzelf zou vooral bang zijn mijn vriendin ongewenst pijn te doen ... Tenslotte dwing je twee lichamen in een niet geheel normale positie. Bovendien vind ik het vanuit vrouwelijk standpunt moeilijk begrijpbaar dat het zo heerlijk zou aanvoelen. Ik geloof het wel, wie ben ik om te insinueren dat het niet klopt? Maar het is moeilijk te snappen voor me. En strak en zacht of niet, ik zie niet in waarom seks geen seks zou zijn zonder dat ene deel van de procedure. Als je elkaar innig kust is dat ook zacht en opwindend, met dat verschil dat het geen pijn zal doen en net  zo intiem kan zijn in de context van "overgave".
Al helemaal vreemd vind ik dat sommige vrouwen graag anaal vrijen, ik heb er verschillende ontmoet die dat echt graag doen. Het lijkt me ten eerste nogal pijnlijk en misschien ook niet echt goed voor je lichaam, en bovendien zijn er andere meer natuurlijke alternatieven. Ik zou denk ik niet anaal willen vrijen, zelfs al zou mijn fobie ooit verdwijnen en mijn vriendin zelf nieuwsgierig zijn. Ik wil haar geen pijn doen. De normale coïtus lijkt me al niet geheel zonder risico op pijn, en ik denk niet dat ik ook maar een seconde plezier zou kunnen hebben van mijn vriendin pijnscheuten te zien hebben.

Wat mij betreft gaat seks om overgave, jezelf weggeven aan je partner als teken van puur vertrouwen. Maar daar is geen gemeenschap voor nodig lijkt me. Als je heel dicht bij elkaar bent, elkaar overal kan aanraken, innig kussen, ... dan is dat net zozeer overgave. Echte coïtus is een manier van vrijen, maar lang niet de enige manier.

[AniMeshorer]

Wat ik bedoel is; seks is een vrij ingrijpend iets, je brengt jezelf in een kwetsbare positie en geeft je hele lichaam aan de andere persoon. Dat doe je enkel als je elkaar extreem vertrouwt. In die zin brengt het wel dichter bij elkaar, en kan het denk ik heel erg mooi zijn.

Ik begrijp wel wat je bedoelt, al denk ik niet dat seks alleen plaatsvindt als je elkaar volledig vertrouwt (helaas...).
In mijn beleving gaat seks alleen over lust, en heeft het met liefde en verbinding niets te maken.

Wat mij betreft gaat seks om overgave, jezelf weggeven aan je partner als teken van puur vertrouwen. Maar daar is geen gemeenschap voor nodig lijkt me. Als je heel dicht bij elkaar bent, elkaar overal kan aanraken, innig kussen, ... dan is dat net zozeer overgave. Echte coïtus is een manier van vrijen, maar lang niet de enige manier.

Dat (dikgedrukte) denk ik dus ook.
Ik vond het altijd fijn om bv. hand in hand te lopen, te zoenen, elkaar vast te houden. Voor mijn gevoel kom je dan veel dichter bij elkaar dan wanneer er sprake is van daadwerkelijke seks. Dat vind ik echt iets walgelijks, een schending van mijn integriteit; iets wat de liefdesband alleen maar verstoort.
Maar ook dat is natuurlijk alleen mijn persoonlijke gevoel en ervaring.

Ik verlang ook veel meer naar dingen als een omhelzing, kussen, knuffelen, samen slapen (maar dan zonder te vrijen, gewoon heel dicht tegen elkaar aan kruipen en samen rustig in slaap vallen) dan naar seks. Maar ik denk wel dat seks mooi kan zijn als het correct gebeurt. Correct is een term die voor iedereen anders is allicht, maar voor mij betekent het vooral dat
a) het tussen twee geliefden gebeurt, en de nadruk op liefde ligt, niet op lust (one night stands etc vind ik een afstotend idee)
b) het heel teder, rustig en zacht gebeurt (dus geen spielereitjes zoals ruige seks, anale seks, speelgoedjes en zo)
c) penetratie niet noodzakelijk wordt geacht


Het idee van penetratie vind ik trouwens wel bevreemdend. Ik kan me moeilijk inbeelden dat dat geen pijn doet, tenslotte dring je iemands lichaam binnen en biedt dat lichaam misschien wel weerstand tegen zoiets invasief. Ik kan me voorstellen dat het zeker niet altijd pijnloos is, en vind het dus moeilijk me in het vrouwelijke standpunt in te leven.

Gezien ik in feite seks zonder penetratie en met nadruk op tederheid vernoemd heb, is dat in feite eerder heel intiem knuffelen dan echt vrijen. Ik durf ook niet zeggen hoe mijn erotofobie zal evolueren, maar op dit moment en in de gegeven omstandigheid kan ik niet zeggen dat ik seks als een gemis beschouw waar ik naar verlang. Innig zoenen, zachte aanrakingen, dicht tegen elkaar aan knuffelen, ... dat is wat ik wél mis. Het lijkt me eerlijk gezegd mooier dan geslachtsgemeenschap. En niemand kan toch op ernstige wijze beweren dat een innige kus niets intiems is ... Intimiteit is zoveel meer dan louter seks, al heb je wel mensen voor wie het neerkomt op dat ene onderdeel (de coïtus). Ik beklaag die mensen als ze intussen alle andere vorm van intimiteit overslaan, ze missen dan heel wat moois.

[Koffie]

Op zich kan ik je uit ervaring vertellen dat normaal gesproken penetratie geen pijn doet. Het kàn wel pijnlijk zijn, dat kan ik ook uit ervaring vertellen, maar als je als vrouw/meisje ontspannen bent en je 'mankeert lichamelijk niets', doet het geen zeer. Het feit dat iemand in je komt is wel heel intiem. Dat is dan ook meteen het enige wat ik er interessant aan vind. Daarom is het ook zo ontzettend indringend en overweldigend als je dat doet/laat doen omdat je het gevoel hebt dat te moeten toestaan, terwijl je dat niet wilt. Of als iemand je verkracht. Maar voor die intimiteit komt wel eer kijken dan penetratie op zich.

[AniMeshorer]

Kijk, als een arts (en ik spreek gelukkig NIET uit ervaring) om medische redenen in je rectum moet voelen, dan schijnt dat behoorlijk pijn te doen omdat je lichaam zich verzet tegen dat indringen. Het is daarom dat ik ook kan inbeelden dat de coitus ook pijn kan doen, omdat je het lichaam tot iets dwingt waar de natuurlijke reflex net is om dat tegen te houden.

Maar het is net dat zeer intieme waarom ik denk dat seks echt wel mooi kan zijn. Maar het moet teder, zachtjes en uit liefde gebeuren, gewoon overgave aan elkaar uit pure liefde. Van zodra het eerder uit lust gebeurt, zie ik er weinig romantisch of boeiends aan. Maar ik kan me wel voorstellen dat het tussen twee geliefden die elkaar heel zacht behandelen wel iets is dat de relatie sterkt, omdat je iets doet wat je met niemand anders dan die ene persoon wil doen. In zekere zin is het psychologisch dichter bij elkaar zijn dan ooit anders mogelijk, lijkt me mooier dan het fysieke aspect.

Anderzijds, een innige kus is ook iets dat je normaal alleen met je geliefde doet, en lijkt me zeker een even krachtig signaal van vertrouwen en overgave aan elkaar.

PS: ik weet dat zowel de coïtus als die kus door sommige mensen puur voor het plezier gedaan wordt, maar ik kan me niet voorstellen er enig plezier aan te beleven als er geen liefde bij komt kijken. Zelfs zonder mijn fobie zou ik denk ik nooit mijn lichaam willen delen met iemand die ik niet echt heel graag zie. Het is net daarom dat ik over "overgave" spreek en dat dat iets moois is: het is iets tussen twee geliefden die elkaar zo vertrouwen dat ze zo ver willen gaan zichzelf helemaal te geven aan elkaar. Maar het moment dat het niet uit liefde gebeurt neem je elk beetje schoonheid totaal weg.
Ik weet niet of ik het gevoel ooit ervaren zal, het is een vraagteken hoe mijn fobie evolueert eens ik een hechte relatie heb. Ik zeg wel vol overtuiging: zelfs al is die fobie plots weg in een vingerknip, ik heb totaal geen interesse in eender welke intimiteit als het niet met een vrouw is die ik echt graag zie.

[Koffie]

Zou ik ook niet hebben, althans, ik kan me dat van mezelf niet voorstellen. Om me heen hebben veel seksuele mensen daar ook vaak zo over gedacht, maar sommigen staan daar anders in. Dat valt ver buiten mijn belevingswereld en het stoot mij persoonlijk af, maar ieder zijn ding.... zo lang ik daar maar niet te veel over moet aanhoren.