(Opnieuw) uit de kast...

[Fabian86]

Hallo allemaal,

Ik zal mijzelf ook maar eens even netjes voorstellen: ik ben Fabian, 28 jaar en kom er sinds mijn 14e voor uit dat ik op mannen val. Althans, ik val seksueel niet op vrouwen en praat niet vunzig over vrouwen zoals mijn heteroseksuele broers over vrouwen praten, laat mijn ogen juist regelmatig op (mooie) mannen vallen en dat is het wel zo'n beetje. Ooit een relatie proberen te hebben met een man, zonder succes, want ik ben erachter gekomen dat ik meer waarde hechtte aan het feit om een relatie te hebben dan echte (seksuele) gevoelens te hebben. Ik gaf om hem, maar seks was haast niet mogelijk of te deprimerend. Ik heb mij altijd vreemd gevoeld, zelfs later als homoseksueel. Vrienden gaan continu met de ene na de ander naar bed en ik walg nog steeds van de eerste keer dat ik het ook maar probeerde. En het erge is dan nog wel dat ik mij "visueel" aangetrokken voel tot mannen maar vaak emotioneel geen connectie heb, terwijl dit bij vrouwen juist precies het tegenovergestelde is! Ik geniet ervan om in de aanwezigheid te zijn van vrouwen en heb dan ook voornamelijk vriendinnen, ik heb de grootste lol met ze, begrijp ze (of denk ze te begrijpen), maar wanneer ze op de een of andere manier hopen alsnog een bekeerde hetero aan de haak te hebben geslagen (ondanks dat ik ze vertel dat ik op mannen val) dan is het uit met de pret... Er leek maar geen tussenweg te zijn dan hetero-, homo- en biseksualiteit, totdat ik deze site vond. Ik wist absoluut niet dat er zoiets bestond als aseksualiteit en het is alsof er een deur voor mij open gaat! Zoveel informatie, zoveel herkenning...

Ik hoop daarom dan ook via deze website mensen tegen te komen die tegen ditzelfde "probleem" aanlopen, zich in mijn verhaal herkennen of eventueel advies hebben. Ik ben er bijna zo goed als zeker van dat ik aseksueel ben, maar probeer dit nog zoveel mogelijk voor mijzelf te houden omdat ik het laatst een vriendin per ongeluk noemde en naar mijn weten stiekem uitgelachen werd... Misschien een iets té herkenbaar gevoel als op mijn 14e, het gevoel dat ik als homoseksueel alweer uit de kast moet komen als aseksueel... Maar aseksualiteit geeft mij ook hoop, omdat ik misschien in de toekomst zelfs een vriendin zou kunnen krijgen i.p.v. een vriend?

[Koffie]

Welkom.

Het allereerste wat ik me afvraag: Wat bedoel je met hoop hebben op een vriendin? Vind je het naar om homo te zijn? Of komt dat door het je emotioneel vaak niet tot mannen aangetrokken voelen?

[Edewecht]

Hallo Fabian,
Gefeliciteerd dat je dit forum gevonden hebt.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ook ik heb twee coming-outs gehad, de eerste als homo, pas op 20-jarige leeftijd en twee jaar geleden als aseksueel, inmiddels ben ik 52.
Mijn eerste coming-out was, -waarschijnlijk anders dan bij jou- na een heel lange innerlijke strijd. Wat heb ik me eenzaam gevoeld, vooral in de pubertijd en op de middelbare school.

Om een lang verhaal kort te houden: ik noemde mezelf 'homo' maar voelde me niet verbonden met het homowereldje met z'n versiertoeren, z'n seksavontuurtjes... Vaak, als ik teder wilde zijn met een man, moest het toch altijd weer op seks uitdraaien. En je was niet normaal als je dat niet wou. 

Toen ik twee jaar geleden het woord "aseksualiteit" en dit forum ontdekte, was dat dan ook een grote bevrijding: "ik ben niet de enige!". Herkenning en opluchting. Met de eenzaamheid als homopuber nog 'vers in het geheugen', heb ik toen besloten om meteen uit de kast te komen, en ik heb het aan familie en kollega's verteld, en mijn verhaal op m'n website gezet. Zo blij was ik met de ontdekking: ik ben niet gek, ik ben niet abnormaal, het is gewóón dat er mensen zijn die niks hebben met seks!
Ik zal je niet lastig vallen met nog meer verhalen over mezelf (die staan hier wel ergens op het forum hoor), maar ik wilde je wat herkenning bieden.

En over uit de kast komen zou ik willen zeggen: alles op z'n tijd. Op jouw manier, in jouw tempo. Of misschien helemaal niet, als dat beter voelt (maar zo schat ik jou niet in )

En ja, wie weet, loop je ooit een vriendin tegen 't lijf. Ben zelf ooit verliefd geweest op een mede-studente, en dat was leuk...! ookal kwam het maar van één kant.
Maar stop jezelf niet teveel in één hokje. Dat gedoe met mannetje/vrouwtje... dat wordt wat ouderwets. 

Welkom!

[Fabian86]

Ten eerste: iedereen bedankt voor de reacties!

Welkom.

Het allereerste wat ik me afvraag: Wat bedoel je met hoop hebben op een vriendin? Vind je het naar om homo te zijn? Of komt dat door het je emotioneel vaak niet tot mannen aangetrokken voelen?

Hallo Koffie,

Nee ik vind het niet naar om homo te zijn, het probleem is alleen dat ik mij zelfs na mijn coming out nog steeds geen deel voel uitmaken tot een (of momenteel tot deze) groep. Mij eenzaam voelen, ondanks dat ik genoeg mensen om mij heen heb die om mij geven en ik wederzijds. Klinkt misschien raar, maar ik voel mij als homoseksueel een net zo'n grote acteur als toen ik als heteroseksueel door het leven ging. Ik heb veel dingen snel afgezworen na mijn coming out omdat ik dat beeld niet had van een homoseksuele man, zoals het hebben van een vriendin, kinderen krijgen, een gezin... En waarom eigenlijk, waarom meteen leven naar een bepaald beeld dat ikzelf heb van de homoseksuele man, een beeld dat ik heb sinds mijn 14e? Ik ben de afgelopen 14 jaar niets opgeschoten met mannen, ik voel mij inderdaad emotioneel nauwelijks aangetrokken tot mannen alhoewel er altijd uitzonderingen zijn natuurlijk, het seksuele mist alleen meestal wel (blijft vaak oppervlakkig om het maar zo te noemen) en daar gaat het dan mis. Met vrouwen heb ik die emotionele klik vaak wel, maar mis ik totaal een seksuele klik. Althans, ik heb van vriendinnen weleens de opmerking gekregen of ik wel echt homo ben na een avondje gezellig stappen... Waarom de hoop op een vriendin? Omdat ik niet uit wil sluiten dat ik alleen op mannen val maar ook op vrouwen, daar kan ik mij beter in vinden.

Hallo Fabian,
Gefeliciteerd dat je dit forum gevonden hebt.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ook ik heb twee coming-outs gehad, de eerste als homo, pas op 20-jarige leeftijd en twee jaar geleden als aseksueel, inmiddels ben ik 52.
Mijn eerste coming-out was, -waarschijnlijk anders dan bij jou- na een heel lange innerlijke strijd. Wat heb ik me eenzaam gevoeld, vooral in de pubertijd en op de middelbare school.

Om een lang verhaal kort te houden: ik noemde mezelf 'homo' maar voelde me niet verbonden met het homowereldje met z'n versiertoeren, z'n seksavontuurtjes... Vaak, als ik teder wilde zijn met een man, moest het toch altijd weer op seks uitdraaien. En je was niet normaal als je dat niet wou. 

Toen ik twee jaar geleden het woord "aseksualiteit" en dit forum ontdekte, was dat dan ook een grote bevrijding: "ik ben niet de enige!". Herkenning en opluchting. Met de eenzaamheid als homopuber nog 'vers in het geheugen', heb ik toen besloten om meteen uit de kast te komen, en ik heb het aan familie en kollega's verteld, en mijn verhaal op m'n website gezet. Zo blij was ik met de ontdekking: ik ben niet gek, ik ben niet abnormaal, het is gewóón dat er mensen zijn die niks hebben met seks!
Ik zal je niet lastig vallen met nog meer verhalen over mezelf (die staan hier wel ergens op het forum hoor), maar ik wilde je wat herkenning bieden.

En over uit de kast komen zou ik willen zeggen: alles op z'n tijd. Op jouw manier, in jouw tempo. Of misschien helemaal niet, als dat beter voelt (maar zo schat ik jou niet in )

En ja, wie weet, loop je ooit een vriendin tegen 't lijf. Ben zelf ooit verliefd geweest op een mede-studente, en dat was leuk...! ookal kwam het maar van één kant.
Maar stop jezelf niet teveel in één hokje. Dat gedoe met mannetje/vrouwtje... dat wordt wat ouderwets. 

Welkom!

Hallo Edewecht,

Erg herkenbaar inderdaad! Ik voel me vanaf het begin ook niet verbonden met het homowereldje, ondanks dat ik dit (helaas zonder succes) wel geprobeerd heb. Momenteel negeer ik het met name door zo min mogelijk met mijzelf bezig te zijn en mij voornamelijk op het werk te storten (of anderen, dat werkt ook érg goed ;-)). Wanneer ik er klaar voor ben dan zal ik hier ook gewoon voor uitkomen, eerst nog maar even wat research doen. Zoals je misschien al gelezen hebt heb ik inderdaad de neiging om in hokjes te denken (zie bijvoorbeeld mijn antwoord aan Koffie hierboven), die neiging heb ik nogal en probeer ik los te laten alhoewel ik erg vastklamp aan wat voor mij bekend voelt.

[Koffie]

Ik begrijp je nu, denk ik. En ik herken het ook wel. Met mannen heb ik ook maar heel zelden een emotionele verbinding. Met vrouwen wel, maar ik zelf verwacht op mijn leeftijd niet ineens nog op een vrouw verliefd te worden. Het mag hoor van mij, maar ik kan het me niet voorstellen.

In hokjes denken is niet perse fout, het geeft soms ook (tijdelijk) een houvast. Een leidraad. Als je dat nodig hebt hoef je dat helemaal niet los te laten. Je bent altijd vrij om je hokje te verlaten, maar je bent het niet verplicht. Het zou alleen jammer zijn als je jezelf tegenhield, een ontwikkeling niet laat groeien omdat je bang bent. Maar die indruk heb ik niet.

Uit de kast ben ik ook niet overal, ik zie er het nut niet zo van in.

[AniMeshorer]

Welkom!

PSjes:
- niet elke hetero doet vunzig over vrouwen hoor Nu, ik ben demi-heteroseksueel, dus misschien niet het beste voorbeeld, maar ik zou het mezelf kwalijk nemen moest ik op onrespectvolle wijze over vrouwen praten. En ik denk dat er best ook niet-demi hetero's zijn die ook respectvol zijn hoor, in de puberteit is iedereen wat overhoop door hormonen maar de meesten komen nadien weer tot rede
- als je hoopt een vriendin te vinden is dat prima, maar mocht je liever met mannen uitgaan is dat eveneens prima. Wees gewoon wie je bent, en dan komt alles uiteindelijk wel goed! Gewoon trouw zijn aan jezelf, dat is zeer belangrijk. Maar je "outing" is alvast een teken dat je met dat trouw zijn aan jezelf aan de slag bent.

[Fabian86]

Ik begrijp je nu, denk ik. En ik herken het ook wel. Met mannen heb ik ook maar heel zelden een emotionele verbinding. Met vrouwen wel, maar ik zelf verwacht op mijn leeftijd niet ineens nog op een vrouw verliefd te worden. Het mag hoor van mij, maar ik kan het me niet voorstellen.

In hokjes denken is niet perse fout, het geeft soms ook (tijdelijk) een houvast. Een leidraad. Als je dat nodig hebt hoef je dat helemaal niet los te laten. Je bent altijd vrij om je hokje te verlaten, maar je bent het niet verplicht. Het zou alleen jammer zijn als je jezelf tegenhield, een ontwikkeling niet laat groeien omdat je bang bent. Maar die indruk heb ik niet.

Uit de kast ben ik ook niet overal, ik zie er het nut niet zo van in.

Ik kan vaak wat langdradig zijn met antwoorden, maar fijn dat je het (denkt te) begrijpen. Ik ben over het algemeen erg open en sta ook voor alles open, ik ben daarom zelf wel verbaasd dat ik wat mijn seksualiteit betreft erg star ben geweest in mijn leven. Ik wil mezelf in ieder geval niet tegenhouden en ben ook blij dat ik mij dat bewust ben, en hiermee aan de slag wil/ben (ge)gaan. Ondanks dat ik het liever niet toe wil geven ben ik toch wel bang denk ik, maar ben dapper genoeg om voor mijzelf duidelijkheid te scheppen en wanneer dit nodig is ook naar anderen toe. Zelfs als homoseksueel loop ik niet met mijn geaardheid te koop, maar wanneer mensen mij vragen of ik op mannen en/of vrouwen val dan zal ik hier altijd eerlijk antwoord op geven.

Welkom!

PSjes:
- niet elke hetero doet vunzig over vrouwen hoor Nu, ik ben demi-heteroseksueel, dus misschien niet het beste voorbeeld, maar ik zou het mezelf kwalijk nemen moest ik op onrespectvolle wijze over vrouwen praten. En ik denk dat er best ook niet-demi hetero's zijn die ook respectvol zijn hoor, in de puberteit is iedereen wat overhoop door hormonen maar de meesten komen nadien weer tot rede
- als je hoopt een vriendin te vinden is dat prima, maar mocht je liever met mannen uitgaan is dat eveneens prima. Wees gewoon wie je bent, en dan komt alles uiteindelijk wel goed! Gewoon trouw zijn aan jezelf, dat is zeer belangrijk. Maar je "outing" is alvast een teken dat je met dat trouw zijn aan jezelf aan de slag bent.

- Klopt AniMeshorer, ben ik het helemaal mee eens en bedoelde ik ook niet op die manier. Ik ben niet preuts ofzo maar ben voor dat soort praatjes wel erg gevoelig, maar moet zeggen dat je dat niet alleen bij heteroseksuelen tegenkomt maar ook bij homoseksuelen. Ik heb daarnaast een vader gehad (leeft nog steeds maar geen contact meer mee) die behoorlijk vrouwonvriendelijke grappen maakte, dus dit ligt ook daarom gevoelig.
- Ik ben niet per definitie op zoek naar een vriendin, maar wil niet als voorheen alleen "daten" met mannen. Mannen hebben nog steeds de voorkeur, maar weet nu uit ervaring dat ik minstens zoveel plezier heb met vrouwen.

Overigens heb ik er geen flauw benul van wat demi-heteroseksueel betekend maar zal het straks maar even opzoeken ;-)

[AniMeshorer]

Demiseksueel betekent dat je enkel echt lichamelijke aantrekking voelt eens je voor die persoon ook emotionele aantrekking voelt. Dus niet aseksueel, maar ook geen seksuele of lichamelijke verlangens zonder dat er eerst meer is (een aantrekking tot de persoonlijkheid komt eerst, dan pas de lichamelijke verlangens ... en die zijn bij mij nog eens beperkt vanwege seksangst, maar goed, angst verandert je aard niet ...)

Binnen demiseksualiteit heb je nog de "klassieke" voorkeuren qua geslacht (hetero-bi-homo) en in mijn geval zijn dat de dames. Dus vandaar demi-heteroseksueel. Vergelijk het met aseksuelen die qua romantische voorkeur ofwel hetero, homo of bi zijn.

Niet dat ik zo'n liefhebber van hokjes ben, ik gebruik dat soort termen enkel om dingen uit te leggen. los daarvan vind ik dat iedereen gewoon vooral zichzelf moet zijn. Dat is nog altijd de eerste stap richting geluk, en die hokjes zijn dan uiteindelijk niet zo belangrijk, zolang iemand maar zichzelf is 

En ja, ik snap totaal wat je bedoelt met die vrouwonvriendelijke moppen. Ik vind er doorgaans weinig grappigs aan, dat soort "moppen" zijn vaak niets meer dan vulgariteit. En vaak uit de monden van mensen die ofwel erg onaangename karakters hebben of te lang met stimulerende drankjes aan de toog hebben gezeten 

[AniMeshorer]

Die laatste paragraaf is treffend. Heel mooi verwoord. Al is 1 of 2x per jaar een optimistisch nummer, mij is het 3x in 10 jaar overkomen dat ik een meisje ontmoette met wie ik me genoeg verwant voelde om echt van liefde te kunnen spreken. Voor 2x per jaar zou ik getekend hebben. En inderdaad, we leren van elkaar en van elke relatie ; het is wel een mooi streefdoel om het een leven lang te doen duren, het is dat ideaal waarom mensen nog altijd naar een wederhelft zoeken. Ookal weten we dat het soms niet blijft duren, het ideaal van de eeuwige liefde spreekt gelukkig nog steeds aan.

[Fabian86]

Demiseksueel betekent dat je enkel echt lichamelijke aantrekking voelt eens je voor die persoon ook emotionele aantrekking voelt. Dus niet aseksueel, maar ook geen seksuele of lichamelijke verlangens zonder dat er eerst meer is (een aantrekking tot de persoonlijkheid komt eerst, dan pas de lichamelijke verlangens ... en die zijn bij mij nog eens beperkt vanwege seksangst, maar goed, angst verandert je aard niet ...)

Binnen demiseksualiteit heb je nog de "klassieke" voorkeuren qua geslacht (hetero-bi-homo) en in mijn geval zijn dat de dames. Dus vandaar demi-heteroseksueel. Vergelijk het met aseksuelen die qua romantische voorkeur ofwel hetero, homo of bi zijn.

Niet dat ik zo'n liefhebber van hokjes ben, ik gebruik dat soort termen enkel om dingen uit te leggen. los daarvan vind ik dat iedereen gewoon vooral zichzelf moet zijn. Dat is nog altijd de eerste stap richting geluk, en die hokjes zijn dan uiteindelijk niet zo belangrijk, zolang iemand maar zichzelf is  

En ja, ik snap totaal wat je bedoelt met die vrouwonvriendelijke moppen. Ik vind er doorgaans weinig grappigs aan, dat soort "moppen" zijn vaak niets meer dan vulgariteit. En vaak uit de monden van mensen die ofwel erg onaangename karakters hebben of te lang met stimulerende drankjes aan de toog hebben gezeten  

Oké, duidelijk! Demi-homoseksueel zou op mij dan ook nog van toepassing kunnen zijn maar dat weet ik (nog) niet, ik ben zelf nog nooit verliefd geweest. Een emotionele aantrekking tot een vrouw heeft nog nooit geleid tot een lichamelijke aantrekking, met een man daarentegen wel een enkele keer maar moet zeggen dat het toen alsnog niet goed aanvoelde en de relatie tot die gebeurtenis meteen verziekt was (gevoel alsof de "verliefdheid" in één klap weg was en de persoon in kwestie zo snel mogelijk uit mijn leven moest verdwijnen).

Helaas waren het niet alleen vrouwonvriendelijke moppen/grappen maar ook gewoon willekeurige uitspraken en opmerkingen, dronk hij maar want dan was het te verklaren, maar helaas...

Nee ik vind het niet naar om homo te zijn, het probleem is alleen dat ik mij zelfs na mijn coming out nog steeds geen deel voel uitmaken tot een (of momenteel tot deze) groep. Mij eenzaam voelen, ondanks dat ik genoeg mensen om mij heen heb die om mij geven en ik wederzijds. Klinkt misschien raar, maar ik voel mij als homoseksueel een net zo'n grote acteur als toen ik als heteroseksueel door het leven ging. Ik heb veel dingen snel afgezworen na mijn coming out omdat ik dat beeld niet had van een homoseksuele man, zoals het hebben van een vriendin, kinderen krijgen, een gezin... En waarom eigenlijk, waarom meteen leven naar een bepaald beeld dat ikzelf heb van de homoseksuele man, een beeld dat ik heb sinds mijn 14e? Ik ben de afgelopen 14 jaar niets opgeschoten met mannen, ik voel mij inderdaad emotioneel nauwelijks aangetrokken tot mannen alhoewel er altijd uitzonderingen zijn natuurlijk, het seksuele mist alleen meestal wel (blijft vaak oppervlakkig om het maar zo te noemen) en daar gaat het dan mis. Met vrouwen heb ik die emotionele klik vaak wel, maar mis ik totaal een seksuele klik. Althans, ik heb van vriendinnen weleens de opmerking gekregen of ik wel echt homo ben na een avondje gezellig stappen... Waarom de hoop op een vriendin? Omdat ik niet uit wil sluiten dat ik alleen op mannen val maar ook op vrouwen, daar kan ik mij beter in vinden.

Hoi Fabian,

Ja, dan zit je inderdaad wel een beetje in niemandsland en dat kan nogal eenzaam zijn. Maar aan de andere kant: als je je wel duidelijk in een bepaalde groep op zijn plaats voelt vind je daar ook niet zomaar een soulmate/partner. Dat is voor de meeste mensen sowieso wel lastig, denk ik.
Voor mij in ieder geval wel. Ik ben een (niet zo'n vrouwelijke) vrouw van bijna 49 jaar en ontdek de laatste tijd heel veel over mezelf. Nu pas!
Ik ben bi-romantisch demiseksueel, heb een autistisch functionerend brein en ben veganist. Nou, vind maar eens een groep die bij mij past!



Ik lach er maar om en zie wel wat er gebeurt.

Als je jezelf ontspannen accepteert, trouw aan jezelf bent en dingen doet die je leuk vindt ben je een aantrekkelijk persoon. 28 jaar is een geweldig mooie leeftijd. Ik zou mijn leven lang 28 jaar willen zijn.

Zo nu en dan ontmoet je iemand waarbij je je goed voelt, misschien maar één of twee keer per jaar. Op een dag is het raak, dan sta je zomaar oog in oog met een voor jou schitterend persoon. Maar ook dan kan de relatie tijdelijk zijn. We leren allemaal van elkaar en als we uitgeleerd zijn bedanken we elkaar en gaan we weer verder. Heel soms blijven mensen een leven lang bij elkaar. Heel soms.

Snap ik BiZONder, ik moet zeggen dat ik mij al een stuk minder eenzaam voel nu ik erover kan praten. Het hoeft niet per definitie een partner of soulmate te zijn om mij gelukkiger te voelen maar gewoon mensen waarmee ik mij, in tegenstelling tot de anderen om mij heen, wél (gedeeltelijk) kan identificeren.

[Edewecht]

Het hoeft niet per definitie een partner of soulmate te zijn om mij gelukkiger te voelen maar gewoon mensen waarmee ik mij, in tegenstelling tot de anderen om mij heen, wél (gedeeltelijk) kan identificeren.

Dat klinkt al heel ontspannen. Mede daarom zijn er dan ook meetings. Zij het, dat die niet dik gezaaid zijn...