Wacht maar tot je ouder bent.....

[verward meisje 86]

En ja iemand harteloos noemen omdat je niks met kinderen hebt is wel heel.... Harteloos... Ik bedoel dat je van dieren houd, bloed doneert, schaken met bejaarden, geld aan het goede doel geeft en er altijd bent voor vrienden en familie dat telt dus niet mee...
Moet niet zeggen dat ik dat allemaal doe, maar schijnbaar zou dat niet meetellen nee. Mensen kunnen hele sterke meningen hebben.

Nee ik doe ook niet al die dingen , maar harteloos ben ik toch echt zeker weten niet!

[TheCocaColaKitteh]

Dat zijn dus precies mijn gedachten hierover! Maar ja, ik ben nog jong dus heel misschien verandert mijn mening nog... Al heb ik daar nogal weinig vertrouwen in. Ik hoop van wel, want mijn vriend wil wel graag kinderen in de verre toekomst.

Ik vind baby dieren zoals kittens, puppy's, eendjes, etc. heel schattig, maar mensenkinderen? Nope. Het rare is dat iedereen zegt dat ik een goede moeder zou zijn en dat ik goed met kinderen om kan gaan. Dat vind ik dus helemaal niet!  Als een kind naar me zit te staren dan zou ik stiekem het liefst willen wegrennen uit de kamer.

[verward meisje 86]

Precies! geef mij maar een huis vol dieren .

[Roberto]

Ondanks de frustratie, moet ik wel een beetje lachen van deze post. Ik heb dan toevallig wel 2 kinderen, maar moet zeggen dat ik soms toch ook wel jaloers ben op mijn zusje die er (nog) geen heeft. Kinderen zijn geweldig (en soms geweldig vervelend..).
Kinderen van anderen irriteren mij soms ook. Of eigenlijk zijn het de ouders van die kinderen..

[IkBenIk]

Meisje 86, ik begrijp helemaal wat je bedoeld.
Deze maatschappij is er zo op gefocust dat je kinderen leuk móét vinden en vind je dat niet komt het vanzelf alsof je geen keus hebt en de maatschappij van je verwacht dat je minimaal 1 er uit perst.
Is dat niet wat je wilt dan word het als abnormaal gezien alsof je een psycholoog nodig bent.

Ik irriteer me mateloos aan zulke mensen en hun opdringerige gij moet en zal kinderen leuk vinden en een gezin opbouwen.
Ik mag niet voor mezelf leven, ik moet samenwonen, ik hoor een burgertrut te zijn en ik moet huisje boompje beestje willen.
Mensen zoals ik die leven voor hun eigen geluk worden bijna bestempeld als geestesziek omdat ik vind dat ik met zo'n toekomstbeeld beter meteen tussen 6 plankjes kan gaan liggen want als ik zo'n leven moet leiden word het lijden en is mijn vrijheid en mijn geluk weg.
Van strontluiers tot gejank, van de grote mond van de puberteit tot ze opgerot zijn, van alles moeten voorkauwen tot ik weet het beter dan jij en als ze de deur uit zijn ben je er nog niet van af want met kinderen kies je er voor je leven lang er ongeacht wat er voor iemand te moeten zijn, wil je dat niet moet je er niet aan beginnen naar mijn mening en niet een mens op de aarde zetten om een anders leven te bepalen.
Mensen zijn verplicht hun kinderen te accepteren zoals ze zijn en ik wil dat niet, ik weiger dat en zie geen enkel positief puntje van een gezin.
Heel mooi dat anderen het wel kunnen maar ik niet, ik ga mezelf niet in alles wegcijferen en mijn leven weggooien voor een ander.
Ik word er dan ook schijtziek (excuses voor mijn taalgebruik) van mij elke keer te moeten verantwoorden en elke keer heb ik weer het gevoel afgekeurd en uitgekotst te worden door de maatschappij om wie ik ben.
Zoals je ziet word ik er nu ook aardig fel van en ik merk toch wel dat ik het heerlijk vind mijn frustratie zo even kwijt te kunnen.

[goldleaf]

Hoi meisje 86,

Ik voel het ook zo aan.
Al sinds mijn jeugd heb ik nooit kinderen willen hebben.
Nooit enige interesse in gehad.
Ik ben nu 51 en dat is nog steeds zo!
En dat zal zo wel blijven voor de rest van mijn leven.
Zeker weten!
Als ik ouder wordt en niemand zal hebben die me bezoekt of naar me omkijkt, so what...
Ik ben graag alleen dus..

[IJskonijn]

Oh mensen, wat een herkenning.

Ik ben 30 en om me heen poept het allemaal maar baby's uit. En dan ga je uit beleefdheid op kraamvisite (het zijn immers goede vrienden die ik erg graag mag) en dan wordt dat kleine mormel meteen in je handen gedrukt en moet er een foto gemaakt worden. Echt, nee. Ga weg. Ik kom alleen maar even kijken en een cadeautje droppen. Ik heb geen ontzettende hekel aan kinderen (vanaf een jaar of vijf vind ik ze best leuk zolang ze niet te bijdehand zijn) en ik zie ook nog wel wat schattige dingen in een baby, maar dat wil niet zeggen dat ik ze ook meteen vast wil houden ofzo. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk en heb geen idee wat ik moet doen als ze bepaalde geluiden maken. Ik wordt al bijna goed in het ontwijken van kraamvisite. Heb er momenteel nog eentje 'open staan' 

Ik ben sinds een paar maanden ook tante van een kleine hummel. Ik moet zeggen dat dat wel een ander gevoel is dan een kind wat geen directe familie is. Ik vind het best leuk om foto's en video's te krijgen. Maar soms krijg ik er zo veel dat ik denk "Ja ja, nou weten we het wel". Maar dat zeg ik dan maar niet. Ik ben ook gestopt met zeggen 'aww wat schattig' als ik het niet meen. Meestal weet ik dan wel een andere formulering te vinden, zoals 'wat leuk voor jullie' of 'goh dat ze dat al kan'.

En ja, dat eeuwige "Wacht maar tot je ouder bent" "Je moet gewoon de juiste man vinden" "Ik had een vriendin die wilde ook geen kinderen, maar toen was ze veertig en toen ineens.... bla bla."
Mijn andere broer is ook heel stellig in het geen kinderen willen, maar als ik dat aan mijn vrienden vertel, willen ze dat ook niet eens geloven. "Ja maar als zijn vriendin nou wel kinderen wil?" Nou, heeft zij even mooi pech.

En het stomste is nog, als je zegt dat je geen hond wil omdat je niet zo van honden houd, is er niemand die zegt "Ahh, je hebt gewoon nog niet de juiste hond ontmoet."

[Bubble]

IJskonijn, wat een mooie vergelijking met die hond! Zo treffend!!

[AceVentura]

Leuk geschreven Ijskonijn Wat ik vooral wel herken is dat op het moment dat ergens kinderen zijn dat het alleen maar daarom gaat. Wil je foto's zien ? Krijg je 100+ foto's van de kinderen, vertellen ze iets, dan gaat het over de kinderen ... enz. Nou snap ik ook wel dat het voor de ouders iets bijzonders is waar ze trots op zijn, het zou alleen wel fijn zijn als er ook nog andere (gespreks) onderwerpen over bleven 
Ik heb zelf ook weinig met kinderen (tot het moment dat je er op een zinnige manier mee kan praten) en weet me vaak ook geen raad met ze 

[ChronicVillainy]

Heel herkenbaar! Ik heb zelf helemaal niets met kinderen. Ik ben vriendelijk tegen ze wanneer ik ze tegenkom, maar ik weet verder ook niet zo goed wat ik met ze aan moet. Ik vind ze ook niet leuk of schattig. Daarnaast ben ik ook gewoon te veel gesteld op mijn vrije tijd en tijd voor mijn hobby's. Ik heb er simpelweg geen ruimte voor in mijn leven. Ik heb liever honden of katten.

Ik ben zelf 36 en heb inderdaad vaak genoeg verbazing gehoord dat ik geen kinderen wil. Wordt toch een beetje gezien als iets 'dat zo hoort', dus er wordt vanuit gegaan dat iedereen ze wil en dat dit de enige manier is je leven in te richten en 'gelukkig te zijn'. Ook misschien bij sommigen als antwoord op 'is dit het nou?' (natuurlijk niet bij iedereen). Als je iig zegt dat je ze niet wil, krijg je van die dooddoeners van:

- 'Ja wat als je later oud bent?'. Alsof kinderen een garantie zijn dat je niet eenzaam sterft. Zat oudere mensen die nu zitten weg te kwijnen terwijl ze hun (klein)kinderen nooit zien, om wat voor reden dan ook. Sowieso is aan kinderen beginnen met het idee dat ze later wel voor je zullen zorgen egoïstisch en geen goede reden. Ook je kinderen krijgen hun eigen leven, met werk, eigen gezin, etc.
- 'Je bedenkt je nog wel, wanneer je de juiste man vindt'. Ik ben 36, ik wil niet eens een partner, ik bedenk me níet. Alsof ik mezelf niet ken.
- 'Maar wat als je ouders kleinkinderen willen?'. Gelukkig leggen zij die druk niet op me, maar anders hadden ze pech. Het is mijn leven, ik ben ze geen kleinkinderen verschuldigd. Echt de meest domme reden om aan kinderen te beginnen. Mijn moeder zou me terecht de huid volschelden als ik dit als reden zou aanvoeren om kinderen op de wereld te zetten. Mijn ouders weten al heel lang dat er in mijn huis alleen maar wezens met vier poten, een vachtje en een staart komen (hond of kat dus).
- 'Maar zo kun je toch niet gelukkig zijn?' of 'Wat moet je dan anders met je leven?'. Waar te beginnen...
- 'Dat is wel erg egoïstisch.' Kinderen op de wereld zetten is juist egoïstisch. Dat doen mensen als het goed is omdat ze het zelf willen, toch?
Ik vraag me oprecht af of mensen die aan kinderen beginnen omdat 'het zo hoort' of omdat ouders kleinkinderen willen wel zulke goede ouders zijn en goed nagedacht hebben over de verantwoording die kinderen opvoeden met zich meebrengt.

Ik heb verder niks tegen mensen die wel kinderen op de wereld zetten, zolang ze dit maar bewust doen, de verantwoordelijkheid ervoor nemen en omdat ze er 200% achter staan, niet omdat 'het moet', 'zo hoort', omdat ouders graag kleinkinderen willen of omdat ze verwachten dat het kind hun leven zin geeft.

Ik zag bij een verleden baan bij een familiebedrijf ook dat moeders haar 20+ kinderen constant zat te pushen om een partner te vinden en kinderen uit te poepen, alsof het broedkippen zijn. Want ze wilde wel oma worden. Ik werd daar echt een beetje misselijk van.