compromissen sluiten

[Anemone]

Als ik zo een beetje rond lees zie ik lijkt het alleen relaties tussen sexuele en asuxuelen ofwel uitlopem op ruzie en frustraties ofwel toch sexueel van aaard zijn. Zijn er ook relaties waarbij de sexuele partij er mee instemt om geen sex te hebben en dit goed gaat? Of kan ik als ik geen sex in mijn relatie wil bij voorbaat de sexuele medemens afschrijven?

[hobbitscones]

Ik heb geen relatie ervaringen, maar ik heb al wel geaccepteerd dat een relatie met een seksueel iemand niet zal werken (zoals je zegt, het gaat gewoon vaak niet goed).

Daarom zou ik bijvoorbeeld nooit datingsites etcetera proberen, ik heb het idee dat een seksloze relatie met de sexuele medemens onmogelijk is, totdat iemand mij verteld at het hem/haar wel is gelukt.

[Koffie]

En ik weet het gewoon niet. Het schijnt voor te komen, lees ik op het forum ook wel eens. Dus ik probeer hoop te houden. Het zal ook afhangen van de manier waarop een seksuele partner behoefte heeft liefde te ervaren en uit te drukken. Als daarin seks een erg belangrijke rol speelt, lijkt het me erg lastig worden. Hoe overbrug je dat, zonder dat je jezelf en elkaar tekort doet? Het schijnt te kunnen, maar dat zal heel persoonlijk zijn.

Of je zelf seks kunt hebben als aseksueel is ook heel persoonlijk. Ik vermoed dat ik het wel zou kunnen, maar een partner moet daarin niet te veel verwachten en passie op een ander vlak (ook) kunnen vinden dan op erotisch gebied.

Er zijn jaren geweest waarin ik heel zeker wist dat ik nooit meer seks wilde hebben, maar ik denk dat dat meer te maken heeft met de manier waarop ik mezelf in voorgaande relaties in bochten heb gewrongen om maar vooral zo normaal mogelijk te zijn, met partners die niet serieus geïnteresseerd waren in de persoon die ik ben, dan dat ik echt volkomen tegen het hebben van seks ben. Van mij hoeft het niet, echt niet, maar in een relatie waarin ruimte is voor allebei de partners kan ik me wel voorstellen dat ik tot een compromis kan komen.

[AniMeshorer]

Er was een artikel in de Belgische pers een jaar of twee geleden. Koppel dat al enkele decennia getrouwd was (!) en nooit seks hadden omdat de vrouw er angst voor had. De man heeft zich daar bij neergelegd en vond zijn liefde voor haar belangrijker dan seks. Dus die twee zijn stilaan op pensioenleeftijd maar hun huwelijk heeft al die tijd standgehouden. Dit zal wel uitzonderlijk zijn, maar het bewijst wel dat het kan.

Voorts, ik kan nu even enkel uit eigen naam spreken als een "geblokkeerde seksueel" (= ik ben niet aseksueel van nature maar door mijn ernstige fobie voor het seksuele heb ik een grote angst voor seks) maar ik weet hoe het voelt als seks je afschrikt, dus ik zou een meisje die ik echt graag zie nooit afwijzen op basis van haar aseksuele geaardheid. Door mijn fobie zou seks toch niet echt een prioriteit zijn, zolang dat genoeg gecompenseerd wordt met knuffelen, kussen, ... is het dan in feite best OK voor mij. Stel dat die fobie toch zou verdwijnen ooit, dan kan er altijd een compromis komen (bv slechts 1x per maand of zo vrijen) maar ik heb genoeg jaren ervaren hoe het is als seks een angstgegner is ; dus ik kan me perfect voorstellen dat ik dat "mijn meisje" niet tegen haar zin zou willen aandoen en desnoods volledig seksloos met haar verder wil. Zolang dat genoeg gecompenseerd wordt door niet-seksuele vormen van romantiek en intimiteit, zie ik daar niet zo'n grote problemen in. En stel dat je toch eens echt zin hebt, dan kan je nog vragen of het eens per vb maand toch kan ; maar indien het antwoord "nee" is dan zou ik dat accepteren denk ik.

Ik denk dat duidelijkheid vanaf de start belangrijk is. Dat wil zeggen: is seks toch net iets te belangrijk en de aseksueel wil echt niet vrijen (zelfs niet occasioneel), wees eerlijk en blijf gewoon goeie vrienden. Ofwel start je de relatie toch, maar dan weet je vooraf dat seks maar zelden of niet zal gebeuren. Maar een niet-aseksueel moet consequent zijn: ofwel de relatie weigeren als het hem toch te moeilijk ligt, ofwel de relatie kiezen met de consequenties erbij. Eerst een relatie starten om dan nadien te gaan klagen, dat zou hypocriet zijn als je weet waaraan je destijds begon.

[Koffie]

Ik denk dat je het zo wel heel erg zwart-wit stelt. Vergelijk het met een relatie aangaan met iemand die erg ziek is: je gaat van iemand houden, je maakt een bepaalde inschatting van wat je denkt aan te kunnen. Gaandeweg blijkt dat je het niet redt. Dat is verdrietig, verwarrend, uitdagend... maar hypocriet? En zo zie ik dit ook. iemand kan met alle liefde en de beste bedoelingen een relatie aangaan met iemand die geen seks wil en daarmee akkoord gaan, terwijl na verloop van tijd blijkt dat het toch niet lukt zo. Je weet namelijk pas werkelijk waaraan je beginnen bent als je erin zit.

je legt de verantwoording ook heel erg bij degene die wel seks wil, die koos er immers voor een relatie aan te gaan met iemand die dat niet wilde? Dat is waar, maar het omgekeerde is ook waar: degene die dat niet wilde ging een relatie aan met iemand die wel seksueel is en die wist dat ook aan het begin van de relatie.

Kom je toch weer bij het communiceren en zoeken naar een compromis uit en dan hopen dat dat mogelijk is.

[AniMeshorer]

Ik denk dat je het zo wel heel erg zwart-wit stelt. Vergelijk het met een relatie aangaan met iemand die erg ziek is: je gaat van iemand houden, je maakt een bepaalde inschatting van wat je denkt aan te kunnen. Gaandeweg blijkt dat je het niet redt. Dat is verdrietig, verwarrend, uitdagend... maar hypocriet? En zo zie ik dit ook. iemand kan met alle liefde en de beste bedoelingen een relatie aangaan met iemand die geen seks wil en daarmee akkoord gaan, terwijl na verloop van tijd blijkt dat het toch niet lukt zo. Je weet namelijk pas werkelijk waaraan je beginnen bent als je erin zit.

je legt de verantwoording ook heel erg bij degene die wel seks wil, die koos er immers voor een relatie aan te gaan met iemand die dat niet wilde? Dat is waar, maar het omgekeerde is ook waar: degene die dat niet wilde ging een relatie aan met iemand die wel seksueel is en die wist dat ook aan het begin van de relatie.

Kom je toch weer bij het communiceren en zoeken naar een compromis uit en dan hopen dat dat mogelijk is.

Ik vind dat de situatie ietwat zwart-wit is, misschien heb je een punt met het echt willen proberen maar niet volhouden ... Maar in dat geval zou ik eerder de seksuele persoon aanwijzen (voor zover er een "schuldige" moet zijn) omdat hij/zij een relatie aangaat met iemand die tot een minderheidsgroep behoort en van meet af aan duidelijk een grens stelt. Als je dan niet aan die grens kan houden, hypocriet is misschien een (te) sterk woord maar ik ben geneigd dat door eerlijk te zijn van meet af aan de persoon die tot de minderheid behoort als heel eerlijk te bestempelen, terwijl de ander zich misschien niet genoeg bezind heeft of hij/zij het wel aan kan.
Maar goed, je hebt wel gelijk: je kan met de beste bedoelingen een relatie aangaan en besluiten dat het niet werkt. Hypocriet is het pas als je op voorhand vermoedt dat het niet zal werken maar je toch tegen beter weten in er aan begint, misschien ergens met de hoop de andere persoon te gaan "veranderen".

[Koffie]

Dat laatste is wat vaak gebeurt in relaties, op verschillende gebieden. dat is een grote valkuil. Dat hypocriet noemen gaat me te ver, eerder onervaren.

[JustKidding]

Momenteel heb ik een relatie met iemand die redelijk seksueel actief is, compromissen sluiten doen we niet echt aan. Nu moet ik zeggen dat ik het wel prima vind als we een keer seks hebben. Zolang ze maar realiseert dat het mij niet veel uitmaakt, wat we wel vaker doen is gewoon masturberen bij onszelf wanneer we samen zijn. Misschien klinkt dat een beetje raar, maar het helpt wel om de seksuele spanning te verminderen zonder de daadwerkelijke daad.

Buiten dat blijft het nog steeds wel moeilijk, soms lijkt het moeilijker voor mij dan voor haar/ Want ik zit altijd met die twijfels en gedachte dat ik haar tekort doe.

[AniMeshorer]

Momenteel heb ik een relatie met iemand die redelijk seksueel actief is, compromissen sluiten doen we niet echt aan. Nu moet ik zeggen dat ik het wel prima vind als we een keer seks hebben. Zolang ze maar realiseert dat het mij niet veel uitmaakt, wat we wel vaker doen is gewoon masturberen bij onszelf wanneer we samen zijn. Misschien klinkt dat een beetje raar, maar het helpt wel om de seksuele spanning te verminderen zonder de daadwerkelijke daad.

Buiten dat blijft het nog steeds wel moeilijk, soms lijkt het moeilijker voor mij dan voor haar/ Want ik zit altijd met die twijfels en gedachte dat ik haar tekort doe.

Zolang ze geen teken geeft dat ze iets mist in haar seksualiteitsbeleving zou ik me geen zorgen maken. Bovendien, je hebt soms seks met haar, misschien minder dan het "doorsnee" koppel maar het is evenmin alsof ze nooit haar behoeftes vervuld ziet. En meisjes zijn doorgaans erg begripvol ; dus zolang jullie als personen prima bij elkaar passen denk ik dat de kans vrij groot is dat iets minder vaak vrijen dan ze wenst een compromis is die ze met plezier sluit. En ze zal dan nog zo intensief genieten van die keren dat het wel gebeurt.