Wacht maar tot je ouder bent.....

[verward meisje 86]

Kennen jullie dat?!
Je zegt: Ik wil geen kinderen, dit roep ik al 29 jaar.... ofjah sinds ik weet hoe baby's gemaakt worden . En toch roept iedereen (familie en vreemden) dat dat over een paar jaar wel anders zal zijn.... GRRR ik word er zo pissig van.... Waarom denkt iedereen mij beter te kennen als ik zelf... Nu weet ook bijna niemand dat ik A-seksueel ben, maar dat heeft ook vrij weinig te maken of ik wel of geen kinderen wil.
Ik vind kinderen raar en zij vinden mij maar raar... Ze staren altijd zo naar me :S
Ik werk wel veel met kinderen, maar dat zijn vooral kinderen van 8 tot 12 jaar. En dat duurt ook altijd even voordat ik me bij hun op mijn gemak voel. En dat lukt alleen als ik weet dat ik 1 jaar lang aan ze "vast" zit. Als het om de zoveel weken andere kinderen zijn, dat kost mij immens veel energie en ik heb er een grafhekel aan. Op mijn werk was mijn oude manager mij heel erg aan het pushen om workshops/cursussen aan kinderen te geven, terwijl ik al tig keer gezegd heb dat ik dat absoluut niet wil! Gelukkig werkt ze niet meer bij ons en heb ik mijn nieuwe manager direct duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend ben. Ik assisteer alleen maar, dan heb voel me "veilig". Want er is een docente die de "leiding" neemt en als er iets is, kan ik op haar terugvallen.
Ik kan met kinderen jonger als 8 jaar niks aan vangen, en als ze aan het puberen zijn ook niet.... Ik hoop altijd dat ze geboren worden met een aan en uit knop.

Mijn nichtje heeft een zoontje van nog geen jaar. En zij post heel veel foto's op FB. En iedereen reageert erop met "awwww wat schattig, en wat een doetje, om op te vreten" etc etc etc. En ik:......yep een nieuwe foto van een baby..... what ever.... (klinkt lullig, maar heb gewoon geen enkele connecties met baby's)

En zwanger worden... God moet er niet aan denken.... Dat er iets in mij groeit en leeft en wat ik er dan vervolgens met veel pijn en moeite uit moet persen.... EWWWWWW!!!!

Vriendin van mij is zwanger, natuurlijk ben ik blij voor haar. Maar ik denk vooral, liever jij als ik! En owee als ze me ooit vraagt of ik wil babysitten.... NO WAY!....

Ik denk dat ik later zo'n oud vrouwtje word die op haar veranda zit en schreeuwt naar kinderen dat ze niet mogen fietsen op de stoep, en die hun speelgoed in beslag neemt als het over de schutting vliegt .

En stel... STEL... In het ergste geval, dat ik toch kinderen wil, dan kies ik eerder voor adopteren of een draagmoeder of what ever... No way dat ik dat ding in mij wil hebben, laat staan er uit ga persen!

Zo dat was mijn frustratie voor nu, die zat er al een aantal dagen in. Bij voorbaad al sorry als ik moeders en/of vaders op een of andere manier beledigd heb. Niet mijn bedoelding, maar dit is hoe ik het voel. Ik vind het gewoon allemaal bah!

[Zeester]

Hoi verward meisje 86,
Ik herken veel uit je rant. Ook ik heb geen kinderwens en verder heb ik weinig met kinderen. Als ik dat tegen anderen zeg, krijg ik wel eens reacties als 'Echt niet? Waarom niet? Krijg je geen spijt? Het komt nog wel'. Allemaal geredeneerd vanuit het wel willen van kinderen. Ik merk dat ik als vrouw extra vreemd word aangekeken. Alsof er een steekje los zit. Nou, dat vind ik niet. Prima als anderen een kinderwens hebben, maar zadel mij niet op met iets dat ik zou moeten willen. Ik begrijp dat mijn gevoel wellicht niet hetzelfde is als dat van de meeste mensen en dan ben je snel raar in de ogen van anderen. Ik probeer me maar zo min mogelijk aan te trekken van lompe reacties, mijn eigen gang te gaan en zaken nog eens te herhalen als dat nodig is. Dat kan wel eens frustrerend zijn als het de 10e keer is. Maar wat moet dat moet. In de loop van de tijd heb ik wel geleerd om te doen wat voor mij het beste voelt en niet te proberen om mezelf iets anders aan te laten praten. Ik zou zeggen: blijf vooral bij jezelf en bij je eigen gevoel!   

[verward meisje 86]

Dank jullie voor de reacties. Ik heb trouwens mijn achterneefjes of uberhaupt een baby nog nooit vastgehouden....
Ik weet niet of het komt omdat ik veel met kinderen vanaf 8 jaar werk, maar op een manier denkt toch iedereen dat ik uiteindelijk toch kinderen wil. Zo van: Zie je wel?!?!.....Het is niet dat ik assisteer bij cursussen met kinderen omdat ik kinderen zo leuk vind. Ik voel me vooral verantwoordelijk als iemand hulp nodig heeft en zodat ik zelf gratis cursussen kan volgen, want ik verdien dus helemaal niks met het assistent werk. En tuurlijk er zijn kinderen die ik wel leuk vind, maar dat zijn vooral kinderen waar ik mijzelf in terug herken. Ik ben dan ook blij als ik ze maar 1 keer in de week zie en ze na 1,5 uur weer naar hun ouders mag sturen. En aan het einde van het jaar ben ik blij als ik ff 3 maand rust heb van hun.
Ik help soms ook wel eens mee met verstandelijk gehandicapten en opzich is het wel leuk, zolang de medewerkers van de dagopvang er ook bij zijn. Het is wel ook heel erg energie rovend. Er zijn sommige daar kun je gewoon normaal mee praten, maar anderen daar moet je tegen praten alsof ze 8 zijn.

[hobbitscones]

Wij denken er eigenlijk wel precies hetzelfde over, hoewel kinderen mij super leuk vinden ofzo, maar dit is niet bepaald wederzijds (natuurlijk uit je dit dan niet en lach je terug naar zo'n kind). Ik vind het ook vreselijk dat je kinderen moet leuk vinden, omdat je inderdaad altijd de reacties krijgt die Zeester beschrijft.

Ik denk dat de meeste mensen dat niks met kinderen hebben wat uitzonderingen hebben, ik vind af en toe een kind ook wel leuk, maar daar blijft het wel bij. Ik wil dan niet opeens een kind ofzo.

[Dutchamoeba]

Ik hoor mensen weleens zeggen dat ze zelf geen kinderen willen, maar kinderen van anderen wél leuk vinden. Dat kan natuurlijk prima, maar ik vraag me weleens af of dat niet ook een heel sociaal wenselijk iets is om te zeggen.

Ik heb zelf geen kinderwens, maar vind mijn neefje dan wel weer een heel leuk joch. Ik heb nooit iets tegen kinderen gehad (ben er immers zelf ook 1 geweest), zonder dat ik ooit de behoefte heb gehad er zelf 1 op de wereld te zetten. Ik denk dat er mensen zijn zonder kinderwens die oprecht (zoals in mijn geval) kinderen van anderen wel leuk vinden, en ik denk ook dat er mensen zijn zonder kinderwens die zeggen dat ze kinderen van anderen wel leuk vinden omdat dat inderdaad een heel sociaal wenselijk iets is om te zeggen. Tja, aan de buitenkant kun je niet zien in welke van de 2 categorieën iemand valt...

Overigens is het met mij met kinderen net zo als met volwassenen: sommigen vind ik leuk, anderen niet. Kinderen hebben allemaal hun eigen karaktertje, en het ene karakter ligt me wel, maar het andere dan weer niet.

[Eliza Harmony]

Zo herkenbaar. Ik heb helemaal níets met baby's. Snap ook werkelijk niet wat er schattig aan is. Heb nog wel met iets oudere kinderen. Maar ze moeten oud genoeg zijn om een fatsoenlijk gesprek mee te kunnen voeren. En ik ben altijd blij als ik ze gewoon weer bij hun ouders kan brengen als ik ze zat ben.

Eliza

[verward meisje 86]

Idd je kunt kinderen hartstikke leuk vinden en zelf geen kinderwens hebben. Zo heb ik een paar ooms en tantes die dat hebben.
Wat mij gewoon zo mateloos irriteert is de manier/toon hoe men reageert op mij als ik zeg dat ik geen kinderen wil.
Nu voel ik mij zo in een hoekje geduwd en onder een soort van druk gezet en begin ik aan mijn eigen mening te twijfelen omdat iedereen zo overtuigd is van hun mening :S.

[Koffie]

Hier dan een reactie van een moeder van 2.

Ik kan eigenlijk maar een ding zeggen: Het is gewoon nooit goed. Voor mezelf is het altijd heel duidelijk geweest: sommige mensen willen geen kinderen, daar is niets mis mee, dat vind ik best. Zo ook als mensen die wel een kind hebben vinden dat 1 kind genoeg is, want ook daarop komt veel commentaar.
Of als mensen juist heel veel kinderen willen. Dat levert ook een hoop geneuzel op. Kennelijk bestaat er een of ander ingebakken idee dat je zo'n 2 kinderen moet willen. En een koophuis en een tuintje en een auto en nog een paar van die ideeën.

Als je zelf kinderen hebt, denken mensen ook gauw dat je alle kinderen wel leuk vindt. Nu houd ik op zich van kinderen, maar ik heb gewoon niet altijd zin in die van een ander. Ik heb dus geen zin om oppas te worden. Ik ben geen allemansvriendin, ik spring dus niet in iedereens armen, ik klik niet met iedereen en eigenlijk kijk ik bij kinderen ook liefst even de kat uit de boom. Het komt heus voor dat ik besluit dat die kat maar lekker in de boom moet blijven zitten.

Mensen hebben toch wel hun gedachten, laat ze gewoon, soms is dat lastig en irritant en voel je je daar eenzaam in, maar gelukkig kan niemand voor een ander beslissen kinderen te willen (maken ) of niet.

[verward meisje 86]

Ik voel me vooral lullig voor mijn familie en vrienden die een kind hebben. Dan ben ik zowat verplicht om dat kind geweldig te vinden... Bedoel ja... Je kunt moeilijk zeggen: Ik vind je kind niks aan :p. En owee als je niet zegt hoe schattig hij/zij is als baby... Of je gigantisch awkward voelt met het kind oo je schoot.

[JM]

dan toch maar even een reactie van mij. Ik heb er nooit aan gedacht om vader te worden en mis het ook niet. Iemand die ik ken heeft wel een kindje. Dat was voor het eerst dat ik zo'n klein wezentje in mijn armen hield en ik vond dat heel bijzonder. Ik vind het ook heel leuk om hem te zien opgroeien. Ik zou zelf geen kinderen willen, zou er ook niet op willen passen, maar vind het wel een klein wondertje!

[hobbitscones]

Ik voel me vooral lullig voor mijn familie en vrienden die een kind hebben. Dan ben ik zowat verplicht om dat kind geweldig te vinden... Bedoel ja... Je kunt moeilijk zeggen: Ik vind je kind niks aan :p. En owee als je niet zegt hoe schattig hij/zij is als baby... Of je gigantisch awkward voelt met het kind oo je schoot.

Ja, dat doen alsof ik familie/vrienden hun kind leuk vind ervaar ik ook als lastig en vervelend, vooral omdat kinderen zich juist naar mij toe getrokken voelen en steeds aandacht van mij vragen. En maar blijven lachen naar iedereen, want ja, als je een kind niet leuk vind, ben je harteloos (dit is mij daadwerkelijk eens verteld)...

[Sarahbi]

Hier dan een reactie van een moeder van 2.

Ik kan eigenlijk maar een ding zeggen: Het is gewoon nooit goed. Voor mezelf is het altijd heel duidelijk geweest: sommige mensen willen geen kinderen, daar is niets mis mee, dat vind ik best. Zo ook als mensen die wel een kind hebben vinden dat 1 kind genoeg is, want ook daarop komt veel commentaar.
Of als mensen juist heel veel kinderen willen. Dat levert ook een hoop geneuzel op. Kennelijk bestaat er een of ander ingebakken idee dat je zo'n 2 kinderen moet willen. En een koophuis en een tuintje en een auto en nog een paar van die ideeën.

Als je zelf kinderen hebt, denken mensen ook gauw dat je alle kinderen wel leuk vindt. Nu houd ik op zich van kinderen, maar ik heb gewoon niet altijd zin in die van een ander. Ik heb dus geen zin om oppas te worden. Ik ben geen allemansvriendin, ik spring dus niet in iedereens armen, ik klik niet met iedereen en eigenlijk kijk ik bij kinderen ook liefst even de kat uit de boom. Het komt heus voor dat ik besluit dat die kat maar lekker in de boom moet blijven zitten.

Mensen hebben toch wel hun gedachten, laat ze gewoon, soms is dat lastig en irritant en voel je je daar eenzaam in, maar gelukkig kan niemand voor een ander beslissen kinderen te willen (maken ) of niet.

Ik herken heel erg in wat je egt. Ik heb dan nu zoon van bijna 2. En toch zou ik graag meer kinderen willen en echt niet de standaard 2. Momenteel zit ik op school en men heeft respect voor mij omdat ik op school zit en een kind heb. Nou...ehhh, mensen ik ben er min of meer toe gedwongen. Niettemin ben ik blij met mijn studiekeuze.

Ik voel me vooral lullig voor mijn familie en vrienden die een kind hebben. Dan ben ik zowat verplicht om dat kind geweldig te vinden... Bedoel ja... Je kunt moeilijk zeggen: Ik vind je kind niks aan :p. En owee als je niet zegt hoe schattig hij/zij is als baby... Of je gigantisch awkward voelt met het kind oo je schoot.

Ja, dat doen alsof ik familie/vrienden hun kind leuk vind ervaar ik ook als lastig en vervelend, vooral omdat kinderen zich juist naar mij toe getrokken voelen en steeds aandacht van mij vragen. En maar blijven lachen naar iedereen, want ja, als je een kind niet leuk vind, ben je harteloos (dit is mij daadwerkelijk eens verteld)...

Ik voel me vooral lullig voor mijn familie en vrienden die een kind hebben. Dan ben ik zowat verplicht om dat kind geweldig te vinden... Bedoel ja... Je kunt moeilijk zeggen: Ik vind je kind niks aan :p. En owee als je niet zegt hoe schattig hij/zij is als baby... Of je gigantisch awkward voelt met het kind oo je schoot.

Ja, dat doen alsof ik familie/vrienden hun kind leuk vind ervaar ik ook als lastig en vervelend, vooral omdat kinderen zich juist naar mij toe getrokken voelen en steeds aandacht van mij vragen. En maar blijven lachen naar iedereen, want ja, als je een kind niet leuk vind, ben je harteloos (dit is mij daadwerkelijk eens verteld)...

Ach, mijn zoon zou je negeren, doet hij bij  mijn man ook als hij niet in zijn humeur. Het enige wat ik qua gedrag tegenover mijn zoon verwacht is vriendelijkheid. Kinderen zien en snappen meer dan je denkt. Daarbij is het niet hun schuld dat een ander totaal niet van kinderen houdt

[verward meisje 86]

Ja inderdaad. Vriendelijk ben ik wel tegen kinderen. Zolang ze niet gemeen tegen mij zijn :p. Die zwangere vriendin van mij is bijna uitgeteld en ik zie nu al heel erg op tegen de kraamvisite... Ik vind dat zo ongemakkelijk. Ben ook niet bij die van mijn neefjes geweest. Aangezien iedereen weet hoe ik tegenover kinderen sta ben ik bang voor de vraag: En? Vind je mijn kind niet schattig???.... Een baby schattig noemen is voor mij bijna net zo onmogelijk als iemands geslachtsdeel bij de officiele naam te noemen je weet wel de Pe.... En de Va..... (Hele vreemde verglijking I know...., maar zoveel moeite heb ik er mee). Maar wat moet je dan in zo'n situatie doen? Liegen? Dat is net zo erg als de waarheid zeggen in dit geval.
En ja iemand harteloos noemen omdat je niks met kinderen hebt is wel heel.... Harteloos... Ik bedoel dat je van dieren houd, bloed doneert, schaken met bejaarden, geld aan het goede doel geeft en er altijd bent voor vrienden en familie dat telt dus niet mee...

[Sarahbi]

Ja inderdaad. Vriendelijk ben ik wel tegen kinderen. Zolang ze niet gemeen tegen mij zijn :p. Die zwangere vriendin van mij is bijna uitgeteld en ik zie nu al heel erg op tegen de kraamvisite... Ik vind dat zo ongemakkelijk. Ben ook niet bij die van mijn neefjes geweest. Aangezien iedereen weet hoe ik tegenover kinderen sta ben ik bang voor de vraag: En? Vind je mijn kind niet schattig???.... Een baby schattig noemen is voor mij bijna net zo onmogelijk als iemands geslachtsdeel bij de officiele naam te noemen je weet wel de Pe.... En de Va..... (Hele vreemde verglijking I know...., maar zoveel moeite heb ik er mee). Maar wat moet je dan in zo'n situatie doen? Liegen? Dat is net zo erg als de waarheid zeggen in dit geval.
En ja iemand harteloos noemen omdat je niks met kinderen hebt is wel heel.... Harteloos... Ik bedoel dat je van dieren houd, bloed doneert, schaken met bejaarden, geld aan het goede doel geeft en er altijd bent voor vrienden en familie dat telt dus niet mee...

En dat is ook erg naar. Ik snap ook niet dat men zo bot moet zijn. Eerlijk zijn is prima, maar je hebt eerlijk zijn en je hebt eerlijk (bot) zijn

[hobbitscones]

Kinderen zien en snappen meer dan je denkt. Daarbij is het niet hun schuld dat een ander totaal niet van kinderen houdt

Daarom ben ik altijd wel vriendelijk tegen kinderen, maar ik ben sowieso vriendelijk tegen iedereen, zelfs als ik ze niet mag. Bespaald gewoon zoveel gedoe.
Ik ben niet vriendelijk tegen mensen die smakken daarentegen, maar dat is off-topic.

En ja iemand harteloos noemen omdat je niks met kinderen hebt is wel heel.... Harteloos... Ik bedoel dat je van dieren houd, bloed doneert, schaken met bejaarden, geld aan het goede doel geeft en er altijd bent voor vrienden en familie dat telt dus niet mee...

Moet niet zeggen dat ik dat allemaal doe, maar schijnbaar zou dat niet meetellen nee. Mensen kunnen hele sterke meningen hebben.



Kinderen blijven gewoon een lastig onderwerp.