Moeilijk

[Flying Ace]

Ik snap er niks meer van.

Zaterdag maar weer besloten met de buurjongen om gewoon vrienden te zijn, ipv een soort knuffelrelatie.
Ik ben zwaar in de war. Hij is zo lief, maar ik ben het gewend van mijn vorige relaties, dat een relatie leidt tot seks. Punt.

Iets in mij is niet in staat te geloven dat hij het prima vind als er geen seks is, zelfs al zegt hij dat, nu.
Daar komt nog bij dat ik last heb van traumatische angst (ptss) en nabijheid gewoon moeilijk vind.

Eergister had ik zin om hem er uit te schoppen, of weg te hollen.
Vandaag heb ik weer zin om tegen hem aan te zitten.

Ik heb ook wel zin om even lekker te brullen, maar dat valt zo op

Lekker knetter 

[Imogen]

Ik begrijp je frustratie Sky. Zelf heb ik ook regelmatig behoefte aan intimiteit, knuffelen vooral. Enkele jaren geleden alweer ontmoette ik op een feestje een hele leuke jongen waar ik een enorme aantrekkingskracht naar had. Maar geen seksuele aantrekkingskracht. Later dat jaar bleek hij mijn ´kosmische tweeling´ te zijn; op dezelfde dag/maan/jaar/tijdsframe als ik geboren te zijn.

Door miscommunicatie tussen ons is het contact toen verwaterd en helemaal weg geweest. Hij dacht dat ik verliefd op hem was en een relatie wilde en ik wist nog niet dat ik aseksueel ben. Toch kon ik die aantrekkingskracht niet wegduwen. Ik miste zijn aanwezigheid al als we nog maar net afscheid hadden genomen. Toen gingen we regelmatig naar de kroeg en ben ik zelfs bij hem thuis geweest.
Gek genoeg kwam ik hem na enkele jaren weer tegen bij een symposium over verschillende gender en seksuele identiteiten. We hadden buiten even kort gekletst en ik was bij hem (en zijn vriendin, hij is wel bi volgens mij) uit de kast gekomen. Verbazend genoeg reageerde hij heel positief. Maar hij is ook wel iemand die heel open-minded is, anders ga je denk ik ook niet naar zo´n symposium haha
http://www.transgendernijmegen.nl/zaterdag-18-oktober-buiten-de-binary-queer-bi-trans-dag/

Bij het symposium was zijn vriendin erbij, en was ik zelf 1 van de aanwezigen die in een klein gespreksgroep over aseksualiteit vertelde, samen met Edewecht en Petra1963. Vorige week zaterdag zag ik hem zitten in een kringloopwinkel waar ook een klein cafeetje bij is. Mijn zus was er bij dus voelde ik me wat bezwaard om hoi te gaan zeggen. Dan raak je in gesprek en staat je zus op de achtergrond te hinten dat ze weg wil. Maar mijn hart staat nog steeds na al die jaren een slag over als ik hem zie. Dat heb ik echt bij niemand anders. Het liefst wil ik hem vastpakken en niet meer loslaten. Of hem de hele dag door knuffelen. Hoewel ik mezelf wel zie als lesbisch-aseksueel; ik zou het liefst een romantische vriendschap/lat-relatie willen met een vrouw.
Ik wil graag een keer met hem praten over wat ik voel en hoe ons contact was toen we elkaar leerde kennen. Ik zou hem graag weer in mijn leven willen hebben. Ook omdat hij me een blij en fijn gevoel geeft, alsof ik wakker ben geworden uit een coma en me weer alive voel.
En hiermee weet ik zelf ook wel dat ik dit gevoel niet te zwaar bij hem moet neerleggen. Mocht hij om wat voor reden dan ook geen interesse hebben om regelmatig contact te hebben, dat ik dan niet met een gebroken hart blijf zitten...

En wat je traumatische angst en nabijheid moeilijk vinden kan ik ook heel goed begrijpen. Zelf ben ik in de zomervakantie van 2013 na een feestje op Roze Woensdag nog wel onzedelijk betast door een vreemde vent die me vroeg of ik ter plekken, midden op het plein zijn geslachtsdeel wilde ´masseren´. En toen ik hem met woorden afwees het kennelijk nodig vond zijn verzoek op mij los te laten en me bij mijn borsten/billen/heupen greep. Ik ben gelukkig weg kunnen komen maar het heeft er voor gezorgd dat ik nu ook een angst voor nabijheid (van mannen die ik niet (goed) ken) niet kan verdragen. Vorig jaar heb ik nog wel geprobeerd om Biodanza te doen:
https://www.youtube.com/watch?v=GQaq_OeKAOk

Het is dansen op mooie muziek, in de ruimte/door de ruimte. Alleen of samen, mannen en vrouwen door elkaar. Ik vond het een hele fijne ervaring en heerlijk om te dansen. Tot dat er ook met andere mannen samen gedanst en geknuffeld werd....dan hoorde ik van dat cavemen gekreun in m´n oor en stonden mijn haren recht overeind in mijn nek. Ik wilde het liefst de man wegduwen of zelf wegrennen.
Na enkele keren ben ik gestopt....jammer, behalve het knuffelen met vreemde, bezweette en kreunende mannen vond ik het erg leuk.
In mijn woonplaats is er ook een vrouwengroep, helaas voor 50/60+. Daar ben ik als 35 jarig te ´jong´ voor. Misschien toch maar eens informeren of ik daar toch bij mag. Zou jammer zijn als ik iets wat ik leuk vind niet zou kunnen doen vanwege de mannen, die zich bij makkelijk geklede vrouwen niet kunnen inhouden.

[Flying Ace]

Hey Imogen,

Beetje late reactie van mijn kant maar nog bedankt voor het reageren

Leuk dat die jongen zo positief reageerde en dat je weer contact met hem hebt gevonden! Ik heb dat knuffelgevoel en niet willen loslaten ook wel bij mijn buurman.
Iemand zei tegen mij (toen we het over dit thema hadden) dat ik sowieso de neiging heb om dan maar weg te lopen van iets, omdat ik vaak denk dat anderen te veel verwachten.

Maar dat ik dan ook wel weer wegloop van kansen op gewoon nabijheid.

Mijn angst ligt bij mijn jeugd, vroeger het e.e.a aan nare dingen mee gemaakt, maar ik herken wel dat je op een fysieke manier soms dingen kan loslaten.
Ik heb dat een tijdje heel erg gehad bij de rave-scene, maar inmiddels heb ik andere methoden (yoga o.a).

Ik ben wel benieuwd of je hem nu nog gaat spreken!