17 en forever single?

[sunnysideup]

Hallo allemaal,
ik ben 17 jaar en ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik lieg tegen mezelf als ik zou zeggen dat ik niet niet wilt, maar met de jongens die ik ken (ik ben een hetero meisje  ), en mijn leeftijd, zou het best wel kunnen dat ik de juiste persoon nog niet heb ontmoet. Ik ben ook altijd al heel verlegen geweest, en ik weet niet of dat een invloed op mijn behoefte aan jongens heeft gehad/heeft. Ik heb al een tijdje van aseksueel gehoord, maar ik heb pas een paar dagen het idee dat het best zou kunnen dat ik het ook ben, en dat dat dan ook mijn afwezigheid van relaties kan verklaren. Zijn er andere mensen van mijn leeftijd die nog nooit een vriendje hebben gehad, geen behoefte hebben aan seks, maar wel een romantische relatie zouden willen hebben? Vast wel. Ik zou het heel fijn vinden als jullie mij jullie verhalen zouden willen vertellen. Doeg!

[AceVentura]

Hoi Sunnysideup (leuke naam ), allereerst welkom op het forum !

Ik voldoe niet helemaal aan je vraag, maar herken toch zoveel in je verhaal dat wel wil reageren.
Het verlegen zijn herken ik heel erg, ik ben over het algemeen wat stil en kijk de kat uit de boom, zeker in een groep nieuwe mensen.
Ik ben zelf inmiddels 37, heb nog nooit een relatie gehad, en het enige verschil met jouw vraag: Ik heb er ook niet echt behoefte aan.

[monochrome]

Hoi sunnysideup!

Ik herken me helemaal in jouw verhaal, ik voelde mij precies hetzelfde op jouw leeftijd. Ik heb nooit een echte behoefte gehad aan seks, en de interesse daarin was ook volledig afwezig. Ik vond bovendien de meeste mensen stom, maar dat komt misschien ook wel omdat ik Aziatische jongens altijd veel leuker heb gevonden en die waren er nou eenmaal weinig in mijn omgeving. Toen ik ongeveer 13 was en mijn hormonen begonnen te veranderen dacht ik goed bij mijzelf na, 'wil ik deze seksuele gevoelens waar iedereen zo mee is geobserdeerd wel?' Mijn antwoord daarop was om te bepalen dat ik het toch niet nodig zou hebben totdat ik volwassen was, want seks was voor mij iets wat volwassenen deden, en de mensen die daar op jonge leeftijd aan begonnen hadden er alleen maar problemen mee. En ik wilde toch de focus houden op school, dus wat maakte het uit! Pas sinds ik heb ontdenkt dat ik aseksueel ben realiseer ik me pas dat het helemaal niet zo normaal is om zo gemakkelijk zo'n keuze op jonge leeftijd te maken en vol te houden.

Ik ben ook altijd al verlegen geweest, en kreeg pas op mijn 19e voor het eerst een kans om een relatie te beginnen, maar dat is een traumatische ervaring geweest waardoor ik een tijdje bij mensen uit de buurt ben gebleven. Het was zo ver weg van mijn idee van een relatie dat ik ook graag zeg dat ik nog nooit een echte relatie heb gehad. Sinds dat gedoe allemaal voorbij is heb ik weer hoop om ooit een keer een leuke romantische relatie te hebben.

[Eliza Harmony]

Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad. Eerst dacht ik dat ik gewoon niet leuk of sociaal genoeg was. Welk onzeker tienermeisje denkt dat niet zo af en toe? Ik denk het nog steeds regelmatig. Maar tegenwoordig merk ik gewoon echt dat ik zelf ook zowel bewust als onbewust jongens op afstand houd. Vooral als ik op een feestje ben, kan ik soms op het onbeschofte af zijn tegen jongens. Ik heb me letterlijk een keer omgedraaid en ben zonder een woord te zeggen weggelopen toen er een jongen voor me stond met een openingszin. Ik voel me er nog steeds echt schuldig over, hij had volgens mij echt al z'n moed bij elkaar verzameld om op mij af te stappen en dan doe ik zo Ik weet gewoon echt niet hoe ik moet reageren. Ik ben al totaal niet ad rem, maar zelfs achteraf kan ik niet bedenken hoe ik in zo'n situatie moet reageren. (Iemand tips?)

Ik merk dat ik ook gewoon bij voorbaat de meeste jongens afschrijf. Seks voor mij gewoon echt een no-go. (En nee, geen slechte ervaringen of iets dergelijks.) Dus ik ga er eigenlijk meteen van uit dat het toch nooit iets zal worden en doe dan ook vrijwel geen enkele moeite meer. Ik vind ook maar heel weinig jongens echt leuk, terwijl ik ook echt niet mijn hele leven alleen wil blijven.
Zucht...

[Splitser]

Gegroet

Ik ben 18 jaar oud en in grote lijnen heb ik exact hetzelfde voor als jou. Ik begrijp toch al zeker hoe je voelt.

Ik ben niet bepaald verlegen maar ik ben wel asociaal en ik blijf altijd binnen, ik ga nooit uit en ik behoud nooit contact met vrienden. Als ik dan toch eens onder de mensen kom gedraag ik me enthousiast en bijna hyperactief. Ik doe erg onnozel en maak de ene domme grap na de andere. Niet omdat ik dat perse wil doen maar eigenlijk gewoon omdat het de enigste manier is waarop ik met mensen weet om te gaan. Als ik probeer serieus te zijn doe ik toch dingen verkeerd :p

De glorieuze leeftijd van 17-18-19 jaar is wanneer je getuige bent van hoe iedereen om je heen verliefd wordt en serieuze relaties begint. Voor 17 jaar deed men ook wel zo maar die relaties waren veel minder serieus. Ik zag mensen die om de maand van partner wisselden. Dat noem ik geen liefde en dus toen ik zo jong was, vond ik het niet zo heel erg om me alleen te voelen. Maar het is pas als je iedereen zo ziet samenklonteren in koppeltjes, en merkt dat het zo blijft en dat mensen echt om elkaar geven en voor elkaar dingen doen om bij elkaar te blijven of dichter na elkaar te groeien, dat de frustratie echt begint pijn te doen. Voor mij althans. Ik heb nog nooit een noemenswaardige relatie gehad. Ik heb wel een paar dingen meegemaakt maar achteraf had ik altijd liever mijn beide benen gebroken in plaats van dat ik die ervaringen had beleeft, want het was de pijn niet waard. Het waren geen relaties. Het was ik die een meisje aanbad en zij die geef bal om mij gaf en dat op een zeker moment op een pijnlijke manier wist te uiten. Zo heb ik dus een relatie gehad van ongeveer 6 uur. Dan had ze al genoeg van mij. O wat ben ik daar trots op En ik heb een relatie gehad met iemand die zo halverwege gewoon vergeten was dat ze met mij een relatie was begonnen en gewoon niet meer tegen mij praatte en ik moest nog moeite doen om haar woordelijk te laten zeggen dat ze eigenlijk niets om mij gaf.
Kortom wat ik hier wil zeggen: voor 17 jaar trekken relaties meestal op niets. Of te wel is het gewoon lege lucht. Of te wel is het erg belangrijk voor de andere partij maar kan het de andere partij niets schelen. Dit is maar mijn domme mening -aangetast door wat ik heb meegemaakt- maar ik zou zeggen dat je tot zover niets belangrijk gemist hebt.

Maar in de toekomst kan veel gebeuren en de mensen rondom je heen horen nu enkel steeds meer volwassen te worden en serieuze relaties worden nu een bestaand iets. En dat gevoel van eenzaamheid zal nu ook steeds echter en erger voelen. Zo was het bij althans. Bij mij heeft het een punt bereikt dat ik er bijna dagelijks over klaag tegen vrienden. Erg gezellig voor hen XD
"Oh hey Splitser hoe gaat het?"
"Ik sterf van verdriet en mijn hart ligt aan scherven en niemand zal ooit-"
"Oh leuk, ik had ook een fijn weekend."
Zo beginnen de gesprekken stilaan te klinken.

Met het puberale gedrag van mijn leeftijdsgenoten was ik ook nooit mee. Telkens als er werd gesproken over meisjes was mijn mening over onze vrouwelijke tegenhangers altijd erg eentonig; Ik vond niemand mooi of aantrekkelijk. Dat was ergens een leugen. Als ik rond keek in de school van over zevenhonderd leerlingen waren eigenlijk 3 meisjes die ik mooi vond. Maar ik besefte heel goed dat ik ze mooi vond om compleet andere redenen als mijn vrienden. Het was hun kledij, hun glimlach ogen of haar, of gewoon hoe ze tegen mij praatten (dat had een heel grote invloed en ik kon nooit iemand mooi vinden die ik niet kende, dat gebeurde gewoon niet). Nu weet ik al niet meer helemaal wat mijn "vrienden" allemaal belangrijk vonden maar het waren meestal rondingen en status binnen dat gekke sociale ladder systeem waar ik met mij autistische kop niet bij kon
Kortom zou ik zeggen dat ik nooit een interesse had in meisjes. Een groot deel van mijn leven haatte ik ze zelfs want ik werd ooit gepest door een groep meisjes en hoewel die periode niet lang duurde kon ik het niet snel vergeten.

Ik ben weer veel te veel aan het schrijven hè is het niet?

bon, ik ben afgestudeerd van het Belgisch aso en ga nu naar de hogeschool. Allemaal nieuwe mensen waar ik stiekem hoopte iemand interessant te vinden. Maar er is niets gebeurd. Ook niet aan mijn kant, ik voel niets voor al de mensen die nu in mijn leven zijn bijgekomen. En tegelijk voel ik zo'n nood om aan een relatie te beginnen want ik voel me erg eenzaam en vind dat ik nooit echt de kans gekregen heb om te bewijzen dat ik een goed lief kan zijn. Ik betrap mijzelf erop dat ik probeer mensen leuk te vinden. Als een meisje naar mij glimlacht lach ik terug en doe ik erg mijn best om haar glimlach te bestuderen en te onthouden en zoek ik in mezelf of het iets teweeg brengt. Gewoon om te weten of ik al aan het verliefd worden ben met die persoon. Want ik wil zo graag verliefd worden, dat betekend dat ik misschien een relatie kan hebben wat dan weer betekent dat ik voor eeuwig gelukkig ben of zo.
Maar het is een erg slecht idee van mij om het zo te forceren en alles te overanalyseren. Ik probeer er mee op te houden.
Ik weet dat ik kan verliefd worden. Het is een erg sterk gevoel dat mijn leven kan doen ontsporen. Ik heb het al eerder gevoeld, maar toen was ik veel te jong en alles eindigde in tranen     Nu ja ik eindigde in tranen, die andere meisjes konden vaak heel snel verder met hun leven. Heeeeeeeel snel.
Oké genoeg op die anonieme exen geklaagd

Vrienden geven mij altijd hetzelfde advies en ik vrees dat ze gelijk hebben: Heb geduld. Je kan liefde niet forceren of manipuleren of wat dan ook. Je kan je uiterste best doen om er goed uit te zien, maar wat maakt dat uit? Het is geen garantie en als het toch iets doet, wie weet wat voor mensen trek je dan aan. Ik ben stilaan tot het besef gekomen dat ik erg jong ben en dat het kan dat ik pas mijn liefde vind als ik 40 ben of zo. En ik vind dat ik veel te veel tijd verspil aan zorgen maken enzovoorts. En buiten heel dit thema ben ik een ramp op allerlei vlakken in het leven. Ik kan niet eens met mijzelf leven als single, hoe moet ik dan ooit met iemand anders samen leven? Dus ik ben tot het besef gekomen dat ik beter focus op het verbeteren van mijzelf en dat ik beter leer leven als een single op de leukste en beste manier mogelijk. De rest komt later. Ik word wel verliefd en iemand anders wordt wel verlief op mij. Ook al ben ik hier de dorpsgek en lijk ik op alles behalve een goede partner. En tegelijk kun je proberen om er aantrekkelijker uit te zien, maar niet om vrouwen aan te trekken maar gewoon dat je blij bent met je knappe zelf

Dus als je een complete romantisch gefrustreerde ramp bent als ik zou mijn advies zijn om je energie op iets anders te richten en werken aan jezelf voor andere redenen van liefde, in plaats van in de toren te blijven zitten wachtend op de prins of prinses. Uiteindelijk wordt je zo een beter persoon en verhogen je kansen automatisch Maak je gewoon geen zorgen zoals ik constant doe, je bent mààr 17 en er is tijd zat voor van alles om te gebeuren. Denk ook positief
Maar je bent waarschijnlijk helemaal niet even zielig als ik en deze tekst was veel te lang zonder reden. Sorry daarvoor haha.

Voilà, zie hier mijn verhaal~

[Lacey]

Heey!

Ik ben 24 en heb ook geen ervaring met relaties. Ik ben ook vrij verlegen en ga niet graag uit, dus ik dacht eerst dat het daar door kwam, tot ik de term 'aseksualiteit' hoorde. Aha. Dus dat is het. Inmiddels merk ik dat ik wel graag een relatie zou willen: iemand met wie je alles kan delen, samen oud kan worden, die je meeneemt uiteten, etc.
Tegelijkertijd durf ik er niks mee, want de ander wil waarschijnlijk meer, en ik niet. Een relatie met een seksuele man is geen optie voor mij: of ik moet er aan geloven, of ik voel me schuldig, of hij mag 1x in de zoveel tijd eropuit, waar ik me niet lekker bij zou voelen.

Dan komt de vraag: waar vind je die aseksuele man die je gelukkig maakt? Ik zou het ook niet weten. Maar ik heb wel de hoop en het vertrouwen dat ook ik ooit iemand tegenkom met wie ik met mijn leven wil delen.

[hobbitscones]

Hey hoi!

In ben inmiddels 23, geen relaties gehad maar wel een paar keer echt goed verliefd geweest... en de verlangen naar een relatie is er wel, maar die verlangen komt pas wanneer ik dus iemand leuk begin te vinden. Seks is voor mij ook geen optie, en dat maakt het ook al lastig om aan mensen toe te geven dat ik ze leuk vind (heb ik meestal wel gedaan, maar als het niet wederzijds is werkt het natuurlijk ook niet, maar ben wel altijd bevriend geweest met degenen die ik leuk vond en dat hielp mij emotioneel gezien heel erg).

Ik probeer mezelf ook vaak te vertellen "ach, een relatie wil ik toch niet" omdat er dan direct allemaal "boundaries" aan vast zitten (geen idee hoe ik dat in het Nederlands zeg), maar het voelt toch wel eenzaam om niet iemand op die manier te hebben (nou hoef ik ook echt niet een relatie momenteel, maar het is de gedachte "volgens mij krijg ik nooit een relatie" dat het eenzaam maakt). Het komt juist doordat, net als wat anderen, dat seks echt een no-go is en daarom je al zeker weet dat het behoorlijk pittig zou worden om aan een partner te komen.

@monochrome
Grappig, tijdens mijn tienerjaren was ik ook erg van de Aziatische mannen.

@Lacey
Zelfs al hield je wel van uitgaan, ik heb altijd het idee dat daar toch de verkeerde mensen zouden zijn qua partnerschap, want ik vind het uitgaansleven best wel seksueel.

Ik zelf sluit echter seksuele mannen niet uit. Ik ken al twee mannen die mij hebben verteld dat ze het prima vinden seks op te geven voor een partner, want zij vinden een levenspartner vinden belangrijker dan seks hebben. Helaas waren beide mannen al wel bezet.