Bekeken worden (op straat)

[Flying Ace]

Ik heb er een hekel aan, om nagekeken te worden op straat.

Ik ben iemand die in principe niet zo veel geeft om hoe ik er uit zie. Ik heb vaak casual kleding aan, en kleding waarin ik me "beschermd" voel; zo loop ik in de winter meestal rond met een dikke skibroek en een dikke winterjas. Die zijn stevig en verhullen weinig wat betreft die eeuwige vraag: "ben jij nou een man of een vrouw?".

Toch wordt ik zo nu en dan als aantrekkelijk ervaren. Als dat iemand is die ik graag mag, vind ik het niet zo'n probleem. Dergelijke mensen kennen mij altijd goed: ik weet dat ze mij ook mogen om mijn persoonlijkheid.

Maar als ik over straat loop en ik word nagekeken door mensen die ik niet ken, dan zou ik het liefst verdwijnen. Ik vraag me vaak af of ze naar mijn achterwerk lopen te kijken en ga dan nonchalant achter een auto of een hoek lopen. Op een of andere manier voel ik me een soort product, als mensen me aanstaren vanwege mijn lijf. De vleeskeuring, zeg maar.

Maar ik heb helemaal geen interesse in een vleeskeuring. Misschien is dat hypocriet, want ik kijk natuurlijk ook wel eens naar mannen die ik aantrekkelijk vind.

Wat denken jullie?
Hebben jullie dat gevoel ook wel eens?

[Koffie]

Tot nog niet zo lang geleden werd ik daar echt heel naar van, als ik werd bekeken. Ik had dan het gevoel dat er van mij werd verwacht dat ik ook op een seksuele manier naar mensen kijk en ik vind het niet altijd even leuk om zelf wel zo gezien te worden.

Maar de laatste maanden/jaar heb ik er gewoon geen last meer van. Ik vat het op als compliment, voel er verder niets bij juist omdat het voor mij nu vrij is: ik hoef er niets mee. Ik denk dat dit forum me daarbij zeker geholpen heeft. De behoefte om me in spannende kleding te hullen heb ik niet, dat past gewoon niet bij me. Broek en shirt/trui. Vroeger deed ik alles zo wijd mogelijk, dat hoeft nu niet perse meer. In feite houd ik me er dan ook minder mee bezig, het is hun vleeskeuring, niet de mijne.

Zelf kijk ik wel, maar ik heb daar nooit seksuele associaties bij. Maar soms vind ik een persoon gewoon mooi om te zien. Ik merk ook dat ik meer naar gezichten/gezichtsuitdrukking kijk dan naar lichaamsbouw.

[Flying Ace]

Thx voor je reactie Koffie!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dagen heb dat ik er minder last van heb, en dagen dat ik er meer last van heb.
Maar het is wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Ik voel me meestal vrij "weird" op de dagen dat ik me er erg bewust van ben.

Je hebt gelijk dat het hun vleeskeuring is en niet perse die van jij of ik
Dat is wel goed om in mijn achterhoofd te houden.

[AniMeshorer]

Ik word constant nagekeken op straat, was al zo van toen ik nog in het buitenland zat. Mannen met make-up en lang haar, voor sommigen is dat nog altijd iets "raars". Ik stoor me er totaal niet aan. Het zou ook hypocriet zijn me er aan te storen, want ik kies zelf bewust voor een wat excentrieke stijl omdat ik me daar zelf goed bij voel. Zolang ik tevreden de spiegel in kan kijken, stoor ik me niet aan de starende blikken. Asperger Syndroom hebben heeft trouwens zo een paar voordelen: als Aspie merk je weinig van body language, dus ik merk het niet eens altijd als mensen me aanstaren. Mijn vrienden en familie merken er meer van en hebben er meer last van dan ik, sommigen van hen worden niet graag "mee aangestaard". Maar ik stoor me er in feite totaal niet aan. Het is niet mijn probleem, het probleem ligt bij zij die niet echt openminded zijn en staren naar iedereen die er wat "anders" dan de "norm" uit ziet. Ik heb geleerd om me zo min mogelijk aan narrow-mindedness (het Nederlandstalige woord ontglipt me even) te storen. En in de artistieke kringen, waar de meeste van m'n vrienden toe behoren, is het dan weer totaal geen probleem want daar kleden veel mensen zich ietwat excentriek.

Anyway, ik merk het aangestaard worden niet zo vaak, en ik heb er ook totaal geen probleem mee. Zelfs al weet ik dat de starende mensen me een weirdo vinden of denken dat ik homo ben. Het probleem van hokjesdenken ligt bij hen, niet bij diegene die aangestaard wordt.

[Koffie]

Ik merk het toch vaak wel hoor, als mensen me bekijken. Soms voel je het gewoon, zelfs al sta je met je rug naar iemand toe.

[AniMeshorer]

Misschien omdat ik me er niet aan stoor dat ik het niet merk ; je besteedt geen aandacht aan iets wat je eigenlijk niet echt stoort. Dan laat je het gewoon over je heen gaan.

[Koffie]

Dat zou heel goed mee kunnen spelen.

[Flying Ace]

Ik werd in Spanje ook aan de lopende band aan gekeken, maar daar was het wel anders.
Ik liep destijds nog in hele wijde kleren, en op een gegeven moment had ik al mijn haar er af geknipt, men vond dat heel vreemd voor een vrouw.

Dus ik werd juist aangestaard omdat ik niet aan hun eisen voldeed. Daar heb ik niet zo'n probleem mee

Dingen opmerken doe je natuurlijk ook sneller als je de hele tijd met je hoofd daarmee bezig bent, en dat probleem heb ik vaak wel.
Als ik me eenmaal een beetje achterdochtig voel, dan zie ik alles en stoor ik me ook aan van alles. Ik zit mezelf daarmee alleen maar dwars, maar controle los laten vind ik lastig

[verward meisje 86]

Ik word vaak nagekeken omdat ik er apart uitzie, niet perse altijd alternatief, maar omdat ik een heel eigen stijl heb. Bijv: strakke grijze broek, leren jasje, bolhoedje, ronde zonnebril, rode lippen. Vrouwen versie van Elton John ofzo :p. Maar ik heb het mezelf heel vroeg ( puberjaren) al afgeleerd om te reageren op iedere fluit, getoeter of iedere "hey" die er geroepen werd. Wat automatisch dus ook gebeurd als het mensen zijn die mij kennen  zijn er vrienden die naar mij toeteren of schreeuwen en ik negeer ze compleet... Oops
Maar ik heb ook liever dat men niet naar mij kijkt. Ik sta niet graag in het middelpunt, maarja kun je niet altijd vermijden als je er niet zo uitziet zoals de "standaard" persoon.

[Flying Ace]

Haha dat heb ik ook wel eens gehad.

Dat er naar me gejoeld werd, ik het compleet negeerde, en het achteraf bekenden waren.
Wel tof dat je je eigen stijl hebt trouwens. Ik kan dat altijd wel waarderen.

Ik loop er vaak bij met van de zeventiger-jaren stijl broeken en bandshirts.
Mensen kijken soms ook gewoon omdat ze dat interessant vinden, maar blijft toch een vreemd gevoel.

[AniMeshorer]

In Turkije was ik in Istanbul, nochtans een stad van bijna 18 miljoen mensen, 1 van de enige mannen met make up die er rondliepen. Mensen de hele tijd "ze staren naar je"... en ik had iets van "nou en?". (dit gezegd zijnde: de Turkse mensen zijn enorm gastvrij en beleefd, ze gaan misschien wel vreemd kijken maar gaan altijd beleefd blijven, dat is heerlijk!)

Looks don't kill. En woorden eigenlijk ook niet...